[Foto: Dropje in goeden doen, juli 2011.]
Afgelopen dinsdag kwam ik terug van vakantie. Ik was een weekje duiken in Dahab, Egypte (waarover wellicht later meer). De katten werden tijdens mijn afwezigheid goed verzorgd: de oppas logeerde hier.
Een paar dagen voor ik vertrok vond ik Dropje wat hangerig. Hij at wel, zij het weinig. Maar ja: de katten waren sowieso wat van slag vanwege die koffer die ineens in de slaapkamer lag, zodat ik er niet te veel acht op sloeg.
Maandag kreeg ik mail. Arnd, de poezenoppas, wou me niet ongerust maken maar hij had gemerkt dat Dropje haast niks at of dronk en hij vond ‘m eigenlijk ook erg sloom geworden. Wat te doen? Ik vroeg hem een afspraak voor woensdag bij de dierenarts te boeken; mocht Dropje opknappen zodra ik terug was, dan kon ik die afspraak altijd nog afzeggen.
Arnd belde. Tegen de dierenarts was-ie kennelijk openhartiger dan tegen mij: die vroeg hem meteen met de kat langs te komen. Dropje werd bekeken, beklopt, beluisterd, gewogen en geprikt. Hij bleek licht uitgedroogd, zijn leverwaardes waren helemaal in de war, en in zijn bloed zat veel te veel bilirubine. Dropje moest blijven, kreeg antibiotica en ging aan het infuus om vocht binnen te krijgen.
Toen ik dinsdagavond thuiskwam kreeg ik een update. Arnd had een paar keer gebeld en het ging redelijk met Dropje, maar eten wilde hij nog steeds niet. Een echo van zijn ingewanden laten maken was raadzaam – waren zijn galwegen beknot, zat hem iets dwars, had-ie een tumor? – maar dat was nog niet zo eenvoudig: dierenklinieken hebben de benodigde apparatuur daarvoor niet. Er is weliswaar een reizende echo-maker die dierenartsen afgaat, maar zijn wachttijd is ruim een week. Voor noodgevallen moet je je huisdier zelf naar een speciale kliniek brengen.
Woensdagochtend gingen Arnd en ik op ziekenbezoek. Het plan was getrokken: we zouden Dropje samen naar die kliniek brengen voor een echo.
No way. Die ochtend was Dropje plots enorm benauwd geworden. Hij had het eten dat in zijn bekje was gespoten uitgekotst en haalde amechtig adem, met korte, gierende stoten. Ik schrok me rot toen ik hem zag. Zijn blik stond op oneindig, zijn tong hing uit zijn bek, onder zijn kopje lag een slang die extra zuurstof leverde. Hij reageerde niet op mijn stem, noch op mijn aanhalingen: Dropje had het veel te druk met overleven.
Overleg met de dierenarts. Kat strelen. Slang weer onder zijn neus krijgen nadat hij anders was gaan liggen. Zachtjes domme dingen zeggen in de hoop dat mijn stem hem wat zou kalmeren.
Dropje was te ziek voor een echo. Om zijn ingewanden in beeld te brengen moest-ie tien minuten op zijn rug liggen, en met deze moeizame ademhaling was de kans groot dat-ie dat onderzoek niet zou overleven. Mogelijk had Dropje vocht achter zijn longen? Er werd een röntgenfoto gemaakt – die apparatuur was er wel, en daarvoor hoefde hij maar heel eventjes op zijn rug.
Dropjes longen bleken half ingeklapt. Zijn borstkas zat vol vocht (of iets anders) waardoor zijn longen zich niet konden ontvouwen; vandaar die korte, oppervlakkige ademhaling. Een injectie met vochtafdrijvend spul zou wellicht helpen. Pas wanneer zijn ademhaling zich normaliseerde, kon er een echo worden gemaakt om uit te zoeken wat er nu eigenlijk aan de hand was…
Om een lang verhaal kort te maken: het was vreselijk. Dropje at en dronk niet; hij kreeg ontwateringsinjecties; hij droogde steeds verder uit maar kon niet aan een infuus omdat eerst het vocht achter zijn longen weg moest. Als het een simpele galwegblokkade was, was er een goede kans op genezing, maar hij was inmiddels te ziek om hem daadwerkelijk te kunnen diagnosticeren.
En al die tijd lag-ie in een kooitje van vijftig bij vijftig centimeter, waarvan bovendien een deel in beslag werd genomen door een kattenbak. Ik mocht vaak op bezoek komen en heb uren bij hem gezeten. Soms kreunde hij even; soms ook snorde hij als ik hem streelde.
Donderdagmiddag liet een tweede serie röntgenfoto’s zien dat zijn longen zich inmiddels iets beter konden ontplooien. Maar meer dan afwachten konden we niet doen. Misschien werd hij langzaam goed genoeg om verder onderzoek aan te kunnen, misschien ook zou hij alleen maar verder aftakelen.
Na overleg met de dierenarts haalde ik Dropje eind die middag op. Afwachten hoe de situatie zich ontwikkelde kon immers ook thuis; en thuis was vast veel prettiger dan een kooi in de ziekenboeg. Ik kreeg allerlei pillen mee en een kat die weinig meer was dan een vaatdoek.
Hij wilde de tuin in. Zou ik ook willen als ik net was vrijgelaten uit een kooi. Maar ik was bang dat Dropje zich ergens zou verstoppen om dood te gaan. Sterven aan onderkoeling schijnt verhoudingsgewijs prettig te zijn, maar eer je zover bent moet je eerst een fikse tijd erge kou lijden, en hij voelde zich al zo beroerd… Ik gespte hem een tuigje om, haakte daar een lijn aan vast en ging met Dropje de tuin in.
Hij scharrelde moeizaam rond. Even leek het of-ie uit het vijvertje wilde drinken, even leek het of-ie tussen de bladeren zou plassen of poepen. Hij vond een plekje op de aarde en strekte zich daar uit. Hij was onrustig: om de vijf minuten zocht hij een nieuwe plek. Nergens lag hij lekker.
Na een uur pakte ik hem op en legde hem op bed. Max en Michael kwamen kijken maar hielden afstand; hun houding hield het midden tussen schrik en ontzag. Hier was iets ernstigs aan de hand wisten ze.
Ik lag naast Dropje op bed. Hij bleef onrustig. Veel verliggen, steeds opnieuw opstaan en na een paar stapjes weer gaan liggen. Van eten of drinken moest hij niks hebben. En snorren deed-ie ook al niet meer. Wel kon hij zich nu uitrekken, of zich omdraaien zonder meteen in zijn kattenbak te belanden.
Vrijdagochtend belde ik de dierenarts en zei dat het genoeg was. Dropje werd alleen maar apathischer; tot een diagnose zouden we waarschijnlijk niet meer komen, en hij raakte steeds meer uitgedroogd en ondervoed. Hij had nu in elk geval een avond en een nacht thuis kunnen doorbrengen, wat me beter leek dan op een vreemde plek te moeten sterven.
Eind van de middag kwam de dierenarts. Dropje lag op bed en ik streelde hem toen hij in narcose werd gebracht. Hij was zo ziek dat hij van dat spuitje moest kotsen. Ik hield zijn kopje vast toen hij het tweede spuitje kreeg. Binnen een minuut stopte zijn hart.
Dropje ligt nu op een handdoek in een krat. Zijn lichaam wordt kouder en stijver, zijn tongetje hangt nog steeds uit zijn bek. Morgen ga ik hem begraven op de daktuin waar hij ooit zo gelukkig was.
Wat een droevig verhaal, Karin. Je zit nu natuurlijk te denken: had ik maar nooit naar Egypte gegaan, dan had ik er zélf iets aan kunnen doen. Maar zo gaan die dingen nu eenmaal. Dropje was op, en daar was niets meer aan te doen.
Zonder de hulp van de dierenarts was Dropje er nu waarschijnlijk ook niet meer geweest, maar je hebt ‘m nog wat moeilijke uren bespaard.
Triest, maar ik denk niet dat een echo of andere aanpak hem hadden kunnen redden. Leveraandoeningen zijn helaas vaak fataal.
Aan warmte en aandacht heeft het Dropje in ieder geval niet ontbroken in de tijd dat hij bij jou in huis was en ondanks alle ellende denk ik dat je blij bent, dat je tijdens zijn laatste dagen niet in Egypte zat.
Sterkte bij het ook dit verlies weer een plaats geven, K.
Met vriendelijke groet,
Henk.
Ben: Dropje was voordat ik wegging ook al ziek – maar dat zag ik uiteraard pas toen ik de rest van het verhaal kende. Voor die tijd was het niet meer dan een kat die even minder trek had…
En ja, die vakanties zitten me miet lekker. Ik ga sowieso al weinig, juist vanwege de katten. Michael redt zih wel, maar Max heeft nog nooit meegemaakt dat ik langer dan twee dagen weg was, en Dropje, janouja die had een soort van verlatingstrauma. Baasje ineens weg en hij maandenlang alleen in een leeg huis…
Dus ja, ik wou per se een kattenoppas. Waar ik nu de ste blijer om ben. Stel dat er alleen iemand was geweest die eens per dag de bakjes vulde? Ik ben erg blij dat Arnd de honneurs waarnam…
Maar ook: toen ik van mijn vorige vakantie terugkwam – oktober 2009 – werd Tweety ineens erg ziek, en ook hij moest het bekopen met een spuitje; zie http://www.spaink.net/2009/10/27/overgave/ . Het voelt ineens net iets te veel alsof ik maar beter thuis kan blijven…
HenK: ik geloof inderdaad dat Dropje het zonder ingreep ook niet lang meer had gered. Dagenlang niet eten, dagenlang niet drinken, en intussen vochtafdrijvende injecties en pillen krijgen…
Nu kon hij gelukkig thuis doodgaan, in een vertrouwde omgeving, terwijl ik hem aaide. En ja, ik ben ervan overtuigd dat dit hem een boel leed heeft bespaard. Maar het blijft zielig….
Sterkte!!
Wat een verdrietig verhaal, je ziet al dat Dropje heel angstig kijkt, paniekogen, maar nu is hij gelukkig bevrijd van de pijn, ademnood is verschrikkelijk.
Kan me je dilemma voorstellen van de vakanties, het is ook wel een heel trieste samenloop, zo 2x achter elkaar. Dat geeft toch een nare bijsmaak. Veel sterkte!
Gecondoleerd. Ik denk dat Dropje bij jou een mooi eind (voor zover dat mooi kan zijn, met nog een beetje vrijheid en respect om zich heen) heeft beleefd. Jij hebt, naast je andere talenten, echt een poezenmoederhart. Dat voelen ze, kan niet anders.
Gecondoleerd met Dropje, Karin.
Ik ben zelf eens jaren geleden kattenoppas geweest in een situatie waarin een kat ziek werd. Een hele nare toestand, zowel voor mij als (uiteraard het meeste) voor de eigenaresse.
Sterkte ermee.
Ach lieverd,
Wat fijn dan ( Maupie) Dropje een fijn leven bij jullie had, hij was tenslotte de buurkat die gewoon aanschoof. Tweety deed het ook na Egytpe… Voorlopig maar even niet duiken (…)
Tot over een week of zeven.
Janssen.
Dag lieve Dropje. Nu in de kattenhemel. Geef een knuffel aan Garfield van me. Heel veel sterkte Karin !
… en Dropje is begraven. Hij ligt vlak naast Kim en Tweety.
Mijn medeleven … Heb hetzelfde meegemaakt met mijn hond destijds. Het is heel naar …
kNusje
Dropje heeft de beste zorg gehad die hij maar kon hebben. Laat dat een troost zijn.
Gecondoleerd, het is zo verdrietig om van een dierbaar huisdier afscheid te moeten nemen en ze te zien lijden. Sterkte!
@ Spaink, post 4
IK ben “blij” dat er niet langer is geprobeerd om het leven van Dropje te verlengen: Als je niet heel snel de ademnood kunt verhelpen/sterk kunt verbeteren, wordt verder leven een ware kwelling…
Sterkte!
Ik voel met je mee.
Dat moet voldoende zijn.
Jules.
Sterkte met het verlies van Dropje.
Hoi Karin, sterkte deze eerste dagen en weken, tranen in mijn ogen door je stuk. Heb zelf een poes van 15 bijna 16, moet er niet aan denken dat… Kattenliefde wordt niet door iedereen begrepen, goed dat je er zo open over bent…
Mijn zwarte kater zag er precies zo uit als Dropje.
Hij werd 16 en stapte blind en doof met een spuitje waardig uit het leven.
Hij is niet meer aaibaar, maar voor het overige veranderde er niets.
‘\~_~/’
Soms is JuZo (bijna heel erg) heb-baar…
Laat dat maar achterwege.
Wat een ontroerend en ontwapenend verhaal. Afscheid nemen van je huisdier: ik kijk er nu al niet naar uit… Sterkte!
Ach, daar is de herinnering weer aan het laten inslapen van mijn eigen kat (kanker). Het was vast toeval, maar direct na het eerste spuitje, vlak voordat ze insliep, legde ze een pootje op mijn hand.
Werkelijk prachtig verhaal, sterkte Karin.
–
Ik lees dit blog pas nadat ik de volgende had gelezen (waarin je je oa verbaasd over het aantal mensen dat reageert op dit blog), toch kan ik het niet laten even te reageren en je sterkte te wensen. Heb het zelf twee keer meegemaakt, en het blijft indrukwekkend, wennen doet het nooit. Onze laatste poes Layla (‘de rooie’), stierf onverwacht in mijn armen, na weer te zijn opgelapt door de dierenarts. Na het vochtafdrijvende spuitje en de plaspillen (ja, ook) was ze weer opgeknapt, ze at en speelde weer en had zichtbaar minder last van haar longen, terwijl we in gedachten al praktisch afscheid van haar hadden genomen. Maar dat afscheid kwam een week later alsnog…
even ter info (en misschien dat het troost bied maar dat weet ik niet) maar de meeste dieren die de eerste (narcose) prik krijgen legen hun maag, maakt niet uit
hoe ziek ze al dan niet zijn. Toen ik afscheid van mijn jeugdpoes (de kat waar ik mee ben opgegroeid) moest nemen vertelde de dierenarts mij dit.
Veel sterkte met de verwerking en geef de andere katten maar een extra knuffel ze zullen hem ook wel missen
Ik leef met je mee. Kwam per toeval op je website terecht.
Ik heb zelf ook een huisdier, Macho, zwart-wit kater van 5 jaar. “Gekregen” uit een vorige relatie omdat de eigenaresse er niet voor kon zorgen.
Niets liever dan het beste willen voor je huisdier, is een gevoel van liefde en dat lees ik uit je verhaal. En soms hoort afscheid nemen daar bij, hoe moeilijk dat ook is.
Een knuffel van ons,
Macho en AM
Jakkes, ik kom per ongelijk uit op dit verhaal. Beste Karin, ik leef heel erg met je mee. Ik heb onlangs vrijwel het zelfde mee gemaakt. 19 augustus 2012 is, jawel MIJN dropje die ontzettend veel lijkt op jou Dropje, ook van mij heen gegaan. Auwww het doet weer zo’n pijn om dit te lezen. Mijn dropje hing met grote regelmaat zijn tong buiten de deur haha Ooit was er een liedje dat vertelde dat je beter kunt verliezen dan nooit ervaren of bezitten. Ondanks dat het gemis zo ontzettend veel pijn doet zou ik die 15 prachtige jaren met die ECHT ontelbare diamantjes van prachtigtige momenten nooit hebben gehad.
Heel veel sterkte Karin en bedankt voor je intieme verhaal over jou liefste dropje.
http://imgur.com/0Jckt,43I2m,WhaFA,FmD9u,2SMTh,q3FxW,AbyH3,j2I6J,Ob1sJ,A5yB4,YU2JF,dRd0H,fUQlv,2K0Ve,oRhfL,7RhD2,rLM38#0
hoi Karin, mooi verhaal. Hoe lang duurde de periode na het overlijden van Dropje? Mijn poesje had woensdag ook ineens gehijg+bewegende flanken, dierenarts bezocht, die dacht aan astma of evt dieetvoeding, bloed geprikt, jaarlijkse inenting, en 2 uurtjes erna was ze dood… Heel raar, want zo zag ze er helemaal niet uit. Na 14 jaar dikke vriendjes en kerngezond poesje te zijn geweest.. fotootje op mn facebook. Kan niet meer slapen en ben elke dag in dierenasiels poesjes aan het kijken. Hoe lang duurt dat? (en gaat t over met een ander poesje of juist niet? hoe gaat zo’n rouwperiode? of zijn alle lieve poesjes zo lief en vond ik onze bijzondere poezenband misschien te bijzonder?)
Viola, ik kan niet zeggen ho langhet verdriet duurt, dat is bij eke kat anders…. En het is natuurlijk ook afhankelijk van hoe het met jezelf is gesteld…
Het idee om als je een nieuwe kat wil, er eentje uit het asiel te halen, is fantastisch. Er zijn veel te veel huisloze katten.