[Voor het tijdschrift Lover, aflevering 2011-01. (Deze column verschijnt pas eind maart in druk, maar omdat-ie toch wel erg actueel is, zet ik hem nu alvast op mijn blog.)]
Eind vorig jaar werd bekend dat een medewerker van een Amsterdamse crèche een flink deel van de kinderen die onder zijn hoede waren, geregeld had uitgekleed en hen dan uitgebreid fotografeerde. Daarnaast had hij een aantal kinderen – sommigen nog maar peuters – daadwerkelijk misbruikt. Ook daarvan had hij foto’s en filmpjes gemaakt. In totaal ging het om ruim vijftig kinderen.
De politie kwam de man op het spoor nadat in Amerika iemand was gepakt die ruim tienduizend afbeeldingen van kinderporno had verzameld. Onderdeel van diens collectie was een serie waarop was te zien hoe een tweejarige peuter misbruikt werd. Een opvallende knuffel die in deze serie werd gespot, een Nijntjepop, leidde uiteindelijk naar Nederland.
De productie en verspreiding van kinderporno is ingrijpend veranderd door moderne technologie. Vroeger zat er gewoonlijk een organisatie achter de productie van zulke afbeeldingen. De foto’s en filmpjes moesten in eigen beheer werden ontwikkeld, afgedrukt en verveelvoudigd; met zulk materiaal stap je immers niet naar de fotoservice van de Hema. Tegenwoordig hoeven foto’s en films niet meer te worden ontwikkeld, kost een goede videocamera slechts een paar honderd euro, en kan de vermenigvuldiging en verspreiding via internet lopen. Elke lamlul kan nu in principe zijn eigen toko opzetten.
Akelig genoeg heeft ook de jacht op kinderporno een escalerend effect gehad. Vroeger bestond er een vrij helder onderscheid tussen producenten en consumenten van kinderporno, en kon je nog hopen dat het kijken naar zulk beeldmateriaal iemand van erger weerhield. Ook de, eh, liefhebber van het genre kon zichzelf voorhouden dat hij dicht bij de gevarenzone zat, maar godlof nog nét aan de veilige kant ervan. Hij keek dan weliswaar naar illegaal spul, maar hij deed tenminste niks. Hij bevredigde zijn lust door een verzameling op te bouwen van wat anderen hadden misdaan. Zelf een kind misbruiken wilde hij niet, of durfde hij niet. Dat ging ook hem een stap te ver. Bovendien, met wat moeite was er voldoende materiaal te vinden. Dus dat volstond.
Kinderporno is inmiddels effectief de krochten van het internet ingejaagd. Door nieuwsgroepen nauwgezet uit te pluizen kon je eind jaren negentig nog een aardige verzameling opbouwen, maar tegenwoordig is kinderporno buitengewoon lastig te vinden. Je komt het nooit ‘zomaar’ tegen. (Reden waarom het leuren met verplichte kinderpornofilters voor iedereen, zoals de politiek steeds doet, baarlijke nonsens is.)
Wie nu kinderporno op internet wil vinden, dient zich een weg te banen langs steeds duister wordende paden. Rondhangen op rare fora, soms een hint geven, meedoen met de kliek, af en toe een privéberichtje sturen naar iemand die meer lijkt te weten. Na enige tijd is het prijs: een uitnodiging voor een besloten – maar verhoudingsgewijs onschuldige – site is zijn deel. Door daar vervolgens een goede reputatie op te bouwen, kan iemand zich omhoog werken en toegang verdienen tot een nog geheimer genootschap. Waarbij als regel geldt: hoe geheimer, hoe ernstiger.
Wie zich eenmaal ergens heeft binnengewerkt, downloadt subiet alles wat daar te vinden is: pakken wat je pakken kunt, while you can. (Dat verklaart tevens de kolossale hoeveelheden kinderporno die nu vaak worden aangetroffen indien iemand gepakt wordt.) Voor een ‘promotie’ naar een betere site is echter entreegeld nodig, in de vorm van nieuw materiaal. Eerder gedownload spul voldoet daartoe zelden. Iedereen heeft immers alles al, want iedereen heeft een vergelijkbaar traject afgelegd.
Waar eerder alleen de volkomen gedepriveerden daadwerkelijk kinderporno maakten, is er nu een systeem ontstaan dat bevordert dat kijkers uiteindelijk daders worden. ‘Alleen maar kijken’ is geen uitlaatklep meer – voor zover dat ooit opging – die erger kan voorkomen; wie wil kijken, wordt aangezet om mee te doen. De deelnemers medeplichtig maken is bovendien een slimme strategie van de beheerders van zulke geheime plekken: wie medeplichtig is, houdt immers beter zijn mond.
‘Internet maakt van consumenten producenten,’ was de opgetogen leus van Web 2.0. Helaas geldt dat ook voor domeinen waar je überhaupt geen producenten wilt hebben.
IJzersterk verhaal, Karin.
Volgens mij ontbreekt het decennium in het stukje: kon je eind jaren … nog een aardige
Inhoudelijk: een blik in de keuken van mensen die ik niet snap is fascinerend maar vooral in dit geval ben ik blij dat ik ze niet snap.
Dank, Marjolein! Maurice, je hebt gelijk. ‘Eind jaren negentig’ moest dat zijn. Fixed.
wat ben je toch heerlijk duidelijk en leesbaar, juist over moeilijke onderwerpen, dank! marrie
Interessant. Ik heb nooit begrepen waarom er vaak zulke grote hoeveelheden kinderporno op de computers wordt aangetroffen bij mensen die zijn opgepakt.
Hopelijk is er een manier om het tij (zoals jij het beschrijft) te keren.
“maar tegenwoordig is kinderporno buitengewoon lastig te vinden.”
Niet echt hoor – op decentrale p2p netwerken als eMule, of volledig anonieme netwerken als Freenet is dat best te vinden als je de juiste zoektermen kent. En daar is niet zo heel lastig achter te komen: eenmaal iets gevonden in dat genre staan er vaak nog een hele rits andere zoektermen bij om het vindbaar te maken zodat je collectie zoektermen zich kan uitbreiden. En ik vermoed dat zoiets ook wel uitgewisseld wordt in fora of usenet groepen.
Heb waardering voor de mensen die de moed hebben de wegen van kinderpornoconsumenten en -producenten na te gaan. Of het nu rechercheurs zijn die al dat spul moeten bekijken of internetdeskundigen die onderzoeken welke wegen bewandeld worden om deze beelden te ontvangen dan wel te verspreiden.
Bij de gedachte alleen al begin ik te rillen. Laat staan dat ik zou zoeken op termen die me er naar toe zouden kunnen brengen. Om de daders te kunnen pakken moet dat echter wel gebeuren.
Chapeau!
quote “Akelig genoeg heeft ook de jacht op kinderporno een escalerend effect gehad. Vroeger bestond er een vrij helder onderscheid tussen producenten en consumenten van kinderporno, en kon je nog hopen dat het kijken naar zulk beeldmateriaal iemand van erger weerhield. Ook de, eh, liefhebber van het genre kon zichzelf voorhouden dat hij dicht bij de gevarenzone zat, maar godlof nog nét aan de veilige kant ervan. Hij keek dan weliswaar naar illegaal spul, maar hij deed tenminste niks. Hij bevredigde zijn lust door een verzameling op te bouwen van wat anderen hadden misdaan. Zelf een kind misbruiken wilde hij niet, of durfde hij niet. Dat ging ook hem een stap te ver. Bovendien, met wat moeite was er voldoende materiaal te vinden. Dus dat volstond.”
Dat mag wel gedeeltelijk zo zijn maar het probleem van kindermisbruik was al voor algemeen toegankelijk internet een feit , op net zo grote schaal als nu.
Om te denken dat er voorheen minder schenners bezig waren is imo naief.
Kinderschennis is van alle tijden en gebeurde en gebeurd helaas op grote schaal.
Nu zou er makkelijker gefilmt worden idd door de moderne technologie maar het probleem was en is niet dankzij internet groter of kleiner.
De drempel om de films de maken is lager dat is zeker een feit.
Zelfs met een simpele telefoon kun je tegenwoordig filmpjes maken immers.
Maarde technologie is alleen een tool..
Vroeger werd er gefilmt met super 8 , en ook dat werd in deze kringen verspreidt , gewoon prive , zoals de verjaardagsfilmpjes ….dus niet alleen via profs..men communiceerde alleen op andere manieren…en er kwam minder in de openbaarheid…dus in feite nog veel geheimer dan nu.
De schatting is dat 1 op de 4 kinderen ooit in aanraking is geweest met sexueel misbruik , meestal door familieleden of uit de naaste kennissenkring..
Er heersde en heerst nog een grot taboe op het onderwerp ondanks alle openheid van tegenwoordig.
De wet straft kinderschenners zeer mild , men krijgt nog grotere straffen voor belastingontduiking
De hulpverlening laat het afweten , die is vaak gericht op de goede verstandhouding tussen ouders en kind , al is de ouder deel van het probleem..
De schaamte om als kind ermee naar buiten te treden is immens groot..en er is nog steeds weinig practische hulp..
Dat was 30 jaar geleden zo en er is weinig veranderd – wel in theorie – niet in practijk..
Dit wilde ik toch even aanvullen.
Over de immense hoeveelheden aan gigs op pc`s : dat geldt ook voor gewoon toegankelijke porno – mensen zijn hebberts.Daar hoeft niet eens een zwaar geheime of moeilijk toegankelijke context voor te zijn..
Vraag: als iemand al “kolossale hoeveelheden kinderporno” heeft, waarom wil hij dan nog verder (met de plicht dan zelf KPN te maken)? Dat is zijn eigen keuze. Die stap was in de pre-web2.0-wereld toch ook niet nodig als je al een boekenkast vol had?
Ik vind het nu dus geen automatisme (maar een keuze) dat je zelf KP maakt.