Natuurlijk is het toeval, maar dat maakt het niet minder mooi.
Gisteren, 26 oktober, was het een jaar geleden dat ik Tweety liet doodmaken, Tweety die in een week tijd zo ziek werd dat er geen houden meer aan was, Tweety die mijn hart had gestolen.
Nu heb ik Max (of zij heeft mij, dat kan ook heel goed). En sinds een maand ofzo hebben wij samen Japie, de buurkat die al wekenlang alleen is omdat zijn vrouwtje noodgedwongen in een revalidatiecentrum bivakkeert. Uit eenzaamheid is Japie langzaam naar hier aan het verhuizen: hij hunkert naar aandacht en warmte. Max slaat er dominant op los, maar Japie is twee keer zo groot dus ze bindt ook geregeld in. En ik fluister Japie stiekem in dat-ie Max gerust educatief mag terugmeppen: bij mij is ze een schat maar tegens andere katten gedraagt ze zich bepaald monsterlijk. Alles is van haar, overal geldt haar recht en niksniet leuk in harmonie, aldus Max. Delen? Ben je nou helemaal mal geworden? Dus ja, soms verdient ze een fikse pets.
Dat zij het leuk heeft vind ik belangrijk, maar dat betekent niet dat ze het alleenrecht op zorg en aandacht heeft. En al helemaal niet dat ze noodruftige buurpoezen de tent mag uitvechten. Ze hoeft geen vriendjes met de buurkat te worden, maar op zijn rug springen als-ie wil worden aangehaald, gaat me te ver. Ze moet leren dat Japie hier ook mag zijn en dat haar wil niet het enige criterium is.
Had ik al gezegd dat Japie onthutsend veel op Tweety lijkt? Dezelfde bouw, dezelfde schuwheid, hetzelfde opbloeien wanneer-ie aandacht krijgt. Dus heimelijk ben ik al dol op ‘m, buiten dat hij sowieso zielig is want ineens verstoken van gezelschap en dat niemand hem kan uitleggen waar zijn baasje nu in hemelsnaam is gebleven…
De afgelopen week ben ik Max en mij in vrijheid gaan oefenen. Ik laat de tochtdeur tussen hal en keuken ‘s avonds langer open, zodat Max nu ook in het donker naar buiten kan. (Ik probeer erg om niet al te ongerust te worden. Blijkt ook nergens voor nodig want meestal is ze na een kort ommetje al snel weer thuis.) Die open tochtdeur betekent ook dat Japie makkelijker kan binnenwandelen: eerder had-ie mij nodig om hem doorgang tot de rest van het huis te verlenen, of – als-ie eenmaal binnen was – hem weer een uitweg naar buiten te verschaffen.
Vanavond besloot ik om alle deuren de hele nacht open te houden. Japie kwam prompt op bezoek, Max en hij hebben daarna uren achtereen geschermutseld. Op zeker moment heerste rust, eigenlijk vrij plotseling. Ik dacht daarom dat Japie weer weg was. Bleek dat-ie op bed lag, precies op de plek waar Tweety zich altijd bij voorkeur nestelde. Ik liep nietsvermoedend de slaapkamer in en ineens was alles als een jaar geleden: Tweety lag op bed en zei met zijn ogen: ‘Owww. Hmmm. Prrr. En nu je er toch bent, wii je me niet even aaien…? Iets meer naar links. Een beetje hoger nog. Ja en nou iets harder. Oh ja, dát, dáár…!’
Het moet toeval zijn geweest dat er precies een jaar na dato opnieuw een grote, argwanende zwarte kat op Tweety’s plek lag, klaar om weg te spurten. En dat het toeval moet zijn,, maakt het voorval geen greintje minder mooi en geen greintje minder ontroerend.
Zeker een ontroerend mooi moment. Schrok je er niet ook van? Kan me voorstellen dat het ook het verdriet om Tweety even heel dichtbij bracht.
Ja dat. Ik liep nietsvermoedend de slaapkamer binnen – ik dacht dat Japie allang weg was – en daar lag Tweety ineens op bed. Dacht ik. Japie schrok even toen ik binnenwandelde en maakte godbetere hetzelfde ‘mrwaaw’ geluid als Tweety: ‘Oh nee! [de hele kat op scherp] oh! nou ja [verrassende ontspanning en plotselinge togeeeflijkheid] , oh gelukkig_jij_ bent het [blije herkenning], ik schrok effies maar dat was dus niet nodig. En nu we dit achter de rug hebben, wil je even achter mjn oor kroelen? Fijn.’ En dan blij zijn als ik even bij hem neer zat en hem aanhaalde.
Natuurlijk dacht ik even dat Tweety daar op bed lag. Ik ben dol op Max maar dat betekent niet dat ik Tweety niet meer mis… Die grote, argwanende kat die zo resoluut had besloten dat _ik_ wel deugde. Daar schuilt ijdelheid mijnerzijds in, maar ook: verwondering, intimiteit, vertedering en vertrouwen. Ik mis ‘m nog steeds.
O mijn God, ik zou ook geschrokken zijn. Ik heb ook al, tot 2x toe, mogen mee maken dat ik een kat moest dood maken. Nouja, gelukkig ik zelf niet maar de dierenarts liet hem (en dat klinkt een stuk liever maar komt op hetzelfde neer) inslapen.
Wie zien we hier op de foto? Japie of Tweety? Die poot, hoe stoer! Machtig!
Is een kattenluikje niet iets voor jou? Kunnen ze beide in en uitlopen naar’t gelang hun belieft.
Toeval bestaat niet. En bovendien is er een “ordening der dingen” waar wij geen weet van hebben, nooit iets ook maar het minste van zullen kunnen snappen en waar wij geheel onderworpen en volmaakt afhankelijk van zijn. ‘n Soort interfluïdum.
Geef je eraan over, geniet het leven. Iedere seconde der dag en nacht, iedere ademtocht vanuit de open buitendeur, de bedwelmende winterwind, iedere vezel van je hersenpan. Denk niet verder. Trek fijne kleine rimpelglimlachoogjes.
Dat is alles.
Verdrijf de rusteloosheid.
Die op de foto is Tweety, en ja, hij was een hele stoere kat..
Er zit een kattenluikje in de keukendeur, da’s het punt niet – of nou ja, juist wel. Want dat betekent dat Max, eenmaal in de keuken, eenvoudig naar buiten kan en dat wou ik niet toen ze nog zo klein was. Dus sinds Max hier kwam, eind april, heb ik de deur tussen keuken en hal angstvallig dicht gehouden.
(Toen ze groter werd en aan de tuin gewend was, was die deur overdag open zodat ze vrijelijk naar de tuin kon, maar zodra het donkerder werd haalde ik haar binnen en mocht ze de keuken niet meer in. En nu is de tochtdeur voor het eerst de hele avond open, en heeft ze uitgebreid in- en uitgelopen, maar linmiddels is ook dat niet langer spannend en ligt ze al uren plat op de stoel naast me.)
((Ik ga zelf zometeeen ook maar ‘s naar bed.))
Een schitterend toeval!
Ik geniet altijd volop van je kattenlogjes.
Het toeval wil dat deze toevallige ontmoeting plaatsvond… Katten, bijzonder en geluk komen verbazend veel in 1 zin voor.
Juzo, je zei met al je wijsheid:
“Geef je eraan over, geniet het leven. Iedere seconde der dag en nacht, iedere ademtocht vanuit de open buitendeur, de bedwelmende winterwind, iedere vezel van je hersenpan. Denk niet verder. Trek fijne kleine rimpelglimlachoogjes.”
Dat is precies wat ik vandaag ga doen ! Nu nog een zonnetje, moet er nog ff inkomen…. ;-)
Cognitieve congruëntie van compatibiliteiten?
Ach ja, wat katten met je doen.
Vaak een beetje lastig maar ik zou ze voor geen goud willen missen.
XXXm
Herkenbaar, maar raar dat katten makkelijker ontroering, vertedering (liefde? onvoorwaardelijk nog wel?) kunnen opwekken (en geven? of is dat wishful thinking?) dan heel veel mensen. En ook, dat je onmogelijk gedrag van een kat met meer geduld (en liefde) kunt verdragen (en corrigeren) dan dat bij veel medemensen het geval is. En vice versa. Ik ben ook geen heilige.
Hoe dan ook, dank mama natuur voor katten! Zo voel je nog eens wat ;-)
Sterkte met je herfstdip, maar volgens mij heb je een goede dag vandaag.
Wat is toeval in dit geval?
Hoewel we een heleboel kennis tot onze beschikking hebben, weten we zo weinig van hoe het leven, de wereld in elkaar zit.
Prachtig!
En die Japie is dan wel een beetje zieleig, maar hij boft met zo’n buurvrouw.
Ik vind het niet raar dat katten zorgen voor onvoorwaardelijke liefde, ontroering en vertedering. Katten zijn zichzelf (dat kom je bij de mensen niet vaak tegen) en blijven van je houden no matter what. En andersom natuurlijk ook. Of je nou zwart, wit, bruin, pimpelpaars, dik of dun bent. Dat doet er allemaal niet toe, een kat vraagt weinig en geeft veel. I love my cats!
@Spaink: dat heb je mooi verwoord in de reactie, was er bijna bij. Mis veel van mijn overleden huisdieren nog wel eens. Ze hebben me allemaal zo onvoorwaardelijk veel liefde gegeven, ze hebben allen een eigen plekje in mijn hart.
Ik droom nog steeds regelmatig over overleden katten. Of ze komen in mijn dromen op bezoek, dat kan ook. Maar niet echt natuurlijk.
Een filmpje dat voor mij en hopelijk voor jullie ook een mooie poging tot remedie is tegen somberheid, missen, angst door de dood. Wetenschap onthult zulke geweldige dingen. Ik ga vaak naar lezingen van Govert Schilling in Artis. Al die melkwegstelsels. Wij zijn een onderdeel daarvan. Leven en dood, allemaal met elkaar verbonden.
http://www.youtube.com/watch?v=r6w2M50_Xdk&feature=player_embedded#