Max groeit tegen de klippen op. Terwijl ze eerst hoog op haar poten stond, is de rest van haar inmiddels zo gegroeid dat haar poten nu van gewone lengte lijken, of zelfs kort. Haar oren zijn nog wel erg groot, en haar staart en haar tong lang. Iets van die slanke, Siamese elegantie houdt ze uiteindelijk wel, denk ik :)
Ze is nu een half jaar oud. Een paar weken geleden registreerde de weegschaal haar voor het eerst zelfstandig. Ik heb zo’n elektronisch ding met een een beeldscherm, hij wikt en weegt en zegt na een paar seconden ‘zoveel kilo’, maar als Max erop stapte deed het ding nooit wat. Ze zat duidelijk onder de radar van de weegschaal. Tot voor kort tenminste. Tegenwoordig slaat-ie wel aan als ze erop stapt: drie hele kilo’s weegt ze! Da’s zes keer zoveel als toen ze hier kwam, want indertijd was ze maar een pondje poes.
Ze is veel buiten, tegenwoordig ook zonder toezicht en soms zelfs met gesloten keukendeur: ze beheerst de kunst van het kattenluikje inmiddels. Buiten vindt ze nog steeds geweldig, al is het daar nu kouder en minder zonnig. Bijwijlen raast ze door de tuin: ze schiet van links naar rechts, klautert in een boom, sjeest de keuken in en maakt een slalom, om dan weer keihard naar buiten te rennen. Als ik binnen blijf komt ze geregeld even kijken of thuis alles nog in orde is; na die korte inspectie holt ze weer de tuin in en het dakterras op. Maar ook ligt ze soms gewoon op de stoel naast me te slapen terwijl de tuindeur open is. ‘Buiten’ is niet meer iets waarvan je elke seconde moet benutten.
Soms is ze een paar uur de hort op. Wat ze dan doet: geen idee, maar als ik naar buiten ga en haar roep is ze binnen de minuut weer in zicht. Nou ja, op één keer na: toen was ze voor de tweede keer in het steegje gesprongen, en vanuit die diepte weer op de daktuin komen is een kunstje dat ze nog niet snapt. Nadat ik haar zocht en haar hoorde klagen kon ik haar via een over de muur geworpen dekbed weer naar boven hijsen. (Die truc heeft ze nu wel door: de eerste keer duurde het een half uur voordat ze snapte dat ik haar Rapunzel kon zijn.) ‘s Avonds lok ik haar binnen en dan doe ik de deur tussen hal en keuken dicht, en dat was dat.
Michael went nog niet echt aan de nieuwe situatie. Hij is vaak weg, en als-ie er wel is, is-ie klaaglijk. Maar ja, dat was-ie ook al voordat Max haar entree maakte: Michael voelt zich namelijk sowieso (vergeef me de flauwe woordspeling) de gebeten hond: ze moeten ook altijd hém hebben. Hij mept nooit ‘s ferm van zich af, dat helpt niet erg, en dat terwijl Max hem permanent uitdaagt: ze springt bovenop hem, ze klauwt naar zijn staart als-ie op de keukenstoel ligt, ze schiet vlak voor hem langs en snijft hem zo het pad af en meer van dergelijk puberaal gepest.
Met Max en de kat van de buurvrouw gaat het beter. Japie (of ‘Droppie’, ik kan de buurvrouw nooit goed verstaan als ze haar kat roept, ze heeft een nogal krakende stem) geeft Max wel geregeld een fikse dreun, dus bij hem durft ze minder. Plus dat er minder noodzaak is, natuurlijk: Japie ziet ze hoofdzakelijk buiten, op gemeenschappelijk terrein, terwijl Michael in óns huis komt en daarom volgens Max een vieze vuile indringer is.
Maar dat gaat misschien veranderen.
Japie (of Droppie, wie zal het zeggen) is een grote, schuwe zwarte kat die onrustbarend veel wegheeft van Tweety. Postuur, argwaan, beweging: alles. Japie is wat logger en heeft kogelronde ogen, terwijl Tweety met zijn schuine ogen mijn China boy was, maar verder heb ik wel gedacht dat ze familie van elkaar zouden kunnen zijn. Japie is onbenaderbaar, pok dat heeft-ie gemeen met Tweety. Ik woon hier al bijna twintig jaar – langer dan hij, denk ik – maar Japie maakte zich altijd subiet uit de voeten als-ie me zag, en aanraken: ho maar.
Deze zomer veranderde dat langzaam. Dat kwam door Max: new kid on the block enzo. Japie was razend nieuwsgierig naar dat jonge katje. Soms werd-ie weliswaar kregel over haar puberale speelsheid, en gaf ‘r dan een welverdiende hengst, maar al met al zat-ie ineens veel vaker op het muurtje: kijkend naar Max. En soms ook naar mij.
Een maand of wat geleden kwam Japie voor het eerst zo dichtbij dat ik ‘m kon aanhalen. Hij schrok daar een beetje van. Ik ook trouwens. Tweety was aanvankelijk zo wantrouwig dat hij elke toenadering met woede beantwoorde, en toen hij ontdekte dat geaaid worden onverwacht aangenaam was, werd-ie nog bozer. Elke centimeter vertrouwen die ik won werd met klauwen en tanden gemarkeerd, want Tweety vond het doodeng om iets prettig te vinden. Dan beet-ie. Hard. Twee of drie keer is-ie zelfs ‘s nacht – toen iedereen lag te slapen, hij naast me – opgesprongen om me in mijn voorhoofd te bijten.
Of het nu de gelijkenis tussen die twee is, of dat ik vagelijk voel dat Japie niet zomaar iemand anders wil vertrouwen – ik weet het niet. Japie komt hier steeds vaker en als ik hem aanhaal, bereid ik me ongewild voor op een uithaal of een beet. Maar niksniet. Japie vindt het ondubbelzinnig lekker. Hij vertrouwt me steeds meer, ook al schrikt-ie van alles. Kennelijk ben ik hier degene die iets moet afleren.
Een aantal weken geleden viel me op dat Japie over de muur van de daktuin kwam aanrennen zodra ik naar buiten kwam. Oh leuk, ik was er weer! Hij wilde aangehaald worden, maar durfde niet. Dagenlang gaf-ie alles in mijn buurt kopjes en trok hij zich niettemin schielijk terug wanneer ik mijn hand naar hem uitstak. (Max sprong daarbij soms bovenop hem, vermoedelijk uit jaloezie. Dat hielp niet erg.)
Steeds vaker drentelde japie quasi-argeloos het huis binnen. Een paar keer zag ik hem, terwijl ik zelf achter de computer zat, het huis binnen komen en van de keuken stilletjes oversteken naar de badkamer, waar Max d’r eten staat. (Van mij mag-ie gerust eten jatten. Ik vul de bakjes wel aan. Bovendien had ik indertijd de indruk dat Michael soms bij de buurvrouw at, zodat de gestolen brokjes vermoedelijk onderling verrekend kon worden.) Dus als japie op dievenpad was, maakte ik lokkende en geruststellende geluidjes. Mag best hoor Japie, eten stelen. En hier binnen komen mag ook.
Japies nieuwe toeschietelijkheid maakte me gloeiend trots: kennelijk kan ik goed overweg met schuwe katten en weet ik na verloop van tijd hun vertrouwen te winnen. Eerst Tweety, en nu Japie! Spaink, de kattenfluisteraar :)
Een week of twee terug veranderde er iets. Japie werd ronduit gretig. Hij bedelde om aanhalingen, hij gaf de keukendeur kopjes dat het een aard had en als-ie doorhad dat ik in de tuin was, kwam-ie aangesneld en bleef dan binnen bereik. Op zeker moment meldde Japie zich eerder dan Max als ik naar buiten kwam om haar te roepen. Ergens in diezelfde periode drong tot me door dat ik de buurvrouw al een tijdje niet meer rond kattenetenstijd ‘Japie! Japie…!’ had horen roepen. Of wellicht ‘Droppie, Droppie…!’
Ik ging oplettten. De laatste keer dat ik de buurvrouw had gesproken – zo van tuin naar tuin roepend – was twee weken geleden. Brandde er ‘s avonds licht? Was ze wel thuis? En belangrijker: was ze wel gezond thuis? Ze zou daar toch niet dood liggen ofzo? (De buurvrouw is flink bejaard.) Ik zag haar niet. Na een paar dagen schraapte ik mijn moed bijeen en belde bij haar voordeur aan. Niks. Een paar keer heb ik door het raam van haar woonkamer gespied, maar geen buurvrouw te bekennen.
Wel Japie. Die werd de dag aanhankelijker. Vanuit mijn tuin kon ik zien dat bij de buurvrouw een slaapkamerraam openstond, dus Japie kon gaan en staan waar-ie wilde. Maar overdag zocht hij, als de keukendeur hier openstond, mijn gezelschap en hij waagde zich steeds vaker in mijn huis om daar een verkenningstochtje te maken. Als ik ‘s avonds Michael en Max eten gaf, deed ik sindsdien ook iets op een bordje voor Japie. Binnen wou hij het niet opeten, buiten wel, dus dan maar daar.
Vanmiddag sprak ik eindelijk een andere buurvrouw. Of zij wellicht wist…? Nou welzeker wist ze. De buurvrouw was komen te vallen en had een arm gebroken. Nu zat ze in een bejaardentehuis ter revalidatie, en het zag er niet naar uit dat ze naar huis terug kon. De familie kwam elke dag langs om Japie eten te geven en ze waren aan het piekeren hoe alles verder moest.
Dus dat was duidelijk. Ik heb subiet aangeboden dat Japie – of Droppie, maar daar kom ik dan vast nog wel achter – hier mag komen wonen als hij dat wil. Huisdieren mogen vaak niet mee naar bejaardentehuizen, en Japie is gewend aan zijn grote daktuin: overdag is hij altijd buiten en wellicht wil hij helemaal niet naar een zorgcentrum verhuizen, ook al is dat beter voor zijn baasje. En wanneer we het slim aanpakken, kan Japie misschien langzaam overstappen van de buurvrouw naar mij. Als de familie bijvoorbeeld stopt hem te voeren en ik hem wél steeds eten geef, wanneer ik hem extra veel naar binnen lok en wanneer ik de komende maand overdag de keukendeur openhoud, kunnen we misschien een verhuizing in episodes bewerkstelligen zodat Japie hier domicilie kiest. (‘s Avonds de keukendeur open gaat nog niet, dat wil ik niet voor Max.)
Al die tijd moet ik maar denken aan die tv-reclame van weleer: jongetje wil naar Japie van de buren verhuizen omdat ze daar wél Kingcorn brood hebben. Ik ben nu Japies Kingcorn. En ook: hoe komt het toch dat er hier aldoor zwarte katten komen aanlopen? Eerst Michael en Tweety, en nu – mogelijk – Japie.
Mocht Japie besluiten dat-ie wel hier wil wonen, voorzie ik met Max geen groot probleem. Ze heeft redelijk veel respect voor hem, terwijl hij weet dat-ie op vreemd terrein is. Dat is grond voor een mooi compromis. We zullen zien hoe dit afloopt… (En wellicht heeft de familie uiteindelijk een heel ander onderdak bedacht voor Japie, of kan de buurvrouw toch gewoon naar huis.)
Kortom: wordt vervolgd.
Mooi en spannend verhaal. Ik heb er van genoten. Mijn eigen poezige Cynthia zit naast mijn laptop (of dendert er soms overheen). Katten zijn leuk! Helemaal mee eens.
Karin, you is een heel lief kattenvrouwtje….. En Max is een deugniet. Japie lijkt me echt een droppie !! Oh ja, ik heb er ooit ook 2 (weliswaar zwart met wit) in de aanbieding…..
Wat is dit toch leuk om te volgen!
Repelsteeltje? – Rapunzel! (Br. Grimm, Kinder- u. Hausmärchen 12)
http://de.wikipedia.org/wiki/Rapunzel
Ik schiet in een reflex als ik lees dat omaatje maar moet verhuizen omdat ze haar armpje brak.
Ik was jaren terug eens bij mijn oma op een hele zware afdeling voor bejaarden. Met zo’n cijfercode om van de afdeling af te kunnen.
Zoveel haat voelde ik daar!
Mijn vriendin heeft ook met bejaarden gewerkt en ze werd ervoor gewaarschuwd dat er eentje wel bestek in de aanslag zou kunnen houden als ze langs liep (wat ook zo was).
En maar afvragen waarom oude mensen soms zo zijn.
Is het dementie?
Betreft het puur vals sentiment of oprechte liefde voor het dier? Vraag ik me n.a.v. deze column/blog namelijk wel af. Is het de zogenaamde menselijke beschaving jegens het brute geweld van de natuur, dat een rol speelt? De kat of poes die enerzijds meedogenloos het merelnestje leeghaalt, als carnivoor, en ‘thuis’, na op de bak gescheten te hebben kopjes geeft aan de baas of bazin? Is er een leegte bij de mens, dat opgevuld wordt door een dier? Kat in de boom, daarmee in zijn natuurlijke habitat? Aaahhhh… men belt de brandweer. Voor het dier? Nee, het eigen gemoed. Er zijn mensen die zeggen: “Als je de mens hebt leren kennen ga je van dieren houden”, alsof Liefde zich op laat splitsen. Of het “ik houd van dieren”, en dan heerlijk aan de schnitzel, braadworst of biefstuk. Oudere mensen, weggestopt in verzorgingsbunkers, die hun huisdier niet mee mochten nemen kwijnen [sneller] weg. Wat dat van het wezen mens zegt, namelijk zijn eigen leegte, zien we over het hoofd. Hij zegt het dier te vereren, maar verzuimt in te zien dat, haalt hij een dier in huis, hij er niet voor het dier is, maar het dier voor hem.
Menselijker met het dier, dan met de mens? Dat herken ik overal. Dierenliefde mag het niet genoemd worden. Het dier zwijgt; spreekt niet tegen. Er is sprake van baas/bazin en ondergeschikte. Dat veroorzaakt het… goede gevoel. Ik zorg voor… ik ben het die goed doet… maar nu komt het. Is dat liefde? Mag dat liefde voor het dier genoemd worden? Nee. Het kent zijn grenzen, die mensen zelf trekken namelijk. Die grens die er niet is wanneer het dier nog hulpeloos is en de mens, die alles wat klein en jong is naar zijn fysieke-zijn niet anders dan kan adoreren, in huis neemt. Al snel mag het veel niet, de natuurlijke vrijheid ontnomen… om de mens te behagen… als speeltje. Liefde laat zich niet opsplitsen, waar dieren zelf geen enkel besef van liefde hebben! Zij Zijn, mensen niet. Die willen [overwegend] dat dieren zich, in hokken gestopt, alleen maar aanpassen, en aanpassing doodt elk natuurlijk initiatief. Bovendien… daar waar sprake is van voldoening… ontstaat alleen maar weer een nieuwe, andere op te vullen leegte. Dat kan het dier het huis uit, of er juist één bij betekenen. De mens berekent [zijn] liefde?
O wat geweldig Karin dat jij het nieuwe personeel van Japie wil worden :) Fijn dat hij al minder schuw is. Ben ook weg van Max, Max de deugniet, heerlijk dit soort verhalen!
En als Japie niet bij jou wil Ka dan kom ik hem ophalen. Wij zijn iedentiesj. -‘\^_^/’ –
Uhm.. het is nog niet definitief dat het baasje van Japie niet terug komt hoor!
Rapunzel natuurlijk. JPaul, je hebt helemaal gelijk. En dat terwijl sprookjes mijn bijbel zijn…
Japie/Droppie is een bofkont met jou als buurvrouw/nieuw vrouwtje!!!!!
ha Karin, weet je al wat Michael er van vindt?
Heerlijk verhaal,
fijn dat je er voor hem, haar?,
(tussen japie en droppie ziit een hele wereld)
en hij er zelf voor kiest,
het gaat gelijdelijk dat lijkt me makkelijker voor ze,
toen ik sjaakie haalde uit het asiel was het pats boem,
ik had het wel vertelt maar toch,
een vreemde volwassen eend in de bijt,
met flink wat slagtanden, en die hard blies,
dus daar sprong queenie boven op,
was na twee weken over,
nu delen ze perongeluk af en toe
het schapevachtje, de bank en het bed.
in aanleun woningen, of service flats mogen huisdieren,
in sommige verzorgings en verpleeghuizen zelfs ook,
als er voor de dieren gezorgd kan worden,
maar de kans is wel klein hoor dat het mag,
het zou ook erg zielig zijn als ie dan niet meer naar buiten kan
vindt ik voor mijn bengels al erg zielig,
queenie heeft zichzelf over wonnen,
ze heeft over de schoot van poetsmiep S gelopen,
en ze vonden het beide leuk,
terwijl ze schuw is geworden door de (toen nog wisselende) huishuidelijke thuiszorg
met die enge stofzuiger
@ 9.
sprookjes jouw bijbel? dan heb je dus net bewezen een afvallige te zijn. bel de Inquisitie!
Karin,
die Siamese trekken behouden ze wel. Ik ben samen opgegroeid met twee halve Siamezen, en die hebben altijd hun Oosterse elegantie behouden. Op een of andere manier vind ik “normale” poezen dan ook vaak onterecht dik en lomp.
Kattenfluisteraar, die goed overweg kan schuwe, grote, zwarte katten…
Wanneer je in kilo’s ook nog minder weegt dan het aantal centimeters dat je in lengte boven een meter bent… mag je blij zijn in deze tijd te zijn geboren… ;-)
Wederom met plezier gelezen, Karin!
Op naar het volgende hoofdstuk…
HenK: ik wou vroeger heks worden. Erewoord. (Maar toen wist ik nog niks van heksenvervolgingen.) En ik trek kennelijk zwarte katten aan – Michael en Tweety waren/zijn ook zwart.
Vandaar je achterdocht naar religies Karin!
Maar heks zijn is ook een religie natuurlijk. Een natuur religie. Misschien wel veel ouder als het christendom.
Spaink 17: Heks is historisch gezien een vrouw die verdacht werd van contact met boze machten; vrouw die anderen kwelt. Dus… wie zegt dat het je niet gelukt is? Met name wanneer je jezelf redden moet door volwaardige mensen te modereren. Het goed zijn voor… heeft dan ook niets met katten/poezen te maken, laat staan met zwart. Het heet zelfbevrediging.
18 Boschloo: Heks-zijn is géén religie en ouder als..?? Vervelend hè?
Thomas: ik dacht niet aan religie, daar ben ik de mens niet naar. Ik dacht dat heks worden iets was dat je kon leren op school.
You don’t kill what is inconceivable to you; you study it.
Andreas: wat betreft je bericht @ 6: natuurlijk is dit geen ‘oprechte liefde voor het dier’. Ik ken Japie amper. Maar je tegenstelling is raar, alsof het enige alternatief voor oprechte liefde ‘vals sentiment’ is. Ik beschrijf dat ik het mooi vind te zien hoe een argwanende kat zijn reserves langzaam laat vallen. Daarenboven blijkt dat die kat mogelijk onderdak nodig heeft, en dat geef ik hem graag als dat kan. Dat katten daarnaast op vogels en muizen jagen doet verduveld weinig ter zake. Wat je voorts vergeet, en wat je tirade over dieren in hokken stoppen nogal potsierlijk maakt, is dat mijn motief om een verhuizing voor te stellen juist is dat Japie dan de vrijheid die hij kent – de daktuin – kan behouden. Het gaat daarbij niet erg om mij, meer om Japie.
En wat betreft je bericht @ 19: je uitspraak dat heksen ‘historisch gezien’ ervan verdacht werden anderen te kwellen is geheel voor jouw rekening. Vermeende heksen werden vervolgd omdat religieuze instanties ze gevaarlijk achten en of ze nu iemand hadden gekweld of juist hadden geholpen speelde daarbij bepaald geen rol. en ik hoef mezelf heus niet te redden door jou te modereren. Ik wil alleen het niveau hier wat bewaken en de hoeveelheid vaag vertoon van vermeende slimheid binnen de perken houden.
“vaag vertoon van vermeende slimheid”: die houden we er in. Mag ik citeren?
Het is absoluut noodzakelijk naar buiten te gaan. En wel onmiddellijk met de grootste spoed, haastig tikkend wandelstokje op de kale straatstenen. Een verwilderde blik in de ogen, nietszeggende, verdwaasde armgebaren. Mensen kijken een andere kant op. Mompelend onheilspellend. Bellen reeds, de witte wagen.
Er zijn momenteel veel heksenkringen in de natuur.
Dat is maar een paar dagen.
In het midden staat Karin.
Zij danst.
Nooit, zal iemand weten, wat de mensheid bezielt.
Maar dan ook nooit.
Kom Japie.
We gaan.
En trekken de deur met een harde klap achter ons dicht.
Hier zul je het beter hebben.
Op,
naar het Goede Leven.
Karin, ik weet helaas heel weinig van heksen/wicca geloof.
Mijn vriend Willem zei dat je zwarte magie had en witte magie. En als iemand met zwarte magie bezig was, dit niet bevorderlijk voor je was. Misschien doet CoS ook wel een beetje aan zwarte magie.
Maar een witte heks kan heel goed zijn! Die willen je helen en dat het goed met je gaat.
Zelf pik ik uit alle geloven wat mij bevalt. Een beetje uit wicca, een beetje uit het nieuwe testament.. gewoon wat goed voelt. En niet wat slecht voelt. Want ik heb ooit besloten dat alles in het leven gaat om wat je voelt. “Ik voel emoties dus ik besta”. Als je niet voelt ben je maar een machine.
@Thomas (25)
“De hekserij” is een breed begrip, waarvan wicca een modern klein stukje is (voor zover mij bekend is wicca een mengelmoes van vooral Britse hekserij stromingen, zwaar beïnvloed door de jeugd die de bekendheid ervan op hebben gedreven).
CoS doet aan intimidatie en indoctrinatie, voor het geld en de macht; wicca-achtige hekserij is vooral een solo-aangelegenheid, er zijn geen volgelingen bij om te misbruiken zoals bij sektes.
Een zelfrespecterend hekserij-beoefenaar laat mensen geen dingen doen die ze niet willen; zo is “een spreuk om iemand verliefd op je te laten worden” uit den boze – het resultaat zou kunstmatig zijn, onnatuurlijk.
Sommigen menen serieus over magische krachten te beschikken, anderen houden het bij intens wensen en hopen dat het verschil maakt; de ene heks is de andere niet.
Er zit een goedaardig element in, in wat ik een van de mooiste regeltjes uit de vele levensovertuigingen vindt: “And if ye harm none, do what ye will”.
En die lastige paradox: hekserij sluit andere ideeën niet uit, het kan naast christendom of islam bestaan; maar christendom en islam verbieden afgoden.
–
En de kat wil naar buiten. *staat op*
Heks betekend wijze vrouw
en komt van de vrouwen die wijsheid over de natuur van generatie op generatie doorgaven, daar mee mensen hielpen.
En ja Karin er zijn tegen woordig scholen voor,
je moet ze weten te vinden, grappig he
Er bestaat geen witte of zwarte magie,
het is allebei in een,
net als in ieder mens het goed een het kwade zit,
je kiest wat je met wijsheden doet,
of je vergiftigd of geneest
het gaat om natuurkrachten die gebruikt worden,
het principe dat alles bestaat uit fibratie,
dat met gedachte kracht dingen te veranderen zijn,
maar dat niets zeker is.
Hte gaat om het leven met de natuur, en rituelen,
en respect voor de natuur en alles wat leeft,
later zijn er covens gekomen,
aar daar speelt een hoop macht in om,
oorspronkelijk waren heksen solo,
en hingen ze het oude geloof aan.
De solan van heksen is vrij vertaald,
doet wat je wilt,
zolang je niemand schaadt.
En dat gaat best ver,
want als je een ritueel zou doen voor geld,
en je krijgt daarna een ervenis van een geliefde
was dat ws niet je bedoeling,
het vergt wat denkwerk en precisie
een aantal principes vindt ik heel erg mooi,
het oude geloof ook,
waar een godin en een god
(meerdere, of afsplitsingen zijn)
en dat terug te vinden is in de natuur,
en de verantwoordelijkheid altijd bij je zelf ligt
en niet kant en klaar bij een god.
en inderdaad er wordt niet geknoeid met de wil van mensen,
je kan wel om liefde gevraagd worden, maar niet om specifiek iemand te binden, dat zou wel heel erg fout zijn.
“Cornelis Heijkant”
Kan iemand me vertellen hoe lang zo’n heksenkring (zie foto) kan blijven staan in min/meer huidige vorm en met het actuele weertype? Ik wil nl nog een keer terug voor betere opnamen, maar heb nu erg veel andere dingen te doen en kamp met tijdgebrek. ‘t Werd snel donker, begon te regenen en ik kon nog net een acceptabel plaatje schieten dankzij de IS op de weliswaar fantastische Canon EF 24-105mm f/4L IS USM: http://www.pbase.com/ilja_oblomov/image/128758580
Cornelis Heijkant (a.k.a. Ilja Oblomov)
Geen idee hoe lang die blijven staan (zonder verkleuringen), maar wat een mooie foto’s op:
http://www.pbase.com/ilja_oblomov/mushrooms_20082010
Wat ze zo bijzonder maakt is dat ook de omgeving goed in beeld is gebracht.
Nico
geciteerd door juzo
Maurice, Thian: Als ik een heks was zou ik kiezen voor witte magie alleen. Omdat je met zwarte magie mensen pijn doet, en dat dan terug komt op je uiteindelijk. Als je allebei doet is dat voor mij grijze magie. Heel gevaarlijk!
Mijn oma was niet zozeer met heksen, maar wel in het alternatieve circuit bezig. Van haar heb ik geleerd dat zodra iemand geld vraagt voor zijn diensten (buiten onkosten om), dat deze dan niet deugt en verkeert met zijn krachten omgaat (en die ook kwijt raakt).
Ik vraag vaak om dingen als wijsheid, inzicht, gezondheid, geluk voor anderen. Maar dan aan Jezus of Jehova.
Thomas, dat is al een heel verstandige insteek van je oma.
Ik vraag me altijd af waarom iemand met bovennatuurlijke krachten niet naar een universiteit stapt en zegt: “Ik heb speciale krachten, als je me helpt het te bewijzen zal dat de wetenschap op z’n kop zetten, en een boel religies ook”.
Dat moet “vermeende bovennatuurlijke krachten” zijn. Bovennatuurlijke dingen bestaan niet.
Volgens mij zijn die onderzoeken er wel geweest, maar is het nooit reproduceerbaar geweest.
Bijvoorbeeld dat twee proefpersonen met een stapel kaarten, telepathisch moeten raden wat er op die kaarten staat. In de koude oorlog was dit soort onderzoek ook heel erg populair (spionage).
Uiteindelijk doet zo’n ‘heks’ het natuurlijk wel voor eigen gewin, en dat werkt niet volgens mij.
@Thomas:
Dat met onderzoek naar paranormale dingen door VS en sovjets klinkt me idd bekend in de oren.
Ik bedoelde eigenlijk meer iets in de richting van: Als iemand enge ziektes kan genezen, waarom gaat die persoon dan niet als een superheld de wereld rond, of naar wetenschappelijk onderzoekers in een poging dat vermogen te begrijpen en hopelijk meer mensen te leren hoe dat te doen? Ipv die enge geldwolf in d’r blauwe jurk, etc.
@Mariska:
Wat is er volgens jou met het in dat gelinkte verhaal mis dan?
(ik heb er zelf ook wel ideeën over, maar ik ben benieuwd wat jij vindt)
@Maurice: Jezus deed dat toch ;-)
@Thomas (36)
:P
Dat was de open deur die ik met opzet met rust liet.
@ 37 citaat thomas:
Ondertussen vrees ik de dag dat mijn moeder niet meer voor mij kan zorgen
kijk eens bij http://www.mentorschap.nl
via het mentorschap kun je iemand waarbij gekeken wordt dat het klikt,
laten aanstellen om voor jou op te komen als het je zelf niet lukt, het gaat via het kantongerecht, dus degene heeft recht van spreken,
en kan je bij dit soort dingen helpen.
het is nog niet zo bekent in de psychiatrie, maar wel op andere vlakken,
mijn verzoek ligt op dit moment bij het kantongerecht,
en het loopt al een poosje, ben er erg blij mee.
En niet zwart wit bedoel ik als elk mens niet zwart of wit is maar een mengeling, wij zijn zelf degene die keuzes maken, een echte heks zal dat altijd uit goede overwegingen doen, en naar het goede streven
groetjes thian
[Ik heb de off-topic reacties verwijderd. Mariska: als je niet de moeite neemt om een opmerking op de goede plaats te zetten, is je opmerking ook jou kennelijk niks waard.
Thian, dank! Spaink, sorry voor OT.
Mariska, nogmaals: als je niet de moeite neemt om je commentaar op de goede plek te posten, is het a) off-topic en b) kennelijk ook jouzelf geen enkele moeite waard. Ik heb derhalve ook dit bericht van je verwijderd. Als je wilt, kun je gerust de moderatie in…?
Ik wil graag lid worden van het forum, maar kan nergens vinden waar ik me kan registreren
Lilian, je kunt een account aanmaken via deze link:
http://www.spaink.net/forum/
en als dat niet lukt kun je Karin een mailtje sturen op dit adres:
karin@spaink.net
take care, Elmo (hoop dat je op het forum vind wat je zoekt)
hartstikke leuk, heb genoten