Vanmiddag zaten Max en ik in de tuin, Max voor de zekerheid toch maar weer aan haar lijntje. Michael hing veel in de buurt rond en kwam een paar keer kijken. Goed zo: het was de eerste keer dat die twee elkaar buitenshuis zagen, en ik had goede hoop dat Michael Max nu een beetje op d’r nummer zou zetten.
Ze roken regelmatig aan elkaar, heel voorzichtig maar betrekkelijk rustig: hiernaast een foto daarvan. (Normaal zijn er trouwens nooit zulke kale plekken in de tuin: dit stukje is – helaas – volkomen platgelopen door de mensen die de achtergevel aan ‘t renoveren zijn.) Het ging goed met die twee in de tuin. Meestal hielden ze wat afstand maar soms kon Max zich niet inhouden en stapte weer op Michael af. Opmerkelijk detail: anders dan bij buurkat Japie en anders dan wanneer ze binnenshuis op Michael afstruint, had Max nu geen enkele keer een dikke staart. Kennelijk had ze door ze dat buitenshuis meer Michaels terrein is dan binnenshuis.
Zodra ze al te opdringerig werd naar zijn smaak, haalde Michael naar haar uit. Niet hard, gelukkig: meer een soort opvoedkundige tik, precies waarop ik had gehoopt. En het werkte. Max draaide dan onmiddellijk op haar rug als teken van onderwerping. Hier een filmpje. Aan het begin daarvan ligt Max braaf op haar rug, buik tentoongespreid, maar dan hengelt ze toch weer met een poot naar Michael. Die trekt zich daar heel superieur niks van aan totdat Max voor hem gaat paraderen. Als ze dan wegloopt, krijgt ze opnieuw een symbolische tik: en hup, ze rolt subiet weer op haar rug. Meer vanwege zijn miauw dan vanwege die tik, geloof ik, maar dat maakt niks uit: als ze maar leert dat ze van hem af moet blijven.
Daarna hebben ze allebei nog urenlang op beschaafde afstand van elkaar in de tuin gelegen. Ik zie poes en vree in het verschiet. Tsk, ik ben ineens voorstander van (licht) huiselijk geweld geworden, het kan raar lopen.
Het kan ook zijn dat Max een afwachtende houding aanneemt, doordat ze zo duidelijk aangelijnd is. Doordat hij. Je spreekt zo graag over poezen, terwijl je katers bedoelt.
Wel is je zwarte kater duidelijk een goede poes! Wat een lieve beestjes heb jij!
Ben: ja dat lijntje speelt vast een rol, maar toen Max Japie voor de eerste keer trof was ze ook aangelijnd en dat scheen haar toen niet veel uit te maken… ‘t Is meer – denk ik – dat Michael nu niet de benen neemt maar blijft zitten waar-ie zit en haar een tik geeft. Ik hoop dat Max gaandeweg accepteert dat ze Michael met rust moet laten, dan is er een boel gewonnen.
Enneh, Max is een meisje, vandaar dat ik het over ‘ze’ en ‘haar’ heb. Ze is me verkocht als katertje, maar de dierenarts wist beter. Inmiddels was ik aan de naam gewend en ik vind Max ook voor een poesje mooi.
Michael is niet echt lief, maar hij deugt wel. Hij is erg eenzelvig: een ex-zwerver die jarenlang mensen heeft gemeden, vandaar. Toen Tweety nog leefde – met wie hij overigens bepaald geen vriendjes was – was Michael wat socialer, maar sinds Tweety’s dood is Michael alleen maar uithuiziger geworden.
Voordat een ander het doet… ;-)
tond = rond.
Mooi om te lezen/zien hoe Michael en Max aan elkaar wennen.
“Poes en vree”… mooi gevonden!
Vraagje: Was Max vanmiddag helemaal niet geinteresseerd in klimmen ?
HenK: fixed, dankjewel!
Max heeft wel even haar nagels gescherpt aan een oude sering in de tuin, daarmee hield het op. Dat lijntje waaraan ze zat zal daar vast mee te maken hebben, ze weet inmiddels dat haar actieradius erdoor beperkt is. (Maar ik hoop toch heus dat ze voorlopig niet meer zo hoog een boom in klimt, ook niet als ze los is.)
de dichtgeknepen ogen van Michael geven aan dat ‘ie het wel best vindt allemaal, maar dat aandacht trekken van van Max beprijpt ie nog niet helemaal.
Max mist een leeftijdsgenootje, denk ik. en die ouwe begrijpt gewoon niks van de jeugd van tegenwoordig