Als Max iets wil, zal ze dat laten merken ook: resistance is rather futile. Michael moet nog steeds weinig van haar hebben, maar Max blijft buitengewoon geïnteresseerd in Michael. Soms laat ik haar in de keuken of Michael eruit, in de hoop dat ze zo wat wennen. Max hupst dan gewoonlijk op Michael af en vlijt zich tegen hem aan, Michael snuffelt wat en loopt dan geërgerd weg.
Laatst had Michael zich gebelgd op de keukenstoel teruggetrokken. Die stoel is hoog, hij was ooit bedoeld opdat ik zittend dingen bij het aanrecht kon doen; juist de hoogte ervan maakte dat Michael jaren geleden besloot de stoel in bezit te nemen. Tussen hem en Tweety was de stoel altijd Michaels buut-vrij: de plek waar geen kat hem meer lastig viel.
Max wou naar Michael en dus op de stoel, die voor haar (nu nog) te hoog was om erop te kunnen springen. ‘Als je slim bent,’ dacht ik, ‘klim je eerst in in mijn been en spring je dan op die stoel.’ Max bleek slim.
Rits-rats omhoog ging ze, nog een klein sprongetje zijwaarts. Hopla: doel bereikt! Michael was geloof ik vooral verbouwereerd en Max ging neutraal de andere kant op zitten kijken: ‘Goh wat woon je hier leuk! Oh let vooral niet op mij, hoor.’ Michael snuffelde, en gaf toen tot mijn verbazing een paar likjes over Max d’r hoofd. Het ging niet van harte, ‘t was meer een instinct dat ongewild de kop opstak. Iets later gaf Michael Max een mep en toen donderde die kleine de keukenstoel af. Maar inmiddels kan ze d’r al helemaal zelf op klimmen.
Met eten betoont ze zich een enorme dwingeland. Er staat altijd droogvoer, dus honger heeft ze nooit. Maar zodra ze kaas of rosbief ruikt – mijn favoriete soorten broodbeleg – zet ze een enorme keel op en is ze haast niet te houden. Die kleine met één hand van mijn bord wegduwen en met mijn andere hand eten is nog een heel gevecht, zodat ik serieus overweeg haar in zulke gevallen voorlopig in de badkamer op te sluiten. Mijn eigen eten moeten verdedigen tegen zo’n opdondertje gaat wat ver, en alles wat ze nu leert krijg ik er later niet meer uit. Beter nu iets strenger zijn dan ik wil en later de teugels wat laten vieren.
(Michael blèrde vroeger ook zo als-ie eten kreeg en schrokte vervolgens alles in noodtempo op. Dat zal een gevolg van z’n zwerversverleden zijn geweest: een straatkat weet nooit wanneer-ie weer iets eetbaars vindt. Gaandeweg heeft Michael geleerd erop te vertrouwen dat er een gestage aanvoer van eten is: hij schreeuwt nu aanzienlijk zachter en eet in een normaler tempo.)
Ze dribbelt soms als een hondje achter me aan, legt d’r kopje vertederend op mijn arm, of kijkt me ineens met van lekkerte toegeknepen oogjes aan en zet haar snormachine daarbij in de luidste stand. Ze kan ook heel aandoenlijk over het bed hupsen of er een staart vinden (hier op Youtube) en om te bewijzen dat ze niet van de straat is, luistert ze gefascineerd naar een politiek debat over kernwapenreductie (hier op Youtube). Kortom, Max windt me met allure om haar voorpoot.
Heerlijke verhalen (en plaatjes. Helaas kreeg ik bij de tweede link de mededeling dat ik ‘iets’ miste… en ik ben voorzichtig met ophalen).
Het wachten is op een uitgever, die ook vindt dat het verhaal van Max breder bekend ‘moet’ worden.
Desnoods als onderdeel van “Karin’s Katten”. :-)
Uhhh…, ik wil niet veel zeggen…, natuurlijk en ik wil me er ook niet mee bemoeien, maar je moet wel in het begin heel streng zijn. Opvoeden is opvoeden, ook bij kleine katjes. Dat doet de echte moederpoes ook. En niet op tafel, onder het eten betekent niet op tafel. Dus tien twintig honderd keer er liefjes vanaf zetten en op de grond, zodat het in het kleine kattekopje doordringt, het hoort erbij en het moet.Maar wel consequent, en altijd. Onder het eten. Daarna mag ze scharrelen en onder onze neus op de krant gaan liggen waar je juist aan het lezen bent zoveel je wil.
Verder moet je letten op de plaats waar ze vandaan komt.
Komt Max uit Doetinchem dan is en wordt ze als een echte Doetinchemse. Komt ze uit Gouda of Goejanverwellesluis, Midwolda of Oost of West Morra dan wordt ze een Westmorreesse. Ludlummerin.
Dat betekent, dat zij, en jij, de karaktereigenschappen van de zojuist genoemde plaatsaangeduiden overnemen. Zo werkt het nu eenmaal. In de natuur.
Het is niet anders. Het is nu eenmaal zo. Verzet je er maar niet tegen. Het is vruchteloos.
Bij mij thuis een tijd geleden was Kiki een echte Maastrichtse. En ze gedroeg er zich dan ook wel naar. Als ze buiten liep het staartje recht in de hoogte liepen er tien tot vijftien kinderen in de leeftijd van 8 tot 14 jaar met een stokje achteraan.
En dat niet zomaar even. Het kon uren duren en hele hele schoolplein lang.
Kiki was fataal. Zo fataal alle Maastrichtsen zijn. Daartegen leg je het af, als man. Ze zuigen alle ruggenmerg eruit, en er blijft niets van je over. Als man. Tegenover een Maastrichtse. Zoals Kiki.
Haar zoontje was precies zo.
Heb maar veel plezier.
Het leven biedt talloze dimensies.
Ze liggen alle in het paranormale.
‘\~_~/’
Hallo Karin, in de laatste youtubelink mist een h (er staat ttp://… )
hieronder voor de ongeduldigen de goede link
http://www.youtube.com/watch?v=RYujb6QuRp4
ik moet uitkijken.het duurt niet lang,en ik vind poesjes toch nog liiiieeeef.:)
Rits-rats omhoog ging-ie
wij, van Rits Rats, zijn vereerd door deze cameo-quote!
http://www.ritsrats.nl
http://www.rits-rats.hyves.nl
Max kijkt naar de bewegende witte handen op tv. Daar moeten een paar klauwen in denk ik :-)
JanS, dank voor het vinden van de fout; ik heb ‘m inmiddels hersteld.
Thomas: ook de draaiende wereldbol heeft haar volle aandacht :)
Magnani: kittens zijn onweerstaanbaar…!
Herman: graag gedaan;
en Juzo: ja, ik probeer streng te zijn – op onderdelen.
Magnani, zei jij nou echt dat je poesjes lief vind, zelfs nadat ze jou je lunch gebracht hebben ?? join the cat club girl !!!
ja.wordt ik toch nog zacht ,op mijn oude dagen.
Bedankt JanS!
De enige die mij kan vertederen is felix domesticus parvus manipulatus.
(zoals zijn officiële encyclopedische benaming luidt.)
Voor het overige blijf ik zo koud hard meedogenloos onmenselijk onvriendelijk onverdraagzaam en onverbiddelijk als een steen.
– ‘\~_~/’ –
opdat iedereen zich daar heel wel bij gevoele.