Max wordt al een echte schrijverskat: hij kijkt graag naar het beeldscherm (hiernaast ziet u hem terwijl we samen naar Lost kijken), hij is dol op papier en hij ligt voorbeeldig op schoot als ik achter de computer zit. Soms wil-ie nog wel eens op het toetsenbord stappen – daardoor doet de computer soms wat raar, gisteren wist-ie bijvoorbeeld een externe schijf razendsnel te hernoemen to ‘qws’ of zo – maar steeds vaker stapt-ie netjes over het toetsenbord heen.
Ook de laptop, die naast het beeldscharm staat, trekt hem nog regelmatig (welke kat kan een plekje met vloerverwarming weerstaan?) maar daar boek ik eveneens vooruitgang. Zodra hij op de laptop stapt, zeg ik bestraffend ‘Aaa!’ en pak hem bij zijn nekvel op, waardoor Max subiet verlamt en zijn kopje scheef laat hangen. Daarna laat ik hem zachtjes zakken in zijn bakje tussen beeldscherm en toetsenbord. Twee seconden nadat ik hem loslaat, komt zijn spierkracht terug. Dat doen we dan allebei drie keer achter elkaar en daarna volstaat het om ‘Aaa!’ te zeggen. Hij leert snel, deze jongeman :)
Hij kan ook steeds beter springen. Als ik in de keuken ben geweest – steeds netjes met de tochtdeur dicht – en er weer uit terugkom, rent-ie vaak enthousiast op me af: ‘Ha daar bén je weer!’ en klimt rits-rats in me. Buitengewoon vertederend. Het betekent wel dat ik in huis voorlopig beter geen nieuwe kleren kan dragen, die zitten anders binnen de kortste keren vol ophalen. Net als mijn benen momenteel, want tot vandaag had Max nog niet goed door dat er verschil bestaat tussen aangeklede benen en blote benen.
Hij speelt graag met papier, een kort filmpje daarvan staat inmiddels op YouTube. Vooral de randen van het papier moet-ie hebben, en op de een of andere manier kreeg hij er een enorm dikke staart van, wat nogal koddig staat want hij heeft nog maar een heel dun staartje. Uhm, niet te had lachen hoor. Ook een kat heeft eergevoel.
Doet me een beetje denken aan die jonge stellen die een tijdlang over niets anders kunnen schrijven dan hun eerste kind;)
Wat een droppie zeg!
Met een stukje vuilniszakken-afbind-draad kun je hem zo hoog laten springen als je schouder. Je kunt ook een wollen-bolletjes-aan-een-draadje-mobile, maken, en die aan het plafond ophangen met een punaise, dan wordt hij helemáál gek en voor eeuwig door het dolle. ‘s Avonds ligt hij dood-op en dood-moe te hijgen in z’n mand. “Wij katten van de hele wereld laten ons er niet onder krijgen” straalt daarna alleen nog maar uit z’n ogen. “Wat ik vandáág nou toch weer heb meegemaakt… ook al ben ik dood-en-dood-moe”.
De mijne is gewend, zo, ineens, plotsklaps, volkomen onverwacht, van de grond staande op m’n schouder te springen (1.84 m.) daar te blijven zitten en zo het hele huis rondgedragen te worden tot en met het over het randje kijken van het balkon aan toe. Hij houdt zich keurig met zijn nagels in mijn schoudervlees in evenwicht. Kijkt ondertussen met uiterste concentratie naar…. wat? Ik zou ‘t niet weten. Ik zie niets. Waarschijnlijk een spin, of zo, twaalf verdiepingen van de flat lager op de grond. Z’n oren wijken zelfs niet af en naar mij toe als ik wat zeg. Ik besta niet. Ook al zit hij op m’n schouder.
Het is je van harte gegund. Concentreer je eens een half jaar volledig en alleen nog maar op dit grappig dier en op niets anders. Het zal je goed doen. Wie doet je wat? Wat zou ‘t? Heeft er IEMAND, ook maar IETS, mee te maken? Nou dan.
echte poezentelevisie!
Wow juzo, je bent een reus! Met je schouders op 1m84 :-D
Of draag je soms plateau zolen?
Ik heb het filmpje gezien, en de foto’s van Max tot nu toe doen zijn schattigheid te kort!
Toch is het misschien handig zulke ‘papieren’ goed te screenen. Zie:
http://www.schneier.com/blog/archives/2009/04/how_not_to_carr.html
Er is bijna een minuut aan frames in beeld, en die zou iemand die echt wil, kunnen ‘stacken’. Dat doen astrofotografen ook. Gewoon heel veel foto’s maken waar niet veel op te zien is, en deze dan zo bewerken dat er een enkel veel duidelijke beeld van over is. Zijn ook programma’s voor, maar dan moet je elk frame wel even bewerken hiervoor.
Niet dat ik verwacht dat veel mensen zoiets weten :-)
Ik was ooit bij een kennis op bezoek die me na enige tijd voorstelde aan zijn ‘perforatie-kat’. Ik zei, hoezo die naam. Nou zei hij, dat zal ik laten zien. De kat zat inmiddels heel parmantig op tafel. De man pakte een stuk papier, hield dat voor de bek van de kat, die boog heel rustig naar voren, en hapte. Vervolgens liet het beest net zo rustig weer los, en het formulier kwam droog tevoorschijn met twee kleine gaatje erin.
Handig voor op kantoor! Wie weet is het aan te leren. :-)
Thomas: Max speelde met een of andere gemeentelijke brief, niet met mijn jaarrekening ofzo. Pietie: wat curieus, zo’n hapkat :)
@7: Ik denk dat het grootste gevaar hier ook is dat gemeentelijke brieven ergens onbereikbaar onder een kast verdwijnen en dan vergeten worden ;-) Behalve door wie ze aan je gestuurd heeft dan!
Precies dezelfde twee gaatjes staan wel eens in mijn hand. Ik ben dan een fractie van een duizendste seconde te laat geweest. Je wordt oud, jules. zeg ik dan. je wordt oud. je kan het tempo van de moderne jeugd niet meer bijbenen. Wat ik je dus aanraad om te doen is iedere middag om precies vier uur even hetzelfde spel. Je zorgt dat Max snapt, dat hij om vier uur precies achter de zitbank in de kamer moet gaan zitten. Zelf ga je helemaal diep op je handen en kniëen om de hoek van de keukendeur. op de grond.
Maar precies om de hoek, met je hoofd een centimeter van de deurpost af. De deur is open.
Nu blijf je totaal onbeweeglijk. Er gebeurt helemaal niets. De psychologische oorlogsvoering is begonnen.
Max denkt: ze zit achter de deur. Ze beweegt niet. Ik zie het aan haar schaduw. Dat is onraad. High Tension.
Hij blijft doodstil zitten. Nu gaat ‘t erom in ‘t kattenleven, wie ‘t ‘t langste volhoudt. Jij ziet niets. Hoort ook niets. Dat kan soms 2, soms 3 of soms bijna 5 minuten duren. Hij ziet alleen je schaduw. Zijn kattenkop kan je niet zien. Jouw hoofd ziet hij ook niet.
Plotseling per pistoolschot knalt hij op je af. Hij kan de spanning niet meer houden.
Nu gaat het erom, als hij op dertig centimeter genaderd is, terwijl je hem niet kan zien, je heel even heel flitsend snel je arm buiten de keukenhoekdeur steekt. Vanuit de keuken de kamer in. Rats heen rats terug en dat bliksemflitsig snel.
Hij mag hem dus NIET raken met zijn klauw, want dan is het bloeden geblazen. En zwaar.
Het is een snelle reactietest voor men en dier.
Meestal komt hij met alle vier zijn pootjes gierend en topkracht remmend net op tijd tot steilstand, draait zich om en knalt volle kracht weg.
De mijne springt met alle vier de pootjes tegelijk los van de grond heel hoog de hoogte in. Draait zich om, knalt weg.
Het is tegelijk ‘n hartjes test en training. Voor beiden.
Dit bovenstaande minstens 20 x per dagelijkse scéance te doen en te volgen per recept.
Het moet. Het is niet anders. Dat is de tol die wij betalen. Aan ‘s dieren afhankelijkheid.
Plezier.
Tenslotte nog het laatste spel. We noemen het het electrificatie-strijkijzer-spel.
Max zet je op de trap op ongeveer drie treden hoger als jij staat neer. Hij wordt met zijn kop naar voren gezet alsof hij de trap gaat oplopen en jij staat achter hem.
Nu gaat het erop dat met twee snelle neerdrukkende handen zijn vacht op de rug gemasseerd wordt, van bovenkant kop tot achterkant staart. Hard drukken en snel gaan.
Als een strijkijzer m aar in stééds in één richting.
Daarmee wordt het kattevel geelectrificeerd. We kennen dat spelletje vanuit de natuurlundeles.
Als dat even zo doorgegaan is, heeft Max zóveel electriciteit opgeladen, dat hij als een razende de trap naar boven op vliegt.
Hij kan het niet langer meer houden.
Je hoort hem dan even smijten en heen en weer roffelen met alles wat hem voor z’n poten komt. Als een gigant.
Alles kleddert tegen de vlakte. Er is grote schade.
Het is de bedoeling dat er boven flink veel potjes in de kamers staan op de vensterbanken met plantjes erin. Die gooit hij allemaal, met enorme ontploffingen.
Nadat hij twintig seconden zo heeft huisgehouden vanwege de electrificatie, komt hij als een straaljager naar beneden rennen. Hij is nog lang niet uitgeraasd en uitgeelectrificeerd, dat zie je aan de lichtelijk waanzinnig kijkende oogjes.
Daar zit pure razernij in.
Jij schrijdt langzaam en waardig huiskamerwaarts. Jij geeft het goede voorbeeld van mensenstanding, en mensenhoogwaardigheid.
Je kijkt geringschattend op hem neer.
Onder het voortschrijden rent hij je voorbij en tikt een paar keer met zijn voorpoot
krachtig naastje tegen je been. Rent als een waanzinnige de trap weer op. Hetzelfde spel boven herhaalt zich. Totdat hij uit-geelectrificeerd is. Je hoeft hem dan pas de volgende dag weer te electrificeren.
Boven ligt louter puin.
Geen mooier leven dan ‘n kattenleven. En de Wet van Faraday.
Leef, het leven ener kat.
Max is op jacht! Er zit iets onder het papier, luister maar, je kunt het horen!
@10 nou dat hoeft niet eens hoor,
krijgen samen met gewoon aaien vaak al een schok en dan kijken ze me verbaast aan met alleen maar iets van wat is dat nou op der snoetjes
The little miss queenie, preforeert touwtjes in soorten en maten die heen en weer gesleept en gezwaait worden. (en kleine rammelmuisjes die ik nergens kan vinden, nou ja af en toe als ik een kast of bank van zijn plaats haal)
Sjaakie de grote vliegt achter proppen papier en balletjes aan,
en speeltijd? ze gaan op het speeltje zitten en mauwen,
mauwauw en kijken me strak aan, en kunnen een heel gesprek voeren
(sjaakie zegt ieuw, het grote beest van 8 kilo)
Oh en papieren vormen een prima nest, daklozen slapen ook onder kranten dus het zal wel warm zijn.
Karin, wat vreselijk leuk dat filmpje, heb genoten.
@12: Ik krijg altijd de mobiele telefoons van mijn zusje als ze een nieuwe koopt (mag om de zoveel jaar van haar abo, wat ze dan ook gretig doet).
Nou, de stekker (in het lage-voltage gedeelte!) zit vol met bijtgaatjes. Maar hij doet het nog steeds. En het is een mooi telefoontje dus ik ben er blij mee.
Leuke foto Karin, blijft altijd een uitdaging katten op te voeden. Mijn grote bink vergeet wel eens dat hij niet overal tussen past en ligt dan op het toetsenbord wat soms tot gekke dingen leidt. Hij mag ook graag meelezen en ligt dan als een warm motortje op mijn benen. Ach, er is slechter gezelschap te bedenken ;)