Lopen is niet echt mijn forte. Vandaar dat ik al jaren een Canta heb. een gehandicaptenautootje. Zo’n klein rood opdondertje dat het midden houdt tussen een Goggomobiel en een luxe koekblik.
Canta’s zijn geweldig. Mijn actieradius wordt er enorm door vergroot. Geen gehannes meer met dure taxi’s, niet doodmoe worden van het wachten op bus of tram en daarna alsnog honderden meters moeten lopen met inmiddels onwillige benen of knikkende knieën. Ook heb ik door dat autootje aanzienlijk minder last van de kou, die anders tot urenlang verstijfde en tegenstribbelende ledematen had geleid.
Canta’s zijn een verrukking. Ze zijn zo klein dat je ‘m overal kunt parkeren (wel oppassen dat je niet de stoep verspert voor mensen in rolstoelen of met kinderwagens – denk aan uw medemens!). Je mag ermee op de rijweg en op het fietspad, zodat je vrijwel overal kunt komen. Je moet een beetje mikken, maar met wat behendigheid kun je ‘m zo tussen verkeerspaaltjes en Amsterdammertjes door laveren.
De stickers van XS4ALL die ik bij wijze van nummerbord voor- en achterop heb geplakt, zijn meer dan gepast: de Canta geeft me weer toegang tot alles en iedereen. Zonder Canta was ik onthand en stukken meer gehandicapt dan nu. Ik zou niet goed weten hoe ik me zonder dat autootje moest redden.
En van Canta’s word je vrolijk, een onderschat pluspunt. Buitenlanders kennen zulke autootjes niet en er is altijd wel een plukje toeristen dat zich vergaapt aan mijn Canta: ze stoten elkaar aan, ze wijzen ‘m na, ze kijken verbaasd, ongelovig of juist geamuseerd. Ik knik dan meestal vriendelijk terug, wat de feestvreugde nog vergroot. Vooral Japanners vallen zowat in katzwijm van acuut opwellende verliefdheid als ze ’m zien en gaan, zodra ze zijn bijgekomen, als een gek foto’s maken. Mijn Canta is denkelijk even vaak gefotografeerd als de duiven op de Dam.
Hoewel ze voor Nederlanders minder verrassend zijn – je ziet die dingen immers overal rijden – blijken die toch ook geïntrigeerd te zijn door Canta’s. Mijn vrienden vinden het altijd fantastisch als ze mee kunnen rijden en de buurtkinderen behandelen ‘m als een exotische traktatie. Ze bedelen soms of we samen een blokje om kunnen, en ze plakken geregeld vrolijke stickers op mijn Canta, ik denk bij wijze van tegenprestatie.
Van de week ontdekte ik dat er heuse Canta-fanclubs zijn; mensen die foto’s van Canta’s verzamelen en die internet afspeuren naar filmpjes. Er is een Canta-blog en een Canta fotopool, beide onder de naam ‘The hunt for the little red car’. Ik vond daar zelfs een meneer die mini-documentaires maakt over Canta-gebruikers en hun voertuig. Het grappige is: die fans zijn mensen zonder makke, mensen zonder handicap.
Is dat nou niet een wondermooi verschijnsel: gezonde mensen die gefascineerd zijn door een gehandicaptenhulpmiddel? Is het niet geestig dat wij gehandicapten iets hebben waarop mensen met goeie benen jaloers zijn?
Het is lente. Ik verheug me nu al op de blije gezichten van de toeristen die Amsterdam bezoeken en die verrast worden door mijn autootje. Nederland: land van tulpen, klompen en Canta’s.
P.S. Uit puur enthousiasme ben ik gisteren zelf een fanclub begonnen op Facebook: www.facebook.com/ClubCanta.
Ik snap niets van MSN en ik zal ook wel nooit iets van Facebook snappen.
Het lijkt mij een enorme tijd-sink waar mensen uren en uren per dag aan kunnen besteden zonder veel te bereiken!
WordPress snap ik wel.. dat is een soort forum waar alleen de eigenaar topics kan bepalen (hoewel??).
De Canta snap ik ook. Het is een leuk autootje ;-)
Ik las in het plaatselijk blad dat die Canta’s enorm populair zijn onder scholieren en studenten. Ze maken echt de blits.
Daar rijden ze mee naar ‘t eindexamenfeest van hun (hoge)school en daar stappen ze uit als 14 15 16 17 en 18 jarige zó oogverblindend fonkelend mooi en uitgestoken uitgesneden scherp als liepen ze van de voorkant van “Vogue” en “Cosmopolitain” af. De mooisten, de allermooisten der aarde. De ouders staan in dikke rijen rond omheen tot op een hoge berg te glunderen en te klappen.
Toen ben ik zelf gaan kijken omdat ik daar regelmatig moet zijn en het is werkelijk waar. Ik stond als aan de grond bevroren. Ik vergat het, van verbazing maar de volgende keer maak ik échte foto’s. Nu staan er alleen maar telefoonfotootjes op de blog.
Je bevindt je dus in goed gezelschap.
Ze fonkelen en ze twinkelen, die berijdstertjes en berijders en dat ga je als berijdster en genietster vanzelf ook doen. Het is real magic en niets anders.
Vertedering. Hartebloed. Het Lentegevoel.
Ten langen leste, gaat dan toch nog, ooit, na ultiem lang wachten, de zon eens schijnen. Koester je ermee. En rijd, voor mijn part, alleen maar rondjes.
Wat kan jou ‘t schelen.
Ja, fantastisch, hè? Zelf kan ik me in het gewone leven nog goed redden te voet en per auto, maar een ronde golf doe ik met een buggy, die door de Stichting Handicart voor heel weinig geld beschikbaar wordt gesteld. Ook zoiets moois. Natuurlijk is er veel te zeuren over Nederland en dat moeten we vooral blijven doen :-) Maar af en toe een zegening tellen kan ook geen kwaad.
wow, Karin wat een leuk koektrommeltje!
Ik sta perplex. ik heb vorig jaar een scooter (30km) aangeschaft om toch een beetje mobiel te zijn. na mijn 2e zwangerschap ‘loop’ ik nu al bijna 1,5 jaar met bekkeninstabiliteit en de gevolgen daar weer van. Fietsen zit er ook nu nog steeds niet in. Leuk zo’n scooter, maar erg frustrerend dat daar de kleine van 14 maanden niet bij op kan.
En nu lees ik jouw column, google even op Canta en ontdek dat in zo’n autootje achterin nog een kinderstoeltje zou passen. als ik het goed begrijp zou de kleine van 14 maanden dan naast me kunnen zitten in z’n autostoeltje en de grote van 7 jaar achterin in z’n stoeltje en dát zou weer betekenen dat ik weer hem weer zelf naar school zou kunnen brengen!
Ik ga morgen eerst maar eens uitzoeken of ik ‘m ergens zou kunnen huren of dat ik m vergoed kan krijgen. en misschien heb jij, of die lezers hier, nog tips van hoe of wat. Ik krijg weer hoop!
dank je wel!
Lynn
Koekblik allá, maar vergelijkingen met Goggomobil zijn me toch al te megalomaan.
Ze zijn ook reuze populair onder mensen die maar niet kunnen slagen voor hun rijexamen, of bij wie het rijbewijs is ingetrokken wegens gevaarlijk rijgedrag of omdat ze te oud zijn. En je wordt niet zo snel mee aangehouden voor een blaastest als je weer eens gezopen hebt.
Maar Canta’s zijn cute, dat wel…
Lynn: een Canta word je alleen toegekend indien gecertificeerd gehandicapt, maar je kunt er ook zelf een kopen. Tweedehands zijn ze redelijk betaalbaar, je kunt inlichtingen inwinnen op http://www.canta.nl .
JPaul: nietes. Niet, zeg ik je. Pas als je in een Canta hebt gezeten weet je dat de vergelijking geheel gepast is.
Mare: ja, dat van die rijbewijslozen is waar, en ook onder scholieren zijn ze bij vlagen populair (zie ook Juzo’s bijdrage, hier hogerop). Tegelijkertijd: dat ze voor anderen leuk zijn is eh, leuk, maar voor sommigen zijn ze noodzaak. En ik blijf het fantastisch vinden dat een gehandicaptending ineens een benijdbaar object is voor de goeden ter been.
Liefde is niet alleen blind; gaat ook mank.
De pagina Sophianum Gulpen ben ik kwijt, maar ik zal hem opnieuw erop zetten.
ha die karin
ja je hebt verschillende science fictionfilms met daarin voorspellingen over hoe de toekomst eruit zal zien voor de mens
maar eentje daarvan is de film met woody allen : en daarin is de mode weer heel anders : we eten allemaal zo vet mogelijk en rijden allemaal in een soort speelgoed auto
ha ha dat lijkt me wel cool ha ha want ja ik vind al dat macho gedoe met herrie autos dus maar helemaal nix ( waar ik woon heeft echt elke turk een ” sport-uitlaat wat resulteerd in een auto die twee maal zoveel laawaai maakt )
wat je auto dan stoerder maakt : maar ik hou niet van herrie dus ja ik baal op mijn beurt dan weer heel erg
ha karin ik ben dus een muzikant zonder platencontract : dus ik heb geen geld voor een 40km autootje en vreemd genoeg is ook : voor 800 euro koop je een lelijke eend die nog jaren lang meegaat maar invalide autootjes zijn veel schaarser en daarom dus duurder hee?
okidoki de groetjes edwin en toi toi toi
sommige autofabrikanten ( heel schaars ) die hebben de filosofie : als je nu eens een auto ” vriendelijker ” maakt
dus minder met de “look ” van een haai of een tijger of met de vorm van een supersonisch laser-pistool
dan zouden de mannen ook minder macho erin gaan rijden en dat zou een hoop verkeers doden schelen per jaar
gelloof dat de man die de nieuwe kever heeft ontworpen die gedachte had hee?
Inderdaad heeft Karin nu iets positiefs beschreven waarvan zij kennelijk geniet. Wil nog wel lezen hoe zij grotere afstanden doet en hoeveel gebruikt zij haar Canta? Wat en hoeveel verbruikt een Canta eigenlijk?
–
Leuk Karin.
Die meneer van die minidocumentaires en die hunt groep op flickr ben ik.
De Hunt for the little red car is al bijna een jaar oud nu, maar dat maakt niet uit.
Canta’s zijn tijdloos en maken iedere foto vrolijk!
Goeie meeting hadden we vanochtend.
Wordt vervolgd!
Ik wil niet vervelend doen lynn, maar zelfs met hele heftige problemen krijg je hier geen canta meer. Mijn kinderen kan ik niet naar school brengen en toch geen canta. Al die hulpmiddelen zijn mooi, maar je krijgt ze niet. Dus dan is het alleen maar zuur om van een afstand te mogen kijken. Bespaar jezelf de frustratie. Aanvragen heeft geen zin. Bekkeninstabiliteit wordt nog steeds gezien als psychisch….
Sorry als ik een beetje somber overkom, ik zit inmiddels al weer 2 dagen binnen met de kids.
en ja dat binnenzitten is puur de kou, dan kan ik niet veel meer (reuma en astma)
geen canta
heb 2 dagen geleden voor het eerste keer live een Canta mogen aanschouwen…. koekblikjes rule !