Gistermiddag ging ik naar de dierenarts om hem een bos bloemen te geven, als dank voor zijn goede zorgen voor Tweety: hij was bijzonder lief geweest. Ik parkeerde op het pleintje voor de praktijk. Terwijl ik bezig was met uitstappen, voorzichtig manoeuvrerend met het boeket, en tussendoor mijn neus moest snuiten, hoorde ik flarden van een gesprek dat een paar meter verderop werd gevoerd.
‘Vanmorgen heb ik ‘t uitgemaakt met hem.’
‘Jee. Als het nou niet zo’n knipperlichtrelatie was, zou alles veel makkelijker zijn.’
Ik borg mijn zakdoek en sleutels weg en bezag het groepje. Drie meiskes op de fiets. Ze waren tien. Of toch zeker al bijna elf.
:-D
Zeg, Karin, jij wordt toch niet de nieuwe Carmiggelt, hè? :))
Maar 11, dat is toch best wel oud tegenwoordig, hoor!
Hoe heet dat ook al weer, monkey see, monkey do? Maar, ook al is het lately populair om over verloedering te zeuren en absente ouders en plaatsvervangende opvoeding door soapseries en glossy bladen-onzin etc. de schuld te geven, ik vermoed dat het percentage kinderen dat er oprecht vroeg bij is niet zo heel veel anders is als vroeger. Ik denk dat wat kinderen aan volwassen teksten uitspreken in de meeste gevallen bij halfbakken imiteren blijft.