[Column voor het AVRO-programma De Praktijk.]
Tweety’s achterpoten werden steeds strammer. Ik dacht aan reuma. Hij had immers een flink aantal jaren als zwerfkat achter de rug voordat hij besloot bij mij in te trekken, en daar hadden veel koude winters bijgezeten.
Tweety was indertijd argwanend, stoer en vals. Kim, mijn eerste kat, die van jongs af aan bij me woonde, keek-ie aan of ze van Lotje was getikt dat ze bij mij op schoot wou: op een méns liggen, ben je beduveld! De eerste keer dat-ie snorde – een stroef, roestig geluid dat uit een ongeoefende keel kwam – schrok hij zich het lazarus.
Hij wende. Hij ging zelfs van me houden. Wat-ie aanvankelijk doodeng vond, zodat-ie soms hard in mijn arm beet, als verweer, of wellicht omdat oude gewoontes nu eenmaal slecht slijten. Gaandeweg werden we een stel: hij was mijn kat en ik zijn mens. Hij slaapt altijd naast me en we geven elkaar vaak kopjes.
Maar die achterpoten… Hij liep steeds stijver. En ineens zag ik dat-ie niet meer op de stoel naast me sprong, maar zichzelf met zijn voorpoten naar boven werkte. Hij werd stiller, bedeesd bijna, wat raar was voor zo’n stoere ferme kat. Toen-ie me afgelopen dinsdag aankeek en klaaglijk mauwde, maakte ik een afspraak bij de dierenarts.
Dierenartsen werken, meer dan mensenartsen, met wegstrepen heb ik inmiddels geleerd. Eet-ie en voelt zijn buik goed? Streep: er zit geen vreemd voorwerp in zijn maag. Voelen alle botjes recht? Streep, dan is er niks gebroken. Na bloedafname bleek het ook geen nierprobleem: nog een streep. Van pijn worden katten sloom en timide; Tweety kreeg een fikse pijnstiller. Hij knapte niet op. Weer een streep: pijn was het ook al niet.
Nader bloedonderzoek toonde veel te veel witte bloedlichaampjes aan, ruim drie keer zoveel als normaal. Dat wijst op een ontsteking of op kanker. De dierenarts ging doorhalenderwijs de ontsteking te lijf en gaf Tweety een fiks shot van een antibioticum. Ook dat lijkt niet te helpen, we koersen helaas op een nieuwe streep af, zodat er binnenkort een echo staat gepland.
Inmiddels staan overal in huis dozen zodat Tweety trapjes heeft om makkelijker op bed, bank of stoel te klimmen. Niet dat-ie nog veel loopt, trouwens. De afgelopen dagen hebben we voornamelijk samen op bed doorgebracht. Hij duwt zichzelf plat tegen me aan en vindt het prettig als ik een arm om hem heen leg. Soms staat-ie even op, wankel en moeizaam, en gaat dan weer onhandig liggen, ’t is eigenlijk meer een zichzelf laten omvallen. Hij is licht ongedurig. Een enkele keer loopt-ie stram naar de keuken om een slokje te drinken of een hapje te eten. Hij is ongewoon stil en zelfs snorren doet-ie zwakjes. Alleen als Michael, mijn andere kat, ook op bed springt is Tweety eventjes waakzaam als vanouds (ze houden niet van elkaar, mijn ex-zwervers, en daar verandert ziekte kennelijk niks aan).
’s Nachts word ik om de haverklap wakker en kijk ik voorzichtig of Tweety nog ademt. Ik heb al drie dagen hoofdpijn. Aspirientjes helpen niet maar ik slik ze toch, al weet ik drommels goed dat mijn enige medicijn een luidruchtig snorrende Tweety is die zijn hoofd verliefd tegen het mijne wrijft.
Ik ben bang dat ik binnenkort een kat moet wegstrepen.
PS: Vanmiddag maakte de dierenarts röntgenfoto’s. Er zit een fikse vlek in zijn longen. Het zou een ingekapseld abces kunnen zijn, of een oud litteken, maar waarschijnlijk is het kanker. Een radioloog bekijkt de foto’s begin komende week, dan hebben we wellicht meer zekerheid.
Vooralsnog heeft Tweety een depot prednison gehad, daar kun je nog aardig – zij het tijdelijk – van opknappen. Nadat we thuiskwamen heeft-ie voor het eerst wat door het huis en in de tuin gedrenteld. Nu liggen we weer samen op bed.
:-(
Als je zo mooi over een kat kan schrijven, kan die nooit worden weggestreept, bestaat niet. Die zal, al is het maar in gedachten, altijd blijven. Veel sterkte, en het is misschien ook wel een hele bijzondere tijd die je nu met hem deelt.
slaap nou allebei maar heel lekker vannacht, zonder aspirientjes, met prednison, en knor samen lang en lui de morgen in.
Al aan het begin van je verhaal dacht ik aan deze diagnose. Longkanker bij onze kat ontdekten we ook door het ontzien van de pootjes. Van een ding heb ik heel erge spijt: we hebben veel te lang gewacht. Een kat met heel erge pijn piept of schreeuwt niet. Doordat hij zo goed verzorgd werd bleef hij ondanks de pijn maar doorleven. Wij wilden onze kat niet laten gaan, hielden miischien meer rekening met ons gevoel dan met het zijne. Hebben hem veel te lang pijn laten lijden. Achteraf hadden we het veel eerder moeten doen. Nou ja, het is een rotbeslissing, heel veel sterkte! Mariska
n.b. Een dierenarts die thuis het spuitje komt geven is voor veel dieren een beter einde dan het vervoer naar de dierenarts en het op een plek te doen waar ze nare ervaringen hebben.
Een luidruchtig snorrende Tweety…
Wanneer dat nu gebeurt, zou ik daar niet al te blij mee zijn, want dat zou heel goed kunnen betekenen dat hij pijn lijdt.
Sterkte bij het nemen van de juiste beslissingen… en ‘wegstrepen’ is er daar niet één van.
Tweety leeft voort in jouw gedachten… en ook een beetje bij hen die over hem lazen.
Tweety… de grote zwarte kat, die zo genoemd werd om zijn zelfbeeld te relativeren.
Hopelijk knapt hij nog even lekker op, nog een beeje samen genieten Heel veel sterkte Karin.
De prednison doet hem geloof ik goed, hij lijkt *iets* beter vandaag. Hij mauwde warempel tegen Michael dat-ie moest oprotten. Op- en van bed klimmen gaat nog steeds belazerd, ondanks het opstapje.
Mariska: Toen Kim op was heb ik gevraagd of de dierenarts hier wou komen, en dat deed-ie; zie http://www.spaink.net/2005/07/26/schrikkelkatje/ . Als Tweety te ziek wordt, doe ik het weer zo. En ja, de grote vraag is inderdaad wanneer je het besluit neemt. Ik heb mezelf voorgenomen de dierenarts geregeld om zijn oordeel te vragen.
HenK: snorren als teken van pijn? Die ken ik niet…
Erg he al dieren iets mankeren, ze lijken zo hulpeloos, en het zijn zulke trouwe vrienden, schrik al als er een een piep geeft.
Heel veel sterkte hoor karin,
voor jou en voor tweety,
liefs thian
Vwb de opmerking van Henk: mijn dierenarts heeft me ooit verteld dat een kat niet alleen snort omdat hij tevreden is, maar ook vanwege angst of pijn. En ik herinner me dat mijn kat (die was aangereden) snorde terwijl ik hem voor onderzoek vasthield en de dierenarts constateerde dat hij inwendige bloedingen had en een gebroken heup. (Overigens helemaal goedgekomen.)
Heel veel sterkte.
Dank voor je toelichting, Femke. Dat betekent dat ik niet simpelweg op het snorren kan afgaan en nog beter naar de rest van zijn gedrag moet kijken.
Er schijnt een hele wereld te schuilen achter het spinnen of snorren. Kijk bijvoorbeeld naar het artikel achter deze link: http://news.bbc.co.uk/2/hi/science/nature/8147566.stm
Sterkte! Vorig jaar is onze kater overleden, ik weet hoe het voelt. We hebben twee nieuwe, schatjes, maar de oude is nog niet vergeten. Ik voel met je mee. En, wie weet, beterschap?
Laten we hopen op het beste. Prednison geeft inderdaad een flinke boost, Tweety zal zich nu een stuk beter voelen. Ik hoop dat het je bespaard blijft een verschrikkelijke beslissing te moeten nemen. Ik wens je heel veel sterkte.
Vergeten erbij te zetten: Weer heel erg mooi geschreven. Een van je juweeltjes.
Kun je voor de zekerheid niet super sterke pijnstillers vragen? Mijn gevoel zegt me dat hij al een tijd flinke pijn heeft. Dat stil zijn … Veel dieren laten hun pijn niet zien. Een mens die zijn gevoel kan verwoorden zat misschien al lang aan de pijnstillers. Ik hoop dat je een goede dierenarts hebt. Onze dierenarts was technisch ver, maar een beetje vaag over de grens, behandelde maar door. Hetzelfde bij een andere kat van ons met nier en leverproblemen. Ik was zaterdag nog bij de dierenarts geweest en we hadden het er wel over dat het niet lang meer zou duren maar hij zei niet hoe urgent het was. Zondagavond was een menseninternist op bezoek die toevallig de kat voelde en zei dat de kat omdat het zo vergroot was erge pijn moest hebben. Ik besloot (helaas) gelijk de volgende ochtend naar de dierenarts te gaan, maar maandagochtend lag de kat dood in de kamer. Zonder pijnstilling alleen gestorven, zo zielig. Misschien was deze dierenarts hard, ik weet het niet. Nog steeds kippevel als ik eraan denk hoe we zo’n ziek beestje aan zijn lot hebben overgelaten. Een dier is totaal niet bang voor de dood, maar voelt wel pijn dus voor wie doen mensen al die ingrijpende behandelingen?
Mariska, Tweety heeft dinsdagavond een forse pijnstiller gehad en dat maakte geen verschil in z’n gedrag. Hij is duidelijk niet in orde, maar ik geloof oprecht niet dat het pijn is. Ik mag ‘m ook overal aanraken, hij krimpt niet weg ofzo. Hij is alleen maar slap, dociel en traag, met zwakke achterpoten. De prednison heeft wel een beetje geholpen, vanmiddag heeft-ie een kort wandelingetje in de tuin gemaakt, mar verder ligt-ie de hele tijd voor pampus op bed.
De dierenarts is niet iemand van eindeloos doorbehandelen. Zodra Tweety niet meer snort en slecht eet zal ik de knoop moeten doorhakken. Afgaande op hoe hij nu is, zal dat geen weken duren…
Zo te lezen krijgt Tweety alle zorg die hij zich maar wensen kan. Dat lijkt me, ook voor een kat, wel wat waard.
Ik wens jullie mooie momenten met elkaar. Sterkte Karin.
Ach, naar hoor. Een van de naarste en pijnlijkste dingen, een geliefde poes verliezen. Veel sterkte! En lijkt me inderdaad een goed idee, de dierenarts thuis laten komen. Bij mij was het een aantal keren een onverwacht voorstel van de dierenarts, om de poes te laten inslapen, en dat is op zich vredig en in mijn armen gebeurd, maar zou het prettig hebben gevonden als dat gewoon thuis in de voor de poes vertrouwde omgeving zou zijn gebeurd, en niet in het stressoord waar ze met tegenzin naar toe gingen.
Karin, ik wens je veel sterkte met Tweety. Ik zit hier ook met een ziek poesje, maar ze is gelukkig niet in levensgevaar. Ze gedragen zich heel anders als ze ziek zijn. Dat voorzichtig lopen, veel slapen, en vooral niets laten merken…
Als het inderdaad kanker is, dan heb je misschien baat bij dit linkje:
http://partnersah.vet.cornell.edu/fhc/Pet-Owner-Guide-Cancer
mariska, ik zie dat je er verdriet van hebt dat je kat alleen was. Ik heb bij een aantal katten gezien dat ze zich bewust afzonderen als ze er slecht aan toe zijn, en dat ze liever alleen zijn en met rust gelaten worden. Het is voor mensen een naar idee om aan het eind alleen te zijn, maar het kan zijn dat je kat dat juist opzocht, en er tevreden mee was.
Richard: hij laat helaas wel wat merken. Hij maakt geluiden die ik niet van hem ken, hij slaapt soms in de kattenkooi die nog in de hal staat – wat naar ik vrees terugtrekken is, wat vaak gebeurt bij katten in hun laatste dagen.
Als het kanker is, is het niet behandelbaar. Diep in de longen, daar kun je niks aan opereren, en gezien zijn verzwakking is het proces al veel te ver heen. En niks helpt: hij heeft inmiddels pijnstillers gekregen, antibiotica en corticosteroiden – en hij gaat alleen maar verder achteruit. Morgenochtend bel ik de dierenarts om te overleggen over euthanasie.
Veel sterkte, Karin.
Ach Karin, sterkte inderdaad…
Ik heb hier ook van die wollige katten rondlopen en na het lezen van jouw verhaal heb ik ze nog even lekker geknuffeld. Het blijft naar: je wilt ze zo graag nog wat langer bij je houden, maar je wil het arme dier ook niet laten lijden.
Ik denk aan je…
Hallo
De laatste reactie op dit forum is alweer een jaar geleden maar ik probeer het toch maar even
Heb op dit moment precies hetzelfde probleem met mijn katje :(
Krijgt nu 2 maal daags 1mg prednison
Hierdoor is ze weer “normaal” gaan lopen zij het met langzame stapjes en ook klimt ze de kratjes weer op om op het bed of stoel te komen
Kan je mij misschien vertellen hoe het bij jou is verder gegaan?
Ik hoop van je te horen
Mvg Harm
Dag Harm, goed dat jouw kat reageert op de prednison. Bij Tweety hielp niks, hij ging steeds harder achteruit. Het vervolg op dit verhaal staat hier:
http://www.spaink.net/2009/10/27/overgave/