Wie zich bezeert en dan vloekt, voelt minder pijn dan wie niet vloekt of wie neutrale woorden gebruikt, zo blijkt uit een Brits onderzoek dat vandaag werd gepubliceerd:
The study, published today in the journal NeuroReport, measured how long college students could keep their hands immersed in cold water. During the chilly exercise, they could repeat an expletive of their choice or chant a neutral word. When swearing, the 67 student volunteers reported less pain and on average endured about 40 seconds longer.Although cursing is notoriously decried in the public debate, researchers are now beginning to question the idea that the phenomenon is all bad. “Swearing is such a common response to pain that there has to be an underlying reason why we do it,” says psychologist Richard Stephens of Keele University in England, who led the study. And indeed, the findings point to one possible benefit: “I would advise people, if they hurt themselves, to swear,” he adds.
(via BoingBoing: ‘Swearing mitigates pain’.)
LOL! Ik had vroeger een onderwijzer, die was zozeer in de Heer dat hij zichzlef had aangeleerd om ‘halleluja’ te roepen, wanneer hij zichzelf met een hamer op zijn duim sloeg. Anderen hadden andere strategieën om niet te zeggen wat niet gezegd mocht worden: ‘jemie kremie’, ‘groot verdriet’, ‘potjandroppie’, ‘potsalamander’, etc. ad infinitum.
Ik kende iemand die ‘pot vol blommen’ zei. Maar dat helpt dus kennelijk minder dan ‘godverdomme’ roepen :)
Ik heb hele reeksen nieuwe super effectieve scheldwoorden bedacht waar ze op ‘t werk doodsbang van waren. “Stomme achterover!!!!”, riep ik meestal, zomaar, in het wilde weg, tegen allemaal en niemand in ‘t bijzonder.
Ojee. Ojee. Ojee. Ojee. ‘t Wordt weer ‘n zware, moeilijke dag, dachten ze dan, maar ‘t werkte wél.
Schelden is zo fijn.
Je ziet de ander helemaal in elkaar krimpen.
Heerlijk.
‘=_=/’
Eens even kijken. Rond om mij heen. Wie zal ik vandaag eens pakken.
@ Spaink: dat had ik er nog niet uit opgemaakt, dat politiek correct vloeken minder werkzaam zou zijn ;-). Voor mezelf zou ik zeggen, je moet er toch een negatief gevoel mee uiten, dus het moet niet te bloesemig zijn. “Ssshit!!” is bij mij spontaan en afdoende.
Janiek: de schelders hadden minder pijn, of korter pijn, dan de mensen die neutrale uitroepen bezigden. Dat was nu juist het leuke aan dit onderzoeksresultaat :)
Ach, ik hoop dat de gynaecoloog dit leest tegen wie ik bijna vijftien jaar geleden op de toppen van mijn longen schreeuwde: ‘Dat doet pijn, klóótzak!’ De arme jongen, toen nog in opleiding, was even vergeten dat je vacuümkapjes altijd tijdens een wee moet inbrengen… Als ik eraan terugdenk, schaam ik me nog steeds een beetje voor die ongenadige uitval. Maar het leidde idd wel lekker af van de pijnscheut ;)
T, je moet maar denken: die uitval was dus erg therapeutisch! Bovendien zal-ie daarna niet licht vergeten wanneer je zo’n vacuümding precies moet inbrengen… Heilzaam voor jou en leerzaam voor hem, twee vliegen in een klap.
Hihi, ik moet denken aan Rob Muntz, die (geldbeluste) Amerikaanse tv dominees in het Nederlands liet vloeken. Misleiding, want die dachten dat ze ‘praise the lord’ zeiden in het Nederlands. De dominees lachten er vroom en vrolijk bij en hieven hun armen op naar de camera.
Persoonlijk zweer ik bij het zwaar vrouwonvriendelijke woord Kut.
Ik kan er niks aan doen en neem het mannen om me heen ook kwalijk, maar het helpt geweldig :)))
Ik vind piemel een mooi scheldwoord.
En ik ben blij dat ik me regelmatig therapeutisch heel goed kan uitten…..
Cynthia
Ik probeer thuis te oefenen met iets minder grove woorden, zodat er op het moment suprême iets uitkomt wat nog een beetje te overzien is. bijv.: TUK!, of: FLICK YOU! Volgens mij is dat eigenlijk wel net zo therapeutisch? zou het erom gaan dat je met kracht iets zegt om je frustratie te uiten, zolang dat maar uit je tenen komt?
Weet trouwens een leuke mop (hoewel je hem moet horen, maar goed)
Er was ooit een eenvoudig dienstmeisje dat opeens had bedacht dat ze eigenlijk wel in het klooster wilde, vreemde beslissing aangezien ze helemaal niet religieus was aangelegd.
Ze kwam bij moeder overste voor een gesprek, die vroeg: “En wat heeft je nu eigenlijk precies doen besluiten dat je het klooster in wilde?”
Het meisje:
“Jaaa, god, … ik zou het niet precies weten…
oh, KUT ik zei god!
oh, GOD ik zei kut!”
Een vriendin van me probeerde ooit de behoefte aan krachttermen van haar kind te kanaliseren door het “fiemeleguizen” als alternatief voor een knallende vloek aan te bieden. Françaises zeggen “mince” in plaats van”merde” en “punaise” in plaats van “putain”. Volgens mij blijft het moeilijk om daar je gevoel in te leggen. Misschien is vloeken ook wel “aangeleerd”, maar in elk geval haal je er meer mee uit je tenen dan met bedachte alternatieven.
Off topic:
Er schijnt een bedrijf te zijn, Swordstone van ene meneer Schuld (geen grap) die honderden tot duizenden euro’s eist van webloggers die een foto gebruikt hebben via google afbeeldingen. En ze krijgen van de rechter nog gelijk ook. Zie bijvoorbeeld lucaswashier en kluun. Pas op!!
Godverdomme, kut, kut, kut. Probeer ik net wat minder ernstig te vloeken, blijkt het gezond te zijn!
Vloekwoorden lopen ook vaak lekkerder dan de verzonnen alternatieven. Hoewel, wellicht als je kinderen aanleert punt, rotterblommen of zoiets te ‘vloeken’, werkt het ook?
Ik vloek wel gewoon conventioneel, als Godverdomme en zo. Maar waar ik helemaal niet goed van word, is al het gesmijt met kanker, kankerzooi, tering, tyfuszooi en fuck dat als fock wordt uitgesproken. Vooral dat kanker vijf keer in een zin, in de periode dat ik kanker had heb ik er eens iets van gezegd in de metro. Tegen zo’n knulletje. Zei: Wil je niet steeds maar kanker en kankerzooi zeggen? Ik kom zelf net van een bestraling want ik heb kanker. De helft van mijn familie en behoorlijk wat van mijn vrienden zijn aan kanker gestorven. Ik vind het echt naar als je dat steeds zegt. Hij heeft het in elk geval de rest van dat metroritje niet meer gezegd.
NONDEDJU (Nom du dieu)> Zo dat lucht effe op.
Grappig, nu ik erop let, merk ik dat ik toch anders vloek dan ik dacht. Gisteren struikelde ik twee treden naar beneden op de trap, met mijn scheenbeen op zo’n scherpe rand, en toen was het toch gewoon “godverdomme”. “Shit” was blijkbaar niet genoeg. Het was een verheugend besef, dat ik nu minder lang pijn geleden heb dan wanneer ik niet had gevloekt :-).
Janiek, ik denk dat ‘godverdomme!’ nu eenmaal hartgrondiger is dan ‘potjandorie’ of zelfs ‘shit!’. Het rolt zo lekker over je tong en je kunt ‘t fijn moduelren en uitrekken. En als het dan ook nog de pijn verzacht of bekort, nu ja, dan helpt er geen lieve hemel meer aan: dan wordt het vloeken :)
Wie vloekt, komt in de Hel terecht.
Dat zal wel loslopen, Paul, want sinds dit onderzoek kun je vloeken eigenlijk niet meer zien als een overtreding van het tweede gebod: als het ergens goed voor is, is het geen “ijdel” (=vergeefs) gebruik van de de naam des Heren ;-)!
vroeger, toen ik een jaar of vijf was gingen mijn ouders nog wel eens met me naar de kerk in het dorp waar ik ben opgegroeid. dat is er na een tijdje uitgesleten.
er was daar een oude koster, daar kreeg ik altijd een aai van over mijn bol, op het kerkplein.
‘kunde gij al vloeken, klein hubke?’, vroeg hij dan.
‘nee meneer de baaij’.
‘zeg eens godverdomme.’
‘godverdomme.’
‘goed zo klein hubke.’ nog een aai.
ik vond het schitterend en ik denk er nog vaak aan terug als ik in mijn vingers snijd of op mijn duim sla.
Uit hoofde van mijn werk, daarmee ter genezing van anderen, heb ik mensen altijd gewezen op het feit dat één plus één geen twee ís en een boom geen boom. Wij mensen hebben de dingen benoemd/benaamd en dus zijn alle dingen naamloos geboren. Dan wel… het woord is niet het ding’! Het is dus zaak dat we de emotie losmaken van het woord.
Maar vraag het kleine kind: “En wie ben jij?”, en het zal zeggen: “Kees de Boer” [bijv.] Vraag hem niet: “Ben jij je naam?”, want het raakt verward door het feit dat het zich geconformeerd heeft met zijn naam. Zijn naam dat plots [onterecht] zijn ‘Ik’ is en hem de indruk geeft afgescheiden te zijn van elk ‘Jij’, alwaar wij allen één zijn.
Godverdomme betekent ‘god verdoeme mij’, en afgezien van het feit dat ik dat best over mijzelf af mag roepen… hoe kunnen we nu woorden verbieden, die we er zelf voor bedacht hebben?
En zie nu de – wars van blasfemie – godsdienstige volgeling. Hij gelooft zelf louter woorden, daarmee Het Woord, en wat voor ellende heeft dat niet teweeggebracht? Oorlogen door woorden en de zelfbedachte definities tot en met de dag van vandaag. Dit terwijl niemand kan lijden wanneer hij niet oordeelt, waar zij het lijden zelfs vieren.
En kijken we naar vandaag… zien we dan in dat het verbaliseren van gevoelens de angst schept? Dan is de eerste stap naar genezing kritiek te overstijgen. Ook omdat iemand die kritiek uit nog niet je vijand is.
En het belangrijkste van al is dit. Godsdienst en politiek kan zelf niet zonder strijdt en dus niet zonder vijanden. Zij roepen de dualiteit dus op, en houden het in stand. Zie de mens… wat heeft hij anders gedaan dan zich voornamelijk tegen anderen te keren?
Andreas Sokrates Leno