Binnenkort komt SM rechter uit, een film die op een spraakmakende Vlaamse zaak is gebaseerd. Een rechter begeeft zich samen met zijn echtgenote op het SM-pad: zij heeft er een dusdanig sterke aandrang toe dat ze dreigt hem te verlaten als hij haar niet tegemoet komt. Getweeën verkennen ze, met steeds minder schroom, het gebied waar pijn en genot samenvloeien. Voor Magda, de echtgenote, is het een verademing; Koen moet erg wennen maar ziet hoe zijn vrouw opbloeit.
In een gerechtelijk onderzoek duiken onverhoopt foto’s van Magda op, genomen tijdens een SM-sessie. De man die haar met hun beider instemming onderhanden nam wordt gezocht wegens verkrachting en het Openbaar Ministerie volgt hem al geruime tijd. Vanaf dat moment ligt hun seksleven op straat. Het OM doet een inval bij hen thuis en vindt tapes van SM-sessies, Koen wordt mishandeling van zijn echtgenote en souteneurschap ten laste gelegd (er heeft ooit iemand betaald om Magda’s meester te mogen wezen).
Koen wordt veroordeeld en verliest zijn baan. De schrik over SM speelt daarin een grote rol – zulke pijn kan iemand toch niet zelf verlangen, dat kan toch niets anders dan misbruik zijn? – maar ook de naweeën van de zaak Dutroux, waar steeds opnieuw werd geïnsinueerd dat tot in de allerhoogste regionen mensen deelnamen aan stiekeme en verderfelijke seksuele praktijken, speelde mee. Er moest een Barbertje hangen. En Barbertje, dat was Koen A.
De film speelt meesterlijk met de scheidslijn tussen privé en openbaar. Nergens zijn de seksscènes ranzig, en het enige moment dat je ongemakkelijk wordt is als een groepje rechters naar de sekstapes van Magda en Koen kijkt. ‘’t Is toch een schande, kijk nou toch!’ hitsen ze elkaar in koor op, en intussen wéét je dat ze allemaal met een paal in hun broek zitten en dat Koen de rekening gepresenteerd zal krijgen van hun eigen lustige ongemak.
Maar het gaat ook over de vraag hoe dat nu werkt: op een prominente positie verkeren en in je privéleven iets doen dat tegen de publieke moraal indruist. Mijn eerste neiging is te denken dat je a) weet dat zoiets ooit fout loopt en dat je dus b) bereid moet zijn om van je persoonlijke verlangen en omstandigheden een publieke zaak te maken als c) de kat uit de mouw komt.
Of sterker: misschien moet je er zelf wel op voorhand over beginnen. Langs die weg heeft immers elke minderheid zijn rechten verworven: van vrouwen die in de jaren zeventig publiekelijk meldden dat ze een abortus hadden ondergaan tot Kamerleden die openlijk homoseksueel zijn. Ze doorbraken daarmee het idee dat ze iets hadden om zich over te schamen, dat ze minder waren. En terwijl je weet dat een dergelijke openbare stellingname je zakelijk leven kan benadelen, gaat het om kwesties die nooit evenwichtig over het voetlicht komen tenzij iemand zich dapper uitspreekt.
Anderzijds is dat nu precies de kern van de zaak: dat niet alles wat je doet publiek bezit is, ook niet indien je een publieke functie inneemt, en dat geen enkele emancipatiebeweging ooit iemand kan claimen, zelfs niet indien het om een van de hunnen gaat. Ook een rechter mag participeren aan een ongewoon seksfeestje, en daar heeft helemaal niemand iets mee te maken.
Ook een rechter mag participeren aan een ongewoon seksfeestje, en daar heeft helemaal niemand iets mee te maken.
Helemaal mee eens, maar zolang dit soort feestjes/gedragingen in het geniep plaats vinden en niet erg geaccepteerd zijn, maakt dat een deelnemer hoogst chantabel………
Je toekomstperspectief kan je wel vergeten dus doet niemand het.
‘=_=/’
Geen dodelijk gevaarlijker, roofzuchtiger en moordlustiger carrière-dirigentes
dan de vrouwen van gerechtsdienaren.
Geert, dat klopt, maar het is een cirkulair argument. Zo iemand wordt chantable omdat je je baan verliest als iemand bekend maakt dat je er komt. Dus zou je zelf moeten kunnen vertellen dat je dat wel ‘s doet. Maar ook dan verlies je waarschijnlijk je baan.
Zelf denk ik dat er gewoon over vertellen de beste strategie is, maar ja, ik ben dan ook nooit politicus (of rechter) geworden :)
De last van taboes en daar zijn er nog heel erg veel van; sommigen zeer terecht (kindermisbruik wat in geen geval ooit normaal mag worden gevonden). Ik ben van mening dat wat volwassenen onderling met elkaar doen (met toestemming/goedkeuring van elke betrokkene) ze dus helemaal zelf moeten weten. Daar heeft helemaal niemand iets mee te maken (alleen de betrokkenen dus).
Dan kan een ander wel vinden dat – bijvoorbeeld – SM abject is, maar wie is die ander om daar überhaupt over te oordelen. Ik persoonlijk snap helemaal niets van mensen die SM bezigen, maar dat is toch niet belangrijk: als de mensen die dat bezigen het maar ok vinden, daar gaat het om.
Doe wat je wilt, zolang je niemand schaadt. Maar in onze maatschappij waar christelijke normen en waarden -helaas – nog altijd de boventoon voeren, zullen dit soort taboes waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen.
Taboes kunnen wat mij betreft nooit terecht zijn, vooral niet als het om iets verwerpelijks als kindermisbruik gaat. Juist veel aandacht besteden hieraan: wat is het dat dit voor sommige mensen zo aantrekkelijk is? En hoe kunnen we daar een onschadelijk alternatief voor verzinnen. Eerst moet er openheid zijn en analyse kunnen plaatsvinden, anders komen we toch nergens?
Zolang niemand schade ondervindt mag toch elk volwassen spelletje gespeeld worden? Veel plezier als je niets nuttigers te doen heb zou ik zeggen, vrije tijd is voor iedereen vrij in te vullen.
Allemaal mee eens. Vrijheid in elk opzicht is een groot goed. Kennelijk foto´s zonder toestemming naar buiten brengen kan dan ook al helemaal niet: dat is hier de echte misdaad.
Maar betalen, zoals in het stukje aangegeven? Dat laatste vind ik echt niet kunnen, tenzij het een kleine onkostenvergoeding zou betreffen. Glad ijs blijft gevaarlijk.
–
Ik mis het aspect van de macht. In SM spelletjes lijkt dat een grote rol te spelen. Niet dat wij daar direct last van hebben, maar ik zie een redelijke kans dat zulk spelgedrag in het hoofd van de rechter gaat samenvallen met zijn maatschappelijke gedrag, ook in de rechtszaal vroeg of laat. Dus foute boel om mee te beginnen.
Ron: dat jij ergens een risico in ziet betekent niet dat het ook daadwerkelijk is gebeurd. En mocht dat het geval zijn geweest, dan moet je zo’n rechter aanpakken op machtsmisbruik in de rechtszaal, en niet omdat-ie thuis iets doet waar sommige mensen niet tegen kunnen.
Karin, als ik een kleuter de drukke weg zie ophollen grijp ik ook op voorhand in, ookal gebeurt er misschien niets. Zo kun je ook op jezelf passen en een rechter helemaal. Spa(i)nken achteraf helpt niet en kan niet, want het is zijn rechtszaal of die van de confrères.
Doet me trouwens ineens denken aan WF Hermans’ Onder Professoren, die elkaar toevallig tegenkomen in een Groningse seksclub. Verplichte literatuur but don’t try this at home.
Ron, je vergelijking met ingrijpen als een kleuter de straat op rent is vals. Je ingrijpen voorkomt mogelijk een ongeluk en berokkent op zichzelf geen schade. In het geval van ingrijpen bij deze rechter berokkent het wel schade: hij verliest zijn baan, zonder dat duidelijk is óf er ooit iets verkeerds zou zijn gebeurd als je niet had ingegrepen.
“Ook een rechter mag participeren aan een ongewoon seksfeestje, en daar heeft helemaal niemand iets mee te maken.”
Op die manier kun je letterlijk bijna alles bagatelliseren.
Ik heb de film niet gezien, maar wat ik bij de VRT te zien kreeg en hoorde, van regisseur en hoofdrolspeelster, maakte mij bepaald niet nieuwsgierig.
Een typisch product van de “alles wat kan, moet kunnen”-generatie.
En de producent hoopt dat de volgens jou “nergens ranzige seksscènes”
het publiek naar de bioscoopzalen zal trekken…
Deze film verdient het om een absolute flop te worden, maar mede door wat iedereen er over meent te moeten schrijven zal dat wel niet gebeuren… en niet, omdat ‘de massa’ zich wil verdiepen in alle onderliggende gedachtes.
Met een ander mensbeeld zou ik hier triest van kunnen worden…
Henk, mee eens.
Karin, vals of waar (TRUE of FALSE) is de uitkomst van een dreigend gevaar. Niet ingrijpen wegens mogelijk niet uitkomen is onzuiver geredeneerd.
Een kat die uit de mouw komt (Karin houdt er zeker geen apen op na), en carriere-dirigente, mooi woord.
Een rechter moet m.i. volstrekt betrouwbaar, eerlijk en geloofwaardig zijn, dus mag hij ook absoluut niet liegen over prive-aangelegenheden zodra die in de publiciteit komen. Hij hoeft er niet zelf over te beginnen, net zo min als over zijn postzegelverzameling, maar een rechter met geheimpjes….dat kan niet.