Jaren geleden heb ik ’s een onbekende nagetrokken op internet. Het enige dat ik wist, waren haar naam en een IP-adres. Binnen een paar uur had ik Laura’s doopceel gelicht: ik wist waar ze woonde en werkte, dat ze geadopteerd was, dat haar vader haar heeft misbruikt, wat ze heeft gestudeerd, wanneer en met wie ze is getrouwd, dat haar man Robert biseksueel is, dat zij en Robert moeite deden een kind te krijgen, dat ze bij een sekte heeft gezeten en een piercing in haar geslachtsdeel heeft.
Ze had al die dingen zelf verteld. In de loop der jaren had Laura op internet allerlei details over haar leven achtergelaten, vooral in allerlei supportgroepen waar ze informatie inwon voor de problemen waarmee ze kampte. Die her en der verspreide deeltjes informatie kon ik vergaren en daarna aaneen rijgen tot een verhaal dat zo gedetailleerd was dat ze ervan schrok. Ze werd zelfs een beetje boos op me: mijn onderzoek voelde als een inbreuk op haar leven.
Een Nederlands bedrijf, Advance Interactive Media, blijkt zulk vergaren en rijgen op grote schaal te doen, en verkoopt de gecombineerde gegevens vervolgens doodleuk door. Het misselijke eraan is dat AIM eerst zelf mensen verleidt om buitengewoon persoonlijke informatie over zichzelf prijs te geven.
AIM zet daartoe overal op internet ‘leuke’ kwisjes neer of belooft mensen ‘inzicht in zichzelf’ of een ‘op maat gesneden advies’ als ze eerst een serie vragen over hun achtergrond, gewoontes en voorkeuren willen invullen.
Doe de tandglazuurcheck. Wat is je échte leeftijd? Ga slimmer met je geld om! Hoe begin je de dag vol energie? Test welke risico’s u als ondernemer loopt. Wat is de waarde van uw woning? Ontdek wat voor moeder jij bent. Zit je wel bij de goede werkgever? Hoeveel quality time zit er in jouw dag?
AIM koppelt de informatie die ze lospeutert via die verschillende websites – meestal ondergebracht bij sites van tijdschriften en tv-programma’s – vervolgens aan elkaar en heeft op die manier inmiddels gedetailleerde informatie over ruim 2,5 miljoen Nederlanders in haar databases weten te verzamelen.
De vragen die mensen krijgen voorgelegd – de Volkskrant schreef er afgelopen weekend uitgebreid over – gaan ver. Hoe vaak per week ze seks hebben, of ze masturberen, wat ze van seksluchtjes vinden, of ze wel ’s iets op seksueel vlak willen waar hun partner geen zin in heeft, en hoe vaak per dag ze opgewonden zijn. Of ze lid zijn van een vakbond en welke dan wel, hoeveel ze verdienen, hoeveel hypotheekschuld ze hebben, of ze een creditcard hebben en hoeveel ze rood staan; of ze veel waardevolle spullen in huis hebben, wat het vermogen van hun ouders is, en wat ze denken te zullen gaan erven. Wie hun vrienden zijn en wat hun verjaardagen zijn. Wat ze op hun brood smeren, waar ze boodschappen doen, wat hun IQ is, en het kenteken van hun auto. Hoe het met hun cholesterol is gesteld. Hoeveel ze drinken. En oh ja, natuurlijk ook graag naam adres telefoonnummer geboortedatum en e-mail adres.
En dan maar combineren, extraheren en verkopen. Aan financiële instanties, verzekeringsmaatschappijen, farmaceutische bedrijven en gezondheidsorganisaties.
Dat mensen zulke testjes vrijwillig invullen, legitimeert AIMs handelswijze niet. Wat mij betreft is het niets dan een onsmakelijke vorm van uitlokking, en als deelnemers wisten wat AIM over ze wist, had het bedrijf 2,5 miljoen boze Laura’s op de stoep staan.
Jammer dat AIM geen 2,5 miljoen boze Laura’s op de stoep heeft staan.
Wat laten wij mensen ons maakelijk verleiden.
Liefs,
Herrad
Heel veel mensen in mijn omgeving zijn op het internet tamelijk open over allerlei zaken, die gewoonlijk tot de intimiteiten worden gerekend. De laatste tijd merk ik bij veel van hen een bewust streven om paal en perk aan die openheid te stellen.
Wat me in jouw verhaal van Laura opvalt, zijn de draden die daarin door (de gevolgen van) seksueel misbruik worden getrokken. Nu heb jij slechts één zo’n onderzoekje gedaan, maar heb jij ook de indruk dat een misbruik-verleden mensen als het ware ‘grenzenlozer’ maakt en dat dat hierbij ook een rol speelt? Ik heb die indruk inmiddels zo vaak gehad, dat ik me begin af te vragen wat hierin toevallig is.
Maar wat een maffiose toestand, zo’n bedrijf! Goed dat je dat aan de kaak stelt.
Boeiend! Weer iets belangrijks aan de kaak gesteld.
Leuk dat artikel in de Volkskrant, maar maken zij zich niet ook zelf schuldig aan dubieuze praktijken met bijvoorbeeld hun site Hart en Ziel, waar overal reclame voor wordt gemaakt. Men krijgt daar gratis coaching aangeboden maar wordt tegelijkertijd zo lang mogelijk beziggehouden doordat er voortdurend nieuwe -verslavende- cursussen worden verzonnen. De dagboeken zijn openbaar en velen schrijven ook hier grenzeloos.
Hoe zou de Volkskrant hier zelf op vooruit gaan? Zijn het de reclame inkomsten waar het om gaat? Of willen ze nieuwe abonnees, of ?
Het zijn altijd de meer kwetsbare, zoekende mensen die vallen voor dit soort New age gedoe. Zo gemeen dat die dan weer gebruikt worden.
Euh, Karin, heb jij van ons eigenlijk ook het ip adres nu we op jouw blog schrijven, en kun je dus makkelijk achterhalen wat ik allemaal heb uitgevroten, oef
Ja, ik las het al met schrik in de Volkskrant. Toen ik nog niet lang Internet had schreef ik overal met voor- en achternaam. Heel, heel onverstandig, ik ben er wel eens door in de problemen gekomen. Testjes heb ik ook wel eens gedaan, inderdaad de Amerikaanse versie van ‘echte leeftijd’; ‘real age’, hoewel die vragen minder ver gingen.
Dat strekt wel erg ver inderdaad. Vraag me af in hoeverre er werkelijk iets aan te doen is. Veel enquetes en testjes staat wel ergens in kleine lettertjes dat de gegevens worden gebruikt voor andere bedrijven. Hoewel dit wel al te misleidend is. Zeker sites als ‘Mijn echte leeftijd’, daar verwacht je toch niet dat je gegevens verkocht worden (Hoe er trouwens verdiend kan worden over andermans rug).
Overigens kan er nog veel meer per ongeluk mis gaan. Zo stuurde ik eens een reactie naar een krant die anoniem opgenomen zou worden, toch verschenen voor- en achternaam eronder. UWV Perspectief (magazine voor WAOers) ging nog een stapje verder. Zij knipten dusdanig in mijn ingezonden brief dat de inhoud nogal anders overkwam dan bedoeld, voor- en achternaam werden bij geplaatst en toen UWV-Perspectief later online ging, vond ik mijn ingezonden brief en passant ook daar terug.
Om de zoveel tijd zoek ik mezelf weer eens op maar moet zeggen dat er weinig vindbaar is wat ik niet volkomen openhartig het internet opgeslingerd heb. Velen vinden me té openhartig, ik ben er redelijk makkelijk in. Al ben ik er ook vaak over of mee lastig gevallen, gestalked, beschimpt, aangegeven en verschijnen er af en toe stukjes met mijn naam eronder die niet van mij zijn of wordt mijn naam achter iets geschaard waar ik niet achter sta. Vooral dat laatste vind ik dan wel vervelend maar is niet altijd makkelijk iets aan te doen.
Hier ben ik ‘anoniem’ al realiseer ik me dat het een oppervlakkige anonimiteit is. Een beetje speurder komt er wel.
Hoe ervaar jij dat zelf Karin? Jij bent toch een erg publiek figuur en naar mijn idee betrekkelijk eerlijk over wat er in je leven gaande is.
Alhoewel ik bang ben dat het nog wel even zal duren voordat men zich bewust wordt van de mindere kanten van dit medium, waarvan dit er één is, is het uitstekend dat jij en anderen er aandacht aan besteden, voor waarschuwen.
Helaas is men tot veel bereid om maar gelezen, gehoord en/of gezien te worden… ik word gelezen, gehoord en/of gezien, dus ik besta…
Dat alles wat je schrijft, zegt of laat zien ooit tegen je gebruikt kan worden, daar wil men niet aan denken.
Vooral om, hoe dan ook, op televisie te komen, is men tot veel bereid.
En ook dat wordt allemaal opgeslagen en is terug te halen.
En anonimiteit ? Vergeet het maar…
Daar trappen we niet in, mijnheer Van Sjoffelen. Het verhaal en de verhalen zijn NIET controleerbaar, en er is, en dat is bovendien nog veel leuker:
TOTAAL GEEN belangstelling voor. NIEMAND interesseert het, geen stervende hond, wat ‘n ander doet of niet doet, wel of niet heeft gedaan.
De Volkskrant staat exploitatietechnisch momenteel heel erg slecht.
‘°_°/’
Ik heb al die ragfijne details over Karin Spaink gelezen. Het interesseerde me niet.
Ik vertegenwoordig nog altijd het grootste gemene veelvoud.
Soms is het niet alleen een kwestie van wat je zelf zegt of laat zien. Ik word, op de site van een wel heel erg verwarde dame, met mijn volledige naam genoemd als “labiel pillenorgel” die haar persoonlijke gegevens incl. adres en telefoonnummer op Internet gezet zou hebben. Ze zette er ook maar gelijk mijn toenmalige functie bij. Nou ben ik noch labiel, noch gebruik ik enig middel. Toch is daar niets tegen te doen. Ik heb een briefje geschreven, aangetoond met verwijzingen dat ik echt nooit haar persoonlijke gegevens op Internet heb gezet, maar dat werkte averechts. Natuurlijk zou ik nog naar de politie kunnen gaan, maar dat is ook weer zo’n stap. Desondanks, ik heb recent een half jaar zonder werk gezeten, was het heel vervelend bij sollicitaties want daar wordt tegenwoordig meestal bij gegoogeld. Het is niet echt een leuke binnenkomer als je zoiets uit moet gaan leggen en het heeft mij zonder meer geleerd voorzichtiger te worden.
Dat gegevens worden doorverkocht, ach nou ja dat kan er ook nog wel bij. Vorige week was ik bij een lezing over privacybescherming georganiseerd door het Humanistisch Verbond en daar werd genoemd in hoeveel bestanden de gemiddelde Nederlander staat vermeld. Ik ben door de duizelingwekkende hoeveelheid vergeten hoeveel het er waren, ruim duizend of enige duizenden. In elk geval in heel erg veel.
Tsja.
‘t Zal wel.
Ik had door m’n werk toegang en inzage in allerlei de geskste soorten databanken.
Ik had en heb van personen onnoemelijk veel gegevens.
Wat moet ik ermee.
En als ik er al niks mee moet, moeten anderen er al helemáál niks mee, behalve ‘n praatje voor de vaak, ‘n kwebbeltje op ‘t verwarmde terras van Américain.
Ik heb me ‘t schompes,
‘t huu per cuu luuppus moeten zoeken werken en schrijven,
om van de gekste, niets- en veelwaardige personen details boven water te krijgen, met de haren er bij gesleept, van toepassing verklaard op ‘t randje van de waarheid,
om van hun nog een een béétje lezenswaardig verhaal in de krant te krijgen, op de 3 pagina’s die ik dagelijks te vullen had.
Weet je wel hoeveel dat is? Een pagina?
Een pagina is 1400 millimeter. Dan zijn de foto’s en koppen er al af.
Een klein eenkolommertje is 80 millimeter.
Op een gegeven moment waren alle collega’s ziek of weggelopen.
(Ze hielden het natuurlijk met mij geen seconde meer uit.) (haha.)
En dan nog moest ik me ‘t schompes, ‘t schabbernakkel, werken zwoegen werken en sleuren, om iets fatsoenlijks bij elkaar te krijgen.
Waar je de mensen dan tenminste nog een heel klein beetje een plezier mee kon doen.
Ondanks alle databases die ten dienste stonden, ondanks alle omkoopbare relaties, die maar al te graag bereid waren om iets te vertellen.
Dus ik zie werkelijk met de beste wil van de wereld niet in, wat iemand ook maar met wat, het minste, het idiootste aan gegevens over iemand anders heeft.
Maar ‘t zal wel aan mij liggen.
‘s Anderendaags zeiden ze ö wat mooi. Ik wist niet dat ik ‘t in me had”(de betrokkene).
Ik: “ik ook niet”.
Anderen:”gôh. Dat ‘t zó’n belangrijk en interessant persoon was.”
Ik: “Ja. hè.” Uit armoe. Omdat de persoon, zoals álle personen, helemaal niks te bieden had. Ondanks alle databases. Helemaal niks te bieden.
En daar werk je je dan ‘t schompes voor.
Maar ik heb ‘t gráág gedaan.
Daar niet van.
Wat een wereld.
wat een leven.
Maar je gaat je gang maar, hoor.
Aan mij zal ‘t niet liggen.
En veel succes.
‘°_°/’
Wat een wereld.
Janiek: nee, ik heb niet de indruk dat het bij uitstek slachtoffers van misbruik zijn die zo openhartig vertellen. Voor zover ik kan overzien, gebeurt dat op elke gespecialiseerde site – of die nu over tuinieren, duiken, misbruik of borstkanker gaat. Alleen is het soort informatie dat mensen rond seksueel misbruik of ernstige ziektes vrijgeven, uit de aard der zaak intiemer dan je op sites over tuinieren of duiken zult tegenkomen. Het is geen slecht idee je van zulke verschillen en consequenties op voorhand rekening te geven, en bijvoorbeeld een pseudoniem te kiezen en eerst eens goed na te lezen hoe de bewuste site omgaat met je gegevens.
Pietie: ja, ik kan jullie IP-adres makkelijk achterhalen. Maar ik verkoop die informatie niet, dat scheelt. En op andere sites kan ik de IP-adressen van deelnemers niet achterhalen. Dat is wat AIM zo perfide maakt: die kunnen bij sites waarvan niet duidelijk is dat die allemaal van hen zijn, via de achterliggende gegevens de hele meuk combineren zonder dat je dat als gebruiker eraan af ziet.
JuZO: je beweert steeds dat anderen niet geinteresseerd zijn in mijn of jouw gegevens. Dit bedrijf loochenstraft je herhaalde bewering. AIM is een miljoenenbedrijf en het enige wat ze doen is juist zulke gegevens binnenhalen, bewerken en doorverkopen. Er is een fikse markt voor.
Die 2 en een half miljoen Laura´s couldnt care less. Wel eens gehoord van het begrip “internet leeeftijd”? Dat is een leeftijd van een individu tussen de 1 en 25 jaar hoger of lager dan de werkelijke leeftijd. Internet is anoniem en nergens wordt zo veel gelogen als hier.
Ja JuZo, het ligt aan jou. Maar je kunt er niks aan doen. Niet elk mens krijgt een goed stel hersens mee bij z’n geboorte en domme mensen kunnen nog steeds heel lief zijn.
Juzo, jouw gegevens zijn wel degelijk interessant.
Zorgverzekeraars willen betere risicoanalyses maken, banken willen weten of mensen die leningen aanvragen kredietwaardig zijn, de overheid wil weten waar iemand zich bevindt en met wie iemand contact heeft en allerlei kleine commercie wil jouw consumentgedrag in kaart brengen voor direct marketing.
Dat er niet op (al te) grote schaal misbruik wordt gemaakt van jouw gegevens komt doordat sommige mensen en instanties ervoor op de bres springen. Deden zij dat niet, dan besefte je waarschijnlijk wel hoe waardevol informatie (en dus privacy) kan zijn.
Waarvoor dan? Wat willen ze ermee? Je bent toch nog altijd zelf de baas, wat er gedaan wordt met de “aanvallen’ die op je worden gepleegd?
Zo’n vaart zal ‘t niet lopen. En anders wordt er even héél krachtig en stevig gecorrigeerd. Tot schade en schande van de betrokkene.
In Amerika loopt dat stevig in de papieren. Dat komt hier ook.
Ik blijf erbij, wat ik al eerder heb gezegd, alleen gegevens en data van héél, héél, héél, héél erg hoog verheven en belangrijke personen zijn misschien, soms, een heel klein beetje interessant.
En dan is het nog alleen, maar een beetje voor de kortstondige roddelarij. Dat stelt allemaal niets voor.
Als gegevens gebruikt worden bij sollicitaties, zullen eventuele negatieve aspecten uit de gelekte data worden overroeld.
Want de persoon wil de baan graag en de vergevers willen hem of haar de baan graag geven.
Verder kan ik niet zien wat er ook maar enig kwaad gedaan kan worden met op straat liggende gegevens.
Die van jan met de pet en het aanpalend klootjesvolk, dat is de grootste gemene deler, zijn volmaakt oninteressant.
Niemand kan, en wil er wat mee.
Het grote publiek is totaal oninteressant en bestaat uit de meest saaie kleurloze kuddedieren die niets kopen en niets doen. Daar heb je met al je buitgemaakte gegevens niets aan.
De enige gegevens die bewaakt en steeds veranderd moeten worden zijn creditkaart en soortgelijke (pass, login) gegevens. Daar schrijdt de beveiliging van snel voorwaarts.
En verder is het allemaal lood om oud ijzer.
Die hele aangeprate data-verliezen-angst,
en die hele zenuwachtige hitsige sensatieklopperij.
Albert Heijn weet al 20 jaar wat ik koop. En waarom.
Geef mijn portie maar ‘an Fikkie.
‘°_°/’
Er is nou eenmaal niks geheim. Ik kan er ook niks ‘an doen.
Alles komt vrij.
Alleen vaak niet precies exact op het moment dat wij dat willen.
Dat is het enige “schoonheidsfoutje” dat nog aan de gelekte, verkochte, buitgemaakte data verholpen moet worden.
Dat lukt binnen 50 jaar ook nog wel.
JuZo, ik hou het even kort.
Dit soort data zijn natuurlijk commercieel interessant. Het gaat er niet om of de persoon interessant is, jij slaat zo door in je kennelijke drang mensen er op te wijzen dat ze niks voorstellen dat je vergeet dat die mensen wel allemaal ook consumenten zijn.
En wat sollicitaties betreft, het komt in toenemende mate voor dat preventief gegoogeld wordt, voordat je de kandidaat uitnodigt. Je maakt een selectie van interessante kandidaten, googelt daarop, en degenen bij wie er niets negatiefs uit komt krijgen een uitnodiging, de rest een afwijzing. Zeker nu, met een werkloosheid die naar alle waarschijnlijkheid tot recordhoogte gaat oplopen, is dat wel degelijk relevant.
Neen de gegevens op internet blijken niet interessant. Voor zover de data die rond een persoon hangen waar zijn, lijkt het erop dat de enige winnaars van de data-mijnbouw de data-bemiddelings bedrijfjes zelf zijn geweest.
Is in de VS de kredietwaardigheid van personen goed ingeschat? Dacht het niet.. Hebben de financiele instituties de goede, vooruitziende en briljante werknemers binnengehaald? Nee, maar wel een hele batterij (blanke) meelopers die deel uitmaakten van de juiste netwerken. Is meneer Madoff uitgebreid gegoogled? Waarschijnlijk wel, maar de juiste conclusies over deze individu waren blijkbaar niet te trekken door honderden banken en bemiddelingspersonen.
De les is geweest dat internetdata van individuen of verzamelingen daarvan, beperkt houdbaar, beperkt waar, en nauwelijks bruikbaar zijn geweest voor bedrijven.
Dat er data van personen te hooi en te gras over straat gaan en liggen is al zo oud als de weg naar Rome. Alles is immers te koop voor geld.
Dat speelt geen rol en ‘t is niet belangrijk.
De vraag is alleen WAT DOEN WE ERMEE.
Daar heeft nog steeds niemand ‘n antwoord op kunnen geven.
Daarom geef ik ‘t antwoord zelf. NIKS.
Ook al heb je ALLE gegevens je kan er NIKS mee.
De betrokkene is zelf mans en vrouws genoeg verkeerde of onbruikbare conclusies uit de gegevens te cancellen, corrigeren en te ricochetteren.
Het staat ontzettend interessant, te doen alsof ‘t allemaal zo belangrijk is.
Niemand wordt er warm of koud van, er kraait geen haan naar, niemand heeft er last van en iedereen kijkt er dwars doorheen.
Soms zet ‘t de persoon in kwestie zelfs op ‘n voetstuk.
Ander onderwerp.
‘=_=/’
Volgende zaak.
Het College Bescherming Persoonsgegevens heeft onderzoek naar de kwestie gedaan, en concludeert dat Advance de wet op de persoonsgegevens op 7 manieren heeft overtreden. Het CBP gaat nu nadenken of ze Advance een dwangsom oplegt. (Ik mag hopen van wel…)
Zie http://tweakers.net/nieuws/64426/cbp-mediabedrijf-verkocht-gevoelige-gegevens-internetters-door.html