Susan Letzer – velen hier welbekend, ze postte trouw – is afgelopen weekend overleden. We deelden een ziekte (ms) en een liefde (katten), maar zij had van beide meer. We zagen elkaar zelden maar juist de afstand maakte dat we elkaar alles konden vertellen. In de afgelopen jaren hebben we elkaar meer dan 5000 mailtjes gestuurd.
Suus was een schat. Ze was geestig, waarvan de verhalenserie Pottendaal die ze samen met G. schreef – een lesbische soap waarin een glansrol voor Joan Haanappel was weggelegd – moge getuigen. Ze was trouw en slim. En ze had een lichaam dat haar zo ongeveer permanent voor nare verrassingen stelde en dat haar soms doodsbenauwd en woedend maakte. En nu is ‘t plotseling over.
Dag meisjelief. Ik ga je missen.
Dat spijt me.
We waren het herhaaldelijk falikant met elkaar oneens, ook in de mail,
maar juist dat als enige trok me in haar aan.
Het was een bijzonder persoon en die zijn er niet veel.
Vandaar dat ik wat meer aandacht aan haar besteedde.
Zonder haar ooit gezien of gehoord te hebben, en zonder haar ooit
te willen zien of horen.
Ik vin dhet jammer dat we het niet meer oneens met elkaar kunnen zijn.
Ik wens je sterkte met het verlies.
Jules Zollner.
Au…
Ik mag blijkbaar niet alleen “au…” versturen, want dan krijg ik een melding dat mijn bericht te kort is. Vandaar deze zinloze toevoeging.
Sandra
Jezus wat vreselijk. Suus mailde soms ook wel met mij thuis, en ik had geen enkel vermoeden dat ze er misschien ineens niet meer zou kunnen zijn. Hier schrik ik echt heel erg van, en ik wens haar nabestaanden bijzonder veel sterkte. Het was inderdaad een hartstikke leuke en grappige vrouw, en ik kan me gewoon niet voorstellen dat ze er niet meer is.
Joan, oh wat spijt me dat – ik wist niet dat jullie wel mailden, anders had ik je privé gewaarschuwd. Dit bericht zal dan inderdaad rauw op je dak zijn gevallen, mijn excuses… De details vertel ik hier liever niet, daarover mail ik je zo meteen.
Suus was grappig en leuk, zonder meer. En ze had het erg zwaar want haar lichaam begaf het steeds meer. Daar kon ze, heel begrijpelijk, soms bitter wanhopig van worden. En dan mailden we lang en vaak.
Ik kende haar alleen van dit blog en van haar zeize-blog, waar je ondanks niet teveel tekst toch veel kon ‘lezen’.
Triest… en tegelijkertijd… haar wanhoop is voorbij.
Sterkte bij het verwerken van het verlies en het een plaats geven van de herinnering.
Kloteziekte (s)!
Sterkte Karin, en alle andere mensen die Suzan moeten missen, het blijft altijd een schok, waardevolle mensen te verliezen.
Suzan, ik hoop dat je het nu beter hebt (ook al ben ik niet zo hiernamaalsgelovig)!
Liefs, Mien
sterkte Karin voor jou en een ieder die haar dierbaar was.
Wat erg, ik schrik ervan, ik mocht ook graag Suus’ verhalen lezen, ze bracht veel licht in de duisternis van het leven. Ik wens iedereen veel kracht bij het verwerken van dit verlies en ik zal haar verhalen erg missen.
Ik hoop dat haar katten een fijn huis krijgen. Helaas duldt mijn kater geen concurrenten anders had ik zeker plek voor ze gehad.
Wat kan het leven soms hard en gemeen zijn ….
Dank jullie wel voor jullie aardig woorden over mijn zus. Dit doe me goed
Wat betreft de poezen zijn we natuurlijk zelf ook hard op zoek. Mocht je iets weten kun je bovenstaand adres gebruiken.
Sorry, had niet in gaten dat mijn adres niet vertoond werd:
c.letzer@xs4all.nl
Hallo Karin,
Bedankt voor je komst vandaag en je steun aan onze familie.
Groeten,
Tjerk,
Het jongste broertje van Susan
Dag Tjerk – ik had graag nog wat meer met jullie gepraat, maar het was zo’n kille omgeving, en zoveel andere mensen vroegen jullie aandacht… Ik wens jullie allemaal veel sterkte. Ook met die nare klus om Suus d’r huis leeg te halen…
Weet niet zo goed wat te zeggen, wil je alleen heel veel sterkte wensen.