Vanavond in de sneak gezien: Young at heart. Een koor studeert liedjes in en treedt op. Niks spectaculairs aan zou je denken, behalve dan dat de gemiddelde leeftijd van de zangers tachtig is en hun repertoire zich uitstrekt van Sinead O’Connor (‘Nothing compares to you’) en James Brown (‘I feel good’) tot de Ramones (‘I wanna be sedated’), the Clash (‘Should I stay or should I go’) en Sonic Youth (‘Schizophrenia’). Het tempo van de liedjes ligt soms wat lager dan in de originelen en er wil wel eens een noot niet worden gehaald, maar verdomd, het swingt en het rockt ‘n’ rollt.
Het koor heet Young at heart en is gevestigd in Northampton, Massachussetts. Dirigent Bob Cilman legt soms de zweep erover en twijfelt geregeld of het koor een nummer er wel in gestampt krijgt. Vooral ‘Yes we can can’ – dat ik het beste ken in de uitvoering van de Pointer Sisters, ik heb het bij thuiskomst meteen opgezet – baart hem zorgen. De tekst lijkt eenvoudig maar is door zijn vele herhalingen en kleine variaties een ware hersenbreker. (Mij lukt het ook niet hem foutloos mee te zingen). Maar op het eind van de film, als het koor in een uitverkocht theater staat, komt het nummer er foutloos en volkomen overtuigend uit. Ook de uiteindelijke uitvoering van James Browns ‘I feel good’, inclusief sexy openingsgil, loopt als een trein. En dan zie je daar twee tachtigjarigen een opzwepend duet doen. Hoera. Ik werd er helemaal vrolijk van.
Na een half uur ofzo realiseerde ik me iets anders. Je ziet oude mensen in de media eigenlijk altijd gekleineerd: als object van zorg, of anders worden ze afgebeeld als afgetakeld, vergane glorie, eenzaam en al half-dood. Er zit altijd veel zieligheid omheen en weinig sjeu. Zo niet bij deze mensen, zo niet in deze film. Ja natuurlijk hebben ze makke, en er gaan te vaak koorleden dood. Maar het accent ligt ergens anders: bij hun levenslust, bij hun enthousiasme, bij wat ze op de been houdt, bij hun verve, kortom: bij hun leven. Ze werden in hun volle glorie neergezet, compleet met rimpels, buiken en stramme leden. En ze swingden erbij.
Het mooiste verhaal vond ik dat van Eileen (92), die sinds kort in een verzorgingstehuis woont maar als enige bewoner een sleutel van de voordeur heeft. Eileen komt namelijk vanwege de repetities vaak zo laat thuis dat het verplegend personeel dan al ruimschoots op één oor ligt. En hulde aan koordirigent Bob Cilman. Hij had zijn koor ook eindeloos evergreens of operettehits kunnen laten zingen, maar hij kiest systematisch voor nummers waar het koor flink aan moet wennen. Uitdaging houdt jong, zo blijkt.
De jonkies kunnen nog wat leren van de oudjes. Ik ben zelf net 60 geworden een paar maanden geleden. Een jongere oudere dus. Onlangs zag ik op De Wereld Draait door, Freek aan komen zetten met een electrische gitaar – hij leerde gitaar spelen. Geweldig vind ik dat. Ik kan de Sacksioni methode aanbevelen.
Ik ben nu Japans aan het leren.
De website kwam niet zo goed over (mist een letter):
http://web.me.com/heli1/One_Hundred_Poems/Home.html
Groet.
Bezigblijven houd jong en je bent nooit te oud om te leren. Dat hoor ik ook vaak van oudere collega’s als we over dingen hebben die niet met werk te maken hebben. Ik zit in een “oude” omgeving en toch ze zijn zo jong als ze zich voelen en ik soms ze oud terwijl ik dat nog niet ben.
Ik heb het koor een keer op tv gezien en ik vond het best goed. Wist niet dat ze live optraden, grappig ;)
Klinkt als een leuke film… Ik zet hem in mijn “must see” lijstje!
Dit kreeg ik net binnen. Het is zo mooi dat ik het hier even neerzet. Met die prachtige stem van Louis Armstrong.
http://nl.youtube.com/watch?v=2awuWK6c6xE
Ik zag de maker van deze film gisteren in de laatste show op de belg, met een aantal stukjes uit deze film en het verhaal dat ze bij elke preview in de US het koor live lieten optreden in de bioscoopzalen. Een mooi voorbeeld van positief/vitaal ouder worden.
Als je in het leukste Vrouwenkoor van Nederland zingt, zoals ik, denk je wel eens: hoe lang kan ik hier nog mee doorgaan? Nog heeel lang zie ik hier.Het wordt zo alleen maar leuker !
Wij traden eens op in een verzorgingshuis. De directrice trad ons bij binnenkomst tegemoet en zei zacht: ” ZE zijn erg moe hoor”. waarmee ze alle bewoners bedoelde. De dirigente gaf ons een vette knipoog en zei:” Dát zullen we nog wel eens zien!” Een uur later liep het hele verzorgingshuis de polonaise.
Niet iedereen is zo oud als hij/zij er uit ziet.
Wat er niet bij verteld wordt is dat deze oudjes moeten zingen voor de kost omdat men in Amerika geen pensioenen meer heeft. Uiteraard houden die oudjes in de film hun mond over de savings die ze kwijt zijn doordat hun stocks in dit bedrijf en hun stocks in dat bedrijf en die 401k plan en die andere 401k plan ten onder gingen.
Godsallemachtig, grom, kun je nou nooit ‘s iets gewoon leuk vinden (of voor mijn part: niet interessant of niet relevant) zonder daar een tiirade aan te verbinden? Deze mensen zingen niet voor het geld, wat meer dan duidelijk is voor iedereen die ook maar een minuutje van de film ziet.
Klopt Karin, deze mensen zingen voor hun plezier en vooral omdat ze er jong bij blijven en dat laat de film ook zien. Grom haalt er dingen bij die niks met deze mensen te maken heeft.
Elke artiest maakt muziek omdat het hun om muziek gaat. Dat ze geld verdienen hoort er bij net als bij mensen met een baan.