Deze zaterdag deden Nana en ik onze eerste twee buitenduiken met ons klasje: op naar de Vinkeveense Plassen. Ik had zo half en half een gebouwtje verwacht waar we ons konden verkleden en een bootje dat ons naar een diepe plek zou vervoeren, maar nee: het duikgedeelte van de Vinkeveense Plassen is een afgezet stuk bij Eiland 4 (de eilanden in de Vinkeveense Plassen blijken genummerd te zijn) van zo’n honderd vierkante meter, afgezet met boeien. Het water gaat daar tot zo’n 15 meter diep,en er liggen allemaal oefenobjecten: van een oude stadsbus tot kettingen waarlangs je kunt afdalen en een platform op vijf meter diepte waarop je kunt uitrusten.
We kwamen aanrijden over een weggetje en onze duikleraar reed daarna een nog smaller weggetje op met links en rechts parkeerplaatsen. Er stonden naar schatting zo’n tachtig auto’s geparkeerd: allemaal duikers, die allemaal die honderd vierkante meter gingen verkennen of hadden verkend. Ineens had ik visioenen van massasport, van onderwaterse files, van diepwater opstoppingen en botsingen (dat bleek later erg mee te vallen). Maar het was een raar gezicht: al die mensen die op dat kleine afgezette duikparcours afkwamen en die zich langs de kant van de weg stonden om te kleden.
We pakten de spullen uit en kleedden ons naast de auto om. Ik kreeg een lang pak en daaroverheen, voor de warmte, een shortie (da’s een duikpak met korte mouwtjes en halve benen), elk 7 mm dik; daaronder had ik een badpak en een lycra shirt. Het lange pak ging goed, maar toen ik de shortie eroverheen aantrok voelde ik me subiet benauwd. Alles zat net te strak, mijn keel werd afgesnoerd en mijn borstkas zat in een neopreen korset. We zetten onze apparatuur in elkaar en liepen naar de vlonders die langs het eiland zijn bevestigd. Tegen de tijd dat we in het water gingen, bonkte mijn hart van inspanning.
Het werd niks. Mijn automaat (da’s het ding dat je in je mond hebt om door te ademen) was een DIN, die leek zwaarder te ademen (je moest de lucht echt met een harde teug inademen, Nana had er ook last van) en ik kreeg mijn hart en ademhaling niet rustig. Wat de precieze reden was, ik weet het niet, of misschien was het een combinatie. Ik had een zware week gehad met weinig slaap, mijn pakken zaten zo strak dat ik me niet prettig voelde, en ik vond het ook eng daar straks in het open water zo diep te gaan. Toen ik na een minuut of tien nog niet rustig was zei ik tegen de duikleraar dat ik paste: ik kon wel blijven doorploeteren, maar omdat ik dan zo het gevoel zou hebben dat ik de anderen ophield zou ik nooit echt rustig worden, en maar beter van niet. Bovendien is de eerste les van duiken: nooit voorbij je eigen grenzen gaan. So no, alas.
Sjouke bracht me naar de kant. Het uitkrijgen van mijn vinnen was nog een heel gedoe, met handschoenen aan kreeg ik de sluiting niet los en die vinnen niet van mijn duiklaarzen af, en na veel geworstel klom ik bekaf het trapje op.
Na drie kwartier kwam de rest terug. Ik zou het bij de tweede duik, na de pauze, opnieuw proberen, maar weer lukte het me niet. Zodra ik de bodem had bereikt en mijn hoofd wou draaien bleken al mijn bewegingen zo moeizaam te gaan dat ik opnieuw in paniek raakte. Boven wist ik me gelukkig wel te herinneren dat ik mijn vest moest opblazen om goed te kunnen drijven, maar mijn ademhaling was helemaal van slag. Nope, dit ging echt niet. Die twee mislukte pogingen hadden me zo bekaf gemaakt dat ik mijn duikpakken niet eens meer zelf kon uittrekken, ik had er hulp bij nodig. Zodra mijn shortie uit was had ik voor het eerst het gevoel dat ik weer fatsoenlijk kon ademhalen.
Nana heeft het wel gered. Ze vond het niet makkelijk, maar het lukte haar wel. De tweede duik vond ze eigenlijk moeilijker, ook al omdat ze inmiddels ook flink moe was.
Komend weekend gaat mijn klasje buitenduik 3 en 4 doen, en ik ga 1 en 2 dan opnieuw proberen. Dit keer met een rustiger week ervoor, en ondanks de kou toch maar met één pak aan in plaats van twee. Want dat knakworstgevoel dat ik had was bepaald onprettig: daags na mijn twee mislukte duiken had ik nog steeds een gevoelige keel van de druk die de pakken erop hadden uitgeoefend. Enerzijds vind ik het dapper dat ik ‘nee’ zei – grenzen trekken is ook een kunst – maar anderzijds vind ik het heel jammer dat het me niet is gelukt. Tegelijkertijd troost ik mezelf ermee dat ik mijn eerste introductieles ook verknalde en de tweede toen ineens erg makkelijk vond. Maar dammit, ik had dit graag gedaan.
(foto: Vinkeveense Plassen, courtesy of Scubadiving Amsterdam.)
Het lukt je best wel, als je wat voorzorgsmaatregelen neemt. Dat is alles, en ‘t is niks bijzonders. Dat moeten wij ook allemaal, zelfs tot op hoge leeftijd (bij het aanschouwen van de kindskinderen tot in het dertiende en veertiende geslacht). Ik bedoel: ik sta er helemaal niet gek van te kijken. Binnen twee maanden ga je ze met grote sprongen van vooruitgang achterna, want je wil het niet op je laten zitten. Een heel bekend verschijnsel. Er komt een tijd, binnen ‘n half jaar, dat je ze voorbijschiet, dat je ‘n betere prestatie levert dan de anderen. Kijk, zeg je dan heel zachtjes, zonder dat iemand het hoort, kijk. Dat gevoel, de anderen tot hun verbazing met enorm effect voorbij te gaan, vergeet je dan niet meer zo gauw.
Ik heb het zelf regelmatig uitgehaald, het truukje, in de conditietraining: machtig machtig machtig, dat gevoel. Je blijft eerst kwasi wat achteraan bungelen, en knalt ze dan voorbij. Alleen en uitsluitend dan, is het leven nog een heel klein beetje de moeite waard.
‘^_^/’ – het zijn de kleine dingen. Die het doen.
Ik heb ook niet zo lang geleden leren duiken. De eerste keer dat wij “echt” gingen duiken op het Great Barrier reef was ik in 20 minuten door m’n lucht heen. En ik maar denken dat ik rustig aan het ademen was…het is ook allemaal zo spannend! Maar, na nog een paar duiken begin je toch wel te ontspannen. Oefening baart kunst, ook bij het duiken :-)
Nou is Great Barrier Reef wel effe andere KoeKKoeK dan de Vinkeveense plas…
‘*_*/’ – Dat doet natuurlijk wel wat, het mooiste plekje van de aarde.
Je probeert het in elk geval wel! Het is overigens heel goed om zelf aan te geven ” tot hier en niet verder ” en e.e.a. in jouw tempo. Je kent je lichaam immers zelf het beste.
Als je het echt graag wilt, gewoon nog eens doen. En desnoods nog eens. Je hoeft er toch geen prestatieslag van te maken? Uit een eerder stukje maakte ik op dat je al een tijdje wilde leren duiken omdat je gefascineerd bent door de onderwaterwereld. Nou, er zijn weinig zekerheden in het leven maar dat die onderwaterwereld er blijft, daar kun je rustig van uit gaan. Dan hangt een week, een maand, of desnoods een half jaar of jaar er ook niet om. Bovendien, er is altijd een alternatief. Snorkelen, in niet te koud water, is ook een heel goede manier om de onderwaterwereld heel goed te kunnen zien. Een duikbrevet halen in een klimaat waar het water minder koud is trouwens ook. Dan kun je de reis altijd nog betalen door er een boeiend verslag van te maken en dat aan een tijdschrift te verkopen.
Juzo: gewoon blijven proberen is inderdaad wat ik me heb voorgenomen, en mezelf intussen niet laten opjutten. Maar ik hoef de anderen niet voorbij, ook later niet. Joan: mijn brevet in warmer water halen hou ik als mogelijkheid in het achterhoofd.
Dat weet ik nog zo net niet.
‘ns Kijken wie d’r gelijk heeft.
Daar ben ik altijd wel voor te vinden.
‘*_*/’
(Gelijk heeft natuurlijk alleen maar ikzelf.)(Dat weten we.)
Toen ik als kind veel naar het strand ging (veel mensen om je heen die kijken), trok ik altijd thuis al mijn zwembroek aan.
Of de eigenaar van het busje blij is als je in je natte zwempak op de bank gaat zitten is een ander verhaal. Maar een warme sweater aan en je red het wel tot thuis.
Je zou ook nog even naar het zwembad kunnen met lekker warm water en daarna douchen om de algen uit je haar te spoelen :-)
Een hobby moet ontspannend zijn! En duiken helemaal!!
Ha Karin,
Nou, je maakt het jezelf ook bepaald niet gemakkelijk; leren duiken in Nederlands water is wel even wat andere koek dan in bijv. het heldere water van de Rode Zee. Maar als je hier je brevet haalt, kán je het ook!
Ik ben zelf inmiddels een ervaren duiken en heb op veel plekken ter wereld gedoken. Maar mijn eerste buitenduik, in het Oostvoornse meer , was ook geen succes. Koud, eng en strak (dat pak). Proestend bovenkomen en niet (= in mijn geval nooit) meer willen . Gelukkig nam mijn instructeur de tijd voor een 1op1-rondje in het ondiepe deel en zaten we ‘ineens’ op 8 meter.
Ik weet zeker dat het met jou ook goed gaat komen! Hou vol! En veel succes!
Mirjam
PS Ik moest erg lachen om je stukje; ook ik speurde bij mijn eerste buitenduik naar de omkleedruimte. Wat een gedoe; zo’n nat pak uittrekken naast de auto, in de wind langs de waterkant ;-)
Zo’n 1-op-1 rondje zou ik ook wel willen. En dat ‘ineens’ zogenaamd per ongeluk op 8 meter zitten, hm, dat herinnert me eraan hoe ik fietsles kreeg toen ik zes was: een van je ouders hield de bagagedrager vast en holde mee, en terwijl je je zo heel veilig voelde, lieten ze ongemerkt los. En dan bleek je te kunnen fietsen :)
Veel eerste keren zijn moeilijk en het is juist goed van je dat je je eigen grenzen aangeeft. Dan heb je namelijk een volgende keer. Als je het niet doet, dan overschrijd je jouw eigen grenzen en door de dan vaak volgende negatieve ervaring durf je een volgende keer helemaal niet meer.
Het Nederlandse water is vaak donker en toch is het mooi duiken in sommige plassen. Succes de volgende keer en eens zal het je lukken!
Succes dit weekend! Zou er niet aan moeten denken, met dit weer, verkleedpartijen in de buitenlucht bij water waar je dan ook nog in moet, maar jij en alle andere duikers: veel succes gewenst!
En? Of is het afgelast vanwege dat verschrikkelijke weer dit weekend?
In mijn duikklasje gingen we idd ook naar de Vinkeveense plassen, ik was er ook niet wild enthousiast over. In Australie ging het allemaal zo veel lekkerder (geen pak aan behalve ‘stinger suit’, lekker warm, helder, veel te zien). In mijn klasje hadden we ook veel divemasters en assistenten dus veel 1-op-1 werk. Heeeel prettig.
Hoi Karin,
hulde dat je je grenzen goed aangeeft! Dat is inderdaad het allerbelangrijkste.
Ik herken het gevoel van dat wetsuit wel: de eerste keer dat ik mijn dubbel 7 aantrok en toen ook nog de loodgordel om en een zware fles op mijn rug voelde ik me ook niet meteen erg comfortabel.
En dan ook nog van die onhandige handschoenen aan zodat je alles dat je al niet kunt zien ook nog eens nauwlijks op de tast kunt vinden. De eerste keer is dat allemaal erg wennen en voelen weinig mensen zich meteen erg comfortabel onder water.
Maar alles went, en je zult zien dat het de volgende keer waarschijnlijk al beter gaat. Je weet beter wat je te wachten staat. Rust vooral even uit aan de waterkant zodat je rustig het water in kunt gaan. En wacht maar totdat je onderwater de eerste baarzen tegenkomt, of de snoek in de bus. Dan ben je opeens vergeten wat een gedoe het allemaal was om er te komen.
Ik kom binnenkort wel een keertje onderwaterfoto’s maken, maar laten we daar nog maar een paar duikjes mee wachten “;-)
Succes en vooral veel plezier
Jammer dat het niet leker ging. Maar HULDE! want Reinoud heeft gelijk: je hebt de allerbelangrijkste regel van het duiken goed toegepast, breek je duik af als het niet goed gaat.
De combinatie van een te strakke shorty, koud water en de stress van een eerste keer is een recept voor ellende. Het is mijn ervaring dat duiken echt fout gaan als er drie dingen niet kloppen. :(
Kou is een van de grote vijanden. Als je mager bent heb je weinig isolatie en is het sneller koud. Als je vlak te voren iets gegeten hebt, gaat er extra bloed naar je maag en heb je het nog sneller koud. Een te strak pak geeft niet alleen ademnood, maar je krijgt ook niet dat dunne laagje water in je pak dat zo lekker je lichaamstemperatuur aanneemt. …
Volgende keer gaat het beter, dat weet ik zeker ;)
PS. Ik had mijn open water gehaald op Ibiza, mijn eerste kennismaking met duiken in Nederland was in april, het water was 6 graden … brrr.