Het overlijden van Wim – zie ook ‘Om de hoek’ – heeft inmiddels (eindelijk) voor commotie gezorgd. De kliniek heeft, tegen de regels in, Wims overlijden niet bij de inspectie gemeld en het heeft er alle schijn van dat ze hem, alweer tegen alle regels in, de laatste acht uur niet hebben geobserveerd. Gisteren werd tevens een vernietigend rapport van de Inspectie d.d. 21 augustus 2008 over de betreffende kliniek (SPDC Oost) onder de pers en een paar vrienden van Wim verspreid. In de kliniek waren te weinig hupverleners, er werd te vaak geïsoleerd, de werkdruk was te hoog, de zorg slecht.
Inmiddels heeft de pers de kwestie opgepakt. Veel kranten besteedden er vandaag aandacht aan en bij Nova was het vanavond het hoofdonderwerp. Nova interviewde Jeroen Muller; Muller is voorzitter van de Raad van Bestuur van AMC De Meren, waar het SPDC Oost sinds begin deze maand onder valt.
Van zulke bestuurders wil je er meer hebben. Muller hoorde pas gisteren van Wims dood en van het onthutsende rapport van de Inspectie over de kliniek, heeft diezelfe dag nog een vergadering belegd, een plan van aanpak laten maken, de kliniek bezocht, met alle betrokkenen gesproken en een extern onderzoek aangevraagd. Daarna heeft hij de verpleegkundige, de psychiater en het afdelingshoofd die ‘over’ Wim gingen, hangende het externe onderzoek geschorst, de directeur en hun vertegenwoordiger in de raad van bestuur ontslagen, twee van de vier isoleercellen gesloten, een opnamestop ingesteld en meteen meer personeel aangenomen.
Alleen wou ik wel dat het SDDC Oost eerder was gefuseerd en Muller dus eerder had kunnen ingrijpen…
Ik had het ook met Muller.
Eerst aandachtig naar de moeder van Wim geluisterd. Toen een ‘specialist’. Die knal ik in gedachten altijd hun hoofd eraf (doe ik ook bij Balkenende als ik hem ergens op mijn netvlies zie). Maar het was heel bijzonder dat ik bij Muller geen shot loste en mijn denkbeeldige revolvers weer terugstopte. En hoe langer ik luisterde naar hem hoe meer in onder de indruk was.
Is er geen DSM IV diagnose voor waar hij aan lijdt?
Buitengewoon vriendelijke en integere betrokken man!
Ik heb het helaas niet gezien, wel het stuk vanochtend in de Volkskrant gelezen en dat vond ik ook ontluisterend.
Jammer, Muller mag een aardige man zijn, het lost het probleem niet op. Al heel lang gaat van alles fout in verschillende inrichtingen. Isoleer wordt al lang niet meer gebruikt waarvoor het bedoelt is en zo zijn genoeg voorbeelden te vinden als de klinieken eerlijker zouden zijn in het tonen van hun falen.
Het is een schande dat we zo omgaan met mensen die hulp nodig hebben en blijkbaar moeten er eerst doden vallen voordat er iets wordt gedaan. Dat is Nederland nu, marktwerking, geld- en machtwelluste bestuurders die niks weten stoornissen of fatsoenlijk een kliniek kunnen runnen en zo mensen op straat laten zwerven die zorg nodig hebben.
Thomas, de vrouw die aan het woord kwam was niet Wims moeder maar een vriendin. Jogy, je hebt gelijk dat je met aardigheid het probleem niet oplost. Met ontslagen van falende mensen, met isoleercellen sluiten, meer mensen aannemen, het beleid veranderen en mensen op hun verantwoordelijkeid wijzen wel, en dat is wat Muller lijkt te doen. Ik was onder de indruk van zijn voortvarendheid, en hij wond er geen doekjes om dat-ie absoluut geshockeerd was over wat-in in dat SPDC aantrof.
Het is niet rot bedoeld van die vriendin hoor Karin! Ze was onherkenbaar in beeld immers :-) En ik zou het niet pikken als mijn vriendin de GGZ belt voor opname. Zou voor mij een vertrouwensbreuk zijn. Ik verwacht dat meer van ‘bezorgde’ ouders (die weten ook niet beter).
Zullke mensen als Muller moeten er meer zijn. Er zijn te veel die hun ogen sluiten en hun kop in het zand steken voor de problemen waarmee de geestelijke gezondheidszorg worstelen. De hulpverlening is zo verkokerd, zo op zichzelf gericht dat de patient een dolende in het midden is geworden.
Onlangs heb ik zelf een brandbrief naar mijn hulpverleners gestuurd dat ze mij niet als boodschapper moeten gebruiken, maar dat ze uit hun hokjes moeten komen en iets moeten doen ipv alleen maar praten over elkaar via mij. Direct met elkaar communiceren, samen problemen aanpakken ipv wachten op elkaar.
Deze sector is zo ziek dat het bijna geen echt zieke patienten meer kan helpen. Een dode “Wim” zal niet direct de oplossing brengen, hopelijk is zijn dood niet voor niet geweest en zijn er niet meer “Wimmen” nodig om de verantwoordelijken de ogen te laten openen voor de wanorde die heerst en in actie te laten komen. Het is al erg dat het zover moest komen …
Je hebt helaas ook ‘hulpverleners’ die helemaal niet in dit vak horen. Die de psychiatrisch patiënt als ‘untermensch’ zien. Een soort fascisten in deze tijd dus. Verpleging die het isoleren als een verzetje zien, waar ze zich goed en sterk van voelen als het is gelukt.
Eigenlijk zou iedereen die in de GGZ wil werken een psychologische test moeten doen /voor/ ze de studie beginnen. En nog eens /voor/ ze ergens gaan werken.
Wel eens de term ‘badaap’ gehoord Jogy? ‘bad’ ‘ape’. Zo noemde een van mijn vroegere casemanagers patiënten die geweldadig werden als ze de isoleer in moeten. De Nazi’s zijn er niets bij! (met respect voor de slachtoffers van het regime van Hitler die het toch even wat zwaarder hadden als de psychiatrisch patiënten van nu).
Nee, badaap zegt me niet Thomas.
Karin, Jeroen Muller uitte nu wel spierballentaal. Dat is ook wel makkelijk, hij is pas sinds kort voorzitter en wist hoegenaamd niet hoe slecht het er voor staat. Dus was hij niet verantwoordelijk, vindt hij. En ontslaat, zonder verder onderzoek, een aantal mensen. Het klonk stoer hoor, in NOVA en bij de interviewer ging het er ook in als God’s woord in een ouderling. Ik stel mijn oordeel over Jeroen Muller nog even uit. Ik vind dat hij nu een beetje te makkelijk scoorde over de ruggen van anderen.
Als iedereen op de werkvloer een beetje meewerkt, wil ik wel opgenomen worden in een inrichting van de heer Muller. En dat zeg in niet gauw!
Ik hoorde mijn vroegere CM dat tegen een collega over de mobiele telefoon zeggen als ik het mij goed herinner. Denk dat het te doen heeft met het feit dat je niet zo fris meer ruikt na een week in de isoleer zonder douche of fonteintje.
Natte tissues krijg je natuurlijk niet, want die zou je alleen maar opeten.
De onmenselijkheid! De onmenselijkheid! Opgesloten als een beest worden we als psychiatrisch patiënt! Een serie kindermoordenaar vertoeft nog beter als ons! En wij worden ook nooit gelucht!
Het was allemaal een beetje aan me voorbij gegaan, dus heb de uitzending van NOVA op de computer bekeken. Ik vond het echt verschrikkelijk. Wat ik vooral zo erg vond is dat die vriend die hem regelmatig bezocht hem in die isoleercel niet mocht bezoeken. Waarom in Godsnaam niet? Hij had toch gewoon even rustig aan dat bed kunnen zitten, dat doet toch niemand kwaad en iemand die in dat soort verschrikkelijke omstandigheden moet vertoeven alleen maar goed? De eenzaamheid van die laatste 7 dagen moet verschrikkelijk zijn geweest, en dan nog stikken zonder dat er iemand bij is of te hulp snelt, onvoorstelbaar. Wat ik vanuit zo’n ziekenhuis ook echt niet te geloven vind is dat de ruitjes van twee isoleercellen zo bekrast waren dat daardoor niet meer naar binnen gekeken kon worden. Dat betekent dus ook dat er niet naar buiten gekeken kon worden, al was het maar naar een gang, dat iemand die zonder enig misdrijf begaan te hebben wordt ingesloten letterlijk geheel geisoleerd is geweest. En wat ik ook schokkend vond, is dat dit dus geen op zichzelf staand incident is geweest, hoe bijzonder tragisch ook, maar dat 10 mensen in dit soort omstandigheden om het leven zijn gekomen, zonder dat daar enige ruchtbaarheid naar buiten aan is gegeven. Het lijkt me dat niet alleen een bestuursvoorzitter een onderzoek dient in te stellen, maar dat minister Klink hierop aangesproken dient te worden en dat tot nader order niemand, in welke psychiatrische instelling ook, nog in een isoleercel mag worden geplaatst. Veel beter zou natuurlijk zijn als dat sowieso niet meer gebeurt, of in elk geval alleen zeer kortdurend zolang het echt niet anders kan. Want zeven dagen in een isoleercel, zal welke psychiatrische patient dan ook daar van opknappen? Daar geloof ik echt helemaal niets van. Het lijkt me eerder een middel om het overbelast personeel dat niet voldoende tijd en aandacht kan opbrengen te ontlasten. En in breder perspectief gezien ook een maatschappij waarin mensen maar liever niet zien dat het niet altijd “heel goed” gaat met de medemens.
Mirjam, dat Muller als kersverse directeur voor een deel makkelijk praten heeft en dat het erop aan komt hoe het verder gaat, ben ik met je eens. Dat hij zonder nader onderzoek mensen heeft ontslagen klopt echter niet: er lag een vernietigend rapport van de IGZ over het beleid van het SPDC Oost, en de directeur van die kliniek had aantoonbare fouten gemaakt in het geval van Wim, al was het maar door Wims dood tegen de regels in niet te melden.
Joan, een isoleercel is niet altijd slecht. Een goede vriend van me, Sam, heeft er een aantal keren in verbleven en voor hem was het de plek waar-ie weer tot rust kwam, waar door de afwezigheid van prikkels zijn op hol geslagen fantasie langzaam bedaarde. Zie: Alleen. Berichten uit de isoleercel van Sam Gerrits en Wouter Kusters, uitg. Lemniscaat.
Eerst word ik naar de ruimte buiten de twee isoleercellen gebracht. Dan moet ik mijn zakken leeg maken (waar ik de tijd voor neem). Dan zeggen ze (een man en een vrouw) dat ik de isoleer in moet gaan. Waarop ik zeg, dat lukt jullie niet met zijn twee-en. Ze drukt op een knopje op haar zendertje en prompt komen een stuk of vier hufters erbij staan. Waarvan een in een Deko uniform (een beveiligingsbedrijfje in Den Helder, snotjongen was het).
Ik loop naar het midden van de ruimte en begin mij met mijn rug tegen de verpleging aan te drukken in de hoop eromheen te komen (mijn sleutelbeen was enkele dagen daarvoor na de val van een fiets gebroken, pillen wilde ik niet – “Pijn bij griep en koorts”).
Uiteindelijk weten ze mij bij mijn goede arm te pakken en mijn benen waarna in richting het bed wordt getild. Ik geef de vrouw van het begin een trap zodat ze mijn been loslaat en op het bed terecht komt.
Maar het helpt allemaal niet. Mijn benen worden in een scheurdeken gewikkeld en ik lig op het bed waar ik nog vele lange (angstige) uren zal doorbrengen.
De verpleging gaat achteruit de isoleercel uit en sluit de deur tot het tijd is voor mijn avond eten. Dan moet ik met mijn gebroken sleutelbeen op de rand van het bed gaan zitten (wat heel pijnlijk is voor me, het opstaan, gelukkig staat het bed niet tegen de muur zodat ik er aan twee kanten uit kan schuifelen met kont en schouders). Als het op is komen ze de borden en plastic bestek weer ophalen.
Wat wel goed was is dat ik een paar keer een literpak melk heb gekregen. Gesloten zodat ik weet dat ze er niet aan gerommeld hebben met medicatie ofzo (wel even zoeken naar prikgaatjes).
Voor mijn volgende separatie heb ik een heel andere afloop in gedachten. En met mijn (lelijk en scheef) genezen sleutelbeen heb ik dan een betere kans. Ik ga voor maximaal effect en minimale inspanning. En misschien wat bedreigingen (“jullie zijn mij over een paar jaar vergeten, maar ik vergeet jullie gezichten _nooit_ meer”). Ik ben bang dat ik hier nog elke nacht van droom. PTSS heb ik er mogelijk aan overgehouden. Ik knarsetand wel sinds die opname.
Goed voor me my ass Karin! Goed voor de verpleging is het ook niet als het nog een keer gebeurt. Want elke dag sinds mijn opname in 2003 heb ik er wel over nagedacht. En ik heb besloten geweld te gebruiken. Veel geweld. Buitensporig geweld! Ik ben toch ontoerekeningsvatbaar, anders hoefde ik toch niet in de isoleer?! En als ik bij mijn volle verstand ben dan sta ik in mijn recht om mij niet op te laten sluiten door ze!
Zie op Teletekst dat de kliniek nu – voorlopig – geheel gesloten is. Dat is dan goed nieuws voor andere kwetsbare mensen die daar opgenomen waren, al is het heel tragisch dat weer zoals het aloude spreekwoord luidt de put gedempt wordt nadat het kalf verdronken is.
Wat je schreef Karin, dat een isoleercel ‘niet altijd’ slecht is, ik ben graag geneigd dat te geloven en een verblijf binnen zo’n cel dat niet wordt ingezet als dwang- of beheersmiddel, maar als alternatief dat op vrijwillige wijze gekozen kan worden kan er denk ik inderdaad toe dienen mensen tot rust te laten komen. Maar het wil er bij mij echt niet in dat als mensen krijsend, gillend, tegenspartelend en volledig tegen hun wil (of die op dat moment nou in vrijheid gevormd kan worden of niet) zo’n cel worden ingesleept dit enig werkelijk nut kan hebben. Ik heb zelf in een lang verleden, inmiddels 23 jaar terug, kortdurend verbleven in een psychiatrische kliniek, ook korte tijd op de gesloten afdeling omdat dat bij de standaard intake hoorde ter observatie, en hoor het gekrijs en het gehuil nog van de mensen die gedwongen naar zo’n cel werden gebracht door fors uit de kluiten gewassen verplegers. In mijn opinie worden mensen op die manier alleen kapot gemaakt, van krassen voorzien, als minder dan een gemiddeld mens gezien en behandeld. Zelfs de enkeling die daaraan geen trauma’s overhoudt maar achteraf kan zeggen dat een op hol geslagen fantasie tot rust kwam, zou beter af zijn geweest bij een alternatief waarbij ook geen prikkels geboden werden, maar die niet een gedwongen insluiting in zou houden. Uiteindelijk is deze methode niet voor niets in een aantal Europese landen verboden, terwijl psychiatrische aandoeningen zich toch overal binnen Europa voordoen. Ben dus benieuwd hoe ze daar bijvoorbeeld in Italie mee omgaan, waar het opsluiten in een isoleercel verboden is.
Ik kende Wim uit de jaren dat ik in SPDC Oost werkte en omdat ik hem regelmatig in de buurt tegenkwam (het was niet een figuur waar je makkelijk overheen kijkt). De laatste keer sprak ik hem op Koninginnedag dit jaar. Hij gaf me een blaadje met nogal verschillende teksten, en verwijzingen naar zijn favoriete muziek en websites. Ofschoon ik na het lezen van de helft de draad tamelijk kwijt was, heb ik even op de websites gekeken. Wim bleek een uitgebreide correspondentie met Karin Spaink te voeren of te hebben gevoerd. Ofschoon ik bepaald geen fan van haar ben, was ik wel onder de indruk dat zij zo serieus en uitgebreid reageerde op zijn e-mails. Daar was Wim ook wel stiekem trots op, denk ik. Ik ken hem als een (laten we eerlijk zijn) wat rare figuur, die echter wel goed kon luisteren en communiceren als hij jou vertrouwde. Hij leek ook geen schaamte te kennen, maar op een of andere manier lukte het hem niet om de dingen te bereiken die hij volgens mij eigenlijk wel wenste (en die waren helemaal niet ‘apart’). Daarom maakte hij soms ook een wat trieste indruk op mij, maar ik mocht hem wel.
De discussie over het gebruik van separeers zal nu tijdelijk wel weer oplaaien. Los van de procedurele fouten, is het maar de vraag of Wims dood daarmee een directe relatie heeft. Voor de meeste cliënten én hulpverleners blijft separeren een vervelend en ontluisterend gebeuren, voor sommige cliënten gelukkig en voor sommige hulpverleners helaas niet. Het is niet zo gemakkelijk weg te vegen als sommigen zouden willen doen, omdat het een keuze is tussen alternatieven. Voor een voortdurend toezicht ontbreekt het gewoon aan geld en middelen en in extreme situaties is meestal dwangmedicatie het alternatief (zoals in landen waar minder wordt gesepareerd). Ik zou willen dat ik een realistische oplossing wist.
Joan: Dat de kliniek nu helemaal is gesloten wist ik nog niet, ik zal me snel bijlezen. Over de separeer als redmiddel valt een fikse discussie te houden, en ik geloof oprecht dat je er soms vrijwillig naar kunt verlangen. Ik geloof ook dat je soms zo hard schreeuwt en krijst als je de separeer ingaat omdat het krijsen en schreeuwen dat in je woedt dan ineens een doel en focus heeft.
Hou me ten goede: ik begrijp ook dat mensen soms krijsen uit angst of paniek, of uit woede en verzet, en dat ze soms Echt Niet Willen en dat het eigenlijk ook Echt Niet Nodig is.
Maar wat ik ook weet: ik heb minstens twee keer in mijn leven gehaakt naar een dwangbuis omdat ik zo doodsbang was dat ik, als ik zonder zo’n van buiten opgelegde beperking mijn echte gevoel en angst en paniek lucht zou geven, geen grenzen meer zou hebben en mezelf helemaal kwijt zou raken en kapot zou maken. Die dwangbuis scheen me een veilige haven toe: te kunnen trappen en razen en tieren zonder iets of iemand kapot te maken. Ik hield mezelf in omdat ik bang was voor de razernij die zou losbreken als ik ook maar één woord zou zeggen – en tegelijkertijd implodeerde ik. Ik heb ooit een dag gehad die voelde als erop of eronder: als ik nu geen veilige vorm kan vinden om eruit te laten wat ziedt, word ik catatonisch. Ik heb twaalf uur naar een vlekje op de muur gestaard om mezelf bij elkaar te houden. Zodra iemand iets tegen me zei voelde het of ik in stukken brak.
En ik weet ook dat mensen soms zo in de war kunnen zijn dat _vrijwilligheid_ en _instemming_ een compleet gepasseerd station zijn: zelfs de liefste, de zachtste aanraking voelt dan als een aanranding, als een aanval, je kunt tegen alles alleen maar ‘nee’ zeggen en ‘nee’ gillen, en eerst moet je razen en tieren en rustig worden voordat je weer kunt ademhalen. Dan is de separeer absoluut een optie. Soms zelfs een wens, een verlangen, veligheid en vrijheid. Daar is – eindelijk – even niks meer dat alles in je op hol doet slaan. Lees ook Sams boek, ik haalde het hierboven al aan. Sam vertelt prachtig en indringend over hoe moeilijk en hoe goed de separeer was. Ik wil maar zeggen: het is niet zwart/wit.
Eddy: Wim was trots op ons contact, ik weet het. Maar het was helemaal niet moeilijk om goed met Wim te zijn. Hij was in veel dingen tè: te hard praten, te claimend, te dichtbij. Maar hij was in heel veel dingen ook precies goed, en heel verrassend. Hij was scherp en slim, hij was lief en hartelijk, hij was trouw, hij was geduldig, hij was kritisch. Je voelde soms wel dat-ie zo over de rand kon donderen maar hij was tegelijkertijd ook altijd ontzettend ontwapenend. Ik heb nooit meegemaakt dat iemand bang van hem was, terwijl-ie je toch meteen uitlegde dat er iets in hem niet klopte en je dat ook subiet voelde. En ja, hij was erg trots op ons contact, wat mij op mijn beurt weer trots maakte: ik vond het een gunst dat hij me vertrouwde en dat mijn stukjes, die uit de aard der zaak niet speciaal voor hem waren bedoeld, hem raakten deed me vaak goed. Wim was een halve buitenstaander. Buitenstaanders – mensen die niet passen, mensen met opinies die schuren, mensen met levens die niet passen – een stem geven, is zo ongeveer de kern van wat ik wil met mijn schrijven. Dat klinkt llemaal veel plechtiger dan ik wil en dan het is.
Ik vind het vreselijk dat Wim dood is. Ik mis zijn stem, ik mis de wetenschap van zijn nabijheid, ik mis zijn mailtjes. Niemand kan ‘wel’ zeggen zoals Wim dat in zijn mailtjes deed – hij maakte er een verbindingswoord van. Ik mis hem.
Ik weet ook dat hij welbewust het risico nam zijn medicatie te minderen. Er was een kans dat het goed zou gaan en dat de deken over zijn hoofd erdoor werd opgelicht; er was ook een kans dat-ie erdoor op hol zou slaan. Dat risico nam hij welbewust en ik vond het dapper dat hij zich die vraag stelde en dat risico nam. Zijn antwoord – liever een risico nemen dan onder die deken blijven – zou denk ik ook het mijne zijn geweest. Maar het is godsallejezus vreselijk dat er niet genoeg op hem is gelet. Hij had niet dood hoeven zijn. Hij had nog naar het volgende concert van Neubauten kunnen gaan, we hadden nog wodka kunnen drinken om zijn vrijlating te vieren. Hij is niet dood omdat hij vaak psychotisch was. Hij is ook niet dood omdat-ie zijn medicijnen niet nam. Hij is dood omdat een stomme kliniek niet op hem lette terwijl ze hem isoleerden van jan en alleman, terwijl hij – zo denk ik, op basis van wat ik gehoord heb over zijn laatste weken – toen niet schreeuwde over de veiligheid van de beperking. Het ging, toen-ie naar het SPDC Oost ging, maar een beetje slecht met hem.
Karin, ik heb het inderdaad over die mensen die Echt Niet Willen. Wat jij beschrijft is een situatie waarin een mens hunkert naar iemand die het even voor hem/haar overneemt, die de verantwoordelijkheid in handen neemt, die koestert en je niet overlaat aan jezelf. Maar lang niet iedereen heeft die wens. Zoals Eddy al schrijft, is het separeren vaak een ontluisterend gebeuren en ik ben blij dat hij er bij schrijft dat dit ook geldt voor de meeste hulpverleners. Niet voor alle dus, er zijn zonder meer ook mensen die niet op hun plek zijn binnen de psychiatrische hulpverlening en je zult er maar aan overgeleverd zijn in een omgeving waar je niets meer in te brengen hebt. En wat Eddy zegt, ik wou dat er een realistisch alternatief was voor separeren, ik ben met hem eens dat dwangmedicatie net zo of misschien nog meer traumatiserend kan uitpakken als gedwongen separatie. Maar als dat laatste dan toch gebeurt, zorg dan in elk geval voor voldoende toezicht. Kennelijk is in deze kliniek gedacht: die zit daar, daar hoeven we niet meer naar om te kijken. Gegeven het feit dat er al niet meer naar binnen gekeken KON worden, omdat de observatieruitjes zo bekrast waren dat dit niet meer kon. In de periode waar ik van spreek, 23 jaar terug, toen ik zelf was opgenomen werden ‘s nachts elk uur rondes gehouden bij de niet gesepareerde patienten (het woord clienten heeft er bij mij nooit zo ingewild) en dat gebeurde ook bij de mensen die gesepareerd waren. Dat is niet “onrealistisch” omdat geld en personeel ontbreken, want we hebben het over de zelfde welvaartsstaat Nederland, alleen in een andere periode. Het is dus slechts een kwestie van prioriteiten stellen binnen je beleid. Natuurlijk zullen ook dan niet alle calamiteiten te voorkomen zijn, maar persoonlijk vind ik het van de ratten besnuffeld dat deze man daar ook nog ruim 8 uur heeft gezeten zonder dat ook maar iemand naar hem omkeek. Daarom vind ik dat ook de politiek hier een taak heeft.
Er komt inderdaad, zag ik net toen ik naar de Regeling van Werkzaamheden in de Tweede Kamer keek, een debat in de Tweede Kamer over. Naast separeren binnen psychiatrische instellingen wordt dan ook het fixeren van mensen in zorginstellingen besproken.
Of die CEO nou nieuw is of niet, ik ben blij dat er ingegrepen is. Ik heb een tijdland in die sector gewerkt (niets bijzonder hoor, gewoon een ondersteunende functie voor studentjes), en ik werd er naar van. heb gelukkig snel een andere baan kunnen vinden. Maar dat ze die patienten als dieren behandelen wist ik al.
Overigens vraag ik me wel af hoeveel mensen gevoelens als door Karin in haar bijdrage 16. beschreven zeker wel ervaren in hun leven, maar er hun mond over houden. Zelf heb ik me dus ooit, 23 jaar terug, laten opnemen in een psychiatrische kliniek. Tegen de wil van iedereen in eigenlijk. Van mijn familie, van mijn vrienden, zelfs tegen de psychiaters die me thuis bezochten heb ik moeten praten als Brugman. Terwijl ik dacht: Het is de enige plek waar ik nu nog veilig kan zijn, anders maak ik me van kant. Maar zeker ook in later jaren, toen het weer “goed” met me ging, overigens alleen nadat ik mij uiterst kwetsbaar had opgesteld naar een ander, heb ik wel eens ineengekrompen op m’n bed gelegen, in foetushouding, voor mezelf een mantra mompelend van “ikbenzobangikbenzobangikbenzobang”. Doodsbang. Bang om te desintegreren, bang om over de rand te raken. Goddank was ik in dat soort zeer zelden voorkomende omstandigheden alleen. En kon ik mezelf er weer uithalen. Ik ken erg veel mensen die zoiets nooit hebben meegemaakt. Ook veel, buiten de psychiatrie, die het wel ervaren hebben, gelukkig net zo weinig keren als ik. Maar de scheidslijn tussen ‘normaal’ en (ik zeg het maar grof) ‘gek’ is soms ragfijn. Als je aan de kant van de scheidslijn ‘normaal’ weet te blijven, toch net voldoende weerbaar blijft, en zeker als je er niet over praat dat je een doodenkele keer dit soort ervaringen wel gekend hebt, dan blijf je serieus genomen worden. Dus liegen veel mensen maar dat ze dat soort ervaringen echt helemaal niet kennen. Ga je over de scheidslijn, beland je officieel in het vakje ‘gek’, dan ben je natuurlijk niet aan de wolven overgeleverd. Veel psychiatrische hulpverleners hebben hart voor mensen, leveren adequate zorg. Sommigen ook niet en dan wordt zo’n verblijf extra naar. Zelf heb ik toen 23 jaar terug eens grappenderwijs (het was echt niet serieus bedoeld) gevraagd waar het touw werd bewaard in deze instelling, omdat ik toch maar dacht mezelf te gaan verhangen (natuurlijk een buitengewoon onhandige opmerking om te maken in een psychiatrische kliniek). Een medepatient ging dat gelijk melden bij de verpleging. En communicatie is altijd moeilijk, maar zeker in zo’n situatie. Better be safe than sorry, en ik belandde binnen de kortste keren op de gesloten afdeling, waar ik alleen geen IBS (met ingrijpende gevolgen voor de rest van je leven) kreeg, omdat uiteindelijk wel een beroep kon worden gedaan op mijn ratio en een verstandige onafhankelijke psychiater die erbij geroepen was zei: Je komt hier dit weekend toch niet meer weg, en als je instemt teken ik geen IBS. Had ik iemand getroffen die dat maar zonder meer getekend had, en het is maar een toevalstreffer dat je zo iemand niet treft, dan had mijn leven daarna er aanmerkelijk akeliger uitgezien. Wat ik prettig zou vinden, is dat meer mensen het gewoon zeggen. Van: meestal gaat het goed, maar soms zijn er omstandigheden dat het niet lukt. En dan wijk ik niet zo veel af van psychiatrische patienten die in een kliniek verblijven, alleen heb ik meer handigheid om mijn ‘gekte’ te verbergen. Zodat je een opname in een psychiatrische kliniek gewoon kunt noemen als een fase in je leven, en er niet een krampachtig stilzwijgen over hoeft te bewaren, terwijl het echt wel degelijk een onderdeel is van je bestaan. Soms een reddend onderdeel.
“Overigens vraag ik me wel af hoeveel mensen gevoelens als door Karin in haar bijdrage 16.”
1. Ik denk dat de meeste mensen die zich zo voelen overwerkte, relatief rijkere personen zijn, die gewoon een tijdje vakantie nemen ipv zich te laten opnemen. Vakantie naar het buitenland, naar tropische oorden is ook een soort “opname”. Ik heb eens iets gelezen hierover, over de psychologie van de vakantieganger: in de tropen kunnen die figuren zich vervolgens uitleven, wat voor hen een soort therapie is. Jezelf in de wilde natuur afzonderen in een of ander oerwoud is ook een soort van vrijwillige isolatie, maar omdat het vakantie wordt genoemd ziet niemand het als zodanig. Dat zulke toeristen soms hun frustraties botvieren op de lokale bevolking wordt oogluikend toegestaan (zie dronken Engelsen in Amsterdam die de sfeer verpesten op de Kloveniersburgwal, van mijn part mogen ze die allemaal in een isoleercel gooien). Ik denk overigens dat het ecologisch meer verantwoord is ons in eigen land te laten opnemen *grijnst*
Maar goed, mijn argument is dus: vakantie is ook een soort van vrijwillige opname, maar dan in het “gekkenhuis” dat “buitenland/exotisch vakantieoord” wordt genoemd. Misschien dat Karin Spaink (maar ook jijzelf) gewoon een tijdje op vakantie nodig hadden?
nee@niet.grom. je hebt blijkbaar geen idee. overwerkt en aan vakantie toe zijn is wel heel andere koek dan op de rand van desintegreren staan.
zou de zienswijze van Karin ten opzichte van wat normale mensen als gek beschouwen wat meer algemeen zijn, dan zou er al heel wat gewonnen zijn. maar “normale” mensen zijn, als ze het al kunnen, gewoon te bang om zich ook maar een beetje in anderen die anders zijn in te leven. dan komt gekte namelijk te dichtbij en moeten ze erkennen dat ze toch niet zo normaal zijn als ze denken. maar misschien is dát een te optimistische manier van naar normale mensen kijken?
Wat mij verbaast, is, dat ik tot nu toe in mijn hele leven nergens een definitie van “normaal” vind.
En evenmin van “gek”.
Nu moet ik zelf constateren, dat ik de enige op de hele wereld ben, die volkomen “normaal” is.
Maar het was voor mij tot nu toe alleraardigst, op mijn levenspad uitsluitend “gekken” en “gekkinnen”, tegen te komen, nooit eens wat anders.
Die zijn namelijk interessant.
Voor mij.
“De zienswijze van Karin ten opzichte van wat normale mensen als gek beschouwen” is mij eigenlijk in het geheel nooit ergens ook maar in de verste verte duidelijk geworden.
Terwijl ik haar toch heel nauwkeurig bestudeerd heb.
In tegendeel.
Maar dat kan aan mij liggen natuurlijk.
Ik ben ook maar een eenvoudige staatsburger.
‘°_°/’
Laten we ‘t daar dan maar voorlopig eventjes op houden.
Dat lijkt mij voorlopig wel zo verstandig voor vandaag.
(Grom adviseert vakantie)
Grom, soms denk je erg simplistisch. Waar ik toen last van had was bepaald niet iets dat met een leuk weekje weg op was te lossen. Ik zat diep en gevaarlijk vast en het was een moment waarop ik grondig had kunnen ontsporen.
Grom is gewoon nog erg jong. Kom net terug van een heerlijk weekend wandelen in Limburg en reed met iemand mee terug die zei dat binnen onze groep elk mens wel dingen had ervaren die erg ingrijpend en beschadigend waren. Nare (echt)scheidingen, ernstige ziekte, plotselinge of soms ook niet plotselinge dood van mensen die je erg lief waren, een houvast in het bestaan vormden. Verder verkrachting, seksueel misbruik, en ga zo maar door en dat we toch allemaal van die goed in het leven staande mensen waren. Maar dat geldt natuurlijk voor elk mens in een zekere levensfase, althans voor elk mens dat zich durft te binden aan anderen en van anderen durft te houden. Daar zit een hele geschiedenis aan vast, met natuurlijk ook soms suicidale gevoelens, gevoelens van ernstige depressie, gevoelens van alles overweldigende angst. Dat hoort net zo bij het leven als vreugde, plezier, lachen, geluk. Maar om de een of andere vreemde reden wordt de schaduwzijde zelden of nooit, of alleen in heel intieme gesprekken, benoemd. Als mensen wat vaker zouden zeggen dat die gevoelens net zo bij het leven horen, en dat ze een prettig en goed bestaan zeker niet aantasten, dan zouden psychiatrische patienten zich wat minder vaak eenzaam, onbegrepen en in de kou gezet voelen. Denk ik althans. Ik zat destijds met heel “normale” mensen in die kliniek. Met een man die in de opruimdienst zat als iemand voor de trein gesprongen was. Die knapte toen het die laatste keer een bekende was. Met een vrouw die in een Jappenkamp gezeten had, en daarna altijd als verpleegster op de intensive care had gezeten. Die knapte toen haar hond doodging. Met een vrouw die haar scheiding niet had kunnen verwerken en toen ook haar kinderen was kwijtgeraakt. Gewoon mensen met onverwerkte trauma’s waar nog iets bovenop kwam, wat net niet meer te dragen was, althans op dat moment niet. Natuurlijk is dat iets anders dan een aangeboren psychiatrische ziekte, maar het duidt waarschijnlijk wel op een bepaalde kwetsbaarheid. Waar overigens niets mis mee is. Onkwetsbaarheid lijkt me op zich moeiliker om mee te leven. Maar elk van die mensen die ik hier beschrijf hadden in een staat van doorgedraaidheid ook nog gesepareerd kunnen worden. En als je bedenkt dat in die omstandigheden dus niet alleen Wim, maar 10 mensen, om het leven zijn gekomen, dan lijkt het me terecht dat er wat meer aandacht wordt geschonken aan de omstandigheden waarin psychiatrische patienten worden opgevangen, en dat wat minder wordt gedacht: dat is de ver van m’n bedshow, lekker verscholen in het groen.
voor grom van ZAK:
http://www.volkskrant.nl/vk-online/resources/pictures/overlay.png
Ik vraag mij af of het ook als statistiek zou worden weggeschreven als de verpleging in een stuk brood was gestikt. Hoeveel op hoeveel was de verpleging in het SPDC? Af en toe gaat er een verpleegertje dood. Dat is gewoon de natuur. Overal sterven er mensen, dat is hier niet minder. Bovendien hebben we hier met gevaarlijke patiënten van doen, dus is het risico hier wat hoger. Hoort bij het beroep.
Maar nou ja, het is allemaal al weer overgewaaid. Klink heeft gesproken :-)
http://www.parool.nl/parool/nl/265/Gezondheid/article/detail/34907/2008/09/30/Inspectie-dood-patient-isoleercel-niet-te-voorkomen.dhtml
(je eigen wc, wat een luxe!)
Waar trouwens ziek van werd is die Agnes Kant die in elk programma waar ze kwam de aandacht weer wist te verschuiven naar de ziekenhuizen en verpleegtehuizen. Dan voel je je pas echt minderwaardig als psychiatrisch patiënt!
Nou, je kunt niet zeggen dat het helemaal is overgewaaid, Thomas. Er moeten verbeteringen komen in een groot aantal GGZ-instellingen. Je cynisme over de politiek kan ik wel een beetje begrijpen. Als ik een grote kop zie staan in de digitale Volkskrant dat een spoeddebat is aangevraagd over de handhaving van het rookverbod in de horeca, dan vraag ik me ook wel af waar ze nog mee bezig zijn in Den Haag.
Ik hoop het met je Joan, ik hoop het met je. Maar eigenlijk zouden er excuses aangeboden moeten worden aan iedereen die nu of in het verleden onmenselijk is behandeld in de GGZ in de naam van ‘een behandeling’. Ook ik wacht nog steeds op excuses voor mijn isolatie in 2003 en toezeggen dat zoiets mij nooit meer zal gebeuren is niet genoeg. Niet genoeg voor velen met mij naar ik vermoed. Waar dachten de GGZ medewerkers dat zorgmijdend gedrag vandaan kwam? Zit dat ook soms in ons ziektebeeld? Het is omdat we weten wat deze ‘zorg’ inhoudt. En daarom mijden we deze.. Alsof we niet al genoeg aan ons kop hebben zonder dit er allemaal bij.
En tandenborstels zijn steekwapens. Vraag maar aan de verpleging op een gesloten afdeling!
Er is inderdaad gisteravond een debat in de Tweede Kamer gehouden over het “fixatie- en isolatiebeleid van zorginstellingen”. Voor belangstellenden is het (ongecorrigeerde) verslag vanaf halverwege de ochtend na te lezen op de website van de Tweede Kamer.
Ik had je eerdere stukje over Wim al gelezen maar had me niet gerealiseerd dat het “jouw Wim” was om wie het ging in SPDC Oost.
Alsnog mijn deelneming. Het is moeilijk om iemand te moeten missen.
Heb net de herhaling van NOVA gezien, maar er lijkt nu toch wel echt iets te gaan gebeuren, ook naar aanleiding van de quickscan van de PVP. Er wordt in elk geval een onderzoek ingesteld. Het is trouwens wel erg opvallend dat de SP constant Agnes Kant inzet. Het is absoluut niet gebruikelijk dat de fractievoorzitter gewone debatten voert, zeker niet bij een grote fractie als de SP. Nou is zorg wel van oudsher haar thema, maar vorige week deed ze ook al het debat over de overlast gevende Marokkaanse jongens terwijl ze toch echt nooit justitie heeft gedaan. Marijnissen deed de Algemene Beschouwingen en een enkel lijsttrekkersdebat, maar ook dat liet hij vaak aan een meer ter zake kundig lid van de fractie over. Ik vermoed dus dat het een bewuste opzet is om Agnes bij het Nederlandse volk door de strot te rammen. Overigens had ze wel helemaal gelijk dat er iets moet gebeuren aan het personeelstekort. Hoewel dat wel makkelijk roepen is als je regeringsverantwoordelijkheid uit de weg gaat.
Maar heel goed dat er eindelijk wat lijkt te gaan gebeuren. De voorbeelden die werden genoemd, van maanden tot meer dan een jaar gesepareerd, het klinkt te gruwelijk voor woorden. Het roept bij mij sterke herinneringen op aan Jolanda Venema die in een zorginstelling naakt en geketend vast zat, met als motivatie dat ze dan tegen zichzelf beschermd werd. Aan de andere kant zou ik toch ook een lans willen breken voor de psychiatrisch verpleegkundigen. Ik ken iemand die het 15 jaar heeft gedaan en met hart en ziel. Maar ze was op een gegeven moment niet meer opgewassen tegen de toenemende agressie van sommige patienten, het tekort aan tijd door het personeelsgebrek, ze is iets anders gaan doen. De mensen die het volhouden, al zullen er vast ook slechte tussen zitten want dat is overal zo, verdienen toch zeker ook steun, dus ook voor hen ben ik blij dat de situatie hopelijk zal gaan verbeteren.
@Joan: Wat was er eerder, de kip of het ei.
m.a.w. Neemt de agressie toe door de patiënt of door de isoleer.
Het is zo ongelijk als er zes hufters tegenover je staan die zeggen dat je je moet uitkleden en de ‘gevangenis’ in moet. Hoe krijgen ze je kleren uit als je agressief bent vraag ik mij af? Knippen?
Het is bij de beesten af Joan en de slechte verplegers die het leuk vinden iemand te vernederen die blijven over. Die hebben de job van hun leven in de GGZ.
tja er zullen altijd narcisten tussen het personeel zitten
die er genoegen in scheppen de patient te vernederen
of niet serieus te nemen. enze aan hun lot over laten
en liefer hun kop weg draaien
DAT IS ONVERSCHILLIGHEID IN DE ZORG ONMACHT .