De PvdA pleit voor een enkele regeling waarin alle soorten arbeidsongeschikten in zouden worden ondergebracht. Momenteel wordt onderscheid gemaakt op grond van de leeftijd waarop iemand arbeidsongeschikt raakt: wie nooit – of maar kort – heeft gewerkt belandt in de Wajong en krijgt 75% van het minimumloon, wie enige tijd heeft gewerkt komt in de WAO en krijgt 75% van zijn of haar oude salaris. De PvdA wil dat gelijktrekken: in de toekomst krijgt elke arbeidsongeschikte 75% van het minimumloon. ‘We trekken één lijn, om een einde te maken aan de oneerlijkheid in het systeem,’ zei fractievoorzitter Mariëtte Hamer vorige week.
Dat klinkt redelijk. Meer gelijkheid en minder oneerlijkheid, wie is daar nu tegen? In de praktijk echter valt het voorstel anders uit: de scheiding tussen wie werken kan en wie niet, wordt scherper. Alle arbeidsongeschikten worden, ongeacht hun leeftijd en hun arbeidsjaren, in de plannen van de PvdA op 75% van het minimumloon gezet – alle geleidelijkheid gaat uit het systeem. Wie op latere leeftijd in de WAO belandt, krijgt ten opzichte van de huidige situatie een fikse aderlating te verduren: ze krijgen voortaan een even belabberd inkomen als de Wajongers nu hebben.
De achtergrond van het plan is dat de PvdA vindt dat meer arbeidsongeschikten aan het werk moeten. Een contradictio in terminis uiteraard, waar fractievoorzitter Hamer met groot gemak overheen wandelt. Ze behandelt het probleem alsof het een kwestie van mentaliteit van de zijde van de arbeidsongeschikten is. ‘Een gehandicapte op de werkvloer moet de normaalste zaak van de wereld worden.’ Hamer hoopt dat arbeidsgehandicapten via een proefplaatsing van drie maanden een reguliere baan vinden tegen cao-loon. De overheid moet bij het aannemen van ‘mensen met een vlekje’ een stapje harder lopen. Desnoods overweegt Hamer om quota in te voeren.
Die stelling heeft de overheid al eerder betrokken. In de jaren negentig werd een streefcijfer gehanteerd: overheidsinstellingen en bedrijven zouden minstens vijf procent gehandicapten in dienst moeten hebben. Loonsubsidies, aanmoedigingssubsidies, omscholingscursussen, subsidies om werkplekken aan te passen en wat al niet werden ingezet. Het hielp allemaal bitter weinig. De meeste werkgevers voldoen bij lange na niet aan deze norm. Erger nog, ook de overheid zelf gooit er met haar pet naar en neemt amper gehandicapten in dienst. De Rekenkamer deed een aantal jaren na invoering van de streefcijfers een onderzoek, en meldde na secuur telwerk dat de verzamelde ministeries hooguit anderhalf tot drie procent gehandicapte werknemers in dienst hebben. Die vijf-procentsnorm is al jaren een grote farce.
Gedeeltelijk arbeidsongeschikten hebben het al moeilijk, ze merken nog steeds dat werkgevers weinig geneigd zijn hen aan te nemen. Hoe stelt Hamer zich dan voor dat mensen die volledig arbeidsongeschikt zijn, aan de bak komen?
Ik heb een tegenvoorstel voor mevrouw Hamer. Laat de fractie zelf het goede voorbeeld geven: voortaan zet de PvdA vijf procent arbeidsongeschikten op al haar kandidatenlijsten en zorgt ze dat alle partijwerknemers en -vrijwilligers voor minstens vijf procent uit arbeidsongeschikten bestaat. Als dat lukt, praten we verder.
Maar in gedachten zie ik haar al terugdeinzen: ‘Oh, maar fractiewerk vergt een hoge inzet, bij ons kan dat niet. Politiek werk is zwaar. Ons werk is voor gezonde mensen al niet goed vol te houden.’ Uh-uh. Alles moet anders, maar Not In My Backyard.
» Foto: blue_J op Flickr, CC license.
Die zaken liggen altijd moeilijk. Bij onderzoeken van de vak- en standsorganisaties waarover zeer regelmatig is gerapporteerd, is gebleken dat een zeker, en erg hoog, percentage van de volledig arbeidsgeschikten en de volledig in het arbeidsproces opgenomenen in ons land, al gedurende een lange reeks van jaren vrijwel volledig arbeidsongeschikt zijn. En blijven.
‘\Ô_Ô/’
Ik ben dik tevreden met mijn WAJONG van 75%.
Een auto, alcohol- of rookverslaving kan je er niet bij hebben maar ik heb ongeveer even veel uitgaven als uitkering per maand en hoef niet te beknibbelen. Nu woon ik wel in een goedkope gemeente, maar ik heb niets te klagen.
Dat ik niet ga werken staat voor mij wel vast. Dit is geen luiheid maar puur zelfbehoud. Een full time studie leidde tot mijn eerste psychose en ik vond de studie niet eens onprettig.
En anders, met 70% red ik het ook nog wel denk ik. Armoede is voor mij beter als de isoleer. Het zijn meer de nog zwakkeren die onder het sociale beleid van Donner lijden.
Ik las ergens dat mevr. Hamer zelf een autistische broer heeft die nu ergens werkt en daar dolgelukkig mee is. Ze heeft hem zien opbloeien. Dat is natuurlijk prachtig, en er zijn vast meer van dat soort mensen in de WAO die wel willen werken maar voor wie geen passend werk is of wordt gecreeerd. Maar niet fijn als dat soort gevallen worden misbruikt om daar alle arbeidsongeschikten mee in een hoek te zetten.
Fijn om je stuk te lezen, Spaink!
hoe kun je nu iemand die gehadicapt in welke vorm dan ook of op welke leeftijd, haar of zijn portomonee afpakken terwijl hij / zij al zoveel verloren is heeft wat niet in munten is uit te drukkken.
@susan
Gedeeltelijk arbeidsongeschikten _willen_ werken. Je moet ze alleen _dwingen_. Dat is wat ik Donner hoor zeggen iig.
In de jaren negentig is men strenger geworden met keuringen omdat er van uit werd gegaan dat er vaak misbruik werd gemaakt van de WAO-regeling.
Hoe kan het dan bestaan dat nu alleen al het aantal WAOjongeren jaarlijks met 16.000 groeit? Waarom is er zo weinig aandacht voor de oorzaken van de steeds groeiende aantallen welvaartsziektes die zich steeds vaker en op steeds jongere leeftijd manifesteren? Zijn wij het allemaal zelf schuld omdat we verkeerd eten en te weinig bewegen? Zijn mensen in een rolstoel, die uiteraard weinig bewegen, allemaal veel te dik? Al zo’n dertig jaar zijn we vetvrij, mager, halfvol, calorie-arm etc. aan het eten, toch worden we steeds dikker. Terwijl de een ‘van water dik wordt’ kan de ander alles kan eten zonder noemenswaardig zwaarder te worden. Zou hier iets aan de hand kunnen zijn dat ‘onder de pet moet blijven’?
Ik word een beetje moe van al die herkeuringen en weer aan het werk moeten. Het doet mijn psychische gezondheid geen goed al die twijfel en onzekerheid. Het moet maar een keertje afgelopen zijn in Den Haag. Ik wil gewoon zonder zorgen oud worden met mijn ziekte. Kunnen ze niet even een kabinetsperiode stoppen met het morren aan mijn sociale zekerheid?
Heb weliswaar maar oppervlakkig gekeken, maar volgens mij is het plan niet bestemd voor mensen die onder de werking van een werknemersverzekering vallen, zoals mensen die op latere leeftijd als werknemer arbeidsongeschikt worden en onder de werking van de WIA komen. Het plan richt zich op mensen die nu onder de werking van de WSW, de bijstand of de Wajong vallen en die zitten al op het sociaal minimum. Ik denk trouwens ook niet dat werkgevers snel geneigd zullen zijn ouderen of gehandicapten aan te nemen, zelfs niet met de krapte op de arbeidsmarkt die zou ontstaan.
Ik was net in London en het viel me op dat er veel jonge Polen werkzaam waren in beroepen waar je niet zo gauw arbeidsmigranten zou verwachten. Een jonge Poolse jongen bij de stand van Estee Lauder in Harrods bijvoorbeeld, en ook veel suppoosten in musea waren jong en Pools. Terwijl dat werk toch heel goed door arbeidsgehandicapten zou kunnen worden gedaan.
@Joan
Ik weet niet of je het zo bedoelde, maar jonge arbeidsongeschikten worden ook oud. De enige manier waarop ik uit de WAJONG kom is door een herkeuring of als ik 65 wordt (net wat het eerst gebeurt).
Er wordt steeds meer gekeken naar wat je ~kan~. Niet naar wat je niet kan. Nu is het gebleken in het verleden dat ik heel goed psychotisch kan worden. Hierbij zoek ik dan ook een werkgever die een psychotische WAJONG-er kan gebruiken :-) Veel stress, slechte arbeidsomstandigheden en een hoge werkdruk geen bezwaar!
Ja, dat weet ik wel, Thomas. Ik heb, heel toevallig trouwens omdat Karin het net beschrijft als voorbeeld, een tijdje in de Tweede Kamer gewerkt en later trouwens ook in het Europees Parlement en dat dan ook nog voor twee verschillende partijen. Maar in de Tweede Kamer werkte ik als beleidsmedewerker sociale zekerheid, dus ik weet wel hoe de Wajong in elkaar zit en dat tegenwoordig vanuit het perspectief wordt gekeken wat arbeidsgehandicapten nog kunnen.
Ik moet eerlijk zeggen, al realiseer ik me natuurlijk goed dat het vaak een verkapte bezuinigingsmaatregel is en mensen uit uitkeringen worden gegooid zonder dat ze perspectief hebben op werk, dat ik dat principe op zich heel goed vind. Ik heb ook een aantal jaren bij een sociale dienst gewerkt en bij sommige mensen, die daar al vele, vele jaren, soms vele decennia, afhankelijk van waren zag ik toch dingen waardoor ik dacht dat die afhankelijkheid echt niet goed is voor mensen. Vaak zagen ze de sociale dienst ook niet meer als een publieke dienst maar als een persoon, en dat dan in de vorm van een straffende vader of moeder. Echt ongezond.
Verder vind ik het ook simpel een kwestie van sociaal burgerschap om te werken, tenzij je dat echt niet kan op grond van een psychische of lichamelijke gesteldheid. Dat je echt niet kan werken is vrijwel nooit structureel, bij lichamelijke aandoeningen kan er met aanpassingen heel veel en met psychische aandoeningen is het heel vaak niet zo dat die permanent zijn. Ik ken iemand, met een bijstandsuitkering, die een burnout die ze ooit 15 jaar terug gekregen heeft echt koestert als meal ticket, als haar recht op een sociale uitkering tot de dood er op volgt zonder dat er ooit nog iets van haar verwacht mag worden in de vorm van werk. Dat vind ik echt heel erg jammer van zo’n leven. Nou is een burnout natuurlijk weer iets heel anders dan een psychose, maar ook voor psychoses bestaat medicatie.
Om terug te komen bij de politiek, er was vroeger een VVD Tweede Kamerlid, Theo Joekes, dat in ernstige mate manisch depressief was en hij maakte daar ook absoluut geen geheim van. Ik heb trouwens overal waar ik gewerkt heb, ook in het zogenaamde “harde” bedrijfsleven, altijd collega’s gehad die net als ik wel eens wat mankeerden, of soms echt een ernstige handicap hadden, mentaal of lichamelijk. Daar werd gewoon rekening mee gehouden. Maar voel je niet aangesproken, Thomas, ik spreek in het algemeen. Ik ken jouw situatie niet.
Nou nee, zoals er geen leven is zonder stress is er ook geen beroep zonder stress. De politiek is wel leuk, maar het is erg hard werken en je maakt lange dagen (afhankelijk van de partij waarvoor je werkt). Met inderdaad relatief weinig stress, omdat je in elk geval gemeen hebt dat je politiek op dezelfde manier denkt min of meer. Dat is in andere sectoren zeker niet het geval en mijzelf geeft dat de meeste stress, maar dat is ook maar afhankelijk van waar je vatbaar voor bent. Zo op het oog lijkt me schaapherder, badman, medewerker plantsoenendienst, alle beroepen waarbij je lekker buiten bent en niet teveel toezicht boven je hebt, weinig stressvol.
Maar ik zei al dat je je niet persoonlijk aangesproken moest voelen. Ik sprak echt in het algemeen en ik ben toen ik drie jaar lang bij de sociale dienst werkte echt heel anders gaan denken over mensen lekker laten freewheelen in een uitkering. Dat komt voor een deel uit kinnesinne, ik ken weinig mensen wiens leven over rozen gaat, maar die moeten dan toch ook nog maar elke dag om half 7 hun bed zien uit te komen, een huishouden bij te houden en zichzelf te voeden en kleden naast hun werk.
Maar dat is het niet alleen. Ik heb veel mensen gezien op wie een jarenlang verblijf in een uitkering echt een desastreus effect had voor wat betreft hun mens-zijn. Die waren zich totaal niet meer van anderen bewust. Nou kun je dat natuurlijk wel voorkomen, maar dat vergt ook de nodige zelf-discipline die helaas niet iedereen kan opbrengen.
Ik zal je even zeggen wat ik geleerd heb in een cursus. Als je één keer een psychose hebt gehad kan het daarbij blijven en kan je zelfs een leven zonder medicijnen krijgen!
Voor mij (en vele andere chronisch zieke schizofrenen) geldt dat stress psychoses veroorzaakt en dat je hersenen elke keer dat dat gebeurt een klap krijgen die ze nooit meer helemaal te boven komen. Je wordt dus steeds slechter (dus flinke kosten voor de AWBZ). Dus als jij een beroepsgroep weet zonder stress dan hou ik mij warm aanbevolen. Politicus is inderdaad misschien wel wat ;-)
@Joan
Dank voor je uitleg.
Ik denk dat mens zijn iets is wat je samen doet. Wat helaas vaak de realiteit is, is dat mensen met psychische ziektes door hun omgeving uitgekotst worden. Zelfs van familie weet je niet zeker of ze bij je blijven (bij mij gelukkig voor het grootste deel wel). Zo heb ik twee van de mensen waar ik het meest om gaf in mijn jeugd verloren zonder dat me precies duidelijk is waarom. Ze doen gewoon alsof ik er niet ben.
Gelukkig heb ik er ook weer nieuwe vrienden bij. Waarvan twee door mijn opname. Helaas is een van hen al weer dood en is mij nog steeds niet helemaal duidelijk of dat een natuurlijke dood was als je begrijpt wat ik bedoel. Ik zal dat ook wel nooit weten maar vandaag heb ik weer erg veel aan hem gedacht (positieve dingen).
Veel chronisch depressieven, schizofrenen, borderliners, manisch-depressieven e.d. pleegt ooit in hun leven zelfmoord. En je ziet bij de vrienden, als je die hebt, vanzelf wat werkt en wat niet. Zulke mensen hebben extra steun nodig. Al dan niet persoonlijk of in vorm van een levenslange uitkering.
Ik begrijp heel goed wat mensen met een psychische stoornis doormaken, Thomas. Ik heb me zelf ooit laten opnemen, al meer dan 20 jaar terug inmiddels en ik heb toen heel goede hulp gehad van een psychiater die zich vooral zo inzette omdat het niet vaak voorkomt dat mensen zichzelf, tegen de zin van hun familie in, laten opnemen. Maar als ik haar toen niet getroffen had en het niet zo heel erg goed geklikt had tussen ons, dan zou ik waarschijnlijk mijn leven lang onder zware depressies gebukt zijn blijven gaan en zou ik misschien ook wel zelfmoord hebben gepleegd, ik had al een paar pogingen gedaan. Gelukkig troffen wij elkaar wel en wist zij me zo goed te helpen dat ik zelfs haar dood later goed heb kunnen verwerken. Veel mensen weten helemaal niet dat ik jaren psychische problemen heb gehad en het gaat al zo lang goed met me dat ik het zelf ook vaak vergeet.
Maar je hebt gelijk dat het soms inderdaad beter helpt om je evenwicht niet in de waagschaal te stellen met extra stress vanuit een baan. Ik denk dat ik het soms niet wil zien dat het voor sommige mensen inderdaad beter is wat teruggetrokken te leven omdat ze anders te veel uit hun evenwicht raken vanuit het optimisme waarmee ik naar de wereld kijk. Niet alles valt te repareren en sommige aandoeningen zijn ook het gevolg van erfelijke aanleg, reacties in de hersenen, etc.
Ben onlangs naar een boeiende voordracht geweest van een neurobioloog en wou dat ik jaren jonger was, omdat er nog zo ontzettend veel is wat ik graag beter zou willen weten dat ik het niet meer haal in dit leven, vrees ik. Het meest frustrerend van doodgaan ooit vind ik nog dat er allemaal uitkomsten komen van dingen waar je over denkt, terwijl je er niet meer bent. Zo stierf mijn vader, die zich altijd erg betrokken had gevoeld bij politiek, net 2 maanden voor de val van de muur.
@Joan
Helemaal mee eens! Maar wel graag zelfstandig en niet in een instelling want ik ben twee keer depressief geweest. Eerst toen de diagnose schizotiep werd gesteld en ik voor het eerst een recept mee kreeg. En de tweede keer in een beschermde woonvorm waar het leven bestond uit koken, boodschappen doen en wc’s schoonmaken voor acht man.
Ik ben manisch depressief, binnenkort houd ik een lezing over logica in de kerk op het terrein van psych. ziekenhuis ENDEGEEST.
Binnenkort vertel ik hier meer over. K.SPAINK is een begrip voor mij. Dankjewel.
statistiek bedrijven is GENERALISEREN, per definitie.
gokken kan niet, WEDDEN WEL [kansberekening]
ik zet er 1000 euro op dat: minimaal 98% van de verkrachters mannen zijn, 90 van de veroordeelde moordenaars ook [hihihi vrouwen moorden slimmer] 81 % van de soldaten zijn mannen & ja hoor 70 % van de ouwehoerende politici, managers & PEDOFIELE kerkvaders (vaders ?) zijn vlgs. mij ook mannen.
aangezien ik niet voor MIJN centen nog MENING op Zhe NETZ $it, zou ik zeggen, stort wat op giro 666.
Even een reactie op alle gereageerde mailtjes.
Ik heb nu inmiddels al drie psychoses achter de rug met drie opnames. 2 keer heb ik in een isolatie gezeten. de laatste keer ben ik door 6 politite agenten uit mijn huis gehaald. Dit was natuurlijk wel nodig. Ik merk na de psychoses dat het voor mij moeilijk is om weer normaal te functioneren. Ik ben werkzaam in het gevangeniswezen en heb voor de derde maal mijn functie weer op willen pakken. dagelijks word ik geconfronteerd met opsluiting en dit doet mij denken aan al die keren isolatie.
Nu maak ik nog geen gebruik van een uitkering maar ik voel nu dat ik “tijdens mijn reintregatie traject” bij 5 keer 4 uur werken mijn accu leeg is.
Ik ben nu een jaar weer aan het werk ik voel mijzelf achteruit gaan en dit komt mede doordat ik een onzekere toekomst heb. Ik heb ook 2 kinderen en een eigen huis. Mijn vrouw wil wel meer gaan werken. Maar ik zou liever zelf de kost verdienen voor mijn gezin. Ik hoop dat er achter de wolken toch nog een beetje zonneschijn zit en er voor mij ook een mogelijkheid is om gebruik te kunnen maken van uitkering mocht dit echt noodzakelijk zijn.
grtzzz Loetje
Beste John van Balsfoort, sinds de plotselinge, onverwachte dood door een verkeersongeluk, van mijn lieve vriendin Anja Duyvesteyn ben ik nu al 19 jaar afhankelijk van medicatie. Acht jaar [gesloten & open] opnames, bij mekaar, maar AL die tijd als kleine zelfstandige ZONDER uitkering gebleven.
Ik begrijp dat je dolgraag wilt integreren, maar misschien zou jouw baas er beter aan doen je aan een andere baan te helpen, mede vanwege het feit dat je in je werk ook daaglijks geconfontreerd wordt met je voormalige integratie.
Stel dat je dat niet hebt, met de gebruikelijke 8 uur per dag, dan kan je er financieel toch nooit op achteruitgaan ?
Denk er eens over, je hebt 3 keer je best gedaan & blijkbaar alle medewerking & vertrouwen in een ongetwijfeld verantwoordelijk beroep.
Dat is toch een gouden resume ?
Met de beste wensen, Toy van Nooijen.