Lenore Skenazy, een Amerikaanse vrouw met een zoontje van negen, schreef afgelopen week een artikel in de New York Sun over een tochtje dat haar zoon door de stad had gemaakt. Haar kind had al tijdenlang gesmeekt of-ie niet eens alleen naar huis mocht, hij was immers al groot genoeg, vond-ie. Skenazy stemde uiteindelijk in: ze gaf hem een strippenkaart mee, een plattegrond van de metro en een briefje van twintig dollar plus wat munten voor de telefoon.
‘Nee, ik gaf hem geen mobieltje mee. Nee, ik volgde hem niet stiekem op een afstand. Hij kon immers kaartlezen en ik vertrouwde erop dat hij zelf slim genoeg was om de route uit te dokteren. Als hij daar niet in slaagde, vertrouwde ik erop dat hij de weg wel aan een voorbijganger zou vragen. Ik vertrouwde er bovendien op dat die voorbijganger dan niet zou denken: “Jee, ik zou eigenlijk de trein naar huis nemen maar nu denk ik dat ik in plaats daarvan dit schattige jongetje maar eens zal ontvoeren.”‘
Waarom ook niet: haar zoon was immers al negen, zo ingewikkeld was de route nu ook niet, en, zoals ze schrijft, New York is werkelijk geen Bagdad. Er loert geen gevaar op elke hoek. Inderdaad ging alles goed. Haar zoon kwam opgetogen thuis, ‘ecstatic with independence’. Dat was dat, zou je denken.
Maar nee. Toen Skenazy dit verhaal aan een anderen vertelde, kreeg ze vreemde reacties. Ronduit extreme reacties, zelfs. De helft van de mensen die hoorden wat ze haar zoon had laten doen, wilden haar liefst aangeven wegens kindermishandeling. Hoe had ze het in vredesnaam in haar hoofd gehaald haar kind alleen door de stad te laten reizen? Wat had er niet allemaal kunnen gebeuren? Een kind moedwillig blootstellen aan zulk gevaar, was ze nou helemaal bedonderd… Ze was duidelijk niet geschikt om moeder te zijn. Dat kind moest bij haar worden weggehaald en zij uit de ouderlijke macht ontzet.
Het zijn overtrokken reacties. Niettemin kan ik me voorstellen dat in Amsterdam in sommige kringen op eenzelfde manier gereageerd zou worden. Want meer en meer beschermen we kinderen, houden we ze klein en blazen we het gevaar dat ze zou omringen op tot onrealistische proporties, proporties die vervolgens worden aangevoerd als argument om ze nog meer in watten te hullen. De straat wordt tegenwoordig voorgesteld als een gevaarlijke plek vol hangjongeren, gauwdieven, kidnappers en kinderverkrachters.
‘Alsof kinderen achter slot en grendel houden, ze uitrusten met helmpjes en mobieltjes en ze onder permanent toezicht plaatsen de beste manier is om ze op te voeden en voor te bereiden op de wereld,’ verzucht Skenazy in haar artikel. ‘Dat is het niet. Het is alleen maar kleinerend – voor onszelf én voor de kinderen.’
Op de korte termijn werkt het wellicht, die overbescherming. Maar de ellende is dat risico nooit volkomen valt uit te sluiten, hoe hard je ook doet alsof. Op de lange termijn is het zelfs een fnuikende strategie. Wie kinderen nooit een risico laat nemen, onthoudt hen de kans te leren met lastige situaties om te gaan, verhindert dat ze hun repertoire uitbreiden en, het allerbelangrijkste, ontneemt ze de kans hun zelfvertrouwen uit te bouwen en al doende sterker te worden.
Veiligheid is niet ons grootste goed. Leren met het onbekende om te gaan is – niet alleen voor kinderen – wezenlijk.
- Leonore Skenazy kreeg zoveel reacties dat ze inmiddels een eigen blog is begonnen: Free Range Kids;
- Foto overgenomen van Flickr, ‘Cam on the Montreal Metro’ door wiklos.
Het hangt van de buurt af en hoe zo’n kind daar in past. Je moet niet te veel uit de toon vallen. Maar dat geldt ook voor de ouder van zo’n kind! Zo hadden we in Den Helder een buurt waar de postbode geen pakjes meer durfde te bezorgen. Nu zijn zowat alle flats daar gesloopt dus is het bezorg probleem daar veel minder geworden ;-)
En in groepen kan zo’n kind zich weer veel meer veroorloven. Schreeuwen naar voorbijgangers, spullen van anderen slopen. Hangjongeren noemt de politiek dat tegenwoordig. En dat is ook weer een probleem :-)
Veiligheid is subjectief. Leren leven is vallen en opstaan.
“Hoe had ze het in vredesnaam in haar hoofd gehaald haar kind alleen door de stad te laten reizen?”
Ik ging al sinds mijn 7e of 8e alleen met het OV door Amsterdam naar school en terug. Het was maar 4 haltes met de tram. Ik heb volgens mij nooit ergens staan kutten omdat ik alleen door de stad mocht reizen. Ik heb dit al eens eerder gezegd op dit blog: kinderen bij wie je er vroeg mee begint worden er verantwoordelijk van. Ik in ieder geval wel.
Vanaf mijn 8e jaar heb ik gereisd. Met de trein naar mijn tante in Amsterdam. En met gebruik van je Hollandse mond. Overstappen, de weg vinden, het was lekker opwindend maar ook zo normaal. Pas toen ik later vaak en lange stukken door Europa liftte, heb ik enge situaties meegemaakt, en ik denk dat de wereld dusdanig is veranderd dat ik niet wil dat mijn kinderen gaan liften. Dat hele stuk is uit de cultuur verdwenen. Mijn eigen kinderen zijn pas op latere leeftijden gaan reizen. De oudste verdwaalt overal, zelfs in haar eigen geboorteplaats, maar toch, vanaf hun twaalfde hebben ze veel gereisd. Nu wil mijn zoon van 15 volgende week naar zijn vader fietsen. 100 kilometer. En onderweg ergens kamperen, liefst in het vrije veld. En lekker in zijn eentje. Dus ga ik een camping zoeken. Maar ik vind zijn initiatief geweldig fijn. Je moet je de wereld eigen maken. Onderweg zijn is daar een heel goede manier voor.
Het is de grootste valkuil voor elke ouder,te veel beschermen..ik heb er 4 dus weet waarover ik praat. Deze week ging de 8 jarige met autistische stoornis en compleet geen richting/tijd gevoel voor het eerst alleen op pad met de skelter. Nee geen grote stad maar klein dorp…prompt draaide er een ambulance de straat in met gillende sirene.het moederhartje sloeg een paar slagen over kan ik je vertellen. Gelukkig stond meneertje met z;n skelter kort daarna heelhuids terug.
De volgende dag is ie weer vertrokken met skelter,verstikken in overbescherming wil ik zeker voorkomen.
“Pas toen ik later vaak en lange stukken door Europa liftte, heb ik enge situaties meegemaakt, en ik denk dat de wereld dusdanig is veranderd dat ik niet wil dat mijn kinderen gaan liften. Dat hele stuk is uit de cultuur verdwenen.”
Dat klopt, maar ikzelf was toch ietwat geschrokken van dit bericht: http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/7344381.stm
Dan kun je net zo goed direct ervoor zorgen dat je geen kinderen kunt krijgen… Hups laten sterilliseren met die hap! Dan hoef je je nooit zorgen te maken en zullen je kinderen later ook zelf niet crimineel worden (want die heb je dan toch niet gekregen).
En mbt zogenoemde veiligheid: ik denk niet dat het ooit veilig is geweest. Het is van alle tijden dat er psychopaten en ander gespuis rondliep. En anders bestaat er nog altijd wel de kans om onder een bus te lopen…
Uit één van de reacties op Skenazy’s blog: “Unfortunately, I got ratted on one day when I let my 7-year-old walk three blocks to the grocery store. The DSS has unchecked power in this state. If they decide you’re being a bad mom, they can take your kids – no judge, no warrant, nothing. I talked my way out of trouble – I was put on warning – but it’s still on my record in the DSS files, six years later, as I recently found out.”
Hetgeen me heel wat meer angst aanjaagt dan het idee van het reizende kind zelf.
Ik verbaas me er altijd over dat mensen die zelf geen kinderen hebben er zoveel vanaf denken en menen te moeten weten. Ik zou zeggen ga er eerst zelf eens aan staan dan praten we dan eens een halfuurtje verder. En als je er geen verstand van hebt hou dan je mond.
‘\°_°/’
Zo zit dat, eigenlijk, met het opvoeden van kinderen.
Weerbaar maken en zelfvertrouwen geven, daarmee bewijs je ze de grootste dienst. En zelfvertrouwen krijgen ze alleen als ouders ze hun vertrouwen geven.
Niettemin was ik gistermiddag behoorlijk nerveus toen mijn negenjarige dochter met haar even oude vriendin naar de kermis ging en dus ook opgelucht toen ze op de afgesproken tijd weer thuis kwamen.
Enge situaties kun je trouwens net zo goed tegenkomen bij het knikkeren in de steeg achter je huis.
Natuurlijk valt het risico nooit uit te sluiten, maar de meeste mensen op straat zijn rechtschapen burgers met eigen kinderen thuis. En tegen een freak zal een mobieltje niet helpen. Toen ik nog een kind was zei mijn moeder altijd dat ik geen snoepjes mocht aannemen van vreemde mannen. Ooit, ik was een jaar of 8, toen ik (alleen trouwens, dat was de normaalste zaak van de wereld toen dat je als kind gewoon zelf van school naar huis liep, tegenwoordig worden kinderen ook meestal afgehaald) van school naar huis liep werd ik aangesproken door een man, die vroeg of ik wist welke tram je moest nemen naar de Bijenkorf. Nou, welopgevoed kind natuurlijk, dus ik vertelde hem welke tram hij moest nemen. Vervolgens vroeg hij of ik mee wilde, en dat ik dan een mooie pop zou krijgen in de Bijenkorf. Met normale kinderlogica dacht ik dat als een snoepje al niet mocht een pop wel helemaal uit den boze zou zijn en ik ben heel hard weggehold. Niks gebeurd dus. In die tijd waren er nog lang geen mobieltjes, maar ik denk dat het effect met mobiel, als ik mijn moeder was gaan bellen of ik een pop van die meneer mocht aannemen, hooguit slechter had kunnen zijn.