Morgen krijg ik de tiende dosis herceptin: ik ben over de helft van mijn jaar immuuntherapie, en daarmee nog maar zes maanden verwijderd van het einde van mijn behandelingen. De hormoontherapie heb ik immers in de boom gehangen, dus die vijf jaar pillen slikken blijven me bespaard. Nog zes maanden, dan ben ik van de behandelingen af. Als alles goed gaat.
Alles gaat goed. Mijn werk komt op gang, mijn hoofd is weer van mij, ik kan me steeds beter concentreren. Ik maak plannen: een conferentie in augustus, een pamflet in oktober, een feest in november. Mijn korte haar lijkt inmiddels bijna op een heus krullenkapsel, je ziet steeds minder dat ik recent een zware chemokuur heb gehad. Ik ben verliefd. In het weekend praten we tot diep in de nacht, en zij mist mijn borst evenmin als ik.
Alles gaat dus heel goed. En soms is dat doodeng.
Eind deze maand moet – nee Spaink, hoezo ‘moeten’; onzin, mens wees blij! – deze maand mag ik een contract tekenen. Het is eigenlijk een addendum want het contract had ik al, maar daar stond in dat als ik langer dan drie maanden ziek was, de afspraak verviel. Deze maand teken ik dat we een pauze van anderhalf jaar hebben gehad en dat ik het hele project alsnog ga afmaken. Het betreft een geschiedenisboek dat veel onderzoek en interviews vergt. Ik kon het niet laten: tijdens de contractbesprekingen moest ik het zeggen. ‘Jullie lopen een risico. De kanker kan terugkomen, dan word ik weer ziek en dan valt er uiteindelijk niet heel veel meer te doen dan rekken en weet ik niet of ik het einde van het boek haal. Dan hebben jullie al dat geld voor niks geïnvesteerd.’
Ze lachten dat ik ‘t probleem zo bot op tafel legde. ‘Dan hebben we pech gehad,’ zei er een, ‘dat risico nemen we,’ zei een ander, en alle blikken zeiden: ‘Och Spaink toch. Als dat gebeurt ben jij degene die de pech heeft.’ Kortom, niemand legde me een strobreed in de weg. En ik weet ook wel dat ik ondanks alles de beste kandidaat ben om dat boek te schijven, maar ik vind het niettemin doodeng me aan zo’n lang contract te binden. Tweeëneenhalf jaar vooruitkijken en beloven dat ik dan iets aflever voelt stiekem alsof ik de goden verzoek.
Dat is al een keer grandioos verkeerd gelopen. In april 2005 ging ik, na jarenlang in de WAO gezeten te hebben, weer aan het werk. Ik nam opdrachten aan, blij en soms ook wat bang: zou mijn lichaam het volhouden? Zou de ms zich inderdaad zo netjes koest blijven houden? Zou mijn herstel permanent blijken? Zou ik mijn contracten waar kunnen maken? Warempel, het lukte. In maart 2006 werkte ik gemiddeld bijna vijftig uur per week en het ging geweldig. Ik was de koning te rijk. Alles ging heel goed.
En ratsboem, uit het niets, verscheen toen die kanker, die kutkanker, die sluipmoordenaar die me alles uit handen sloeg. Weer ziek, maar nu anders ziek, bedreigender ziek. Ik had de goden verzocht met dat ene contract voor een geschiedenisboek dat zich over drie jaar uitstrekte, dat ene contract waarbij mijn werk niet bestond uit wat ik op korte termijn kon doen, dat ene contract dat zover naar de toekomst keek.
Alles gaat goed. Als ik naar volgende maand kijk, naar de conferentie in augustus, naar het pamflet in oktober, naar het feest in november, ben ik blij en opgetogen. Maar denken aan januari 2010 doet me denken: als dat maar goed gaat. Maar ik ga wel tekenen.
11 juni 2007 / MC 22 juni / foto: © Jan van Breda
Herkenbaar leven per dag en niet langer dan een paar maanden,hooguit een half jaar vooruit denken/plannen.Ik heb me vrij recent voor minimaal 3 jaar vastgelegd als bestuurslid van een patientenvereniging en dat voelde ook als een enorme stap.Voor mij is het echter vooral het huisje,boompje,beestje plaatje waarin ik niet tot eind van het jaar wil/kan kijken.Dus leven we vandaag en vooral tot aan de volgende MRI van manlief,daar voorbij plannen is doodeng en dus doen we dat niet.
Fijn te horen dat je verder langzaam maar gestaag weer opkrabbelt en zelfs weer kan genieten van de vlinders.Hopelijk het begin van een lange periode van voorspoed.
M’n sleeptouwmethode heeft aardig gewerkt hè¨? In Papoea-Nieuw Guinea worden mensen wel van rugpijn genezen door ze sterk met sterke brandnetels in te wwrijwwen. -‘\^_^/’ – Veel succes.
En prettig weekend. – ‘\~_~/’
Korter dan ooit: Heerlijk om te lezen, Karin !
Lijkt me een prima idee, leven met de dag en niet te ver vooruit kijken. Gefeliciteerd met het contract!
Goed zo! En gefeliciteerd met de liefde !
In de eerste plaats: Gefeliciteerd!
In de tweede plaats: Leef bij de dag. Als iedereen zich er altijd van bewust zou zijn wat er eventueel mis zou kunnen gaan in de toekomst, kwam niemand meer aan leven toe. Geniet er gewoon van, je hoofd terug, weer aan het werk, allemaal leuke dingen in het verschiet en dan nog eens verliefd ook! Verder kan iedereen die een contract tekent morgen geconfronteerd worden met wat dan ook. Dat weerhoudt ze er gelukkig niét van contracten te tekenen, want anders zouden er wel heel veel waardevolle dingen niet tot stand komen. Heel veel succes!
Gewoon door. Met alles. Tig mensen om je heen weten niets of weinig van al hun eigen huiveringwekkende risico’s.
Op dit kiekje van Jan zie er prima uit. Lekker doorgaan.
heel veel sterkte voor vandaag, hopelijk gaat alles goed met de kuur en dan ben je straks over de helft!!! super
Zelf had ik ook een baas die mij een vast contract gaf ondanks de kanker en slechte prognose, dus gewoon doen!!! er is dan weer toekomst……
Je leest te veel. Je kijkt te veel.
‘So far so good’
‘everything is quiet’
‘too quiet if you ask me!’
Maar het leven is geen film. En Karin Spaink is (zit) zelden stil.
Vertrouw op je lot. Alles zal goed gaan. Dit keer wel!
Ach de anderen om je heen. Het super platte buikje blijkt een dijk van een aneurysma te hebben. Jong heeft men al hepatitis C van god-weet-waar-van. Een meisje valt pardoes om van het zieke hartje. Stevige ferme baas sterft voor dat iedereen het weet aan de keel. Afgezette borsten kan ik niet meer tellen. Suikerziekte geeft makkelijk tanden het laatste zetje. En hoeveel mannen waren dit jaar van mijn leeftijd al dood aan het verkeerde hart. Over psyche zullen we het even maar niet hebben, want daar kan ik inmiddels een boek over schrijven.
Gecontroleerde kanker is nog niet zo slecht in die zin.
Wat heerlijk!
De wereld lijkt niet meer stil te staan…een goed teken! (al is het vertrouwen dat ‘alles reg sal kom’ geschaad) En ook nog verliefd! Meid, wat een drukte ;-), heerlijke drukte, als ik het zo lees en proef!
Ik hoef je niet te vertellen dat je moet genieten, dat doe je al!
hmmmmmmmmmm!
Liefs, Mien
Way to go Karin. Ik heb vorig jaar ook borstkanker gehad. Nog tijdens de chemo heb ik gesolliciteerd naar een nieuwe baan. Tot twee keer toe heb ik aangegeven welk risico ze zouden nemen met mij. Toch heb ik die baan gekregen. Gewoon doorgaan met leven dus … als het kan!