Ziekte is een raar ding. Soms – altijd maar eventjes, maar toch – verlang ik ernaar dat die kutkanker van mij zijn kop weer opsteekt, omdat ik dan tenminste weet waar ik aan toe ben en de huidige onzekerheid of ik echt genezen ben, achter me kan laten. Het is natuurlijk zelfbedrog, want er komt alleen maar nieuwe onzekerheid voor in de plaats en andere, ergere vragen doemen op: hoe lang heb ik dan nog, oh het zal toch niet naar mijn hoofd uitzaaien, hoe moet dat dan met mijn ouders.
Een dodelijke ziekte onder de leden hebben oefent, hoe bizar dat ook moge klinken, soms een zekere aantrekkingskracht uit. Een (gezonde) kennis vertelde me ooit dat hij wel ‘s verlangde aids te hebben: dat zou zijn beslissingen immers een zeker gewicht verlenen, ze werden onomkeerbaar. Het is een vals-romantisch beeld dat alle verdriet en viezigheid van de dood ontkent en de aanstaande dode als stralend middelpunt van liefhebbende vrienden veronderstelt.
Je kunt je stiekem laven aan de mooie etherische afscheidsscènes die in het verschiet liggen, maar in werkelijkheid wacht de zware taak het verdriet van anderen onder ogen te zien, je erbij neer te leggen dat je je familie en vrienden in rouw zult dompelen; dat je anderen onbedoeld maar onverbiddelijk beschadigt. De weg naar de dood heeft verder zelden iets verhevens: die gaat gewoonlijk gepaard met diarree, kotsen en doorligplekken, met onuitstaanbare beperkingen en wachten op verschoning, met incoherent worden, met pijn en panische kortademigheid. De aantrekkingskracht van ziekte is in de grond gebaseerd op een kortzichtige en egoïstische fantasie.
Wie uit een of andere zelfdestructieve hang zichzelf een fatale ziekte wenst, ontkent dat leed en die drek. Die zoekt misschien de bevestiging dat zijn dood inderdaad anderen zal raken; die misbruikt zijn eigen gefantaseerde dood als een manier om medeleven op te roepen, te voelen dat-ie er wel degelijk toe doet.
Wat mensen drijft die aids bewust opzoeken, moet iets vergelijkbaars zijn. De flirt met de dood. De zucht naar onafwendbaarheid. De onomkeerbare beslissing. Het voltrekken van het eigen lot. Maar het idee van ‘de gift’ is een volkomen geperverteerd ritueel dat, hoewel het kennelijk als magisch en beladen wordt ervaren, de nasleep volkomen ontkent – zo ongeveer als meisjes vroeger werden opgevoed om nooit verder te denken dan het moment dat ze de ring aan hun vinger kregen geschoven en hun huwelijk werd bezegeld.
Dat iemand zo gek is – voor mijn part. Andere gekken doen doodsraces, vechten blootsarms met krokodillen of willen de Mount Everest op. Dat we de ene groep gek noemen en de andere groep heldhaftig, heb ik nooit begrepen, wat mij betreft zijn ze allemaal gek. Maar met andermans leven spelen is van een andere orde, van andermans leven moet je afblijven, en anderen doelbewust de afgrond in storten is het hoogst denkbare vergrijp.
Al dagen pieker ik over het Groningse trio dat mannen stiekem injecteerde met besmet bloed en hun best deed ze aids te laten oplopen; inmiddels hebben zich al tien slachtoffers aangediend. Zag dat trio zichzelf als engelen des doods? Wreekten ze zich op kasthomo’s, de enige groep die ze binnenlokten? Wat, in godesnaam, bezielde ze? Ik weet het niet. Ik weet alleen hoe ik ze liefst zou willen bestraffen: door ze alle zorg en alle medicijnen te ontzeggen, tot in de eeuwigheid.
‘\”_”/’
Het is geen gemakkelijk punt. In sommige gevallen is het een klein centrumpje in de hersenen, dat tijdelijk of langere tijd, regelmatig of onregelmatig niet voldoende zuurstof krijgt. Daar is medicijn voor. Maar de houding en het gedrag hangen een beetje af van wat de persoon destijds zichzelf als taak in dit ondermaanse gesteld heeft en nog stelt.
Voor velen is die omschrijving een beetje wazig, mistig, onherkenbaarder minder sprankelend geworden. Door wat voor omstandigheden dan ook.
Zij kunnen sterker nog, moeten danwel brusquement de force geholpen worden. De mens is slechts uitsluitend gericht op het goede en niet op het kwade, als omschrijving van het oer-instinct en universeel gedrag.
Hoeveel gevangenissen voor langgestraften en zwaarste lijfstraffen er ook zijn. In het Groningse geval kunnen we hoogstens met een beetje schadelijke ironie spreken van ‘het bloed spuit de laatste tijd een beetje waar het niet gaan kan’.
Zelfregulerende mechanismen van de maatschappij (‘alle kwaad saneert zichzelve uit’) grijpen dan gewoon in. Keurig op tijd en volgende zaak.
Heeft er nog iemand wat voor de rondvraag? Waar het jaarlijks reisje naartoe gaat? Een lantaarnpaal staat misschien wel weer ‘ns scheef?
‘\~_~/’ – notulist.
Juzo, je opmerkingen vind ik alle perken te buiten gaan (en dat is bepaald niet de eerste keer, helaas). In ‘het Groningse geval’ kan men immers helemaal niet spreken van bloed dat ‘een beetje spuit waar het niet gaan kan’, en evenmin heeft het ook maar iets te maken met ‘kwaad dat zichzelf uitsaneert’. Het gaat hier niet over mensen die zichzelf leuk een beetje uit zitten te roeien zoals je suggereert, maar over mensen die doelbewust _anderen_ met een ernstige, vaak nog fatale ziekte opzadelen. Tenzij je met je opmerkingen bedoelt dat je het best vindt dat homoseksuele mannen elkaar uitroeien, maar dat lijkt me – zelfs voor jou – te ver gaan.
Voorts krijg ik steeds heviger bedenkingen tegen je toon. Dat pompeuze, quasi-intelligente, verongelijkte gebeuzel van je hangt me eerlijk gezegd de strot uit. Je weet van niks en waant jezelf wereldwijs.
Hoi Karin
Juzo laat prachtig zien, dat – wanneer je jezelf profileert als hoog-opgeleid – dit dus niet automatisch gekoppeld is aan intelligentie. (Gelukkig maar.)
Deze meneer heeft verder geen empatisch vermogen, een groot gebrek.
Verder geloof ik niets van wat hij schrijft wat hij denkt dat ie allemaal is en/of is geweest. Komt allemaal uit dat Juzoduimpje gezogen
Gewoon blokkeren, dat IP-adres! Het is jouw blog, dat hoeft niet te worden verziekt door enge mensen
Zelfs in de psychiatrie is zelfbeschikking een erg groot goed.
Of zoals hanin elias in een ATR song schreeuwt: ‘If you take away my self-responsibility, I say fuck you!’
(en zo is het Juzo, met je wazige gebrabbel)
over mezelf:
toen ik 32 was, duikelde ik in een zware depressie, met opname in een herstellingsoord. Het hele genezingsproces heeft jaren geduurd, tot mijn 38e, ( en toen kreeg ik kanker)
Tijdens de depressie heb ik wel gewenst dat ik kanker had i.p.v. die warboel in mijn hoofd. De omgeving snapte het niet, de familie kotste me uit en heb ik jaren niet gezien. Ziek in het hoofd, dat wilden ze niet begrijpen.Ik was de zwakke schakel, weg ermee
Voor mij een pijnlijk gegeven, wat de depressie nog verergerde. Ik wenste dat ik een ‘echte’ ziekte had, ééntje die je kon aantonen met labuitslagen
Toen kreeg ik kanker, en toen wilden ze aan mijn bed aanschuiven, stonden voor de deur en was het adresboekje weer gevonden. Helaas, toen was het voor mij te laat, de deur bleef dicht
Oh dit doet me zo denken aan Louis Theroux bij de Phelps.
http://www.youtube.com/watch?v=O228AQRvcqQ
Herken verder de onvermijdelijkheid die ziekte aan beslissingen geeft. Maar grappig, iedere minuut in het leven is natuurlijk onvermijdelijk…
Elly, de vrienden die er uiteindelijk toe doen zijn de vrienden die er altijd voor je geweest zijn, nu zijn en zullen zijn.
Wat ik wil zeggen is dat je blij moet zijn dat je deze nare kant van je familie hebt gezien zodat je daar geen zinloze tijd en energie meer in hoeft te steken.
Ze verlaten je de tweede keer immers net zo hard als de depressie terugkomt. (plus dat *JIJ* niet geleerd hebt van de eerste keer)
Concentreer je op het maken van vrienden waar je wat aan hebt op momenten dat je ze het hardst nodig hebt! De mens is een sociaal wezen en aan echte vrienden heb je wat. Ook al is het er maar eentje die je snapt (of probeert te snappen).
De Groningse zaak houdt me erg bezig. Ik kan er met mijn hoofd niet bij. Gedachtes en flirten met de dood kan ik me goed voorstellen, en gelukkig is er het zelfbeschikkingsrecht en mag je zelf flirten met de dood. Ziekte kan zeker een romantisch gevoel geven.
Maar een ander willlens en wetens een ziekte willen geven die zo’n slopende afloop kan hebben/ heeft… Voor mijn gevoel is het moord van de ergste categorie omdat er een traject aan vastzit wat zo onheilspellend is.
Het is meer torture, kan zo niet op het Nederlandse woord hiervoor komen.
Gr Cynthia
Stukje van Karin erg goed.
Het groningse gebeuren is natuurlijk van een onbeschrijfelijke orde. Denk zelf dat het er veel mee te maken heeft dat mensen slecht integreren met en door hun ziekte, maar misschien is dat een te grote open deur.
Wat je toch verwachten mag van mensen is dat het zo weinig als mogelijk gebeurt. Mensen in die situatie zouden misschien meer waardering daarvoor moet krijgen.
En eerlijk gezegd ben ik eigenlijk woest dat dít gebeurt. Op kanker- en AIDS-afdelingen wenst niemand dit ook maar iemand toe. Sterker nog: ik herinner mij een grote mate van betrokkenheid bij (kanker-) patienten onderling.
Je wenste dat je het zelf zou redden, maar ook zeker weten waren er gevoelens voor de ander. Dát wordt in de groningse zaak met voeten getreden en maakt het ook zo buitengewoon erg.
En waarom een verpleger?
Is het onmacht van geneeskunde op onbeschrijflijk (eigen) leed? Feit lijkt mij ook wel dat men in groningse geneeskunde – ik werd daar zelf behandelt voor kanker – nogal ‘gesloten’ omging met HIV.
AIDS-afdeling was boven leukemie-afdeling indertijd en dat was voor personeel: dáár. Je ging er niet bepaald heen en ook bepaald ook niet mee om. Wat heeft men ook aan/ met die verpleger gedaan?
“Het gaat hier immers niet over mensen die zichzelf leuk een beetje uit zitten te roeien zoals je suggereert, maar over mensen die doelbewust _anderen_ met een ernstige, vaak nog fatale ziekte opzadelen.”
Waarom is bloed spuiten erger dan willens en wetens condoomloos neuken? Is iemand buiten zijn medeweten om in zijn slaap neuken (wat volgens allle juridische experts in Nederland gelijk aan verkrachting is) nou echt zoveel erger dan iemand in zijn slaap een prik toedienen? En hebben kasthomos niet ook zelf de verantwoordelijkheid om ‘nee’ te zeggen?
Eigenlijk gaat dit item ook over het feit of NOP seks (of het nou om homo’s of hetero’s gaat) uberhaupt te vertrouwen is. Ikzelf heb geen probleem met NOP seks of mensen die zo’n seksleven erop nahouden, ik heb echter wel een heel groot probleem met mensen die aan NOP seks doen EN het vervolgens willens en wetens onveilig doen.
Ter herinnering: uit een survey van eind jaren 1990 bleek dat 48% van de ondervraagde homo-mannen begrip had voor een partner die AIDS kreeg door middel van Don’t Ask/Don’t Tell onveilige seks. Jij mag me nu vertellen hoe je dit cijfer wenst te interpreteren. En weer vraag ik: wat is het verschil tussen onveilige NOP seks en iemand een prik toedienen?
Ik schrik nog steeds als ik weer iemand tegenkom in mijn vriendenkring die swinger is (geen probleem) maar het ook nog eens onveilig doet. Het blijft een feit: ‘It takes two to tango’. In een seksistische maatschappij dat geobsedeerd is met mannelijke lust en dat als condoom-vrije seks gedefinieerd, moeten zowel mannen als vrouwen ‘nee’ leren zeggen.
Dat een promiscue man condoomloos neukt vind ik nog tot daaraan toe, maar dat een promiscue meisje (en zoals Laura Kipnis grappend zegt, dit gaat ook voor homo’s op want, ‘anyone can play the girl nowadays’) het normaal vindt dat een gast haar lichaam als een soort van sperma-asbak gebruikt… ik begrijp dat niet.
Kijk, aan de ene kant kan ik de NO FUTURE houding van mijn leeftijdsgenoten wel begrijpen. Wat hebben wij precies om naar uit te kijken, behalve vergrijzing, Global Warming en de ‘oneindige’ Global Terror War? Ik kan me goed voorstellen dat veel mijn leeftijdsgenoten onder zulke omstandigheden denken ‘mijn part hoef je geen 80 te worden’, maar, zoals ik al zei: ‘It takes two to tango’. Dat jij geen future wilt betekent niet dat de ander het daarmee eens is, en alleen al daarom zou je ‘nee’ moeten leren zeggen zowel jij als je partner.
Ook als je kasthomo bent, en dan maar geen NOP seks.
Gesundheit macht krank, sprak onze Herman Brood reeds lang geleden.
Grom, ik geloof niet dat ik je begrijp. Je vraagt: ‘Waarom is bloed spuiten erger dan willens en wetens condoomloos neuken? [..] wat is het verschil tussen onveilige NOP seks en iemand een prik toedienen?’
Wat mij betreft zit er een levensgroot verschil tussen enerzijds zelf een risico nemen (en van mij mag je dat dat dom vinden), en anderzijds mensen zonder dat ze dat weten en doelbewust besmetten – die laasten hadden namelijk helemaal geen keus, ze _konden_ geen nee zeggen tegen wat dan opok omdat ze verdoofd en versufd waren; ze hadden immers zonder het te weten iets te drinken gekregen waardoor ze out gingen.
Met iemand seks hebben die verdoofd of bewusteloos is, staat wettelijk inderdaad gelijk aan verkrachting. Daar komt in dit specifieke geval bovenop dat ze die mannen doelbewust een kutzikete hebben trachten te geven.
Ik had het uiteraard niet over alle NOP seks, ik had het specifiek over het risico dat iemand in zijn of haar slaap wordt geneukt tijdens een avondje NOP seks door iemand die weet dat-ie AIDS heeft maar dat verzwegen heeft. (Iemand vragen of ze AIDS hebben lijkt me sowieso weinig zin hebben, dus wat is ‘zelf een risico nemen’ in zo’n geval?)
Dat zeg ik in de tweede zin: ‘Is iemand buiten zijn medeweten om in zijn slaap neuken (wat volgens alle juridische experts in Nederland gelijk aan verkrachting is) nou echt zoveel erger dan iemand in zijn slaap een prik toedienen?’
Volgens mij gaat deze kwestie wel degelijk over alle vormen van NOP seks, en niet alleen over kasthomo NOP seks. Die gasten hadden het net zo goed bij vrouwen kunnen flikken.
Ik kan me een of ander nieuws-item herinneren (volgens mij had ik dit op de radio gehoord) waarin werd gezegd dat mensen vandaag de dag zelfs na amper 2 uur met elkaar gesproken te hebben al in bed duiken voor NOP seks. Het ging hierbij niet om homo-seks maar om promiscue heteros, ook vrouwen. Op dit soort NOP-hoppende mensen aasden de Groningse Engelen des Doods.
Misschien dat het veiliger is om er NP (Neuken-Pleiten) seks van de maken in plaats van NOP seks? Die O in NOP staat immers voor ‘Ontbijten’, wat suggereert dat iemand een nachtje blijft slapen, maar misschien dat het beter is om dat niet te doen en na de daad meteen weg te gaan. Niet erg romantisch, maar dat is de meeste NOP seks sowieso niet, met of zonder naspel en pillow-talk.
Er is een groot verschil tussen NOP seks, verkrachting en daarbij een letale injectie toedienen.
Ik weet niet wat er erger is verkrachting of een letale injectie, maakt misschien ook niet uit wat erger is, het is tenslotte beide gebeurd en allebei strafbaar.
Het gaat in deze zaak niet om NOP seks, misschien is dat vooraf de bedoeling geweest maar het gaat nu over gedwongen seks, en gedwongen injecties met een virus met een verwoestende werking.
Als je iemand verdooft om seks mee te hebben is dat een zeer ernstig zedendelict, waar de daders voor gestraft zouden moeten worden.
Het geheel is een TBS waardig delict, ik hoop dat ze dat krijgen.
gr Cynthia
Grom: wat NOP – ‘neuken ontbijten pleiten’ – er nu mee heeft te maken is me een raadsel. Zulke seks kan namelijk heel goed veilig, ik weet niet waarom je de link met onveilige seks legt. En ja, een injectie met besmet bloed toedienen is erger dan onbeschermd seks met iemand hebben die ligt te slapen terwijl jij weet dat je seropositief bent. de kans op besmetting is in het eerste geval immers vele malen groter.
Als NOP er volgens jou niets mee te maken heeft, vertel dan wat het feit dat het kasthomos waren ermee te maken heeft. Ik blijf erbij dat dit net zo goed met vrouwen had kunnen gebeuren. Kasthomos worden specifiek als risico groep aangewezen in Karins stuk, omdat deze groep aan NOP seks doet, dus seks met iemand die ze niet of nauwelijks kennen en zo op het eerste gezicht moeten vertrouwen. En dat iemand in zijn slaap verkrachten hier bijna wordt goedgepraat omdat dat minder risico zou zijn dan een injectie is sowieso un peu erg raar. Ik houd het hierbij. En blijf vooral niet meer slapen bij rare mannetjes lieve kijkbuis-kast-homos!
Grom, misschien heb je de berichten niet goed gelezen: de mannen in kwestie richtten zich hoofdzakelijk op hen. Ze zaten te grasduinen op zulke sites. Van het goedpraten van verkrachting in iemands slaap is geen sprake; ik wees er alleeen op dat ze iets nog ergers hebben gedaan.
Het gaat hier simpelweg over daders die hun slachtoffers doelbewust injecteerden met besmet bloed en dat staat gelijk aan moord naar mijn mening. Ik begrijp er dan ook niets van dat er zijpaden zoals verkrachten in je slaap ingeslagen worden. Overigens is de ene daad niet minder erg dan de ander maar daar gaat het hier niet om. Wat me wel bezighoudt is het waarom, wat dreef de daders? Ooit heb ik eens een amerikaanse documentaire gezien waar party’s georganiseerd werden door met aids besmette mensen die hun gasten op eigen verzoek besmetten met aids, totaal verbijsterd was en ben ik omdat aids onnoemlijk veel leed met zich mee brengt zowel voor de patient als voor zijn of haar omgeving. Hoe kunnen gezonde mensen tot een daad komen waarvan ze weten zijn dat die daad hun het leven kan kosten. Een ongeneeslijke ziekte is afschuwelijk, dat wens je je ergste vijand niet toe.
Goed verwoord Oly.
Sociologisch/ psychologisch kan het natuurlijk niet zo zijn dat de zieke mens feitelijk dezelfde ziekte voor zijn medemens opeist door hem of haar hetzelfde leed toe te brengen. En hetzelfde geldt toch ook voor gezonde mens dat verlangen naar een ‘gelijkschakeling’ met degene met ernstig leed geen standaard/ uitgangspunt kan zijn.
Mensen met ernstige ziekte zoals in groningse geval zijn erg eenzaam met hun leed denk ik.
Zelf lijkt mij toch toe dat er andere methoden of richtingen zijn om met de verwerking van ernstige ziekte om te gaan. Wat dat betreft vind ik de site van Karin wel heel heel erg goed.
Persoonlijk vind ik de site van Karin ook heel erg goed. We zitten een beetje met het probleem dat de menselijke soort nogal degenereert en regresseert. En daar schrijft zij over.
‘\°_°/’
Dat menselijke soort zou degenereren of/ en zou regresseren betwijfel ik als zodanig. Dat enkelen ernstig in de fout gaan zoals in beschreven geval is daarvoor geen maat. Veeleer is daarbij sprake van een verwerkingsprobleem en wel in zo ernstige mate dat het zich crimineel uit. Daar hebben anderen in andere situaties ook veelal last van: zo bezien is er niets nieuws onder de zon.
Vergeten moet ook niet dat bij ernstige ziekte ook veelal veel goeds gebeurt. En al ben ik het niet altijd eens met Karin: dáárvan is Karin’s werk een uitermate goed voorbeeld.
Het goede in de mens is de maat.
Aritcles like this really grease the shafts of knowledge.