Afgelopen dinsdag in de sneak: Rescue Dawn van Werner Herzog. Leuk, dacht ik nog, want er was een tijd dat ik van Herzog hield. De film ging over het begin van de Vietnamoorlog. Leuk, dacht ik nog, een politieke film, en wat fijn dat die tegenwoordig vaker worden gemaakt.
Het was vreselijk en het duurde tweeëneenhalf uur. Soldaat annex vliegenier gaat op missie en vliegt in een geheime aanval over Laos naar Vietnam, vliegtuig annex soldaat wordt neergehaald en gevangen genomen door De Vijand, soldaat annex held verzint een plan om te ontsnappen en voert dat uit. Wat volgt is een verhaal – geweldig gespeeld door Christian Slater, daar niet van, hij zal wel een Oscarnominatie krijgen want elke acteur die meer dan 10 kilo aankomt of afvalt voor zijn rol — of dat nu Charlize Theron (Monster: erbij), Robert de Niro (Raging Bull: eraf) of Adrian Brody (The Pianist: eraf) wint zo’n ding — maar Slater speelt écht goed, ondanks zijn gewichtsverlies – waar ik uiteindelijk alleen maar onpasselijk van werd.
Alle vijanden zijn alleen maar slecht. De held is alleen maar Echt Geweldig Heel Goed en Eerlijk en Trouw en Loyaal. Ook al ziet de film groen van de jungle, hij is zo zwart-wit als maar kan. En waarom kies je als regisseur in godesnaam een oorlog als verhaal als je alleen maar wilt laten zien hoe een enkele man overwint? Daarmee reduceer je die oorlog tot decor, het leed van dat land tot parafernalia: tot achterdoek. Never mind dat alles werd platgebombardeerd, who cares dat een land kapot werd geschoten, nee leuk: laten we kijken hoe deze Amerikaan het hoofd boven water hield. Dat is zinnig, dat gaat ergens over. Bovendien, Rambo hebben we al ‘s gezien. En hoe haal je het in hemelsnaam in je hoofd om op het moment dat Amerika zich dieper en dieper verstrikt in een foute oorlog – waarin wij Nederlanders helaas handlangers zijn geworden – een heldenfilm te maken over de aanloop tot een al even foute oorlog, zonder ook maar een enkele kanttekening te plaatsen?
Herzog, ga je schamen. Diep. Ik wil je niet meer zien.
Dat zou nou wel ‘n film zijn, waar ik enig genoegen aan beleven zou, denk ik zo. Dat zou nou wel een beetje zijn, spekje voor mijn bekje. Alleen komen deze filmen ten zuiden van de grote rivieren niet. Dat is misschien ook wel veel beter zo. De segregatie en de discrepantie der verlichte geesten en het donkere diepzwarte zuiden van de gramstorige mijnwerkers moet ten koste van de allergrootste nationale offers in stand gehouden worden. Ik zal dadelijk eens langs de bioscoop lopen, met Sjors en Sjimmie er nog in. Van de rebellenclub.
‘\^_^/’
Ach, zo zijn toch bijna alle Amerikaanse films die voor een groot publiek gemaakt zijn? Van Rambo tot Forrest Gump tot The Majestic tot Men of Honor tot al die andere films die ik gelukkig weer vergeten ben. Het verhaal van iemand die ondanks vele beperkingen zijn doel behaalt (rijk en beroemd worden en toegejuicht worden). En dat is vaak ook over lijken. Wel erg dat dit ook nog over een oorlog gaat, ja.
En even off topic:
Ik vind het best opvallend dat recente, grote produkties die ik heb gezien, een delinquente en/of criminele held presenteren. Zoals Ocean’s Eleven, Mr and Mrs Smith, en natuurlijk Pirates of the Caribbean. Of is het dom van me dat mij dat nu pas opvalt?
als je over een grote gewichtsafname spreekt, gepaard gaand met een supergoeie film : the machinist met christian bale. heel erg knappe film, niet opbeurend, maar zeker de moeite !
Of tekent het eerder toch de overspeelde reddeloosheid van enkele individu die – toch steeds als enkel individu – meedoet aan juist zo’n foute oorlog. Aan teloorgang van de helden uit “München”, zoals in het laatste deel van die film getoond, komt een amerikaanse film niet gemakkelijk toe. Amerikaanse helden en slachtoffers hebben – officieel – geen posttraumatisch letsel.
Ik heb een signature op usenet gezien die luidt: “A hero is someone who gets other people killed”. Herzog: “To win this war, we need more fucking heros!” ;-)
Ik denk niet dat het aan de soldaten in onwinbare oorlogen ligt. Misschien aan hun opleiding en /dit soort films/ (heb hem niet gezien, maar ik ken het type)
juzo: De film is nog nergens te zien want de officiele release is gepland voor 23 augustus 2007. Dat duurt dus nog even. En dan komt hij ook in het ‘achterland’ hoor. ;)
Dom van die Chistianen, maar dat is niets dan een vergissing. En of een film nu naar een boek gemaakt is of niet: een regisseur kiest wat hij verfilmt en hoe hij dat doet, en kan daarover bekritiseerd worden. En wie _nu_ nog een film maakt waarin Aziaten op een dergelijke stereotype manier worden neergezet, als waren ze allemaal wreed, en de Amerikanen als onverbeterlijke helden, die is niet van deze tijd.
Niet om het een of ander, maar als je dan een recentioe schrijft heb dan op zijn minst het fatsoen om de feiten juist weer te geven.
Het is Cristian Bale en niet Cristian Slater in deze film. Daarbij komt ook nog eens dat het gebaseerd is op het boek Escape From Laos van Dieter Dengler en een vervolg op Herzogs docu Little Dieter Needs To Fly. Het verhaal van één piloot die in het begin van de vietnamoorlog werd neer geschoten, hoe fout die oorlog ook mag zijn is het zijn verhaal, zoals iedere oorlog verhalen zijn van individuen, iets dat logiesch is aangezien iedereen iedere oorlog op zijn of haar eigen wijze ervaart en weergeeft.
Prachtige film over een enorm sterke drang tot overleven die aanzet tot briljante creativiteit, kracht, moed, kameraadschap en andere goede menselijke eigenschappen. Geloofwaardig want waar gebeurt.
Wat kunnen mensen toch een walgelijk hypocrite “eigen” mening hebben over een onderwerp waar ze geen verstand van hebben en in hun eigen veilige omgeving, hoogst waarschijnlijk ook nooit een moment mee te maken zullen krijgen die ook maar enigzins in de buurt komt van de situaties die zich voordoen in een oorlog.
Men is door het zich zelf zo graag horen zijn “mening” te geven, volledig voorbij het doel van de film geschoten. Wel als individu gehoord willen worden bij het geven van die mening, maar niet kunnen zien dat dit een verhaal is van een individu die geen eigen mening opdraagt maar “zijn” verhaal gedramatiseerd verfilmd ziet dat een oorlog uit individuen bestaat zoals alle groepen en machten die allen hun eigen verhaal hebben.
Men heeft het altijd over het niet over een kam willen scheren en gebruikt termen zoals racisme maar plaatsen, dit in mijn ogen, helden in een hokje. Het zelfde soort hokje waar ze zelf zo bang voor zijn, in te worden geplaatst.