Twee jaar geleden speelde ik al met de gedachte. Nou ja, spelen… Ik had zelfs een kliniek bezocht. Maar toen de arts die mijn oogleden zou terugtoveren zei dat het werkelijke probleem hogerop gezocht moest worden en een wenkbrauw- of voorhoofdslift waarschijnlijk beter was, haakte ik af. Dat is niet cosmetisch meer, dat is van de grond af aan. En het idee dat mijn gezicht deels losgehaald zou worden vond ik absoluut een brug te ver. Doodeng, dat ook.
Maar na dat barre jaar van kanker en chemo en depressie waarin mijn oogleden nog een stuk verder over mijn wimpers zakten, wou ik cosmetiek. Mijn levenslust was terug maar ik hield een zorgelijke en vermoeide blik. Zodra ik ontdekte dat het ziekenhuis dat mijn kanker behandelt ook een privé-kliniek voor cosmetische chirurgie herbergde, was ik om. Een gerenommeerd ziekenhuis haalt geen stoethaspels binnen, mag je hopen, dus dat was een fijn keurmerk. Politiek vond ik het ook prettig: ik heb liever dat een goed ziekenhuis een graantje meepikt van mijn ijdelheid dan dat alles in privé-zakken verdwijnt.
Het voelde als een sluitstuk. Zoals anderen graag een borstreconstructie willen als de kanker achter ze ligt, zo wou ik mijn ogen terug. Want – heel stom – zodra mensen zeiden dat ze het zo goed vonden, die naaktfoto’s met geamputeerde borst en kaal chemohoofd, daar dacht ik: niks om je voor te schamen, kanker is wreed noodlot, maar wat zonde dat ik er zo moe uitzag. Wat jammer van die ogen. Gek he? Heb je kanker, krijg je chemo, maak je je druk om hangende oogleden en ga je zitten vitten op jezelf om een onbenulligheid.
Vier weken na het consult meldde ik me op de afdeling. De zaterdag was gereserveerd voor cosmetiek. ‘Oh u bent hier bekend,’ zei de verpleegster die me incheckte, ‘er staat een hele lijst met consulten en medicijnen in de computer.’ ‘Borstkanker, vorig jaar,’ zei ik. ‘En die stok?’ informeerde ze. ‘Multiple sclerose, al bijna twintig jaar.’ Ze schrok een beetje, geloof ik.
Een paar uur later was ik thuis, met hechtpleisters boven mijn ogen, een stapel ijskompressen en plastic potje met daarin de vleesreepjes die er tussenuit waren gehaald. (Om dat laatste had ik speciaal gevraagd, ik wilde op mijn gemak kunnen bekijken hoeveel er was verwijderd. Veel.) Ik fotografeerde mijn ogen en de flapjes, weerstreefde de aanvechting om mijn katten mijn overtollige vlees te voeren en dronk een fles Cava met een goede vriendin om ‘t te vieren.
Rood, blauw, bruin, groen en geel werd ik en na zes dagen mochten de hechtingen eruit. Ik stond paf van het verschil. Mijn ogen waren open. Ik had weer bovenoogleden en wimpers! Ik fotografeerde weer, stuurde de foto’s naar mijn ouders en mijn moeder belde dat ik tien jaar jonger leek. ‘Minstens,’ zei ik, ‘maar daar deed ik het niet om. Mijn zorgen zijn weggesneden!’
Zo voelt het inderdaad. Alsof ik een punt achter de kanker heb gezet, alsof ik mijn lichaam weer terugheb. Alsof ik de zaak weer een klein beetje naar mijn eigen hand heb kunnen zetten.
En ik werd prompt verliefd. Ik vertelde dat aan mijn collega Mieke. ‘Oh, op die meneer waar je ‘t laatst over had?’ vroeg ze. ‘Nee,’ zei ik, ‘op een vrouw met wie ik jaren geleden al een verhouding heb gehad. Sinds een paar jaar zien we elkaar weer, en de afgelopen weken verschoof er iets in me. Ik viel weer voor ‘r.’ Het was de mevrouw van de Cava. ‘Goh,’ zei Mieke, en gebaarde naar mijn herboren wimpers. ‘Met recht een eye-opener.’
je wordt alleen maar mooier !!
*steekt tong uit*
meen het oprecht!
een heel verschil inderdaad..enne verliefd zijn da’s het heerlijkste wat er is..geniet ervan!
Lynn, ik wou gewoon geen voorhoofdslift, dat ging me te ver.
Zie noch op de ene, noch op de andere foto, blije ogen. Liefde moet ook groeien en komen kennelijk???
Sjaak, als je van jezelf een foto maakt kijk je meestal idioot neutraal :)
Karin,
Nu ben ik toch wel erg benieuwd waarom je voor een ooglift en niet voor een voorhoofdslift gegaan bent. Mijn moeder staat voor dezelfde keuze, vandaar.
Het verschil tussen beide foto’s is overduidelijk,
mooi hoor!
Lynn
Ik ben blij voor je dat je weer een relatie hebt. Dit geloof je vast niet dan die eerdere thread, maar toch meen ik het oprecht, al sta ik dan nog zo afwijzend tegenover cosmetische ingrepen (en geloof ik niet dat die ex-vriendin weer voor je gevallen is om je oogleden, maar vooral om jezelf, om wie je bent dan om hoe je eruitziet). Die twee foto’s hier in het blog zeggen me echt helemaal niets omdat je alleen je ogen hebt gefotografeerd. Ogen zie ik persoonlijk in verhouding tot de rest van het gezicht, niet geisoleerd.
Ogen zijn de spiegel van de ziel en om iemand geheel van binnen en van buiten door en door te kennen in iedere seconde van de dag en ook van de nacht en door alle jaren heen,
heb ik alleen maar de ogen nodig.
In bijna alle gevallen en dat waren er heel wat, stemde me dat uiterst zorgelijk en zo ook in dit geval.
‘\°_°/’
‘Zo voelt het inderdaad. Alsof ik een punt achter de kanker heb gezet, alsof ik mijn lichaam weer terugheb. Alsof ik de zaak weer een klein beetje naar mijn eigen hand heb kunnen zetten.’
In dat geval, zonder verder commentaar, uitstekend !
Het zijn jouw ogen, maar persoonlijk vond ik je voor de ingreep mooier. Je ogen kijken een beetje boos en indringend, maar ook met veel wijsheid. De onderste is een beetje onnozel en bang en schrikkerig.
Ik ben het met grom eens dat ik niet een compleet beeld krijg van de twee foto’s en ik snap ook dat het moment opnames zijn. Er zit vast veel spanning van de operatie in de eerste foto bijvoorbeeld en een hoop opluchting en tevredenheid met het resultaat in de tweede.
Toch is de eerste mijn favoriet :-) Bewaar hem goed ;-)
P.S. Amoreuze relaties FTW!!! En maak het definitief met een ring! Je wordt er immers niet jonger op ::knipoog::
Ha K,
Hier is K uit nes. Ik ben blij dat je je weer beter voelt, en dat je met een frisse blik de wereld in kijkt. Wanneer komt je roze bril op je neus?
Veel geluk met het verliefd zijn;-)
Ha Karin, wat een verrassing dat je je ogen hebt laten doen. Kan me voorstellen dat je daarvoor kiest, ben blij dat het leuk staat. Herken je je eigen gezicht nu weer, als je eigen identiteit? Of is het een nieuw gezicht geworden?
Een beetje jammer van je ogen want ik vond dat ze echt bij je pasten en het stond je goed, vond ik. Maar evengoed prettig dat je je zo goed voelt! Enjoy enjoy!