Over het niet kunnen werken – geen hoofd, geen lust, geen verstand, geen affiiniteit – heb ik meer tranen geplengd dan over die hele kutkolere borstkanker. De afgelopen week ben ik twee keer flink in tranen geweest, da’s dubbel zoveel als in de tien maanden hiervoor. (Opluchten doet het niet, het laat me alleen zien dat ik echt omhoog zit.)
Maar ja. Dat niet kunnen werken is natuurlijk een rechtstreeks gevolg van die kutkolere borstkanker, dus uiteindelijk is het toch daarom dat ik huil.
Ja, dat is goed kut, helemaal omdat er zo weinig wondermiddelen zijn die je hier weer uit halen. Ik hoop dat je dierbaren om je heen hebt die je vasthouden terwijl je je tranen plengt, en mensen die naar je luisteren als je vertelt hoe je je voelt. Het lost niks op, maar het helpt wel enorm om je minder eenzaam te voelen.
*opgelucht* betekend niet meteen stress- en tranenvrij lijkt me.
en dat je niet meteen kan werken lijkt me uitermate kut idd
fase 1.
ik weet niet of het mag, van de dokter(s), maar probeer dan toch maar eens rustig en kalm een potje 60 tabletten Solgar Omnium, bij de reformwinkel, iedere dag één tablet, en vanaf de 3e dag een grootscheepse, blijvende vooruitgang. Solgar V2000 is ook goed. Laat je “raaien” door je trainer. We helpen je er weer bovenop. Er is geen andere keus.
Groeten, Jules.
‘\~_~/’
Iedere dag rapporteren.
Hoi Karin,
zwaar kut is het… Ik bewonder je moed, na elke tegenslag altijd weer de draad van het leven weer op weten te pakken..
Toch herken ik daarin ook de valkuil om sterk te wíllen zijn (zo ervaar ik het zelf, tenminste) en je zelf niet gunnen om ook eens toe te geven aan het gevoel dat het gewoon allemaal veel te veel is, het verdriet om elke keer afscheid nemen.. ofwel ‘rouw’ om het moeten missen van gezondheid en al de consequenties daarvan..
Wens je sterkte en wens je tranen die wel opluchten!
Mien.
Vind echt dat Karin heel goed schrijft. En dat toch desondanks met enige regelmaat en intensie. Dát laatste telt vooral.
Sjaak: ‘intensie’ betaalt de huur niet. Ik schrijf tegenwoordig maximaal twee of drie stukjes per maand (da’s de huur) en mijn andere werk ligt plat. Godlof heb ik een spaarpotje, maar zorgen om mijn werk zijn zorgen over mijn bestaan.
Hallo Karin, ik wil je even zeggen dat ik (net als zovelen, ik weet het) ook met een boek over (borst)kanker bezig ben. Het wordt nu geredigeerd door een redactrice en binnenkort uitgegeven! Ik ben er zelf hartstikke trots op en ik hoop er een heleboel mensen mee te bereiken om het bespreekbaar te maken. Ik heb zelf borstkanker met uitzaaiingen naar de lever en zes chemokuren gehad. Nu krijg ik nog ADP (=kalk met zoutoplossing) tegen botontkalking (vijf jaar…) en anti-hormoonpillen… en weet je wat? Het is nog steeds stabiel. Maar het blijft een beetje eng om dat zo te zeggen.
Ik volg met interesse je weblog. (Wanneer de pc vrij is…) Groetjes.
Marleen, waar verschijnt je boek? En wannneer? Ik ben benieuwd!
We laten een zuster in de beroepsbeoefening niet zomaar gaan.
http://www.juzo.777.nl/nieuws/pg000003.htm
‘\^_^/’
“Geen hoofd, geen lust, geen verstand, geen affiniteit”…. “natuurlijk een rechtstreeks gevolg van die kutkolere borstkanker”.
Je schrijft niet niet of slechter, je schrijft minder… met het verstand zal het wel meevallen.
Hoofd, lust en affiniteit lijkt me een kwestie van tijd, waarvan ik hoop dat je die hebt. Net zoals je haar terugkomt, komt ook dat terug. Je zorgen maken over je bestaan kun je trouwens ook zien als positief teken van hoe je nu in de wereld staat, je gaat er in ieder geval vanuit dat je je ‘godlof spaarpotje’ overleeft. Mooi zo !
Gun jezelf nog wat rust en tijd, want ik geloof nooit dat jezelf teveel onder druk zetten tot een oplossing leidt. Niet zweverig bedoelt, maar je moet nog loskomen van die “kutkolere borstkanker”. Van alles wat je hebt meegemaakt en van het feit dat dat hèt onderwerp was van de afgelopen periode. Er komen gegarandeerd weer onderwerpen voorbij waarbij de affiniteit de problemen met hoofd en lust zullen overstijgen.
Tot die tijd: Sterkte Karin !
Hoi Karin,
Ja, kut is het … het geen hoofd, geen lust enzo. Henk heeft gelijk hoor, met dat hoofd zit het wel goed .. nu de rest nog.
Ik durf het bijna niet te zeggen … maar is het niet zo dat hoe harder je knokt voor het terugkrijgen van de lust en de affiniteit en wat er zoal meer nodig is voor je geweldige stukken, hoe minder je er vat op krijgt? Gewoon effe niet … gewoon de boel de boel laten … misschien is het er dan opeens weer. Zo gaat het mij tot nu toe en misschien jou ook?
en Marleen, hier nog iemand die heel benieuwd is en je boek heel graag wil lezen. Ook uitzaaiïngen en ook stabiel en dus heel nieuwsgierig naar jouw verhaal!
Is inderdaad een zware druk dat je echt van je werk moet leven en niet even tijdelijk de ziektewet in kan. Kun je niet een aantal columns hier bundelen en in boekvorm uitgeven, voor het brood op de plank? Het aantal vrouwen in Nederland met borstkanker ligt haast één op acht, en mijn eigen ervaring is dat ik vooral heel veel wilde lezen, ik heb Amerikaanse boeken gekocht als onder andere Dr. Susan Love’s Breast Book, waarin ook echt veel informatie stond, ik wilde er alles van weten. Wat dat betreft vind ik de Nederlandse markt zonder meer teleurstellend, wel veel boeken hoe het is om met borstkanker te leven in emotionele zin, maar echt informatie over de ziekte zelf, daar is niet veel van. Kun je anders niet, dat vergt misschien minder energie en denkkracht als die tijdelijk op een lager pitje staat, een goed Amerikaans boek vertalen voor de Nederlandse markt?
De gedachte van Joan had ik ook: een boek van Karin op dit gebied zou absoluut heel succesvol worden, ook in kleinere vorm.
In Amerika is er erg veel, ook wetenschappelijk, op dat gebied. Nederland valt inderdaad erg tegen. Vooral combinatie van toegankelijke informatie met eigen belevingsverhaal zou erg welkom zijn. “Alleen” het uitwerken van je stukjes hier zou al heel wat opleveren.
Joan: voor Querido zou ik inderdaad een boekje maken in hun pamfletserie, maar dat vergt meer werk dan zo maar wat columns achter elkaar plakken. Ik zou deze week inleveren, maar het lukt me niet daaraan te werken. Ik heb gisteren uitstel gevraagd (en gekregen).
Karin,
Ik leef met je mee.
En kut is kut, punt.
Wat je voelt mag je voelen.
liefs,
Kate
Kijk. Waar het om gaat is, dat jullie niet in de put kunnen BLIJVEN zitten dat gaat nu eenmaal niet. Jullie zullen je eruit moeten laten trekken (over een paar weken begint de nieuwe lente) of jullie dat nu leuk vinden of niet. Die eis stelt, de maatschappij. De toon, zetting, teneur, trant en kleur van de boeken en verhalen, rapportages, moet dan ook zijn: hoe ik er uit kom. Hoe ik mijzelf red. Hoe ik weer (bijna) gewoon mens werd en word. Wat ik daar allemaal voor deed en moest doen. Hoe het mij BETER is gegaan. Hoe ik er VANAF gekomen ben. Hoe ik STERK ben geworden. DAT, en niets anders, moet de trant, teneur geur en kleur van het boek zijn. Die eis stelt, de maatschappij. Daar heb je, ad finitum, maar aan te voldoen. Er is, helaas, geen andere weg en er is, helaas, geen andere keus. Maar dat zal wel lukken. Maak je geen zorg. Hartelijke groet. Jules Zollner, Heerlen.
‘\^_^/’
Nee hoor, dat hoeft helemaal niet.
Kate
Ik begrijp je. Groeten & sterkte. Jules. ‘\~_~/’
Hallo Karin! Wat grappig dat jij zo op deze directe wijze antwoord kunt geven! Nou, het wordt iets fantastisch! Echt waar. Een kinderboek over -toevallig- borstkanker bij een moeder, maar dan gezien door de ogen van haar kind, een meisje van tien. Een maf boek ook nog door de rake opmerkingen van het kleine -etterige- broertje van vijf. Het blijft alledaags en op een luchtige, eigenwijze manier probeer ik uit te leggen hoe het kind zich voelt als moeder kanker heeft. (Haar hele leventje wordt zomaar ineens omver gegooid.) Het komt zeer binnenkort uit bij Uitgeverij Thoeris. Zij hebben trouwens een heleboel leuke, informatieve boeken die makkelijk lezen.
GOED! Ik zal kijken. En lezen. En bespreken. En als ‘t GOED is, je steunen. Goed initiatief!!! Laat je niet uit ‘t veld slaan. Veel succes. Groet, Jules.
‘\^_^/’
Ik ben zeer benieuwd. Ik hoop dat het overal in de (Standaard)boekhandels komt te liggen. Het is namelijk uiterst moeilijk om gedachten en leefwerelden van kinderen goed en authentiek vast te leggen. Vaak willen volwassenen, moeders, vaders, de zeer oospronkelijke, pure, reine gedachten en uitingen van hun kind ombuigen en omkleuren naar hun eigen dicties en transformaties. Dat zou jammer zijn.
Ik heb het maar hoogst zelden meegemaakt dat het goed gelukt is.
Ik ben zeer benieuwd. Veel succes.
‘\°_°/’
Jules Zollner.
Ha Jules! Dank je wel. Ik hoop dat het een succes wordt. En nee hoor, je hoeft niet bang te zijn. Ik ben zelf met mijn 42 jaar ook nog net een groot kind. Het wordt echt anders, ik houd rekening met de gevoelens en denkruimtes van kinderen. Ze mogen zijn hoe ze willen.
Lekker spontaan, leuk toch? Het is een kinderboek, een jeugdroman zoals je wil. De volwassenen doen hierin niet eens echt mee, zijdelings. Het komt in alle boekhandels in België en Nederland en op internet. Ik hoop al die kinderen te bereiken en iets voor hun te betekenen. Fijn dat iedereen met elkaar meeleeft.
Zo zie je maar weer, de impact is voor iedereen compleet anders. Weet iemand van jullie hier wat je eigenlijk het beste doen kunt? Ik weet vaak niet eens meer wat goed is en wat niet. Je groot houden of je gevoelens laten zien. Soms weet ik ook niet wat ik zelf wil. Al die hormonen gaan de verkeerde kant op… superstress… Zou yoga helpen?
Joan heeft misschien niet de juiste trainer getroffen dat zou kunnen. De ideale trainer is als een tweede vel om je heen dat lekker en weldadig aanvoelt maar dat ook prikkelt en je vriend is en een brede borst om tegen uit te huilen en een heel dik touw dat je tot ver verder en nog veel hoger dan de ‘hemel’ op en eroverheen trekt. Hij is een vangnet, dat je diep weldadig opvangt en nog veel hoger en veel fijner overzwaait het leven laat voelen zoals het leven is dus alles. De mankementen blijven voel je niet. Dat is de ideale trainer en alle trainers kunnen hoogstens een heel klein uiterst minimalistisch beetje streven.
Maar het is natuurlijk zo dat wij trainers onder elkaar, altijd zeggen zij. Die niet geholpen willen worden worden niet geholpen.
Zo eenvoudig is het leven.
‘\^_^/’
Maar kom. Ik heb geen tijd meer ik moet er vandoor in de trein naar Breda en na dinsdag ben ik er weer (maar niet hier). Gedag.
-Ik sta de mensen namelijk ook persoonlijk bij zo, dat ze zich heel sterk aan mij kunnen vasthouden bij het verleggen van hun grenzen ik word zelf dan ook weer bijgestaan door mijn opleiders en enkele familiale artsen. Voortleven in gerustgesteldheid. Is de boodschap. Ik wens jullie.
P.S. yoga helpt. Is de ervaring die ik met anderen heb.
Hoe komt het toch dat het de mannen hier zijn die zich opwerpen als degenen die het best weten wat goed is voor ons borstkankerpatiënten? Eerst nam Sjaak ons de maat en nu werpt Juzo zich op als ‘onze trainer’, of we dat nu willen of niet. Zoals we bij de Amazones zeggen: ach vent, ga een hert vangen.
Ten zuiden van de grote rivieren wordt niet zoveel gedaan aan schuldbesef. Toch wonen er wel geestverwantes. Hoe zou dat toch komen? Ik moet er eens over nadenken. De gedachte, dat er geen Amsterdam bestond. Ik moet het zien te omzeilen, ook al heb ik vrij reizen.
‘\*_*/’
Misschien willen mannen de ellende van een dergelijke ziekte helemaal niet zien en al helemaal niet voelen. Wij hebben herinnering aan vreselijks, maar doen alsof er niets gebeurt is.
Het drama van borstkanker is evenwel dat dat vaak niet kan. Toch is doen alsof er niets gebeurt is niet slecht.
Jules, je zult het ongetwijfeld heel goed bedoelen, maar wat ís dat voor een onzin? “Hoe het mij BETER is gegaan, hoe ik STERK ben geworden”, je doet GvD alsof kanker een karakterfoutje is waar je aan kunt werken!!!! Behandelingen tegen kanker doen een gigantische aanslag op je energie. Dat heeft absoluut niets met je eigen kracht te maken, dat is een medisch objectiveerbaar feit. Dus moet je daar je leven tijdelijk op inrichten. Het lijkt me dat vrouwen met borstkanker eerder op een eerlijk boek zitten te wachten, waarin staat beschreven dat het niét gek is lange tijd met een wattenhoofd rond te lopen en je niet te kunnen concentreren, dan op een zóveelste boek hoe je alles te boven kunt komen als je maar een beetje je best doet. Ik word daar sowieso niet goed van. Ziekte en pijn en gebrek aan energie hoort nét zo bij het leven als perioden van voorspoed en produktiviteit. Jij doet, althans je formulering komt op mij zo over, alsof het een zwakte is om kanker te hebben die je met flink je best doen wel weer te boven komt, en op mij komt dat heel vervelend over. Kanker is een kutziekte. Ik heb er persoonlijk niks positiefs aan weten te ontdekken toen ik het had, behalve dat ik wat assertiever ben geworden omdat ik dat ‘business as usual en voorál net doen of er niks aan de hand is’ stuitend vond, en omdat het me positief verbaasde dat ik minder kleinzerig bleek dan ik had verwacht bij de behandelingen tegen kanker.
Ik ben het helemaal, maar dan ook volledig met je eens. Maar tóch ben ik van mening, dat we, en dat betekent dat niemand, moet blijven zitten in waar hij of zij zit. En dat betekent, dat we vooruit moeten gaan, met z’n allen. Wat men ook heeft, of heeft gehad, en hoe erg en zwaar en moeilijk het ook allemaal is. Daar helpt geen moedertje lieve aan.
Niemand, kan blijven zitten in de moeilijkheden waarin hij zit. Dat is doodgewoon, het meest elementaire verschil tussen dynamiek en staticiteit, tussen leven en doodgaan.
Dus wil je leven, of blijven leven, dan zal je vooruit moeten gaan. Vooruitgaan, daarmee bedoel ik, beter worden. Iets, of veel, beter worden. Nogmaals, het klinkt vrij hard, meedogenloos misschien ook maar dat ben ik zeker niet, iemand die IN de put zit, MOET eruit, of hij of zij dat nou wil of niet.
MIJN taak is het, om die mensen eruit te halen. Te trekken. En ze een beter een fijner leven te geven. Niet vanuit mijn beroepsbeoefening, want die doe ik al lang niet meer, en daarin deed ik dat in de vrije tijd ook al. In de vrije tijd was ik sporttrainer, en nu ben ik dat nog.
De enige methode, om eruit te komen is dus: geestelijke, en lichamelijke, dynamiek. En geen staticiteit. Dat is geen kleinigheid.
Staticiteit betekent, is synoniem voor verveling. “Ik verveel me” betekent, “ik ben statisch.” En dat staat dus gelijk aan wat we gezien hebben in de definitie.
Dynamisch is: niet je gewonnen geven, als dat niet langer meer hoeft. Maar vechten. Krachten verzamelen. Vooruit denken en zien. Je aan anderen die op dat moment sterker zijn optrekken. Het moet. Het kan niet anders. Het is mijn taak, en mijn taak die doe ik.
Het is een ontzaglijk mooie en ook fijne taak. Ik ben in de voorgaande jaren opgetrokken met mensen, die een zeer zware lichamelijke en ook geestelijke terugslag te verwerken hadden gekregen. Voor wie de toekomst eigenlijk, goed gezien totaal hopeloos was, en is, omdat ze er steeds slechter aan toe zullen zijn. Daar is niets tegen te doen. Ik ging met die mensen het hele land door. Alle wedstrijden af. Ze haalden magnifieke successen en dat stond dan ook met foto en al, in de krant. Dat hoefde voor mij niet, en mijn naam stond er ook niet bij maar anderen vonden hun geweldig.
“Geef mij de moeilijkste gevallen. De zwaarste jobs. Iets wat jullie niet willen. Geef mij de mensen waarvoor geen oplossing is”, zei ik in de vereniging. De vereniging had de verplichting die mensen op te vangen. Er iets mee te doen wat ze zelf ook wilden.
Ik ging ermee aan de slag. Ik sta er nog steeds verbaasd van, verbijsterd toch wel, hoeveel moois en schitterends er mogelijk is. Ze gingen soms veel te hard. Ik moest ze stevig afremmen. Die mensen heb je ook.
Ik zal er een andere keer wel eens wat meer over vertellen. Maar je moet het eigenlijk meemaken. Je moet het voelen. Aan je eigen lijf. En in je eigen hersenpan.
Dat is het voornaamste.
Daarom kan ik er nooit zo goed tegen, als mensen alleen maar in de eigen status quo willen blijven zitten. Verder niets meer van het leven verwachten. Ik word er altijd een beetje onrustig, en ook wel verry onaangenaam van. Tegen dat soort errors treed ik op.
Één ding, beste zusters, in de vriendschap, en in de vrolijkheid, we gaan NIET, ik herhaal NIET, bij de pakken neerzitten. We laten de ziekte NIET, zomaar zonder maar wat te doen, over ons heen komen. Dat doen we NIET. Gewoon omdat IK, het niet wil. En wat IK niet wil, dat gebeurt gewoon niet. Dat klinkt zeldzaam, hè?
Ik kan me best voorstellen, dat er nu heel veel kwaadheid heerst. Dat is ook de bedoeling. Dat moet ik net hebben. Daarvoor zeg ik dit allemaal.
Koel een beetje af.
Ga lekker even naar buiten het is mooi weer, en kom na het weekend terug dat doe ik ook.
Probeer te gaan strandwandelen in Scheveningen. Desnoods helemaal in je eentje, en eindig de tocht bij dat lekkere visrestaurantje. Ook al kom je bijna helemaal niet meer vooruit. Maar DOE ‘t.
Prettig weekend en hartelijke groet, van jullie trainer.
‘\^_^/’
Jules Zollner.
Aan mijn woorden ging en gaat natuurlijk wel een beetje planning vooraf.
Die staat op een speciale site, en over een tijdje wijs ik wel daarheen de weg. Groeten, Jules. ‘\°_°/’
Voor hun, die gratis, mee willen doen.
Jules, als je het niet erg vindt maak ik zelf wel uit wat ik ga doen. En maak ik zelf ook wel uit hoe ik uiterst persoonlijke dingen wil beleven en ervaren. Dat hoeft een sporttrainer zeker niet voor mij te bepalen. En jouw “beter” is mijn “slechter en oppervlakkiger”. Alleen dring ik míjn ziens- en ervaringswijze niet aan anderen op. Die drang tot evangeliseren kun je misschien bij de Evangelische Omroep kwijt. Overigens kun je ook als je op een normale, accepterende, en ontspannen wijze met je ziekte omgaat je leven weer heel goed oppakken als de energie weer daar is. Ik ben destijds een tijd uitgeschakeld geweest, ook nog tijden echt dood- en doodmoe, en als ik probeerde dat te negeren werd het erger. Zo ben ik een keer letterlijk flauw gevallen op mijn werk, van vermoeidheid, en mijn prestaties werden daar zeker niet beter door. Als ik toen een sporttrainer aan mijn zijde had gehad van “je kan het, je kan het” dan zou ik ook nog in een depressie zijn geraakt, door mijn eigen tempo te bepalen gebeurde dat niet. Inmiddels ben ik geheel hersteld, en a.s. maandag begin ik in een nieuwe baan in het Europees Parlement en ga in Brussel wonen. Als ik me had laten voortjagen door types die zo nodig voor anderen willen bepalen hoe die zich moeten voelen dan zou ik niet de rust en energie in mezelf hervonden hebben. Sowieso. Willen de betweters en hervormers die de levens van anderen willen regelen eerst wat orde op zaken gaan stellen in het eigen bestaan? Als dát eenmaal gelukt is, kom dan nog maar eens terug. In een volgend leven.
Meiden onder elkaar: ik weet het ook niet waarom ze dat vanuit hun innerlijk zo voelen. Wat ik wel weet is dat mannen totaal anders met een ziektebeeld omgaan dan wij. Valt me ook op, vroeger opgegroeid tussen broers en nu twee opgroeiende zonen die exact hetzelfde reageren! Het is wel aandoenlijk. Maar ik wil best vertroeteld worden. Hoe on-geëmancipeerd…
Op Karin: dan doet Cisca Dresselhuys het beter. Een machtig, de machtigst interessantste vrouw van deze, jullie wereld en bovendien extreem aantrekkelijk. Ze wordt niet geteisterd door een ziekte, dat geef ik toe. Wat een wonderlijk brokje verschijnsel mens! Als je de tape stilzet, en beeldje voor beeldje terugkijkt zie je ineens het geheim. Spirituele weelde. Totale, allesoverheersende rijkdom. In maar één enkele oogopslag van een-vijftiende seconde. Maar zelfs met een handicap kun je je uitstekend daarin trainen. Uitsluitend terwille van de doelmatigheid.
‘\^_^/’
En niets dan de doelmatigheid.
JuZo zou ik niet als man willen kwalificeren. En zeker niet als trainer. Eerder als malloot.
Goedzo. Dat zie ik graag, en het was ook precies de bedoeling. Ik wilde even inkaderen en random-investigeren, met wat voor soort groep en mensen ik te doen had.
Opzet geslaagd. Ieder heeft zo z’n eigen methodes, en ik dus ook.
Ik zou zeggen dames, veel succes en veel plezier in jullie verdere leven.
Groeten van Jules Zollner.
‘\^_^/’
Mijn ambts- en beroepscollega van 68 jaar, die nog wekelijks zijn column in de krant schrijft – http://santebrun2.blogs.com/ – blijkt er hedenmorgen een onrustbarend-verwilderende mening op na te houden maar ja. Daar moeten we dan maar even doorheen. Er is nou eenmaal helaas ook niet zo heel veel meer ‘an te doen. Even op de tanden bijten en flink zijn dan maar.
“Alweer stoppen twee columnisten van de Volkskrant: Maria Goos omdat ze borstkanker heeft – borstkanker als onderwerp voor een column is ook wel erg afgezaagd – en Ronald Plasterk. Die blijkt al lang van plan te zijn geweest minister van Onderwijs te worden.
Ter voorbereiding op zijn taak kijkt hij afleveringen van de tv-serie ‘Yes Minister’. Als dat maar goed gaat. Rest ons Martin Bril, tja, en onze Sylvia, die wel weer een heel schattig stukje heeft over de houding van haar schattige kindertjes tegenover negers.
En het is nu acht over negen en 3.3 graden. Kom, ik ga eens naar de markt. Voor verse ansjovis.”
Geplaatst door Sante Brun op zaterdag 17 februari 2007 om 9:17:09
‘\”_”/’
Inkaderen en random-investigeren? Veel geluk, Jules. Hoop dat je vindt wat je zoekt.
En blij dat je ons buitengewoon goed gestemd en koddig verlaat. Zou toch jammer zijn als je mood een swing neerwaarts had gekregen.
Heb geen idee wat Juzo nu eigenljk wil. Onder tussen kan Karin nauwelijks de huur betalen van lopende inkomsten, maar is het her en der op internet modern, of gepast, om Kluun te lezen. Als je vrouw doodgaat ben je kennelijk makkelijk een hype. Ondertussen heeft men geen idee, en ook Kluun komt daar nauwelijks aan toe, hoe kanker voelt.
laat me raden Juzo heeft bij de Libelle een bijlage over NLP- training gekregen?
klopt het, of mag mijn blauwe jurk weer uit?
got had ik het toch bijna goed ;-)
toch es met de loterij mee gaan spelen.
Jules, ik heb je vorige bericht gewist. Reclame voor jezelf maken is hier niet gepast, daar kun je je eigen site gerust voor gebruiken maar niet de mijne. Verder heb ik er bepaald bezwaar tegen dat je hier post omdat je ‘iets met ons wil’. Ook dat doe je beter elders dan hier: mijn blog is geen wervingsgebied voor je, noch zijn ‘wij’ iemands studie-object. Als je je niet beter inhoudt, zul je merken dat er meer berichten van je gewist worden.
Ik werf helemaal niet voor mezelf. Dat doe ik nooit. Dat zou, en had m’n werk onmogelijk moeten maken. Al mijn werk is vrijwilligerswerk, en geheel onbaatzichtig, belangeloos en onbezoldigd. Zoals ik dat voor de FNV sector ook nog steeds doe. Ik heb herhaaldelijk gezegd: ik heb er zelf geen enkel belang bij. Nog niet het minste. Je moet goed lezen als eerste vereiste om te kunnen schrijven. Maar laat maar hoor. ‘t Zal mij verder een zorg zijn. Mensen die ziende blind en horende doof zijn, die kan ik verder ook niet helpen. Je kunt je blog beter besloten maken.
Hartelijke groet,
‘\^_^/’
van Jules Zollner.
het is toch altijd weer leuk om te merken dat mensen zoals Jules *onbaatzichtig, belangeloos en onbezoldigd* zijn, je dan toch ineen weer een sneer geven, als je het niet eens bent met een zienswijze. [ziende blind en horende doof]
weer een ego gekrenkt omdat hij zijn aura niet over deze comments kan laten schijnen.
Karin, maak je geen zorgen over je denkvermogen of concentratie. Van nature voegt je geest zich naar je lichamelijke conditie. Wat jij omschrijft, zegt mij dat je geest wat rust nodig om weer kracht op te kunnen bouwen. Je opdrijven of opjagen helpt niet, je vermeerdert slecht je frustratie of teleurstelling dat het niet gaat ! In feite deed je al iets goed: je schoof wat deadlines op (dus even niet meer aan denken) en je doet de “noodzakelijke” dingen om je huur te kunnen betalen. So what ? zie het beetje positief, nu even wat minder inkomen is zelfs voor je belastingteruggave (je kan hoge ziektekosten aftrekken, echt doen, zelfs je telefoongebruik, taxi’s, voeding ed. !!!!) gunstig, want inspectie is voor kankerpatienten meestal coulant.
Gun je lijf en geest mooie rust om bij te tanken, weer op te fleuren, dan komt de spankracht en de concentratie vanzelf weer, weet ik uit ervaring. Kon bijna geen krantenkop meer lezen, laat staan een artikel. Toen ik toegaf aan rust, ging ik ook beter slapen (dat is de motor voor de geest), waardoor ik me overdag ook fitter ging voelen. Verwen je lijf met gezond en heel lekker eten, da’s ook een investering voor de toekomst (en je immuunsysteem).
Zie het als een stappenplan: rust, beter slapen, ontspanning… .. langzaam uitbreiden naar: HAALBARE aktiviteiten, geen stress op je nek halen, jezelf eren en mooie momenten/dingen gunnen, vragen aan attente vrienden de moeilijke klussen over te nemen (geeft vrijheid in hoofd en hart).
Dan gaat het beter, zal je zien !
Veel joie de vivre, Karin
Goed idee, Jules. Aan de symbooltaal te zien hebben we ook al je gemoedstoestanden gehad. Leb wohl.
Karin schreef: “noch zijn ‘wij’ iemands studie-object.”
Op 24 mei vorig jaar zei Rop Gonggrijp in een televisie-uitzending die door mij op video werd opgenomen o.a. het volgende:
“Als je ervan uitgaat, dat de overheid niet 100 % betrouwbaar is, dan moet je het systeem zoals we dat nu hebben, en zoals we dat nu uitbouwen, namelijk dat van het Internet, en van de databases, dat moet je niet willen hebben.”
Aangezien ik destijds bezig was met een onderzoek naar de gang van zaken binnen de Hcc als lid, met rapportage naar de nieuwsgroepen Dosgg, vond ik het nuttig, -tegelijkertijd, mede-, mijn gegevens met wat “sphere-around”, thans nog wat verder te kunnen uitbreiden.
Wat mij betreft is de discussie nu verder gesloten. Het ga je goed.
Met groet,
‘\°_°/’
Jules Zollner.
Oei, als ik het zo bekijk hoop ik dat jullie snappen dat ik met gepaste trots over mijn boek (jawel, over borstkanker) praat om het bespreekbaar te maken, niet speciaal om het te verkopen. Natuurlijk is dat wel handig maar ik wil middels het boek graag die kinderen bereiken. Het is een kinderboek, namelijk. Dus zie dit gewoon als informatie en zie maar wat je ermee doet. Toch? Trouwens, ik werd afgelopen zaterdag 17 feb. in de column van Daphne Deckers vernoemd… hebben jullie het soms gelezen? Ook al was het dan in De Telegraaf?
Karin,
heel herkenbaar, al die gevolgen van die “kutkanker”. Ik ben daarom nu begonnen met een revalidatietraject om het hoofd en het lijf weer samen aan het werk te krijgen. Word er doodmoe van om steeds maar weer tegen grenzen aan te lopen, die ik zelf niet bedacht heb. Hoop (met enige begeleiding-voor het eerst in mijn leven) de energie die van lieverlede in mijn hoofd terugkomt weer in mijn lichaam terug te kunnen vinden en (nog belangrijker) in te kunnen zetten. Ben er inmiddels achter dat “ziek zijn” verdomd hard werken is (heb tot nu toe bijna geen tijd gehad om “ziek” te zijn).
Ik hoop dat jij over een tijdje de rust, lucht en licht in je hoofd krijgt om je weer “senang” te voelen.
Heleen
Hebben jullie trouwens ook het berichtje over het HIV-eiwit gelezen? Dat daar misschien een geneesmiddel tegen kanker in zit?
Neen.
Nu wel.
Hallo Sjaak. Het stond in De Gelderlander van afgelopen 14 februari.
Lijkt me een heel interessant onderzoek.
Feitelijk is het ook zo dat wetenschap op zich wel kijk heeft op vragen als waarom de een wel en de ander niet kanker wegkrijgt met therapie. Eigenlijk weet men wel de oplossing(en). Toch houd je bij een zo sterk toenemend ouder deel van bevolking natuurlijk een enorme sterfte aan kanker.
én aan hart- en vaatziekten.
én aan herseninfarcten.
én aan stoflongen.
want we gaan tenslotte,
allemaal érgens,
aan dood.
‘\°_°/’
en “enorm” is ook maar betrekkelijk.
Maar liever niet op zo’n jonge leeftijd! (ik was 41, vorig jaar dus) en dan nog ‘toevallig’ ontdekt! (Bij mij dan.) Wie weet hoe lang het er al zat… En het is heus niet zo dat je alleen voor je kinderen door wil gaan, ook voor jezelf! En dan denk ik ook aan alle andere vormen van kanker. Het lijkt wel of iedereen het op jongere leeftijd krijgt. Hoezo milieuvervuiling, E-nummers e.d.?
Ik weet het niet.
Het is natuurlijk verschrikkelijk, maar je kan het nog navertellen.
Je kan nog stroomopwaarts gaan. Als je dat zou willen.
Bijna zo worden, als je vroeger was. Als je dat wou.
Als je daar nog iets in zag.
Ik heb al m’n collega’s verloren, met wie ik in 1968 begon.
Wij werkten 16 uur per dag.
Ook in de weekends, en in de vakanties.
Autobenzine betaalden we zelf.
Soms werkten we een aantal dagen achter elkaar door zonder te slapen.
Dat doet tegenwoordig niemand meer.
We hadden een team dat met elkaar omging als broer en zus.
Ze zijn vóór hun 50e aan kanker overleden.
Ik ben niet alleen bij al die ziekteprocessen geweest,
ook bij de begrafenissen.
Ik heb hun echtgenotes en kinderen ondersteund.
Het maakt je keihard.
Het zet je ook aan het denken.
Ik ben de enige die over is, in leven, kerngezond.
Ook dat zet je aan het denken.
Het geeft jezelf ‘n opgaaf.
Vandaar dat ik de mensen met geweld uit de put omhoogtrek.
Met geweld bedoel ik ook geweld. Dat heb je wel gezien.
En probeer, ze vóórzorgen te laten nemen.
Ik heb teveel meegemaakt, eigenlijk.
Het beste is, om nergens meer erg veel aan te denken.
Dat is toch nog maar altijd, het allerbeste (cynisch).
‘\°_°/’
Prettig weekend.
Ha Juzo, maar ik zit niet in de put door de kanker. Ik wil juist die kinderen bereiken waarvan de ouders kanker hebben. Het is gewoon zo dat ik het heb en daar kun je niets aan doen, je hebt het of je hebt het niet. Je moet door of je wil of niet. En ook het in een dip zitten: dat heb je of niet. Je moet er zelf aan werken. Soms is het ook lekker om even in een dipje te zitten. Maar je moet er niet al te erg aan toegeven. Wie doet er anders je boodschappen, haalt je kinderen op, maakt afspraken enz. Het leven gaat door en dat klinkt afschuwelijk maar is wel waar. Maar laat iedereen zelf uitzoeken hoe en wat hij doet. Ze zeggen weleens dat je pas iets weet als je in zijn of haar schoenen hebt gestaan. En dat klopt. Dan ga je dingen anders bekijken. Helpen is één ding, het ondergaan een ander. Vandaag heb ik een fantastische uitslag gekregen in het ziekenhuis. Ze vonden het zelfs uitzonderlijk, één die ze niet vaak te zien kregen. Nou, al die positieve energie is toch ergens goed voor geweest!
Goed zo!
Hou vol.
‘\~_~/’