Twee dagen kunnen lang zijn. Al twee dagen loop ik me te pletter tegen deze column, ik wist precies waar-ie over moest gaan maar ik kon me er hoegenaamd niet toe zetten. Eindeloos uitstellen, eindeloos niet willen en niet kunnen, en tegelijkertijd weten dat het toch moet – beloofd is beloofd, en als je iets niet kunt moet je dat langer van te voren aankondigen en niet pas als de krant al zowat naar de drukker moet want daarmee breng je anderen in verlegenheid, dat mag niet.
Twee dagen is niks. Ik loop al twee maanden tegen een essay op. Wat erin moet staan zit al maanden in mijn hoofd maar ik kan me er niet toe zetten het eruit te krijgen, het stuk ontgaat me, het ontglipt me, het zegt me niets terwijl ik – nee daar is niks paradoxaals aan – overtuigd ben van de noodzaak ervan en al helemaal van de psychologische verlichting die het zou brengen als dat juk van mijn schouders is. Met elke dag dat ik me niet aan het schrijven kan zetten neemt mijn onvermogen om te werken toe en ontglipt het stuk me meer, met elke dag dat ik niet kan schrijven raak ik mezelf meer kwijt.
Niets van wat ik me had voorgenomen te doen na de chemo lukt me. Ik ben niet echt weer aan het werk (het blijft bij rommelen in de marge), niksniet huis opknappen (zelfs tot de afwas en het plantjes water geven kan ik me amper zetten), er is geen frisse moed. Alle voornemens en plannen lopen stuk op een muur van desinteresse. Het enige dat ik echt wil is me in huis verschuilen en eindeloos tv kijken in het donker.
Zachtjesaan raak ik radeloos. Ik heb al mijn oude methodes beproefd: mezelf opsluiten, een nacht doorhalen, mezelf vooruit trappen, mezelf neerhalen, mezelf moed inspreken, boos zijn op mezelf, lief zijn voor mezelf. Het haalt allemaal geen klap uit. Ik overschrijd alle deadlines en niks wil.
De oncoloog houdt het op de post-chemodip. Dat kan, veel mensen hebben er last van, maar de verklaringen die erbij horen klinken niet alsof ze me aangaan. Nee, ik voel geen gat nu de chemo is opgehouden, sterker, ik zie op tegen het intensieve jaar dat me te wachten staat als we besluiten de herceptin te hervatten. Nee, de belangstelling van vrienden is niet getaand, ik houd ze zelf buiten de deur. Nee, ik pieker niet over de kanker die wellicht terugkomt: komt-ie terug dan komt-ie terug maar dat zien we dan wel weer. ‘Gezond fatalisme’, zei de oncoloog, en dat ontlokte me warempel een glimlach. Ja, het zouden de herceptin en de hormonen kunnen zijn – van allebei kun je neerslachtig worden, en ik ben er weliswaar tijdelijk mee gestopt maar voor zulk spul je systeem uit is ben je weken verder. Het zou ook de herfst kunnen zijn, de herfst is nooit mijn seizoen geweest.
Maar wat ik ook bedenk, niets geeft die klop in mijn hart die maakt dat ik denk: verhip, dat is het, dat is wat me hindert, daardoor ben ik zo af- en opgesloten, daardoor wil ik niks, daardoor kan ik niks. Hoe meer iets me niet lukt, hoe harder ik moet van mezelf, en hoe minder het lukt.
Mijn haar is nog veel te kort om mezelf uit het moeras te kunnen trekken.
[Naschrift: Volgende week heb ik een afspraak met een bevriende psychiater, kijken of hij me een stapje de goede kant op kan krijgen.]
Twee dingen schieten mij nog te binnen.
Psychologische hulp kan soms ook heel goed bij die vakmensen aan huis. Mogelijk helpt het ook dat wat verder buiten je eigen omgeving te zoeken. Misschien is een hoofd van een psychologische dienst in een bepaalde stad/ gebied wel bereid: mensen, en zeker op jonge leeftijd, met een hoge opleiding/ functie die kanker hadden hebben ook gewoon een specifiekere hulp/ opvang nodig. Niet op grond van hoogdraverij, maar gewoon om wie ze zijn.
Tweede punt. Wat je (volgens mij) overigens niet schrijft: heb je er nu eigenlijk om gehuild? Maar goed, dat is hier ook wel erg persoonlijk.
Heb ik indertijd op een gegeven moment, nog in ziekenhuis overigens, wel degelijk.
Beste Karin,
Zapte opeens in Het Alziend Oog en was geroerd en onder de indruk. Dit bracht me hier heen en las je strijd in je artikel. Hopelijk vind je manieren, met hulp en met hoop op betere tijden (kun je nu niet uitluiten he) om deze maanden door te komen. Veel sterkte! Volgens mij komt die pen wel weer.
Anna,
> een culturele leegte rond kanker
Die intrigeert mij. Vertel? Als je wilt :)
T.
Dat is A.A.A.D.D. Dat heb ik ook. Zoals al diegenen die de 30 gepasseerd zijn en voor die voorbij de 40 en 50 uiteraard ook… Heb jij ook A.A.A.D.D. ?
Er is eindelijk een diagnose voor ons probleem. Het heet A.A.A.D.D. ofwel: Age Activated Attention Deficit Disorder
Dit zijn de symptomen:
Je beslist om de auto te wassen, je vertrekt richting auto en ziet de post op tafel liggen.
OK, je gaat de auto wassen, maar eerst toch even de post doorbladeren.
Je legt je autosleutels op je bureau, filtert de reclamefoldertjes uit
de hoop post en ziet dat de vuilnisbak vol zit.
Dus leg je de rest van de post, waaronder enkele rekeningen, op je bureau en zet de vuilnisbak buiten.
Of nee, toch eerst nog vlug de rekeningen betalen.
Waar liggen die overschrijvingsformulieren alweer?
Oeps, je hebt er nog maar 1.
Je hebt nog reserveformulieren in de kast boven.
Ah.., daar staat je cola nog.
Eerst die extra overschrijvingskaarten zoeken.
Maar wel eerst die cola wat verder van de computer zetten want straks sla je hem nog omver en dan mors je op je toetsenbord.
Weet je wat, je zet hem gewoon in de koelkast, dan blijft hij fris.
Je gaat naar de keuken en bemerkt dat je plantjes er nogal droog bij staan, die hebben dringend water nodig!
Je zet de cola op het aanrecht en hola, daar ligt je zonnebril!
Die zocht je al de hele morgen.
Je legt die eerst maar even weg voor je het weer vergeet.
Je vult het gietertje met water en vertrekt naar de bloempotten.
Aaaargh!
Iemand heeft de afstandsbediening van de TV in de keuken laten liggen!
Als we vanavond TV willen kijken, zullen we er nooit aan denken om in de keuken te kijken, dus leg je de afstandsbediening beter direct in de woonkamer.
Je giet wat water in de bloempotten en morst op de vloer, gooit de afstandsbediening op een kussen in de stoel en je gaat terug naar de hal.
Waar was je nu ook al weer mee bezig?
Aan het einde van de dag: De auto is niet gewassen, de rekeningen zijn niet betaald, de cola staat op het aanrecht, de bloemen kregen te weinig water, je hebt nog steeds 1 overschrijvingsformulier en je vindt je autosleutels niet meer…
Je probeert te ontdekken hoe het komt dat er vandaag niets is gebeurd.
Daar begrijp je echt niets van, je was de hele dag druk bezig!!!
Je bent je ervan bewust dat je een ernstig probleem hebt en moet
dringend professionele hulp vinden, maar eerst even je e-mail checken…
En dan zie je dit bericht, je slaakt een zucht van herkenning. Het heeft dus een naam!
Nacht.
Je column ploept net binnen.
Ik wil antoorden, vanalles warrelt er door me heen.
Krijg het niet together nu.
Iets van: sta jezelf die donkere (baarmoeder?) zone maar toe; organiseer je leven nu zo dat dat kan; vraag anderen voor je planten en je eten te zorgen en jou te laten in je eigen ruimte, er te zijn met ruimte voor jou om uit te reiken of niet; meld je ziek bij de krant en bij anderen die werk van je verwachten, zoek financiele steun hiervoor. Klaarblijkelijk is alle ‘moeten’ – van wat dan ook – van buiten en van binnen – nu even teveel voor je, alsof er iets anders in je aandacht wil, alsof er voor nu een limiet bereikt is, alsof …, alsof … (?) Dat voelt mogelijk angstig als in een zee van niks verdrinken, mogelijk is het gewoon een fase die voorbijgolft als ie golven mag, zonder te weten hoe lang, zonder controle … Niet onmogelijk dat er dan spontaan vanzelf weer een moment van niet op ‘de wil’ terend van binnenuit van opstaan komt …
En als je nu eens doodgewoon – naast de mogelijke bijwerking van je medicijnen – dood en dood moe bent, niet alleen fysiek/biochemisch na dit alles, maar ook mentaal, geestelijk, existentieel? Niet alleen maar post-chemodip, post-operatiedip, maar post-jouw hele leven met zoveel zoveel tot nu toe-dip? En als het nou eens gewoon ook rouwen is met niet te omzeilen fasen van zus en zo? Karin, I don’t know … ook ik struggle wat af … gewoon maar welterusten voor nu met een warme groet.
En met ook een zucht van herkennning, ben ik ook nieuwsgierig Henk – is dit een bestaande term of een door jou uitgevonden term – Age Activated Attention Deficit Disorder? Geweldig!
Ik ben alweer jaren geleden een tijdje in behandeling geweest bij een (Amstersamse) arts/gynaecoloog die zich oa specialiseerde in vermoeidheid bij/na gynaecologische kanker.
(Ook ik had een hormoongevoelige kanker.) Veel vrouwen komen door hun behandeling bij een van de gynaecologische kankers instant en kunstmatig in de overgang, wat mogelijk veel heftiger verschijnselen met zich mee kan brengen dan wanneer het overgangsproces natuurlijk verloopt.
Deze arts sprak er toen heel duidelijk over dat vrouwen sommige van hun klachten oa benoemden als geheugenstoornis, maar volgens hem was het dat niet, maar waren ze samengaand met de vermoeidheid een kwestie van ADD – Attention Deficit Disorder, en er werd onderzoek naar gedaan of dat mogelijk te maken had met een biochemisch gebrek aan een te supplementeren ‘stofje’. Dat was voor mij voor het eerst dat ik over ADD hoorde. ADHD als begrip is nu wel algemeen bekend – de vorm met hyperactivititeit, maar er bestaat dus ook een vorm zonder die H.
Internet vertelde me destijds dat die vorm vaker ongediagnosticeerd blijft vanwege het ontbreken van die opvallende aandachtvragende hyperactiviteit, dat ADD vaker bij meisjes/vrouwen voorkomt, en ook dat ADD toe kan nemen tijdens de overgang bij vrouwen – door hormoonverstoringen/disbalans/veranderingen dus. En dan ben ik weer terug bij hormoongevoelige kanker – ook een mogelijk symptoom van (volgens dr. Lee/Amerika) hormoondisbalans.
Enne … ik vroeg me af Karin of je nu ook in de overgang bent mogelijk door behandeling, of je dat al was of dat ‘t eraan zit te komen. Dat er hormonaal ook vanalles aan de hand is in je lijf is wel duidelijk neem ik aan gezien de hormoongevoeligheid van je kanker en de hormonen behandeling die je tot nu enige tijd onderging. En nu echt welterusten.
Uitstekend stuk. Veel beter gerelativeerd allemaal, wat mij ontzettend goed lijkt.
In een eerdere reactie werd mij ‘verweten’ als een kleuter alles te zeer op te willen opdelen/ opsommen. Dat mag zo zijn dat je/ men dat afwaardeert, maar mij lijkt dat door omstandigheden na kanker zeer wel oppertuun het zó wel op te lossen. Bovendien: dat moeten ook gewoon heel veel mensen.
Hele kleine porties afbakenen dus die je wel kunt, daar is deze colum een goed voorbeeld van.
“Hoe meer iets me niet lukt, hoe harder ik moet van mezelf, en hoe minder het lukt.”
misschien helpt het om lief te zijn voor jezelf, en jezelf toe te staan eens helemaal niets te moeten…alleen dingen doen die je wilt en waar je je nu goed bij voelt…(Maar ik verkeer(de) wel in de riante positie dat mijn lief de kost verdient…en dat geeft ook veel meer rust in hoofd en lijf)
Het nu moeten en willen presteren moet een enorme druk op je leggen, en die kracht heb je nu niet. Als je een netwerk om je heen hebt, laat dat dan toe in je leven. Vriend(inn)en vinden het vaak heel fijn om ook iets te kunnen doen, al is het koken, wassen, planten water geven of een keer je boel opruimen. Maak hier nu gebruik van.
heel veel kracht en sterkte wens ik je toe
Ach meis toch. Het is eenzaam, is het niet? En dan ook nog eens niet een vertrouwd lief bij de hand hebben, en het allemaal zelf moeten doen. Zo’n grote operatie is niet niks, het grijpt in in de kern van wie je bent, en je moet maar hopen dat jij jij blijft.
Ik heb zelf moeten leren dat mijn depressie van destijds ermee te maken had dat ik niemand toeliet die me vast kon houden, zodat ik me even kon laten gaan in mijn verdriet, mijn pijn, mijn angst. Krampachtig hield ik me vast aan mijn oude zelfbeeld, ik greep naar alle vaste routines die ik tot mijn beschikking had, ik leerde er nog zestien bij – en niets hielp. Ik heb die rottijd uitgezeten, gewacht tot het over was, als een kat bij het onweer. Misschien hoeft dat niet. Misschien is er ook een andere manier.
Hoi Karin,
Ik herken zoveel van jou in mezelf… Maar dat maakt net dat ik dus ook niet kan weten waar je gevoelens vandaan komen… Heb ook borstkanker (gehad?), heb een jaar lang Herceptin achter de rug, zit nog in het begin stadium van de Arimidex (8mnd. geslikt), ook bij mij is de herfst totaal mijn seizoen niet… Schreef ook graag (dan niet op prof. gebied, meer huis, tuin en keuken freubeltjes) en kan ook weinig of niets meer op papier krijgen. Soms floepen de mooiste zinnen door mijn hoofd en als ik ze op wil schrijven spatten ze als een luchtbel uiteen. Ben nu al een maand klaar met de behandeling met Herceptin. Volgens mijn oncoloog moet ik op ongeveer een jaar rekenen voor alles uit mijn lichaam is verdwenen. Het je best doen, is meestal funest heb ik ondervonden. Hoe harder ik iets probeer, hoe groter de kans dat het niet lukt, en hoe frustrerender het is… Gelukkig ben ik in de zalige omstandigheden dat het niet echt moet. Dat ik de boel de boel kan laten. Als ‘ik’ terug is bij me, laat ik het je zeker weten. Want ik heb er nog alle hoop op dat dat gebeurt.
na zelf 10 jaar watertrappelen in een depressie, maar zonder de benodigde papieren te hebben voor de titel dr. in de psychologie, durf ik toch wel te stellen dat jij alle symptonen hebt van een depressie.
Ik herken veel in je verhaal, maar ook in jouw karakter. koppig, vastberaden, begaafd met veel doorzettingsvermogen, maar ook behept met een zelluf-doen-complex. Ik heb het moeten leren (heeft me 5 jaar kost), maar ‘morgen is er weer een dag’. als je je daar bij neer kunt leggen ben je al een heel eind. Hulp vragen is niet erg, sterker nog, je doet de ander er vaak een plezier mee. Zelluf-doen kan, als je maar niet 10 dingen op je bordje legt, 2 is soms al voldoende voor 1 dag, en gun je zelf dan ook om dáár tevreden mee te zijn.
Dit gaat over. dat kan morgen zijn, het kan langer duren, maar dit gaat over! Sterkte!
Ha Karin –
Hartverwarmend de lieve en openhartige mail voor jou hierboven te lezen. En wat m’n ‘hormonen-reactie’ betreft – als die voor jou niets toevoegt – gewoon maar deleten en voorbij laten waaien in de wind hoor. In ieder geval geenszins bedoeld ook maar een millimeter af te doen aan jouw zorg en zoeken rond de mogelijke bijwerkingen van je medicijnen – integendeel.
Wat ik je nog niet zei: ik was zeer geroerd door je Alziend Oog uitzending, voelde me zeer dankbaar, blij – hoewel dat laatste mogelijk lullig klinkt gezien waar het over ging en hoe jij je voelde/voelt; je verstaat me daarin wel denk ik/hoop ik.
Je sprak eerder over ‘een culturele leegte’ … je ‘portret’ (om het zo maar even aan te duiden in deze context) in Alziend Oog zie ik eigenlijk evenals je foto in Opzij als taboedoorbrekend, ‘culturele leegte vullend’.
Waar van (publiekelijk optredende) mensen met ex-/na-/kanker angstsussende altijd maar zg ‘positiviteit’ uitstralende rolmodellen-hoop-en-dit-en-dat verwacht/geeist en weergegeven wordt, wordt naar m’n ervaring ook een culturele leegte rond kanker gecreeerd. En dat voelt nou niet echt bijdragend aan een klimaat waarin genezing en/of heling gedijen. Dat kan eenzaammakend en isolerend zijn, schaamtegevoelens genereren. Dit klinkt wat afstandelijk – het ligt allemaal ook alweer zoveel jaar achter me – toch bloeide in herkenning alsnog de wond van eenzaamheid en verdriet en zoeken en machteloosheid en me zo beroerd en vreemd en onwel voelen van toen weer even voor me open bij je uitzending van A.O. en je laatste column en ja, dat doet goed, voelt weldadig. En dat wil ik je even zeggen. Dank je wel Karin.
En na al deze woorden die mogelijk als een bombardement op je moeie koppie afkomen – een lieve groet voor je – en voel je wat mij betreft niet verplicht te reageren zoals je soms wel doet – je moet niks, ‘t is wel goed.
Ace: “(…) wachten to het over is als een kat bij onweer”
Prachtige beeldspraak! Zal ik in mijn zwarte uren nog vaak aan terugdenken…
Lies
T-bird, lees de column ‘Ondraaglijke beelden’ van 21 september 2006 van Karin waarin ik het door haar gebruikte begrip ‘culturele leegte’ tegenkwam en waar ik in m’n reactie waar jij op reageert nog iets toevoeg van wat mij bezighield/-houdt.
En onder ‘Interviews enzo’ op deze site vind je ‘Discussie over foto in Opzij’ waar je de tv-uitzending ‘De leugen regeert’ van 29 september 2006 kunt zien met een gesprek nav de foto bij Karins interview in Opzij met Karin, columnist Sylvain Ephimenco en Opzij-hoofdredacteur Cisca Dresselhuys.
“Het zou ook de herfst kunnen zijn, de herfst is nooit mijn seizoen geweest.”
Alhoewel een psycholoog naar mijn onbescheiden mening voor de hand liggender zou zijn, lijkt me een afspraak met een bevriende psychiater ook geen slecht idee.
Ieder mens heeft een ‘breekpunt’ en na wat jij achterelkaar voor je kiezen hebt gekregen (en daarbij ook nog eens de herfst) zou bijpraten met een goede professional je kunnen helpen bij het weer op de rails komen.
Praten, zeker in eerste instantie, omdat weer andere medicijnen weer andere bijwerkingen geven en ik ook het gevoel heb dat de kans op die bijwerkingen wel eens extra groot kunnen zijn.
En dan zo maar een idee… Je hebt ook bij het Alziend Oog nog eens duidelijk gemaakt hoe belangrijk schrijven voor je is. Waarom niet geprobeerd om in plaats van in het donker tv kijken eens een gedicht te schrijven ? Of iets anders… Minder inspannend, omdat er (ook van jezelf) geen druk achter zit. Misschien helpt het bij het langzaam weer opbouwen, waar je jezelf -‘ik kan me dat niet veroorloven’- te weinig tijd voor geeft.
De diagnose van Henk2 is op zich ook niet slecht, maar A.A.A.D.D. ontstaat gelijdelijker… (leuk omschreven, trouwens). :)
Denk, ik kijk nog even! Zie je bij Karin nog gewoon de witte bolletjes bewegen op zwarte achtergrond!
Volgens mij is ook gewoon de vraag of je het allemaal wel ernstig moet nemen. Het is gewoon heel simpel: je eigen ik krijg je na kanker gewoon niet in die zin terug zoals het van te voren was. Dat kan ook alleen al niet omdat het ik zich gewoon altijd, ook bij gezonde mensen, in de tijd ontwikkeld. De tijd dat een therapie voor kanker in ziekenhuis duurt is ook gewoon zo enerverend en tijdnemend dat een normale rustige ontwikkeling zoals je die altijd gewent was er in die zin niet kan zijn. Daarnaast is er in die tijd dan ook nog eens behoorlijk chemospul wat de boel ook nog eens danig op zijn kop zet.
Naderhand doe je dan ook nog eens therapie in nabehandeling die je dan ook nog eens gevoelsmatig terugzet in die enerverende periode die je godzijdank net achter de rug dacht te hebben. Je merkt dan gewoon heel erg dat je eigen ik zich weer niet rustig ontwikkelen kan.
Je kunt dan heel veel of weinig doen. Of je gaat net als Karin hele dagen voor televisie zitten. Of je leest een goed, eerst liefst klein, boek. Je meld je bij zo’n internetsite voor misschien toch een leuk maatje die het niet erg vind dat jou ik er eigenlijk niet helemaal is. Je gaat eens een stukje lopen. Je gaat eens iets helemaal geks doen. Misschien pak je eens een penseel en kleur je die zwarte achtergrond eens helemaal te gek. De witte bolletjes mag je laten zoals ze zijn.
Ach, was ikzelf (?) in ziekenhuis al niet soms bezig een vogel te zijn die overal weer eens langsvloog waar mijn ik ooit was? Probeer eens een vogel te zijn Karin, die terugvliegt waar je eens was en denk eens over hoe mooi het was.
Je zult dan zien dat dan alles met de tijd veel beter wordt dan ooit tevoren. Meer technisch: een kankerpatient moet leren zijn frontale hersenen weer te accepteren en in rustiger vaarwater te brengen. D’Amasio schrijft over dit onderwerp hele boeken, waaronder “De vergissing van Descartes”. Daarin wordt beschreven dat je met beschadigde frontale hersenen niet jezelf kunt zijn. Maar volgens mij is het zo dat de werking van de rest van hersenen daar veel aan kan verbeteren. Het doen en proberen van de dingen maakt ook weer jezelf.
Het heeft geen zin jezelf die je voorheen was te zoeken en het heeft geen zin daar depressief van te zijn. Zin heeft het een vogel te zijn die veel terugkijkt en denkt en veel weer probeert.
Ga jij D’Amasio eens uitleggen aan je nieuwe psychiater?
Ik ben zo blij dat ik al een goeie tandarts heb…
Beste Karin,
Ik volg je column in het Parool sinds je kankerdiagnose nog preciezer dan daarvoor al. Een stille lezer ben ik. Maar deze column kon ik niet lezen en wegleggen. Ik heb zo veel bewondering voor je. Geen oplossing, geen recept, geen advies. Alleen maar goede wensen. Hart onder de riem. Ik zou je goede gedachten willen sturen. Magische krachten. Niet om je verdriet te ontkennen. Maar om je vlam aan te wakkeren.
Natuurlijk heb ik, zoals andere reageerders, raakvlakken: kanker dichtbij, depressief zelf geweest, uit de bocht van het normale leven gedenderd door combinaties van factoren. Misschien dat het herkenning was wat me zo raakte in je column? Ik weet het niet. Je kijkt naar jezelf. Je blijft proberen. Je blijft zoeken naar dingen die je wél energie kunnen geven. Je geeft ruimte aan je eigen wanhoop. Ik vind het zo verschrikkelijk knap.
En ik wil zo graag dat je dat vlammetje weer vindt.
Maar geloof me, voor nu maak jij er al zo veel van!
Echt, je bent een kei.
Ik schrik hier echt van. Is het echt zo erg met je gesteld dat je van plan bent jezelf in een inrichting te laten opnemen? Is het niet beter om eerst bij een psycholoog langs te gaan in plaats van meteen (wat alweer een grote stap hoger is) een psychiater in te schakelen? Sorry als ik dom overkom, maar ik had niet begrepen dat het zo erg was dat je echt niets meer kon doen. Echt akelig.
Nee, ik wou me niet laten opnemen, ik zei alleen dat ik een gesprek wilde met een bevriende psychiater – iemand die ik goed genoeg ken om niet drie uur lang allerlei voorgeschiedenis te hoeven uitleggen en die ver genoeg van me af staat om scherp te kunnen blijven. Dat gesprek was gisteren en het hielp. Hij constateerde overigens vrij vlot dat ik inderdaad formeel depressief ben, en tevens dat ik ‘t gerust alleen af kan :)
Weet je nu meer? Of medicijn of anderszins? Dat was toch klacht?
Rookte je daar ook? Of was tuindeur open? Pruik al helemaal gewisseld?
Alles wel of niet. Alles helpt verder van. Vandaan tijd na kanker.
Ik snap iets beter wat er aan de hand is en waar ik tegenop loop, het gesprek maakte het stuk overzichtelijker: ineens is er geen soep meer maar een serie handzame kwesties. Of het door de medicijnen komt kan de psychiater niet bepalen, evenmin als ik: dat weten we pas als we zien wat er gebeurt als ik de medicijnen hervat. En natuurlijk rookte ik bij W thuis. Ik rook immers altijd als dat kan, en W rookt ook.
Phew, heerlijk dat het goede gesprek geholpen heeft! Hoop dat je nu ook het vertrouwen hebt dat het helemaal goed gaat komen met de schrijf- en daartoe-benodigde-denkfuncties.
En dat haar wordt vanzelf weer lang genoeg om jezelf uit het moeras te trekken ;)
Karin schrijft openlijk over haar rook(gedrag) en dat van kortstondige behandelaar. Vond dat best wel grappig eigenlijk. Roken op televisie vond ik minder aandoenlijk en eigenlijk ook best wel kwalijk.
Toenemend zie je overlevende kankerpatienten, ook in tandheelkunde, nog van alles willen. Zelfs mensen die niet lang meer overleven willen nog veel. Risicogedrag is daarbij niet altijd verstandig. Niet alles is dan nog eenvoudig oplosbaar. Dat is alles.
Dat niet openlijk over rookgedrag gepraat zou mogen worden is natuurlijk onzin. Dat gaat Karin hier helemaal niet uit de weg.
Nou ja, daar komt een mens toch ook niet op: de rokende psychiater. Nooit bij nagedacht dat zoiets bestond. Als je vijf miljoen polonium-atomen de lucht in blaast, krijg je er gelijk zes miljoen terug geblazen. Boontje komt om zijn loontje. Maar waar is dat als het Karin helpt, dat dan wel goed is.
Zag laatste tijd wel enkele patienten met vervelende klachten t.g.v. roken. Je kunt vervelende, vervroegde, botafbraak bij je tanden krijgen. Bedoel je bent door zo’n psych wel geholpen, maar naderhand staat wel je frontje los. En of je dat nu wilt als je borst al weg is?
Kankerpatienten krijgen ook kronen en bruggen. Had ook al een paar maal terminaaltjes. Zo van toch nog dat lelijke fronttandje mooi verzorgen als het nog kan. Of dat spleetje. Zaterdag zei er nog eentje dat ie drie maal aan de deur geweest was en mij niet aangetroffen had voor wortelkanaal.
Nou ja, dan toch maar liever een rokende psychiater en verdwaalde rokende schrijfster op zaterdag bijsamen.
‘Terminaaltjes’ :-(
En die krijgen dan waarschijnlijk ook nog een lectuur over de gevolgen van roken op het gebit. Gelukkig zijn er (ook niet-rokende) artsen die zich bewust zijn van het feit dat stoppen met roken niet altijd het belangrijkste gespreksonderwerp dient te zijn in het contact met hun patiënten.
Ik kan me overigens niet voorstellen dat (zelfs) een tandarts het voorgaande, empathieloze bericht geschreven heeft.
In de VK zou een artikel staan over promotie op dit onderwerp, waarschijnlijk door dezelfde dame:
‘Cognitieve gedragstherapie effectief middel tegen vermoeidheid na kanker’
http://www.gezondheid.nl/nieuwsartikel.php?nieuwsartikelID=654
ciao!
Die studie is zo gezegd natuurlijk waar.
Maar ja, dat wisten we toch gewoon ook allemaal zelf al lang en breed. En in die zin is die studie natuurlijk ook gewoon weer onzin eigenlijk. Daar wordt nu net gedaan of men het ei van Columbus uitgevonden heeft.
Blijft op de keper beschouwd ook nog de overweging dat men de niet-overlevenden aan kanker en veel ouderen met die ziekte niet meetelt. Wat dat betreft zijn die cijfers/ conclusies ook geflatteerd.
Volgens mij ligt het allemaal veel aan de vraag of je als direct-betrokkene die ziekte ook gewoon accepteerd en er naderhand het beste van maakt. Slecht over jezelf denken moet je gewoon niet doen en vooral niet aan beginnen.
Blijft ook de overweging in verband met die studie dat je betrokken mensen misschien toch weer te veel het artsen/ hulpcircuit in duwt. Daar zag ik ondertussen al menig kras voorbeeld.