De laatste chemo is vijf weken geleden. Ik was als de dood dat het maanden zou duren voor ik opnieuw fut had, maar tot mijn grote verbazing heb ik die nu al rijkelijk: aan het begin van deze week voelde ik me weer energiek als vanouds: levenslustig, zin in dingen, steeds meer in staat om complexe dingen bijeen te vegen en tot een geheel te smeden, en deswege: buitengewoon blij. Vrienden zeggen dat mijn ogen anders staan, de matheid is weg. Mijn concentratie laat nog wat te wensen over, maar ik doe alweer van alles: afgelopen maandag heb ik voor het eerst acht uur achter elkaar gewerkt, janee niet aldoor met gespannen boog, maar na de derde of vierde chemo kwam ik na zes uur werken al dusdanig kapot thuis dat ik amper kon lopen en nu had ik na acht uur werk geen centje pijn. Wonderlijk. Ik had dat niet durven hopen. Afgelopen week heb ik vijfentwintig uur gewerkt en ik reken deze week op dertig uur, en ik wil wil WIL dat ik met dat ene stuk waartegen ik nu al zo lang aanhik, een eind op weg kom. Denken, Spaink, je kunt het!
Ik kan iedereen wel om de hals vallen: zo snel herstellen, zo snel de moeheid achter me laten is een enorme meevaller, zeker gezien de ms: mijn conditie is nooit opperbest geweest en iedereen – ikzelf incluis – was altijd wat benauwd dat de chemo mij harder zou raken dan anderen. Die ms blijkt integendeel een raar soort bondgenoot. Ik hoef niet meer zo na te denken over onbetrouwbare lichamen en over sterfelijkheid, dat heb ik jaren terug al verplicht moeten doen, en door de ms ben ik buitengewoon bedreven geraakt in het negeren van allerlei lichamelijke ergernissen. Ik heb nergens last van tenzij ik omval.
Vanmorgen was ik op controle bij de oncoloog. Hij vertelde me dat-ie de vorige keer – daags voor de laatste chemo – zelf dacht dat het intussen werkelijk welletjes werd: hij vond me doorschijnend worden, ik kon niet veel meer hebben vond-ie. Het rare is dat ik zelf juist begon te denken dat mijn lichaam ging wennen aan de chemo, de klappen kwamen minder hard aan. Hij benadrukte nog ‘s dat het een stevige versie was die ik had gekregen: ‘Zeggen dat het de eredivisie onder de chemo’s is, is wat overdreven, maar het komt er wel bij in de buurt.’ Van de weeromstuit werd ik ineens trots dat mijn lichaam dat allemaal, zonder te veel morren, heeft volgehouden. Braaf lichaam, zoet lichaam.
Volgende week begin ik met de herceptin. Er is inmiddels een MRI gemaakt in de VU. Er is nog weinig kennis over de combinatie van ms en herceptin, zodat mijn neuroloog me iets meer in de gaten wil houden. De MRI diende om een nieuwe status quo vast te stellen, en tegelijkertijd waren we allemaal benieuwd of de chemo nog voor oprispingen had gezorgd. Nope: de ms is keurig kalm, geen enkele nieuwe haard. Joechei. Ik ben van graniet.
I should be made of that. We Galicians breathe it from birth. Our whole land is made of it :)
Glad you’re doing so well, dear
X
Dag Karin,
Wat fijn dat je de chemo behoorlijk hebt doorstaan naar het zich laat aanzien. Toch het naarste deel van de hele behandeling, vond ik althans.
Als ik jou foto’s zie, zie ik mezelf (ook rechterborst eraf) en als ik jouw verhaal hoor, hoor ik voor een deel mezelf (ook al eerder geconfronteerd met andere beperkingen, in mijn geval door autoongeluk) en inderdaad je wereld stort dan maar half in omdat je al een soort gewend bent aan fysieke misere. Daar gaan we weer denk je dan, maar weer zo goed en zo kwaad als dat gaat verder leven, ja vooral gewoon LEVEN. Verder heb ik ook nooit voor een prothese gekozen en loop ik gewoon in blote hemdjes, dus overduidelijk met 1 borst en kom ik erg levenslustig over en heb ik vanaf dag 1 nergens moeilijk over gedaan in dat opzicht en maak ik er zelfs met groot gemak grappen over. Ze zijn er dus wel die vrouwen die zorgen voor zichtbaarheid van iets dat zo vaak voorkomt. Sommige mensen in mijn omgeving zijn wel eens plaatsvervangend gegeneerd omdat mijn litteken ook wel eens uit dat hemdje wappert, maar dan zeg ik “ach het is toch erger voor mij dan voor een ander?” en dan zie je ze denken, ach ja dat is ook eigenlijk wel zo. Kortom, ik zorg voor zichtbaarheid in kleine kring, maar wat jij doet is natuurlijk veel en veel effectiever en bereikt veel en veel meer mensen. Ik heb ook ooit gedacht om in het kader van oktober borstkankermaand de Playboy te bellen en te vragen of ze niet voor de goede zaak een fotoserie van mij zouden willen maken met uiteraard veel sexy uitstraling van de vrouw met 1 borst, maar de leeftijd (45) en tsja toch wel een hoop gedoe heeft me tot nog toe weerhouden. Is het niets voor jou? Eventueel doe ik dan met je mee.
Ik wens je het allerbeste, Petra Wristers
Oncoloog, neuroloog…
Temeer daar er, zoals je schrijft, weinig kennis is over de combinatie ms en herceptin, neem ik aan dat er zo nu en dan ook even een cardioloog ‘meekijkt’.
Voor de rest: Gefeliciteerd met je houding !
Positief denken leidt mijn inziens niet tot wonderen… maar kwaad kan het zeker niet!
Met vriendelijke groet,
Henk.
Ik weet niet of je meeleest nu, ik hoor dat jouw foto uit de Viva wordt besproken in “de leugen regeert” op ned. 2 zometeen..
Groetjes, Mien
AHA, je zit er zelf bij ..! de hint is dus overbodig!
Ben hier niet zo goed in, even schrijven dat ik het geweldig vind dat je zo helder, open en zonder schroom laat zien wat borstkanker betekend. Ik heb de ziekte ook en leef er inmiddels al tien jaren mee. Zeven jaren heb ik geleefd met de idee dat de kanker er niet meer was, vervolgens drie jaren met de wetenschap dat het niet meer over gaat. Alles zelf ontdekt en nog steeds gelukkig en tevreden met wie ik ben, soms verdrietig omdat uitgezaaide borstkanker zo onbeheersbaar is en ik niet altijd kan doen wat ik graag wil.. .
Fijn om te lezen dat je de chemo goed hebt doorstaan, valt nooit te voorspelen hoe een chemo uitwerkt maar één ding weet ik inmiddels wel, in beweging blijven helpt wel.
Je idee om jonge vrouwen ( < 50) te wijzen op het belang van contrôle, misschien zelfs screening is uitstekend. Er zijn bijna 4000 jonge vrouwen per jaar die met de diagnose borstkanker geconfronteerd worden. Da’s eenderde van het totaal en ik begrijp inmiddels echt niet meer waarom dat niet gebeurt.
Zelf 10 jaar in een rolstoel en elektrische scootmobiel gereden, er nu 3 jaar weer uit. Toen ik erin kwam werd de wereld anders, nu ik eruit ben is ie weer heel anders.
Dat gevecht met ziekte en de buitenwereld ken ik dus. Je lichaam leren accepteren voor wat het is, is een heel gevecht. Ontdekken dat je meer bent dan je lichaam, meer bent dan een al dan niet gehavend uiterlijk is een zegening geweest voor mij. Het geeft je vrijheid van ZIJN en dat is onbetaalbaar.
MIjn gevecht met mijn lichaam, vrouwelijkheid, borsten is van een andere orde, maar waar het om gaat is hetzelfde: de ontdekking dat je kunt en mag zijn wie je bent en dat dit niets van doen heeft met hoe je eruit ziet!
btw..kale vrouwen zijn er dan niet veel van, maar ze zijn er zeker wel! Ik ken er 1 persoonlijk, de anderen van tv (sugar lee hooper) (Melissa Etheridge is ook even kaal geweest) en nu jij. Er zijn meer vrouwen die kaal zijn en dat zo willen, het is even wennen als het niet uit vrije keus is zoals bij jou, dat kan ik me voorstellen, maar dat heeft, denk ik, ook te maken met dat beeld van vrouwelijkheid waar we mee overgoten worden. Juist die ene kale dame die ik persoonlijk ken, is in haar kaalheid vrouwelijker dan de langharigste vrouwen die ik ken…vrouwelijkheid zit niet in haar, borsten of andere lichamelijke kenmerken. HEt is een gevoel, een besef van zijn, wat dieper gaat dan de uiterlijke lagen.
In ieder geval, wat ik wilde zeggen. Goed te horen dat het goed gaat. Suc6 en geniet van je nieuwe verworvenheden en kracht.
Een mooi leven gewenst,
Eric
Ik sluit mij aan bij alle positieve reacties. Op mijn weblog heb ik uitgebreid aandacht aan (jouw)(borst)kanker geschonken.
Je ontbloot in het interview met Opzij niet alleen je bovenlijf maar ook een deel van je ziel. Je toont je onzekerheid, je verdriet, wanhoop en tegelijk put je daar ook weer je moed uit. Je stemmingen veranderen als het weer. Ik volg het en herken het zo goed, vooral het laatste. Nu leven, nu doen, nu genieten, ookal is het rationeel gezien misschien niet verstandig. Niets uitstellen……..doen.