Er staat een fles (nep)champagne klaar, met plastic bekertjes, om morgen mee te nemen naar de dagbehandeling van het OLVG: morgen de laatste chemo! Ik kijk er enorm naar uit. Nog één keer een dip, nog één keer tien dagen futloos en wankel op bed liggen, nog één keer mijn smaak naar god, nog één keer niet meer weten hoe ik moet liggen, nog één keer diep onder water en me van alles afsluiten, dan langzaam weer opkrabbelen.
Ik weet heus wel dat ik over drie weken niet de oude ben. Maar over drie weken wordt dit afmattende ritme doorbroken, over drie weken krijg ik voor het eerst in maanden geen nieuwe dosis gif binnen, en dan kan mijn lichaam eindelijk weer ‘s ongestoord doorgaan met alle – tot nu toe vergeefse – pogingen om bij te komen. Over drie weken scheer ik mijn hoofd nog een keer kaal en daarna ga ik nieuwsgierig zitten wachten wat er boven komt: wordt het krul, zoals vanouds, of krijg ik chemo-kroes? Wordt het ‘t vertrouwde bruin-met-grijs, of tijdelijk chemo-wit? En zoals ik eerder besloot dat elke haar die uitviel symbool was van weer een kapotgebombardeerde kankercel, zo staat straks elke haar die terugkomt voor een pietseltje herwonnen aandacht en concentratie. Want ik heb momenteel een hoofd dat alleen verstand heeft van kanker, iets anders beklijft nog niet. Ik hoop derhalve op rap dichtgroeiende benen.
Over drie weken kunnen we de schade wat beter opnemen. Ik lijk dunner te zijn geworden (‘doorzichtiger’, zei de oncoloog vanmorgen) maar ik weeg nog precies hetzelfde, misschien omdat ik vocht vasthoud (een bijwerking van een van de ingrediënten van de TAC). Ik eet weinig, momenteel: alles smaakt erg vlak , mijn tong voelde tot drie dagen terug nog vreselijk rauw, en na alles wat ik eet heb ik flink last van maagzuur, dat helpt niet.
Of al die spiertrekkingen, dat wankele hoofd en die moeheid nu door de chemo komen, door een algeheel slechte conditie of dat de ms opflakkert is nu ook nog niet duidelijk. Begin september ga ik onder de MRI, dan kan de neuroloog beter zien wat er aan de hand is, en over drie weken bespreken we of het zinnig is om als sluitstuk van de chemo nog een infuus met solumedrol te doen.
En over drie weken kan ik beetje bij beetje afscheid nemen van al die kleine chemodingen. De helft van mijn wenkbrauwen is weg, er zijn gaten gevallen in mijn wimpers, mijn smaak is vies of afgevlakt, mijn ogen tranen de hele dag, als ik eet krijg ik subiet een loopneus, mijn maag voelt in de war, mijn huid is droog, mijn voeten en handpalmen vervellen, mijn nagelriemen gaan kapot, mijn gezicht voelt korrelig van de dode cellen ondanks voorzichtig gepoets met scrub-washandjes, mijn oogleden zijn dik van het vocht en hangen op mijn halve wimpers, en mijn hoofd heeft alleen maar verstand van kanker. Dat gaat allemaal weer weg,
Straks komt mijn moeder, die gaat morgen fijn mee naar mijn feestje. Champagne!
Ik denk dat er toch dat er een misverstand is gerezen op deze pagina.
Ik geloof helemaal niks, behalve in de liefde. Ik ga er vanuit dat ieder mens een kans heeft om ziek te worden. Ik heb net zoals Karin jarenlang onderzoek gedaan en heb patronen ontdekt bij mensen en hun ziekte. Gek genoeg lijkt het erop dat de ziekte die je krijgt ook bij je past. Dit kun je nartuurlijk ook weer belachelijk maken en toch is het ook een gedachtengang waar je heel goed mee uit te voeten kan in het acceptatie- en verwerkingsproces van een ziekte. Wetenschap is voor mij niets anders dan het mekaar napraten en er nog een schepje bovenop doen. Zelf ben ik wetenschappelijk opgeleid. Daar heb ik geen spijt van maar ik weet wel dat genezen en helen toevalstreffers zijn en niet zoals Karin voordoet dat er een “goeie wetenschappelijk manier” van genezen is. Volgens mij is Karin best wel intelligent en weet zij dat ook.
Waar het mij om gaat is de dialoog die gevoerd wordt bij ziektes zoals bijvoorbeeld kanker. De discours is gelijk aan die binnen de oorlogsvoering. Daar pas ik dus voor.
Nogmaals ik strooi geen verhalen rond over genezingen. Dat verhaal van Gorter heb ik alleen maar geplaatst omdat ik er heel veel baat bij heb gehad om deze en andere ziektes op een liefdevollere en warmere manier te benaderen.
Ik ben daar misschien niet helemaal duidelijk in geweest.
Ik vind het jammer dat Karin mij wil neerzetten als iemand die gevaarlijk doet en die andere mevrouw alsof ik kil ben. Dat is niet zo! Integendeel ik ben een liefdevol mens en begaan met het leven en de dood.
Laat ik afsluiten om jou Karin veel goeds toe te wensen.
Ik word blij omdat jij er blij van bent geworden.
Goed voor je!
“Kapotgebombardeerde kankercel”?
Tess, wat je vertelt is gevaarlijke onzin. Kanker krijg je niet van hardheid en kanker genees je niet met liefde. Sylvia Millecam bewees dat, helaas. Veel van zulke verhalen van mensen die zichzelf hebben genezen, zijn klinisch niet te verifiëren. En dat is ook logisch: wie bewijsbaar uitgezaaide kanker in zijn longen heeft, heeft artsen nodig in plaats van koortsbaden, en zelfs dan is de kans helaas bitter groot dat-ie overlijdt.
De hele gedachtengang die je beschrijft heb ik overigens uitgebreid genalyseerd – en onderuit gehaald – in mijn boek ‘Het strafbare lichaam: de orenma, kwakdenkers en het placebo-effect’ uit 1992, zie de boekbeschrijving.
Schandalig, dat warme verhaal van Tess. De moeder van een goede vriendin reisde naar Keulen, een laatste wanhoopsdaad om de plotselinge agressieve kankercellen in haar lichaam te stoppen. Het ging bij haar allemaal zo snel, begrijpelijk dat ze zwichtte voor die onzinnige genezingsbeloften.
Het heeft uiteraard niet gebaat, zij is nu ruim twee jaar dood.
Het leidt ook af van de hoofdzaak hier: Karin, ik wens je een geweldig feestje. Rock bottom en nu naar boven. Niet kijken waar je nog niet bent, maar je realiseren hoe je vordert en overmorgen weten dat het beter gaat dan de dag ervoor.
Kanker is een koude ziekte. Het kenmerk van deze ziekte is verharding. Negenenegentig procent van alle kankers is hard. Die verharding komt niet alleen tot uitdrukking in moderne ziekten als kanker, aderverkalking, MS en ME, maar volgens Gorter ook in onze waarden, normen en taalgebruik. “In onze maatschappij word je niet goed betaald omdat je een warm hart hebt, maar omdat je een slim hoofd hebt. We moeten koel en efficiënt zijn en vooral niet teveel hartelijkheid en enthousiasme tonen. Wie dat wél doet, wordt al snel als een beetje gek of overdreven gezien. Het is een illustratie van onze tijd”.
Om die reden zijn zachtheid -of liefde- en warmte bij uitstek genezend voor kanker. Gorter vraagt zijn patiënten altijd of ze nog ergens warm voor open, of ze nog een ideaal hebben.
Gorter weet uit eigen ervaring hoe helend enthousiasme, liefde en optimisme kunnen zijn. Toen hij op zijn zesentwintigste zelf een agressieve vorm van kanker met uitzaaiingen in de buik en longen kreeg, wist hij zichzelf te genezen. Hij nam koortsbaden en besloot met nog meer vreugde en optimisme in het leven te staan. “Als je ergens warm voor loopt, heb je een motief om te leven. Uiteindelijk is dat dé manier om uit de vicieuze cirkel van verharding en verkoeling te stappen”.
Tekst is gedeeltelijk overgenomen uit het tijdschrijft Ode nr. 89, badzijde 28.
Op 4 oktober zal Robert Gorter een lezing geven in Amsterdam. Voor meer informatie hierover. Je kunt je opgeven via: opwegm@ode en informatie hierover op telefoonnummer: 010-4360871.
Robert Gorter is te bereiken via:
Medical Center Cologne, Hohenstaufenring 30-32, 50674 Keulen.
Duitsland, telefoon +4922142039935.
“Kanker krijg je niet van hardheid en kanker genees je niet met liefde”.
Ben jij nu medium geworden of zo?
Byron Katie… Robert Gorter…
“The power of love”.
Jarenlang onderzoek gedaan… en je krijgt de ziekte die bij je past.
Het lijkt een beetje op de ‘kruis naar kracht’-gedachte, waar mijn generatie mee werd opgevoed.
Patronen bij mensen en hun ziekte… Ja en ?
Er zijn vrij serieuze onderzoeken naar de invloed van religie op gezondheid.
Mensen die in een opperwezen geloven leven gemiddeld langer en gezonder…
Maar wat je daarmee, wanneer je de bestaande religies ziet als door mensen verzonnen antwoorden op anders niet te beantwoorden vragen ?
Niet iedereen heeft baat bij placebo’s in pil- of praatvorm.
Dat heeft weinig of niets te maken met intelligentie, maar veel eerder met levenservaringen.
Een ‘liefdevol mens’ noemt een ander niet ‘best wel intelligent’. Niet in dit verband, niet op dit moment, niet op deze weblog.
Naar mijn onbescheiden mening…
Liefde is waarschijnlijk het belangrijkste element in ons leven.
Juist als je het heel moeilijk hebt kun je bijna gedragen worden door de steun van mensen om je heen. En iedereen mag natuurlijk zelf kiezen om daarin de liefde van een of andere God te herkennen.
Van jezelf houden is al net zo belangrijk. Als je jezelf niet respekteert ben je vrijwel weerloos tegenover alles wat je op je dak krijgt.
Maar praat me niet van mensen die liefde staan te verkopen in marktkramen. Dat is geen liefde. Geen enkele marktkoopman staat er uitsluitend voor zijn klanten; ze staan er allemaal om iets te verdienen.
Karin, ik wens je heel veel gezondheid toe. En een fantastisch feestje natuurlijk!
P.S. Ik geloof ook niet dat je kanker beter of slechter kan genezen door woorden te gebruiken als: liefde, god, rozenkwarts, vriend, omarm hem maar …
Een paar dagen geleden heb ik een post geplaatst over het bezoek van dr. Gorter aan Nederland. Dr. Gorter is een oncoloog die kanker op een andere manier wil benaderen dan gebruikelijk. Hij zit aan de zogenaamde zachte kant binnen de kankerdiscours. Ik heb deze post geplaatst omdat ik zelf in mijn dagelijkse leven ervaar hoe verwoestend taal kan werken op mensen, hun ziektes en hun relaties. Ook ben ik onder de indruk geraakt van Byron Katie die er van uitgaat dat een mens niet zijn gedachten is en dat je altijd alles kunt omkeren.
Wat ik niet wilde met deze post over Gorter in het bijzonder en met mijn uitspraken in het algemeen op dit blog, is mensen die kanker of een andere ziekte hebben pijn doen. Ik ben van mening dat elk mens zijn eigen dokter en zijn eigen genezing zoekt en vindt. Overigens betekent genezing voor mij niet altijd gezond worden en in leven blijven. Persoonlijk vind ik het prettiger om liefdevol behandeld te worden dan verzeild te raken in een oorlog die ziekte en ziekenhuis heet met mijzelf in de loopgraven. Het gaat mij dus om de discours. Ik ben het beu al die oorlogszuchtige taal waar dan ook. Hoe kunnen wij nu vreedzaam leven als we de hele dag van die oorlogstaal bezigen?
Ik geloof ook niet dat je kanker beter of slechter kan genezen door woorden te gebruiken als: sluipmoordenaar, celbombardementen, vijand, monster, vechten, terugslaan, je er niet onder laten krijgen … . Het heeft volgens mij geen enkele zin omdat te doen behalve als je ervan uitgaat dat dit de manier is om mensen die bijna niet meer kunnen nog een beetje op te peppen om de chemokuren die niet iedereen gezond maken bovendien, te doorstaan. Ook hier wil ik geen oordeel vellen, ik wil alleen maar aangeven dat ik, als ik kanker of een andere ziekte krijg, graag een arts aan mijn zijde wil hebben die mij met liefde behandelt. Die zegt: wat wil jij? Wil je blijven leven? Oké, dan heb ik een paar opties voor je. Vervolgens wil ik graag dat de arts mijn lichaam met liefde aanraakt en ik wil graag doorverwezen worden, meteen, naar een boeddhistisch geïnspireerde psychotherapeut die mij helpt om liefdevol met mijzelf en mijn omgeving om te gaan.
Maar goed, laat ik het nog een keer duidelijk zeggen. Ieder mens kiest z’n eigen weg, ook als hij ziek is. Ik schrijf niks voor en ik kies geen partij voor wie dan ook. Ik wil alleen graag zelf met liefde behandeld worden en dat wil ik ook graag terugzien en teruggeven geven aan de maatschappij.
Vanochtend werd ik verdrietig wakker. Ik kan er soms niet meer tegen. Een paar keer per dag, zeker op de momenten dat het heel fijn is en ik intens voel, komt het stemmetje dat zegt dat ik er een eind aan kan maken, aan deze “oorlog” die leven heet. Want hoe kan ik nu gelukkig zijn in een wereld waarin mensen vijanden zijn en liefde en gevoelens in het algemeen als een soort van ongewenst gedrag het liefst verbannen zouden worden? Nu dat ik dit schrijf word ik overmand door emoties. Tranen rollen over mijn wangen en maken mij bewust van de onmacht die ik voel.
Ik wil zo graag vrede … ook als ik naar buiten ga, die wereld in … .
Het spijt me als ik iemand met het verhaal van Gorter gekwetst heb. Dat was niet de bedoeling, integendeel zou ik willen zeggen.
Veel liefs voor alle mensen waar ze ook mogen zijn op dit moment.
Wat fijn, dat je de chemo’s nu achter de kiezen hebt! En dat al die bijwerkingen nu langzamerhand tot het verleden zullen gaan behoren. Ik hoop dat je weer gauw meer energie zult krijgen om je weer op positievere dingen te richten.
Prima column, trouwens, over ‘kanker overwinnen’. Helemaal mee eens, net als met je opmerkingen naar Tess toe. Ze zal ongetwijfeld een zeer liefdevol mens zijn, maar ook ik vind het gevaarlijke onzin, wat ze beweert. Alleen zo’n opmerking al als “Gek genoeg lijkt het erop dat de ziekte die je krijgt ook bij je past”. Schandalig.
Wat een mooie site..wat schrijf je mooi zeg…en voor mij allemaal heel herkenbaar. Maar ik ben al wat verder. Voor mij is het nu 2 jaar na de diagnose. Dapper dat je de chemo’s hebt doorstaan..heel heel dapper…want dat is echt afzien…en heel moeilijk om je lichaam zo niet meer onder controle te hebben.. maar ja het moet ..en fijn dat ze nu klaar zijn..nu kun je verder…je lichaam is sterk en komt weer bij…..ik weet nog hoe heerlijk ik het vond dat het eindelijk mijn laatste was..alleen die gedachte al zorgde ervoor dat het redelijk goed ging die laatste keer..champagne dronken we en ik nam een druif om mee te proosten………die Tess is trouwen ook een druif zeg..wat wil ze nou eigenlijk van ons..dat we het proberen te accepteren door te denken dat het bij ons past? wat een nare theorie…een soort van lotsberusting..nou mooi niet..het past niet bij je…kanker past niet bij je…het is juist onmenselijk..het vernietigd je…..terwijl we willen leven..nee..het past niet bij je..nooit niet…je moet het niet accepteren…je moet jezelf blijven en je kracht vinden om er mee om te gaan en van jezelf houden…proost Een lotgenoot……..
Dames, dames toch wees maar gerust … ik heb al meegedeeld dat het me spijt dat ik jullie zo op de kast heb gejaagd.
Een paar opmerkingen en dit keer eens echt lezen, zonder vooroordeel!
Ik heb jammer genoeg maar een klein gedeelte uit het artikel van Gorter geplaatst, mijn fout! In Gorters kliniek kun je naast koortsbaden ook chemokuren krijgen!
Hij is een gewaardeerd oncoloog. Hij is holistisch ingesteld dat wil zeggen hij bekijkt de dingen vanuit z’n geheel!
Kunnen we nu dit alsjeblieft achter ons laten!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ook in Nederland wordt gewerkt met koortsbaden. Volgens mij is dat namelijk hetzelfde als “hyperthermie”. Zoek maar eens op avl of ddhk en hyperthermie.
De uitleg in http://www.afdelingen.umcutrecht.nl/afdeling/overzicht/overzicht.asp?dep=48&mmid=889&oid=1652#Hyperthermie laat ook zien dat dit allesbehalve kwakzalverij is.
Voor mij persoonlijk wordt dit de laatste strohalm als blijkt dat de bestraling die ik nu onderga, toch niet 100 % geweest blijkt te zijn.
Na bestraling 2 jaar geleden in mijn nek en nu weer op dezelfde plaats vanwege een recidief is een 3e keer bestralen straks geen optie meer.
http://www.kanker-actueel.nl/index.asp?blz=ka_bo&nieuws=7764
Over Gorter zijn kort na de lovende woorden van ode en van tess ook minder goedgelovige verhalen verschenen. Vooral dat van Martine Boelsma in AD van 3 oktober 2006 is aan te raden:
“Gorter, tot voor kort werkzaam bij het Immunologisch Oncologisch Centrum IOZK in Keulen, noemt zich professor en oncoloog. De ziektes die hij zegt te kunnen behandelen: kanker, aids en chronische vermoeidheid. Maar ook voor frivoler zaken als verjongingskuren kunt u bij Gorter terecht.”
“Volgens de Nederlandse Vereniging tegen Kwakzalverij en haar Belgische evenknie SKEPP is Robert Gorter geen oncoloog en evenmin professor, maar basisarts. Beide organisaties nemen krachtig stelling tegen hem. Ook psycholoog Frits van Dam, verbonden aan het Nederlands Kanker Instituut – Antonie van Leeuwenhoek Ziekenhuis noemt de praktijken van Gorter ‘kwalijk’ en ‘treurig’. ‘Hij buit mensen uit die in doodsangst verkeren.'”