Vanmorgen ging ik mee met F & J naar de VU, waar F langs moest bij de ms-kliniek. Het gaat slecht met F (dat verhaal kan ik hier niet vertellen) en ik ging mee ter ondersteuning van J. Daarna moest ik naar Bits of Freedom om papieren te ondertekenen en even bij te praten. Tenslotte Xenos, om groene thee te kopen, het enige dat tijdens de chemo goed te drinken is (de supermarkt heeft alleen groene thee van Pickwick en die is zonder chemo al vies).
Na vijf uur was ik weer thuis, ik had niet veel meer gedaan dan zitten en heen en weer rijden, en ik was ronduit kapot. Ik lig nu al vijf uur op bed en mijn benen doen nog steeds zeer: mijn bovenbeen, mijn dij, mijn kuit voelen soms of iemand er met een bot voorwerp een dreun op heeft gegeven. Overal in mijn lichaam – vooral links – heb ik spierspasmes, mijn ooglid blijft de hik houden. En ik ben vooral zo ongelooflijk moe. Nadat ik zaterdag boodschappen had gedaan kwam ik thuis met hartkloppingen van de inspanning. Linea recta naar bed. Terwijl we bij de VU zaten, realiseerde ik me dat ik onder andere omstandigheden mijn neuroloog had gebeld en om een prednisonkuur had gevraagd.
Nog twee chemo’s te gaan. Nog twee keer een dreun te ontvangen. Net als na de derde kuur heb ik nu, na de vierde, niet voldoende tijd gehad om te herstellen en ga ik bekaf door naar de volgende ronde. En dreun vijf en zes komen nog weer iets harder aan, het telt op, mijn lichaam verliest gaandeweg zijn reserves en dus zijn incasseringsvermogen. De moed zakt me soms in de schoenen. In de drie weken na de vierde chemo heb ik amper energie gehad om iets te doen. Twee uitjes met vriendinnen, een mooie avond met een halve onbekende, een paar uurtjes werk. Meer heb ik niet kunnen doen gedurende die drie weken. Ik slaap voldoende maar dat helpt geen klap. Hoe moe zal ik zijn na de zesde chemo? Hoe lang gaat het duren voordat ik voldoende hersteld ben van de laatste chemo, van alle chemo’s, om mijn oude leven weer op te pakken?
Volhouden Spaink, het is het enige dat erop zit, je hebt weinig keus.
Beste Karin,
Dat is het enige wat er op zit: volhouden! Je doet het goed en bent sterk en moedig. Meer kun je niet doen.
Je stelt je vragen waar nu nog (helaas) geen antwoord op te geven is. Probeer je hoofd niet te veel te vermoeien met deze vragen want dat kost je bergen energie.
Geniet van de dingen die je nu nog wel kunt en hoop dat het straks, na de chemo, weer opwaarts met je gaat.
Heel veel sterkte en liefs, Yvonne
Beste Karin.
Nog een keer een hart onder de riem.
Je doet het goed en je kunt het omdat het moet!
Je hebt geen keus en dan kan een mens veel.
Heel veel sterkte!!!!
Annie
Beste Karin,
Chemo nummer vier was bij mij ook een absoluut dieptepunt! Gelukkig ging nummer vijf een stuk beter en de laatste (misschien wel omdat het de laatste was!) ben ik eigenlijk heel makkelijk doorheen gefietst. Het hoeft dus niet perse steeds zwaarder te worden!
Heel veel sterkte, en nog even volhouden!
liefs, Astrid
Heya,
misschien heb je er iets aan, misschien niet, maar als ik moet afzien, dan deel ik het traject op in kleine stukjes en focus me telkens op de finish van een stukje.
Daarna het volgende stukje.
En ik dwing mezelf niet over het geheel na te denken, want als je dat wel doet dan is dat net zoiets als naar beneden kijken als je op de eiffeltoren staat en hoogtevrees hebt; het neemt controle over jou.
Mocht je toch naar het geheel willen kijken; je bent al over de helft.
*knuffel*
“maar jij bent mijn lichtend voorbeeld!!”, … zei ze stralend… hee spainkie, nog even kiezen op elkaar, je hebt aan chemo de langste run gehad!
graag wil ik je nog veel meer opbeurends met nog veel meer uitroeptekens zeggen, maar ik wens je energie, sterkte en goede moed in al het gatverdegatverdegatver!
Sterkte en veel agressieve muziek toegewenst!
De laatste van Suicide Commando is echt wel lekker.
NIN kan voor mij altijd…
Reznor’s nummer zijn voor mij multi interpretabel
gebruiken en werken vaak erg goed op moelijke momenten.
:)
Groet,
Bart
Beste Karin,
Dat je een moedige vrouw bent wist ik al na je eerste boeken over ms.
En dan nu ook nog kanker te bestrijden. Ik las je verhaal vanmorgen in het blad Overleven, dat ik ben blijven lezen nadat we het blad voor het eerst zagen in de Daniel den Hoed kliniek in Rotterdam waar mijn vrouw voor behandeling naar toe moest. Waarschijnlijk krijg je de meest reacties van mensen die zelf ook kanker hebben. Ik lees in je verhalen ( ik heb er nu een paar gelezen) veel dingen die me aan mijn vrouw Gertine doen denken. Ze is in maart overleden, de 46 heeft ze net niet gehaald. De herkenning is groot als je het hebt over smaak, droge mond, blaasjes, trillende oogleden en de vieze groene thee van P.
Goed dat je jonge vrouwen wijst op het belang van borstondezoek en je eigen lichaam (leren) kennen. Ik zie op de foto in het blad dat je je nagels nog lakt ( cyclaamrood?) net als Gertine. Ze was ook zo blij dat ze haar wenkbrauwen grotendeels behield. De hoed staat je goed, Gertine maakte van 2 sjaaltes een hoofdbedekking dat haar erg mooi stond.
Knap dat je wilt en kunt blijven werken. Gertine had veel moeite om met de laptop te werken, het kostte haar veel energie. Want moeheid is slopend en dat kan iemand die dit niet heeft meegemaakt zich niet voorstellen. Wat heb ik vaak gewild dat ik wat van die moeheid en pijn van haar had kunnen overnemen.
Sterkte,
piet franke
middelburg
Ha Karin,
Ik heb ook net de 4e chemokuur achter de rug en heb me nog nooit zo moe en ellendig gevoeld als na deze chemokuur. Aanstaande donderdag al de 5e, en ook ik heb het idee dat mijn lichaam nog nauwelijks is hersteld.
Alles is zo herkenbaar war ik van je lees, maar jij kunt het allemaal zo mooi verwoorden.
Hou je taai en zet ‘m op!
Marianne
Hoi Karin,
5 juni had ik mijn laatste kuur (5e) en ik zag er ook heel erg tegenop omdat ik me zo rot had gevoeld bij de 4e kuur. Maar het viel mee, waarschijnlijk omdat ik wist dat het de laatste was. Ik zal aan je denken. Het lukt je!
Irene