Kamervoorzitter Weisglas stelde kortgeleden voor dat parlementsleden die uit hun partij stappen, verplicht zouden moeten worden hun zetel aan die partij terug te geven. Weisglas deed zijn voorstel naar aanleiding van de dreigende afsplitsing van Lazrak van de SP. Lazrak is, zo zei Weisglas, ‘op het ticket van de SP in de Kamer gekomen. Kiezers willen dat hun partij zo sterk mogelijk vertegenwoordigd is in de Kamer. Er is niemand geweest die een groep-Lazrak wil.’
Mogelijk wil niemand een lijst Lazrak, maar dat doet niet veel terzake. Net als alle andere kamerleden is Lazrak, zoals dat zo prachtig-parlementair heet, ‘zonder last of ruggespraak’ gekozen. Kamerleden staan weliswaar op een partijlijst, maar ze worden op persoonlijke titel benoemd en zijn niet horig aan hun partij. Hun zetel is om die reden helemaal van henzelf, niet van de partij waarvan ze lid zijn. Dat betekent ook dat parlementariërs, in het geval zich een breuk voordoet tussen hen en die partij, het recht hebben die zetel te behouden en als eenmensfractie door te gaan.
Natuurlijk willen keizers hun partij zo sterk mogelijk vertegenwoordigd zien in de Tweede Kamer, daar heeft Weisglas volkomen gelijk in. Maar partijen zijn geen moloch: binnen een en dezelfde fractie bestaan geregeld kleine en grote meningsverschillen, soms is er zelfs sprake van een openlijke richtingenstrijd. Kiezers zijn verstandig genoeg om dat te weten, het hele principe van voorkeursstemmen is erop gebaseerd: binnen de partij van je keuze hoop je zo accenten te kunnen leggen en licht te kunnen sturen. Als zetels van een partij zouden zijn in plaats van parlementariërs, zou het volstaan alleen de lijsttrekker op de stembiljetten te zetten: wie de andere zetels bezetten, doet er in die opzet niet toe.
Dat zetels van mensen zijn en niet van partijen, is een belangrijk principe. Weisglas zou dat bij uitstek moeten weten, je bent niet voor niets kamervoorzitter. Juist de wetenschap dat iemand in het uiterste geval kan opstappen en dan zijn zetel mag behouden, geeft parlementsleden een zekere vrijheid om naar eer en geweten hun eigen opstelling te kiezen, ook indien die tegen de gevestigde partijlijn ingaat. Het dwingt de kamerfracties om meningsverschillen coulant te benaderen in plaats van met de botte bijl. Die partij kan mensen die in een afwijkende mening volharden er immers niet zonder consequenties uit gooien: ze mogen hun zetel immers meenemen, en in het uiterste geval zou het een gestage afkalving van een partij betekenen. Met andere woorden: dat een kamerzetel aan een persoon is toegekend in plaats van aan een partij, voorkomt kadaverdiscipline en bevordert interne conflictoplossing, en daarmee intern debat en inhoudelijke verandering.
Het toeval wil dat Lazraks verwijt aan de SP nu juist is dat er binnen die partij teveel kadaverdiscipline heerst. Marijnissen maakt er als enige de dienst uit, stelt Lazrak, de rest heeft zich naar hem te voegen. De documentaire De Tweede Kamer van René Roelofs die in de herfst van vorig jaar werd uitgezonden, geeft Lazrak geljk: de SP kent een buitengewoon strakke hiërarchie. Tijdens de fractievergaderingen van de SP werden de overige SP-kamerleden geregeld afgesnauwd door Marijnissen, hij had de agenda volledig in handen, en wie het niet met hem eens was zag zich het woord ontnomen of werd afgebekt.
Weisglas zal zo’n effect niet wensen, daar is hij teveel democraat voor. Zijn zorg ging vermoedelijk meer uit naar de effecten van afsplitsingen: elk uitgetreden kamerlid dat aan zijn zetel vasthoudt wordt automatisch fractievoorzitter, heeft recht op een aparte fractiekamer en een secretariaat, en (uiteraard) op spreektijd in commissies en plenaire vergaderingen. Naarmate partijen meer zouden versnipperen wordt het kamerdebat chaotischer en slechter gevoerd – want die eenmensfracties willen wel iets zeggen maar ontbreekt de tijd zich goed in dossiers te verdiepen. Eenmensfracties doen er in de politiek amper toe en komen na verkiezingen zelden in de kamer terug. (Die wetenschap zet omgekeerd een rem op iemands aandrang voor zichzelf te beginnen. Je weet op voorhand dat je al snel roemloos ten onder gaat.)
In Rotterdam is het spel van afsplitsing in volle gang: inmiddels hebben vier fractieleden zich van Leefbaar Rotterdam afgescheiden, die zowat allemaal voor zichzelf zijn begonnen. De Rotterdamse gemeenteraad kent thans zodoende maar liefst dertien fracties (waarvan een deel elkaar wel kan villen).
Het niveau van de Rotterdamse politiek gaat er niet op vooruit. Maar die situatie is een rechtstreeks gevolg van de crisis waarin de politieke partijen – Leefbaren incluis – zich momenteel bevinden. Dat is een probleem dat je met kadaverdiscipline niet oplost.
De Iraanse president Mahmud Ahmadinejad heeft Iranese moslims opgeroepen op jongere leeftijd te trouwen. Hoe eerder ze trouwen, hoe eerder ze nieuwe strijders voor de “heilige zaak” kunnen voortbrengen, en hoe langer ze daarmee kunnen doorgaan. “Strength in numbers”. De Europese Unie is het afvalputje van dit soort massaal geproduceerde laagst opgeleiden die gestimuleerd worden om naar Europese landen te verhuizen.
Dergelijke grote massa Moslims schieten als paddestoelen uit de grond en bouwen ze allemaal eigen moskeen en scholen in Nederland. Het aantal Moslim jongeren groeit razendsnel in hun nieuwe broedplaatsen. Het aantal opgeleiden nemen ook toe en werken ze aan de nieuwe voorzieningen voor de rekrutering. Marokkaanse en Turkse Wethouders, burgemeesters openen grote moskeen in Nederland: een nieuwe moskee onder de naam “grootste gebedshuis” wordt door burgemeester Ahmed Aboutaleb en wethouder Hamit Karakus geopend. In een stad met een Marokkaans moslimburgemeester, Turkse wethouders die eens zeggen dat ze de scheiding van kerk en staat niet al te ver door moeten voeren…
Het is de PvdA wethouder Hamit Karakus die ervoor gezorgd heeft dat dit symbool van verovering gebouwd kon worden. Hierbij negeerde hij alle gemeentelijke regelingen om zijn zin door te voeren. Maar nu ook elke R’dammer gemeentelijke regelingen mag negeren anders is hier sprake van onvervalste discriminatie en kan Karakus voor de rechter gesleept worden. Met Hamit Karakus, Ahmed Aboutaleb en de Essalam-moskee zit het wel snor met de scheiding Kerk/Staat.. Eerst was ‘t Cohen die moskeeën in A’dam subsidieerden en nu gooit R’dam de grondwet op de vuurstapel. Ernstiger is dat de grond voor eeuwig is verkocht aan de moslims, in islamitische ogen wordt Nederland niet méér gewaardeerd voor de gegeven vrijheid, maar juist verder vernederd voor zwakte, namelijk dat zelfs de Nederlandse grondwet zou kúnnen wijken voor veronderstelde islamitische geloofs- en gezagssuperioriteit. Immers, de grond onder de moskee, evenals die onder elke moskee in Nederland trouwens, wordt in islamitische ogen geacht eeuwig onttrokken te zijn aan de Nederlandse soevereiniteit. Deze Turken en Arabieren treden op voor hun parallelle islamitische autoriteit die de toepassing van Nederlandse wetten op enig deel van Nederlands grondgebied kan uitschakelen. Dit getuigt het van een onvoorstelbare brutaliteit en toont hoezeer de Nederlanders over zich heen laten lopen…Hiermee wordt het bewezen dat het verlenging van de islamitische landen voor hun eigen machthebbers werken. Met het controle over de grootsteden hebben ze zoveel macht dat ze openlijk Nederlandse criticus met de dood kunnen bedreigen en journalisten, schrijvers, docenten van de universiteiten in het openbaar kunnen bedreigen. Met tegenstanders van het islam wordt op deze manier afgerekend.
Heel dit gedoe was te verwachten nadat in onze grotere steden de Turken, Marokkanen, Somaliërs en Antillianen de dienst uitmaken en van onze steden een hel gemaakt hebben.
Verzet in de wijken is onvermijdelijk: ons wijk, ons stad zeggen moslims en daarvoor hoeven ze zich geen Nederlander te voelen, ze hoeven slechts het stukje grond waar ze wonen als het hunne te beschouwen. In de oude wijken in de grote steden vind je amper autochtonen meer. In Rotterdam en Amsterdam ligt het percentage niet-westerse binnenkomers boven de 75%. Dat is een gemiddelde afspiegeling van de stad. Voor sommige wijken betekent dit 90%. Hun wijken dus, niet van Nederlanders. Veel wijken in de grotsteden vertonen alle kenmerken om tot islamenclaves te verworden en grote politieke partijen die volledige geïslamiseerde wijken zien ontstaan doen overal mee. Om één wijk te veroveren is 1 hoofddoekvrouw genoeg, als er zo’n vrouw in een wijk verschijnt, verdwijnen alle bewoners langzamerhand uit hun wijk, uit hun straat. Nederlanders kunnen niet tegen 1 hoofddoekvrouw, ze verhuizen massaal en vervolgens ontstaat heel snel een andere soort wijk. Doorsluizing naar volgende wijk van deze hoofddoekvrouwen is een constante demografische proces waarbij Islam gebruikt wordt als een politiek-religieuze verovering systeem met religie als dekmantel. Betreffende problematiek hoofddoekjes zijn dus een wapen en het gemakkelijkste is het natuurlijk op een ‘tolerante’ manier toe te laten. Turkse Erdogan heeft niet voor niets gezegd dat Europa overwonnen zal worden door baarmoeder van onze vrouwen. En zo werkt het ook omdat ze hun vrouwen houden als fokdieren ook wel genoemd ‘zoontjesfabrieken’.
EU lidmaatschap van Turkije is belangrijk om dit soort strategische doelen te bereiken: een geniale tactiek en wel realiseerbaar als Turkije een landingsbrug van honderden miljoenen Moslims naar Europa wordt.
Zoals bekend groeien Moslim sektes al snel uit tot de belangrijkste organisaties in West-Europa, Federatie van Islamitische Organisaties in Nederland (FION), Milli Gorus, Fetullahcilar, Soeleymancilar, Diyanet met honderdduizenden leden en de controle over een groot aantal moskeeën en sociaal-maatschappelijke instellingen. Met dit machtige apparaat in handen, hebben Moslimlanden grote invloed op de politieke processen in Nederland. De omstreden criminele organisaties duiken op als onderhuurders van de moskeen in Nederland. Vijandgezinde Moslimlanden realiseren zich dat Turkije en de Turkse diaspora een hoofdrol zouden kunnen spelen bij de islamisering van Europa. En dat voltrekt zich nu voor onze ogen. Ze liggen op dit moment aan het Nederlands subsidie-infuus maar voeren een geheime agenda.
In de islamitische landen wordt gesproken van een Turkije dat terug is gekeerd naar zijn ‘islamitische wortels’ en Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad, Libische Dictator Khadaffi, Omar al-Bashir (president van Soedan) en Turkse fundamentalist Erdogan willen graag dat Turkije lid wordt bij EU. In Turkije een Iran in het bezit van nucleaire wapens wordt inmiddels gezien als een zegen voor het Midden-Oosten in plaats van een bedreiging. Iran wilt graag dat Turkije lid wordt bij EU… Soedanese leider Omar al-Bashir, die Turkije zo snel mogelijk in EU wilt zien, ondanks de aanklacht van het Internationaal Strafhof tegen hem wegens genocide (in Darfur), een aanklacht die volgens Turkse fundamentalist Erdogan niet kan kloppen, want ‘een moslim kan onmogelijk genocide plegen’. Turkije, een agressieve staat met 80 miljoen intolerante moslims, waar de moslimscholen explosief groeien en de andere geloven zwaar geterroriseerd worden. Turkije, dat Cyprus voor de helft weder-rechtelijk bezet heeft, en het EU lid Cyprus niet wil erkennen. Turkije dat de genocide van ruim een miljoen Armeniërs niet wil erkennen.
Europese corruptie juicht dit toe en wil Turkije nu zo snel mogelijk deel uit laten maken van onze gemeenschap.
Een EU-blunder van de eerste orde.
Na het Turken en Marokkanen drama stromen nu de Somaliërs en de Bulgaarse moslims ons land binnen, zonder enige economische noodzaak. Dit is puur wanbeleid tegen de belangen van ons volk in.
Nu wordt het hoog tijd dat het immigratie van Moslims naar Europa compleet gestopt wordt. Het systeem van uitkeringen bezorgen die gebaseerd was op een enorme parasitaire ambtenaren stelsel trekt nog meer Moslims. Brussel moet onmiddellijk stoppen met geven van bakken Europees belastinggeld jaarlijks aan Turkije; De enige reden, waarom de turken doen als of ze bij de EU willen horen is het geld dat Turkije krijgt als kandidaat-lidstaat van de EU, ons belastinggeld en bijdragen zijn alweer verhoogd om Turkije rijp te maken voor toetreding. Turkije wordt nu een tweede Iran, laat Obama het fijn inlijven als de zoveelste staat van zijn Amerika.
Turkije nooit en nimmer bij de EU ! Weggegooid geld.
Turkije zal een bedreiging worden, want Erdogaan streeft weer naar een groot Ottomaans islamitisch rijk en heeft een van de grootste legers.
Een referendum naar Zwitsers model is noodzakelijk: het gaat om een referendum over de concrete maatregelen, over een grote probleem, in alle facetten en zodanig dat de wil van de meerderheid doorgaat. Een referendum over de islamitische massa-immigratie en moskeen bouwen. Deze referendum is in het landsbelang. De overheid moet het referendum organiseren. Daarmee wordt het ook buiten de partijpolitiek geplaatst. De politiek is uitvoerder, en heeft niks te beslissen. De burgers zijn de baas.
R. Blicker
WIJKCOMITÉ DIRECTE DEMOCRATIE
Wijkcomite: ik heb het geprobeerd, maar die tekst is echt niet door te komen.
Het is nogal droog geschreven (of geplakt) en monologen zijn toch al zelden interessant. Als je wilt dat mensen iets lezen, doe je er goed aan meer rekening met de lezers te houden. En – nee niks en, ik ga je geen propagandales geven.
Wat betreft je laatste zin: Oh ja? :P