IN DE WINTER is er altijd wel een zwerver die zich in mijn tuin installeert. Ditmaal begon het al in de lente: een grote zwarte kat met felgroene ogen lag regelmatig op de tegels te zonnen. Hij was bijzonder schuw en maakte zich uit de voeten zodra ik buiten kwam. Toen een buurvrouw een emmer water over mijn zwarte kat leeggooide, in de veronderstelling dat Kimmijnkat die grote zwarte was die de vuilniszakken in de buurt kapot scheurde, realiseerde ik me dat de tuinlogé waarschijnlijk dakloos was en honger had. Ik begon buiten eten neer te zetten.
Hij besloop het eten alsof het nog doodgemaakt moest worden. Hij meed elk contact. Wel wachtte hij elke dag buiten tot er voer kwam en staarde me dan met intense ogen aan tot ik weg was. Een heus roofdier dat zijn omgeving nauwlettend in de gaten hield. Om zijn zelfbeeld te relativeren, noemde ik hem Tweety.
Na twee maanden kreeg hij gezelschap van een pluizige zwarte. Ze vochten om het eten, zodat ik voortaan twee bakjes buiten zette. Michael – zo doopte ik de tweede zwarte zwerver – herkende ik: die liep al een paar jaar geregeld over straat.
Tweety viel Michael regelmatig aan, zodat ik voortaan de wacht hield totdat Michael zijn eten op had en pas daarna naar binnen ging. Grenspatrouille spelen tussen etensbakjes en twee schrokkende katten. Soms stelde ik me in een hinderlaag achter de keukendeur op om Tweety te verrassen als hij dacht Michael stiekem een hens te kunnen geven.
Michael zocht mijn gezelschap, maar wilde ik hem aanraken dan deinsde hij paniekerig terug. Na een maand stal ik een aai: ik had hem gelokt door met een takje te spelen. Daarna begin hij me langzaam te vertrouwen. Tweety sloeg het schouwspel met van argwaan flikkerende ogen gade.
Kimmijnkat vond buiten ineens niks meer aan. Nu kwam ze daar toch al zelden – ze is erg oud en slaapt vooral, op bed en bij voorkeur op schoot – maar dat we aandacht besteedden aan die zwervers buiten, leidde tot schrille protesten.
“Maar lieverd,” zei ik dan troostend, “als jij dakloos was zou je toch ook graag willen dat er iemand voor je zorgde?”
“Sheesh,” zei Kimmijnkat dan, “‘t is niet voor niks dat zij dakloos zijn en ik niet. Ze zullen het er wel naar gemaakt hebben.”
“Nou zeg,” antwoordde ik dan, “jij hebt makkelijk praten. Jij wordt goed verzorgd.”
“Dat noem jij goed verzorgd?” kreet Kim, “ik kan niet eens meer mijn eigen tuin in!”
“Dat is waar,” zei ik verzoenend, “maar jij hebt een heel huis. En een schoot. En een bed.”
“Ja,” zei Kim, “en dat wou ik gráág zo houden.”
Aangezien de keukendeur in de zomer meestal open staat, was dat laatste nog niet zo makkelijk. Zowel Tweety als Michael slopen geregeld naar binnen om Kims eten te stelen, waarna Kim me moedeloos aankeek. “Zie je wel, ik zei het toch. Jij geeft ze een vinger en ze pikken mijn hele hand.” Dan streelde ik haar, gaf iedereen wat extra eten en hoopte er maar het beste van.
Michael begon me buiten op te wachten. Als ik het huis uitkwam stak hij ter begroeting mauwend de straat over, en soms kwam hij op het geluid van mijn autootje af. Hoogst vertederend. Ik werd van de weeromstuit liever tegen Michael, wat zowel Tweety als Kimmijnkat met lede ogen aanzagen.
Toen het op een dag gruwelijk regende en ik mijn tuinmatras overhaast naar binnen sleepte, dook Michael de keuken in en installeerde zich erop. Ik had het hart niet hem in de stromende regen te zetten en liet hem begaan. Kim blies naar me. “Ik wed dat-ie nog luizen heeft ook,” snibde ze.
Michael was binnen. Daarna kon ik Tweety de toegang niet meer weigeren. Voor straf moest ik een maand lang in de keuken surveilleren als ik de menagerie eten had gegeven. En hoewel Kim de helft kleiner is dan zij, houden beide zwervers respectvol afstand en slaan ze alleen elkaar, nooit háár. Zij deelt af en toe stoer een mep uit om haar positie in de hiërarchie duidelijk te maken.
De zwervers acclimatiseren wonderbaarlijk goed. Michael rolt op zijn rug als ik langs loop, opdat ik zijn buik kan kroelen. Tweety leert aarzelend te snorren. Kim slaat soms racistische taal uit – “Ze ruiken ook zo raar!” – maar als ik haar veel aandacht geef, doet ze gewoon of ze de zwervers niet ziet.
klein is), Michael, Tweety (een enorm grote kat)
In de keukendeur zit tegenwoordig een kattenluik. Ik vraag me af hoe mijn drie katten reageren als er straks een vreemdeling in de tuin zit.
jeetje waar slaat dit op man ik ben 12 jaar en snap er HELEMAAL niks van het is een hartwtikke nep verhaal allemaal verzonnen gewoon verzonnen
ieuw wat goor dat die katten op jullie bed liggen echt aso’s zijn jullie hoor!!!! niet normaal meer en ik weet ook wel zker dat saskia gelijk heeft het is echt allemaal verzonnen
Grappig dat je het zo met Saskia eens bent, Marrit. Maar helemaal onverwacht is dat niet: jullie posten vanaf hetzelfde IP-adres.
marrit postma
bomke@live.nl | 62.131.113.37
saskia zwarts
channel17@live.nl | 62.131.113.37
heerlijk verhaal, leuk die kattebeesten,
leid lekker even af
@ Spaink
Een jaloerse Siamese tweeling kat?
Dit is ook leuk!
http://en.utrace.de/ip-address/62.131.113.37
Zwaagwesteinde… en omgeving… Ik zou me ook doodvervelen…
Big sister is watching you…
Kunnen dit niet twee kids zijn die verdwalen in google, en samen op jouw website terecht kwamen? Moeten dan hun (valse) e-mail adressen gepubliceerd worden op datzelfde google?
ik vind het wel goed om de 12 jarige even duidelijk te maken dat er toch iets bekend is over hun, dat ze van het zelfde adres schrijven,
iets meer beleefdheid van hun kant zou geen kwaad kunnen.
Internet is zo anoniem dat mensen soms denken dat ze niet meer beleefd hoeven te zijn en gewone normen en waarden vervagen,
en dat kan aardig ontsporen.
@Thian: Zo is de jeugd. Bijdehand en brutaal. Wacht maar tot ze de 12 gepasseerd zijn! Dan worden ze pas echt erg.
Ik ben veel erger als dit van volwassenen gewend, zal maar geen voorbeelden geven.
Dit is gewoon een geintje van een stelletje kinderen en zo moet je het ook behandelen. Iemands persoonlijke gegevens publiceren is het laatste middel dat Karin Spaink tot haar beschikking heeft. Daartussen is nog een heleboel grijs gebied tot haar beschikking om deze kinderen te helpen worden tot verantwoordelijke volwassen.
@ Thomas
Geintje?!
Blijkbaar kwam het niet zo bij Spaink aan… Kom aan haar katten en…
Spaink wiste (tot ongenoegen van mij) in het verleden (overbodige/Off Topic) reacties; van mij had zij deze (infantiele) reacties mogen wissen.
Spaink denkt daar (nu) blijkbaar anders over… (Jezuzzz, dat is toch niet mijn schuld). :))
Persoonlijke gegevens?! Ik heb een andere mening.
Live.nl is gratis e-mailadres.
Als je een “vast” e-mailadres publiceert, ga je naar mijn mening (veel) te ver.
Dit verbaasd me een beetje van iemand die zoveel aandacht vraagt voor privacy, natuurlijk waren het twee meisjes die samen zaten te googelen. Daarbij komt, zij en vele anderen gebruiken altijd iemand anders zijn computer (w.s. van een van hun vaders of moeders, een opa of een oppasadres). Die heeft er helemaal niet om gevraagd om gepubliceerd te worden. Mocht het nou langdurige lastigvallerij zijn dan moet je op een gegeven moment de eigenaar van het e-mailadres en ip nummer een seintje geven maar ik vond het allemaal nogal onschuldig overkomen. Veel 12 jarigen kunnen veel grover worden, dit leek mij zoals bijna alle kinderen van die leeftijd die ik zo op school zie tegen elkaar en de rest van de wereld praten.
Als iemand buitengewoon off-topic raakt, wis ik zo’n reactie ene enkele keer, maar das zelden. In dit geval vond ik het meer gepast een kleine tik uit te delen. Would-be kinderen die would-be conversaties op mijn blog gaan houden vind ik minder gepast, en als dit het helpt stoppen: prima. Klieren doe je maar ergens anders. En fake e-mail adressen bechouw ik niet als privégegevens. IP-nummers eigenlijk ook niet, die zijn vaak helemaal niet persoonsgebonden.
Zijn die niet persoonsgebonden? Oh, nou dan snap ik het.
Geeft niet hoor Karin! Ben nog steeds fan van je! Een fan mag het soms toch oneens zijn met zijn held? Zou immers niet best zijn als ik het met alles van je eens was.
Overigens zou ik het wel vervelend vinden als mijn IP adres naar boven kwam hier. Ik heb ooit het veranderen van mijn IP adres gebruikt om mij uit een heel nare nieuwsgroep terug te trekken.
Mijn e-mail adres is ook echt (betaald).
Karin, jij modereert, dus your call.
Ik vind het knullig staan; jij als voorvechter van privacy en gezien de zin net onder “Schrijf een reactie”. Je had het beter anders kunnen doen (dat kan nog steeds).
Anyway, my two cents.
Hoe is’t met de kinders Saskia & Marrit, inmiddels? Grote menschen geworden of hard daar naar op weg toe, wellicht?
Men blijft immer onkundig omtrent de vangst van pluim- door rundvee… .. .
en deze:
http://www.nrc.nl/ik/2014/07/22/poes-en-muis/http://www.nrc.nl/ik/2014/07/22/poes-en-muis/
leuk Jpaul, we hadden ook eens spits muizen en de katten zaten op tafel want ze bijten gemeen van zich af, ze komen alleen binnen als ze echt honger hebben
hoe we van ze af kwamne is geen leuk verhaal en vertel ik niet
ben ook benieuwd hoe het met de vriendinnen gaat
maar ws hebben ze het te druk nieuwe ervaringen op doen
en zo hoort het