Er is al maandenlang een mooie, bijzondere en soms hartverscheurende discussie over zelfmoord gaande op deze site, waarin mensen die de zelfmoord dichtbij zijn met elkaar spreken en mensen die zelfmoord niet begrijpen met veel respect meepraten over hun eigen reserves en hun eigen leed, hoeveel moeite dat ze ook kost. Ik vind het een klein en te koesteren wonder dat al die mensen hier zo in gesprek raken over hun problemen, hun aarzelingen, hun angsten en hun woede. Meestal gaat het goed, hoewel een enkele keer de emoties hoog oplaaien of ineens iemand niet echt meer luistert maar vooral met ‘adviezen’ komt.
Dit is het derde deel van deze discussie.
- Zelfmoord gaat niet op recept I: 425 berichten, aug 2008 – mar 2009
- Zelfmoord gaat niet op recept II: 353 berichten, apr 2009 – juni 2009
- Zelfmoord gaat niet op recept III: 272 berichten, juli 2009
- Zelfmoord II: 416 berichten, aug 2009
Daarna heb ik besloten er een forum voor te maken:
- het oude zelfmoordforum, bijna 8000 berichten, aug 2009 – aug 2010
- en uiteindelijk het nieuwe zelfmoordforum, sinds eind augustus 2010.
DAG Thian,
Ik heb gisteren, ‘s nachts twee keer en lap tekst aan jou geschreven en beide keren ging het mis. Drukte per ongeluk op backspace en weg waren de teksten. Nu opnieuw een poging, hoop dat het goed gaat.
Inderdaad, je hoeft niet blij te zijn op je verjaardag. Maar het kind in mij, blijft ondanks alle slechte herinneringen, toch verwachtingsvol. Zoiets , van wie denkt aan mij op mijn verjaardag. Zouden ze het niet vergeten enz..
Ik vind het verrassen van anderen op hun verjaardag altijd heel leuk. niet om op verjaardagen te komen, maar om cadeautjes uit te zoeken.
Heb nu bedacht om op mijn verjardag, echt alleen ,kinderen en ex uit te nodigen (wordt wel een beladen verjaardag) maar vind het altijd fijn mijn kinderen om mij heen te hebben. Op het moment natuurlijk niet te lang. Maar als ze allemaal bij elkaar zijn, hoef ik ook niet zo intensief er te zijn. Ze houden elkar bezig en ik kan vaak en veel me terugtrekken in de keuken en op een afstandje van ze genieten.
Wat eel leuk idee van jou om op je verjaardag naar de dierentuin te gaan om inspiratie op te doen. Ik wilde dat ook altijd, is er niet van gekomen.. Ik durf ook niet te tekenen of te schilderen als er anderen bij zijn. Wat je kunt doen is toch een klein schetsboekje mee en er snelle schetsjes maken, die je later dan weer uit kan werken.
Ik denk dat ik jouw idee na volg en de komende weekenden ook maar eens dieren in de dierentuin te schetsen.
MIjn werk bestaat voornamelijk uit het schilderen van mensen, meestal vrouwen, meestal naakt, half gekleed, of gesluierd met doorzichtige gewaden. Ik werk ook met heel veel materialen. Ik begin vaak te schetsen met acryl, dan met olieverf ( heb een merk gevonden met heel veel pigment) en dan ook nog met pastel of gouache. Ik gebruik ook grote foto’s als ondergrond. Plak het op het doek en ga er dan met verf gemengd met een papiervezel eroverheen. Ik werk op hele grote doeken. Er zijn welmensen die mijnschilderijen mooi vinden en met pijn in mijn hart moet ik zeggen, heb dus al wel wat van verkocht. Ik maak nooit een schilderij om het te verkopen, heb wel wat in opdracht gedaan, maar toch probeer ik dat te vergeten als ik aan het werk ben. In mijn schilderijen zit zo veel van mij, al die naakten , ben ik altijd zelf.
Ik probeer er ,maar ook iet aan te denken waar die verkochte dingen nu hangen en wie ze bekijkt.
Dat je ouders nog leven, maar jou geen “antwoorden” kunnen geven is een gemiste kans, voor hun dan. Jij mag je niet schuldig voelen, jij hebt genoeg gedaan . Misschien moet je maar beginnen om verschrikkelijk boos op hen te zijn, want ook zij hadden, hebben keuzes in hun leven om te leven zoals ze leven en er voor jou te zijn. Ik weet dat dit moeilijk is, zit immers zelf voortdurend met het schuldgevoel, bedenk duizend een een verontschuldigingen voor iedereen die mij pijn hebben gedaan. Meestal kom ik dan uit bij , eigen schuld dikke bult, ik heb het uitgelokt, dek ik dan. Of hoe kunnen ze ooit van mij houden, want ikben zo…..vul het maar in.
Mijn depressie is ook onstaan vanuit de persoonlijkheidsstoornisen die ik heb, zeggen de behandelaren, nou ja… Hoe ga je een persoonlijkheidsstoornis aanpakken. Dat is wel tobben.
Eigenlijk en ik diep van binnen ook wel een blij mens, kan genieten van heel veel , vooral kleine dingen, kinderen, dieren , ja ook de katten, srenen schelpen, kleuren, muziek , ritmes. Ach eigenlijk zoveel als ik in goede doen ben.
Tja waarom dan die depressie. Volgens mijn psych heb ik te veel gegeven, weet alleen nog maar wat geven is en niet hoe het is om iets te ontvangen. Ik weet altijd wat anderen nodig hebben, maar ken mijn eigen behoeftes niet.
Van de psychiater heb ik huiswerk gekregen, moet de volwassen vrouw her vinden, en het kind bij de hand nemen. Ik wil dat je die volwassen vrouw weer bij elkaar raapt en het kindgedeelte niet vergeet , door over je ervaringen te schrijven. Hij kent mij nog niet zo goed, weet dus niet dat ik dat doe, Maar ook als volwassene heb ik veel meegemaakt, wat pijn doet nu. En ,ja je moet het zelf doen he is het advies, vind het zo’n dooddoener, hoewel het natuurlijk waar is.. Maar zou toch graag een keer in mijn leven willen voelen dat iemand anders mij opraapt, en niet meer weggooit.
Thian ik hoop dat het je goed gaat , in Den Haag en die lieve behandelaar, waar je afscheid van moet nemen, draag die maar in je hart.
Doe voorzichtig en tot later….
Elisabeth
@ Thian (766) en Elisabeth om mee te lezen.
Hallo Thian,
Nog iets uit 766, omdat ik dat een heel belangijk aspect vind, wat mogelijk cruciaal is. Ik bedoel de stemmen, die je in je hoofd hoort. En meer in het bijzonder over die elfjarige jongen, die vindt dat je er maar een eind aan moet maken. Veel mensen – zeker de suïcidale – horen dat soort stemmen en ervaren die als beangstigend, bedreigend enz. en zien het als een probleem, zeker wanneer er zo’n destructieve stem tussen zit. Jij vindt ze gelukkig ook vaak prettig en geruststellend, maar ook wel eng in andere gevallen. Ik heb ze ook gehad en nog wel eens hoor ik ze.
Maar die stemmen zijn niet het probleem, maar juist de oplossing. Althans, ze zijn een probleem, zolang je niet weet hoe je ermee om moet gaan. Wat ik daar verder over zou willen zeggen staat op deze pagina, maar dan door professionals verwoord:
http://www.nl.voicedialogueworld.com/index.php?cmd=page&id=3594
Vooral wat onder het kopje ‘Kortetermijntechnieken’ staat en onder ‘De Voice dialogue-techniek’, dat is die therapievorm, waar ik het een tijd geleden ook al over had. (569 e.v.) Maar hier staat beschreven, waaróm die zo toepasselijk is. Er staat iets in die tekst, wat jij bijna letterlijk in je post genoemd hebt en wel dit: ‘De stem van Wil bijvoorbeeld zegt voortdurend dat Wil zich maar beter dood kan maken. In een gesprek met de stem komt naar voren dat het eigenlijk de bedoeling is (van de stem) dat Wil zich beter gaat weren tegen de mensen in zijn omgeving.’. (Wil is één van de personen, die in dit stuk beschreven worden.) Ik denk dat die elfjarige jongen ook zoiets bedoelt. Bovendien schrijf je ook over hem: ‘Hij is heeft me letterlijk vrij gevochten.’ Waarom, in godsnaam, zou hij dan nu willen dat je er een eind aan maakt. Dat is niet logisch. Hij bedoelt vast wat anders.
Je hoeft niet persé in therapie om met je stemmen te leren praten. Je kunt gewoon beginnen. Wanneer er wat tegen je wordt gezegd, dan kan je vragen waarom die stem dat tegen je zegt of wat hij/zij bedoelt. Daar is enige moed voor nodig en een omschakeling in je denken hierover. Maar het is de enige manier, die werkt. Soms is het dan meteen stil, want die stemmen zijn er niet aan gewend dat jij tegen hen praat. Met hulp van een ervaren therapeut bereik je waarschijnlijk sneller je doel, maar zonder kan ook. Maar één ding: Wordt geen slaaf van je stemmen; Jij bent de baas!
Er wordt in die tekst ook over ‘het innerlijke kind’ gesproken en hoe daarmee in contact te komen. Dat lijkt mij op jou van toepassing, Elisabeth. En dat jij geen stemmen hoort, maar beelden ziet dat kan erop wijzen dat jij toch – ondanks dat jullie allebei schilderen – meer visueel ingesteld bent en Thian meer auditief. Maar ook met beelden kun je communiceren.
Er is al begin jaren 80 een boekje uitgekomen over het stemmen horen in je hoofd. Het heet: ‘Antennes in mijn hoofd’ van Christine Uyttenboogaard. Zij heeft dit geschreven op basis van haar eigen ervaringen. Ik heb het gelezen en vond het vrij goed. Het had naar mijn idee nog verder mogen gaan, maar als eerste boek op dit gebied was het best goed. Voor jou, Thian, bevat het vermoedelijk wat triggers, maar ik vrees dat je daar niet onderuit komt, als je echt verder wilt komen.
Dan bestaat er ook nog de Stichtiing Weerklank. Een stichting voor en door stemmhoorders. Ik vond de site niet echt volgroeid nog, maar mogelijk dat jullie daar ook wat aan hebben.
Ikzelf hoor(de) ook af en toe stemmen. Maar bij mij zijn ze vrijwel altijd positief en adviserend. Een enkele keer geïrriteerd. Zodra je hetgeen wat die stemmen willen in je leven hebt geïntegreerd, dan hoor je ze niet meer. Vandaar dat je die oudere jongen, die jou hielp, nu niet meer hoort, want je helpt nu jezelf, doordat je hulp hebt gezocht. Die interne helper is vervangen door externe helpers en nu kan hij stil blijven.
Ik wens jou heel veel sterkte bij je verjaardag, Thian en ik hoop dat je die elfjarige jongen als een vriend gaat zien en dat je gaat begrijpen wat hij in werkelijkheid bedoelt. Dan is dat misschien toch een beetje een verjaardagscadeautje. :)
Vriendelijke groeten,
Janus.
P.S., Ik hoop later nog op jouw ‘pissige’ post te reageren, Elisabeth, maar jullie schrijven momenteel zo veel, dat het voor een normaal mens – hier is enige humor in het spel :) – niet is bij te houden. En Thian, breng die lieve behandelaar maar eens een bos bloemen ofzo. Zal ze wel leuk vinden en dat gebeurt haar niet zo vaak, denk ik.
Ha Janus,
Denk niet dat ik het niet wardeer, dat je Thian digitaal wil genezen.
Maar wij schrijven zoveel met ons hart, doen”normale”mensen niet (grapje).
Kom gerust met je hoofd tussen !!
Groetjes,
Elisabeth
@ 777
Dag Elisabeth,
Fijn dat het gelukt is, frustrerend he, weet er alles van net bij verzenden een error, iets met javascript, heb dit geprobeert te repareren? instaleren kreeg uiteindelijk iets met een prijskaartje en alles engels nl ben toen maar gestopt.
Het gaat niet goed hoor, ben erg overstuur en huil steeds, bij behandelaar ging het ook niet er ging zoveel mis deze week, ze zei dat gaat niet goed en toen merkte ik pas dat ik een glas water in mijn hand had en de boel over me heen liep. Ze vond dat ik er erg niet bij was.
Heb post gehad, zoals afgesproken mee genomen, ze heeft het geopent en vertelt, vroeg hoe mij vader heette, hij heeft alleen maar zijn voornaam op geschreven, en opa en oma alleen maar sterkte, ze was met stomheid geslagen vond het heel vreemd duidelijk, vroeg waarom mijn moeder niet schreef. Uitgelegd dat die vindt dat ik dat moet doen, en daarna alles wat zij wenst. Was raar, heb er zoveel moeite mee.
Heb het daarna daar vernietiigd in de papierversnipperaar.
Ze wilde maar een kleinstukje van wat ik op had geschreven lezen, gaf het toen terug. Wilde niet met praktische dingen bezig. Maar dat kan zij alleen regelen (psychiatrische thuiszorg) wilde dat ik het gewoon zelf kon regelen.
Ze wilde stabiliseren in het behandelplan zetten, had het over het hier en nu. Gezegd dat ik dat niet wil, ze zei dat het bedoelt was om uit het verleden naar 2009 te gaan. Dat vindt ik oook beroerd betekent voor mij ontslag, fynanciele problemen, hulpverleners waar je van afhankelijk bent etc. alle problemen nu. Schreef ze op, ben benieuwd of ze een alternatief heeft. Verder had ze het maar over me daar veilig voelen, laat ze eerst zorgen dat alles geregelt is. Weet nl niet hoelang ik het nog volhoudt.
Toch fijn ook al is het ook erg moeilijk, je kinderen en man bij je met je verjaardag, mensen die om je geven.
Dat ken ik niet, vindt het toch wel erg moeilijk morgen alleen, maar probeer er wat van te maken.
Met belangstelling over het schilderen gelezen, reageer ik nog wel op als ik een beetje rustiger ben.
Die lieve behandelaar mag ik deze maand nog naar toe en bloemen vindt ik een goed idee.
Groetjes Thian.
@ 778
Hallo Janus,
Het ligt veel moeilijker als je schrijft hoor,
kan op dit moment niet meer, is allemaal te groot en te veel. zoals je hier boven hebt gelezen.
groetjes Thian
Lieve Thian,
Wat voel ik je wanhoop. Het is zo moeilijk om in woorden te vangen wat je voelt he. Voor jezelf en vooral voor anderen.
IK zou het liefst nu bij je zijn, mijn armen om je heen slaan en niets zeggen. geen woorden heb ik geen oplossingen. Voel je verdriet en kan alleen maar meehuilen.
Je bent jarig, een jaar erbij een jaar voorbij…….. Hou je vast aan dit gedicht:
Visionair
Voor wie vuur verlangt
Voor wie bedachtzaam zoekt
En niet achteloos voorbijloopt
Voor wie ziet, voelt, openbreekt
Openbaart zich het heldere kristal
10 -2 -2006
Een klein cadeautje voor jou…
Jij bent het kristal Thian,vergeet dat niet!
Ik zou jou graag willen vinden Thian, weet je een weg uit die anonimiteit??
Hier in mijn huisje in mijn slaapkamertje, denk ik aan jou aan onze verjaardagen…
Weet dat er hier iemand zit Thian die met je mee huilt….en lacht…,want morgen is er weer die zon, waar we de gordijnen voor sluiten, maar hij is er echt of we willen of niet..
Elisabeth
Beste Thian. Ik, iemand die om jou geeft, wil je héél graag een gelukkige verjaardag toewensen. Trouwens ook aan Elisabeth én aan allen, die ondanks het worstelen met het leven, toch (nog eens) jarig zijn. En het gevoel daarbij, nl. enerzijds opgelucht adem halen dat ‘we’ het toch maar weer gehaald hebben, en anderzijds ‘in het niets willen verdwijnen’ en die dag maar zo vlug mogelijk willen laten passeren, ken ik goed.
Beste Elisabeth, in 777 vraag je je af hoe je een persoonlijkheidsstoornis moet aanpakken. Ikzelf probeer dit ook al jaren uit te zoeken…en zelf heb ik momenteel het beste resultaat door mezelf maar eens te aanvaarden, en me minder uit te sloven voor de omgeving, en gewoon weer meer ‘mezelf’ te zijn en dus….minder ‘te werken’ aan mezelf. Trouwens: liever een persoonlijkheidsstoornis, dan helemaal geen persoonlijkheid….niet? Bovendien vind ik het woord persoonlijkheids-STOORNIS een vreselijk woord….misschien gewoon een meer gevoelige, creatieve, échte persoonlijkheid. Groetjes
@ 781 en 782
Elisabeth en Emma
Wat ongelovelijk lief, heb weer zitten huilen,
ben gisteren met 3 dubbele dosis slaaptabletten gaan liggen en heb wonder boven wonder een nacht rustig geslapen.
En nu ga ik met limonade en brooodje in zomerse kleding, en vooral met een heel klein schetsboekje en Fototoestel dapper naar de dierentuin en maak er een goede dag van.
En laat alle tegenstrijdigheden en vragen even thuis.
Die anonimiteit kom ik nog wel op terug.
Elisabeth ik hoop dat het morgen toch een beetje een fijne dag wordt.
Heel erg bedankt allebei.
Thian
Lieve Elisabeth,
Hartelijk gefeliciteerd, veel sterkte, denk aan je.
Thian
@ Thian.
Hallo Thian,
Ik vond het fantastisch om in 783 te lezen dat je als echt dagje uit naar de dierentuin ging. Inderdaad dapper. Maar ik ben nou wel nieuwsgierig: Hoe was het? Ben je niet nat geregend? Bij ons heeft het op een gegeven moment heel hard geregend.
En is het gelukt om alle tegenstrijdigheden en vragen even thuis te laten? Ik hoop het.
Vriendelijke groet, Janus.
@ 785
Hallo Janus,
Wilde eigelijk nog reageren op de post ervoor maar dat past niet bij mijn stemming, komt nog wel eens.
Wel leuk iets over de dierentuin te schrijven, past het wel op deze site?
doe het toch maar.
Het was heel moeilijk om de deur uit te gaan, maar heb het wel gedaan, in de brievenbus beneden gekeken, vondt een machtiging van ze zorgverzekering voor taxivergoeding, bij de berging stond de wasmachine er nog (grofvuil) ben terug gegaan om te bellen. Me wel even afgereageert.
Moest toen nog een keer “weg gaan” heb het gedaan, om 12.00 uur bij de dierentuin was het ook een grote stap om naar binnen te gaan. Toen regende het zachtjes, maar heb alles van me afgezet en ben meteen in treintje voor een rondrit gaan zitten, dan ga je naar de andere kant van de dierentuin en kon ik terug lopen (was al doodmoe) eenmaal daar scheen de zon volop.
Kreeg prompt een astma aanval, was te verwachten, medicijnen hielpen, ben op mijn gemak de dierentuin door gegaan, heb me dat ook telkens voor gehouden: je hoeft niet alles te zien, soms ergens een halfuur gezeten, de stokstaartjes gras gevoerd. Meer dan honderd foto’s gemaakt. Probeer maar eens een achter glas druk ijsberende tijger netjes op de foto te zetten hij liep er telkens uit of het weerkaaste (lijkt wel een spook).
Hen mensen gekeken, ijs gegeten. Tekenen durfde ik niet, ben dankzij extra medicijnen tot 17.00 gebleven, betrapte me wel telkens op hardop praten, heb plezier gehad, was leuk .
Het is gek maar door de truxal kan ik dingen ondernemen, wordt helderder en actief en helemaal niet slaperig. (ga het toch eens op internet na lezen) Vergeet alleen telkens dat ik het heb en daardoor het in te nemen.
“savonds kon ik nl geen voet meer verzetten, heb foto’s gekeken, omdat weer een beetje op te roepen en daardoor kwam ik niet in een hele diepe put terecht, het was dragelijk.
Ben van plan te gaan tekenen /schilderen met de foto’s als voorbeeld, heb folders mee genomen om als achtergrond te gebruiken. Dan houdt me nu even staande.
Ik ben erg benieuwd hoe het verder met jou is gegaan, hoe het nu gaat, je klinkt er druk, helpt bezig zijn je?
groetjes Thian
Lieve mensen,
Heb 10 keer in mijn leven een serieuze zelfmoordpoging gedaan,
De laatste keer was 6 december 2008. 200 slaappillen heb ik ingenomen
maar ik werd na een dag en een nacht slapen gewoon weer wakker, wel helemaal verward. Waarom lukt het mij nou nooit? Mijn zoon heeft mij toen naar het psychiatrische ziekenhuis gebracht. Daar heb ik inmiddels een abonnement op.Vreselijk is het daar. Ik woon in het buitenland.
Zou iemand met mij willen mailen? o nee, dat kan niet, want er worden geen adressen doorgegeven, misschien kan het op een andere manier.
Malka.
Malka ik wil wel met je mailen hoor. Tweede, HenK, mijn vriendin als vriendin. Als ik echt eerlijk ben hou ik niet meer van haar maar ja 20 jaar samen. Ik zit nu midden in drukte dus dit is een snelle reactie maar ikk zet later wat meer hier neer. Ik vind jullie allen als ik dit lees moedige en strijdbare mensen die ondanks alles wat tegenzit toch proberen zich er doorheen te bijten. Ben blij dat ik deze site heb gevonden. Alleen het lezen helpt me al.
@ 787
Hallo Malka,
Je kunt ook hier schrijven hoor, dan reageren er wel mensen, voor mij werkt het juist omdat het annoniem is en doordat anderen het zelfde hebben vindt je hier begrip over.
Wat erg om dan weer wakker te worden en steeds die opnames.
Ben zelf 5 keer in crisiscentrum opgenomen geweest en er werd steeds gepraat over langdurige opname, sta er wat dubbel tegen over wil het aan de ene kant echt tootaal niet aan de andere kant ben ik soms zo moe van alles dat het lokt en nog veel meer. Ben niet gedwongen opgenomen omdat ik nog net meestal meewerk, dat lijkt me vreselijk.
Heel veel sterkte
Thian.
@788
Luc, (en Karin)
Je schrijft dat het lezen alleen al helpt,
Ben het helemaal met je eens, vindt het een wonder dat dit bestaat heeft me er af en toe doorgehaald alleen al door dat het me doet beseffen dat er andere mensen zijn en er begrip is, contact al is het anoniem. Helpt me even gewoon te kunnen zijn en denken.
Bedankt daarvoor.
Sterkte Luc.
Thian
@ Thian 786
Hallo Thian,
Haast je maar niet met antwoorden, dat hoeft voor mij niet. Je rust is een belangijk iets.
Verhalen over dierentuinen horen idd niet op dit forum, maar ik vind dit niet zomaar een verhaal over een dierentuin. Het is voor mij het verhaal van iemand, die eigenlijk constant in crisis is en er toch op zo’n moeilijke dag – een verjaardag – iets moois en leuks van maakt. Ik vond het ontroerend om te lezen, wetend dat jij het was. Het was dapper van je om te gaan en ik heb bewondering voor je. Vooral omdat er vooraf nog gedoe was over die wasmachine en je toch doorgezet hebt. Je bent eigenlijk een inspirerend voorbeeld voor ons allen, vind ik. (In ieder geval voor mij.) En mooi dat je taxivegoeding tenminste is geregeld. Dat lijkt me een pak van je hart.
Dat je ‘s avonds bekaf was, vind ik normaal. Ik ben ook altijd afgepeigerd na zo’n soort dag op stap. Maar het zou ook enigszins door die truxal veroorzaakt kunnen zijn. Zoals jij het beschrijft lijkt er ook iets van een pepmiddel in te zitten. Amfetamine ofzo en dan voel je je vermoeidheid niet en ga je langer door en voel je je later extra moe. En als dat zo is – amfetamine oid – dan is het verslavend, dus oppassen ermee. Ga idd maar op inet kijken wat het is. (Zoek ook naar ‘truxal + forum’ om gebruikerservaringen te lezen of informeer bij die cliëntenbond – zie 751.) En ook oppassen met die slaapmiddelen. Dat je donderdagavond er voor één keer een driedubbele dosis van hebt genomen is begrijpelijk, voorafgaand aan zo’n met spanningen omgeven dag, maar ik schrok wel een beetje. Daarom zeg ik wat Elisabeth ook wel eens zegt: ‘Doe voorzichtig’. Dat je in deze periode medicijnen gebruikt is denk ik onvermijdelijk, maar hou je aan de voorgeschreven dosis. Je moet er wel weer mee kunnen stoppen, wanneer je ze niet meer nodig hebt. (Sorry als ik wat belerend over kom, maar ik maak me toch een beetje zorgen.) In ieder geval veel plezier met het maken van de tekeningen en schilderijen.
Met mij gaat het redelijk. Ik ben niet zozeer druk, maar ik heb weinig energie en kan moeilijk op gang komen met dingen. Dat komt ook doordat ik in deze periode last heb van hooikoorts en één van de verschijselen, die ik daarbij heb is vermoeidheid. Ik heb nu ook veel meer slaap nodig dan anders. Is erg lastig. Ik moet mezelf weer zien op te krikken. Vandaar dat jouw dagje uit voor mij inspirerend is. :)
Als je nog niet in bed ligt: straks lekker slapen.
Tot de volgende keer,
Janus.
@784 Thian
Dag Thian,
Bedankt voor jouw lieve felicitatie.
Ben bijna niet meer Jarig. Hoe het was?….. Moet nog evn over denken en verwerken. Veel lieve reacties ook van onverwachte hoek, Gekookt voor ex-man en kinderen. 2 uur lang weer in mijn oude rol, van verzorgen, kon ook niet anders. Kon ook niet anders blijf in zulke situaties het liefst op bekend terrein, de keuken dus. Mooie cadeautjes van de kinderen en geld,had ik nodig vond hij om de boetes voor te snel rijden te betalen, heeft helemaal gelijk. Zit ook op zwart zaad.
Weet weer waarom ik gekozen heb om alleen te zijn. De moeilijkste beslissing van mijn leven tot nu toe, maar misschien wel de beste.
Ben meteen het bed ingedoken toen iedereen weg was, en echt 2 uurtjes geslapen. Nu enorme leegte…….
Geweldig hoe jij dat aangepakt hebt, jouw verjaardag Thian. Word nog nieuwsgieriger naar jouw schilder werk. Ga ooknaar de dierentuin dit weekend, maar niet alleen , durf ik niet, heb een vriend bereid gevonden om mij te vergezellen. Hij is kunstfotograaf, dus de foto’s laat ik aan hem over. maak wel stiekem schetsjes ,en hoop dat niemand dat ziet.
Inderdaad Thian, ga veel schilderen, in mijn slechtste dagen , als ik er toe kom ommijn veilig bed te verlaten, maak ik mijn mooiste werk.
Dit even voor jou thian:Ik prijs ons gelukkig dat wij onze gedichten hebben, en jij ook nog je schilderijen, waarin we onze vurigheid vorm kunnen geven, en onze gevoelens erkenning en bestaansrecht, zonder schade toe te brengen aan de mensen om ons heen.
Om Slauerhof te parafraseren “We kunnen tenminste in onze gedichten wonen”.
Kreeg ik vandaag van een vriend mee en geef het aan jou door….
@ Emma 782
Emma bedankt voor jouw positieve feedback over die persoonlijkheidsstoornis, zo kan je het ook zien. Mijn psycholoog zei onlangs, laten we die persoonlijkheidsstoornissen gewoon vergeten, je hebt gewoon een groot hart…… Tja zou graag willen dat dat zomis, maar vraag me af waarom ik er dan zo verdrietig van wordt.
@ Janus 778
Janus heb die site bekeken van die voicedialoque, klopt allemaal van dat innerlijke kind, ook de behandeling, ben er jaren met mijn psycholoog mee bezig. De RET e.a methoden. Helpt wel, maar beschadigingen zijn niet alleen maar in mijn jeugd, maar ook als volwassene, dus het zal wel jaren duren voordat ik stabiel ben en ben daar soms te moe voor, maar ik ga door met vechten voor mijn leven, zolang ik maar weet dat ik er uit mag stappen als het niet meer gaat……..
Enne MEESTER Janus, hoezo horen verhalen van dierentuinen niet op dit forum. Mogen mensen met zelfmoord gedachten niet af en toe leuke dingen met elkaar delen???????
@ Luc 788.
“Als ik echt eerlijk ben hou ik niet meer van haar” Heb de moed om ook eerlijk naar haar te zijn. Eerste stap om uit jouw depressie te komen .Eerlijk zijn naar jezelf, maar ook naar de anderen……
Lieve groeten aan allen,
Elisabeth
@ 790 en 791 even door elkaar.
Elisabeth, fijn dat het er op zit he, een nieuw begin, voornemens,
samen zijn met mensen is confronterend, van een afstandje is alles mooier.
Kan altijd bij goede vriendin terecht, als ik had gebelt.. maar als ik er ben wil ik na een poosje, hoe lief ze ook zijn, alleen maar weg (huil ‘snachts), het vraagt zoveel, tempo is anders etc.
In de keuken kan je je ook creatief bezig zijn.
Zou zonder creatief bezig zijn, schilderen muziek maken etc dood zijn, leef door dit alles te doen, voel daardoor. Anders voel ik niet, houd ik zelf weg, is me vertelt en geloof ik, alles gaat weg en er is niets meer.
Vind Janus reactie op mijn vraag of het verhaal van de dierentuin hier wel hoort wel erg lief hoor net als jou reactie’s.’
Ben wel in een gat gevallen, kom er af en toe uit, is net of alles niet echt gebeurd is, of ik niet echt ben, of mensen gewoon door me heen kunnen lopen en ik niet zichtbaar ben, of ik helemaal niet jarig ben geweest, mischien besta ik wel niet dacht ik straks, voelde niets, kon me niet bewegen. Ben gaan schrijven, helpt
O,ja Janus die truxal is voornamelijk sederend, raar want dat doet het bij mij totaal niet, wordt juist actief of ik weer ruimte krijg om wat te doen. De slaapmedicatie is een antidepressieva allebij niet verslavend, wel langzaam afbouwen omdat de klachten anders bij stoppen in een keer hevig terug kunnen komen (nu gelijkdelijk denk ik dan meteen bij geleidelijk stoppen)
En die taxivergoeding is een pak van mijn hart maar tegelijker tijd betekent het ook dat ik geen excusen meer heb en dat is confronterendt? Krijg ws bij Palier info over wat het ziektebeeld inhoudt en waar het vvandaan komt (psycho-educatie alhoewel ze al voorzichter wordt met medische termen aan gezien ik ws mijn neus er door optrek als of het iets vies is, verontschuldigt zich ervoor) heb gezegd als het maar afgepaste informatie en niet te rechtstreeks is, ben wel nieuwsgierig.
O, en ik las ergens i.p.v. stoornis; aandoening vindt ik een betere term omdat het aangedaan is. Vindt ziekte (beeld) oook vreselijk, dan beter beperking. Door de zin je bent ziek als je koorts hebt,?????en anders..
Nou ja beperking, denk dat je erdoor andere dingen ontwikkeld om te overleven oa. creatief kunnen uiten, maar iemand die blind is gaat ook beter horen, of moet ik luisteren zeggen. Dan zorgt elke beperking voor een ontwikkeling. Wordt me te ingewikkeld
Door de onrust wordt ik heel druk en snel, keek snelle jelle wel zijden ze op het DAC, normaal ben ik de rust zelf.
Groeten en veel sterkte allebei
@ Malka 787
Beste Malka,
Ik wil je allereerst enorm feliciteren. Je mag echt heel erg blij zijn dat je er weer helemaal gezond uit bent gekomen en dat al tien keer! En dat bedoel ik niet sarcastisch ofzo, maar letterlijk. Maar ik zeg dit wel met een zekere boosheid. Begrijp me goed: Ik heb er alle begrip voor dat je er een eind aan wil maken. Ik weet niet wat jouw beweegredenen zijn, maar ik kan er wel duizend bedenken. Maar áls je het wilt doen, bereid het dan goed voor. Haal geen stommiteiten uit! Voor hetzelfde geld was je er half geestelijk gehandicapt uit gekomen of zoiets.
Ik heb eens op een ander forum gelezen, dat een man zichzelf in brand had gestoken om er een eind aan te maken. Ze hebben hem ‘gered’ en hij is er zwaar gehandicapt uit gekomen. Dusdanig dat hij in een rolstoel moest zitten, één hand helemaal moest missen – was eraf gebrand – en aan de andere nog vier stompjes had, waarmee hij op zijn toetsenbord zat te prikken. Toen had hij nog meer reden om dood te willen, maar zijn vrouw wilde niet meewerken. Klaar ben je ermee!
Als je het écht wilt doen – en dat lijkt me wel na tien keer het geprobeerd te hebben – ga dan eens info inwinnen bij deze twee instellingen: ‘Stichting De Einder’ en ‘Stichting Vrijwillig leven’. Beiden op inet te vinden. Zij bieden ondersteunende hulp – ook telefonisch – en weten trefzekere methoden. Of vraag info hier aan anderen, lees bovenstaande posts door – is een heel werk, maar de moeite waard – of vraag info op andere fora.
Het spijt me dat ik minder lief was dan Thian en Luc, maar ik moest je toch even wakker schudden, vond ik. Ik ben expres niet gaan moraliseren zo van: ‘Je hebt toch een zoon’ of zoiets, want met dat soort argumenten ben ik het niet eens. Het is jouw leven en jij mag er mee doen wat je wilt.
Tot slot nog dit: Stel je de situatie voor dat je de juiste middelen in de juiste hoeveelheid hebt ingenomen en dat je ligt te wachten tot het gaat werken. Zou je dan twijfel gaan krijgen? Wat denk je? Mijn motto is: Bij twijfel: niet doen. Bij geen twijfel: wel doen en blijven liggen.
Maar eerst: volg het advies van Thian op en ga hier schrijven en ook eerst veel lezen. Dat heeft al velen geholpen. En als je hier gaat schrijven, dan beloof ik je dat ik de volgende keer niet meer boos zal zijn, maar dat was nu wel mijn primaire reactie.
Helemaal tot slot: Kijk ook eens naar je achternaam: ‘Heilbron’. Ik geloof in dat soort signalen, niet als zaligmakend, maar als aanwijzing. Je hebt de bron voor je heil al in je. Ga die zoeken en gebruiken is mijn advies. Simpel gezegd en lastig gedaan. Ik weet het. In ieder geval heel veel sterkte bij je beslissing.
Meelevende groet,
Janus.
@788 Luc
Korte reactie, omdat ik vind dat het advies van Elisabeth @791 volgens mij te kort door de bocht gaat.
“Als ik echt eerlijk ben hou ik niet meer van haar maar ja 20 jaar samen.”
Simpele vraag: Wat was er eerder, je depressie of het gevoel dat je niet meer van haar houdt ?
Wanneer je door je depressie niet meer van jezelf houdt, wordt het ook moeilijk/onmogelijk om van een ander te houden. Het zou me niet verbazen wanneer je vriendin dat inzicht heeft en mede daarom accepteert dat jullie relatie -naar zij ongetwijfeld hoopt- tijdelijk veranderd is.
Daar eerlijk over zijn/praten lijkt me verhelderend, maar dan wel met in jullie achterhoofd, dat jij nu “minder toerekeningsvatbaar” bent en het vooral aan haar is om te beslissen of zij daar mee om kan (blijven) gaan.
Het is eigenlijk een vervolg op wat ik eerder schreef: Dit is voor jou niet het moment om belangrijke beslissingen te nemen.
Waarbij ik me uiteraard bewust ben van het feit dat ik reageer op iemand die ik niet ken en meer naar mezelf kijk dan naar jou.
Gun jezelf, je relatie en je eventuele behandelaars tijd, Luc.
@ Malka 787 onder verwijzing naar 793 van mezelf.
Beste Malka,
Toen ik vanochtend wakker werd, realiseerde ik mij, dat ik wat overgeslagen had in 793. Doordat ik boos was en geschrokken, heb ik vooral vanuit die gevoelens gereageerd. Maar daardoor heb ik te weinig oog gehad voor je wanhoop, die erg groot moet zijn. Dat kan haast niet anders, aangezien je al tien keer geprobeerd hebt er een eind aan te maken. Kun je en wil je ons daar iets meer over vertellen? En ook in welk land je bent, dat geeft een klein beetje een idee over wat voor soort psychiatrische hulpverlening daar is.
Wat je anonimiteit betreft nog dit. Ik denk, dat je je echte voor- en zelfs achternaam gebruikt hebt. Je bent daardoor dus niet anoniem. Wel voor mij en ik neem aan ook voor de anderen – er lezen hier zo’n 60 mensen per dag – maar wanneer een bekende van jou je hier ontdekt dan kan dat vervelende gevolgen hebben. Dus daar moet je rekening mee houden, als je hier schrijft.
Tot slot herhaal ik dit, Malka: Pas toch op en kijk uit wat je doet, want niets is zo erg als een half gelukte zelfmoord.
Vriendelijke groet,
@ Henk 794 en Luc.
Hallo Henk,
Wat een goed verhaal was dat. Ik was ook van plan zoiets te schrijven. Het is idd de andere kant van de visie van Elisabeth (791). En goed wat je schrijft over de invloed van depressie op liefdesgevoelens voor anderen. Dat is, denk ik, iets wat veel mensen over het hoofd zien.
Hallo Luc,
In aanvulling op hetgeen Elisabeth en Henk geschreven hebben, heb ik twee vragen voor je.
1.Was de liefde voor je vriendin al over, vóórdat je depressief werd? In dat geval staan die twee dingen los van elkaar en zou je je relatie met haar kunnen verbreken – zoals Elisabeth adviseerde – of liever: omzetten naar gewone vriendschap, als dat kan. Maar dan nog kan je huidige depressiviteit je tot een besluit brengen, waar je later spijt van zou kunnen krijgen.
2.Ging de liefde voor je vriendin over, nádat je depressief werd? In dat geval is Henk’s verhaal helemaal van toepassing, denk ik.
Je hoeft die vragen natuurlijk niet aan mij of ons te beantwoorden, maar ga er vooral voor jezelf over nadenken. In jouw belang en dat van je vriendin.
Ik wens je veel wijsheid toe hierbij.
Vriendelijke groet,
Janus.
Naar aanleiding van alle reacties op het schrijven van Luc en Malca
Wat me verwondert is hoeveel er al ingevuld wordt, de hoeveelheid adviezen, comentaar.
De een heeft hooguit 20 regels en de ander hooguit 10 reges geschreven,
zouden we ze hier niet mee afschrikken?…
En toch wat info voor Malka hier, de meeste mensen gebruiken hooguit hun voornaam, of een verzonnen naam, ik ook hoor, juist om open te kunne schrijven. En niet zo herkenbaar te zijn, je weet immers nooit of je elkaar nog eens tegen zult komen en in welke situatie.
Dat het e-mail adres beschermt wordt is ook niet voor niets, je weet niet wie je voor je hebt en veel mensen hier zijn kwetsbaar. Als iemand je e-mail adres vraagt, krijg je een heel vriendelijke mail van Karin en kun je zelf rustig beslissen. (Dat vindt ik prettig)
Heel veel sterkte allebei en schrijf maar gerust hier hoor.
groetjes Thian
alleen maar ergen mogen zijn
waar geen oordeel is, geen kritiek
een heel klein plaatsje voor mij
ergens waar niemand mij ziet
waar ik alleen gehoord wordt
mag zijn wie ik ben
met alle verwrongen ideeen
alle wonden
waar mensen vriendelijk zijn
zeggen het is goed
je kunt er niets aan doen
het was niet jou schuld
meer vraag ik niet
een plekje onder de tafel
warm en beschut
en veilig
@ Elisabeth 791 en Luc om mee te lezen.
Hallo Elisabeth,
Over je advies aan Luc. Je zou daarin dus gelijk kunnen hebben (769), maar ook niet. Echtscheiding of het verbreken van een relatie kan, net als zelfmoord, een uitweg zijn uit een situatie waarin je je geen raad meer weet. Vooral bij die echte zorgers, zoals jij er kennelijk een bent – en nog bent, want je houdt het oude patroon vol; laat iemand anders op jouw verjaardag maar in de keuken gaan staan! – vooral die echte zorgers dus raken hun eigen identiteit vaak kwijt en daarmee hun kracht.
Het was dus een noodzakelijke stap tot zelfbesherming dat je je daaruit hebt terug getrokken. Maar dat is in mijn ogen een stap op de weg terug, kán het althans zijn. Veel mensen doen zélf iets fout in hun relatie, geven – onbewust! – daarvan de ánder de schuld en weg is de liefde. Of ze geven onbewust de ander er de schuld van dat die het probleem niet oplost of – breder gesteld – ze geven de ander er de schuld van dat die haar/hem niet gelukkig maakt. (Ben ik nog te volgen?)
Zelfs IN een relatie moet je zelf voor een groot deel voor je eigen geluk zorgen. Door over je troubles te praten, over je (niet uitgekomen) verwachtingen en over je gevoeles te praten, wat jouw ex – de grote oplosser – waarschijnlijk te weinig gedaan heeft of waar hij veel moeite mee heeft.
Toen ik las hoe dat op jouw verjaardag toeging dacht ik – afgezien van jouw terugtrekken in de keuken – ‘wat jammer toch’, er was kennelijk toch een goede sfeer. Ik zou zeggen: ga die grote probleemoplosser eens een grote knuffel geven en leg uit dat je tijd nodig hebt – waarschijnlijk veel – om jezelf te hervinden.
En omdat je met zwart zaad geen relatietherapeut kunt betalen: zoek advies op op inet, al is het maar om inzicht te krijgen. Dat is, neem ik aan, ruim voorhanden – dat advies en dan zal het inzicht wel volgen :) – en ook zal het wel barsten van de fora op dit gebied. Ik vind het echt zonde dat je een relatie hebt afgebroken, waarin je toch zo gegroeid bent – ook al is dat deels de verkeerde kant op – en waarin jullie zoveel samen hebben, niet te vergeten je kinderen en kleinkinderen.
Ik zeg je dit als kind van gescheiden ouders, waar een deel van de oorzaak van mijn depressiviteit toe te herleiden is. We kiezen mekaar op basis van de mooie en goede eigenschappen, maar krijgen de gebreken erbij, waar we eerst geen oog voor willen hebben in de roes van de verliefdheid. Maar juist het samen werken aan die gebreken maakt een relatie sterk volgens mij en niet al die goede en mooie eigenschappen. Die krijgen we op een presenteerblaadje. Ikzelf ben er nooit in geslaagd om een langer durende relatie op te bouwen, dus in die zin ben ik geen goede adviseur, maar ik denk wel dat mijn opmerkingen hout snijden.
En Luc, kijk ook eens in hoeverre jij wat met dit verhaal kan, ook al is jouw situatie anders.
Ik wens jullie beiden geluk toe en de kracht om het te realiseren.
Vriendelijke groet,
Janus.
@ Thian 798
Hallo Thian,
De dingen, die jij schrijft raken me keer op keer,
soms wat minder, soms wat meer.
Omdat ik geen goed dichter ben, laat ik het hierbij. Ik hoop dat je op een gegeven moment ook je plekje áán de tafel vind, ook warm en beschut, en veilig met vrienden om je heen.
Groet, Janus.
Lieve Thian,
Je haalt mij de woorden uit de mond Thian, had het niet beter kunnen zeggen. En dat gedicht Thian, ontroerd me zo het was precies wat ik gisteren voelde na al dat geschrijf en invullingen, adviezen etc…
Ben er zo verdrietig van geworden, gisteren en had besloten om niet meer te schrijven , hier en alleen nog maar jouw berichtjes te lezen.
De Waanhoop van Malika en het boos zijn van Janus, gelukkig heeft hij dit vandaag begrepen.
Ik dacht, nee hier ben ik niet meer veilig op deze site. er lezen mensen mee die oordelen, invullen ,wie ik ben enz….
Wat mooi Thian dat je het zo ,klein en prachtig kan verwoorden in dat gedicht.
Nog een ding Thian: in 793 schreef je over dat gevoel, dat je onzichtbaar ben niet bestaat. Ik weet hoe dat voelt, alsof ze door je heen kunnen lopen. Heb dat een keer zo heftig meegemaakt, midden op een plein, kon geen stap meer verzetten, heb toen een vriend gebeld, die heeft me toen met woorden, naar de kant geloosd, daar bleef ik staan totdat ik opgehaald werd door mijn ex.
Thian, ik ga niet meer schrijven hier, je mag mijn E-mail adres hebben als je dat wilt, ik weet niet hoe dat gaat, maar jij wel, vraag het maar aan Karin.
Hoe is het een raam te zijn
Waarachter je schatten uitgestald zijn
Voor een ieder grijpklaar
Zelf slechts vensterglas, onzichtbaar
Pijn te voelen bij een ieder die zich aan je stoot
En Luc,
Inderdaad, Henk heeft gelijk, was wat kort door de bocht, sorry…., maar weet je , in mijn relatie, heeft de liefde maar heel kort geduurd, de eerste 3, misschien 4 jaren, daarna 30 jaar, alleen maar vriendschapelijke, vaderlijke, belerende, gevoelens, geen intimiteit, geen houden van…… Weet je hoeveel verdriet dat mij bracht………..
lieve Elisabeth,
Ik vindt het zo erg, ik begrijp je hoor, maar vindt het erg dat je je niet meer veilig voelt hier en hier niet meer zult schrijven,
Anderen die het ook hard nodig hebben zullen mischien ook niet meer schrijven. De de kracht van zo’n site, is juist dat er hier begrip zou zijn voor de constante strijd in ons, de wanhoop etc.
Heb het gevoel dat ik wat fout heb gedaan, weet dat je contact met mij wilt houden, maar dat ik iets had tegen moeten houden ofzo iets anders had moeten doen.
Voel me heel klein en in de war, tijdens mijn gedicht, dat overgens bijna niet rijmt, heb ik al zitten huilen, het kwam zo vanzelf en is zo waar.
En ik heb zo’n moeite met de anonimiteit opgeven, omdat mensen altijd een voorsteling hebben van mensen, als je niet aan hun voorstelling voldoet. Ben zo vaak teleurgesteld maar ook aangevallen, misbruikt, mishandelt, uitgestoten door mensen die daartoe gedwongen werden. etc. moet moed verzamelen als je het begrijpt.
Wat fijn dat je zo’n fotograafvriend hebt, hoop echt dat je een fijne dag in de dierentuin hebt gehad. En ben nog nieuwsgieriger naar je schilderijen enzo. Wat goed je voornemens, moedig.
Raar he dat in slechte tijden dat soms, als je/ik me er toe kan zetten het werk wat extra’s kriijgt, er is me ook vertelt dat ik in deze periode echt vooruit ga. De meeste beroemde schilders hadden geen best leven geloof ik. zouden ze daarom zo goed schilderen.
In elk geval heel veel sterkte, ik keek uit naar je posts, heb het idee je een beetje echt te kennen.
bedankt daarvoor.
Thian.
@ 778 Janus
Een hele tijd geleden lijkt het, maar het bleef in mijn hoofd, het ging over stemmen, jij noemde het stemmen maar het gaat veel verder hoor,
Het ging over een 11 jarige jongen, je schrijft als hij je letterlijk heeft vrij gevochten, waarom (in godsnaam) zou hij willen dat je er een eind aan maakt. Je hoopt dat ik hem als vriend ga zien.
Dat zie ik al lang, voor de “kleintjes” ben ik niet bang. Daar moet ik om lachen maar ze maken wel dat ik met een duim in mijn mond en met een beer op de bank zit. Dat ik speelgoed koop etc.
Hij heeft me vrii gevochten uit een situatie die erger als de dood was, een verkrachting (was hooguit 11) waarbij andere jonges me wilden helpen maar werden tegen gehouden door mijn broer en die allemaal samen wegliepen. Toen ik ze weg zag lopen ben ik zelf weg geraakt en weer bijgekomen toen ik los was, heb mezelf hem aleen nog een schop zien geven ben toen gevlucht. Het dichtje van de dader zat bij me in de klas en heeft me het toen ik in de twintig was. Iedereen wist het alleen ik niet, niemand heeft ooit me me gepraat.
Het zijn niet alleen stemmen, ik gedraag me ook zo dan, ik werd er zelf op het werk wel op aangesproken en dan wist ik er niets meer van of vaag maar kon het niet na vertellen. Daarom willen ze een gespecialiseerde behandeling. Na 10 keer weet ik nog steeds niet zeker of degene die op me afkomt de behandelaar is.
In meerderheid ben ik voor dood gaan, afspraken tellen ook, en er wordt gezegd dat er mischien een manier s om prettig te leven. Heb geprobeerd doelen te stellen, huisje met tuintje en dieren, echt goed schilderen, eigen stijl ontwikkelen, weer iets gaan doen met muziek. Maar andere momenten lijkt het flauwekul,ik neem immers mezelf mee, alles gaat daar niet om weg etc je kent het wel.
Moest toch even er op schrijven, had ik beloofd aan mezelf.
groetjes Thian
Lieve Thian,
Och Thian, het ligt beslist niet aan jou, jij bent juist de reden waarom ik begonnen ben hier. Je raakt me zo, in alles wat je schrijft. In je moed zoveel prijs te geven. Je bent voor mij niet anoniem meer, het is alsof ik je al jaren ken. daarom ben ik niet bang mijn anonimiteit aan je prijs te geven.
Ik begrijp je angst, weer afgewezen, misbruikt te worden, dat is immers altijd ook mijn grootste angst.
Ik heb geen voorstelling van hoe je eruit ziet, maar wel hoe je er van binnen eruit ziet, en dat is mooi, dat is kristal.
Niet alleen fysiek geweld, maar ook woorden kunnen mij nog meer , beschadigen, klein doen voelen, terechtgewezen, nog meer mijn onvermogen onderstrepen. Maar het zijn niet jouw woorden die dat doen.
Jouw woorden hebben mij alleen maar geholpen.
Bedankt Thian en ik hoop dat ik ooit weer lees, spreek en misschien zie…
Maar doe maar voorzichtig Thian, want misschien ben ik het wel die jou erg zal tegenvallen.
Veel liefs,
Elisabeth
@ elisabeth,
Wat schrijf je lief, ik probeer door te vechten hoor, laat het er niet zo bij zitten,
en zorg voor een neutraal, kort en niet dramatisch, kant en klaar berichtje is, voor als ik er niet meer mocht zijn voor de websites waarop ik actief ben, dat dan zo verstuurt kan worden.
Net als het ontwerpen van een kaart.
Gek he, had ook nooit gedacht zo oud worden.
Maar zoals ik zei ik vecht nog dapper door.
Jij ook he, mijn idee over jou, een zorgzame moeder voor haar 4 kinderenen toch onbegrepen en ja wat, ieder geval creatief, gevoelig en begrijpend. Zou je graag tegen komen als ik zou durven, over schilderen praten etc.
Heb het gekke idee dat janus manier van schrijven aan je ex doet denken (door wat je over hem schreef). Raakt het je daarom zo? begrijp wel waarom je hier voor kiest. Doe maar wat het beste is voor jou.
Je leest nog van me hoor, zeker.
heel veel sterkte en liefs,
groetjes Thian
@ Thian 802
Hallo Thian,
Ik moet dit toch echt eerst even schrijven, voordat ik het weer over andere dingen ga hebben.
Jij schreef in 802: ‘Heb het gevoel dat ik wat fout heb gedaan….’.
Maar jij hebt niks fout gedaan, Thian. Dat zei Elisabeth ook al. Elisabeth is van mij geschrokken. Dat weet ik zeker. Van wat ik over haar relatie met haar ex zei in 799 – denk ik – of misschien alleen al doordát ik er wat over zei, en van wat ik tegen Malka heb gezegd. Dus dat heeft met jou niks te maken.
Sterker nog: jij hebt nooit wat fout gedaan en dan heb ik het over je jeugdervaringen. En daarmee beantwoord ik deze twee regeltjes uit je gedichtje: ‘je kunt er niets aan doen’ en ‘het was niet jou schuld’ Jij vroeg in dat gedichtje om iemand, die dat tegen jou wilde zeggen. Nou, ik zeg het tegen je.
Maar ik zeg het niet, omdat jij het gevraagd hebt. Ik zeg het niet om zomaar lief of aardig voor je te willen zijn (wat ik best wel wil). Ik zeg het niet om jou alleen maar een goed gevoel te geven. Nee, dáárom zeg ik het niet. Ik zeg het, omdat het waar is!!!
Nee, het was niet jouw schuld, Thian. Kinderen en volwassenen, die hebben meegemaakt wat jij hebt meegemaakt, denken heel vaak dat het aan hun lag en dat zij iets fout hebben gedaan of dat ze niet lief genoeg zijn geweest. Maar dat is niet zo, Thian. Die ánderen hebben de fouten gemaakt, de daders. Niet jij. Jij hebt nooit wat fout gedaan. Dat moet je goed begrijpen en goed onthouden.
Kijk, ik bedoel natuurlijk niet, dat je een heilige bent. Jij zult ook wel eens dingen fout doen of als kind ondeugend geweest zijn ofzo, neem ik aan. Maar dan heb ik het over gewone en normale dingen. Dingen, die ieder mens wel eens fout doet. Maar dat gevoel, dat jij waarschijnlijk altijd ergens voelt, dat het jouw schuld is en dat jij het fout gedaan hebt, dat gevoel, Thian, waardoor je waarschijnlijk ook nu dacht dat jij wat fout had gedaan, dat gevoel bedoel ik. Dát gevoel is NIET reëel!
Goed, dat wou ik eerst even zeggen. (Toen ik begon had ik het een stuk korter in gedachten, maar het moest toch zo.)
Alle goeds, Thian en tot de volgende keer,
Janus.
@ 797 Thian
Mijn twee reacties met betrekking tot Luc bevatten volgens mij geen commentaar en de vrijblijvende adviezen ‘moest’ ik geven, omdat ik me teveel herkende in zijn situatie (eigenlijk had ik me serieus voorgenomen me verder te beperken tot lezen, omdat het nadenken over en schrijven van reacties met inhoud me teveel energie kost).
Wat jij schrijft doet me overigens ook veel en is ook heel herkenbaar, tot en met de woorden ‘de kleintjes’. Zo noemde een vriendin van me ook de jonge alters die onderdeel uitmaakten van haar minstens 15 persoonlijkheden. Ook het kopen van speelgoed en zelfs kinderschoenen, waar ze natuurlijk niets aan had, behoorde tot haar voor mij nauwelijks te begrijpen wereld.
Alters, waar ik mee gesproken heb. Waar ik gesprekken mee voerde, die zij zich niet herinnerde… heel vreemd. Andere stemmen, ander woordgebruik.
Er was er één die shag rookte (en dat dus ook kocht), terwijl zijzelf menthol sigaretten rookte. Er was er één, die zich ‘Niemand’ noemde, wijs was of in ieder geval zo overkwam en uit de losse pols prachtige gedichten verzon.
Ook haar voorgeschiedenis was meer dan walgelijk.
Vanuit die ervaring had ik dus al eerder kunnen reageren, maar meer dan je de allerbeste psychiatrische hulp toewensen kan ik eigenlijk niet.
Schrijven dat ik met je meeleef, vind ik zeker in jouw geval te clichématig.
Je gemeend sterkte toewensen, dat had ik inderdaad wel eerder kunnen doen… maar ik was/ben nu eenmaal een lezer geworden, die zich even niet in kon houden.
Maar nogmaals, van mij geen commentaar en hooguit vrijblijvende adviezen.
Het ga je zo goed als mogelijk is , Thian.
En dat wens ik ook alle andere schrijvers en lezers, waarbij ik hoop dat niemand zich terugtrekt, omdat wie dan ook iets schrijft wat je niet wilt lezen. Iedereen is vrij om -binnen bepaalde grenzen- te schrijven wat hij/zij wil, maar iedereen is ook vrij om te lezen en te reageren wat hij/zij wil lezen en waarop hij/zij wil reageren.
Met vriendelijke groet,
HenK
@ Elisabeth 801
Hallo Elisabeth,
Ik ben blij met je aanvulling op het advies, dat je Luc gaf in 791. Dat geeft veel meer duidelijkheid. Dat verklaart niet alleen dat advies, maar werpt ook een heel ander licht op mijn post 799, voorzover die jou betrof.
Je gaf aan dat je hier niet meer gaat schrijven, omdat je je niet meer veilig voelt. Ik vind dat naar en erg jammer. Ik denk vooral voor Thian, omdat jullie zo’n goed contact hebben. Maar het maakt duidelijk dat nu jouw kwetsbaarheid op dit forum in het geding is. Daarom wil ik alsnog reageren op iets wat je in 773 zei. Daarin zei je dat je mijn kwetsbaarheid wilde zien. Het is verleidelijk om daar veel over te zeggen, maar ik beperk me nu tot één ding, omdat ik daarmee ook iets over jouw positie hier wil zeggen.
Ik vind dat ik me kwetsbaar opstel alleen al door hier te schrijven. En dat geldt natuurlijk voor iedereen hier – voor jou dus ook – want je weet nooit hoe mensen zullen reageren. Je loopt altijd het risico dat iemand een pissige post schrijft, zoals jij een beetje deed in 773 naar mij toe. Je hebt kort daarna weer sorry gezegd, dus zand daarover. En 773 viel nog erg mee. Lees maar eens wat ik – en ook Karel – hier een paar maanden geleden voor onze kiezen hebben gekregen. En ook daarvóór hebben mensen mekaar al behoorlijk in de haren gezeten. Ook Henk heeft toen nogal wat te verduren gehad, als ik mij goed herinner.
Of je moet daar tegen kunnen óf je moet daarmee leren omgaan. Hier weggaan is eigenlijk de slechtste optie, behalve als je het hier echt ‘gezien’ hebt of andere afwegingen moet maken. Maar ik durf met zekerheid te zeggen dat jij het hier nog niet gezien hebt.
Om hier te ‘overleven’ is het de kunst om afstand te nemen van die dingen, die niet op jou van toepassing zijn. (En wie weet is dat in zijn algemeenheid wel een kunst, die je moet leren om te overleven.) Wat dat betreft is ook dit forum een echt samenlevinkje met alle risico’s van dien. Ik hou daar ook rekening mee, vandaar dat ik mogelijk wat afstandelijk of terughoudend over kom.
Ik heb de indruk – en zeg het maar als het niet klopt – dat jij je te veel laat meeslepen door dingen, die niet op jou van toepassing zijn. Zo lijkt het dat jij je ook door de dingen, die ik in zijn algemeenheid in 799 heb gezegd toch op jezelf hebt betrokken en je daardoor uit het veld hebt laten slaan.
Ik maak wel vaker van dat soort algemenere opmerkingen in het verlengde van wat ik aan iemand persoonlijk schrijf – dus ook bij jou – omdat er over jouw schouder nog zo’n 60 mensen per dag zitten mee te lezen, die mogelijk ook wat aan die opmerkingen hebben.
Je vroeg ook in 773 waarom ik hier schreef. Wel, voor iedereen, die hier leest. (Dat een aantal het gestolen kan worden wat ik hier schrijf, is onvermijdelijk.) En ik doe het ook voor mezelf, want wat ik hier doe vind ik – voor mezélf – één van de belangijkste dingen om te doen. Veel belangijker dan wat in deze samenleving over het algemeen als belangijk word gezien, zoals het geven van handrukken van drie miljoen. Dat is volstrekte onzin en heeft in menselijk opzicht geen enkele betekenis. (Behalve als zo iemand iets goeds met dat geld doet.) En doordat ik het gevoel heb dat ik wat nuttigs zit te doen, neemt mijn depressiviteit wat af.
En dan was er mijn reactie 793 op Malka. Ik was eigenlijk bang dat Thian daarvan zou schrikken, maar dat viel geloof ik mee. Maar nu blijkt dat jij ervan bent geschrokken. Daar kan ik weinig aan doen. Ik ‘moest’ die post zo schrijven, want zo voelde ik het. Ik denk dat het in veel gevallen een positief effect heeft om zo recht uit je hart te reageren. Zo ook hier.
Let wel, zij heeft niet alleen tien keer geprobeerd om er een eind aan te maken, nee, zij heeft tien keer het risico gelopen er zwaar beschadigd uit te komen! En dan wordt het toch wel eens tijd dat iemand zegt: ‘HALLOOOOOOOOO’ en een ernstig waarschuwend woord laat horen, óndanks dat – of juist ómdat– het om een heel gevoelige kwestie gaat. Het kan best zijn, dat al velen voor mij dat tegen haar gezegd hebben – weten we niet – maar dat maakt niet uit. Beter een keer te veel dan te weinig in een situatie als dit.
Daarom heb ik het risico, dat lezers hier dat als shockerend zouden ervaren, voor lief genomen. Ik was me daar bewust van. Het was een afweging. Sorry, als ik jou heb laten schrikken. En tsja, je lóópt (theoretisch) natuurlijk het risico dat ik dat bij jou ook eens zal doen – en daardoor voel jij je nu waarschijnlijk onveilig – maar ik verwacht niet dat daar ooit aanleiding voor zal zijn. Ik doe mijn best vriendelijk voor je te blijven. :)
En of ik God ben? Who cares. Volgens de bijbel zijn we allemaal goden. Reuze gezellig. Maar je moet nooit luisteren naar iemand, om wat hij is of zegt te zijn. Zelfs de grootsten maken fouten. Alleen naar wát hij/zij zegt moet je luisteren (met je eigen oordeel). Alleen aan de vrúchten herken je de boom. En alleen aan de vruchten heb je (eventueel) wat. De boom moet je gewoon laten staan. (Wat niet wil zeggen dat je je niet met mij mag bemoeien, want praten met de boom mag natuurlijk wel.) (Vergeef me dat ik wat zit door te trippen.)
(Uiteraard) Vriendelijke groet,
Janus.
Thian, toch nog even vor jou iets wat ik ooit geschreven heb en Janus mag meelezen.
Hij heeft trouwens gelijk, wij hebben goed contact, jij en ik. en dus vooral de laatste regel speciaal voor jou
Een geschenk
Ze trokken God aan zijn mouw:
‘Dat geschenk van je
de liefde,
wat was daar je bedoeling van?
Het regende en God verzonk in gepeins
( maar eerst rukte hij zich nog los, hij hield niet van hun manieren)
en al peinzend
waadde hij door leven en door dood,
door waanzin en nalatigheid,
door waarheid en door angst,
zag hij hoe zij frunnikten aan elkaars jas
en daalde peinzend af
langs de smalle trap van hun rede-
‘Ik heb het geweten,’mompelde hij . ‘Ik heb het geweten.’
Toon Tellegen
Bij de stilte van de nacht en dit gedicht stromen mijn gedachten en kan ik ze zonder schaamte verwoorden.
Bij daglicht verbleken mijn gedachten. Ik verwoord ze in een troebele stroom en door de hoeveelheid verbergen ze mij, mijn bedoelingen, mijn pijn dicht onder mijn huid, lichtgeraakt. Vooral als mensen die mij dierbaar zijn dingen zeggen die ik niet kan plaatsen.
Ik ben bang, bang voor wat er geïmpliceerd wordt. Bang dat je niet aan de verwachtingen voldoet. Heeft niet iedereen dat? Je wordt ouder maar de hoop dat er een eind komt aan de eenzaamheid blijft. Ook al weet je steeds beter. Er scharen zich liefdevolle betrokken mensen om je heen. Maar je weet, hoewel je dat niet wil weten dat, er daarbij altijd (eigen)belangen een rol spelen.
Wat kun je doen om die waarheid te ontkennen? Je geeft jezelf weg, je probeert alles wat je denkt dat je aan liefde hebt uit te delen. Belangeloos? Nee niet belangeloos. Immers om de eenzaamheid te verdrijven wil je je in een positie manoeuvreren van de schenker en niet in die van de ontvanger. Als ontvanger word je kwetsbaar. Want eigenlijk wil je niets liever dan ontvanger zijn, maar dat is niet mogelijk meer. Je weet niet hoe dat moet. Je bent te zeer verweven met de rol van gever, als ontvanger ben je te vaak teleurgesteld. Die teleurstelling heb je misschien te vaak aan jezelf te danken, immers onvoorwaardelijke belangeloze liefde is wat je eist. En dat weet zelfs God niet meer wat dat is. Je komt tot de ontdekking dat liefde een loos woord is. Wat je er nog van weet zijn slechts de letters, terwijl je eigenlijk voortdurend probeert om de betekenis van het woord aan anderen uit te delen. Hoe zit dat nu? Zo ingewikkeld zit het dus bij mij. Ik stel mezelf voortdurend voor een onmogelijke taak. Iets te geven wat niet bestaat.
Als je tot de ontdekking komt dat liefde niet bestaat dan bestaat het leven ook niet. Tenminste niet dat leven waarvan je denkt dat het bestaat.
In het werk van een van mijn favoriete schrijvers Louis Paul Boon vind je voortdurend het thema van het individu op zoek naar vrijheid en geluk (Utopia), daarbij in voortdurend conflict met de maatschappij (anarchisme), terwijl het in het bereiken van die vrijheid en dat geluk steeds zal falen omdat deze in absolute zin onbereikbaar zijn (twijfel, pessimisme). Men kan daar nog aan toevoegen dat de meeste van Boons personages uiteindelijk berusten in het kleine geluk: “ alleen het kleine kostbare telt”.
Ik probeer me voortdurend voor te houden dat ik ook zo’n Boon personage ben waarbij het kleine geluk telt.
Dit lukt meestal niet. Immers het gevoel van alleen zijn wordt onderstreept, door de wijze waarop ik mijn leven zou willen inrichten. Let wel ‘zou willen’, want wat ik voel en denk ( de anarchist in me) beantwoord totaal niet aan de verwachtingen die men van mij heeft. Je beste vrienden gaan een heel eind met je mee, en opeens ontdek je dat ze je niet meer kunnen volgen.
Je stelt iedereen om je heen teleur. Het is alsof je plotseling weer van kleur bent veranderd. Je past je dus maar weer aan je omgeving aan als een kameleon. Je moet gewoon net als iedereen gelukkig zijn. Vier gezonde kinderen, een man, een groot huis , een heerlijke tuin , een baan enz.enz Your daddy is rich en your ma is good looking. Iedereen die je tegenkomt laat je een splinter(wel van de juiste kleur natuurlijk) van je wezen zien. Er ontstaan zoveel splinters dat je gaat twijfelen of al die splinters ooit weer een geheel vormen.
Soms ontmoet je iemand waarbij je het gevoel hebt dat je zelfs een handvol splinters kan laten zien, zelfs van de verkeerde kleur.
Liefs Elisabeth
Zoveel antwoorden, zoveel bemoedigende woorden en raad.
Lieve lieve Thian. Heb zitten huilen toen ik de laatste paar posts van je las. Vent van 47 zit te grienen. Ken je niet en toch wil ik met je delen in je pijn.
Maar iets over mezelf ipv een 20 tal regeltjes :) In 84 heb ik een ongeluk gehad. Maanden in coma gelegen. 1 ding is me toen bijgebleven. Toen ik thuis vertrok was mijn vader zwartharig. Toen ik bijkwam in ziekenhuis en hij kwam op bezoek was hij spierwit. Dat heeft me een enorme knal gegeven. Mijn vader is kort daarna overleden. En ik gaf/geef mezelf nog altijd hiervan de schuld. Ik ben toen langzaam veranderd. Had het niet door.
Jolanda heb ik leren kennen een paar maanden na mijn vaders dood. Ik wou geen relatie maar zij hield van me. Dus toch maar begonnen.
Verhuisd naar Nederland. En wat men zegt is waar. Na verloop van tijd ga je van iemand houden. Is zo ook en flinke tijd geweest. Echter door allerlei dingen zoals teveel werken, een verbouwing aan het huis die falikant foutliep (nog altijd) steeds meer verschil van mening, zich ergeren aan elkaar etc. is mijn liefde verdwenen. Ik zie haar nu als vriend, kind.
Merkte dat ik openstond voor andere vrouwen. Ben mezelf daarvoor gaan haten. Vind mezelf ontrouw.
Krijg ook rare trekjes. Compulsief gedrag. Dingen 100 keer recht leggen, handen 20 x wassen LOL en zo maar dat terzijde.
Ik wil weg uit alles, vluchten. Opnieuw beginnen. Maar durf ook niet. rare dingen zoals mes op borst zetten en drukken. Kijken of het pijn doet. Pillen zoeken en dan denken neen niet doen.
Als ik alleen ben huilen als een wolf. Komt er gewoon uit zeilen.
Psychiater. Ik had hier een wachttijd van bijna een jaar. Kreeg medecijnen waardoor ik constant met bloedneus liep. Kom ik bij hem en dan zit daar zo iemand van ja ik lees dit dat, dat lossen we wel effe op. Denk ik, man waar heb je het over.
Ik heb een B.V.. Komt geen geld binnen nu. Werkt ook op me in. Waar moeten we het van gaan doen als ik niet beter wordt?
k spreek nu veel met iemand uit denemarken, een vrouw. Ben me gaan hechten aan haar. Kan veel aan haar kwijt. Ook weer fout natuurlijk denkt mijn brein. Mijn hart zegt neen. Die 2 gaan nooit samen. Waarom niet?
Jullie allemaal hier, ik wou dat mensen in RL ook zo lief waren. En niet snoei en snoeihard. Want dat is wat ik vaak in mijn vak tegenkom.
Heb gewoon getyped wat in mijn hoofd zat. Wou het even spuien. Weer even leeg.
Elizabeth, blijf asjeblieft.
Hallo allemaal, ben een beetje overdondert door wat ik allemaal heb gelezen en bij versturen van posts kreeg ik telkens een error.
Hoi Janus,
Ik waardeer echt wat je schrijft hoor, bedankt voor je lieve en wijze woorden. Dat gedicht was algemener als het opgevat was, de hele ellende van verjaardag, de brieven van familie, de herbelevingen, het lezen hier, en toen was het er plotseling, stond zo op papier. Heb het in een opwelling gepost en dacht nu een error maar die krijg je als je je woorden goed afgewogen hebt.Is niet erg hoor.
Kan mezelf van buiten observeren en weet dat het niet rieel is maar ik blijft me schuldig en onrustig, rot voelen, gaan bemiddelen het goed maken, weet ergens dat het irrieel is, voel het niet zo. Is me tot voor kort ook nu met die ellendige verjaardagskaarten verteld, toe geschreeuwd, in het gezin als kind kreeg ik letterlijk overal de schuld van zelf van wat de hond deed kreeg ik storm over me heen. Kwam door mijn geboorte dat mijn vader schizofreen was zei mijn moeder met bordeline etc. Volgens wat ik nu weet kun je als kind je dan niet goed ontwikkelen, zelfs je hersenen echt niet, blijft aan het overleven. En ellendig genoeg zie ik daar staan wat mij over mkijn kindertijd vertelt is. Dat bedoel ik met verwrongen ideen.
Ik schrok in het begin even vanje post aan Malka, maar je verduidelijkte jezelf er in en ik zie overal je goede bedoelingen ook al draaf je nog wel eens door (net als ik) Moet ook erg om je lachen hoor. Waarom moet je die boom nou weer laten staan, wil hem op m’n balkonnetje samen met een koe en geitjes, zou ie dat houden denk je. En welke god zou je dan uit kiezen om te zijn?
Groetjes Thian.
Hoi Henk,
Fijn wat van je te lezen, het was niet zo bedoelt hoor maar ik was bang dat we met zijn allen mischien over donderend zouden zijn voor nieuwe komers.
Heel begrijpelijk dat het herkenbaar is, mischien hebben jullie wat aan elkaar dan.
Goed te lezen hoe je met je vriendin omgaat, dat dat kan, je niet spot of treitert maar begrip probeert te hebben. Het is voor bv mij al niet te begrijpen, dacht hoe kan een buitenstaander daar dan ooit mee omgaan, zoveel praktische problemen levert het op zo vermoeiend, als of het als zand door je handen glipt, de werkelijkheid. Mooi om te lezen hoe je er tegen aan kijkt. Hoe het kan.
Heb tot voorkort heel veel te horen gekregen dat andere mensen veel ergere dingen hebben (niet hier hoor) etc, hoor dat sinds deze diagnose niet meer, dat is wel heel raar, voor mij is er voor en na geen verabdering.
Krijg sinds kort behandeling in een gespecialiseerd behandelcentrum, heb nu ook taxivergoeding, zie het nog niet erg zitten maar geef me maar over voorlopig, nee ik ga het een kans geven. Heb aan gegeven dat het vorige stabilsatieprogramma averechts werkte, dat ik het hier en nu vreselijk vindt en dat niet bevordelijk werkt en dayt heeft ze allemaal opgeschreven en maakt nu een behandelplan. We zien wel.
Bedankt voor je lieve woorden, veel sterkte
ik hoop weer wat van je le lezen.
groetjes Thian
@ 809
Lieve elisabeth,
Er zijn is genoeg, blij zijn om alle kleine dingen,
kun jij ook blij worden van een klaver bloemmetje dat bloeit, op je buik willen aan liggen om het te tekenen, als je het plukt gaat het immers dood.
Het mooie zien, blij worden van een staartstokje dat gras uit je handen eet, van de katjes die kopjes geven etc. Ik zie details geen geheel.
Mischien komt het omdat ik geen geheel ben.
Maar van een kleine nare gebeurenis ben ik evenredig van slag.
Maar ik zoek een ander woord voor splinters, juist omdat het me aan lijmen doet denken als het in elkaar past, zolang het iets is dat in elkaar past, nee mischien elkaar aan vult, tot een kleurijk mooi geheel maakt, doordrongen van licht en zon.
En de waarheid, wie weet wat de waarheid is, ik niet, het is veel te verwarrend die laten we links liggen, alleen maar gewoon zijn zoals we zijn en horen wat we zeggen, wat we bedoelen wat doet de rest er toe?
geen verwachtingen maar mogen zijn wie je bent.
Begrijp je,
groetjes Thian
@ 810,
Hoi Luc,
Lief wat je schrijft.
Wat ik me meteen afvroeg is hebben ze met je gepraat over de gevolgen van maanden lange coma, ik heb een opleiding in de gezondheidszorg en er jaren lang gewerkt. Weet dat het invloed op je hele zijn en denken kan hebben. Ws ben je gerevalideerd en zullen ze er met je over gesproken hebben.
Huil maar hoor, ik heb van een hulpverlener in het crisiscentrum gehoord dat je met huilen giftige stofjes kwijt raakt (er ook wat over gelezen) die ontstaan door verdriet etc. en als je niet huilt en het opstappelt en je je slechter voelt. Ik neem het met een korreltje zout maar het is vast niet voor niets dat mensen kunnen huilen. Ik huil wel met je mee.
Je hebt ook veel mee gemaakt.
Ik wil ook overal uit weg, als ik zeg dat ik weg wil, zeggen ze dat, schijnt wel iets te maken te hebben met PTSS, met onrust. Is ellendig want je kunt niet voor jezelf vluchten, nou je met DIS een beetje behoorlijk wel.
Met een hulpverlener moet het maar net klikken en dat na een jaar wachten, vreselijk. Dat moet toch beter kunnen?
Heb geen idee wat RL is.
Blijf hier maar schrijven hoor, fijn wat van je te horen.
groetjes Thian
Lieve Thian,
Ja ikgeniet wel van de kleine dingen, steentjes bijvoorbeeld die ik opraap, Toen ik nog een tuin had, praatte ik tegen vooral het onkruid, voordat ik het uittrok, maar meestal liet ik het staan, want kon het niet over mijn hart verkrijgen, keken zo zielig naar mij, en werden mooi. praat ook met dingen, de was, de knuffels die ikheb enz.
Geniet ook van mijn kinderen en nu vooral van mijn kleinkinderen, van anderhalf en een. Zei pratenook met de dingen, weet precies hoe dat voelt, ben dan ook anderhalf.
Voel me nu weer verslagen. Ben bij de psycholoog geweest, voelde me redelijk goed toen ik ging, had me voorgenomen om niet weer te huilen. Had dus een schildje om me heen, hij , ik weet niet hoe hij dat doet, prikte er weer doorheen. En daar was ik weer bij weer dingen die mij pijn hebben gedaan, dit keer het misbruik in mijn huwelijk, wat ik weggedrongen had. Het was niet zijn schuld, kon nooit nee zeggen. Kon dat niet als kind, en later bij een verkrachting, snachts in een steegje. Mijn psycholoog liet me zien wat er dangebeurde, dan raakt een deel van mij los van mij, en dat deel wordt dan gebruikt, ik kijk als het ware toe , om niets te voelen. Maar nu komt het terug he, dat deel bij mij en voel ik de pijn.
Denk nu veel aan Malka, Hoe zou het met haar zijn.
Janus heeft gelijk, nog een ster op z’n borst, ben nog niet klaar op deze site. Tja want waar en aan wie anders, kan ik schrijven over mijn verdriet.. Wil bij jou onder die tafel kruipen, in woorden dan Thian.
Heb je een plekje voor mij?
groetjes,
Elisabeth.
Hallo Malka,
Er word zo veel over je gepraat hier Malka, maar hoor jouw stem niet meer. Ben je er nog?
Wat is er toch in jouw leven gebeurd, dat je zo wanhopig heeft gemaakt.
Ik heb geen adviezen of kan je niet troosten, maar wil graag naar je luisteren, alleen maar luisteren en mee leven.
Laat wat van je horen alsjeblieft,
Elisabeth
even tussendoor, ik ga zo kijken naar ‘Spraakmakende zaken’ op Ned.2 (2120 uur), over jongeren en zelfdoding in noord Nederland.
Elk mens heeft natuurlijk zijn eigen verhaal, en geen mens is na te maken helaas. Liefs voor allen, ook Magnani waar ik lang niets van las…
Programma viel beetje tegen, veel over drugs en verslaving. Wel schijnt de leefstijl van directe invloed te zijn op een eventuele doodswens.
@ 816
Lieve elisabeth,
Wat erg wat er met je gebeurt is, een heele lieve hulpverleenster in het crisiscentrum zei tegen mij dat als je als kind geen grenzen tussen jou en een ander hebt geleerd, geen eigenheid, basis veiligheid en nog wat van die dingen dat het je dan wordt aangedaan ook als volwassene, omdat je het dan niet weet. Je moet als het ware leren hoe het anders kan. En als er dan ook nog een groot leeftijds verschil is is het oneerlijk en kan er niet van je verwacht worden er tegen op te kunnen.
Doet die psycholoog het wel in overleg met je, kijkt hij of je het aan kan en is er opvang als het mis gaat??? Moet er niet aan denken, ga dood van binnen als ze zoiets met me zouden doen. Keek en kijk nog regelmatig toe naar me zelf, gek iets he vooral als je voelt dat je uit elkaar gaat zeg maar, bv voelen hoe je na hevig schrikken aan tafel gaat zitten thee drinken met een hulpverleenster maar ook gewoon bij het raam blijft staan en afwisselend van beide plaatsen praat… maf heel maf.
Zit ook weer onder de tafel, kom er gerust bij.
Ben naar het DAC geweest na lang nadenken gebleven terwijl er Biingo was. Had het niet moeten doen. Zo ellendig in mij hoofd, zo druk, ik mag niet winnen, maar ze begrijpen het niet, winnen is leuk maar voor mij niet, en ze denken dat het om de andere bezoekers gaat maat die ziie en hoor ik niet dan. Ze klapten voor de anderen vast ook voor mij denk ik. Ze zei dat ze niet kon horen dat ik Bingo zei, moest harder, Na de derde keer winnen, wou ik niet meer, sloeg cijfers over maar mij buren hielden me in de gaten, zeiden er wat van. De leidster was heel lief pprobeerder op haar manier te helpen zei dat ik ze zo allemaal over me heen kreeg dat ik beter kon meewerken dan was ik er sneller van af. Kon het niet, moest wel, vreselijk, heel veel weg geweest, nu moet ik krassen, doe het nooit meer.
Denk ook aan Malka, raar he op zijn site dat er mensen komen en gaan en je vaak totaal niet weet hoe het verder met degene gaat.
groetjes Thian.
Lieve Thian,
Je meot niet meer naar zo’n bingo gaan Thian. Winnen is verschrikkelijk,weet niet precies waarom ik dat ook zo voel. Toen ik een tijdje geleden in het centrum voor psychisch herstel zat, was er ook een Bingo avond, waar ik aan mee moest doen, vond het verschrikkelijk, was elke keer blij dat er een nummer geroepen werd die niet op mijn lijstje stond. Winnen betekent in de belangstellig staan voor iets wat je niet verdient, wat aan het toeval ligt, dat kan ik niet aan. Men ziet je ,maar ook weer niet. En dat applaus, zo hol, Winnen betekent ook dat de anderen niet winnen. En je weet dat die anderen dat graag willen, dus daar voel je schuldig over als jij hun kans hebt ontnomen, tenminste zo is dat bij mij. Ga niet krassen Thian, dat heb je niet verdiend. Je hoeft jezelf niet te straffen. Daar bij die Bingo ben je al genoeg gestraft. Begrijp dat het krassen je spanning vermindert, maar jij voelt nu de pijn niet, maar ik wel, krijg kippenvel van jou pijn. Ik begrijp het hoor als je het wel doet, heb overal blauwe plekken op mijn armen knijp er zo hard in , omdat de pijn die ik dan voel, mij afleidt van de pijn in mijn hart.
Brobeer het niet te doen Thian, ga maar schrijven of heel hard krassen op papier, ik gooi soms klodders verf op mijn schilderijen, dat helpt ook wel eens, en later ziet het er nog artistiek uit ook.
Schrij hoe het nu met je gaat… Blijf desnoods de hele nacht op voor je..
Elisabeth
hoi ans
ik leef nog en lees nog.
lieve groeten terug.hoop het gaat goed met je.
hoi ans
ik leef nog en lees nog.
maar ik heb niet echt iets waardevolles te zeggen.
ik hoop het gaat goed met je.
en verder wens ik iedereen hier sterkte en liefde.
Hoi elisabeth,
Had slaapmedicatie genomen gisteren (en was de tweede poging met versturen), en niet meer gelezen, had niet zo’n snelle reactie verwacht, vindt het wel erg lief dat je voor me op wilde blijven.Hoop alleen dat je het niet gedaan hebt, je had ook al een moeilijke dag.
Moest vanmorgen vroeg op, naar behandelaar hier dat stopt de 28 ste. Rare drukke week, alles ‘smorgens.
Heb wel gekrast zag ik vanmorgen, ik vindt het niet erg hoor, het haalt het schuldgevoel een beetje weg. Heb las het erg blooed wel eens het gekke idee dat jje daar ookk een schilderij mee zou kunnen maken gek he.
Zo raar gisteren, weet wel wat er is gebeurt maar is toch onwerkelijk, zit ook te hopen bij elk nummer dat het er niet op staat, in het begin gaat het nog maar hoe minder ik over heb hoe erger het wordt, had bedacht al ik het eerste dat ze noemen over slaan kan ik nooit bingo hebben.
Maar ik werd er rustiger door waarop de leidster zei, voor de groep, je speelt toch niet vals en mijn buurvrouw meteen zei 21 is al geweest en ik nl niet kon zeggen dat ik dat niet deed.
Maar ook een prijs uitkiezen is lastig, er zit alleen maar in mijn hoofd datt ik het niet mag, niet verdien, heb er niets voor gedaan, thuis vroeger was het een hel als er een spelletje werd gespeelt, ze konden allemaal niet tegen hun verlies, ik was de kleinste, moets zorgen dat ze allemaal wonnen maar dat mochten ze niet merken want dan was het ook niet goed. Eindigde in ellende en ik kreeg de schuld.
Blauwe plekken door knijpen of slaan vinden ze ook zelfbeschadiging, alles wat bij een ander pijn doet ook al voel je zelf geen pijn.
Kan wel zeggen niet doen hoor maar dat is niet haalbaar he?
Blijk soms ook hele grote paarsblauwe plekken te hebben, dat heb ik dan zonder ik het merkte zelf gedaan met krabben, soms heb ik brandblaren van de verwarming die ik tijdens en daarna niet voel, kom ik er bij omkleden achter, dan heb ik het alleen maar koud gehad. Gek he.
Ga nu snel douchen en naar behandelaar.
sterkte voor vandaag,
groetjes Thian.
@ 823
Hoi Magnani,
Je schrijft aan Ans maar wil je toch even zeggen dat ik het wel waardevol vindt wat je eventueel te zeggen / schrijven hebt hoor.
Schrijf gewoon maar als je wilt.
Groetjes Thian.
Thian, hallo :). Sorry dat ik niet dadelijk reageerde. Ik ben geen beste schrijver en heb eerst alle posts hier gelezen.
RL= real life of de realiteit. Ik zit in de IT en alles daar is in het engels, dus hersenloos erin geklopt.
Coma = geen behandeling. Men was blij dat ik weer terug was. Werd niet meer over gesproken of iets aan gedaan.
Wat ik eraan heb overgehouden voorzover ik mezelf nog kan herinneren van daarvoor:
– Ik haat het als mensen me aanraken (wordt/werd (heb het weten te temperen) dan gelijk agressief).
– Ik kan midden in een gesprek gewoon ergens anders zijn.
– Ik kan niet tegen drukte, wil me dan verschuilen.
– Ik kan niet tegen lawaai.
– Huil om de stomste dingen. En weet vaak niet eens waarom.
– Angst voor bindingen. Kan zomaar een relatie of vrienschap stoppen. Wil dan gewoon geen contact meer. Als je me vraagt waarom zijn het vaak pietluttige dingen.
– Ben het liefst alleen.
– Prettige bijkomstigheid, was daarvoor slecht in mathematica en daarna ging het als gesneden koek. Ja ook iets positiefs.
Mijn moeder vertelde me later dat ik ook een hersenbeschadiging had opgelopen. Nooit bij stilgestaan.
Desondanks is alles daarna goed gegaan. Zelfs een eigen zaak weten op te zetten. En 2 vrienden gevonden die met mijn eigenaardigheden overweg kunnen. Tot nu. Weet eigenlijk niet echt wat de uiteindelijke klap heeft gegeven. Heb in vorige post wel een aantal redenen vermeld. Maar of het een daarvan is, weet het niet.
Bij PSYQ, (waar ik terechtkwam na een aantal gesprekken met een hulpverlener bij mijn huisarts) werdt in de intakefase gezegd dat ik depressief was en suicide. Heb toen moeten beloven dat ik niets zou doen.
1 jaar gesprekken gehad met een hulpverlener aldaar (tussen opvang wegens wachtrij) en een hoop medecijnen geslikt.
Resultaat: uiteindelijk zat hij zijn problemen tegen mij te vertellen i.p.v. omgekeerd.
Toen de gesprekken met de echte psych. Zoals ik al zei, rampzalig vond ik dat. Ben toen gelijk dichtgeklapt. Heb toen gezegd dat ik het zelf zou oplossen (altijd al gedaan) en gelijk vertrokken.
Alles thuis weggegooid. Spijtig. Maar aan de andere kant, was 1 doosje. Werkt niet echt denk ik.
Maar wat anders, wat lief van je om zo te reageren op mij. Terwijl je zelf in de ellende zit. Je weet niet wat voor gevoel me dat gaf toen ik het las. Iemand vind me de moeite waard om serieus op te reageren.
En niet dadelijk zoiets van het komt wel goed, gaat vanzelf wel over. Dat hoor ik al te vaak.
Henk, John, mischien Joan als die dit nog leest, Emma
——————————————————————–
Ook jullie posts zijn van waarde voor me (heb alles uitgeprint en herlees ze vaak). Hoe moet ik het zeggen? Heb jullie lief voor de wijze waarop jullie altijd met respect naar anderen toe reageren.
Dat is het. Niet veel over mezelf losgelaten. Heb meestal veel tijd nodig voordat ik vertrouw en mezelf laat zien. Ben nu nog veel te bang.
@ 825
Hoi Luc,
Lief je reactie, maakt niet uit hoor wanneer je reageert, neem de tijd, ik heb in het begin ook eerst gelezen en toen gaan schrijven vondt het erg eng in het begin, had zoiets van o, het zijn wel echte mensen, geen fictie.
Ik heb als activiteitenbegeleidster in een verpleeghuis gewerkt, zit nu al 1,5 jaar in de ziektewet, daar was ook een coma afdeling, ik werkte zelf met psycho geriatrie, maar henb wel wat over geleerd en gehoord.
Fijn dat ze blij waren met je ontwaken, maar voor zover ik weet horen mensen vaaj een jaren lange revalidatie en of begeleiding te krijgen om om te leren gaan met de veranderingen in de psyche (naast evt lichamelijk letsel) zoals verandering van karakter, emotionele instabiliteit (zijn ook andere termen voor) etc ook wordt de direkte omgeving ondersteunt omdat als het leven weer wat normaler wordt bv omdat het lijkt of er een totaal andere partner is.
Ik ga hier verder niet op in hoor want dat heeft geen zin. Maar ik denk wel dat het heel erg moeilijk zal zijn geweest alles zo zelf weer te hebben moeten oppakken, ik kan me goed voorstellen dat je er op een gegeven moment over belast van raakt en dat het best wel mee zou kunnen spelen nu. Mischien dat als je hulp zou zoeken dat het handig is het er over te hebben en dat het verschil zou kunnen maken.
Moet zeggen dat ik ook wel eens wegloop tijdens een gesprek bij een behandelaar, ben immedels zo ver dat ik nog een paar woorden kan uitbrengen en nu zelf weer terug ga of met afspraken weg ga (dat ik bel als ik het niet red, heb nu ook een briefje mee van een hulpverleenster van PsyQ dat ik haar mocht bellen omdat ik erg afwezig en me onwerkelijk voelde, lief he, ook heeft ze kleurplaten voor me uitgeprint en heft ze me gevraagd om na te denken hoe ik afscheid wil nemen, mag haar wat laten doen of met haar naar buiten ze wil het graag goed laten verlopen.
Ik weet nu waarop het niet goed gaat bij nieuwe behandelaar en (moet) ga dit aankaarten morgen dat is erg spannend. Ben er ondertussen van overtuigd dat het net is wie je treft en of het klikt. Jammer dat je niet iemand getroffen hebt die de goede toon vond.
Ik wil en kan die belofte over geen zelfmoord plegen niet doen, is me wel gevraagd, ik onderbreek het en vertel wat ik wel kan beloven en zorg dat er voldoende ruimte voor me in zit. Dus ik beloof dat ik bel voor ik iets doe in die rchting, fdat ik dan degene die ik bel gelegenheid geef om met me te praten etc. En daar houdt ik me ook echt aan, soms bel ik eerder uit voor zorg.
Nu vindt ik dat ze me bij PsYQ zo lief zijn dat ik moet wachten tot ik daar afscheid heb genomen, krom maar ja wat doe je er aan.
Ben benieuwd hoe ze er bij Palier over denken.
De IT lijkt me erg technisch en zakelijk, hoe redt je je daar? lijkt me moeilijk, wel rot de zorgen om je bedrijf en alles wat erbij hoort, knap dat je het zolang hebt volgehouden.
Heel veel sterkte, groetjes Thian.
@ 821
Hoi Elisabeth,
Heb met behandelaar overlegt, vindt dat ik mijn grenzen aan moet geven, moet volgen. En dat ik dus beter niet aan bingo mee kan doen, wel erbij gaan zitten met een werkje oid ivm dat het de enige avond opening is en de avonden zo lang zijn voor me.
Ga het nu daar nog met de leiding bespreken, zodat ze me junnen steunen omdat andere bezoekers me anders proberen over te halen.
Goed he.
Sterkte groetjes Thian.
jongeren en volwassenen met psychische handicaps, zoals PTSS, DIS, autisme en depressie
http://www.stichtingpetra.nl/aat.htm
Is dit iets voor je Thian?
Thian,
IT, ik red dat ook niet meer voorlopig. Moet eigenlijk om bij te blijven alle 2 jaren mijn certificaten vernieuwen.
Zit al een jaar te staren naar een metertje boeken en totaal geen fut. Zal wel bekend in de oren klinken.
PS wat is palier?
/hug Luc
@ 828
Hoi Luc,
Palier is een behandelcentrum in Denhaag, daar val ik sinds kort onder het centrum intensieve behandeling en onder het centrum Dissociatieve stoornissen, heb vandaag weer even bewezen dat ik er thuis hoorde, al is dat het laatste dat ik wil. Heb er een behandelaar een spver io die mijn behanding gaat coordineren maar me voorlopig nog niet begrijpt, nouja heb haar 5 keergezien denk ik. Had telkens nog het excuus dat het door het reizen niet kon, nu heb ik een machtiging voor taxivervoer gekregen om veilig heen en terug te komen en geen excuus meer. Had liever een behandelaar hier in de omgeving gehad.
Erg zo’n meter boeken als het niet lukt, en de druk van het eigenlijk moeten.
Ja ken dat geen fut, alleen doelloos voor je uit staren.
Heb nu sederende medicijnen en wordt er dus wonder boven wonder actief van (is ‘snachts niet zo handig heb er dan 2 overdag 1), lijkt of er ruimte komt om iets te ondernemen, ben wel rustiger in mijn hoofd, wil graag overdag meer zodat ik daadwerkelijk meer kan doen en het niet bij plannen blijft en ik me prettiger voel, het leven mischien wat meer oppakken. Heb het idee (binnenkort) weer aan het werk te kunnen op gegeven, in de zorg komt steeds meer druk, mijn functie is ondertussen vervallen en wordt vrijetijds manager oid alleen intake en plannen, je ziet de clienten niet meer omdat je anderen, die geen tijd en zin hebben, het uit moet laten voeren omdat dat goedkoper is, en dat noemen ze vakkundig etc. Dat kan ik niet ben te betrokken.
Sorry hoor het lukt me niet kort te antwoorden,
groetjes Thian
@ 827
Luc die site is geweldig, ben gek op dieren heb, jaren mijn zakgeld ingelevert en alle onmogelijke huishoudelijke klussen gedaan om te kunnen pony en later paard rijden. Weet alleen niet of ik het durf aan te kaarten bij behandelaar. Zou het liefst er morgen meteen heen bellen maar dan zit (tijdens hun telefonischspreekuur) ik bij de genoemde behandelaar, had ik het maar in maart geweten zou veel makkelijker zijn geweest. En het is ook een eind uit de buurt, maar hoeveel verder kan het zijn? Ik denk er over.
Beste Luc,
Ik vind dat je helemaal niet slecht schrijft en vooral dat je goed je gevoelens kunt verwoorden: dat is heel belangrijk én heel mooi. Bij mij heeft zowel het schrijven, maar vooral het lezen hier me door een hele diepe crisis heengeholpen (had zowaar het touw in mijn handen toen ik mijn eerste post schreef; “te-doen-lijstje” afgewerkt, afscheidsbrieven geschreven). Gewoon open over mijn zelfmoordgedachten en -plannen kunnen vertellen…dat alleen al was zo’n grote opluchting. Heb deze dingen meegenomen op therapie: was een verademing. Geen pillen meer voor mij (hielp niet, bepaalde psychiater gaf me meteen een driedubbele dosis antidepressiva, hielp niets: ze zelf afgebouwd, kwartje voor kwartje…er haast een jaar over gedaan, kreeg ‘rare’ inwendige ‘tics’ tijdens afbouw, toch doorgezet). Voelde me uiteindelijk niet beter noch slechter nadien. Het schrijven en lezen hier heeft me wél geholpen. Ook al ben ik hier ook wel eens uit de bocht gegaan, ach…is ook ik, emotioneel labiel zeker, zal het wel altijd blijven. Maar met het hart op de juiste plaats…zal hopelijk ook wel zo blijven.
Schrijf en lees Luc, alstublief…blijven schrijven….goed of niet goed, emotioneel of niet , verhaal mag maar moet helemaal niet. Ikzelf heb hier slechts een héél klein fragment van mijn verhaal geschreven, en had er ook al spijt van…ben ook eerder gesloten wat dat betreft. (zoals Ans zegt: zo heeft iedereen zijn verhaal. Ieder mens is een boek: het ene boek al wat dikker dan het andere, maar ik weet zeker: het boek van eenieder die het zo moeilijk heeft dat hij/zij zelfmoord ten volle overweegt is gewoonlijk erg erg boeiend, al is het ook soms moeilijk en mysterieus).Ik voel me altijd wat ‘raar’ en ‘haast schuldig’ als ik iets geschreven heb. Weet niet waarom…want het heeft me echt wel geholpen. In die mate zelfs dat mijn therapeute me écht aanraadde om écht wel verder te schrijven. Heb ook zoveel gehad aan bepaalde posts, sommige hangen écht boven mijn bed. Heb er bepaalde ook aan mijn therapeute gegeven, met de woorden: DIT zijn de dingen, de inzichten die ik op therapie vaak mis. Ik heb het zeker nog moeilijk, weet met veel dingen nog geen raad, maar ben wel algemeen rustiger nu. Ik probeer veel minder te voldoen aan de zovele eisen van de omgeving, en neem meer vrede met mijn-zeer-imperfecte-zelf. Ik voel me soms zo ‘anders’, maar gun me meer dit anders-zijn dan vroeger, ik gun me mijn eenzaamheid, mijn cynisme, het feit dat ik me in mijn vrije dagen soms volledig laat afglijden en maar al te vaak geen fut heb en dus geen zak doe, al mijn tegenstellingen (vb.vaak geen mensen kunnen/willen zien maar toch niet zonder aandacht kunnen), mijn emotionele buien: mijn woede en verdriet vaak, ja zelfs mijn zelfmoordwens. En raar…hoe meer ik dit voor mezelf toelaat, hoe minder ik dit alles heb. Zeer raar.
Ik kamp ook nog met serieuse beslissingen…blijf deze maar uitstellen omdat ik van de ene depressie in de andere sukkel, ben super-bang voor verkeerde beslissingen….de raad van Henk is zeer wijs, doch…hoe lang kan men zo bepaalde beslissingen blijven uitstellen? Soms heb ik op dat vlak ook het idee dat ik maar wat blijf aanmodderen. Het maakt me soms erg ongelukkig, maar ach….welke beslissing ik ook neem: “mezelf van tijd tot tijd heel erg ongelukkig voelen” zal waarschijnlijk wel altijd met mij verweven zijn en ach…ik hoef niet meer zo per se gelukkig te zijn. Trouwens: geluk hangt niet echt samen met ‘relaties’, materie, werk……….in het algemeen. écht geluk zit hem in heel kleine fragmentjes: een soms slecht seconden-durend gevoel van “intens echt geluk”. En dat heb ik gelukkig wel nog vaak. Al de rest (relaties, materie, werk….)is volgens mij “tevredenheid”. Ik ben géén tevreden persoon, als ik mijn leven bekijk….maar ken wel (gelukkig maar) nog altijd heel soms dàt échte gelukkige gevoel. En al die “ontevredenheid”…daar probeer ik mee te leven. (en, in dat ontevreden leven ben ik dan best wel hard voor mezelf, vb. BLIJVEN werken, ook al is het een rot-job, die me volledig uitput (probeer er met collega’s toch nog het beste van te maken)(ben uiteindelijk blij dat ik nog kàn werken, is financieel ook absoluut noodzakelijk, maar het vreet mij wel leeg), mezelf nooit verloochenen én geen zelfmoordPOGINGEN: is een afspraak met mezelf, al jàren….als ik het doe is het goed (!) of niet!……..is ook een soort ‘zelfbescherming, ben koppig genoeg om me aan mijn eigen afspraken te houden.). (wil hier absoluut niemand mee veroordelen hoor, zeker niet….geef alleen mijn eigen afspraken met mezelf aan, begrijp iedereen, zeker ook iemand die een poging doet). Weet je: ik zeg altijd: “ik wil ‘leven’ of dood zijn”….met dit ‘leven’ bedoel ik INTENS leven, maar daarom hoeft het toch geen perfect leven te zijn? Trouwens, het is vaak het imperfecte dat het intense veroorzaakt. (is het daarom dat ik zgz. ‘probleemloze mensen’ meestal zo vreselijk saai vind??, zgz.super-gelukkige mensen zo ‘opgeklopt’??). Ik moet wel nog leren om te gaan met mijn ‘schuldgevoelens’….heb er zo veel…herken ik soms ook bij Thian. Ik voel me zo vaak zo schuldig, om alles en nog wat…uiteindelijk zelfs omdat ik leef. Raar hé, maar het is wel zo. Wat een tegenstelling toch: ergens wil ik leven en zelf intens leven, anderzijds voel ik me constant schuldig omdat ik leef (en ja, Thian, automutileren helpt deze schuldgevoelens te verminderen, maar wat mij betreft krijg ik juist daardoor nieuwe schuldgevoelens….ach). Maar waarom voelen we ons schuldig???? En hoe raakt deze kwelgedachte uit onze geest??
Het is moeilijk en jà: the RL is hard: logisch dat ie een mens doet huilen, woedend worden, vluchten, wantrouwen, twijfelen. Bewijst toch gewoon dat we “voelen”. Ik wens je ook een hele goede therapeut of begeleider toe…en hopelijk wat rust, nu je jouw emoties ten volle durft toelaten. P.S. Heb ook ooit gelezen dat een hersenbeschadiging een totale andere persoonlijkheid kan veroorzaken. Zou men dat kunnen nagaan…had je de problemen, die je in 825 vernoemt, ook voor je coma?? Ik wens je heel veel sterkte. Ik kan je helaas niet echt helpen, hoe graag ik het ook zou willen. Misschien alleen zeggen dat het goed is dat je hier blijft schrijven. Zorg goed voor jezelf hé.
(mét schuldgevoelens voor het lange bericht)
Hallo Emma,
Lees jouw verhaal aan Luc en herken zoveel. Vooral dat schuldgevoel, over van alles en nog wat; dat ik niet blij genoeg ben met alles wat ik heb; dat het regent als ik een uitje heb georganiseerd;enz. Het woordje sorry zit voortdurend in mijn hoofd en zeg het ook te pas en te onpas; tenslotte is wat ik wil zeggen inderdaad sorry dat ik leef..
Soms is schuldgevoel een normale reactie , bv toen mijn dochter maanden lang sexueel misbruikt werd door een vriend van mijn ex en ik het niet zag; of verdween ik toen weer voor de realiteit; wilde ik het niet zien omdat ik mijn dan mijn eigen pijn weer zichtbaar werd. Dat had dus niet mogen gebeuren met mijn dochter, ze was nog maar negen jaar oud. Toen ze het uiteindelijk vertelde, een gedeelte maar, omdat ze bang was dat hij ook haar zusje pijn zou doen; heb ik die man wel weggestuurd , wilde hem noit meer zien, maar dat was ook alles wat ik deed. Meer niet, moet weer huilen als ik dit schrijf, mijn armen waren te kort om haar te beschermen. Later toen ze 14 was kwam alles weer bij haar op, ze brak. Toen pas heb ik haar vastgehouden dag en nacht, dat had ik zoveel eerder moeten doen. Weet je Emma, in dit geval is het schuldgevoel, terecht. Ik heb schuld Ik had haar moeten beschermen.
Toen ik opgenomen werd in het centrum voor psychisch herstel, heb ik dat aan eentherapeute verteld, van die schuld, en ook van het door anderen wegpraten van dat gevoel. Ze was ook moeder, en zij begreep dat , Als volwassenen hoor je je kinderen te beschermen.
Ik heb toen in een klein doosje een briefje gestopt waarop ik geschreven had dat ik schuldig was en dat ik wilde dat ze dat wist, Dit doosje had ik aan mijn inmiddels volwassen dochter gegeven. Toen ze het opende en het briefje las, mijn dochter, huilde ze sloeg haar armen om nij heen maar zei niets. Ze zei niet, nee mam jij kan er niets aan doen, Dat was mijn grootste angst, ze accepteerde mijn schuld. Dat zit er nu dus niet meer tussen ons in. Zij heeft nu een dochtertje waar ik nu op pas. Ze vertrouwt mij haar liefste bezit toe…. Ze weet hoe moeilijk ik het nu heb, maar niet waardoor het allemaal komt, daarvoor wil ik haar beschermen.
Soms herhalen patronen zich in levens, maar gelukkig weet ik nu dat ik het patroon bij mijn eigen kinderen doorbroken heb. Behalve die ene keer heb ik ze nooit alleen gelaten. Ze zijn mijn liefste, mijn leven, Ik heb ze vastgehouden totdat ze nu hun eigen leven kunnen leiden, vrij, krachtig, met een stevige basis van vertrouwen in het leven.
Wat jij schrijft over zelmoordpoging, en willen leven. Ik voel dat precies zo. Ik dacht nooit aan een POGING, maar gewoon aan doodgaan, als ik het doe dan moet het ook het einde zijn van mijn leven, dat geeft juist die geruststelling, dat onherroepelijke, dat betekent ook dat tot het uiterste zal gaan om te blijven leven.
Wat ik nu schrijf , is zoals ik het ervaar, en begrijp dat het voor een ieder anders is. Dus alsjeblieft, voor de anderen, het is zoals ik het beleef.
Emma bedankt voor je post aan Luc
Elisabeth
832: Is er ooit aangifte tegen de man gedaan? Zou ik alsnog doen. Mensen die andermans levens verwoesten door wandaden moeten dat weten, die mogen nooit vrijuit gaan, ook al is er niet meteen iets van gezegd toen. Het is niet jouw schuld dat die man jouw dochter heeft misbruikt Elisabeth, het is zijn schuld, zijn gedrag dat niet door de beugel kan. Jij kon het toen niet bevatten en herkennen, misschien omdat je het met de beste wil van de wereld niet kon voorstellen dat iemand zoiets zou doen.
Hoeveel mensen en kinderen lopen er wel niet rond met de gevolgen van andermans brutale wandaden. Ik ken genoeg slachtoffers die regelmatig het gevoel hebben dat ze beter dood kunnen zijn. Ook ken ik mensen met psychische problemen die zich helemaal laten domineren en uitbuiten. Die mensen, dat zijn de bescheiden en beleefde types onder ons, die denken liever: “sorry dat ik besta” of zoiets dan dat ze voor zichzelf en/anderen opkomen. Ik ben ook zo’n type. Anderen hebben meer recht om hier te zijn denk ik dan, want die zijn beter, kunnen meer, zijn sterker en zekerder van zichzelf. Toch neem ik er geen genoegen mee (met mijn eigen gedachten), want het klopt niet. Ik heb er niet om gevraagd om hier te zijn en om wat ik meemaakte, maar nu ik er toch ben: ik ben ook een uniek mens, net zo goed als ieder ander, net zoveel waard. Het is niet mijn schuld als anderen zich dominant en rot gedragen. Ik hoef brutaal en hebberig gedrag van anderen niet te pikken alleen omdat ik bescheiden ben, kom nou. Ik doe niets verkeerd, de ander doet iets verkeerd.
@ Ans 819
Hoi Ans,
Dit programma bedoelde u toch?
http://www.ikonrtv.nl/uitzendingDyn.aspx?lIntType=12&lIntEntityId=480
U zei:
“Programma viel beetje tegen, veel over drugs en verslaving. Wel schijnt de leefstijl van directe invloed te zijn op een eventuele doodswens”.
U bedoelt:
De leefstijl van de ouders van wie het kind zich suïcideert?
of
De leefstijl van het kind zelf?
Ans en Elizabeth:
In jullie replies en zeker in die van Ans herken ik veel dingen. Het over mezelf denken. Groot rondlopen en bij het minste BAM weg is dat beetje zelfvertrouwen. God Elizabeth. Jouw dochter heeft een groot hart. En jij ook. Kan me dit, ook al ben ik een man, zo goed invoelen.
Emma:
Lol, 3 dubbele portie kreeg ik ook. Was helemaal van de wereld. Niet in staat om nog wat te voelen of te denken. gewoon dood van binnen. Wil ik nooit meer. Ik wil voelen ook al is het pijn, zondig, schuld, verward. Haat. tegen mezelf. Maakt niet uit als ik mijn hart maar blijft reageren en ondanks alle gedachten blijft geloven dat er een oplossing komt.
Ik heb alles en niets. Sorry. Wil ik ook zo vaak zeggen. Sorry vriendin dat mijn liefde anders is, sorry huis dat ik je niet afwerk, sorry mensen dat ik het niet meer trek die ratrace. Sorry allemaal dat ik hier zit. Sorry mamma en lieve pappa. Wat heb ik jullie aangedaan in mijn jeugd. Sorry iedereen.
De dingen die ik beschreef. Het alleen willen zijn had ik daarvoor al. De rest is daarna gekomen of veel sterker geworden. Weet niet. Zo lang geleden.
Ik zit nu het internet aft te struinen naar wat ik voel, wat met me kan zijn. Thian (lieve Thian :)) zei emotioneel onstabiel. Ja dat ben ik. Slaat ook op Borderline las ik. Zie daar wel een aantal van mijn trekjes terug. Ik kan van hemel naar hel gaan in 1 minuut. Ik twijfel aan gevoelens. En voel me dan schuldig of zondig.
Trouwens weer 1 vriend minder. Wou hem e.e.a. vertellen maar reageert niet. Wil het niet weten denk ik. Is goed zo.
Man ik ben gek. Zit nu weer te huilen.
834: Hoi Tartarus, het klopt dat het die uitzending was. Dat die kinderen niet gelukkig zijn, daar werd weinig over gesproken helaas, hoewel het van te voren als onderwerp wel was aangekondigd.
Het is vooral de leefstijl van de kinderen die invloed heeft op een doodswens: veel drank, weinig slaap, drugs, verkeerde vrienden (hoewel het moeilijk is daar om ‘goeie’ vrienden te vinden omdat iedereen onder groepsdruk meedoet). Als er dan bijv. liefdesverdriet bijkomt dan kunnen ze dat niet goed opvangen en verwerken.
Wat niet meehelpt is dat ouders niet weten wat verslaving is, ook vinden die vaak alles goed en stimuleren zelfs het drank en drugsgebruik. Volgens ‘Moedige moeders’ (is een stichting) zouden de ouders eigenlijk ook moeten worden opgevoed daarin.
835: Luc, ik lees nu pas je bericht. Ik denk vaak bij mezelf: het geeft niet hoe ik ben, het is prima. Ik kan er ook niets aan doen hoe ik opgegroeid ben. Liever gek dan helemaal niet bestaan, gekke mensen hebben ook hele mooie kwaliteiten! Het leven is mij veel te saai zonder gekte, hoe moeilijk het soms ook kan zijn die emotionele roller coaster. Het geeft niet, het geeft niet. Bezig blijven, je eigen leven stukje bij beetje vormgeven, precies zoals het voor jou het beste is en bij je past. Ze kunnen allemaal door de stront zakken, ik heb ook recht op een zo prettig mogelijk leven op mijn eigen manier.
Schrijf gerust alles, internetvrienden zijn ook vrienden. Alleen zullen ze er niet altijd voor je zijn op cruciale momenten. Wat ik doe als ik echt iemand nodig heb maar die er niet is: iets doen met mijn interesses, me storten op iets lekkers koken, of iets moois maken of bekijken… mezelf op 1 zetten en mijn eigen beste vriend zijn, da’s ook nog een hele kunst!
@ Ans.
Beste Ans, even een korte reactie, Natuurlijk wist ik dat er zulke mensen bestaan als die man. Heb het toch zelf ook meegemaakt, als kind, later als volwassene, juist daarom ben en voel ikme schuldig. Nee natuurlijk niet aan de daad zelf. Maar mijn onvermogen mijn dochter te beschermen, juist omdat ik dat zelf meegemaakt had, maar het zo ver weggestopt dat ik er niet meer bij kon, zelfs toen niet toen het met mijn kindgebeurde.
En nee wijhebben het toen niet aangegeven, gewoon omdat we het niet wilden zien toen. Mijn dochter, zou dat nu niet meer willen. Zij heeft toen op haar 15 de hulp gehad van een psycholoog en onze sterke band nu, haar band haar kindje, dat allemaal is voor haar genoeg om het achter zich te laten. Zij heeft er over kunnen praten , het doorleefd, en is sterk genoeg om dit een plaats te geven in haar leven.
Ik daarentegen, durf het nog steeds niet onder ogen te zien, wat met mij is gebeurd.
En Ans ik denk dat het bij mij niet zoveel met bescheidenheid te maken heeft, dat ik mijn bestaansrecht ontleen aan hoe mensen over mij denken en dat ik me meestal te veel voel. Het heeft vooral met mijn jeugd te maken, en mijn hoog sensitiviteit. Het al van heel klein af aan voelen dat je niet welkom bent.
En waar jij nu bent Ans, zo veel assertiviteit, daar ben ik nog niet, heb vaak het gevoel dat het aan mij ligt als anderen slecht reageren op dingen, zelfs met Bingo zoals ik Thian ook al vertelde.
Ik weet dat mijn gedrag niet klopt, maar ik heb het gewoon niet in de hand.
Maar bedankt dat je met mij meeleeft
@ Luc,
Luc , huil maar,daar is niets mis mee, soms moet je je verdriet welkom heten , zoals je een goede vriend verwelkomt, Zorg voor je verdriet, geef het aandacht. Je zult zien dat de pijn minder wordt.
Ik probeer dit ook vaak en vaak gaat het goed
Elisabeth
(838) Ik heb ook altijd de neiging om in mijn schulp te kruipen en te denken: laat maar, ik ben het toch niet waard. Maar mijn geluk is dat ik opeens heel gepassioneerd voor iemand opkwam toen er sprake was van mishandeling. Daarmee zette ik hechte vriendschappen op het spel en mijn eigen leven op z’n kop, maar het kon me niet schelen want ik vond het gemeen en onrechtvaardig wat er gebeurde. Daarna dacht ik: als ik zo voor een ander opkom, dan kan ik ook voor mezelf opkomen. Sterker nog: dat moet ik! Ik heb ook recht op ruimte en respect.
Elisabeth, misschien wil/kan je er alsnog over denken om aangifte te doen tegen die mannen. Wie weet helpt het je juist om zelfrespect terug te krijgen. Ook al wordt het ontkent en/of zet het geen zoden aan de dijk, dan heb jij in elk geval gedaan wat je kon en een ferme stap gezet. En wie weet krijg je wel een bedrag aan schadevergoeding! Er is tenslotte heel wat leed geweest.
Maar zorg wel dat je voldoende goeie steun hebt in je omgeving. Liefs en alle goeds.
Overigens, ik heb een cursus assertiviteit bij de afdeling preventie van GGZ gedaan, heel erg aan te bevelen!
——
Ik hoorde dat je van blowen schizofrenie kunt ontwikkelen. Dat wist ik niet. Gevaarlijk spul voor degenen met aanleg…
Weet je wat ik nog het allerergste vind, als mensen zelfmoord willen plegen om wat hun is aangedaan door een ander. Sommige mensen gaan heel ver in het manipuleren en domineren en maken je het leven zuur. Wegstappen, je eigen leven opbouwen, dat heeft mij geholpen. Weg wezen, goed zijn voor jezelf om te beginnen, rest komt daarna wel.
Ans,
Je hebt gelijk, maar omdat ik het zo lang onkent heb wat mij is gebeurd, en het soms nog doe, is het nu in ieder geval niet mogelijk om iets van aangifte te doen. Bovendien ken ik die mannen niet. als kind heb ik dat in het zwembad meegemaakt en later ergens in een steegje in de stad. Natuurlijk zie ik nog steeds de gezichten voor mij, dat is juist het ergste. Ik vind het nog steeds moeilijk om terug te gaan naar de details, dat gaat nu nog niet.En steun , er zijn zo weinig mensen diedit weten. Het gevoel van schaamte is bij nog zo overheersend, en het gevoel dat het mijn eigen schuld is dat ik het zelf heb toegelaten. Ook in mijn huwelijk is er jarenlang sprake geweest van sexuele manipulatie,maar daar kan hij niets aan doen, heb nooit aan de bel getrokken dat ik me gemanipuleerd voel, heb nooit nee gezegd, en mij alleen zo vies gevoeld.
Opkomen voor anderen, ja dat kan ik heel goed.Ben jarenlang cursistenbegeleider geweest en ben voor mijn leerlingen altijd in de bres gesprongen. maar omdat ik ,mijn echte bange ik niet zichtbaar is , kon dat. De Sterke elisabeth, deed dat allemaal en vergat en vergeet dat iker ook nog was. Ik gebruik hier haar naam, omdat ook dit schrijven mij moed kost,.Moed dat heeft elisabeth, maar ik niet…
Sorry dat ik je moet teleurstellen…..
Assertiviteits cursussen heb ik ook gevolgd, bij het GGz, en pas nog op aanraden van mijn psycholoog. Maar ik ben telkens afgehaakt, omdat ik de moed niet kon opbrengen al die rollenspellen te spelen. Hoop dat ik ooit nog zover kom om het echt weer te gaan doen. Heb er natuurlijk wel veel van opgestoken hoor, maar ik ben een hopeloos geval.gebruik wel de cursussen om mijn leerlingen eenhart onder de riem te steken…
Op het ogenblik werkik niet ben 4 weken geleden in de ziektewet gegaan, maar na de vakantie moet ik echt weer aan de slag,want ikkan mij echt niet permiteren om weer gekort te worden in mijn salaris. Ik heb maar een halve baan , nou ja waarom vertel ik dit , was niet de bedoeling, maar soms komt alle wanhoopbij elkaar.
Sorry.
Elisabeth
Ans en Elisabeth,
Ben zelf zwaar mishandeld op alle manieren door ouders en vanaf 15 jaar door een 10 jaar oudere “vriend” van het gezin, ben aan hem gegeven.
Stond daarna alleen toen ik er weg kwam en kon geen hulp krijgen om de laatste aan te geven. Heb al eerder en laatst nog geinformeerd om alsnog aan gifte te doen. Vooral omdat hij een pedofiel bleek en ik bang ben dat hij als hij de kans krijgt meer kinderen kwaad doet, hij heeft ook mijn broer misbruikt en had tegelijk met mij ook een relatie met mijn moeder (zij hield het tegen) en hij heeft weinig of geen grenzen.
Blijkt dat dat 5 jaar na het gebeuren niet meer kan omdat het verjaart is.
Voel me schuldig dat ik anderen hier niet in beschermd heb door het niet aan te geven, maar het helpt wel dat ik er naar geinformeerd heb en het dus wel ergens bekend is.
@ 840 Ans
Wou dat het zo werkte, ben in heel gevaarlijk omstandigheden er levend weg gekomen. Maar ben vanaf heel klein kind mishandelt en dan leer je niet wat normaal is, alleen overleven, schijnt zelf letterlijk je hersenen niet goed te ontwikkelen dat komt niet meer helemaal goed.
Heb daarna net als Luc ggedaan wat hoort, het leven geprobeert op te pakken, werken, woning, inkomen etc. niet afhankelijk zijn.
En nu blijkt dat ik alleen maar heb overleeft, ben alles kwijt en kan niet meer, ben mijn hele leven door dissocieren er door gekomen, kan geen aanraking van mensen verdragen, kan me niet hechten, ben altijd onrustigen angstig etc.
Tijdens de screening zij ze dat ik het verbazingwekkend lang had vol gehouden en goed had gedaan ivm de vele problemen en klachten.
Nu moet ik voor de zoveelste keer opnieuw beginnen. En blijkt dat hoewel ik ben weggegaan ze nog evenveel invloed op mijn doen en laten hebben, en dat besef ik pas nu.
Mijn hart breekt bij zoveel leed, aangedaan door anderen. Zeg nooit van jezelf dat je een hopeloos geval bent (@Elisabeth ook). De ander die zich heeft misdragen is een hopeloos geval, jij niet!!!!! Toch, ik weet hoe moeilijk het is om beschadigd en wel het leven op te pakken. Maar dan maar heeel langzaam, met kleine stapjes, en heeeelemaal zoals je het zelf het prettigst vind. Ik kijk niet op tegen mensen met geld of mensen met een gezin, ik ben er trots op dat ik nog besta.
Er bestaat trouwens niet zoiets als een normaal mens, bestaat gewoon niet.
@Thian, jij moet wel heel trots zijn op jezelf hoe je overleefd heb, jij verdient een lintje. Nee echt, laat die koningin zich eens verdiepen in persoonlijk leed en strijd, en daar lintjes voor gaan uitdelen, goed plan!
Lieve Thian,
Je moet Thian, je moet weer opnieuw beginnen, want , et is bijna onmogelijk,maar jij bent zo’n mooi geworden, dat hebben ze niet voor elkaar gekregen om dat mooie zuivere in je te breken. Ben het helemaal eens met Ans.
Ik heb ooit een gedicht geschreven voor mijn leerlingen diein moeilijke omstandigheden, ook te vergelijken met die van jou, toch hun diploma hebben gehaald. Ik geef het nu aan jou Thian!
Ik ken de weg
Ik ken de weg, maar ben vergeten hoe stappen te zetten
in het verhaal, waarin de wereld een sprookjeswoud
van glimlachende toverfeeën, grijnzende reuzinnen,
liefdevolle wolven en zeven geitjes in klokken, nog
netjes geordend is.
Ik ken de stad, met kerken waarin sommigen in God
geloven en anderen in niets,
Met scholen waar in torenhoge ijdelheid vermanende vingers
worden geheven door juffen en meesters die
het beste van mij willen.
Ik weet nu ook de weg in die stad waar soms scherpe lijnen
worden getrokken tussen wij en zij
waar gefluister ontaardt in scherpe debatten,
die, Allah zij geprezen, omgebogen worden in
liefdevolle dialogen.
Ik weet nu ook de weg in die stad waar soms scherpe lijnen
worden getrokken tussen wij en zij
waar gefluister ontaardt in scherpe debatten,
die, Allah zij geprezen, omgebogen worden in
liefdevolle dialogen.
Ik betreed langzaam, langzaam het woud der verwachting
waar lippen mij liefdevol beroeren, het strelen nooit
op lijkt te houden en mijn zinnen in vuur en vlam zetten,
mij het sprookjeswoud doen herinneren
van de liefdevolle wolven
Ik zie de weg, een glimp ervan, met stapstenen
soms zover uit elkaar, slechts te overbruggen door
een sprong met aanloop, een duwtje in de rug, een uitgestrekte hand,
van hen die mij zien staan en niet meer uit ijdelheid, maar door wijsheid,
het beste in mij vinden
Ik ben de weg ingeslagen, heb vele stapstenen genomen
het sprookjeswoud achter me gelaten, reus en tovenaar geworden
van het leven waarin ik in mijn lijf besta
waarin vragen mij niet meer doen twijfelen, geen verscholen blad,
maar een boom in de groei.
Jijbent die reus, die tovenaar Thian, al weet je het zelf nog niet…..
Jij bent iemand om van te houden.
Elisabeth
@ Emma 831
Hallo Emma,
Ik raakte ontroerd door jouw verhaal. Heel hartelijk bedankt. Ik herkende zoveel en heb respect voor je volhouden. En de manier waarop.
Ook jij hebt mij in het verleden een keer op m’n flikker gegeven. Daardoor ben ik wat terughoudend naar jou toe, maar ik wilde je dit – wat in de eerste zin staat – toch zeggen.
Ik denk dat wij, de strijdenden, de worstelenden, ook als we ten onder gaan, uiteindelijk meer respect vergaren dat de voor-de-wind-gangers. Maar dat zijn er waarschijnlijk niet zo veel als je denkt, als je in hun hart kijkt. Rijkdom en roem of wat dan ook, zijn vaak schone schijn, maar wat zit daaronder???
En niks schuld: ik sta eerder bij jou in het krijt na jouw verhaal (en je andere verhalen).
Heel veel goeds toegewenst,
Janus.
Hoi Elisabeth bedankt voor je lieve woorden en wat je in me ziet.
Zit even in een diep dal, dagen spanning, weinig slapen, en de behandelaar die me vertelde dat ik een uitnodiging van een psychiater zou krijgen om wat testjes te doen, gaat ook kijken hoe suisidaal ik ben.
Heb verontwaardigd uitgeroepen; dat is niet eerlijk, er was me beloofd dat het niett meer hoefde op die voorwaarden heb ik de screening gedaan.
Helemaal over mij toeren, daarna nog een beetje aangegeven dat ik vorige week het idee had gekregen door haar manier van doen dat ik het fout deed, dan maar had moeten opletten en mijn eerste gedachte was dat als het weer voor kwam het niet meer zou vertellen, ze reageerde wel positief en zei dat ze me had willen uitleggen waar het door kwam etc.
Terug in de taxi hoofd vol tegenstrijdig heden van die psych die ze nu zou afzeggen maar de volgende keer moest het wel.
De bedrijfsarts had het er ook al over gehad dat er een handtekening van zo iemand nodig was, over mij toeren gebeld, ik kan niet weer een andere diagnose krijgen of naar iets anders door verwezen en alleen een gesprek, maar wel ook over suidaliteit. Heb toegestemd maar ben als de dood (leuke woordspelling) om ergens opgesloten te belanden.
Even een grote stap terug dus.
Heb wel volgende week een afspraak bij het maatschappelijkwerk voor psychiatrische thuiszorg te regelen bij een andere ondernemening en nog wat dingen en kan morgen een arts bellen om te praten over de omgekeerde slaapmedicatie. Omdat ik nu een aantal keer achter elkaar was geweest, voel me net een klein kind afhankelijk van de gunsten nou ja je begrijpt het wel.
Met taxivervoer was te doen, heb zitten breien om niet hoeven praten, en hij vroeg of hij de gordel vast kan maken. NEE gezegd, zo dicht mocht hij niet bij komen, hij luisterde en liet het me zelf doen.
Heb (normale hoeveelheid) slaapmedicatie ingenomen en moet zo naar bed, morgen komt er weer een of andere tiener van de HH thuiszorg limonade drinken en af en toe wat huishoudelijks doen.
Sterkte en groetjes,
Thian.
Laat mij dan, tot slot, ook nog iets moois opschrijven. Ik heb net in het boek ‘Niemandskinderen’ van Carolien Roodvoets gelezen, zij beschrijft hoe je door een problematische jeugd een niemandskind kan worden, maar ook hoe mooi die mensen zijn. De laatste alinea heb ik bewaard:
“Niemandskinderen zijn Iemand geworden. Iemand met een verhaal, met een rugzak, met handicaps misschien, maar ook met mogelijkheden en capaciteiten die nu ten volle kunnen worden benut. Ze hebben een privé-oorlog overleefd en leven in vrede met zichzelf en met anderen. Ze weten van het bestaan van een onderwereld, maar zijn er niet meer bang voor. Deze mensen zijn een aanwinst in je leven. Want mocht je ooit verdwaald raken in de boven- of onderwereld, dan verstaan zij jouw roep, zij spreken je taal. Zij weten wellicht de weg uit het doolhof van je leven. Hoe herken je ze? Dat is niet zo moeilijk: Je herkent ze aan hun oogopslag”
Thian –>
Verjaringstermijn
Voor de bewijsvoering is het het beste dat er zo snel mogelijk aangifte wordt gedaan. De dader kan nog in de buurt zijn en er zijn misschien nog sporen. Maar het heeft zeker ook zin om aangifte te doen lange tijd na het gebeurde. Vooral slachtoffers van incest hebben soms jaren nodig voor ze aangifte kunnen of durven doen.
Slachtoffers van seksueel geweld kunnen nog jaren na het gebeuren aangifte doen. De termijn is bij aanranding twaalf jaar en bij verkrachting vijftien jaar.
Een minderjarige heeft nog meer tijd om aangifte te doen. De verjaringstermijn begint pas te lopen op het moment dat het slachtoffer achttien jaar is geworden. Op deze termijnen geldt één uitzondering.
Wanneer de aanrander of verkrachter op het moment van het plegen van het delict jonger is dan achttien jaar, dan wordt de verjaringstermijn met de helft bekort. Voor aanranding is de termijn in dat geval zes jaar en voor verkrachting zeveneneenhalf jaar. Gaat het echter in dit uitzonderingsgeval om een minderjarig slachtoffer, dan wordt de leeftijdsgrens waarop de dader in aanmerking komt voor halvering van de verjaringstermijn teruggebracht van achttien naar zestien jaar.
Ik heb de shurft aan dat soort lui. Leg ze met alle plezier om. Niks aardig. BAH.
@ Elisabeth 832
Hallo Elisabeth,
Ik vond jouw post 816 al aangrijpend en wilde nog reageren, maar de posts buitelen weer over mekaar heen.
Maar nu we het over schuldgevoelens hebben wil ik je dit zeggen ivm jouw schuldgevoelens tav je dochter(tje). Die schuldgevoelens (832) zijn inderdaad reëel. Maar schuld hangt altijd samen met kracht. Als je de kracht hád om het te voorkomen, dan ben je méér schuldig dan wanneer je die kracht niet had. In dat laatste geval is op zijn minst sprake van verzachtende omstandigheden. (Maar de pijn is er niet minder om.)
Maar ik sluit me wel aan bij het eerste deel van Ans 833, want de dáder is de hoofdschuldige!!! Met die kanttekening dat je je wel moet afvragen of je het aangaan van zo’n rechtsgang, zoals Ans bedoelt, wel wilt of aan kan. Inmiddels is (838) duidelijk dat jullie dat niet willen, maar in principe hebben slachtoffers een soort morele plicht om daders aan te pakken. (Maar niet als het boven hun kracht gaat.)
Daarom geef ik nog een andere mogelijkheid. Er is tegenwoordig zo’n site waar pedofielen op worden geëxposeerd. Dat is deze (Thian, deze site bevat triggers op sommige plaatsen):
http://www.stopkindersex.com/
Meteen rechts boven staat een emailadres. Je kunt dan informeren of zij iets voor je kunnen betekenen. Als je dat wilt natuurlijk. En of jij iets voor hen kan betekenen. (Daarom zeg ik het meer, eigenlijk.) Bijvoorbeeld die dader van je dochter alsnog etaleren. Zo zou je toch iets kunnen doen tegen die dader en daders in het algemeen. Er is ook een organisatie(?), die zich tegen verkrachting verzet. Die zet ik zometeen in een andere post hier neer (kan er maar één per post plaatsen).
Mocht je in deze zin iets willen ondernemen, overleg dan ook met je psychiater. Ik weet dat in een aantal gevallen slachtoffers wordt geadviseerd om dat soort dingen te doen – processen voeren enz. – juist om zelfrespect te herwinnen. Maar ook hier geldt: Hoeveel kracht heb je ervoor. Neem geen lasten op je, die je niet kan dragen. ‘t Kan zijn dat je eerst sterker moet worden en dat je het later kan gaan doen. Hou het in gedachten.
In ieder geval: Hulde voor hoe je het hebt gedaan met je dochter. Een ster op jouw borst, dit keer, en wel een hele grote!
Enneehh, je mag nou geen ‘sorry’ meer zeggen hoor, behalve als je er een echte reden voor hebt.
Vriendelijke groet,
Janus.
PS, ik heb een aantal van de latere posts nog niet gelezen, dus deze post kan deels achterhaald zijn.
@ Elisabeth
Dit is die andere site, een hyvespagina:
http://stop-pedos.hyves.nl/
Succes ermee (eventueel).
Janus, wat daar op die sites gebeurd mag dus niet. We hebben nog altijd de Wet op persoonsbescherming.
Uiteindelijk kan het zover komen dat men aanklacht doet wegens het plaatsen van een foto of andere gegevens. En wie is dan in dit land het haasje? Juist.
Maar we officieel aangifte doen hoor. Die lui hebben jullie op het geweten, geef ze niet nog een kans. (als het emotionaal nog kan natuurlijk)
Luc, ik sluit me bij je aan: wat op dergelijke sites gebeurt, kan vaak niet door de beugel. Er belanden geregeld verkeerde foto’s, verkeerde gegevens en onduidelijke of zelfs valse beschuldigingen op, en voor je het weet wordt een buitenstaander van allerlei ergs beschuldigd en wordt zijn leven daardoor ernstig overhop gehaald.
lieve elisabeth.
sorry dat ik me even inmeng.
maar ik kan begrijpen waroom je geen angifte wilt doen.
ik denk ook dat .als je zoiets wilt doen,erg sterk moet zijn.
en als ik het goed lees,heb je net en scheiding achter de rug.niet echt en goede moment ,likt me.
ik vind je moet naar jezelf luisteren.heb jij er iets aan.woord jij er beter
van.
als moeder kan ik heel goed je schuldgevoelens begrijpen.maar ik vind het bewonderingswaardig,hoe jij er later dan met omgegaan bent.
ik ken je niet,maar ik vindt het erg moedig wat je gedaan hebt.
ook dat met je echtscheiding.
ik vindt dat je erg streng met jezelf bent,en ik zou het liefst zeggen,
laat het gaan .laat jezelf gaan.
maar ik hou niet echt van adviezen geven.
ik wens je het beste en veeeel liefde.
@ Thian 846
Hoi Thian,
Je zei:
“Zit even in een diep dal, dagen spanning, weinig slapen, en de behandelaar die me vertelde dat ik een uitnodiging van een psychiater zou krijgen om wat testjes te doen, gaat ook kijken hoe suïcidaal ik ben.
Heb verontwaardigd uitgeroepen; dat is niet eerlijk, er was me beloofd dat het niet meer hoefde op die voorwaarden heb ik de screening gedaan”.
Goede en eerlijke behandelaars zorgen dat zij vertrouwen bij jou opbouwen en beloven wat zij zeggen.
“Lastige” behandelaars zijn goed te sturen als je weet waar hun kennis vandaan komt en hoe zij denken… :)
Kennis is macht! en macht geeft controle en veel rust!
Als je het kan opbrengen: Waarschijnlijk ken je dit overzichtelijke en goed leesbare boek al: Psychologie voor Dummies. Op deze link staat een deel:
http://books.google.nl/books?id=Nzz8aaMjO_IC&pg=PP1&dq=Psychologie+voor+Dummies
Menselijke hersenen hebben hun beperkingen; maar het helende vermogen is groot.
Onderschat jezelf nooit! (Dat doen andere wel voor jou).
Succes!
@ Ans 836
Hoi Ans,
JA, Ja, dat is PRECIES de kern die ik bedoel!!!
Wat je zei: “Ook vinden die vaak alles goed en stimuleren zelfs het drank en drugsgebruik”.
Ja, dit kon je zelfs uit hun eigen mond horen!!!
En dan vinden ouders het wel vreemd en onbegrijpelijk dat hun kinderen later “ontsporen”, maar als de kinderen jonger zijn vinden zij het wel normaal dat hun minderjarige kind zoveel alcohol consumeert dat het regelmatig stomdronken is…
Ik gruw meestal heftig van de Postbus 51 spotjes, maar sommige ouders moeten blijkbaar horen dat het niet normaal is dat een kind onder de 16 jaar alcohol drinkt…
(Ik zoek NOOIT naar schuldigen, slechts naar oorzaken).
Groetjes
853 Ben het er ook mee eens dat je geen methoden moet kiezen die onschuldigen kunnen schaden. Toch blijft de vraag, hoe kun je op een bevredigende manier de daders van verjaarde misdrijven alsnog uit je systeem krijgen. Want daar gaat het natuurlijk om: je wilt door met je eigen leven en er niet levenslang mee opgezadeld (en slachtoffer van) blijven. Is het niet op een of andere manier toch bij de politie te melden, zonder dat het tot een aangifte komt? Ik weet niet veel van verwerkingsprocessen enzo, maar het lijkt me niet slecht voor de psyche om dingen vooral helder te benoemen als eerst stap? Als je het aankunt, inderdaad, want je moet jezelf altijd in acht houden natuurlijk.
Het is toch een afschuwelijke gedachte in elk geval als slachtoffers uit ellende zelfmoord plegen, terwijl de daders vrolijk doorgaan met hun wandaden.
Hallo Elisabeth,
Nou heb je alweer een ster voor op je borst gekregen, dit keer van Magnani (854).
Maar doe je voorzichtig met het speldje? Dat kan lelijk prikken bij het opdoen. :)
En idd: een beetje loslaten kan geen kwaad. Ook al is het maar tijdelijk om jezelf wat rust te gunnen.
Janus.
In Nederland bestaat de mogelijkheid on via een vertrouwenspersoon aangifte te doen. De werkelijke aanklager zal dan niet worden bekend gemaakt en anonime zijn verklaring kunnen afleggen. In jullie (onze want we zitten allemaal aan de zogenaamde “onderkant” van de maatschappij) geval is dit zeer zeker het geval.
@ Thian (over hersenen – Jantje – rollenspellen – Elisabeth – het planten van bomen en het ware geloof).
Hallo Thian,
Jij hebt twee keer gezegd – 812 en 842 – dat jouw hersenen zich niet goed hebben ontwikkeld onder invloed van jouw jeugdervaringen en dat dat nooit meer goed komt. Maar klopt niet en is te pessimistisch. Het is niet zo, dat er iets mis is met jouw hersenen of dat ze zich niet goed ontwikkeld hebben. Ze zijn alleen ánders ontwikkeld dan bij anderen. Jouw kennis, ervaringen en vaardigheden zitten opgeslagen in jouw hersenen. En doordat jouw ervaringen zo anders zijn, dan bij andere mensen, zijn jouw hersenen ook anders gevormd.
En het is maar goed ook dat ze zich zo ontwikkeld hebben, want anders had je het helemaal niet gered. En het is ook niet zo dat daar niks meer aan te doen is. Want je kunt nieuwe dingen erbij leren. Andere gedragspatronen, die je nog niet hebt aangeleerd, maar die je wel nodig hebt. Alleen gaat dat moeilijker dan bij hele jonge hersenen. Maar het kan wel. Je kunt nieuwe verbindingen in je hersenen op die manier laten groeien. En de oudere verbindingen, die je dan minder of niet meer gebruikt, sterven geleidelijk af. Bovendien kun je het ook positief zien: jij bent als geen ander voorbereid op gevaren en dat is heel veel waard.
Het is natuurlijk wel zo, dat je je als kind niet goed, dwz niet evenwichtig, hebt kunnen ontwikkelen. Veel te eenzijdig. Alleen maar óverleven, vluchten en weg kruipen. (Ik vind het al pijnlijk om dit te moeten benoemen.) Zelfs het winnen bij spelletjes was bedreigend. Maar al het andere: het voor jezelf opkomen, jezelf verdedigen, jezelf manifesteren en noem maar op, dat is systematisch de grond in geboord. (Ik weet bijna zeker dat je nu schrikt, doordat het er zo staat, maar het kan niet anders benoemd worden.) Dus die andere vaardigheden heb je niet ontwikkeld en in die zin ben je onevenwichtig ontwikkeld. En dat vind je terug in je hersenen.
Maar dat wil – nogmaals – niet zeggen dat er iets mis is met jouw hersenen. Jouw hersenen zitten goed in mekaar, want ze hebben alles goed verwerkt en opgeslagen. Maar hersenen hebben de neiging om de gedragspatronen, die ze hebben opgeslagen, voort te zetten. En ze doen dat, omdat ze denken dat dat het beste voor jou is. Dat heb je immers geleerd. Ze denken dat je die vaardigheden nog steeds nodig hebt. Vandaar dat jij je zo blijft gedragen, als je gewend was. (Dat geldt voor iedereen natuurlijk.) In feite zijn hersenen conservatief, ze lopen achter de feiten aan en hebben moeite met echt nieuwe dingen. Vandaar dat het léren van iets nieuws zo moeilijk is. Héb je het eenmaal geleerd en ‘kennen’ je hersenen het, dan loopt alles gesmeerd. (Schaatsen bijvoorbeeld.) Dat ontstaan, naar verloop van tijd, van die verbindingen in je hersenen – dat begint al vermoedelijk voor de geboorte. Zelfs in dat stadium kunnen al gevoelens worden vastgelegd in dat kleine koppie.
Geleidelijk aan komen er nu bij jou ook andere ervaringen en vandaaruit andere gedragspatronen, doordat je in andere leefomstandigheden bent gekomen, maar dat gaat maar heel langzaam. Te langzaam eigenlijk. Daarom moet je bewust andere gedragspatronen áánleren en dat is een moeilijke klus, want het gaat tegen je gevoel in, dat gevoel, dat gebaseerd is op je oude situatie. En het gaat ook tegen je hersenen in, want die roepen: ‘Ho, wacht eens even, gevaar!’ En door die signalen zal je dus heen moeten stappen. Voorzichtig natuurlijk, maar toch.
Maar het kán wel. Het is net als met gitaar spelen ofzo, dat kan je ook op latere leeftijd nog leren. En goed ook. Dat is dus met alles zo. Ook met gedrag. Nieuw gedrag kan je aanleren in rollenspellen bijvoorbeeld. Dat is heel eng, want je oude angsten dat je iets doet wat niet mag of waar je voor geslagen werd komen dan weer opzetten. Ik weet dat je die rollenspellen eng vindt, omdat er triggers in zitten. Maar ze zijn veilig, Thian, duizend keer veiliger dan wat je vroeger hebt meegemaakt. Vlucht er niet voor weg, dat is oud gedrag waar je in dit geval niks aan hebt, maar ga het doen. (Ik neem aan dat je nieuwe behandelaars het ook wel weer een keer zullen voorstellen.)
Ik heb zelf in groepen gezeten, waar we dat soort rollenspellen hebben gedaan. En het was zo mooi om te zien, wanneer iemand een heel klein stapje deed door zo’n grote angst heen. En dan dat glimmen van trots op zo’n gezicht. Fantastisch. Ik gun dat jou ook zo graag, Thian. Doen hoor. Er zijn dan immers mensen bij je, die je helpen? Nu ben je daar waarschijnlijk nog niet aan toe en moeten er eerst andere dingen gedaan worden. Maar ik geef alvast een toekomstschets. (Er zijn nog vele andere manieren om jezelf dingen aan te leren, maar die laat ik nu maar even rusten.)
Ik wéét gewoon dat je erdoor kunt komen, Thian. Dat weet ik zeker. Natuurlijk zijn er mensen, die er aan onderdoor zijn gegaan, aan zo’n jeugd of die daarna aan zijn bezweken aan de traumatische gevolgen. En bij jou was het nog meer dan zo’n jeugd, want je bent ook nog eens weggegeven. Als een ding.
En toch weet ik dat jij erdoor kunt komen. Ik heb het bij anderen gezien en er van anderen over gelezen. Anderen, die dezelfde soort ervaringen hadden, als jij. Ik heb bij jou al een aantal dingetjes gezien, waarvan ik dacht: hé, dat is toch nieuw en een aanknoppingspunt. Grassprietjes en kleine plantjes met bloemetjes op de ruïne van je jeugd. Je bent je al verder en op een nieuwe manier aan het ontwikkelen. Ook je weerbaarheid is aan het toenemen. (2 voorbeelden: Grof vuil en hoe je je opstelt naar je nieuwe behandelaars toe.)
Daarom geloof ik in jou, Thian. Ik geloof dat je erdóór kunt komen en eigenlijk heb ik al stiekem het idee dat je er al door bént – ik bedoel het kritieke stadium – maar dat je dat zelf nog niet in de gaten hebt. Natuurlijk zijn er nog veel moeilijkheden en ben je er nog lang niet doorheen, maar het gaat geleidelijk steeds beter met je. Dat is ook hier te zien. Zelfs in die korte tijd dat je hier nu schrijft.
En over het slot van 812. Ik voel me vereerd dat je mij als boom op je balkonnetje wilt hebben. Maar met die koe en nog geitjes erbij denk ik dat je balkonnetje dat idd niet houdt en alles eraf dondert en dan krijg je nog ruzie met de benedenburen ook. Niet doen.
Dus: doe je ogen maar dicht, kies een mooi stukje land uit, zet er met een knip van je vingers een stevige haag omheen en plant daar in die tuin die boom en zet er de koe en de geitjes bij en nog veel meer planten en dieren, die je wil hebben. Je kunt daar de kleintjes ook laten spelen en de grotere laten uitrusten. Dan kan je in ieder geval al in gedachten naar je tuin. Wie weet later in het echt.
En welke god ik zou uitkiezen om te zijn? Nou, de god, die ik al ben natuurlijk. Er is toch geen betere? (Brede grijns.) En jij bent jouw god, Thian. Dat moet je altijd onthouden. En laat die god zijn of haar werk maar doen.
Nog even een voorbeeld over hersenen. De hersenen van Ton Sijbrands – jarenlang wereldkampioen dammen – zien er echt heel anders uit dan die van de wereldkampioen ‘zakken-chips-eten-op-de-bank-bij-het-televisie-kijken’. :)) Ga ik zometeen doen. :)
Hartelijke groeten, Thian. Als het communisme nog zou bestaan zou ik zeggen: ‘Voorwaarts kameraad’. :)
Janus.
Ben er effe stil van Janus. Thumbs up.
859 “In jullie (onze want we zitten allemaal aan de zogenaamde “onderkant” van de maatschappij)”
Daar verzet ik me tegen, want met dit soort opmerkingen haal je jezelf omlaag. Wie zegt dat mensen die weinig tegenslag kennen (lekker makkelijk dan!), of commercieel succes hebben (lekker belangrijk, maar wat betekenen ze werkelijk voor een ander?) of heel gelukkig in de liefde zijn (voor hoelang dan?), de ‘bovenkant’ van de maatschappij zijn?
De maatschappij is alles. Je kunt niet mensen uitsluiten of aanduiden en in hokjes stoppen, als je daaraan begint is het eind zoek. Niet doen! Wij zijn allemaal unieke mensen die, los van prestaties en/of handicaps of psychische zwakheden, gewoon allemaal evenveel waard zijn!!
Sorry Ans. Zo voel ik mezelf wel. Ben niks meer waard. En dat zeg ik niet om traantjes op te roepen of compassie. daar heb ik maling aan.
Maar ik had niet jullie/onze moeten zeggen.
Niet boos zijn Ans.
@ Ans (847), Magnani (854), Luc, Janus
Eerst jij Ans,
Bedankt voor dat mooie stuk van Niemandskinderen. Het is zo prachtig, ik wil geloven dat dat zo is.
Magnani,
Bedant voor je begrip. Ik voel dat het diep uit je hart komt die woorden….dankjewel
Luc, Janus,en ook Ans,
Jullie advies over wel of niet aangeven en wanneer het nog kan enz. Ongetwijfeld hebben jullie gelijk en schrijven jullie dit met de beste bedoelingen.
Maar voor mij en misschien ook voor Thian is dat geen prioriteit.
Ik ben nog in het stadium, dat ik het opnieuw moet beleven, maar nu met de juiste emoties erbij. Moeijlijk om op te schrijven wat ik precies bedoel. Heb in een eerder post geschreven, dat er deeltjes van mij loslaten bij ingrijpende gebeurtenissen…
En met die hersenen Janus klopt allemaal wat je zegt, allemaal al eens doorgenomen in de R.E.T
Heb gelukkig de juiste psycholoog, kom daar al 3 jaar elke week,hij gebruikt ook de R.E.T bij mij, maar gedoceerd natuurlijk. Het probleem bij mij is dat al die overlevingsmechanismen gezorgd hebben dat ik het zo lang volgehouden heb om te ontkennen wat er allemaal is gebeurd met mij.
Nu heb ik het kennelijk niet meer nodig en komt het gevoel , de emotie, de pijn. En in die zin zou je knnen denken aan een verbetering van mijn mens zijn. En het lijkt wel alsof er elke dag weer een nieuwe pijnlijke herinnering om de hoek komt kijken. Ooit moet daar dus een eind aan komen toch, en misschien kan ik dan opnieuw beginnen als heel mens.Niet zo versplinterd als nu..
Gisteren en vandaag weer zwarte dagen.
Bedankt voor jullie reacties.
864: Luc ik ben niet boos, maar wat je schrijft is gewoon niet waar! Je bent van net zoveel waarde als ieder mens, je hebt ook een hart en bloedvaten en hersens en alles. Jij bent ook onderdeel van alle levende wezens op deze aardbol, jij mag er net zo goed zijn als wie dan ook. Maakt mij geen reet uit wat een ander presteert of doet of kan. Jij leeft jouw leven op een unieke manier, en dat mag en kan niemand veroordelen of beoordelen, want iedereen is je gelijke!
Okee, even een flauwe opmerking. Hoeveel zou een mens (elk mens!) kosten als die in de winkel lag? Zijn wij na te maken? Nee dus. Er is op de hele wereld geen zelfde Luc. Hoeveel moet jij dan wel niet kosten in de winkel? Gaat waarschijnlijk ver boven mijn budget, ha! Waarde? Onbetaalbaar!
@ Thian. Een kort vervolg op 860
Ehh, Thian, het bleef in mij hoofd rondspoken. Ik vind die paar grassprietjes en plantjes – oké, ze hebben bloemetjes – eigenlijk wat magertjes om aan te geven hoe ik het zie. Volgens mij groeit er al veel meer dan dat. Ik denk dat jouw boom al stevig aan het groeien is.
Nogmaals een groet, Janus.
@ Luc 861
Hallo Luc,
Hartstikke bedankt voor het compliment.
Ik heb totnogtoe nauwelijks op je gereageerd. Er wordt hier tegenwoordig zoveel geschreven dat het voor mij onmogelijk is om er steeds op te reageren. Maar ik volg je op de voet.
Toch iets over depressie. Ik heb daar al vanaf mijn kindertijd last van. Soms minder en soms heel erg. Ik verzet me niet meer. (Deed ik vroeger wel.) Het is wel eens, alsof niks meer waarde heeft en dat alles zinloos is. Het heeft dan geen zin om op te staan en wanneer ik dan eenmaal sta, dan heeft dat ook geen zin en ga ik maar weer zitten. Er komt dan totaal niks uit mijn handen. Boek lezen? Te inspannend. Film kijken? Spreekt niet aan. Dus zitten, niks doen, alles laten.
Ik ga dan middenin dat gevoel zitten. Jaren geleden kwam bij mij al de gedachte op dat er onder die omstandigheden een soort van rottingsproces plaats vindt van allerlei geestelijk/emotioneel afval dat op mijn interne vuilnisbelt ligt. Al mijn energie keert zich dan naar binnen, waar die energie nodig is voor dat rottingsproces. Rustig laten rotten. Dan verteren dingen en komen er nieuwe dingen uit. Zonder dat ik mij nou zo concreet bewust ben van wat er dan aan de gang is. Ik ga dan meestal ‘vroeg’ slapen.
De volgende dag ben ik dan vaak weer helemaal fit en doe van alles. En als je me dan vraagt: Wat is er nou gebeurd? Geen idee. Ik ben best een rationeel-mentaal mens, overigens mét bewustzijn van mijn emoties (mag je nooit verwaarlozen), maar sommige dingen zijn een mysterie en blijven dat mogelijk ook. In dat geval rest alleen: aanvaarden en je overgeven.
Oh, wat betekent LoL. Ik heb wat opgezocht, maar had niet het idee dat ik de betekenis vond, die jij bedoelt. En als je toch bezig bent, zeg ook even wat ‘erin geklopt’ (825) betekent. Is ook zo’n nerdy term, die niet iedereen kent, neem ik aan. Ik dacht dat RL Rusland betekende. :)
Vriendelijke groeten,
Janus.
@ Ans.
Hallo Ans,
Is dit nou een comeback? Je bent een tijdje weg geweest – of onzichtbaar – maar zoals je nu weer terug bent: Fantastisch! Een comeback waardig.
Maar even over die eigenwaarde (866, maar ook vroeger al). Jij huldigt de stelling dat iedereen evenveel waard is. Ik heb dat ook een tijd gedacht, maar toch ging het knagen. Moet ik er trots op zijn net zo veel waard te zijn, als anderen? Als ik om me heen kijk, dan zie ik me toch een partij oenen, gechargeerd gezegd. (Voor de duidelijkheid: dit is een volstrekt subjectieve waarneming en zegt niets over die mensen, maar ik neem aan dat je begrijpt wat ik bedoel.)
Bovendien: Het interesseert me werkelijk geen r**t of ik net zoveel waard ben als een ander of alle anderen. Wat wil dat zeggen? Wat voor mij van belang is, is dat ik weet dat ik een éigen waarde heb. En wat die waarde is? Geen idee. Maar maakt dat wat uit? Nee. Het is voor mij voldoende om dat te weten en vorm te geven aan die eigen waarde. Dan wordt vanzelf duidelijk wat die waarde is.
Dat unieke spreekt me wel aan. Dat maakt je bijzonder. Of liever: het bevestigt dat je bijzonder bent. Terwijl ‘even veel waard zijn, als anderen’ je meer een eenheidsworst maakt, gevoelsmatig. Althans, zo ervaar ik dat.
Hoogachtend (een oude term, maar in dit geval letterlijk te nemen),
Janus.
@ 860
Hoi Janus,
Ben er ook even stil van, en moets om het laatste deel heel erg lachen,
rolspellen never nooit, in die relatie moest ik verplicht over alles dagelijks waar hij het niet eens was met hem een rollenspel doen waarin hij dan mij was en me afmaakte, als ik iets zij, was zijn antwoord hoeveel is 1 + 1, en daarna je zegt nu dat het 3 is, er was geen goed antwoord, het draaide op geweld uit, de hele nacht. (had meer geschreven maar gewist is hier niet op zijn plaats).
Heb overgens vandaag nieuwe slaapmedicatie (lees antidepressieva), driekwartier geleden ingenomen maar merk nog niets.
Waardoor ik vertrouwen krijg bij de behandelaar is dat ze nu (eindelijk) de praktische dingen aan pakken, en de rest ben ik niet aan toe nu, eerst zorgen dat ik gewone dagelijkse dingen kan oppakken en het weer een beetje zie zitten, er wat meer plezier in heb. De rest zal e een zorg zijn. Alhoewel ik wel tegen problemen aan loop praktisch die ik toch maar ga aan kaarten.
Met de MRIscan schijnt er verschil te zien te zijn bij mensen die zwaar mishandelt zijn, de hersenen schijnen ook kleiner te zijn etc.
Er is lange tijd gedacht dat ik een geestelijke/verstandelijke beperking had, heb mezelf toen ik 11 was leren lezen daarvoor kon ik dat niet, had een grote achterstand met de groffe motoriek, thuis werd ik behandelt of ik achterlijk was en daar waren ze ook van overtuigd, als ik als tiener een krant pakte zijden ze dat begrijp je toch niet en dan zij ik dat het van school moest en lieten ze me gaan, ik heb mezelf toen ook muziek leren lezen en spelen. Nu denk ik dat aangezien mijn werk heel wisselvallig was het met het dissocieren te maken had.
Oke wordt draaierig en kan toch beter naar bed gaan, schrijf de volgende keer wel verder.
Groetjes Thian
@ Luc 852 en Karin 853
Thian en eventueel anderen: Deze post van mij bevat mogelijk triggers!
Hallo Luc en Karin (in chronologische volgorde),
Ik ben het helemaal eens met jullie commentaar. Er zouden wegen gevonden moeten worden om dit soort nadelen te neutraliseren. Maar dat neemt niet weg dat deze sites in een enorme behoefte voorzien. En dat is een direct gevolg van de manier waarop de overheid met dit probleem omgaat.
Punt één worden daders nog steeds duizend keer beter beschermd dan slachtoffers, ook al is een kleine verbetering te zien de laatste jaren. Maar hoe lang heeft dat niet geduurd. En dat alleen al wringt enorm bij de mensen. Deze daderbescherming geldt ook voor pedofielen met ernstige gevolgen.
Er zijn gevallen bekend van pedo’s, die na hun straf te hebben uitgezeten en ‘behandeld’ te zijn, gewoon weer in hun oude woonwijk mochten gaan wonen. Waardoor de ook nog in die woonwijk wonende slachtoffers enorm in de stress schoten en natuurlijk hun ouders en andere ouders met kinderen. En dan moesten die bewoners hemel en aarde bewegen om die pedo weer weg te krijgen. Zo is onze overheid.
Ook kreeg een pedo een keer – na vrijlating – een nieuwe woning aangeboden, waarbij hij riant zicht had op een schoolplein van een basisschool. Hoe verzin je het. Ook dat is onze overheid.
En als de overheid je recht niet beschermd, dan hebben mensen het recht het zelf te doen. Zou niet nodig moeten zijn, maar is wél nodig. Als de arbeiders eind 19e eeuw niet tegen alle wetten en regels in waren gaan staken voor betere adbeidsomstandigheden, dan zaten ze nu nog in vochtige keldertjes op zeepkistjes. Als de krakers niet tegen alle wetten en regels in leegstaande huizen waren gaan bewonen, dan was er nooit zo’n aandacht geweest voor leegstand. Ook nu vind ik het doorbreken van regels – in dit geval privacyregels – aanvaardbaar om de overheid tot een andere aanpak te dwingen.
En de essentiële vraag is natuurlijk: Wat is belangijker, de privacy van pedo’s of de veiligheid van kinderen. Ik denk – en velen met mij – dat laatste. Die discussie is hier terug te vinden:
Naam: LOGI Nummer: 193 van het gastenboek van de site ‘stopkindersex’.
En dit citaat: ‘ik ben zelf misbruikt vroeger en ik zit nog steeds aan de medicijnen dus kom maar in me gezicht tegen mij zeggen dat pedofielen wel rechten hebben dan heb je pas lef!!!’ is afkomstig uit: Naam: slachtoffer van pedofiel Nummer: 189 ook van dat gastenboek. Een zeer begrijpelijke reactie.
Ik wil hier geen discussie starten over pedofilie, alhoewel de afstand tussen de problemen van de slachtoffers en suïcidaliteit vaak erg klein is. Maar ik wil er nog wel twee dingen over zeggen:
Jaren geleden ben ik eens bij de NVSH een man tegen gekomen, die daar in het bestuur zat. Dus ruimdenkend genoeg, lijkt me. Hij zei er dit over: ‘Ik heb altijd van mijn kinderen gehouden en ik zal ook nog van ze houden wanneer ze groot zijn. Pedofielen dumpen kinderen, wanneer ze ‘te oud’ worden en ze niet meer sexueel interessant voor hen zijn.’ En dat is het verschil.
Ikzelf zeg dit: ‘Pedo’s houden niet van kinderen, ze vinden ze alleen maar lekker.’
Als de overheid dit probleem op een goede manier had aangepakt, dan zouden die sites nooit zijn ontstaan. En nu heeft de overheid er geen grip meer op, want doordat ze verboden werden, zijn ze naar het buitenland uitgeweken.
Lang niet alle slachtoffers kunnen het opbrengen om een rechtzaak te beginnen tegen de dader(s). Daarom is het goed dat er vanuit andere lagen van de bevolking – meest ouders van kinderen – acties worden ondernomen, bijvoorbeeld met sites als deze. Alleen al het deelnemen aan het forum (gastenboek) kan je gevoel van machteloosheid doen afnemen.
Hoe dit probleem moet worden opgelost? Ik denk alleen met een speciale gevangenis, waar ze nooit meer uit mogen. In ieder geval de kinderverkrachters. (Ik wil nog wel een onderscheid maken tussen die categorie en de mildere pedofielen, maar ben daar uiterst voorzichtig mee.) De samenleving mag geen proeftuin zijn waarin ‘behandelde’ en ‘gezond’ verklaarde pedo’s worden los gelaten om te kijken of die behandeling geslaagd is. Daar zijn kinderen te kostbaar voor.
Is getekend: Janus.
LoL is laugh out loud (denk ik). Wil ik nu even niet doen.
Beste Luc, wil nog even reageren op 835. Ik denk dat het jou rust zou geven moest je weten wat er echt met jou aan de hand is. Een juiste diagnose: lost niet onmiddellijk iets op, maar kan wel een ander licht op je situatie en vele vragen werpen, denk ik.
Het zelf zoeken is oké, maar uiteindelijk zal slechts een psychiater of therapeut je op dit vlak echt kunnen helpen, kunnen bevestigen. Zie je het nog zitten om een nieuwe psychiater te zoeken ? Het kan helpen om deze me jouw eigen bevindingen en vermoedens te confronteren.
(jouw verhaal doet me wat denken aan mezelf, zo’n 10 jaar geleden. Het was de eerste keer dat ik psych. hulp zocht, voelde al lang dat er iets niet ‘klopte’. Een (stagiair) psychiater zei me toen dat ik “wat depressief was”, maar ik voelde gewoon dat dit niet volledig klopte…dat er meer was, iets, iets anders………..zelf gezocht en gevonden en die arts er dan mee geconfronteerd: werd toen bevestigd. Vanaf dan had ik meer rust, al werd het wel ‘werken’ ‘werken’ ‘werken’ aan mezelf, met ups en veel downs)
Hiermee wil ik ZEKER niets suggereren, advies geven doe ik ook niet zo graag, ik ben geen psychiater, en zeker niet god de vader (spaar me daar van).(LOL)
Ik weet dat ik hier vaak niet zo hoog oploop met psychiaters, komt meer vanuit een woede dat ze mij niet echt kunnen helpen met mijn depressies voortkomend uit mijn persoonlijkheidsstoornis (daar is het vreselijke woord weer) én toch steeds maar weer afkomen met die antidepressiva, die mij niets helpen. Maar op vlak van diagnose en duiding heb ik er best véél aan gehad en in de loop van die tien jaren ben ik toch ook vaak heel goede, gedreven therapeuten tegen gekomen, die me door de moeilijkste perioden heen hielpen. Heb er me wel moeten leren voor open stellen (en dat lukt nog niet altijd). Voor de rest deed en doe en zoek en leer ik ook veel zelf…met veel vallen en soms opstaan….niets verkeerd mee.
Is maar een suggestie hoor, maar ik voel aan dat je ‘op’ bent, ten einde raad en erg zoekende naar het “wat scheelt er toch”. En je vroegere psych. zei je dat je “depressief was en suicidaal”….indien dit je niet afdoende, juist, onvolledig lijkt…..vraag dan naar meer duiding, uitleg….
Misschien is het wel juist, en zit je in een majeure depressie. Is niet min. Daarom….sterkte, succes…en wijze beslissingen toegewenst.
@ Thian 870
Je schrijft:
“Waardoor ik vertrouwen krijg bij de behandelaar is dat ze nu (eindelijk) de praktische dingen aan pakken, en de rest ben ik niet aan toe nu, eerst zorgen dat ik gewone dagelijkse dingen kan oppakken en het weer een beetje zie zitten, er wat meer plezier in heb.”
Wanneer die behandelaar een psychiater is van het Centrum Dissociatieve Stoornissen van Palier dan houdt men zich keurig aan wat zij zelf in het behandelplan fase 1 noemen (“gericht op stabilisatie/ symptoomreductie”).
Een behandelplan waarbij je wel het gevoel moet krijgen dat je serieus, echt serieus, wordt genomen.
Geen “we zullen het wel even snel oplossen”, maar voor zover mogelijk realistische vooruitzichten.
Geef het, geef hen en vooral geef jezelf de tijd, Thian.
Verwacht geen wonderen en blijf je bij wat je hier leest bewust van het feit dat de deelnemers aan dit forum niets minder maar ook niets meer zijn dan hooguit ‘ervaringsdeskundigen’ met de beste bedoelingen, die reageren op datgene wat zij van jou (menen te) zien. Uitgaand van hun eigen ervaringen, die dus niet de jouwe zijn.
Ik begrijp dat je klankborden nodig hebt bij wat je allemaal meemaakt, maar verwar die klankborden niet met professionele behandelaars, die ook na een jaar of twaalf studeren en de nodige ervaring weten dat het behandelen van een ernstige dissociatieve stoornis, voorzichtig gesteld, geen eenvoudige zaak is.
Hoe graag je dat zelf ook zou willen.
Laat waar je op dit moment staat niet bepalen door Janus (sorry Janus), maar denk daar zelf over na en bespreek het met je behandelaar.
En nogmaals Thian, geef het, geef hen en geef vooral jezelf de tijd.
Je bent het (ook weer: uitgaand van wat ik hier van je gelezen heb) waard.
En nu ga ik echt weer even uit beeld.
Het ga je goed !
Met vriendelijke groet,
Henk.
869 Janus, als je wilt beweren dat sommige mensen meer waard zijn dan andere, dan begeef je je op gevaarlijk vlak. Die oenen waar je over schrijft hebben ook familie en vrienden en hebben ook een hart dat uit zichzelf klopt, en longen en alles. Helemaal los van wat iemand presteert, en los van handicaps of andere problemen.
871 ja en zelfs pedofielen zijn net zoveel waard als ik, ook al vertonen ze gestoord en onwenselijk en schadelijk gedrag.
Volgens mij kun je beter een keer goed uitzoeken wat maakt dat zij kinderen zo interessant vinden. Is het verlangen naar onschuld, onderdanigheid, whatever? Ik wil graag begrijpen wat zo iemand beweegt. Pas dan kun je ook een alternatief bedenken voor die gestoorde verlangens. Neemt niet weg dat ik vind dat ze gestraft moeten worden voor hun daden en verplicht moeten worden om bij te dragen aan de verwerking van slachtoffers. Verhuizen heeft geen zin, dat geeft ze juist een ontheffing van de taak het weer een beetje goed te maken. [Trouwens, veel mannen schijnen pedofiele trekjes te hebben, daarom zijn al die playboy meisjes zo kaal van onder. Sorry maar dat is me door een man verteld. Het is dus de meeste mensen niet geheel vreemd die gevoelens, misschien vandaar dat het zoveel kwaadheid e.d. oproept?!]
Maar het gaat hier over mensen met zelfmoordgedachten. Misbruik kan een oorzaak zijn, en ik weet te weinig van verwerkingsprocessen om iets zinnigs te zeggen verder. Maar het lijkt me dat hoe meer begrip en helderheid hoe beter voor iedereen uiteindelijk?
Janus, jij bent, met alle respect, geen specialist, net zo min als wij allen.
Ik heb me de laatste tijd veel bezig gehouden met waarom mensen doen wat ze doen. En heb geloof ik de conclusie getrokken dat je de mensheid kunt verdelen in hebberige types en bescheiden types. Allebei kunnen ze iets van elkaar leren. Wat ik leer van hebberige types is hoe je ruimte in kunt nemen voor jezelf, en hoe je overleeft.
@ Janus 871
Hoi Janus,
Wat al werd gezegd; Het grote probleem is dat in het verleden volkomen onschuldige mensen op deze sites werden aangeklaagd zonder dat zij strafrechtelijk waren veroordeeld.
Het is vrij makkelijk om ook jou foto even op een dergelijk site te zetten…
Voordat jij jouw foto van zo’n site hebt weten te halen; (bewijs maar eens dat je onschuldig bent!) is er vaak onherstelbare ernstige schade aangericht!
Een alternatief zou een overheidssite zijn, waar veroordeelde pedofielen op komen te staan, zoals in sommige staten in Amerika.
Ik zou zeggen: Slachtoffers verenig u en probeer via democratische weg de politiek te overtuigen.
Probleem: Hiermee heb je het gevaar van misbruik door pedofielen helaas nauwelijks uitgebannen!
Immers de meeste pedofielen zitten niet in de gevangenis maar lopen gewoon vrij rond en kunnen door onwetendheid doorgaan.
Oplossing: Veel beter en veel nuttiger is om je (als ouder) te verdiepen in wat de modus operandi is van het merendeel van de pedofielen!
Op Internet is meer dan genoeg wetenschappelijke psychologische profilerings informatie te vinden om (als leek) vrij eenvoudig een pedofiel te kunnen herkennen.
DIT geeft veel MEER zekerheid om misbruik te voorkomen!
Over enkele signalen:
Neem Benno de aardige zwemleraar: Geen 1 ouder vond het vreemd dat hij altijd een fototoestel bij zich had en constant foto’s aan het maken was… Was hij nu zwemleraar of fotograaf?!
Wat Peter R. de Vries al zei over het scoutingpersoneel op het kamp waar Nicky Verstappen werd vermoord:
Het zijn allemaal alleenstaande mannen boven de 40, waarvan een aantal nog bij hun moeder woont en het fijn vinden om kinderen te begeleiden…
(Ik zoek NOOIT naar “schuldigen”, slechts naar oorzaken).
Op het gevaar af dat ik zelf off-topic raak, nog één ding over pedofilie. Het meeste misbruik van kinderen wordt *niet* gepleegd door pedofielen, maar door familieleden die verder geen bijzondere hang hebben naar jonge kinderen, maar die toch misbruik maken van een kind. Rond de tachtig procent van de kinderen die misbruikt worden, is het slachtoffer van een oom, vader, stiefvader of broertje, van ‘heel gewone’ heteroseksuele mannen. Wat het misbruik in zulke situaties nog erger maakt is dat het kind afhankelijk is van de misbruiker.
Sluit me hierbij volledig aan Karin.
En erin geklopt betekent getypt. LOL is inderdaad Laughing Out Loud. (Goed zo Emma :)).
Thian, referend aan Henk, inderdaad we zitten allemaal raad te geven. Omdat jij nu eenmaal, en ik denk dat de rest dat ook zo voelt, een persoon bent om van te houden. Ik houd in elk geval van je. Daarom praat met ons, gebruik ons als klankbord, spui je pijn, verwarring alles wat je kwijt wil, maar vertrouw op je professionele begeleiders voor behandeling.
Laatste, Ans. Simpel dank je wel. Luc.
Dank Karin, je hebt het onderwerp juist weer naar de kern gebracht: de slachtoffertjes die geen kant op kunnen omdat ze afhankelijk zijn en dan vervolgens zo ontzettend veel strijd moeten leveren om staande te blijven in het leven. Hoe zijn die het best geholpen, daar gaat het om.
Het besef dat je zelf niets verkeerd hebt gedaan, dat schijnt belangrijk te zijn als een eerste stap.
Maar ik ben iemand die al gauw denkt: de ander is veel slimmer en beter, het zal wel aan mij liggen, ik ben minder waard. Dat is mijn thema geloof ik, hoeft natuurlijk niet voor iedereen te gelden. Als kind ben ik psychisch mishandeld door familieleden nadat mijn moeder zelfmoord pleegde. Ik heb de daders vergeven, omdat ik weet dat het voortkwam uit onmacht en misschien minderwaardigheidscomplexen.
Toch moet ik nu van mezelf alles aangrijpen om wel de waarheid te zeggen, altijd en overal, ook al vind ik het zo moeilijk dat ik soms denk: ik ga liever dood. Toen heb ik eenmaal op een dieptepunt gedacht: al is het het laatste en enigste wat ik doe, ik moet en zal voor mezelf opkomen! Langzaam aan wordt het zelfs een sport nu. Maar leuk vind ik het niet. Ik vind de mensheid vaak walgelijk met al dat verwerpelijke gedrag. Enige remedie: heel kritisch je vrienden kiezen, goede leefstijl ontwikkelen, goed zijn voor jezelf, ongenadig goed zijn voor jezelf! Extra extra extra! Want niemand anders doet het.
Hoi Thian,
Wat Henk schrijft in (873), dat onderstreep ik helemaal. Neem de tijd Thian, doe voorzichtig met jezelf. Die hulpverleners hebbenniet voor niets dat vak gekozen. Zij houden van mensen zoals jij en ik. Dat het niet altijd gaat zoals het moet, natuurlijk,dat gebeurt, maar het zijn ook mensen met hun beperkingen. Bovendien moeten zij zich, uit zelfbescherming, vaak houden aan zoveel regels.. Ik weet een beetje hoe dat is, als docent en cursisten begeleider, heb ik vaak de grenzen overschreden, en werd dan terecht teruggefloten. Het is moeilijk om in zo’n positie niet je hart weg te geven. Ik haat die regels, maar soms hebben ze mij wel beschermd voor al te grote betrokkenheid.
En lieve Thian, wat jij zo schrijft tussen de regels door wat er allemaal niet door die man met je gedaan werd, dat is dat is…. Heb er geen woorden voor. Wat ik zie is die angst schaduw, die voortdurend over je heeft gehangen ,en nu nog mischien, afschuwelijk die angst die verlamming, de kou, afschuwelijk.
Ik las in een boekje van Thomese deze regels op het moment dat ik me weer vanalles herinnerde: “Er is een weten, dat de adem inhoudt, krijtwit wegtrekt, omdat de afgronden zich openen rondom en het dus maar het beste is om zijn persoon te verlaten en te verstenen”
Dat is precies wat telkens gebeurde met mij.. verstenen…
En in mijn “verdriet boekjes”heb er vele om het toch ergens op te schrijven wat ik voel, vond ik dit gedicht:
Stemmen
Zal ik weggaan?
Zal ik verdrietig worden en weggaan?
Zal ik het leven eindelijk eens onbelangrijk vinden en weggaan?
Zal ik de wereld neer zetten , denken nu is het genoeg,
en weggaan?
Zal ik een deur zoeken, en als er geen deur is zal ik een deur maken, hem voorzichtig opendoen……
en weggaan met kleine zachtmoedige passen?
of zal ik blijven?
zal ik blijven?
Een gedicht van Toon Tellegen.
Herken je dit Thian en jullie allen die dit mee lezen?
Elisabeth
off-topic
@ Karin 876
Zonder te discussiëren over percentages.
Ik ben geheel met je eens dat het aandeel van bekende in misbruiksituaties hoog is… maar de werkelijke cijfers zijn nog steeds erg onduidelijk omdat opsporing (zeker in het verleden) geen enkele prioriteit had.
Met psychologische profilering zijn ook familieleden vaak te herkennen als misbruikers.
Mocht dit niet het geval zijn, dan zal meestal wel het kind signalen uitzenden die duiden op misbruik.
Wat ook al op dit forum werd beschreven; de omgeving vermoedt meestal wel “iets”, maar onderneemt geen actie om verschillende redenen.
Elizabeth. Dat gedicht. Die gedichten. Ja dat raakt. Ik had nooit van Toon gehoord. Ga een bundel van hem kopen. Hij zegt dingen …
Trouwens hebben jullie al eens geluisterd naar Enrico Caruso en Mario Ancona met het liedje Del Tempio Al Limitar? Ik draai dat altijd als het me teveel wordt. Sorry als ik teveel praat hier trouwens. Wil da niet.
Back-topic. (Terugkeer van de anti-pedosites discussie.)
Thian en eventueel anderen: Het kan zijn dat ook deze post van mij triggers bevat, maar ik heb mijn best gedaan ze te vermijden.
@ Iedereen, die heeft gereageerd op deze half off-topic discussie.
Beste mensen,
Ik heb met mijn posts 850 en 851 (met de links naar die sites) en later met 871 (mijn antwoord op de eerste reacties van Karin en Luc) kennelijk een doos van Pandora open getrokken. Dat was niet mijn bedoeling, maar ik heb (gelukkig!) jullie reacties niet in de hand. Toch wil ik jullie reacties nu direct beïnvloeden – iets wat ik normaliter nooit zou doen – en wil ik jullie vragen deze discussie te stoppen. Ik zal dat uitleggen.
In ons gezelschap bevinden zich een aantal slachtoffers van sexueel misbruik, wat bij Thian bijvoorbeeld ook nog eens gepaard ging met geweld. Het gaat om minstens twee en mogelijk meer geregistreerde deelnemers en vermoedelijk zitten er ook slachtoffers bij de niet geregistreerde meelezers.
We hebben hier kunnen lezen dat deze slachtoffers heel vaak niet de emotionele kracht kunnen opbrengen om de daders aan te pakken. Dat is overigens algemeen een bekend gegeven. De oorzaak is simpel: hun weerstand is gebroken, zij hebben de grootste moeilijkheden met het aangeven van hun grenzen, laat staan die te verdedigen. In beginsel vind ik dat slachtoffers, als het maar even kan, moeten proberen de daders aan te pakken. Maar ik zal dat nooit aan ze vragen, als ze dan niet kunnen.
En juist omdat ik weet dat ze het niet kunnen opbrengen strafrechtelijke procedures ed te voeren (met een meestal tamelijk groot risico dat het ondaks alles ook nog eens niks oplevert) en juist omdat ik weet watvoor gevoelens van machteloosheid dat met zich mee kan brengen, heb ik een weg aangegeven waarlangs ze toch in zekere mate hun frustraties kwijt kunnen en aan de ‘wereld’ kunnen laten weten wat zij voelen en wat zij ervan vinden.
Natuurlijk zijn die sites niet perfect. Maar ze verschillen van de ‘gewone’ slachtoffersites en fora, waar slachtoffers op terecht kunnen. Op die sites kunnen slachtoffers onderling met elkaar praten. Zeer waardevol, vergelijkbaar met dit forum. Maar ze kunnen niks tegen de daders zeggen, laat staan wat tegen ze doen. Met deze anti-pedo sites kan dat wel, want déze sites zijn agressief. En het werd hoog tijd dat er een plek kwam, ánders dan de totnogtoe geboden mogelijkheden, waar aan die woede lucht kan worden gegeven. En niet zondermeer, als virtuele boksbal, het kan ook nog ergens toe leiden.
Nogmaals: de kritiek op die sites is terecht en wat hier door de diverse mensen inhoudelijk gezegd is, is waardevol in een bredere discussie over sexueel misbruik. Maar die brédere discussie heb ik niet beoogd. Dat lijkt vreemd misschien, want voor de slachtoffers zou zo’n discussie een uitlaatklep kunnen zijn. Ja, inderdaad, maar dan wel op een plek die ze zelf kunnen kiezen. Niet hier!! Hier worden ze er in zekere zin mee overvallen. En onmiddelijk mijn excuses dat ik er schuldig aan ben dat ik deze doos van Pandora heb open getrokken en die bredere discussie ben begonnen, zonder me de gevolgen daarvan voldoende te realiseren. Want:
In de eerdere posts van Thian heeft ze duidelijk gemaakt dat boeken, fora en wat al niet vol zit met triggers, waardoor ze van slag raakt. Ze loopt als het ware als een schichtig hertje tussen alle gevaren door. Mogelijk geldt dat ook voor anderen hier. Een bredere discussie over sexueel misbruik en/of pedofielie – hoe belangijk en nuttig ook – bevat ongetwijfeld vele van dat soort triggers.
Het kan zijn – ik hoop van harte van niet – dat Thian nu thuis zit te krassen, doordat ze zich nu al niet meer veilig voelt op dit forum. Niet doordat iemand haar heeft aangevallen – verre van dat – maar door wat wij tamelijk ondoordacht (nogmaals: ik reken mezelf mee) over dit onderwerp hebben gezegd en daarmee triggers hebben gecreëerd.
Maar naast mijn eigen schuld in deze, vind ik het erg jammer dat eigenlijk niemand, ondanks de waardevolle bijdragen, is ingegaan op de reden waarom ik die sites heb genoemd. Namelijk om slachtoffers een weg te bieden waarlangs ze een stukje zelfrespect, eigenwaarde en weerbaarheid kunnen verwerven. En het geeft me een tamelijk onprettig gevoel, dat nauwelijks iemand daar oog voor heeft gehad, ook nog eens met voorbijgaan aan de gevoelens van de slachtoffers, die hier te gast zijn. Jullie zijn meteen in de bredere discussie gestapt. Logisch, had ik misschien ook gedaan, want die discussie is ‘hot’ in de samenleving, maar toch.
Ik denk dat Thian, bijvoorbeeld, niet eens naar dat soort fora zal gaan, juist vanwege die triggers. Weet ik eigenlijk wel zeker. En ik waarschuw anderen ook: Het gaat er op dat forum tamelijk ruig aan toe. Voor en tegenstanders knallen behoorlijk hard tegen elkaar op. Voor Ans zou het wel wat kunnen zijn, denk ik, want dan kan zij haar assertiviteit aanscherpen. Maar voel je je niet sterk genoeg, dan niet doen.
Het is ook voor mij zeer verleidelijk om in te gaan op de genoemde argumenten en me ook in de discussie te storten – ik denk hier al jaren over na. Maar juist om het opwerpen van triggers te voorkomen ik doe het dus niet. Ik ga niet verder in op de door jullie aagedragen info en argumenten, hoe waardevol ook. Nee, ik doe het niet (ondanks dat mijn handen jeuken).
En dat niet alleen: Ik roep jullie dringend op om hetzelfde te doen. Laten we die discussie, juist vanwege de triggers, niet hier voeren. Er zijn plaatsen zat op inet waar dat wel kan. Pro-pedo sites en anti-pedo sites. Leef je uit. Maar laten we dit forum zo veel mogelijk veilig houden voor slachtoffers. Zo min mogelijk triggers aub. Dat kan lang niet altijd, de normale gesprekken bevatten ook al moeilijke dingen genoeg. Kan niet anders. Maar toch. Laten we begrip tonen voor hoe andere, helaas door levenservaringen overgevoelig geraakte mensen, kunnen reageren op wat we schrijven.
En dan wil ik nu de doos van Pandora weer sluiten, wat verduiveld moeilijk is, zoals de geschiedenis leert. Daarom vraag ik jullie medewerking. Ik hoop op jullie te kunnen rekenen.
Dan nog een vraag aan jou Karin en een overweging.
Karin, ik zou het op prijs stellen als jij dit verzoek van mij zou willen ondersteunen. Ik hoop dat ook jij het belang ervan in ziet.
En ter overweging: Je zou eventueel van die bredere pedodiscussie een nieuw topic kunnen maken. Dan kan iedereen, die dat wil, daar zijn of haar ei kwijt. (En dan stroomt dit deel II ook minder snel vol.) Maar zet er dan als eerste boven dat die discussie triggers kan bevatten voor slachtoffers. Als vriendelijke waarschuwing.
Tot slot, Karin, wil ik je feliciteren met dit vervolg op deel I. Het blijkt hoe succesvol dit forum van jou is. Maar het heeft eigelijk ook iets ironisch. Dat mensen, die met een doodsverlangen worstelen en zich soms zelfs dagelijks afvragen of ze er een eind aan zullen maken, zo levend(ig) blijken te zijn dat ze zo’n forum als dit laten leven. En hoe! Want je kunt bepaald niet zeggen dat het hier om een zooitje dooie dienders gaat. Ik moet daar warm om glimlachen.
Met groeten van Janus en prettige voortzetting gewenst aan iedereen.
P.S., Ik zeg geen sorry, maar hij is wel lang geworden. Kon niet anders, vond ik.
dooie dienders -> :)
Luc, Janus,
Inderdaad, leuke woordspeling die dooie dienders. Maar wel een kanttekening hoor Janus.
” “Maar het heeft eigelijk ook iets ironisch. Dat mensen, die met een doodsverlangen worstelen en zich soms zelfs dagelijks afvragen of ze er een eind aan zullen maken, zo levend(ig) blijken te zijn dat ze zo’n forum als dit laten leven””.
Heb bij deze zinnen een nare smaak…… Ga er niet verder veel woorden aan wijden, maar fijnzinnigen onder ons zullen dit begrijpen.
In ieder geval ben ik blij dat Karin een nieuw verstelschrift opent en ben ook blij met het voorwoord.
@ Thian,
Hoe is ‘t met je, hoe gaat het dit weekend.
Mijn weekend in ‘t kort. Een vriend heeft mij zover gekregen dat ik met hem meeging naar het Festival over ‘t IJ. Moest om 16.00 uur in Amsterdam zijn en ben echt tot half twee in bed gebleven om maar niet te hoeven gaan. Toch weer een telefoontje van hem , En ben dus gegaan. Hijhad kaartjes gereserveerd voor twee voorstellingen. De eerste voorstelling: we moesten individueel met koptelefoons op en een I-pot door A’dam, Bij de uitleg werd ik al misselijk van de spanning. Ik fluisterde die vriend in t oor,dat ik dat echt niet kon, maar hij zei kom nou natuurlijk wel. Ik ging door de grond, want dit kon ik echt niet. Toen het eindelijk mijn beurt was, heb ik gezegd dat ik het niet durfde, nu achteraf, denk ik dat ik toen best moedig was om nee te zeggen, ik ging door de grond, en ik werd als een kleinkind behandeld, zo van nou dan niet, de volgende… Kon mijn zin om uit te leggen waarom niet niet afmaken, daar was geen tijd voor,. Daar stond ik dus op het perron op het station, helemaal alleen, vriend al vertrokken met koptelefoon op. Ik wilde wel de trein naar huis nemen, maar hij had mijn portemonnee in zijn rugzak. Ben echt voetje voor voetje het Perron afgestruind en gelopen naar het pontje die mij naar de overkant bracht waar onze fietsen stonden. Daar gebleven tot de vriebnd belde waar ik was. Hij probeerde het te begrijpen, maar zag duidelijk aan zijn ogen dat hij het niet begreep. Ik snap dat wel , hoe kunnen mensen die die angst niet kennen het ooit begrijpen.
De tweede voorstelling, wel mooi, wel veel “triggers” zoals Janus het noemt
Vandaag op weg naar huis, weer alleen, kreeg ik nog meer beelden van vroeger, waar ik bang voor was. Vanaf mijn vijfde had een oom heel veel belangstelling voor mij, ik was en ben altijd bang voor hem geweest. Maar ik was heelvaak in zijn gezelschap, kreeg nu angstzweet en pijn in mijn buik toen ik aan hem dacht, maar weet niet wat er gebeurd is, die stukjes zijn blanco. Weet wel dat toen hij op 4 juli, mijn verjaardag, 1981 overleed ik totaal niets voelde van verdriet, (wat ik vanmezelf verwachte omdat ik tot zijn dood veel in zijn huis was),maar eigenlijk opgelucht was.
En bij de begrafenis toen iedereen lovend over hem sprak, heb ik letterlijk overgegeven van walging. Heb me wel altijd afgevraagd waar die gevoelens vandaan kwamen, maar het uiteindelijk weer heel diep in de la gestopt met alle gevoel van herhalingen van sexueel misbruik, al
Nu dus weer die braakneigingen, probeer de te slapen, maar het lukt niet Totdat ik op internet een liedje vond die de zanger bij het theaterstuk zong,. heb het diverse keren gedraaid, ben in slaap gevallen , het draait nu nog. Dacht meteen aan jou Thian, denk dat jij dit prachtig vindt dit liedje. De zanger heet Rick Treffers en het liedje Kift en Hoon. Je kunt het gratis down loaden en ieder geval beluisteren.
Hoop dat je het doet en mij kan vertellen hoe je het vindt.
Misschien is wat ik nu allemaal schrijf niet bedoeld om hier te schrijven.
Maar weet even niet waar ik al die gevoelens neer moet schrijven en zo’n liedje he zo’n troost nou ja , een beetje geluk mag toch ook wel hier geschreven worden.
Lieve Thian, hoor nog van je
Elisabeth
Hey Elizabeth. Dat festival en zo? Nooit meer doen dus zou ik zeggen. Je moet jezelf niet forceren. En kan me heel goed voorstellen wat jij doormaak(t). Dus eigenlijk al mag ik het niet zeggen, die vriend van je was met zichzelf bezig en niet met jou. En een echte vriend doet dat wel. Sorry here we go again. Sorry maatje.
Dat met je oom. Ik weet niet wat er allemaal met jou is gebeurd en wil dat ook niet omdat ik dan gelijk overstuur achter de pc zou zitten. Maar wel dat jij gewoon hier moet neerpennen wat je kwijt wil. Daar heeft Karin en mijn dank daarvoor is groot dit forum gemaakt.
En om je gelijk een vooeeld te geven even hoe ik me voel als ik niet oplet wat ik schrijf? Wat een verdomd ktleven. Wil dood en durf niet. Verdomde verdomde kltezooi. Shitmensen. Vedomde egotrippers met dat stinkende rotgeld datalles kapotmaakt. Kan zo uren pennen. Kwijt. Moet eruit. Nou dat moet jij ook. Kwijt.
Kanttekening, het taaltje dat ik bezig is natuurlijk niet geschikt om hier te schrijven. Wou maar een voorbeeld geven dat de gevoelens die je hebt en die je kwijt wil toch ergens naar toe moeten. En dat kan hier.
Hallo allemaal, Henk ,Janus ,Luc ,Elisabeth.
Ben even van het toneel verdwenen, maar weer terug.
Ik had vrijdag een andere antidepressieva voor geschreven gekregen voor de nacht. De arts (van Palier) zei toen al dat ik paradoxaal reageerde op medicatie ivm met de truxal waar ik wakker van werd terwijl het hoort te sederen.
Ging helemaal mis dus, werd heel somber en heel erg impulsief, huihouden ging wel vliegend maar raakte volldig de controle kwijt. Wat ik niet handig vond met krassen, weet dan niet wat ik de volgende dag aantref. Durfde niet te praten over de gedachten aan zelfmoord en wat dat zou doen.
Heb dus in 1 keer (doe er normaal uren over) het crisiscentrum gebeld, toen het gesprek me niet beviel laat maar gezegd, maar degene ging er meteen op in en vroeg of ik wilde dat ze vroeg of ik opgenomen wilde worden en ben daar maar op in gegaan. Heb constant alles over zelfmoord verzwegen was als de dood voor een gedwongen opname.
Zondag daar een arts gezien die de medicijnenen heeft gestopt, vondt het daar niet om uit te houden maar thuis ook niet hoor, vloog tegen de muren (in mijn hoofd ) op van de onrust, liet iemand me ook een rondje buiten lopen in de gedachte dat ik er van zou opknappen, kon geen geluiden niets verdragen alles vloog me aan. Heeft daarna heel lief met me gepraat en wat rust gevens gegeven en de boel overhoop gehaald omdat ik vroeg om breinaalden, bezig zijn helpt. Ze kon ze niet vinden maar dat ze zo lief was te zoeken. Terwijl ik eerst een beetje heleboel bang voor haar was. Ben nu thuis na telefoon gesprek arts en mag vrijdag komen, zie er wel tegen op.
Elisabeth wat erg dat die vriend het niet door had terwijl hij je zelf had overgehaald, wat heb je je daar eenzaam en verloren gevoelt.
Ben in gedachten bij je.
Vond beide gedichten mooi, maar vooral ;er is een weten sprak me aan, voel me ook zo vaak versteend en zo koud, en van wat ik tussen de regels schrijf is de top van de ijsberg want als ik echt zou schrijven dat is niet te bevatten voor jullie en voor mij niet
Allemaal ik denk dat ik door te bellen naar het crisiscentrum mezelf meer tijd heb gegeven, ik ga echt wel af op behandelaren hoor en rem ze zelfs af voor alles waar ik niet aan toe ben om te zorgen dat het me niet boven het hoofd groeit en het een klein beetje te doen blijft.
Ja Janus ik zal dat soort sites niet bezoeken want dat kan ik niet aan, lijkt me te verscheuren, geeft zoveel herbelevingen en verschillende gevoelens etc tegelijk dat ik heel erg lang van slag maar ook de controle kwijt ben. Heb ook een negatief advies in deze dingen.
NL. heb ik wel zelf ideen over dit soort sites, en ik ben er zeker niet voor, ik geloof in een rechtstaat, of het al dan niet perfect is. Ik wil zelf ook graag netjes behandelt worden en als je mensen zo makkelijk kapott kan maken, er zijn mensen die dat voor de grap zouden doen, hoe vreselijk moet dat zijn.
En paradoxaal heb ik ook medelijden met hem, hij was toen 25 (ik 15), geen 40ger, had toestemming van mijn moeder en vader (zolang ze het maar niet zagen en er last van hadden), heeft zelf geen fijne jeugd gehad en heeft me volop de nadelen verteld. Ik weet zeker dat hij een pedofiel is, hij vertelde dat hij zeker niet van kinderen van hemzelf af kon blijven nog voordat er sprake was van kinderen. Hij heeft me ook voor gehouden dat ik teveel wist en hij me daarom moest vermoorden en me niet kon laten gaan als hij me nu tegen komt probeert hij het weer (is eerder gebeurd, toen heeft een kennis me zonder het te weten gered)
Begrijp het nu jullie over die sites schrijven beter, ik heb foto,s zou hem zo “aan de schand paal” kunnen hangen.
Mijn enige zorg is dat hij andere kan misbruiken, toen ik bij hem was heb ik dat proberen te voorkomen, terwijl ik het toen niet als misbruik/ mishandelen zag, hij had immers toestemming. Nu weet ik aan de ene kant beter maar tegelijkertijd ook niet, ik ben er niet aan toe om me meer te realiseren omdat dat teveel overhoop haalt. Nu voel ik een vage medelijden maar verder niets, als ik me er teveel in verdiep wordt ik overspoelt noemen ze het door hele heftige dingen.
Het is goed zo voor nu.
Allemaal bedankt voor de lieve woorden die ik heb gelezen, dat is hart verwarmend.
Heel veel sterkte, groetjes Thian
Op mijn werk heb ik voortdurend het gevoel: ik hoor hier niet, ik begrijp ze niet, zij mij niet, achter mijn rug lachen ze om me (maar, eerlijk is eerlijk, achter hun rug veracht ik ze). Een hele dag in een ruimte met mensen die op een andere planeet leven. Maar gelukkig, dan mag ik weer naar buiten, en kan ik de lucht zien.
Ik weet wel dat het aan mij ligt, omdat ik me moeilijk kan voegen en aanpassen, maar als mensen over hun nieuwe auto met airco beginnen, f*ck it, sorry, dan haak ik toch echt af, ik kots van die nietserige, hebberige onderwerpen.
Ik troost me met de gedachte: Mijn tijd komt nog wel, ooit ben ik omringt met liefdevolle en gelijkgestemde mensen, en tegen die tijd weet ik ook van mezelf te houden. Nu mag ik even balen en uithuilen en denken: het geeft niet, het geeft niet, ik heb het vandaag goed gedaan! En morgen doe ik gewoon mijn roze bril weer op, desnoods letterlijk. Mij krijgen ze niet gek, ben ik immers al.
Lieve Ans,
Moeilijk hoor om je er zo buiten te voelen staan, dat mensen over “onbenullige” dingen praten terwijl je (we) zelf zo met het leven worstelt. Het geeft het gevoel dat anderen dat helemaal niet kennen, kijk maar mooi door de dure auto’s heen.
Hier wordt je begrepen.
Groeten Thian
Dank lieve Thian. Jij verdient echt een lintje, dat meende ik echt toen ik het eerder schreef. Die koningin moest eens weten wat een privé-oorlogen in haar land gevoerd worden en hoe dapper jij bent (we zijn!).
Ja Ans. Mensen. Materialistisch. Maar kunnen ze niks aan doen. Het is deze maatschappij die ze meesleept. Geen tijd meer voor enige zelfreflectie, alleen maar vergaren.
Wat je zegt ooit ontmoet ik liefdevolle en gelijkgestemde mensen. Die heb je hier gevonden. Mischien niet fysiek maar in het hart wel. En neen Ans jij bent echt niet gek, de wereld is gek. NIET denken ik hou niet van mezelf. NIET doen. Ik doe dat ook en dat maakt je kapot. Neen denk ze houden van me, zelfs al is het maar op een forum. Ze houden van me.
Thian, maakte me onbewust zorgen. Ben blij dat je er weer bent :).
Lieve Thian,
Och Thian,wat doet dat pijn, wat ben je beschadigd Thian….. Nee het is niet alleen bij die jongen die je zo misbuikt heeft, daar zit t niet die pijn, maar bij je ouders, die je liefdevol hadden moeten beschermen, jij hun kostbaarste bezit, ouders waar je omdat je kind bent onvoorwaardelijk blijt liefhebben , simpel weg omdat je hun kind bent. Zij hebben je je bestaansrecht ontmomen, je gereduceerd, weggegeven , weggegooid.
Hoe groot hun onvermogen ook was, zij hadden een keus Thian, zij hadden een keus. Nu jij Thian, wat kan ik zeggen, schrijven om een klein beetje je pijn te verzachten. Ik huil Thian, ik huil , zodat jij misschien iets minder moet huilen… Dat kan natuurlijk niet…… want ikhuil ook ommezelf, mijn dochter, ….voel diep diep de pijn………..
Dit gedicht schreef ik als moeder voor mijn dochter, voor jou ook Thian, ik wil ook een je moeder zijn, je een andere ervaring geven…….probeer het te ontvangen..
.Voor mijn dochter
Ik wil je troosten
Jouw pijn voelen
Met mijn levenloze armen
Die jou nooit genoeg omarmen
En niet beschermd hebben
Elisabeth
Soo hee, wat zijn we hier lief voor elkaar! Precies wat ik wel kan gebruiken, nu er geen familie is die werkelijk om me geeft (jawel, ze houden wel van me, zolang ik niet de waarheid zeg en braaf meedoe in de walgelijke patronen) en vrienden ook heeel schaars zijn. Ik wil wel oppassen voor alleen maar schermvriendschappen, want hoe waardevol ook, als het even kan zou ik toch graag wat goeie vrienden in real life ontmoeten. Zodat je af en toe samen kunt eten, of wat drinken ergens. Vanaf volgende maand ga ik iets doen waar ik hopelijk gelijkgestemden ontmoet, als je doet waar je hart ligt ontmoet je mensen die het hart op dezelfde plek hebben, of zoiets, haha.
Gek he, ik vind het heerlijk om anderen complimenten te maken, vooral mensen die toch al nooit aandacht krijgen: juist die niet-hippe, gezette types op het werk die genegeerd worden door de jonge vlotte. Juist die ga ik aardige mailtjes zitten sturen en een praatje mee maken. Waarom vind niet iedereen het leuk om een ander gelukkiger te maken. Waarom maken veel mensen het leven van een ander liever stuk dan dat ze het verrijken. Luc heeft gelijk, mensen zijn gek! (behalve jullie dan he?!) Slaap wel voor straks, lieve schermvrienden.
(veeel kleffer moet het niet worden hoor, hahaha.) Nee serieus, hou je heel taai, we zijn het waard!
@ Ans 9: Heel mooi gezegd, Ans.
En voor wie een mooi gedicht wil lezen: ga dan naar dit van Karin:
http://www.spaink.net/2009/07/12/oh-dammit/
en klik op de link in reactie nr. 5 van Janiek.
Dat zelfs ik dat mooi vind, wil toch echt heel wat zeggen. :) Janiek heeft trouwens zelf ook een blog en een mooie ook. Klik op haar naam.
En mensen, ik heb 13 al gehad, dus niemand hoeft meer bang te zijn op het ongeluksgetal terecht te komen. :)
Janus.
Ans,
Wil jou graag ontmoeten, je kunt mijn e-mail adres aan Karin vragen, maar jij vindt mij klef, snap het wel, maar echt tussen mijn woorden hier geschreven en mij is geen verschil, ben zo ook in real live…
Misschien ook mijn valkuil, maar dat stukje van mij is nou eenmaal zo, in ieder geval weet ik dat nog zeker dat het echt vanuit mijn hart komt…..
Ik wilde ook op jouw post reageren, maar kon even niet verder,omdat wat Thian schreef mij zo raakte, sorry….
Wilde je schrijven, dat die mensen die over onbenullige dingen praten, ook een hart hebben zwakke plekken, die ze door die onbenullige dingen maskeren. Ik probeer altijd tussen de zinnen door te luisteren.
Ikheb in mijn werk als docent, veelzogenaamde “gelijkgestemde “mensen
om me heen, die wel termen gebruiken als afvoeren van leerlingen als die niet in hun straatje passen… En daarom zoek ik vaak het kantine personeel op die over onbenullige dingen praten, hun nieuwe auto, enz. maar als je blijft luisteren, ook over hun zieke moeder, kinderen aan de drugs enz met mij delen, en tussendoor een kroket, en weer hun mooie tuin, ikea meubelen enz. Gelijkgestemden zijn ook vaak saai hoor Ans….
Ik wil graag jou ontmoeten, lekker de kroeg in , diepe gesprekken voeren , maar ik ben geen goed gezelschap om over gebreken van anderen te praten, of over wat anderen ons aan doen , of over burgelijke trutten en heren. Heb ik gewoon niet in me, heb nog steeds ondanks alles veel geloof in de mensheid.
Alle die jongeren die ik ontmoet in mijn werk Ans, iedr met hun verhaal , tekortkomingen, verdriet , ordinaire kletspraat, internet, stoere praat, ogen opgemaakt, hannekammen, calvin klein onderbroekjes, sommige met bijbel in de hand, beugels in hun mond, strakke spijkerbroeken, enz enz, hebben allemaal een pareltje in zich. Sommigen van hen zijn slachtoffers, sommige daders, maar uiteindelijk zijn de daders ook slachtoffers.
DagDag
Elisabeth
@ Iedereen (over houden van jezelf).
Beste mensen,
Een paar van jullie – Ans en Luc oa – hebben het gehad over ‘houden van jezelf’. Dan heb ik nieuws voor jullie: Jullie houden allemaal van jezelf. (Nou wordt het pas echt klef Ans. :) ) Dit is geen roze wolk gewauwel, want daar hou ik helemaaaaal niet van, maar het is gewoon waar. Zouden jullie namelijk niet van jezelf houden, dan waren jullie allang dood geweest. Is het niet letterlijk, dan wel figuurlijk. En dat zijn jullie niet. Niet letterlijk – logisch – en ook niet figuurlijk, want jullie geven blijk van leven.
Jullie houden van dat gekwetse, gekleineerde, beschadigde, angstige, verdrietige, eenzame, boze (soms wrokkige) en (vaak) moedeloze deel van jezelf, ondanks dat anderen dat vrijwel niet doen. Daaruit blijkt dat jullie sterk zijn, dat jullie toch tegen de stroom in van dat deel in jezelf zijn blijven houden. Daaruit blijkt dat jullie overlevers zijn, ondanks die o zo begrijpelijke gedachten aan de dood.
Ik heb dat zelf ook onder ogen moeten zien, dat ik van dat deel in mezelf hou. Met tegenzin. Wou daar niet aan, vond het therapeutengeleuter. Ook ik wilde niet klef zijn. (Mag hoor, Ans, klef zijn.) De moeilijkheid is wel, dat je dan het bestaan van dat deel van jezelf moet erkennen en dat is moeilijk, doordat je dan ook die daarbij horende gevoelens gaat ervaren. Dat is zwaar, soms heel zwaar. En je moet véchten tegen die anderen, die dat deel in jouzelf niet willen erkennen. Maar dat is vaak, doordat ze het bij zichzelf niet kúnnen erkennen, durven dan niet naar jou te kijken. En gaan dan bijvoorbeeld praten over auto’s met airco’s.
Groeten, Janus.
PS,
Een tip Ans (7): Ga tussen dat volk om je heen staan. Zeg niks, alleen maar af en toe ‘hum’ ofzo. Dan verandert er waarschijnlijk al wat. En als je het kaf van het koren wilt scheiden, vraag dan hoe milieuvriendelijk zo’n auto is. Hebben vele trotse autobezitters een pesthekel aan. :) Maar de goeien gaan daar graag op in en vertellen daar met trots over. Heb je meteen een leuke discussie gestart over iets wat wezenlijk is. Kun je er fijntjes op wijzen, dat een airco milieuvervuilend is. (Gebruikt extra energie.) En kijk maar eens in dat hart van hen, hoe leeg dat vaak is en onzeker, wat ze met al die humbug proberen te verhullen. En probeer er dan toch wat uit te vissen. (Op vriendelijke wijze, zonder klef te worden. :) )
Tip 2. Wist je dat een roze bril – een materiële – een verminderend effect heeft op hoofdpijn?
PS II,
En hoezo, Ans (12) zijn wij hier niet gek? Dat is toch een geuzentitel? Volgens mij zijn jullie allemaal hartstikke gek – sorry als ik iemand kwets – dat maakt het juist zo leuk, vind ik. Of ben ik de enige gek hier? :))
Leuk woord: ‘schermvrienden’.
J.
Hallo allemaal,
Lieve elisabeth en ans, bedankt voor de lieve woorden,
ik kan er zelf niet om huilen, een hulpverlener waar ik het tegen zei vertelde me dat hij kon zien dat ik van binnen wel huilde, dat vondt ik wel erg mooi en lief gezegd. Weet je in werkelijkheid gaven ze me weg omdat hij een rechtzaak tegen ze dreigde te beginnen, het ging dus om geld en ze deden het waar hij bij was en gaven hem met recht een stok in handen, ik heb jarenlang dagelijks gehoord er is toch niemand die het kan schelen wat er met je gebeurt, je moet blij zijn dat ik je nam.. En zelf dat zij hij nl ook weer om zichzelf te beschermen en me aan hem te binden het is zo ingewikkeld. Daar weet jij ook alles van zo te lezen toch? elisabeth?
De leukste gesprekken op het DAC dag activiteitencentrum vindt ik gewoon gekkigheid met elkaar maken, fantasie verhalen maken, met z,n allen om ons zelf kunnen lachen. Dat breek het een beetje, maakt het wat normaler. Tot afgrijzen van anderen heb ik daar wel eens gewoon geantwoord, ja ik hoor stemmen, maar ik vindt het niet erg hoor. Ging iemand op in met gekkigheid samen(er zitten daar ook behandelaren) zei ze opeens stil als mijn behandelaar het hoort schrik ze zich rot en krijg ik een andere diagnose. Het is eigenlijk wel erg dat zelf daar er een taboe op rust.
Janus; ik heb juist de gedachte dat als ik echt van me zelf zou houden zou ik me dit niet allemaal aan doen en er netjes en voorbereid er een eind aan zou maken.
Is dat een erg gekke gedachte?
groetjes Thian.
niet alles is zwart, en dat maakt het zo moeilijk. er is altijd wel ergens een lichtstraaltje. wat op je schijnt.
je kunt niet meer huilen, omdat je het vertrouwen er niet meer voor hebt. want als je huilt, laat je je zwakke kant zien, en walsen ze over je heen. Althans, dat is wat de eerdere ervaringen iedere keer bewezen. je wilt wel huilen, maar je bent bang, dat je de controle verliest, dat je een beerput opentrekt, en dat je erin zult verzwelgen.
Maar stop het niet weg. verdring het niet, praat erover, met verdringen en vergeten, stel je het uit, zal het altijd op blijven rispen. eenmaal op de vlucht,blijf je vluchten.
Ik probeerde te vergeten en te verdringen, mezelf voor de gek houdend, dat de tijd alle wonden zou helen. Dat ik mezelf er uiteindelijk op betrapte, dat ik alles vergeten was, behalve de negatieve ervaringen. die vergat ik dus niet, moest ik opnieuw leren om de waarden van het leven te zien. Die simpel kunnen zijn, een zonnige dag, een bloeiende bloem. een vriendelijk woord. Door erover te praten, leer je ook om te gaan, met wat een trigger bij je oproept, en zal uiteindelijk de angst die een trigger oproept minder worden, want je hebt er mee leren omgaan.
Alles heeft met draagkracht te maken, je moet over de draagkracht beschikken om er op een confronterende manier mee bezig te zijn, en de setting moet veilig zijn.
ik werd een specialist als het ging om het zien en vermijden van gevaren, ik zag ze overal. altijd op mijn hoede. Want het gevaar kon zomaar ineens voor me staan. en dan moest ik voorbereid zijn. Het is een cirkel geworden, doordat ik dagelijks bezig was met angst, om angst te vermijden, hield ik me met bijna niets anders meer bezig.
-Stockholm syndroom, zo noemen ze het verschijnsel, dat je je bind aan je onderdrukker. dat je zelfs zijn misdaden probeert goed te praten, dat je jezelf gaat verwijten, dat jij er schuld aan hebt.
gebeurt vaak daar waar een dader absolute controle over een slachtoffer heeft.
14: Elisabeth, mooi wat je schrijft, dat iedereen wel een pareltje in zich heeft. Ik denk dat je gelijkt hebt. Het is alleen zo verdomde jammer dat het bij sommigen er gewoon helemaal nooit uitkomt, dat die het niet voor elkaar krijgen om goed te zijn voor anderen.
Wat fijn dat jij toch je weg hebt gevonden met werk, en met jonge mensen kan werken, ze zullen veel aan je hebben vast!
Ik weet niet of we elkaar ooit gaan ontmoeten, ik vind internetvrienden ook heel waardevol op hun manier, juist omdat je verder geen rekening met ze hoeft te houden. Het is warm en toch vrijblijvend. Alleen de lusten zeg maar, haha. Misschien besluit ik morgen wel dat ik weer even een maandje afstand neem, of krijg ik straks weer te veel aan mijn hoofd om alles mee te lezen en/of terug te schrijven. Het geeft niet, onze berichten blijven voor iedereen beschikbaar en nieuwe vrienden komen en gaan. We hebben het maar goed hier op dat blog van Karin!
Wie weet zie ik een keer een lieve vrouw lopen in een schoolgebouw druk in gesprek met een hanekam, en denk dan: zou dat Elisabeth zijn? Of zie ik iemand de heerlijke slappe lach hebben met een gelijkgestemde, omdat ze over hun eigen gekkigheden kunnen lachen, dan denk ik: zou dat Thian zijn die de draai heeft gevonden? Of als iemand een lot wint of iets, dan denk ik: zou dat (Lucky) Luc zijn? Of ik zie een leuk gekke henkie, dat is dan Janus…
Ik vind het eigenlijk heel mooi dat ik jullie niet ken, het maakt dat ik alerter word op bijzondere types in real life. Blijf vooral jullie (gekke) zelf! En als ik je denk te herkennen op straat zal ik even glimlachen, dan weet je dat ik het ben.
Geert (17),
Wat is dat waar wat je allemaal schrijft. Ik weet dat ik ook veel goed tijden heb meegemaakt in mijn leven. Het zijn fletse herinneringen geworden zonder kleur en zonder gevoel. Ze worden voortdurend overspoeld door die nare nare herinneringen. En soms haat ik me zelf daarom.
3 dagen geleden heb ik wat extra medicatie ingenomen, en al die nare herrinneringen, op een zakelijke manier ontdaan van elk gevoel opgeschreven, het kostte veel moeite maar het is gelukt, Ik wil het op die manier even allemaal wegzetten, totdat ik straks, in het centrumvoor psychisch Herstel, in een veilige omgeving, weer te voorschijn kan halen, Ze een voor een tevoorschijn halen , bekijken en doorleven.
Denkje dat dat een goed idee is?
Ik moet er toch een keer doorheen zodat ik de moed heb om te kiezen voor het leven…
Ans (18),
Kreeg een warm gevoel van wat je schreef..Als ik iemand zie , zo maar iemand, die breed naar mij glimlacht, dan weet ik dat jij daar bent……
Thian(17)
Ik herken dat zo goed Thian, wat je daar op het DAC meemaakt. Heb dat ook gehad in het CPH. En wat heerlijk is dat ,het gewoon mag en dat dan niet meteen gedacht wordt :”O die is wel beter”, merk dat wel in het gewone leven, dat ze denken o , nu is ze vrolijk , dus het gaat vast een stuk beter met haar” En vervolgens word je geacht, gewoon weer deel te nemen aan het gewone leven. Er word dan weer van alles aan je gevraagd om te doen… en ja deze juf trapt daar dus altijd weer in , en durft niet nee te zeggen … dat is mijn valkuil……. Kreeg een keer de opdracht van mijn psych om het woordje nee in het woordenboek op te zoeken… Moest er wel om lachen. Ikweet dat dat woordje bestaat, maar gebruiken ho maar. Ben erg hardleers wat dat betreft.
Hoe is het met het schilderen THian, ben je alweer een beetje begonnen.
Mij lukt het niet om aan de gang te gaan, moet zo maar steeds huilen, de hele dag door…….
Lieve groet aan allen,
Elisabeth
Hallo allemaal,
Voel me alsof ik me nu moet voorstellen aan een hele grote praatgroep. Ik ben nieuw. Voor Karin niet onbekend, maar voor jullie allemaal wel.
Ik moet maar ergens beginnen… suicidaal dus. Al jarenlang. Heb in de jaren ’90 actieve pogingen gedaan. De laatste 8 jaar probeer ik er niet meer aan te denken. Niet aan wat ik heb, ook niet aan zelfmoord te denken. Soms lukt dat niet en vlucht ik vanuit m’n appartement richting een hotel met m’n ‘suicide-pakket’ dat altijd gereed ligt voor het geval ik wil gaan.
Momenteel voel ik me dermate van het leven losgesneden en zo inelkaar gewrongen dat alles weer losschiet tussen m’n oren en zelfmoord om de hoek komt kijken. Ik zweef ergens los in het universum verstoten van alles en iedereen. Perspectief heb ik al tien jaar niet meer. Al tien jaar niet meer boven water. Met alle hulp van dien. Hoe dicht kan je keel (lees: geest) eigenlijk dichtgeknepen worden.
Enig lucht geeft schrijven. Gewoon m’n afval structureren en samenvatten en aan iemand laten lezen. Dat laatste met name eventueel. De dingen die tot op het bot gaan en op het diepst van m’n hart liggen ken ik zelf niet eens. Gewoon te eng.
Dreyfuss
Dreyfuss, een aangrijpend bericht! Je probeert niet te denken aan wat je hebt, is dat een lichamelijke of geestelijke beperking? Het helpt mij trouwens ook altijd om te denken in mogelijkheden en niet in beperkingen.
Je schrijft ook: “Al tien jaar niet meer boven waten. Met alle hulp van dien.” Wat bedoel je met hulp? Je hebt dan zeker geen goeie steun gehad die je wellicht weer boven water had kunnen helpen, of? En wordt je keel door de hulpverlening dichtgeknepen?
Tot slot zeg je: mijn afval. Dat is het niet, tenminste ik zou het niet zo bestempelen. Mijn moeilijkheden en problemen zie ik als onderdeel van mijn leven. Want wie bepaalt nu eigenlijk wanneer iets afval is of wanneer het goed gebruikt kan worden? Het maakt me ook interessanter dat ik een en ander meemaakte. Toch? Wij hebben de wereld ook iets te bieden. Je schrijft mooi en bent vast intelligent.
En welkom trouwens, hoop dat je hier enig houvast vindt bij het zweven. Ik voel me ook verstoten van alles en iedereen, maar ik denk ook dat ik dat zelf veroorzaakt heb, dat het mijn eigen schuld is… (en wat dan nog eigenlijk)
Hey Dreyfuss…je bericht greep me ook aan en ik voel veel herkenning en dus erkenning: het gevoel los te zweven in het universum, zonder perspectief. Mij lijkt het alsof jouw suicidepakket een ‘overlevingspakket’ is geworden: zonder dat je zou weten dat je echt van de wereld wegkan, was je er al niet meer geweest. Het is een houvast en ergens een overlevingsstrategie. Niet slecht, heb ook zoiets…
Schrijven kan inderdaad opluchten en wordt mij ook altijd aangeraden om te doen. Mij lukt het echter ook niet zonder klankbord. Dat heb je hier indien je wil. Groeten en sterkte toegewenst
Ans, ik vond jou laatste berichten, zoals altijd in feite, zo mooi en sterk. Mijn complimenten. Ik vind jou een hele mooie sterke vrouw….en zelfs je bescheidenheid siert je zo….maar laat die jou nooit onderuit halen. Ik hoop dat je in real life jouw gelijkgestemden, zeg maar gelijk-voelenden mag ontmoeten. Want: ‘voelen’, ‘echtheid’, ‘geen hypocrisie’….het maakt (ons) mooi, maar ook moeilijk (in hun ogen)…en soms zelfs eenzaam. Maar, 1 mooi diepgaand echt gesprek kan zoveel mooier en intenser zijn dan 100 valse vrienden. Alle geluk, Emma
Hallo Ans,
Dank voor je vragen. Dat helpt om me hier wat verder te profileren. Van nature gooi ik alles eruit, maar wetende dat wat je hier schrijft wereldkundig wordt zet daar een enorme rem op. Helaas, dat moet ik wel zeggen. Want in hoeverre kun je jezelf hier neerzetten als je niet geheel openhartig kunt zijn.
Natuurlijk heb ik wel door de jaren heen geleerd dat die openheid van mij sowieso door anderen misbruikt wordt.
Ik heb een geestelijke beperking. De hulpverlening knijpt mijn ‘keel’ niet echt dicht. Dat doe ik voornamelijk zelf denk ik, omdat ik door bewust gedachten uit te schakelen ook een deel van mijn ware ik uitschakel. En daarmee ook m’n emotionele leven in feite tekort doe. Aan de andere kant: dat emotionele leven bestaat alleen nog maar uit angst en pijn en die zijn het niet waard gevoeld te worden.
Het gevolg is wel dat ik steeds leger word. Ik ben erg druk met van alles en nog wat maar ik geniet er niet meer van, voel voor de volle 100% niets meer, maak bijna niets meer bewust mee, en ja… wat rest er dan nog?
Hoopgevend vond ik dat je schreef dat je je ‘afval’ ook anders kunt bestempelen. Ik begrijp wat je daarmee bedoelt en het is iets wat ik weer ‘s moet leren zien. Ik heb daar lang in geloofd en de eerste vraag die bij me opkwam na het plaatsen van m’n bericht was: waar geloof ik eigenlijk nog in? Belangrijk dus. Dank je.
Hoi Emma,
Fijn dat je jezelf in m’n bericht herkent en ik vind het prettig om te lezen dat iemand anders ook zo’n pakket heeft. Ik heb een betrouwbaar recept van een professional en de bijbehorende pillen. Alleen nog wat halen bij de drogist en voila. Dat is een bevoorrechte positie want zo ontzettend vaak lees je dat mensen wanhoopspogingen doen om aan de middelen te komen.
Vaak denk ik dat ik mezelf allang om zeep geholpen heb. Geestelijk. Dat ik er alleen nog maar fysiek ben. Ik leef puur op verstand. Theorie. Misschien werkt je systeem ook gewoon zo dat als het gevoelsleven niet meer dragelijk is dat er dan knoppen omswitchen naar een andere source. ‘Overleven zul je’ zegt ons systeem. Ben het niet eens met ons systeem.
Ik denk nu: had ik maar jaren geleden doorgezet in m’n poging. Dan had ik de godvergeten leegte en eenzaamheid van nu niet hoeven doormaken.
Wat nog even moet doordringen is dat ik hier onder gelijkgestemden ben. Ik vind dat ontroerend en mooi.
Dreyfuss
Ik begin wat los te komen geloof ik (nee ik heb niks gedronken of wat dan ook) en moet nu door met wat te schrijven hier. Kan me niet schelen wat de wereld ervan denkt. Ik las net het bericht van Geert, bericht 17. Dat luchtte op. Het slachtoffer zijn van je onderdrukker. Het Stockholm syndroom. Ik lijd aan wat ergers, maar in mijn geval is mijn onderdrukker mijn vader. Hij gelooft heilig dat je alles met geld kunt kopen zelfs je ziel. En hij wil z’n leven lang maar 1 ding: dat problemen niét aan het licht komen. Alles onderdrukken en wegstoppen in de hoop dat je je gezicht daarmee redt.
Nu heb ik een wraak-verhaal dat mij waarschijnlijk in wat minder positief daglicht zet, maar ik moet het hier kwijt omdat niemand er iets van wil horen.
Als iemand je voor 100% onder controle heeft en niet wil dat je leeft dan groei je al op met het bewustzijn dat leven sowieso niet bestaat. Je WEET het niet eens. Tot het moment dat je, na tijdenlang introspectie en waarneming bij andere mensen tot je schrik tot de conlusie komt dat je helemaal niet leeft. Dat je niet tot je recht komt, dat je gehele gevoelsleven onderdrukt is. En dat je eigen vader en moeder (moeder 18 jaar geleden overleden aan een tumor) daar debet aan zijn.
Op een gegeven moment nu 3 jaar geleden zette de haat naar mijn vader en overleden moeder en naar mijn zus die mij vreselijk veel emotionele pijn bezorgd heeft door mijn ziekte te negeren, mij aan tot een actie waarvan ik de gevolgen niet voor mogelijk had gehouden.
Ik heb een christelijke achtergrond en ken de bijbel. Alles door autonome actie. Teleurgesteld in God en zijn ‘mensen’ verliet ik de kerk al snel, maar de theorie van de bijbel is a.h.w. in mij opgeslagen. Afgaande op die kennis heb ik 3 jaar geleden satan zelf aangeroepen om mijn vader en zus totaal te vernietigen. Wat gebeurde er? Het vlekkeloze leventje van m’n zus veranderde in een opname in een dagkliniek en m’n vader kreeg een zware burnout met psychotische symptomen.
Geschrokken van dit resultaat rende ik naar een dominee maar die zei dat er geen causaal verband was tussen mijn satansgebed en de plotselinge heftige gebeurtenissen bij mijn vader en zus. Nou, mijn overtuiging is en blijft anders. Misschien is mijn huidige situatie de prijs die ik moet betalen.
Ons gezin viel al uiteen direct na het overlijden van mijn moeder. Mijn vader is een groot kind, een eikel die alleen maar onzin kakelt. Ik verafschuw de man, maar heb geen zin in een strafblad.
Zo, dat moest eruit, het is wereldkundig.
Dreyfuss
24: @Dreyfuss
Alles wat je gelooft is waar, voor jou althans, toch? Zo simpel is het volgens mij. Maar dat wil nog niet zeggen dat jouw overtuiging op waarheid berust. Het kan ook een denkfout zijn (heb ik geleerd uit het boek ‘denk je sterk’). Ik vind het niet zo gek dat er bij jouw vader en zus opeens psychische problemen tevoorschijn kwamen. Uit hun gedrag naar jou blijkt toch dat ze gedraggestoord zijn? Dan kun je niet een leven lang ongestraft volhouden dat er niets aan de hand is. Iemand die een ander onderdrukt heeft echt grote problemen. Bij stress wordt de druk op de ketel dan te hoog. En reken maar dat als er veranderingen zijn (iemand in de familie wordt opgenomen) dat er dan stress komt.
Ik denk eigenlijk dat je misschien op het moment van je satansgebed, of iets eerder, de beslissing hebt genomen om afstand te nemen en je niet meer te laten onderdrukken. En als je vader normaal gesproken zo’n grote invloed op jou had altijd, dan zal hij het zeker gevoeld hebben dat het voor jou nu echt genoeg was. Dat (o.a.) veroorzaakte waarschijnlijk grote stress bij hem. Dat zou mijn verklaring zijn.
Ik vind het geweldig, jouw ommeslag en het moment van grenzen stellen. Tot hier! dat is wat je hebt gezegd. En wie weet was het God die jouw gebed hoorde, kan toch ook best?
Ik vind het ook zo ontroerend dat we elkaar soms met kleine dingetjes echt kunnen helpen. Zomaar via een schermpje.
22@Emma, dank voor je woorden. Dat is precies wat bij mij gebeurt: ik ben te moeilijk, te confronterend voor mensen. Ze zijn bang voor me en verstoten me. Mijn idee van de waarheid zeggen en opkomen voor mezelf en anderen heb ik heel hoog. Maar tot welke prijs vraag ik me wel eens af. Totdat er niemand meer overblijft?
Ik probeer me maar te richten op die vrienden waarmee ik kan lachen, en alle familie maar even te vergeten, dat komt toch nooit meer goed. Ook ik ben ongelofelijk teleurgesteld in de mensheid. En toch probeer ik niet ook nog eens teleurgesteld in mezelf te zijn, want dan is het eind zoek (of juist nabij). Ik probeer mijn dingen te doen die belangrijk voor me zijn in het leven. Laat zij maar zelfmoord plegen als ze het daar niet mee eens zijn. Waarom zou ik weg moeten? Omdat ik mensen confronteer met hun walgelijke gedrag? Laat zij zelf maar weggaan, ik doe niets verkeerd, zij doen iets verkeerd. [Maar als ze er vervolgens door in de stront terecht komen ben ik weer de eerste die ze ondersteunt en met lieve woorden oppept. Ben ook gek ook eigenlijk, maar dat wist ik al].
@ 19
Hoi Elisabeth,
Huil maar hoor, moet er blijkbaar uit, hoe rot het ook is, als ik kon huilde ik met je mee.
Ben nu sinds die medicijnen zo beroerd, zo afwezig, zie alles wel herken het niet, huiskamer, appartement, heb erge dissociatieve en mogelijk psychotische klachten, weet niet hoe ik telkens weer een nieuwe dag door moet komen, ben zo verschrikkelijk moe en raar, heb het gevoel helemaal gek te worden. Lijkt of ik zelf er helemaal niet ben, ergens tussen het crisiscentrum en thuis blijven hangen, weet niet meer wat echt is en wat niet. De kattebak verschonen is al een hele kunst, verder ben ik ook niet gekomen.
Morgen naar de arts, kijken wat die nou weer verzin, vandaag een behandelplan in het klad door genomen, wordt je ook niet echt vrolijk van, uitgelegd waarom ik dingen niet zie zitten en waar ik tegen vecht.
Dat alles weg is wat ik opgebouwd had, baan, inkomen, huis, leven en dat ik daarvoor in de plaats alleen maar ellende heb gekregen, zei ze herbelevingen, nee gezegd FEITEN, en dat daar over heen gepraat is tot nu toe en ik het alleemaal maar moet uitzoeken.
Het maatschappelijk werk moet eerst overleggen, maar denkt er over begeleid zelfstandig wonen aan te vragen bij ciz ipv psyychiatrische thuiszorg, zal me een zorg zijn als er maar snel wat gebeurd want ik kan niet meer zo.
Het DAC is wel erg fijn hoor, het lukt me niet de laatste tijd om te gaan en de laatste keer werd ik gek van alle geluiden en heb in een ruimte alleen gezeten daarna kwam ze even met me praten, ze had meteen gezien dat ik raar was, probeerde me af te leiden, heel lief. Hun doel is om ons even te zien lachen en ontspannen, als je een poosje niet bent geweest stuurt ze een berichtje, hoe het gaat en gewoon wat praat, geen druk. Eigenlijk is het DAC en de begeleiding goud waard.
Jammer dat we niet samen kunnen schilderen, gewoon wat kloderen, meestal wordt het nog iets ook, zou mischien helpen.
Heb wel ideen wil dat mischien bij houden in een schrift, gaat het niet verloren, mischien komt het nog van pas.
Sterkte, groetjes, Thian.
@ Thian 16
Hallo Thian,
Wat een verhaal was dat weer over die opgedrongen ex. Onvoorstelbaar. Jij schreef daarin: ‘ik heb jarenlang dagelijks gehoord er is toch niemand die het kan schelen wat er met je gebeurt’. Wat verschrikkelijk moet dat geweest zijn. Gelukkig is dat nu anders. Alleen hier al zijn het er veel die wél om je geven en ik hoor daarbij. Oh, en je katjes natuurlijk. :) Geven ook om je.
Wat leuk om te lezen, dat jullie toch ook nog pret maken met z’n allen. Ik had er best bij willen wezen, zo vrolijk klonk het. Gelukkig heb jij gevoel voor humor. Dat werkt verlichtend. Ik hou van zotte grappen over de absurditeit van het leven. Dat relativeert het een beetje. Jezelf altijd maar serieus nemen is pas echt deprimerend. :)
Maar idd erg dat het (praten over) stemmen horen zelfs daar een taboe is. En erger nog: dat behandelaars daar van schrikken. Als ik een therapeut zou zijn, dan zou ik juist blij zijn als een cliënt(?) stemmen zou horen, want dan krijg je hulp van die stemmen en dat maakt het zoveel makkelijker: hoef je als therapeut zelf niet zoveel te zeggen. :))
Tot slot schreef je: ‘ik heb juist de gedachte dat als ik echt van me zelf zou houden zou ik me dit niet allemaal aan doen en er netjes en voorbereid er een eind aan zou maken.
Is dat een erg gekke gedachte?’
Zo had ik het nog niet bekeken, maar ik vind dat helemaal geen gekke gedachte. Zelfs logisch. En het zou zelfs waar kunnen zijn. Maar er zijn echt veel betere en leukere manieren, hoor om van jezelf te houden. Ik vind het ook wel verdrietig dat je die gedachte hebt. Het maakt duidelijk hoe ver je in gedachten al bent geweest.
Maar wat doe jij jezelf dan allemaal aan? Van het krassen weet ik het. Of bedoel je het doorworstelen, het doorploeteren in dit leven? Die lijdensweg? Daar kan ik me heel veel bij voorstellen. Maar ondanks dat het geploeter is, ben je volgens mij toch op de goede weg. De weg naar Den Haag bijvoorbeeld, want je gaat (eindelijk) naar een voor jou situatie gespecialiseerd behandelcentrum. En er is toch al veel veranderd? Wie had tien jaar geleden gedacht dat je ooit nog eens grappen zou maken bij het DAC?
Zeg, zingen jullie dit wel eens: ‘Kom van dat DAC af, ‘k waarschuw niet meer!’
Hartelijke groeten,
Janus.
PS, ik zie 26 net pas. Daar heb ik nog geen reactie op. Ik ben erg traag de laatste tijd, helemaal, bedoel ik, dus ook met reageren.
@ 24 Dreyfuss
Is {onbegrip => angst => haat =>} wraak geen puur onbegrip?
Heb een half uur getypt, om even van me af te praten. Maar toen ik op verzenden drukte, ging e riets mis en nu is het kwijt. Misschien morgen nog eens.
Wilde wel iets vragen. Ik ben zelf niet suicidaal maar ken veel mensen die suicidaal zijn en mijn vader heeft begin dit jaar zelfmoord gepleegd. Heb veel verhalen gelezen hier en nu wilde ik vragen: wat is het wat jullie in leven houdt? Wat bindt nog aan het leven zeg maar? Is er soms een lichtpuntje, een hoop of iets anders?
wat ik me af vraag is ,of uberhaubt iemand hier ooit is genesen, of werd verholpen van zijn/haar “ziekte”.
volgens mij helpt het maar even ,en als het niet helpt, krijg je gewoon en verhooging van medicatie.
je zit braav bij de psychater en stets weer woord je gefraagt ,waroom dit en waroom dat.en wat doet dat met jou.
dat vraag ik me zelf al mijn hele leven af.da heb ik geen psychater voor nodig.
ik vroeg de vorige keer mijn therarapeute waaroom ik dan niet zelfmoord maag plegen.haar antwoord was ..”dat mag gewoon niet.”
ik zei,dat is ja een erg volwassene antwoord.da heeft u dan jarelang voor studies voor gevolgt.ik ben onder de indruk.
ik heb sterk het gevoel ze weeten het allemaal zelf niet.ze proberen gewoon iets.
ik denk er serieus over naar om met therapie te stoppen.als het toch niet helpt.
maar ik ben zeker weer ongerecht.er zijn zeker mensen die het helpt.
maar ik ben ze nog niet tegen gekomen.
lieve dreyfuss.
ik denk ook niet echt dat je “vloek”iets te maaken heeft, wat je vader en zus dan later is overkomen.maar ja wie weet.
ik doe dat beina iedere dag,maar bij mij werkt het niet.
29 Jammer dat je bericht weg is Darella. Wat mij aan het leven bindt is het feit dat ik leef, dat alles het doet, dat ik doorga met ademhalen zonder dat ik daar per se zin in heb. Ik heb toch wel respect voor dat leven, dat zo helemaal uit zichzelf z’n best doet, ik vind dat wel ontroerend eigenlijk. Sterker nog, het inspireert me om bijv. op mijn werk te denken: ik blijf, ik ga niet weg omdat jullie vervelend zijn, ik blijf want ik doe het goed!
@Magnani, hoe serieus je bericht ook is, je maakt me weer aan het lachen! Ik zie dat hoofd van die therapeute al voor me nadat jij zei: ik ben onder de indruk!
Weet je, ik vind dat je als client recht hebt op goede informatie. Laat ze maar eens haarfijn uitleggen wat ze nu precies voor je kunnen betekenen. Dan merk je meteen of je een goede voor je hebt of niet. Heb je je wel eens afgevraagd wat jij zou doen als je jou op therapie zou krijgen? Wat zou jij doen als therapeut bij jou? Ik heb me dat wel eens levendig voorgesteld, en toen wist ik gelijk waar ik nu eigenlijk behoefte aan had.
@Thian, pas goed op jezelf! Blijf aan de bel trekken hoor als je je door medicijnen alleen maar rotter voelt, want dan werkt het eerder tegen je. Als iets jou niet goed doet, dan moeten ze wel met een heeel goed verhaal komen wil je ermee door gaan, toch? Ik ben blij te horen dat je goede ervaringen hebt op het DAC, gelukkig lopen er dus toch nog lieve mensen rond die je steunen.
@Thian (26)
Lieve Thian,
Wat fijn wat van je te horen, niet fijn natuurlijk dat je zo beroerd ben van die medicijnen, zo afwezig, niet meer weten waar je bent.. Een klein beetje dat gevoel heb ik nu met die antypsychotica, maar ik vind dat op het ogenblik wel fijn zo af en toe om helemaal niet meer bij mezelf te zijn.
Soms wil ik juist , erij zijn met mijn gevoelens en sla het dan over, en dan ben ik wee echt bij met mijn volle gevoel, dat is dan nodig om er helemaal te zijn voormijn kinderen, en kleinkind waar ik elke dondedag voor moet zorgen. Dan wil ik alleen maar helemaal bij haar zijn met mijn gevoel, dan komen die angstige herinneringen niet en leef ik haar eenjarig leven vol met ontdekkingen, geluk, leven in het moment. dat is geweldig. Als ze weg is dan komt alles weer terug, dan neem ik weer die medicatie in, een dubbele portie soms, ze werken al na een uur en werken zo’n 12 uur, een wonder middel.
Kort geleden heb ik iemand op het net ontmoet , die me zo begrijpt zonder te weten, wat er met me is, hij schreef me dit gedicht en ik geef het door aan jou Thian en natuurlijk ook aan de anderen.De schrik lief
Als ik op een rond gladde boomstam naar de overkant moet lopen.
Dan blijf ik staan. Ongedefinieerde middelvingers, uit auto’s.
Dan blijf ik staan.
Maar de ongegeneerde beestelijke paniek,
die in ons rondspookt, vastgrijpt
vooral in het vervloekte ochtenduur
die dan om de dood vraagt bijvoorbeeld,
omdat niets erger is dan dat.
Wat is de dood dan licht en vol met kleuren.
In je, rondom je verlies van juist het dierbaar
zinlozigheid om door of door te gaan of zoeken
het verlies, het weggaan.
Ikzelf tel de bielzen van de rails soms, als ik kan
en als ik kan dan zoek ze bij elkaar
de zachste langerekte balk, waaruit een kist gesneden kan uit
die mij omsluit
zo eenvoudig
maar dan ben ik er toch nog en
zie domweg de bloemen op mijn balkon,
uit vergeten zaadzakjes met gepasseerde houdbaarheidsdatum
optimistisch opgeschoten en hun stinkende best doen
om mij wat kleur te geven.
Nou mij? De kolenkleuren bloem van allen
Je gaat niet door,
Je laat je door
Alles is liefde flikker ik over de heg
Kennelijk hebben we niets aan de ervaringen van anderen.
Alles moet je ook zélf ontdekken. (Thomese!!)
En schilderen Thian, misschien kunnen we toch samen klodderen.
Ik schilder, klodder hier
jij schildert kloddert daar
we schrijven kort hier
beschrijven de kleuren
de grappen op het doek
het licht op de verfhuid
Heel veel liefs en sterkte
Elisabeth
30. Magnani, ja, ik ben wel helemaal van mijn suicidale neigingen en depressies genezen, onder andere door hulp van een erg toegewijde psychiater, die mij voldoende steun gaf om het aan te durven mijn leven helemaal om te gooien. Zonder die steun zou ik dat wel gekund, maar niet gedurfd hebben. Ik heb er destijds behoorlijk wat mensen uitgegooid en nieuwe vrienden gemaakt die beter bij me pasten. Ik paste niet in de eerste helft van mijn leven. Was erg ongelukkig, was heel vaak ernstig depressief, heb meerdere zelfmoordpogingen gedaan waaronder eentje zo kantje boord dat ik enige tijd in coma heb gelegen daarna en daarna nog een tijdje in een rolstoel heb gezeten.
Heb ik nu nooit meer enige neiging tot depressie? Ja, natuurlijk wel, maar ik heb goed geleerd ermee om te gaan. Ik kan het leven stukken beter aan, met alle aspecten die erbij horen. Kan plannen maken en die ook laten uitkomen, heb een behoorlijk zelfvertrouwen en ben weerbaar (die weerbaarheid geeft ook weer zelfvertrouwen). En sommige dingen zal ik nooit kunnen, dat heb ik van mezelf geaccepteerd. Denk ik nooit meer aan zelfmoord? Nou, niet vanuit een ongelukkige uitgangspositie. Ik denk wel eens dat ik later, als ik oud ben en in omstandigheden kom te verkeren die voor mij niet leefbaar zijn, zelfmoord heb als alternatief, omdat ik door de haast geslaagde poging in het verleden weet dat ik het durf. Dat is een geruststellende gedachte voor mezelf, maar ik sta er al decennia heel anders in dan jullie dat nu doen. Verder heb ik een bevredigend en goed leven weten op te bouwen, waar ik heel gelukkig mee ben. En wat ik kan, kunnen anderen ook.
Dreyfuss, geloof jij in hemel en hel? 2de, dat recept van jou, is dat beter dan wat eerder is vermeld hier, namelijk helium? Kan je daar wat meer over kwijt?
Desnoods kan je Karin vragen om mijn mailadres en e.e.a. daar naar toe sturen. Of kan je me hier wat hints geven?
Dank bij voorbaat, Luc.
@ans
mijn therapeute moest ook er over lachen.
@cinner
mij binden mijn kinderen an het leven.en vaak ook boosheid over mezelf.wanner ik eraan denk hoe moeilijk andere het hebben en ook niet zeuren.dan woord ik echt boos en denk god,verman jezelf toch eens.
maar altijd boos zijn is ook niet leuk.vraag maar mijn kinderen.
en mijn psychater ;)
@joan
werkt die psychater nog.misschien moet ik daar naar toe :)
@dreyfuss
ook ik zou graag willen weten, over welk medicament jij het hebt.en hoe
je er an bent gekomen.
Hee Magnani, gelukkig heb je dus een psych met humor! Dat scheelt enorm. Wees alsjeblieft niet boos op jezelf, wat kan jij er nu aan doen dat je zo bent opgegroeid, het is niet jouw schuld dat je hebt moeten doormaken wat je doormaakte. Jij doet je best en hebt ook als kind altijd je best gedaan.
Kwaadheid helpt mij soms ook heel goed, vooral als er actie nodig is. Dan scheld ik iedereen (van binnen) verrot en denk: ik zal ze gvd krijgen! of: mij krijgen ze niet! Nu ben ik gvd aan de beurt! Ik ga mijn eigen leven leven, en ik beslis! @$%#&@*&^@** Heerlijk is dat!
L.S.
Wat ik altijd zo “Fucking vreemd” vind is dat regelmatig “mensen “een recept” weten waarmee je zonder (erg nare) “problemen en gemakkelijk” suïcide kunt plegen…
Vervolgens blijkt ALTIJD!!! het volgende:
1) Middelen zijn niet (meer) of erg moeilijk te krijgen: Overdosis Morfine of andere “zware” middelen! Ja, perfect! Uitvoerbaar?!; zeer moeilijk…
2) Het is toch een gruwelijk middel en of een gruwelijke manier.
3) De erg bekende: Het is geheim!… Fuck me! Tuuuuurlijk!
4) Slaappillen-overdosis Yes, tuurlijk! Hoeveel moet je er innemen?
100 per kilo lichaamsgewicht? 20 jaar sparen en vervolgens erachter komen dat die pillen 2 jaar houdbaar zijn…
Lukt het toch; dan lang zzzzslapen en ”gewoon” wakker worden met een hersenbeschadiging?
5) De combinatiemiddelen; perfect werkzaam?…
Nou ja, er moet wel een arts aanwezig zijn, want OOK met deze “dodelijke” middelen gaat er regelmatig wat mis.
(Waarom liggen er dan regelmatig ter dood veroordeelden niet zo snel dood te gaan en MOET een arts alsnog ingrijpen).
6) De allerergste: IK… weet het wel, maar ik zeg het niet, want dan ben ik schuldig aan moord…
(Had dan je bek gehouden en niet zo zitten opscheppen! De treinmachinist is je erg dankbaar).
7) Vergeten…
Helium…
Tja…, je staat WEL goed voor lul als je aan Petrus toegang vraagt…
@ Dreyfuss, over 34 en 35
Hallo Dreyfuss,
Je kunt je non-survival pakket hier gewoon publiceren. Dan kan je voor ons anoniem blijven. Niet voor de politie, die kan je altijd vinden, maar voorzover ik weet is publiceren van methodes niet strafbaar. Daardwerkelijke hulp is wel strafbaar. Eventueel kun je nog aan Karin vragen of dit klopt. Zij is eindverantwoordelijk, het is haar forum.
Voor wie dat taalgrapje niet kan waarderen: Wat je ook draagt, met humor wordt het altijd lichter. Wat je ook draagt, zonder humor wordt het altijd te zwaar.
Janus.
@ Tartarus 37
Heel goede aanvulling, Tartarus. Had wat minder agressief gemogen, vooral (onbenoemd) richting Dreyfuss, want we weten nog niet of hij het geheim wil houden. Maar inhoudelijk: Prima. En die laatste grap: weergaloos.
Mijn motto is: ‘Bezint eer ge beëindigt.’
Voor wie dit taalgrapje niet leuk vindt: Het is wel precies hoe ik erover denk. Ik bezin al heel lang en het resultaat daarvan is waarschijnlijk (onbedoeld) de oogst van mijn leven.
Janus.
@ Tartarus 37
@ Janus 38, 39
Cynische humor: erg leuk. Zo agressief vond ik het niet. Verder: Petrus bij de hemelpoort is volgens mij een katholiek beeld; ik ben protestant, voor wat nog van m’n geloof over is.
Ja, dat recept ga ik hier niet publiceren, iedereen die écht wil komt ook aan een goed recept. Do it yourself. Dan heb ik maar een te grote bek gehad en dan heb ik maar opgeschept. So be it. Trouwens, de context ging ook niet zozeer om de inhoud van het pakket en ik heb niet beweerd dat dat recept pijnloos is. Wie fijn wil inslapen leeft denk ik in een waan, je lichaam om zeep helpen is altijd geweldadig, zoals Karin al schreef.
@ 39 Janus
Nee, het was geen aanval op Dreyfuss; maar ik reageerde op wat Magnani zei, n.l.: “Ook ik zou graag willen weten, over welk medicament jij het hebt en hoe je er aan bent gekomen”.
Nee, ik ben nu niet boos op Magnani!
Slechts een beetje bedroefd; zie mijn 7 redenen op 37
Dreyfuss was sneller: Mijn oorspronkelijke commentaar:
Nou ik toch aan schrijven ben, aan Dreyfuss zou ik kunnen zeggen voordat er nog meer misverstanden ontstaan:
@ 23 Dreyfuss
U zei: “Ik heb een betrouwbaar recept van een professional en de bijbehorende pillen”.
Geweldig… Mooi en fijn voor U!
(Voor de minder gelukkige forumlijders: Wat extra pijn is altijd fijn!).
P.S.
Ik neem (voorlopig) aan dat Dreyfuss niet opzettelijk “hoop” op een “makkelijke Exit” heeft veroorzaakt…
Ik begrijp niet waar jullie je zo druk over maken. Ik heb een zwembroek klaarliggen, daarmee kan ik iets te ver de zee in zwemmen. Of ik stop gewoon met eten, of ga het bos in met een touw. Makkelijk zat. Zelfmoord kan altijd nog. Maar in mijn geval, ik zal wel sterven aan kanker vermoedelijk, zit ook in de familie.
Ik vier liever elke dag even een feestje, met hele kleine dingetjes waar ik blij van word. Wie weet loop ik morgen (per ongeluk) onder een bus, kan ook. En dan zou ik spijt hebben als ik niet alles uit de kast had getrokken. Echt, genoeg mensen krijgen kanker en zijn binnen een maand dood.
Hoi Ans,
Allereerst dank voor je gisteravond geplaatste bericht. Gaf me een nieuwe kijk op wat er gebeurde binnen mijn familie. Goede verhelderende visie. Verder vertrek ik maar van het forum want zo slecht gaat het nog niet met me en als ik zie wat ik hier tegen me krijg dan vervliegt me de hoop op wat positiefs.
Nogmaals dank, en ik wens je het allerbeste.
Hartegroet,
Dreyfuss
@ Luc, 34
Hoi Luc,
Ik kan helaas niet op je vragen ingaan omdat ik heb besloten om niet meer op dit forum verder te gaan. Als ik je hoop heb gegeven dat er een perfect recept bestaat of dat ik over een perfect recept en middelen beschik dan spijt me dat zeer, want dat is niet zo. Ieder geval is weer anders.
Ik wou dat ik je wanhoop kon wegnemen. Probeer te relativeren, en wat Ans heeft gelezen het boek ‘denk je sterk’ vind ik een heel goede titel. Alles zit in je geest, maar het hele leven is een gevecht. Het draait vaak om taai doorzetten en stug volhouden in wat je gelooft. De kleine en grote dingen.
Ik zet mijn hoop op: Wie volhardt tot het einde zal behouden worden.
Het ga je goed,
Dreyfuss
@ Dreyfuss 40 & Tartarus 41
Hallo beiden,
Over 40 en 41. Dat verhaal is ook weer rond, lijkt me. Maar ‘Wat extra pijn is altijd fijn!’ dat rijmt wel leuk, maar is niet waar. Sommige mensen gebruiken pijn, maar dan moet het wel precies gedoseerd zijn. Extra is dan niet goed. En in geval van psychische pijn, wat nooit leuk is, bij mijn weten, is extra al helemaal uit den boze. En bij zelfmoord is ‘hoe minder pijn, hoe beter’ het motto.
En Dreyfuss, jij hebt het over ‘taai doorzetten en stug volhouden’ (44), maar dan ga je toch niet weg als het niet helemaal gaat, zoals jij gedacht had. Dan was ik al honderd keer weg geweest. Blijven praten en schrijven, man, dan kom je verder. Ik wou je nog wat vragen en zeggen over je eerdere posts, maar dat moet later, want ik barst nu van de honger.
Vriendelijke groet, Janus.
@ Dreyfuss 43
Hey Drefuss,
U Zei:
“En als ik zie wat ik hier tegen me krijg dan vervliegt me de hoop op wat positiefs”.
Mea Culpa
Ik sluit mij helemaal aan bij wat Janus zei in 45!
Het spijt mij oprecht als jij je persoonlijk voelt aangevallen: Is mijn bedoeling niet en zal ook nooit mijn bedoeling worden.
Slechts woorden op een koud beeldscherm kunnen heel gemakkelijk anders overkomen en worden beleefd dan werkelijk wordt bedoeld…
Persoonlijk vind ik het erger als er uit bezorgdheid een zelfcensuur ontstaat die vergaand belemmert, verstikt en uiteindelijk muilkorft; omdat je een ander niet onnodig en onbedoeld wilt kwetsen.
Ik hoop dat je jezelf nog wat beslissingstijd gunt en nog even zal wachten met het nemen van een definitieve beslissing.
Groetjes,
T
35. Nee Magnani, ze is al jaren dood. Is maar 47 geworden. Ik dacht destijds niet dat ik het zou redden toen ze kanker kreeg en dood ging, maar ik bleek meer dan genoeg te hebben meegekregen om het daarna zelf aan te kunnen. Ik weet nog dat ik voordat ik haar leerde kennen me niet voor kon stellen dat mijn leven ooit psychiater- en depressievrij zou kunnen zijn. Maar ik heb sindsdien nooit meer iemand nodig gehad. Ik heb echt een leven van voor en na. Vind het wel eens heel erg jammer, met die beperkte tijd die je leeft, dat ik de helft van m’n leven verkloot heb destijds, aan de andere kant vind ik het knap dat ik het heb volgehouden. Dat was eigenlijk destijds ook wat me op de been hield. Instinctief wist ik altijd wel dat ik erg sterk was, dat in mijn leven dingen gebeurden en waren gebeurd die de meeste mensen niet meemaakten, al was mijn referentiekader toen nog zo klein en al sprak ik met niemand over wat met me gebeurde. Ik had altijd zoiets: Als ik het leven niet aan kan en steeds dood wil, en al die andere mensen het kennelijk wel aan kunnen terwijl ik van mezelf weet dat ik sterk ben, dan moeten de omstandigheden in mijn leven anders zijn. Dat waren ze ook, toen. Daarom heb ik met veel van toen totaal gebroken. Nou had ik het geluk dat ik een tijd een WAO-uitkering heb gehad destijds, in de tijd dat ik in therapie was. Terecht trouwens. Ik weet nog dat ik destijds echt de overtuiging was toegedaan dat ik de reincarnatie van een kampbeul was die in dit leven gestraft werd voor dingen die ik in een vorig leven had begaan. Je kunt een vreemde logica krijgen als er maar genoeg op je schuldgevoel gewerkt wordt. Maar gelukkig, en dat was ook de reden waarom ik heb gereageerd, kun je het wel echt helemaal achter je laten uiteindelijk. Ik ben echt een nieuw leven begonnen, met andere mensen, ben later nog gaan studeren, en tegenwoordig vind ik het vooral jammer dat ik al ver over de helft ben. Zou nog wel honderd jaar doorwillen, maar dat gaat dus niet lukken.
Dreyfuss, ik ben blij te horen dat ik wat licht op de zaak heb kunnen werpen. Alle kleine beetjes helpen, toch?
Klinkt goed Joan. Ik wil ook een nieuw leven, en daar ga ik per september mee beginnen. Die familie moest ik maar eens gewoon helemaal afstand van nemen, behalve die ene waar ik te veel van houd. Het voelt raar, het voelt of ik gek ben, achterdochtig (dat is wat ze zeggen!) en verbitterd en zielig vanwege mijn handicap en meer van die dingen. Toch moet ik het gewoon doen, voor mezelf. Het kost nog even wat moeite om echt het gevoel te hebben dat ik het juiste doe. Ze zeggen dat familie het belangrijkste is, maar ik weet dat zo net nog niet, zoveel ellende zie ik juist in gezinnen en relaties. Doe ik er goed aan, doe ik er goed aan… ja, ik wil de wijde wereld in en iedereen die walgelijk gedrag vertoont achter me laten. Ik wil ze ook niet meer opvoeden, wat ik eerst probeerde, ik wil gewoon een eigen leven met lieve vrienden die me steunen. Hoe raar is het dat je gewend kan raken aan rotgedrag, dat je denkt dat je niet meer waard bent dan zo behandeld te worden. Je eigenheid de kop in gedrukt. Klaar, het is klaar nu (zei ze dapper), van mij mogen ze dood gaan, of ik, want ik heb alles gezegd. Nou ben ik aan de beurt, nu mag ik het beste en mooiste en heerlijkste kiezen, en hopelijk lukt dat en kies ik niet weer types uit om verliefd op te worden die me niets te bieden hebben. Ik duim voor mezelf. En voor jullie natuurlijk. Veel liefs.
@ Dreyfuss 24
Hallo Dreyfuss,
Ik weet niet of je nog meeleest en of je nog mee wil schrijven, maar ik kom toch maar met de vragen waar ik het in 45 over had. Ik vroeg me af hoe oud je ongeveer bent – hoeft niet op het jaar nauwkeurig – en wat je geestelijke beperking inhoudt. Ik heb daar namelijk niks van gemerkt.
En wat dat Satansgebed betreft, als je daar mee omhoog zit, dan wil ik daar wel met je over mailen. Want het is eigenlijk – hoe interessant ook – geen topic voor dit forum. (Mail Karin en vraag of ze jouw mailtje aan mij door stuurt.) Ik heb veel over God-duivel, hemel-hel enz. gelezen, dus kan daar wel het nodige over zeggen.
Of je moet – als je anoniem wilt blijven – een ander forum zoeken, waar dit wel op besproken kan worden en mij dat hier laten weten, dan kom ik ook daarnaartoe. Ik vond wel dat Ans in 25 een interessante uitleg erover had. Ook dat idee dat God heeft meegeluisterd sprak me wel aan.
Ik weet niet of het tot ziens wordt, in ieder geval sterkte met alles,
Groeten, Janus.
Ik zie hier zo vaak ‘schuld’ en ‘boete’-doen. (Ook bij Dreyfuss meen ik dit ergens te ontwaren) En ….als de schuld zou wegvallen….of als onjuist en onterecht kan gezien worden, dan valt ook het (onterecht) boete moeten doen weg. Maar schuldgevoelens kunnen er inderdaad ingeklopt zijn (bij mij zelfs letterlijk) en het daaruit volgende boete-doen hangt samen met een diep ingedrongen plichtsbesef (er bij mij eveneens ingehamerd.).En dan die diep ingewortelde zgz. morele waarden: je ouders eren, (àl)je naasten graag zien., lief ,flink en braaf zijn, … En als dit alles niet lukt, omdat het indringt tegen je eigen ervaringen, rechtvaardigheidsgevoel, aanvoelen….dan komt dan toch de schuld, het minderwaardigheidsgevoel en de drang tot zelfdestructie. Inzicht hierin is goed … maar er is bij mij een grote discrepantie tussen rede en gevoel. Cognitief zie ik het wel in dat die schuldgevoelens onjuist en onredelijk zijn….maar mijn gevoel…. En schuldig voel ik mij zo vaak, om alles en nog wat….uiteindelijk zelfs omdat ik besta, leef. Dan wordt ik woedend en boos (=onmacht, verdriet?) en wil ik vernietigen…vooral mezelf vernietigen. En pijn is fijn….écht niet hoor…want je voelt de pijn niet eens, het helpt alleen de schuldgevoelens verminderen. Het is boete-doen, een louterend moment.
Wat zit ik hier nu weer te zeuren en te zeggen.
Het is laat en ik zou beter gaan slapen, maar slapen lukt me al jaren nauwelijks (haast een automutilatief wakker-blijven)….ik ben een gekke, laffe piekeraar, een slaaf aan de rand, zonder verstand. Ik val, ik val….en was juist even opgestaan.
Maar morgen wordt het gewoon weer dag. En zullen we wel flink zijn zeker (en misschien zelfs lief).
En dan denk ik even: vandaag weer 5 à 7 zelfmoorden: zij kunnen het niet meer vertellen: heb groot respekt voor hen, misschien zelfs afgunst, maar hoop wel dat ze het op zijn minst nog hebben kunnen vertellen: hun ‘waarom’. Op zijn minst hebben wij hier wel nog die moed: hoe kwetsbaar, dwaas, aandacht-vragend, onbegrijpelijk, on-moedig….we er ons ook mee opstellen. Misschien ben ik een fantaseerder, wellicht doe ik het zelfs nooit….maar toch: hoe vaak kan men vallen?? Hoe vaak wil en kan een mens terug opstaan? (en weer flink zijn…en misschien zelfs lief).
Welgemeende groeten aan alle schrijvers hier.
Emma, in post 50 beschrijf je plichtsbesef, schuld, waarden enz. Volgens mij zijn dat dingen die de meesten van ons hebben. Sterk waardebesef. Zouden deze gevoelens een katalysator zijn?
Dreyfuss, je kan gerust hier blijven. Ik hoef niets te weten over recept en zo joh. weet ongeveer wat ik kan gebruiken. Wat mij aan jou intereseert is hemel en hel. Wil daar met je over praten. En met onze gekke toffe Janus.
50 Emma, wat een raak bericht! Helemaal geen gezeur zoals je schrijft, helemaal niet! Je slaat de spijker op z’n kop. Het is dat gevoel en kritische stemmetje dat tegenwerkt en elke keer weer de kop op steekt en overal doorheen sijpelt: je bent het niet waard te leven, en je bent te laf om actie te ondernemen, je bent niet goed genoeg, niet lief genoeg, etc. etc. Ik merk dat sommige mensen het haarfijn aanvoelen als dat van binnen bij je aan de gang is, die gaan je dan complimenten maken om je vervolgens te kunnen uitbuiten en manipuleren.
Zou er niet een rigoureuze methode te verzinnen zijn om dat gevoel van ons aan te pakken. Expres een hele dag precies het tegenovergestelde denken van wat je altijd denkt. Of, oja, en dat is een techniek uit de psychologie: Eerst afvragen: hoe zou ik me willen voelen. En dan kijken of je daar de juiste gedachten bij kunt vinden. Want het schijnen toch vaak de onderliggende gedachten te zijn die maken hoe je je voelt.
Bij mij helpt het soms een beetje, maar het gevoel is zo hardnekkig en slim, dat verzint altijd wel een leuke omweg. Oja, wat ik ook las en dat vond ik ontroerend, is dat het mechanisme ontstaan is oorspronkelijk om ons te helpen en te sturen, zodat we het sociaal goed zouden doen. We hebben overleefd door ons zo’n kritische houding aan te meten. Dat stemmetje bedoelde het dus oorspronkelijk goed en wilde je beschermen en onderwijzen. Maar nu is het doorgeslagen, niet meer van toepassing en werkt het zelfs zwaar tegen. Het is eigenlijk hartverscheurend, ik zie dat kind telkens voor me, dat arme dappere kind.
48. Ans: Mijn huisarts, die vrij conventioneel is, heeft tegen mij gezegd dat het soms inderdaad beter is echt geen contact meer te hebben met je familie en dat dit in elk geval in mijn geval geldt. Ik heb de laatste vier jaar drie keer contact gehad met familie en drie keer liep het op een – door mij niet gezocht – drama uit. Ik was elke keer wel echt erg van slag daardoor. Er speelt ook mee dat ik een normaal alcoholgebruik heb en mijn familie stevig drinkt. Ik heb de laatste keer dat ik mijn oudste zus zag en ze me verzekerde dat ze wel degelijk veel van me hield (al stond haar gedrag daar wel haaks op) gezegd dat het inderdaad klopt dat drank meer kapot maakt dan je lief is, en ik laat me niet meer verleiden tot nieuw contact, zonder daarbij te zeggen dat alles aan mijn familie ligt, het is een wisselwerking.
Emma, ik lijd al jaren niet meer onder onterechte schuldgevoelens. Wat bij mij effectief is geweest is om heel bot en cru te doen tegen degenen die me een onterecht schuldgevoel wilden aanpraten. Echt zo van: O, moet ik me nu schuldig voelen? Sodemieter jij lekker op, want aan dat soort spelletjes doe ik niet meer mee. Het is namelijk een neurotisch spelletje. Jij in de rol als zwart schaap die de oorzaak zou zijn van alle narigheid, de anderen in zo’n patroon die het zogenaamd beter zouden weten en de wijsheid ook voor jou in pacht zouden hebben. Als je je daaraan onttrekt, dan kun je je energie anders gaan richten. Op een goed leven voor jezelf, bijvoorbeeld. Waarmee ik natuurlijk niet zeg dat je je niets van anderen moet aantrekken. Maar er zijn genoeg leuke, aardige mensen die je niet in een neurotisch rollenpatroon gedrukt houden en waar je op een normale manier mee om kunt gaan. Zodra mensen een echte last in je leven worden, of jij dat wordt in het leven van een ander, dan is er iets grondig mis gegaan. En ik heb het dan natuurlijk niet aan dingen waar geen van beiden iets aan kan doen, maar over het normale leven van alledag.
Dank u Luc, Ans en Joan voor de mooie reacties. Ik reageer zeker nog terug, maar heb het momenteel nog even te lastig met ‘opstaan.’ Trouwens Ans, jouw woorden in 25 aan mij gericht waren ZO herkenbaar. Precies wat ik ook steeds tegenkom. Het maakt moedeloos. Maar ik put moed uit jullie kracht en voorbeeld.
Tip van de redactie:
Geregeld zeggen mensen dat hun berichtje in het niets verdwijnt. Dat kan inderdaad wel eens: als iemand tegelijkertijd met jou een berichtje wil posten, krijgt een van de twee een foutmelding. (De software zeurt dan over cookies maar die zijn het probleem niet.)
Het enige dat je dan kunt doen is de pagina verversen (met ctrl-c of appeltje-c), maar ja, dan ben je je bericht kwijt. Wat ik daarom altijd doe: bericht schrijven, met ctrl-a het hele bericht selecteren, met ctrl-c het bericht kopiëren en dan pas op ‘verstuur’ klikken. Mocht je tegen de twee-mensen-tegelijk bug aanlopen, dan hoef je alleen maar de pagina te verversen, en met ctrl-v je gekopieerde reactie in het antwoordveld te plakken. Klik op verstuur en klaar.
Wie verder problemen heeft, gelieve me te mailen. Het adres: karin at spaink punt net.
@ Emma 50
Jij zei: “En pijn is fijn….écht niet hoor”
Mijn gekrabbel in 41: “(Voor de minder gelukkige forumlijders: Wat extra pijn is altijd fijn!)” Was cynisch bedoeld.
Nee, wat extra pijn is nooit fijn.
Algemeen:
Als sommige mensen schrijven dat ze de “perfecte” medicijnen hebben om er relaxed en menswaardig een einde aan te maken als zij niet meer verder kunnen of willen, levert (meestal) pijn op bij degene die die mogelijkheid niet (meer) hebben.
Tevens denken anderen dan vaak dat die mogelijkheid er nog steeds bestaat… (Zie ook de reacties op dit forum).
Vroeger was het namelijk veel simpeler om d.m.v. medicijnen (cocktail) er een menswaardig einde aan te maken.
Door ingrijpen van o.a. de overheid is het stelselmatig veel moeilijker gemaakt om nog door medicijnen te sterven.
Denk b.v. aan het middel Vesparax; of recent Depronal; alle medicijnen die “gevaarlijk” zijn worden vervangen voor minder toxische.
Verder:
Nee, ik ben voor GEEN ENKELE vorm van censuur; (zie b.v. 46)
Als je wat schrijft op dit forum, kun je ook verwachten dat je daar een reactie op krijgt.
So be it.
Karin, ik wil je graag bedanken voor dit stukje uit Zelfmoord gaat niet op recept:
“De wetenschap dat ik zelfmoord kan plegen als ik dat onontkoombaar acht, heeft me nadien al meermalen door langdurige depressies heen gesleept het kan namelijk altijd nog. Te weten dat er een uitweg is maakt donkere periodes aanzienlijk draaglijker.”
Dit is iets dat mijn vriendin me wel eens letterlijk gezegd heeft (“I have a way out if it gets too bad”), maar ik heb nu pas begrepen dat het helpt, en waarom het helpt.
Lieve Thian,
Even tussen alle berichten door van alle deskundigen.
Hoe is het met je, waar ben je, hoe is het met je…
Wil je ( a way out if it gets to bad) , een klein alternatiefje, een doosje lief en lach……
Elisabeth
Lieve elisabeth,
Het gaat wel hoor, ik heb nieuwe medicijnen (zopliclon, naast de 2 trazolan die ik al had)) en een beetje duf en dissy, maar heb sinds tijden 2 nachten redelijk rustig geslapen, duurt wel even voor het werkt terwijl op de bijsluiter staat dat je binnen een kwartier effect hebt en ben ook vroeg wakker maar tussen door slaap ik eindelijk. Dat was heel lang geleden.
Pak daardoor weer wat kleine dingetjes op.
Moet nu nog twee kaarten maken voor afscheid deze en volgende week dinsdag. Zie ik erg tegen op, zowel het maken als het afscheid.
Heb vandaag een enthousiatste gekke en depressieve muziekgast op bezoek, in mijn huis dus doodeng, gehad. Hebben veel muziek gespeelt vindt dat ik het fantastisch doe, hij speelt zelf geweldig op allerlei instrumeneten, is verder blijkbaar niet zo veel gewend.
Was leuk hij wil dat ik in september met ze in een band ga spelen, lijkt me wel leuk hoor, eerst zien dan geloven, populair, country, mexcicaans en zelfs bach etc gespeelt.
De ellende is dat ik geen nee tegen die gast kan zeggen, hij nodigde zichzelf uit, gelukkig had ik een paar uur om het apartement op te knappen en zelf te douchen en iets netjes aan te trekken.
Wist niet goed raad met de eerder posts, weet niet waarom , was zelf ook een beetje raar, heb toen maar niet geschreven.
Dat schuldgevoel wel, als de wereld stopt met draaien denk ik wat kan ik fout hebben gedaan, jij ook?
Hoe redt jij het een beetje? Laat maar wat lezen.
Lieve Ans
Wat goed dat je kiest voor jezelf, ik heb zelf contact verbroken met familie en ondanks het schuld gevoeletc. is het een hele opluchting niet meer te hoeven op zitten en pootjes geven, het gevecht niet meer te hoeven etc. Heb genoten van je scheldpartij hier, duim ook voor je.
Lieve Janus, een hele tijd geleden:
Ja er wordt regelmatig gezongen kom van dat DAC af met gegeleiding van de gekke enthousiate muziekant en nu ook af een toe een beetje van mij.
Wat ik mezelf aan doe, niet het krassen hoor daar heb ik geen moeite mee. Nee wat ik het ergste vindt, het hele proces van ziektewet, daarna afkeuren en in de bijstand komen. Afhankelijk zijn van regels en ambtenaren die geen mensen maar cijfertjes zien, formulieren op tijd moeten in leveren, dat deze mensen zo kunnen beslissen dat je geen geld krijgt. Afhankelijk zijn wat hulpverleners over je beslissen: je bent nu een aantal keer achter elkaar geweest dus kunnen we nu kijken naar psychiatrische thuiszorg; dan denken mens je bent weken te laat toen wes het hard nodig, vroeg ik er om. Van hun afhankelijk zijn, dingen wettelijk niet zelf kunnen regelen.
Dan alle ellende van vroeger, constant over me heen krijgen het weten en niet kunnen en mogen vertellen, hun programma door moeten lopen, herbelevingen. Mijn toekomst die ik had opgebouwd met werken en alles kwijt zijn een heleboel ellende ervoor terug hebben, en niet weten wanneer en of dit ooit stopt. Alles wat ik had gewild kan fynancieel niet meer.
Asl ik stabiel zou zijn mag je het hele verleden nog eens door spitten, zo niet blijft het een tijdbom.
Okee duidelijk genoeg denk ik; ik wil eigelijk wel graag dat er ergens bekend is wat mijn verleden is, ik schrijf vrij veel en heb wel eens gedacht ik schrijf er een boek van. Het lukt me alleen niet in een volgorde te schrijven. Mischien zou dat al genoeg zijn dat het op papier staat, wat ik hier heb vermeld is het het topje van de ijsberg.
Maar ik denk dat behandelaren er negatief tegen over zouden staan, willen het juist toedekken, dan haal ik het zelf naar boven. Kan het moeilijk stiekum doen, ze wil toch niets lezen.
Als ik het maar niet terug lees gaat het goed, gek he??
Heb het idee dat je meer geschreven had waar ik op wilde reageren, maar kan het niet terug vinden.
Hoe gaat het met jou?
Allemaal sterkte en groetjes, Thian
Lieve Thian,
Net als jij wist ik me ook geen raad met al die post de laatste tijd. Kan het ook niet benoemen waarom. Daarom schrijf ik maar aan jou op zielsniveau.
Het is zo goed Thian dat je muziek maakt, wat voor instrument bespeel je, misschien heb je dat al eerder vermeld, maar ik heb het dan niet gelezen.
Die band daar moet je in hoor. Heb dit weekend ook iemand op bezoek een zielsverwant, een beeldendkunstenaar, maakt ook muziek. Vind het fijn dat ik hem ontmoet heb juist nu.
kreeg net te horen dat het nog een paar weken duurt voordat ik in het centrum voor psychisch herstel opgenomen wordt, er is een wachtlijst, hoop dat mijn psych, het voor elkaar krijgt dat ik toch eerder mag.
Je schreef dat je een boek wil schrijven over je leven. Ga het doen Thian , ook al weet je de volgorde niet, schrijf gewoon wat in je opkomt. Ik ben daar ook mee bezig, maak van elke herinnering kleine verhaaltjes, en soms schrijf ik alleen de titel neer, omdat ik nog niet durf om de inhoud op te schrijven, omdat het te veel pijn doet. Ik begin met de minst pijnlijke herinneringen.
Heb ondanks alles de behoefte, als ik er niet meer zou zijn dat de wereld weet wat er allemaal is gebeurd, met mij. En mocht het goed gaan met mij en ik het allemaal overleef, dan kan ik teruglezen en trots op mezelf zijn dat ik ondanks alles het toch overwonnen heb.
Ben nu ook een beetje suffig, maar misschien ook verliefd op die man die hier in het weekend was, maar ook bang, ach weet het niet allemaal.
Veel liefs en doe voorzichtig Thian,
Elisabeth
Hoi Ellisabeth.
Ik speel mandoline, en hoop echt dat het gaat lukken in die band, fantastische muziek. Muziek maken is ook fijn net als schilderen als het lukt, krijg wel zere vingers nu omdat ik een poos niet gespeelt had.
Wat is dat dat centrum voor psychisch herstel, hoe lang ga je er naar toe en wat ga je daar doen, is het een vorm van intensieve therapie?
Zie je er niet tegen op? Vervelend dat je niet precies weet wanneer je er heen kunt, en dat er een wachtlijst is. Duim voor je dat je eerder terecht kunt.
Hen je het schrijven met je behandelaar overlegt en hoe staat die er tegen over? ik durf er niet over te praten ben bang dat ze de me er niet meer willen behandelen omdat het haaks op het stabiliseren staat daar willen ze dat ik alles toedek, bizar woord alleen al, en ik wil het niet toedekken, heb ook gezegt het gaat om feiten die ik allemaal nu weet en je kunt feiten etc. toch niet weg werken, herbelevingen verminderen etc onder controle krijgen snap ik. Maar wat ik nu weet weet ik.
Daar is niets aan te doen en dat zou ik ook niet willen, krijg je het later nog een keer voor je kiezen.
Denk maar niet na over eventueel verliefd zijn, je merkt vanzelf wel of het echt is en dan nog wederzijds, het idee is prettig, geniet ervan.
Durf het zelf niet aan, ben erg bang in de situatie te komen dat mensen weer met me kunnen doen wat ze willen, zoals die gekke, aardige erg muzikale muzikant, zie tegen hem op, geef antwoordt als hij wat vraagt ook al zijn het antwoorden die niet gegeven en mogen gegeven kunnen worden. En dat is een herkenbare situatie van vroeger die me bang maakt. Weet dat hij het zelfde effect op andere (vrouwen) heeft op het DAC, en hij dan soms hele botte dingen kan zeggen. Het ligt aan mij ik moet die situatie,s onder controle krijgen, Van onderwerp veranderen of aangegeven dat ik daar liever niet over praat.
Heb jij dat ook dat contacten met anderen zo moeilijk kunnen zijn, of voor de verkeerde mensen gaat?
liefs en groetjes Thian.
lLieve Thian,
Wat geweldig dat jij mandoline speelt, zit net te luisteren naar een prachtig mandoline stukje .Het heet E la nave va= ik laat het los.
Mijn psycholoog en psychiater willen juist dat ik de dingen opschrijf, niet allemaal tegelijk, alleen wat ik aan kan. Een verhaaltje per dag bijvoorbeeld, als ik me goed voel en moet oppassen dat ik me daar niet in verlies. Mijn psycholoog wil het lezen,maar het moet niet, ikmoet de touwtjes in handen blijven houden van de hele behandeling. Zij grijpen alleen in als ik niet verder kan.
Dreig inderdaad verliefd te worden, maar ben o zo bang, bang om weer weggegooid te worden als het zover is. Heb het gevoel dat ik inderdaad alles verkeerd zeg, maar hij vindt dat niet, hij begrijpt me zo goed, dat is juist een beetje eng, nog nooit zo’n iemand ontmoet.
En inderdaad Thian, je moet de ruimte nemen om een ander onderwerp aan te snijden als je dat wil. Dat is moeilijk he , ik weet ook niet wat ruimte nemen is , moet dat krijgen, neem nooit iets, dat is mijn gebrek, heel erg vervelend, ben altijd bang dat ik te veel ben voor die ander.
Heb te vaak mijn neus gestoten….
Maar vandaag wilde ik hem zo graag weer zien, en hijkomt helemaal uit Amsterdam, voor mij, om gewoon bij mij te zijn, ongelooflijk he.
Ik heb wel veel contacten, maar nooit echt contacten omdat ik altijd verdwijn uit mezelf als het te dichtbij komt…
Ken jij dat ook..
Ik begrijpjou zo goed, dat is bijzonder toch. Misschien ben jij ook een oude ziel, ze zeggen dat van mij, alweet ik niet precies wat dat allemaal betekent, maar ik herken jou…..
Veelliefs
Elisabeth
Elizabeth, niet bang zijn om verliefd te worden. Is het mooiste wat er bestaat. Geniet ervan. Bekijk het zo, je hebt recht op wat geluk na al dat gedonder in je leven. En neen, ik ben geen adviseur, alleen maar iemand die blij voor je is.
62 Oef, verliefd, wel leuk, maar de laatste keer dat ik verliefd werd was het goed mis met me. Omdat het niet wederzijds was kwam alles boven: al die gevoelens van waardeloos zijn werden voor mijn gevoel bevestigd. Maar, eerlijk gezegd had ik er niet aan moeten denken als het wel beantwoord werd, want dat zou weer een hele reeks andere toestanden betekenen. Uiteindelijk heb ik die liefde kunnen gebruiken om mezelf weer op te peppen, en ik had het al met al dus niet willen missen. Eens met Luc, geniet! Het leven is te kort. Comes love, nothing can be done! Pas goed op jezelf, en geniet van de liefde! (ga ik toch ook weer doen zodra het op mijn pad komt, echt wel!)
Kan Thian niet een mooi liedje over de liefde spelen? Klinkt goed zoals ze bezig is.
Veel goeds voor allen.
Lieve Elisabeth,
Wat klinkt dat lief dat hij speciaal voor jou uit Amsterdam komt, lijkt me ook heel eng hoor, maar wel lief als iemand dat voor je over heeft.
Geniet maar van deze “zon”na alle regen. Heb je verdient hoor.
Ik zorg ook dat ik weg ben, of verdwijn letterlijk, verhuizen, andere baan etc, weet er dan later niets meer van, hele verleden weg, dacht dat dat bij andere ook zo werkte, dus stel ik me uitgebreid voor, en krijg te horen ja dat weet ik toch wel, (en zelf ik ben niet gek hoor) nou ik dus wel.
En nu wordt ik gedwongen op een goede manier afscheid te nemen van die behandelaren, vreselijk, ik weet niet hoe dat moet, nooit geleerd, dat wil ze een beetje goed maken zegt ze. Vindt het eng, wil het niet maar ik kan niet weg blijven, dat is zo onbeleefd al zou ze het begrijpen maar ws een nieuwe afspraak ervoor maken.
Ze vroeg hoe ik dat anders deed en heb dat vertelt.
Wat fijn dat je mag schrijven er is mij vertelt dat ik moet leren praten, daarom willen ze niet lezen wat ik schrijf, en dat vindt ik vreselijk, of ze niet naar me willen luisteren. Mischien je stabieler als ik maar ik betwijfel of het hier zo mag ook als ik wel stabiel ben.
Herken ook zoveel in jou, weet niets over een oude ziel, wel dat iemand heeft gezegd dat ik een hele moeilijke leerweg had gekozen, waarbij ik nl iets had van wat denk je wel dat ik dit gekozen heb, hele uitleg die gedeeltelijk wel snap maar niet wil snappen. Blijf liever met mijn voeten op de grond wat dat betreft, zweef al genoeg tussen alles in.
Hen vandaag ook mandoline gespeelt met hem en nog een andere man op het DAC als ik alles even vergeet en alleen nog maar speel vinden ze het helemaal geweldig, ik vindt het nog wel, grappig dat je naar mandoline muziek luisterde.
Ga me voorbereiden op het eerst afscheid morgen compleet met zelf gemaakte kaart en bloemen (heb ik bestelt), daarna naar het DAC ze zou kijken naar het bestellen van een wasmachine, o, ja ik moet nog wassen (op de hand) alles is zo’n beetje vuil, dan gaan we die bestellen en kan ik weer gewoon wassen.
blijf tikken, ga nu echt afsluiten,
welterusten, groetjes Thian.
Hallo Karin,
Goed de tip, het werkte perfect, kan ook met de pijltjes toetsen boven in het bericht nog terug halen en dan kopieren.
Fijn het vervolg van de site, bedankt.
groetjes Thian
Thian: graag gedaan. En het is me veel waard dat jullie hier rustig kunnen vertellen en lezen.
Nog even over dat ‘oude zielen’ gedoe, en het ‘zelf kiezen’ van ‘je leerweg’. Dat is geloven in reïncarnatie, een antroposofische en hindoeïstische visie (en boedistisch?)
Het is overigens best een mooie theorie, omdat daarmee gerechtigheid en gelijkheid wordt geschapen: iedereen moet alles een keer meemaken om helemaal volleerd te zijn en te mogen blijven in de hemel (of in een mooie, goede plek waar het vredig is in elk geval). Dus ook als je veel ellende meemaakt, dan groei je daarvan. Het voordeel van deze denkwijze is dat je je gesteund voelt door ‘het universum’ en dat je eerder geneigd ben om moeilijke situaties te accepteren.
Een nadeel van deze denkwijze is dat mensen ook gauw geneigd zijn om te zeggen: dat is zijn/haar ‘karma’ (leerweg), dus niets aan te doen. Terwijl er in werkelijkheid misschien wel iets aan te doen zou zijn als we maar de moed en het lef hadden om voor onszelf of een ander op te komen. Mensen die in reïncarnatie geloven, geloven dat alles gestuurd wordt door het universum. Eigenlijk is het net als bij het christendom en de islam gewoon een religie.
Voor mij geen geloof meer, heb te veel ellende in kerken enzo gezien hoe daar mensen worden uitgebuit en gemanipuleerd. Juist mensen zoals ik met een lage zelfwaardering moeten oppassen voor groepsdruk, want onderschat niet wat dat met je kan doen! Mij maken ze niets meer wijs. Ik lees alleen nog praktische nuttige boeken waar ik echt iets aan heb en mee vooruit kom. En ik vertrouw alleen nog maar op mensen die daadwerkelijk voor mij opkomen en me steunen, aan gezwets over mijn leerweg heb ik helemaal niets.
Had geschreven dat ik bewust een tijdje niet meegelezen heb, omdat ik er zelf te depressief van werd. Na de dood van mijn vader en alle tegenslagen die erbij kwamen, stond mijn eigen levenslust op een laag pitje (niet suicidaal maar wel moeite met leven) en wilde even meer positiviteit opzoeken. Kon ook niets zinnigs toevoegen denk ik.
Heb de zelfdoding van mijn vader inmiddels opnieuw weer geaccepteerd en kan het respecteren al mis ik hem verschrikkelijk. Zijn methode heb ik nog wel veel moeite mee. Ik weet wel dat het voor hem de beste methode was (voor de mensen die me niet kennen van hier, mijn vader heeft in januari zijn polsen en zijn hals doorgesneden), dat de officier van justitie hem zo vredig vond en dat de methode erger is voor de nabestaanden dan degene zelf, maar het past vaak gewoon niet in mijn hoofd. Heb er een naar beeld van. Tegelijkertijd kreeg ik een rottige associatie met messen. Een willen weten hoe dat is, hoe dat voelt om je op die manier te snijden zoals hij heeft gedaan. Sneed me onlangs bijna per ongeluk, omdat ik een van zijn messen langs mijn pols liet glijden en vergat hoe verschrikkelijk scherp hij zijn messen hield. Heb ze daarna allemaal weggestopt. Het willen weten is niet realistisch en ik ben juist niet suicidaal.
Nou ja, het is niet zo’n samenhangend verhaal meer nu ik het voor de tweede keer op schrijf.
@Ans: respect voor het leven, dat is wel een mooie gedachte. Kan je er ook soms van genieten, vrolijke momenten er tussen hebben? Wat goed trouwens dat je wil breken met de familie waar het niet mee gaat. Er wordt wel vaak gezegd dat je het moet hebben van je familie. Maar tegelijkertijd kies je je familie niet uit dus is het weinig logisch dat het altijd goed zal gaan of altijd zal klikken. Denk zelf dat je het vooral moet hebben van jouwzelf. Jij leeft, jij probeert het zo leuk mogelijk voor jezelf te maken en mensen afstoten die slecht voor je zijn, is alleen maar een goed voor jezelf zorgen. Hoop dat je een aantal goede vrienden hebt of kan maken, een soort eigen familie maar dan anders.
@Magnani: Voor je kinderen begrijp ik heel goed. De boosheid ook, mag ikd at zien als teken dat je ergens graag wilt leven? Anders zou je zoveel boosheid misschien niet meer hebben en het van je af laten glijden. Boosheid kan misschien triggeren om er iets goeds van te maken voor jezelf en je kinderen.
Hee CiNNer, vandaar de nieuwe naam misschien? Even wennen, maar heel welkom natuurlijk. Alle nieuwe, accepterende gevoelens zijn zeer welkom, toch?
Mag ik nog vragen, heb jij je vader gezien na zijn daad, en is dat iets wat op je netvlies gegrift zit de rest van je leven?
Ik zou die messen gewoon allemaal weggooien, of begraven, wat moet je ermee, toch? Zo gooi ik wel meer weg wat me een slecht gevoel geeft, dat is alleen al voor het ritueel goed denk ik.
Dank voor je steunende bericht aan mij. Als jullie eens wisten hoe waardevol sommige berichtjes zijn…
Over rituelen gesproken. Ik ben een keer naar de plek gelopen waar mijn moeder onder de trein is gesprongen. Heb daar bloemen en onderweg geplukte bramen neergelegd. Het was een emotioneel moment natuurlijk, maar ook een moment van acceptatie en trots. Mijn handen waren rood van de gekneusde bramen, precies passend bij het moment. Het was alsof ik even naast haar mocht staan op dat ongelofelijke ogenblik. Zo moedig was ze, en zo alleen, alleener kan niet. Ik zal mijn moeder altijd eren. Ik ben nu iets ouder dan zij ooit geworden is. Maar wat ik heb geleerd is dat je in het leven nog veel meer moed kan tonen als je blijft juist, en daar ook weer mensen mee kunt inspireren. Daarom is het zo belangrijk om dingen op te schrijven, of om muziek te maken, te schilderen, en om nooit jezelf te laten vallen op momenten dat anderen dat wel dreigen te doen.
Maar ja, makkelijk geschreven…
Heb vandaag afscheid genomen van de beeldend therapeute, een kaart weten te maken met tekst en een grote bos bloemen, was ze blij mee, hebben gepraat over wat nu speelt, over wat we gedaan hebben, doelen en waardoor het werkt dat was wel heel leerzaam, dat het even rustiger is (dankzij de medicijnen) maar dat het heel heftig is geweest. Ze zegt ook dat ik sterk ben, ik wil helemaal niet sterk zijn.
Voel me ook helemaal niet sterk, moest daarna de metro in naar andere lokatie, behandelaar, daardoor heel erg laat en had ze weinig tijd, ze heeft voor gebeld over de crisiskaart, mijn houvast, blijkt dat het hele basisberaad over de kop is fynancieel, wordt nog gekeken naar een doorstart, niet bereikbaar, vreselijk voor die mensen maar ook een tegenvaller, het plan en de kaart kloppen qua adressen helemaal niet meer nu, en ik weet niet hoe het verder gaat, was daar ws niet te zien hoe het me raakt en in de war brengt, heb nog gezegt, dat is mijn houvast.
Voelde me heel klein, heb kleur en plakboeken gekocht, ben razend in de war, er staan al mijn afspraken in.
Bovendien heb ik van de apotheek teveel medicijnen gehad zodat ik een voor mij weer behoorlijke voorraad heb met zware medicijnen.
En volgende week moet ik afscheid van haar nemen terwijl ik niet weet hoe het in crisis gaat lopen.
Is het net wat rustiger, komt het een na het ander, weet me geen raad,
maar schrijf alles op wat geregelt moet worden, en probeer alleen naar morgen te kijken en de dag door te komen….
Thian, hou je vast aan het laatste, morgen en dag door komen. Trouwens basisraad over de kop? Is er geen overheidsinstantie die dan ingrijpt? Nou ja ben jij niet mee geholpen.Kan je niet meer met die therapeute praten? Je moet het toch ergens kwijt.
Sterkte Thian, volgens mij ben je goed bezig. Heeeele kleine stapjes nemen, dingetjes die jou goed doen. Oh, en je muziek! Soms mag je ook wel eens denken: laat ze allemaal de rambam maar krijgen, ik ga lekker muziek maken!
Maar belachelijk zijn ze weer bezig inderdaad, je hebt recht op goeie hulp!!
@ 73, 74
Heb as donderdag een afspraak bij nieuwe behandelaar, een half uur en ook nog massa praktische vragen zoals of ze mijn huisarts op de hoogte brengen van wisseln van behandelaar, hoe het moet met bellen met crisis, etc. Moet of wordt ook verwacht dat ik het behandelplan teken, voor de vorm want het staat in de computer, heb op het moment de indruk dat ze meer met processen als met mij bezig zijn.
Als ik op de rem trap en zeg; zo gaat het niet, stoppen de praktische dingen die juist zo hard nodig zijn om het thuis stabiel te maken. Heb ik wel geprobeert duidelijk te maken hoor. Maar het is net of ze wel ja zeggen maar er niets van aan trekken wat ik zeg.
Ook ook Bavo en PsyQ schijnen zwaar in de fynaciele problemen te zitten, het activiteitencentrum is over gegaan naar React en de huur was alvast op gezegd maar gelukkig hebben ze bestaansrecht en moeten nu heel snel een ander pand vinden augustus al ofzo.
Vindt het beangstigend dat zulke grote en medische behandelcentra over de kop kunnen gaan terwijl het een heleboel mensen stabiel probeert te krijgen en te houden. Kreeg dit bij de uitleg vandaag allemaal te horen en nog meer, is niet bevordelijk voor mijn vertrouwen.
Geeft me de neiging donderdag te vragen … en hoe staan jullie er fynancieel voor? zal ik maar niet doen.
Probeer verstandig te zijn niet te krassen etc en ga nu met het normale prtie slaap tabletten maar naar bed, muziek maken etc lukt even niet, morgen ga ik proberen een kuikentje in een hand te tekenen.
weltrusten, groetjes Thian
@Ans: Ja, ‘Darella’ heb ik begin dit jaar gekozen om de eerste tijd anoniem te reageren. Ik was toen nog zo in de war dat ik niet meer kon inschatten of ik spijt van mijn openheid hier zou krijgen. Bovendien werd ik de eerste weken op mijn eigen domein lastig gevallen door iemand die letterlijk danste op het graf van mijn vader. Heel naar maar helaas ook iets wat erbij hoort als je openbaar schrijft. Heb lang na moeten denken of en hoeveel ik op mijn log bekend wilde maken. CiNNeR was (en is) al jaren mijn bijnaam en domeinnaam. Dus eigenlijk heb ik mijn oorspronkelijke naam weer in gebruik genomen.
Goed teken denk ik. Heb besloten dat dit ook mijn bagage is, dat ik me daar niet voor hoef te schamen, dat niet hoef te verbergen en dat het misschien juist goed is om er af en toe over te schrijven anders dan hier.
Heb mijn vader niet zelf gezien en ik ben er nog steeds niet uit of dat erg goed is geweest of wellicht toch niet. Wat gebeurde is dat mijn vader de telefoon niet opnam toen ik op een afgesproken tijdstip’s avonds laat belde en ik eigenlijk meteen al wist dat hij dood zou zijn. Heb toch een aantal keer gebeld, het ziekenhuis nog gebeld en toen mijn tante gebeld om te gaan kijken. Zij heeft hem gezien maar niet echt goed, mijn oom heeft het licht aangedaan, gevoeld of hij echt dood was (hij was vroeger uitvaartondernemer en denk dat hij op automatische piloot dat is gaan doen) en heeft 112 gebeld. Mijn tante belde daarna mij. Ze zei alleen huilend dat hij dood was, dat hij het zelf had gedaan en ik moest komen. We woonden een eind uit elkaar dus ik vroeg haar of ze wel bleef wachten op me. Een stomme vraag zou je denken en ze zei dat ze natuurlijk bleef wachten en d epolitie er ook zou zijn. We zijn door een sneeuwstorm – de belijning op de weg was niet meer te zien – voorzichtig en tergend langzaam erheen gereden. Mijn vriend vroeg nog hoe mijn vader het gedaan had, maar ik had het niet gevraagd. Medicijnen was ik van overtuigd. Toen we aankwamen, zag ik al dat er alleen een schemerlampje aan was, en we voelden al dat er nog veel meer niet goed zat. We zijn naar boven gegaan, de deur in gestapt en er was helemaal niemand. Geen tante, geen oom, geen politie. Het voelde alsof elke levende ziel van de aarde af was gevallen (half vijf ‘s nachts). Ik wist gewoon niet wat te doen. Het mobiele nummer van mijn tante had ik niet en we hadden geen idee waar iedereen heen was. We zijn de huiskamer ingegaan, ik de ene kant op en mijn vriend keek de andere kant van de bank op. Die zag een enorme donkere vlek en realiseerde zich ineens dat dat bloed moest zijn. Hij heeft gezegd dat ik niet moest kijken. Dat deed ik toch, heel eventjes dacht ikz elfs dat ze mijn vader gewoon op de bank hadden achtergelaten. dat was niet zo en ik heb zelf niet veel gezien en ben de deur uit geduwd door mijn vriend. Hij is nog terug naar binnen gegaan om d etelefoon te pakken, maar die lag naast de bebloedde messen. Heb hem nog nooit zo in shock gezien en dat beangstigde me ook.
Uiteindelijk kwam ik op de gedachte dat een andere tante gebeld zou zijn en daar had ik een nummer van. Zij zat op het politieburo en er was beloofd dat ik opgevangen zou worden door de politie. Ik hoorde haar daar zeggen dat ze teruggebracht moesten worden, dat ik in huis stond. En ik hoorde een agente sarcastisch zeggen dat ze niet wist of dat allemaal maar op stel en sprong kon. Ik verloor mijn verstand en heb de telefoon weggegooid. De tante vertelde dat er daarna nog geroepen werd wat ik daar dan deed, dat ik daar niet mocht zijn omdat het huis niet vrijgegeven was.
Even daarna zijn we naar beneden gegaan en al snel werd mijn familie teruggebracht in een politiebus. Een agent vroeg of ik de dochter was, condoleerde me en dat was het. Wist niet eens wie hij was of welk buro. We zijn daarna allemaal naar het ziekenhuis gegaan om afscheid van mijn vader te nemen maar we mochten er ‘nog niet’ bij. ‘S middags kwam de uitvaartondernemer en wij dachten dat hij het lichaam van mijn vader van huis naar het ziekenhuis vervoerd had. We hebben gevraagd of opbaren wel mogelijk was en hij verzekerde dat het heel goed kon. Dat is achteraf absoluut onwaar gebleken. De uitvaartondernemer had het lichaam helemaal niet gezien, het is door speciale assistentie weggehaald. En mijn vader was bijna helemaal leeggebloed, waardoor hij geen gezichtstrekken meer had na vervoer. Toen ik hem zag op zijn crematie, was zijn gezicht helemaal niet herkenbaar, het leek wel een ander persoon. Het was ook zo chemisch, afschuwelijk. Als ik ook maar een beetje informatie had gehad, had ik hem nooit op laten baren. Ook voor mijn vader niet, er is nog zo met hem gesolt voor mijn idee.
Nu ging er bij de crematie nog veel meer mis en ik heb meteen dat weekend een klacht geschreven. De uitvaartondernemer heeft me gebeld en vertelde dat toen hij het lichaam zag, verschrikkelijk geschrokken was. Hij was wat getraumatiseerd en dacht dat wij verteld hadden gekregen hoe erg het was. Kreeg via hem al wat details die ik niet zo had willen horen. De rest hoorde ik in vlagen van mijn getraumatiseerde familie en vriend, mijn oom was al niet zo gezond en kwam door de ervaring in het ziekenhuis terecht. Mensen in mijn omgeving konden ook afschuwelijke dingen bedenken hoe het gegaan moest zijn bij mijn vader. Ik had wel duizend horrorbeelden in mijn hoofd. Omdat er aanvankelijk gedacht werd aan moord, was de politie met vier politiewagens en gillende sirenes de straat in gescheurd en zijn met acht man binnen gestormd, late rkwamen er nog eens zes man bij. Dus buren stelde ook allemaal rare vragen en vertelden vreemde flarden.
Heb ook een klacht ingedient bij de politie hierover. Die is ongegrond verklaart. In Nederland is het zo dat slachtofferhulp niet verplicht is aan te bieden (letterlijk ‘er is geen misdaad gepleegd dus u bent geen slachtoffer en hebt geen recht op slachtofferhulp’). En zodra blijkt dat er geen misdaad is maar zelfdoding, dan is het geen politiezaak meer en mogen ze hun handen er vanaf trekken. daarom hebben ze mij gewoon daar naar binnen laten gaan. Tegenover mij zeiden ze nog dat het de schuld van mijn familie was dat ik niets wist, dat het lichaam en huis aan hen was vrijgegeven. Tegen hen hebben ze echter gezegd dat dat niet gebeurd is en wel had gemoeten. Maar wilden zij een klacht doorzetten, moesten ze voor zes man hun verhaal doen en dat wilden ze natuurlijk niet. verder kreeg ik doorlopend van elke betrokkene te horen dat ik me wel moest realiseren hoe schokkend de ervaring voor hen geweest was en hoeveel hulp zij nodig hadden gehad van eigen hulpdiensten. Nou begrijp ik veel maar daar was het begrip totaal op. Het was mijn vader, ik stond daar en ik wist niks.
Een hulpofficier van justitie voelde wel aan dat het niet goed met me kon gaan en die heeft een gesprek aangeboden. Dat was eind april inmiddels (Mijn vader is vier mei overleden). Die heeft in detail verteld wat er was gebeurd en hoe mijn vader was aangetroffen. Gek genoeg heel vredig dus. Heel beheerst en voorbereid heeft hij het gedaan en heel rustig gebleven. Had de officier van justitie dat niet uit persoonlijke motieven aangeboden, had ik nog steeds niet geweten wat er gebeurd was. (Het gesprek heeft me een wereld aan goed gedaan, ik was inmiddels zo bang dat mijn vader in totale woede had gestoken of iets. En nu wist ik tenminste wat er werkelijk gebeurd was).
Door hoe het verlopen is allemaal, heb ik geen beeld hoe het werkelijk was. Maar ik heb er toch een beeld van zoals ik het me voorstel. Alleen zijn gezicht zoals hij eruit zag bij de opbaring, dat staat wel op mijn netvlies gebrand. Mijn oom gaat het inmiddels wel beter mee maar die kan er niet over praten, met geen woord.
Ik kan nog het dossier bekijken. Daar zitten vrijwel alleen foto’s in. Dat zal ik niet doen. Er is geen begeleiding voor en de foto’s worden gewoon op de post gedaan om hier in de brievenbus te ploffen. Dat kan ik ook niet aan denk ik. Wat dat betreft is het in belgie beter geregeld. Verplicht een agent die de eerste uren bij je blijft, slachtofferhulp en begeleiding bij bezoeken van de plek of bekijken van het dossier. Gaat nog lang niet altijd goed heb ik begrepen, maar het is er wel. Hier zoek je het maar uit. Een stiefneef heeft de bebloedde spullen uit huis gehaald en weggebracht zodat ik naar binnen durfde ook.
Denk wel dat dit soort gebeurtenissen bij iedereen in het geheugen gegrift blijven. Het is onvermijdelijk. Degene die zelfmoord pleegt is er vanaf, voor de nabestaanden begint een heel nieuw en zwaar hoofdstuk.
De messen waarmee mijn vader het heeft gedaan zijn weggegooid samen met de bebloedde spullen. Maar mijn vader had overal messen liggen die hij heel mooi vond. Sommigen heb ik gehouden. Ik wil ze niet zien maar weet nog niet of ik ze weg wil doen. Alles waar ik over twijfel heb ik bewaard, ga dat later nog wel uitzoeken als ik er aan toe ben.
Sorry voor het lange verhaal. Het is iets wat ik niet kort kan uitleggen. Het is ook wel prettig om te vertellen trouwens. Merk dat ik eerst moest verwerken wat alle instanties en betrokkenen hadden gedaan of nagelaten voor ik ook maar aan mijn vader kon denken.
@Ans: Makkelijk geschreven maar niet minder belangrijk. Mijn vader had wel een uitdrukkelijke reden om niet verder te willen en was hij niet zelf uit het leven gestapt, had hij alleen nog veel geleden voor hij was overleden. We denken dat hij het eind van dit jaar niet gehaald had. Wat dat betreft begrijp ik zijn beslissing en gun ik hem zijn rust, hij kon gewoon niet meer. Het heeft voor mij wel extra benadrukt dat zolang er nog kwaliteit van leven is, al is het maar een beetje, ik door wil. Aanvankelijk niet hoor, de eerste paar maanden voelde alles als volslagen nutteloos aan en zag ik nog maar weinig heil in het leven. Maar mijn ouders zouden me graag gelukkig zien en ik wil ook te graag gelukkig worden. Het leven is het enige wat we hebben en dat wil ik zo leuk mogelijk meemaken.
Ik hoop dat jij dat ook houdt maar ook het plezier zal krijgen en houden. dat gun ik iedereen hier trouwens. Misschien daarom mijn vraag wat aan het leven bindt. In de hoop dat mensen ook soms lichtpunten zien waar ze zich aan vast kunnen houden en op kunnen trekken. Zelfmoord als optie in plaats van enige wens.
Luc (63), Ans (64),
Geweldig , maar ook verwarrend, wat ik nu voel….
Iemand zo dicht bij mij, die zoveel begrijpt, heeft ook een rugzakje, zou hier ook kunnen schrijven… Nog maar zo kort, maar we kunnen elkaar al niet missen , geen dag , geen uur..
Proberen ons wel als verstandige mensen te gedragen, dus hij gewoon blijven werken, is beeldend kunstenaar, en ik bezig zijn met het verwerken, psycholoog, kinderen, kleinkinderen,tussen door nog leerlingen, bijlessen, geven, discussie met ex, dan weer proberen te regelen om wel of niet opgenomen te worden, oef…
Wil graag advies Luc en Ans…..
Elisabeth
@Thian: Vind dat eigenlijk erg absurd, dat jouw verteld wordt over de financiele staat en alles van de organisaties waar je hulp van wil en behoort te krijgen. Misschien kan je volgende keer zeggen dat je dat niet wil weten? Dat je daar alleen maar erg onrustig en onzeker van kan raken en dat alleen tegenwerkt, niets toevoegd.
Probeer je niet teveel van de wijs te laten brengen (makkelijk gezegd, ik weet het). De hulp en de instellingen zullen nooit in rook opgaan of volledig verdwijnen. de veranderingen zijn moeilijk om mee om te gaan maar het zijn veranderingen, het zal niet verdwijnen. Heel veel sterkte de komende afspraken.
@Elisabeth: je vroeg het niet aan mij maar toch .. Probeer er van te genieten en het niet zelf tot iets moeilijks te maken. Je hebt al zoveel op je bord en in je rugzak, de verliefdheid, het samen zijn en het vertrouwde gevoel is dan een prachtig iets. Misschien weten jullie elkaar op te trekken in de chaos die je naar beneden trekt en dat is alleen maar fijn. En het is je gegund denk ik.
En als er iets is wat ik geleerd heb is dat je niet alles alleen kunt. En dan doel ik niet op hulp van instenties maar juist mensne die je liefhebben en die jij lief kan hebben.
@ 79 Hoi CiNNeR
Dacht ik ook aan, dat het DAC moet verhuizen en waarom geeft toch wel onrust ook al kan het voordelen hebben, heb gezegd dat het prettig zou zijn al het een pand met een tuin is, heeft ze op de lijst van voorwaarden gezet, ze hebben aleen heel weinig tijd om een pand te zoeken, en nu is het op 5 minuten lopen, wie weet waar het nu komt.
Ik ben buiten meestal weg in een soort luchtbel (trance) zeg maar en merk weinig van het overige verkeer en stoplichten en vermijd liever het oversteken van grote wegen daarom, en daar woon ik nu net midden tussen. Maar oke dat is een kwestie van afwachten en problemen aan gegeven om oplossingen te vinden.
Bij die nieuwe behandelaar staat veiligheid (ook in het verkeer) wel als eerste in het behandelplan.
Maar voor de rest vond ik het al heel overdonderend om iets dat zo belangrijk voor me is geworden, zat in een klankbord groep, te bellen
en het bestaat gewoon niet meer op dit moment.
De rest kon ik helemaal niet meer bevatten, maar ik kon op dat moment nog rationeel over en denk dat ze daarom gewoon door praten, thuis stort ik in. Ga het nog wel zeggen, zo transparant hoeven ze niet van me te zijn maar het schijn ook in de krant en in bladen te hebben gestaan…
@77 zelfmoord als optie niet als enige wens.
Ik heb geprobeer een doel te creeren, op papier ergens dat ik het zie en er aan herinnert wordt, met als titel wat zou ik nog willen.
Heel eenvoudig gehouden en me voor gehouden dat je in kleine stapjes ermee bezig kan zijn, dat weinig middelen je creatief maakt etc.
* een huisje met een tuin en dieren
* echt goed leren schilderen
*een eigen stijl er in ontwikkelen
* in opdracht iets kunnen maken, het binnen een bepaalde tijd kunnen maken, om dingetjes te kunnen verkopen om materiaal te kunnen kopen
*iets met muziek gaan doen
* werken is niet meer haalbaar te veel druk, verwachtingen, eisen, stress,
maar mischien vrijwilligers werk bv met dieren in de toekomst wel.
De grote ellende is afhankelijk worden voor een inkomen, papierwerk, mensen, eisen, keuringen etc. Als ik moet solliciteren de stress daarvan heb het allemaal mee gemaakt, geen beste ervaringen, nu is het nog strenger.
En als dan alles tegen loopt, ik doodgegooit wordt met het verleden, alles niet te doen en hopeloos lijkt, dan zegt het me niets meer denk ik wat maakt het nog voor verschil, wat moet ik daar dan nog.
Probeer er toch wat houvast in te vinden, toen ik er zelf mee bezig ging vonden behandelaren dat ik goed bezig was en ook de nieuwe behandelaar zei dat ik in ieder geval een doel had, dat de meeste mensen dat niet hadden.
Ben wel heel erg onder de indruk van hoe het verlopen is met je vader,
heb zelf plannen om het in het weekend te doen zodat ik vrijdag avond een brief aan de politie kan posten die maandag of dinsdag aan komt zodat ik gevonden wordt door iemand die weet wat hem te wachten staat, maar dat heb je nooit helemaal onder controle blijkbaar.
Dat dat allemaal zoveel schade kan doen, vreselijk dat je dit op deze manier hebt moeten door maken.
Heel veel sterkte, Thian.
@Thian: begrijp wel waarom het zoveel onrust en onzekerheid geeft. Misschien kan je proberen stapje voor stapje er mee bezig te zijn. Nu moet je bepaalde dingen bellen en gesprekken aangaan en dat is wat je nu doet, dat er een ander gebouw komt en hoe dat zal zijn, dat is voor later. Denk als je telkens alles tegelijk probeert doorte denken en op je situatie te betrekken, dat het niet anders kan dan dat het een chaos aan paniek wordt. Weet dat het makkelijk gezegd is en ik ben zelf ook iemand die het liefst alles al doordacht heeft en elk doomscenario langs ziet komen. Maar ik probeer toch meer met de dag te doen en langzaam aan werkt dat wel enigzins. En inderdaad het uitspreken, denk dat dat heel geod is. Zoveel transpirantie heb je niet nodig, het zijn alleen meer problemen waar eigenlijk jij je niet druk over zou moeten maken dus hun ook niet op je bord moeten leggen. Dat een deel dan in de rkant staat maakt niets uit, je leest die niet dus hoeft het geen onrust te geven.
Vind het ook heel goed dat je een doel probeert te houden. Ik ben niet suicidaal maar een goed doel heb ik nog niet gevonden en ben er erg mee bezig. Maar misschien zijn er ook andere dingen die je als lichtpuntje zou kunnen ervaren. Zoals dat je hier veel van je af kan schrijven en hopelijk wat gehoor in vindt (denk het wel?). Die ene persoon waar je het wel goed mee kan vinden, de band die je gevraagd heeft te komen spelen, dat soort dingen. Soms is het goed om ook die dingen te overdenken. Het weegt nog niet op tegen je bagage en gevoelens waarschijnlijk, maar het kan iets doen en misschien langzaam steeds meer.
Heb ooit de tip gekregen om elke avond voor het slapen gaan, te proberen drie dingen te bedenken die leuk waren, goed voor me waren of die ik goed gedaan had. Kan ook heel klein zijn. Lekker met de kat geknuffeld, boodschappen gedaan zonder erg veel onrust, iemand geholpen bij de kassa of een leuk gesprek gehad. Kom je niet aan drie, niet erg vinden en zeker niet denken dat je zelfs niet aan die drie komt, gewoon blijven zien als oefening. Op een gegeven moment val je met d egoede gedachtes in slaap en merk je dat je meer positief gericht raakt, waardoor het bedneken ook makkelijker wordt. Weet niet of dat zou werken bij jou maar misschien is het de moeite waard het te proberen? Samen met de doelen die je opschrijft om voor ogen te houden, wie weet.
Ken de ellende van ziek zijn, solliciteren, papierhandel en kastjes en muren. Toch is dat iets wat heel vervelend erbij hoort maar waar wel een einde aan zit. De keuringen houden een keer op, de papierwinkel raakt op een dag rond en de zaken zullen op een moment geregeld zijn. Het er tegenop zien is vaak al drie kwart van de angst, de moedeloosheid en de boosheid terwijl het niet het werkelijke probleem is.
Misschien bazel ik maar en lijkt het nergens over te gaan. In het licht van je problemen zijn het tips van niks waarschijnlijk. Toch geef ik het mee. Voor mij heeft het wat geholpen in de eerste maanden na mijn vaders dood. Heb erdoor de klachten door kunnen zetten, de zaken toch kunnen regelen en afhandelen en door kunnen hannessen tot waar ik nu ben. Vooral de gedachte dat er een eind zal ziten aan alle romsplomp, nare instanties en gebrek aan hulp, heeft me rechtp gehouden. En langzaam komt het einde daarvan nu in zicht.
Denk dat zelfmoord altijd schade voor anderen met zich mee brengt, dat is onvermijdelijk. Zelfs als de politie voorbereid is en je vind, agenten zijn ook maar mensen die het ook maar moeten gaan verwerken. Zij moeten vevrolgens toch anderen slecht nieuws geven en je omgeving zal toch een voorstelling er van hebben en belast zijn met de verdere afhandeling, zowel praktisch als emotioneel. Bij mij is het wel absurd schandalig en naar verlopen. Maar stel dat alles eromheen beter geregeld was geweest, was ik ook kapot gegaan, had ik nog net zoveel verdriet gehad, had ik toch door allerlei molens gemoeten. Denk dat dat ook de reden is dat mensen moeilijk over zelfmoord praten. Het is een zware beslisisng voor degene die het wil en er zit vaak een wereld aan leed achter. Maar het is ook zwaar voor degene die er mee om moet gaan, er bij staat en toekijkt. Toch, het is niet anders. Zelfmoord is je eigen beslissing en ik vrees dat erbij geacepteerd moet worden dat er weinig ruimte is om rekening te houden met anderen.
Jij ook heel veel sterkte en ik hoop dat de veranderingen een beetje mee zullen vallen of handelbaar blijven.
@ Thian.
Hallo Thian,
Even iets over mij. Ik zit op dit moment in een gewone dip. Alledrie de curves van mijn bioritmen staan in de min, dus dat is een driedubbele dip, maar wel normaal en de oorzaak is dus duidelijk, dat scheelt. Tijd voor bezinning, bezinking, meditatie, rust, slapen, boek lezen, meer láten
dan doen, lummelen enz. is mijn ervaring, dus dat ‘doe’ ik dan maar. Helaas heb ik ook nog wat aan mijn kop wat ik moet doen, maar dat is lastig onder deze omstandigheden. Iets forceren werkt toch niet. Dit duurt een aantal dagen zo en dan gaan de curves weer up en ik hopelijk ook.
Zeg, leuk dat mandoline spelen. Ken je Bob Brozman? Als je nog wat wilt bijleren, zoek hem dan maar eens op Youtube. Ik heb trouwens vroeger ook in bands gespeeld. :) Wat je schreef aan het eind van 59 – dat je dacht dat je meer van mij had gelezen, maar dat je het niet meer kon terugvinden – dat klopt hoor. Je hebt dus niet zitten halicuneren ofzo, als je dat gedacht hebt. Maar het is niet aan mij om daar verder wat over te zeggen.
Ik laat het even hierbij, want als ik wat langers ga schrijven, dan zit ik nu – vanwege die curves – heel lang te prutsen. Maar ik kijk hier een paar keer per dag, lees alles wat je schrijft en denk elke dag aan je.
Liefs, Janus.
Darella. Die messen zou ik weggooien als ik jou was (ben ik niet). En die fotos? Heb fotos van mijn vader tijdens sterven alleen wisten we het toen niet. 1 keer bekeken en vernielde alle mooie herinneringen. Dus…
Voor de rest jouw verhaal, /cry for you. Vind het schandalig zoals ze met jullie zijn omgesprongen (zit nu hier achter de pc heen en weer te wandelen/stressen). Maar vergis je niet (ben Belg), ook in Belgie loopt het niet altijd netjes en worden grove fouten gemaakt. Het toont alleen maar aan dat overheidsinstancies dit zien als statische gegevens. Verwerken en klaar. En soms heb je een uitzondering zoals die officier. Dat was dus een echt mens.
Elisabeth. Advies? Ik ben half knudde maar dit weet ik wel. Denk niet teveel na. Laat het gewoon gebeuren. Uit wat ik opmaak in je post is alles nu aan het ontluiken. Heeeerlijk. Dat gevoel van liefde en het ook terug krijgen.
Geniet met volle teugen en neem het zoals het komt. Wie weet is dit jou kans om te ontsnappen aan de mallemolen waar we in zitten. En al is het maar 1 op duizend, met 2 handen grijpen. En ja, ben zelf ook een hopeloze romanticus. Dus mijn raad aan jou? Zou ik zelf ook doen als het gebeurde. Dus mischien niet al te veel letten op wat ik zeg? Dikke /hug meisje. Wens je alle vreugde toe die je kan krijgen.
En Thian. Jij houd van dieren. Waarom niet als het wat beter gaat bij asiels gaan vragen om te werken? Paar uur per dag. Desnoods eerst vrijwillig. Je rolt vanzelf in een baan. En mischien is het niet veel maar ik denk dat de liefde die dieren jouw geven een deel van je ellende kunnen compenseren.
Nou stop ik anders dondert Karin mijn posts eruit wegens advies geven. En dat kan ik niet. Ben geen professioneel op dat gebied. Praat er eens over met behandelaars. Dieren en zo. Luc.
CiNNeR (Darella)
Het lijkt me heel moeilijk op een nette manier je messen kunt weggooien,
wordt hier gezegd weggooien, begraven maar wat als het bij een kind terecht komt, in de vuilniszak lijkt me ook moeilijk.
Je heb gelijk hier schrijven en reactie,s lezen is wel een lichtpuntje, andere kleine dingen ook hoor. En als ik ga slapen krijgen de katjes kattesnoepjes en zitten boven op en rond om me. Heeft een hulpverleners het ooit over een slaap/ naar bed gaan ritueel gehad daar is dit uit onstaan, ga de rest ook weer een s proberen vol te houden. Is lastig hoor moed telkens weer mijn bed uit om dingen na te kijken, hoe laat en wat morgen ook al weer, is de wekker echt wel gezet, zijn de kookplaten uit, soms blijkt s’morgens de deur niet op slot, en ik doe snachts ook dingen die ik niet weet maar sporen van vondt de afwas bv. gek he. Maar ga het proberen weer in te voeren geeft mischien rust.
Vindt het wel lief hoor dat je met me meedenkt.
Kan me niet tot een ding bepalen, ben tegelijkertijd met op dit moment een stuk of 6 breiwerkjes bezig, zie ik een ander kleurtje heb een ander idee en moet dat weer doen, zo gaat het ook in mijn hoofd moet alles tegelijk doen en kan mijn gedachten niet bij houden en dan heb ik ook nog stemmen en allerlei andere gedachten.
Ga morgen bij het maatschappelijkwerk echt aangeven dat ik hulp nodig heb bij de bedrijfsarts en verder. Mag nu niet meer komen omdat ik geen begeleiding heb en weg raak anders ga reageren en de bedrijfsarts me niet nog meer wilde pesten en me schade aan doen. Maar dat blijft niet zo na de vakantie kan ik ook andere instantie’s verwachten en het scheelt al stukken als er iemand is die kan zorgen dat ik daadwerkelijk thuis weer beland en weet te vertellen wat er verder moet gebeuren.
Heb echt heel slechte ervaringen ermee in het verleden. Had om ze maar af te houden soms 3 sollicitatie gesprekken op een dag, had alleen maar LHNO en was heel verlegen werd dus niet aan genomen. Degene waar ik mee (gedwongen samen woonde was toen bijna 10 jaar werkeloos en wilde dat ik hem zou onderhouden, desnoods liggend als je begrijpt..) werden telkens gedreigd met stoppen van uitkering, kwamen zomaar langs om te controleren etc.
Vandaar dat ik denk dat begeleiding er bij nodig is, en dat moet geregelt zijn voor er uitnodigingen komen, heb het vorig jaar geprobeert te regelen toen lukte het niet. Nu als ik het begeleid zelfstandig wonen krijg mischien wel, dat zou rust geven.
Merk dat de medicijnen die ik nu wel aardig goed inneem me helpen, de scherpe kantjes een beetje weghalen van alles. Op dit moment zit er aan positieve dingen vaak iets moeilijks aan vast.
We hebben een wasmachine besteld (zat vanaf februari?maart? zonder)
wordt zaterdag bezorgd, ben ik echt heel blij mee, maar het is zo moeilijk om de deur open te doen voor die mannen en ze binnen te laten en te betalen etc. maar ik wil het heel graag dus ik ga het echt wel doen.
Iets grappig ik “kon het”in een bui, niet laten knutselboekjes te kopen, mijn eerste beweegbare knutselwerkje voor kinderen, heb er meteen 5 gekocht, heb het gisteren wat verlegen aan een medebezoekster op het DAC laten zien. Vandaag hebben we als 2 kleine kinderen zitten giechelen en lachen om die ellendig (leuke) knutselwerkjes voor kinderen in elkaar te krijgen hebben zelfs de leiding er bij nodig gehad, is razend lastig, zijn ongeveer halverwege gaan ws morgen verder. Ik maak een hondje met een kuikendje op zijn rug en in het boek staat: met uitdrukbare vormen klaar voor gebruik, makkelijk in elkaar te zetten.
Mag in september naar het circus, speciaal vanuit het DAC gratis vanuit een verwendag (iedereen die wil), moet er wel zelf er zien te komen maar dat laatste vergeet ik even.
Het leid even af he, Lijkt alles even weer wat gewoner.
Allle heeft consequenties he wat je ook doet je raakt altijd andere mensen en zei jou. Daarom zijn kleine dingen zo belangrijk
groetjes Thian
@ 83
Hallo Janus,
Lief van je, je leest wel mee he met wat ik hier verder heb geschreven.
Begrijp niets van alle drie je cruvers je bioritmes etc. en je gewone dip, ik bergrijp dat je je nu niet zo prettig voelt en hoop dat je je snel beter voelt, en dingen die je aan je hoofd hebt maken het vaak lastig rist en tijd te nemen en je er ook nog ontspannen bij te voelen he. Uitzitten dan maar, denk ook aan jou hoor.
Die Bob Rozman komt me niet bekend voor maar ik kan slecht namen onthouden, ik kan goed van noten spelen en ben nu accoorden aan het leren en beginnent aan het improviseren als er geen bladmuziek van is. Dan zegt hij, we spelen in Cgroot, verzin maar wat op de toonladder, vaak kan ik delen van leidjes ook wel so uit vissen hoor. Ik ga het weekend kijken naar youtube heb ik dan iets gepland staan..
Wat heb je gespeelt in bands en/of gezongen, en wat voor muziek?
ben erg nieuwsgierig er naar. Hij wil met de band gaan optreden en had het over op straat spelen, heb jij dat wel gedaan, hoe ging dat dan?
Was even erg in de war inderdaad of ik het werkelijk hier gelezen had of gedroomd of verzonnen, gebeurd zoveel, maar ik lees tussen de regels door en heb er begrip voor, was aleen iets dat ik wilde schrijven en ik kan er niet meer op komen zo frustrerend. Ben door de medicijnen wat minder met zelfbeschadigen bezig wat meer controle.
Heel veel sterkte met alles, hoop dat je je snel weer wat beter voelt,
liefs Thian.
@ Hoi Luc,
We geven elkaar allemaal wel advies hoor en er kan echt wel heel veel op deze site.
Ik zou graag iets met dieren bv bij een asiel gaan doen , heb ook gekeken naar een honden uitlaat service.
Maar ik ben niet stabiel genoeg om vaste afspraken te kunnen maken en ben door het dissocieren heel erg snel moe terwijl ik zou denken dat je dan uitrust.
Ben zelf op zoek naar iemand die als het slecht met me gaat de beestjes wat extra aandacht kan geven.
Dan zit ik tussen twee en mischien wel meer werelden in een dikke mist voor me uit te staren met allelei ideen die in me op komen maar voor ik het kan uitvoeren heb ik alweer nieuwe ideen en niets lukt, merk mij lieve katjes niet eens op tot ze na lang miauwen uiteindelijk hun nageltjes in me zetten. Ze lijken af en toe wel de wacht bij me te houden.
Lief he. (ze hebben altijd eten en water dat moet)
Mischien, ooit, gaat het beter, heb ik een huisje met een tuin en kan ik dan ook wel een paar “zielige beestjes”verzorgen niet te veel hoor want het moet wel goed kunnen.
Heb ook geinformeerd bij de dierentuin maar dan moet je een heel boekwerk doornemen en examen doen en nog een cursus, in de kinderboerderij zou ook kunnen is wat aaibaarder als haaien en tijgers etc. ijsberen zijn ook wel leuk. Neem ook wel genoegen met een pony of een hok konijnen hoor.
Ik doe alles in overleg met behandelaren hoor, ik moet blijkbaar energie over houden voor de behandeling, maar vindt het ook prettig om even te overleggen en doe toch geen dingen overhaast. Volgens mij moet ik ook toestemming hebben van de bedrijfsarts, vraag me af of ik dat zou krijgen.
Heb die info over de behandeling met honden en paarden in een map gedaan, als het hier niet loopt is dat mijn eerst volgende keus.
Sterkte en groetjes, Thian
@Luc: ja ik weet het niet met de messen. Heb ze ook niet allemaal meegenomen trouwens, de enkele waar mijn vader erg verzot op was heb ik hier (de rest is verwerkt via de kringloop, heeft mijn stiefneef voor me gedaan). Het was ook een onderdeel van wie hij was he, de fascinatie met messen. Aanvankelijk nooit om zelfmoord mee te plegen trouwens. Hij vond het mooi en het was een hobby. Pas toen mijn moeder overleed, sloeg het om in meer. Hij heeft toen zelf twee samoeraizwaarden weggedaan omdat hij bang was dat de verleiding te groot zou zijn. Wat hij had bewaard was altijd wel scherp, maar pas de laatste jaren absurd scherp gehouden. Voorlopig bewaar ik ze op een veilige plek waar ik niet makkelijk bij kan. Ben tenslotte niet suicidaal en als ik er niet mee geconfronteerd word, zoek ik het zelf absoluut niet op. Mijn eigen keukenmessen hou ik behoorlijk bot. Niet zo handig maar geeft me een veiliger gevoel.
De foto’s wil ik ook niet zien hoor. De eerste maanden twijfelde ik erover omdat ik helemaal niets wist maar heb bewust eerst de klacht ingediend omdat ik al bang was dat ze de foto’s zo onder mijn neus zouden duwen. Dat bleek ook zo te zijn, dus ik waag me er niet aan. Hoe bedoel je dat je zijn overlijden hebt gezien maar het toen niet wist, of is dat te prive om te vragen?
Zit op een op een Belgisch forum voor nabestaanden van zelfdoding en heb daar vele malen meer begrip en advies gevonden dan alles wat ik in Nederland kon vinden. Lees daar ook wel verschrikkelijke verhalen hoe instanties ermee om gaan inderdaad. Maar in Belgie is het wel vastgelegd hulp te bieden waar dat in Nederland gewoon uitdrukkelijk niet hoeft. En denk dat belgen zelf iets beter omgaan met dood in het algemeen (niet met zelfdoding). Begreep ook dat zelfdoding doodsoorzaak nummer een is daar, daar schrok ik wel van.
Een beetje advies hier en daar mag vast wel van Karin. Denk dat ze er op gedoeld heeft dat het wel vrijblijvend moet zijn en je je eigen mening niet op moet dringen.
@Thian: toch, je klinkt niet slecht wat je allemaal beschrijft. En alleen maar goed dat je bij bepaalde dingen hulp wilt hebben. Is buro MEE misschien een idee daarvoor, die gaan vaker mee naar keuringen en bedrijfsartsen. Ach dat zal de maatschappelijk werker beter weten dan ik, wat er in de regio voor handen is.
Kan me voorstellen dat veel moeilijk is, zeker bijvoorbeeld de wasmachine die gebracht wordt. Heb je geen mensen om je heen die daar even bij willen/kunnen zijn? Al zijn ze maar op de koffie, dat je misschien ene iets rustiger gevoel hebt dat er iemand in de buurt is. Anders lukt het je ook hoor. En wel fijn om weer te kunnen wassen.
Grappig, de rituelen met alles nagaan, die hebben wij in huis ook. Ik check meestal drie keer alle asbakken en eenmaal het gasfornuis, trek de stekker uit het koffiezetapparaat, dat soort dingen. Zolang ik het niet erg veel ga doen, beschouw ik het als gewoon oppassen ;) De katten hebben we ook een ritueel mee. Knuffelen op bed, dan de laatste keer eten en dan komt ze later mee slapen. Ook het raar doen ‘snachts ken ik goed. Ik heb ‘nachtangsten’ (een slaapaandoening: normaal gesproken maken de hersenen een stofje aan in de droomfase van de slaap waardoor de spieren niet functioneren zodat je een droom niett uitvoert. Bij nachtangsten wordt dat stofje niet of niet genoeg aangemaakt en voeren mensen hun nachtmerries uit. Ik dus ook), geerfd van mijn moeder die het ook had. Het groeit deels weg maar nu met stress komt het weer af en toe op. Ik schijn fantastische dingen te kunnen in mijn slaap (droom ik dat ik bedreigd wordt met een pistool en spring ik uit bed om met een koprol de deur uit te komen) Volgens mijn vriend dan, ik weet er niets van. Zorg er altijd voor dat deuren en ramen goed dicht zitten en op slot of dat er iets voor staat zodat ik niet zomaar de deur uit kan rennen ofzo.
Klinkt leuk het knutselen! En het circus nog leuker. Geeft inderdaad afleiding en lekker iets doen wat anderen ook doen.
Ik ben in elk geval blij dat je zo bezig bent en ik hoop dat je van de bedrijfsarts de rust en ruimte krijgt die je verdiend. Vrijwilligerswerk mag dan vaak wel, soms wordt het aangemoedigd omdat het ook hele therapeutisch kan zijn en uit isolement haalt.
Mag ik vragen in hoeverre de zelfmoord gedachtes nog op de voorgrond staan op dit moment?
@ Thian 88
Hallo Thian,
Ik heb in mijn post 448 al wat verteld over bioritmen. Erg handig, als je die golfpatronen van jezelf kent. Ze verklaren vaak onbegrepen stemmingen.
Ik heb basgitaar gespeeld. Veel pop-rock en later Jazz(y). Zingen deed ik alleen tegen sluitingstijd………. :)) Ik heb nooit op straat gespeeld, maar Bob Brozman – let op de spelling – wel en dat is goed te zien en te horen.
Optreden is best zwaar hoor. Spullen meenemen, vaste afspraken enzo. En je ‘moet’ dan in zekere zin. Oke, je hebt het zelf aangehaald en het is leuk, maar toch ook verplichtend. Ik zou het je nog niet aanraden, vanwege de druk, die het je toch oplegt. Een enkele keer zou eventueel kunnen, als ik jouw situatie goed inschat. Maar wie weet leef je er wel helemaal van op. Is ook mogelijk.
Maar ik neem aan dat jullie op het DAC beginnen en dan krijg je een idee hoe het is. Maar voor vreemden is het anders dan voor bevriend publiek. Vreemden roepen gewoon ‘Boehhh’ als ze het niks vinden of het hun smaak niet is en daar moet je tegen kunnen.
Maar je moet niet hier vertellen waar en wanneer jullie optreden, hoor. Denk aan je anonimiteit! En ook de naam van die band niet noemen, want ook dan ben je te vinden. Zou je anders zomaar doen, ben ik bang.
Is het tekenen van dat kuikentje in een hand (75) nog gelukt? Dat vond ik zo lief.
En katten voelen heel goed aan hoe mensen zich voelen. Ze kunnen waarschijnlijk ook je dissociaties zien. Het is een bewezen feit dat huisdieren een positief effect hebben op de gezondheid van mensen. Ze voeren – waarschijnlijk – de overtollige energie van mensen af en zijn daardoor rustgevend. En goed dat ze hun nageltjes in je lichaam zetten, wanneer je ‘weg’ bent. Dan kom je weer terug op aarde in het hier en nu.
Liefs, Janus.
Luc schreef:
Ja, ik heb in de afgelopen weken soms een bericht verwijderd wegens ‘advies geven’. Daar doe ik altijd melding van aan degene die het bericht schreef, en ik leg hem of haar uit waarom ik zo’n bericht ongepast vond.
De reden dat ik dat doe is dat vragen en vertellen altijd mag, en je mag hier ook gerust zeggen: ‘Goh, is zus-of-zo wellicht een idee?’ Maar er zin hier ook diverse berichten verschenen warin iemand ging vertellen ‘je moet dit, je zou, je kunt beter…’ Zulke berichten zijn niet aan de orde. Ze bevatten niet alleen advies maar tevens een oordeel, en daar schiet niemand iets mee op. Erger: het doorbreekt de sfeer van vrijuit kunnen vertellen die hier zo belangrijk is. Vandaar.
Cinner schreef:
Precies.Dat is het verschil. Dank voor de heldere formulering van wat ik bedoelde :)
Karin, was ook niet zo bedoeld hoor. Ik weet dat en respecteer dat je dat doet (een goede kloek voor haar kuikens hier). Ben blij dat wij hier mogen zijn en dat jij over ons “waakt”. Luc.
Darella, ik heb toen foto’s genomen van mijn vader in zijn bed bij ons thuis. Omdat we weinig van hem hadden. We wisten dat het slecht ging maar je wil het niet zien op zo’n moment. Te bang om te verliezen.
Mijn vader is s’nachts overleden (plotseling). Die foto’s heb ik daarna 1 x gezien (liggen hier verstopt) en je ziet dat hij met het sterfproces bezig is. Heeft me toen erg aangegrepen. En je mag me alles vragen. Daarom zit ik hier. Ik vertel hier wat ik nergens anders kwijt kan.
Thian, ok ik begrijp het nu beter. En dat huisje? Dat krijg je wel. Als je de posts van jou doorleest zie je verbetering. Dierentuinen, ja weet ik, heb zelf ook geprobeerd omdat ik gek op dieren ben. Was inderdaad aardig wat stof. Wou dat ik je kon helpen. Je hand vasthouden en aaien. Je bent aardig diep in me doorgedrongen en dat is raar omdat ik het niet zo met mensen heb. Wens je veel sterkte toe in nieuwe behandeling. Aan support ontbreekt het hier niet, getuige onze Janus die me ook steeds meer boeit. Ans, Elisabeth, allemaal. Ook de lezers als Henk.
@Karin: dankjewel voor het compliment :)
@Luc: Ja begrijp enorm goed dat dat je aangegrepen heeft en het is niet de herinnering waar je aan vast wilt houden als je aan je vaders leven denkt. Mijn moeder is in onze armen overleden en dat staat al in mijn geheugen gegrift. Maar het beeld vervaagd toch iets, verzacht misschien. Foto’s zou ik er niet van willen zien.
Dat ik de foto’s van mijn vader misschien wilde zien, had een andere reden. Ik wist niet precies wat er gebeurd was en kreeg van mijn omgeving heel chaotische flarden en speculaties te horen. Mensen die erbij waren geweest of hem hadden gezien gaven me niet alleen wat details maar vooral hun eigen angst, schrik en andere emotie mee. Het eerste wezenlijke wat ik hoorde was van de uitvaartondernemer hoe mijn vader zo was leeggebloed, dat er geen gezichtstrekken of lichaamsvormen waren. En welke speciale voorzieningen er nodig waren geweest voor veroer en opbaren. Anderen gaven de verschrikkelijkste speculaties. Misschien was zijn luchtpijp doorgesneden, wellicht was hij in paniek geraakt of had een enorme woede gehad. Het werd steeds verschrikkelijker en ik kon er allemaal niets mee.
Uiteindelijk zal ik de foto’s niet nodig hebben en denk toch niet dat ik ze ooit zal opvragen. Omdat de hulpofficier van justitie zoveel heeft kunnen en willen vertellen wat hij aantrof, tot en met hoe alles in huis stond en hing, Het had erg veel indruk op hem gemaakt dus hij wist absurd gedetailleerd alles te vertellen uit zijn hoofd, waardoor ik hem kon geloven. Een van de redenen dat het indruk gemaakt had, was ook omdat mijn vader zo voorbereid, rustig en vredig leek te zijn overleden ondanks de geweldadige methode. Het heeft mij veel goed gedaan dat gesprek te hebben. Sloeg in als een bom maar beter de werkelijkheid te weten dan hersens die ermee aan de haal gaan en de ene na de andere nachtmerrie voor me verzinnen.
Darella, wat je daar zegt, mensen gaven hun schrik en emoties weer. Klopt als een bus. Beelden vervormen helemaal en helaas maar waar, schrikbeelden nemen enorme proporties aan. Je vader, sorry als je dat al ergens anders hebt geschreven maar mijn geheugen is niet altijd bij, heeft hij het gedaan omdat je moeder er niet meer was? Wat een grote liefde moet hij/moeten zij dan hebben gehad. En dat is ook iets waar je dan op kan vertrouwen. Want je weet wat ze samen hebben gedeeld en hoeveel blijdschap ze voor elkaar betekenden. Sorry sorry als het dat niet was. Ik probeer alleen maar te begrijpen. Weet dat zoiets altijd blijft, vervagen ja maar soms komt het als een steek weer terug. Knagen.
Die officier, als je zoiets gedetailleerd kan terughalen heeft dat een heel scherpe indruk gemaakt. Dan zijn bepaalde dingen gelijk opgevallen. Want anders wil het brein het zo snel mogelijk vergeten. Bij hem was het het gelaat van je vader. Vredig. Daar kan je dan ook 100% op vertrouwen. Hou je daar aan vast. Je kan trouwens alles tegen me spuien als het nodig is, vraag Karin maar om mailadres. Ik wil het jouwe niet weten. En dan een antwoord op een vraag die je eerder stelde. Ik hou nog aan het leven vast omdat iets in me zegt gooi om dat roer, doe nog 1 poging, probeer opnieuw. Overlevingsdrift. Vraag me af wanneer het opgeeft. Vraag me af wanneer ik opgeef. Mischien nooit. Mischien wil ik niet dood. Weet het niet.
@ 90 CiNNeR (darella)
Heb contact gehad met stichting Mee, begeleiden geen mensen met psychi(atrie)sche problemen. Het maatschappelijk werk weet niets zeker denkt alleen maar, dat begeleid zelfstandig wonen of (psychiatrische) woonbegeleiding me daarbij kan helpen. Had een lijstje gemaakt met alles waar ik dacht hulp bij nodig te hebben. Hij heeft samen met mij een vreselijk lang inschrijf formulier ingevuld en heeft alles er in gezet. Ook regelt hij de aanvraag bij het CIZ, dus nu is het afwachten. En moet ik het maar zo zien te redden. Hij heeft om te starten 3 x in de week kort aangevraagd en dan later 2 x per week. Dat kan degene dan bekijken.
En mijn bbegeleidster van het DAC heeft hij gebeld en nu hoef ik ws de fynancien niet via een rechter uit handen te geven.
De mensen die ik kan vragen om bij me te zijn ald de wasmachine komt zijn mannengek en houden ze aan de praat, dat is nog erger (vriendin woont te ver om te vragen om hier een voor langs te komen en heeft het druk)
Ik weet wel dat ik los vast praat en niet te volgen ben als ik slaap en me heel heftig beweeg etc ben ook erg bang om naar buiten te gaan, als ik zo kan afwassen wie weet wat er nog meer kan gebeuren en hoe beinvloedbaar je dan bent. Heb altijd een ketting op de deur hoop dat het geluid me wakker maakt, maar ja wordt bv ‘smorgens ook wakker tussen de lades die onder mijn bed horen en er dan in liggen.
Weet dat er wel bewegings melders zijn, met licht maar ook met geluid heb er wel eens aan gedacht, jij ook? Het is toch een raar idee dat je niet weet wat je ‘snachts hebt gedaan.
Op een slaapzaal slapen is overgens niet echt effectief je bent zelf de enige die “slaapt”weet nog ergens vaag dat me werd gezegd: houdt je mond, ga naar bed en ga slapen. Dus ik praatte en later is me vertelt dat ik het schuifraam probeerde dicht te klappen oid.
In hoeverre de zelfmoord gedachtes op de voorgrond staan, vroeg in de avond heel erg op de voorgrond, compleet met uitgewerkte plannen,
Het is tevergelijken met een weegschaal die al niet helemaal in evenwicht is, op het punt door te slaan maar vooral door de medicijnen nog net blijf staan, en bij het minste geringste heel heftig volledig doorslaat. Het is heel hard werken om te zorgen dat die weegschaal nog blijft hangen, moet mezelf heel erg corrigeren en richten op elk klein positief dingetje en afleiding zoeken bezig blijven.
heb ook met mezelf de afspraak dat zolang ik het afscheid hier nog niet achter de rug is het niet eerlijk is omdat ze zoveel moeite doet om me veilig over te hevelen naar de andere instelling.
En daar roept ze juist die gevoelens vreselijk op, mag niet schrijven moet leren praten (gezegdt dat dat niet mijn doel is), om te leren voelen (gezegd dat ik dat helemaal niet wil) Andere hulpverleners laten tegenwoordig ook mailen etc daar begint ze niet aan, alles moet in het half uurtje, ik moet later naar een groep voor stabiliseren, ik zei dat het bed op recept voor mij niet werkt en ze trekt meteen de conclusie dat daar aan gewerkt worden. ze wil geen dingen op schrijven, mag zelf wel dingen op schrijven die ze zegt, ze is streng en ik zie het helemaal niet zitten. Ze vraagt me tekens dingen waarvan in mijn crisisplan staat dat het averechts werkt. En ze is de zoveelste al. O( ,ja en ze wil ook niet dat er iemand belt om iets na te vragen ofzo of dat onbelangerijk is).
Moet dit nu 7 of 8 jaar duren, aangesien dit niet werkt ws veel langer.
Van mij hoeft het niet.
Ik wil alleen maar dat ik me een beetje kan redden van mij part met blijvende ondersteuning, en bezig kan met dingen maken en een beetje prettig vinden, en ik wil graag dat ergens mijn verhaal ligt.
Ze zeiden allemaal dat ik hier erkenning zou krijgen, weet niet wat ik daaronder moet verstaan.
Als ik weer aan het gesprek van vanmiddag denk zit ik te huilen, ze zegt het allemaal heel aardig hoor. Heb gezegd dat ik afspraken liever op papier had, mag het zelf opschrijven zei doe het niet. Ze begrijpt niet dat een loze opmerking je mag bellen voor mij betekent en waag het niet om me voor iets verkeerds te bellen.
De taxi kwam ook niet, gebeld kwam met 10 minute na 20 minuten aan de letefoon met er zijn nog zoveel wachtende voor u, kwam weer niet, heeft ze een gewone taxi in geschakeld kwam ook niet klantenservice gebeld die ging er achter aan duurde nog een kwartier. Had om half 11 en om 11 uur een afspraak heb beide niet op tijd gehaald de taxi kwam pas om half 11. Sfapraak van 11 uur ging door en kreeg om kwart over 2 een nieuwe afspraak omdat het buiten mijn schuld was en ik er alles aan had gedaan (en overstuur was geweest aan de telefoon denk ik), de volgende keer kom ik ws voor niets dan, is het niet mogelijk en het wordt niet getolereerd dat je daar te laat komt.
Was het niet van plan maar heb toch een deel van de ellende op geschreven, sorry daarvoor, verstuur het toch maar, ik probeer het nog wel goed te doen hoor, hou mezelf voor dat ik voor volgende week opschrijf dat ik er door van streek ben geraakt, dat dit zo niet werkt met uitleg. Ik wil wel graag die begeleiding thuis, ik kan er elk moment mee stoppen, met haar, dat denk ik maar.
groetjes Thian.
Moedige lieve dappere Thian, ik ben gewoon trots op je merk ik. Wow.
Een knuffel en een bemoedigende blik via de typmachine (kan best).
@91
Hoi Janus,
De bandleden hebben allemaal een psychi(atri)sche achtergrond, wordt er meer meer dan min in mee gesleurd maar vindt het muziek maken gaaf, die enthausiate aardige muzikant erg overdonderend, kan niet goed of eigenlijk geen grenzen aan geven maar dat ga ik nog wel ergens bespreken ooit, zoals je hier boven leest. (heb gezien dat hij ook andere meesleurd en dan bot kan reageren)
Denk niet dat het zo hard loopt met optredens etc, sta ook niet te springen, en hij denkt ook aan bejaardenhuizen, dat heb ik wel gedaan vroeger met een mandoline orkest met klassieke muziek, waren veel mensen die liever een populair deuntje hoorden, er waren ook veel mensen die het wel konden waarderen hoor.
Ik neem nu aan dat je tegen sluitings tijd het mooiste zingt!
gaaf hoor basgitaar, vindt somige jazz muziek ook erg mooi.
Het kuikentje is nog niet getekend, heb wel wat foto,s van kuikentjes opgezocht want hoe ziet zo,n beestje in het echt er nou uit? Is voor het komend afscheid moet dus wel op korte termijn aan de slag
Houdt wel een beetje in de gaten wat ik schrijf, hou wat armslag om het zo uit te drukken, maar kost soms wel moeite omdat dingen soms zomaar op “papier”staan, moet ook later terug lezen wat ik zelf geschreven heb, denk dan wel eens o, jij durft, maar sta er wel achter anders zou ik stoppen. Leer hier zo een beetje hoe de wereld in elkaar zit.
Gek is het eigenlijk zonder dat je elkaar nooit gezien hebt weet je eigenlijk best veel van elkaar en mischien direkter en “eerlijker” in de zin van zijn wie je bent als in het echt waar je elkaar snel al voorbij loopt.
O,ja en Luc, erg lief wat je schrijft,
Voor julllie lijken dingen heel gewoon, voor mij zo onbegrijpelijk, maar ook een beetje tegenstrijdig. Ik ken eigenlijk weinig van gewone contacten en helemaal niets over relatie, s ben toen onder gedoken zeg maar en heb niemand meer toegelaten. Is voor mij iets ondenkbaars.
Weet je jullie praten hier soms zo gemakkelijk over hand vast houden aanraken etc, voor mij is dat iets raars en ongemakkelijks zelfs heel bedreigends, als kind werd je aangeraakt als het nodig was of voor straf.
Degene later zei dat het vies en klef was, en onhiegienische net als kussen.
Gek he
Beide liefs, Thian.
Lief je reactie, Ans , mischien kan ik zo wel een knuffel terug geven.
En dan denk ik ook weer aan Magnani, hoe ze er een hekel aan zou hebben als gezegd wordt: goed zo. Je wilt je immers niet nog slechter voelen om het feit dat je gewoonweg niet meer kunt vechten als het niet meer gaat. Maar je bent er nog Magnani (hoop ik) en dat betekent dat je goed genoeg bent, daar hoef je verder niets voor te doen, niet vechten, niet dood. Ik zeg het aan mezelf ook natuurlijk: je bent precies goed zoals je bent, in elke bui.
Nu nog echt geloven.
ps: Thian, wat een heerlijke knuf! Gaan we vaker doen, kan ons het schelen. Ik kan ook niet goed tegen aanrakingen, maar zo via een schermpje vind ik het heerlijk moet ik zeggen, mmm!
@Luc: Het gemis van mijn moeder speelde een rol maar een opstapeling aan ziektes deden hem helemaal de das om. Merk dat ik het telkens niet goed kan verwoorden. Heb er in januari een stuk over geschreven op min log, beter dan toen kan ik het niet opschrijven denk ik: http://www.cinner.com/2009/01/11/i-will-see-you-on-the-dark-side-of-the-moon/
Op de officier van justitie had het zeker indruk gemaakt denk ik ook. Op zich is het zijn werk om oplettend te zijn, hij zal een getrained geheugen bezitten. Maar hij had het dossier na de eerste week van januari niet meer gezien en ook niet meer opgevraagd, alles kwam uit zijn geheugen. En hij was zo griezelig accuraat over het appartement, wat waar stond tot de kleinste details en wist zelfs letter voor letter nog wat er op het afscheidsbriefje stond. Enkele zinnen maar toch, na bijna vijf maanden zo’n verschrikkelijk compleet en gedetailleerd beeld kunnen geven. Daarnaast zei hij erg spontaan dat de sfeer zo vredig was. Hij had mijn vragen beantwoord wat er was gebeurd en ging verder alsof ik dat wist ” .. maar uw vader is natuurlijk erg vredig overleden”. Ik dacht eerst dat ik ter plekke stomdoof was geworden of hem werkelijk niet meer verstond. Daarop is hij gaan uitleggen hoe de sfeer was, hoe mijn vader erbij had gezeten en hoe de officier zich erbij gevoeld had. dat dat juist zo’n indruk gemaakt had, dat een geweldadige methode niet geweldadig overkwam. Heb hem ook wat andere informatie kunnen geven. Hij had duidelijk het idee dat mijn vader een egoïst was geweest die niet aan mij had gedacht, afgaande op de opgeruimdheid, de georganiseerdheid en zijn briefje. Ik kon de achtergronden geven wat er met mijn vader aan de hand was geweest en heb kunnen aangeven dat het briefje vooral verwijzingen bevatten die voor hem raar overkwamen maar voor mij heel duidelijk waren en teruggrepen naar gesprekken die mijn vader en ik hadden gehad.
Het is erg fijn geweest van die man dat hij het gesprek heeft willen doen en het zal voor hem niet makkelijk geweest zijn. Een bevriend brandweerman vertelde me dat alle nare situaties waar zij als prof tegenaanlopen te behapstukken zijn als het bij de gebeurtenis blijft. Maar dat het zwaarder wordt op het moment dat op een later tijdstip de gebeurtenis herbeleefd wordt en er meer achtergrond bij komt kijken. Dat die tweede keer en het herbeleven wat zo iemand heeft gezien maakt dat het werkelijk in het geheugen doordringt. Kon ook merken dat de officier aanvankelijk zakelijk en afstandelijk was maar aan het eind van het gesprek veel meer begreep, zin beeld heel erg had bijgesteld maar er ook aangeslagen van raakte. kan d eman niet genoeg bedanken dat hij het toch voor me heeft willen doen, dat hij sowieso bedacht dat ik het moeilijk moest hebben en zoiets nodig had.
Over je overlevingsdrang: zijn er ook concrete lichtpunten, dingenw aar je blij mee bent of waar je je aan kan optrekken of is het puur de intuitieve overlevingsdrang?
hoi ans
ik voelde me niet zo goed en ik heb nog stets niets van waarde te zeggen.
als ik nu iets schrijf zou het alleen maar negatief zijn.da heeft niemand iets an.maar ik vind het erg lief dat je an me denkt.
ik denk ook an jou en en alle anderen.sterkte.
Lieve Magnani, jij hebt altijd iets van waarde te zeggen, ook al is het negatief. Jij bent precies goed zoals je bent, gewoon precies goed. Het geeft helemaal niets als je je waardeloos voelt, hoewel dat natuurlijk niet klopt. En dat je gevoel niet klopt dat geeft ook niet, want dat is ook gewoon zoals het is…
(kun je me nog volgen? :-)
Weet je op een lotgenoten site hebben ze zegt maar een hoofdstuk, waarin iedereen terecht kan, een denkbeeldige plek om in gedachten met elkaar te zitten. Je schrijft dan gewoon weg mag ik er even bij komen zitten, of ik kom er ook even bij zitten zo’n rare week gehad in die zin.
En dan wordt er gereageert met zal ik even bij je komen zitten bv (ook met knuffels als ze elkaar beter kennen denk ik) heel vriendelijk en ondersteunend.
Magnani, ik zou tegen je willen zeggen kom er maar even bij zitten hoor, dan kom ik even bij je zitten en de anderen ook denk ik.
Nou Thian, je haalt me de woorden zo’n beetje uit de mond met 103, maar ik had deze al gemaakt, dus ik plaats hem toch maar.
Nav Ans 99.
Hallo Ans, Thian, Luc en andere knuffelaars,
Om te beginnen, Ans, sluit ik me geheel aan bij 97. Wat een doorzettingsvermogen heeft ze hè, onze Thian, als ik ‘onze’ mag zeggen, tenminste, maar een beetje van ons is ze wel, hè, zo langzamerhand. En wat een strijd levert ze. Petje af. Daar kunnen velen van ons nog wat van leren, denk ik. Ik in ieder geval wel.
Wat dat knuffelen via het schermpje betreft, Ans, daar kreeg ik meteen een idee bij. Als jullie nou allebei een knuffelbeest gaan kopen en dan noem jij, Ans, jouw knuffelbeest ‘Thian’ en jij, Thian, noemt jouw knuffelbeest ‘Ans’. Dan kunnen jullie mekaar zo knuffelen. Is iets ‘dichterbij’ dan het schermpje, maar niet eng, hoop ik. Lijkt jullie dat wat? Ik ben ervan overtuigd dat daar iets van over komt door de lucht. Zij moet wel in de wasmachine kunnen, dat knuffelbeest, want als het te klef wordt…… :)
Oké, Oké, koop ik ook een knuffelbeest. En dat noem iiiiiiiiiik: Thiaaaaaaaaan! Maar ik zal dat Thianbeest niet knuffelen, Thian, want ik weet dat je dat eng vindt. (Ik neem aan van mannen veel enger dan van vrouwen.) Ik doe alleen kushandjes. Hoeft ze ook niet zo snel in de wasmachine.
En Luc, koop jij ook zo’n knuffelbeest dat je Thian noemt? Volgens mij kan ze niet genoeg verwend worden, onze Thian. Maar alleen kushandjes, hoor.
Hartelijke groeten Ans, Luc, en andere knuffelaars en liefs voor Thian (tjsa, verschil moet er wezen :) ),
Janus.
@ Thian 98
Hallo Thian,
Hier:
http://images.google.nl/images?hl=nl&q=kuikentje&btnG=Afbeeldingen+zoeken&gbv=2&aq=f&oq=
vind je 21.400 plaatjes van kuikentjes. Foto’s, tekeningen, van alles. Dus inspiratie genoeg, denk ik.
En wat mooi symbolisch voor zo’n afscheid. De hand van de hulpverlener en jij als kuikentje in haar hand? Of had je het zo niet bedoeld? Ik zie het wel een beetje zo.
Liefs, Janus. (Later meer)
Janus :). En ik heb een beertje hier van KIKA. Noemde ik Thian. Zal haar knuffelen. Niet aanraken. /hugs.
Lieve Janus,
ik wordt helemaal verlegen, jij krijgt ook een knuffel via het scherm hoor.
heb wel knuffelbeesten hoor.
Heb zo,n rare dag ene uiterste naar het andere.
Kwam iemand van de gemeente voor de huishoudelijke thuiszorg te bepalen, was gezegd je krijgt 2 uur, wist niet dat de gemeente het bepaalde en langs kwam tot ik de brief kreeg, was voorbereid op dat het zou stoppen of minderen. Vreemde in mijn huis, helemaal onrustig en onveilig, ze heeft van alles op geschreven, heb haar maar de papieren van de diagnose en alles in handen geduwd. Die begreep ze niet. Ben maar zo heel erg eerlijk geweest. Ook gezegd dat ik het liever zelf zou kunnen.
Ze moet nog overleggen maar wil de uren tot mijn verwondering verdubbelen wordt elk geval 3 uur mischien 5 en wil het voor 5 jaar vastleggen. Helemaal in de war gevraagd of het wel eerder kon stoppen , nl wel. Gaan hele huishouden met me samen doen, ook wassen en strijken, vroeg ze naar, heel schuldig gezegd dat doe ik nooit ramen lappen idem heb er vanalles uit geflapt.
Ze keek naar mijn voorgeschiedenis het aantal jaren etc. Heeft me helemaal zitten zitten aanmoedigen om er mee in te stemmen.
Krijg een brief over het besluit.
En ondertussen heeft de alfahulp, schijnt het te heten, het halve huis gepoetst.
Heb maanden bijna zonder hulp thuis gezeten (er vaak om gevraagd) nu komt er van alles vanzelf, dat woonbegeleiden (kan nog wel even duren) maar dan eerst 3 x en al aangevraagd.
Maf he, is wel heel positief hoor maar geeft ook heelveel drukte in mijn hooofd, net of ik alle kanten op getrokken wordt, geeft ook wel veel druk om door te moeten gaan, moet even bezinken, er mee om te gaan. 5 jaar lijkt oneindig lang als je met moeite naar morgen kijkt.
Weet gewoon niet wat me overkomt, heb op het DAC per ongeluk bij het bloemschikken in mijn hand gestoken ipv de oase door te snijden. Valt mee hoor.
Kleine dingetjes he, heb op het DAC een bloemstukje gemaakt met veertjes erin gestoken, de katjes stoppen er nieuwsgierig hun neusjes in om er weer niezend uit de komen, maar kunnen het toch niet laten.
Grappig, lief zijn ze.
Morgen komt de wasmachine, was niet leverbaar, nu krijg ik de duurdere versie voor de prijs van degene die we bestelt hadden. Ook al.
Liefs Thian.
@ Luc 106
Hallo Luc,
Wat leuk man, jouw reactie. Maar hád je dat KIKA beertje al en hád je dat al Thian genoemd? Naar haar dus? En goed dat je haar angst voor aanraken begrijpt. Nog even een tekstvraagje: Wat betekent een / voor een woord, zoals bij /hugs?
Groet, Janus.
Thian. Yippiieeeeeeee het gaat beter . Hoihoi. Ben nu echt blij :)
En Janus, dat KIKA beertje heet Thian vanaf ik haar posts heb gelezen. Ook onschuldig en puur. Iets waar je van houd zonder bijbedoelingen. Wat betreft aanraken, haalde ik er nu uit. Begrijp het volkomen, ben alleen af en toe wat suf in mijn hoofd dus dan gaat het niet zo snel.
Laatst, de / voor een woord word in computers gebruikt om een programma te starten met speciale opties.
In WoW, een spel dat ik speelde (vluchtweg voor 2 jaar) moest je / en dan bijvoorbeeld smile intikken. Dan ging je poppetje lachen. Ik gebruik het hier op die manier.
Trouwens leuk dat je zo reageert. En ik speel drums (jazz) btw :).
Ik voel met Magnani @ 101 mee, maar wil toch even opmerken dat de prettige sfeer die hier nu hangt het in stilte aanwezig zijn veraangenaamt.
Sterkte en…
knuffels, liefs en/of groeten,
HenK
Lieve Luc,
Ben ook een beetje veel verlegen van jou post hoor, en was het maar zo eenvoudig. Maar blijf maar blij hoor.
Hoe gaat het met jou?
Ben wel blij met de aanvraag voor ambulante woonbegeleiding en met de huishoudelijke hulp, zal denk ik wel veel verschil maken en me helpen een stuk stabiler te worden. Alhoewel er steeds dingen ws blijven gebeuren die me uit evenwicht brengen.
Zoals die behandelaar, ze vindt me helemaal niet zo puur en onschuldig, zegt alleen maar telkens daar moet aan gewerkt worden, heb net 4 A4 tjes vol zitten schrijven van wat ze van me verwacht, over oneerlijke dingen en wat ik wel en wat ik niet wil. Terwijl ze het niet wil lezen en ik dan voormoet lezen wat een herhaling van vroeger is en ik niet kan.
Ga het maar uit mijn hoofd leren denk ik.
Heb ondertussen even een Hommel gered die belaagd werd door het grote rode monster of wel een van de katjes. Die het niet helemaal snapt en de hommel blijft zoeken.
Gaaf dat je drum speelt, nog een gitarist en we hebben een bandje.
Blij gerust schrijven ook al schrijf ik dat ik het niet ken, moeite mee heb in het echt etc hoor, ik verwonder me alleen over hoe andere mensen dat ervaren, en vraag af en toe wel uitleg.
Liefs Thian
@ 105,
Hoi janus,
Bedankt voor de site,heb zo,n 30 pagina’s met kuikentjes bekeken, zelf een stressbalkuiken, wat er niet allemaal is en een kleine schets gemaakt. Moet het het weekend wel afmaken.
De hulpverleenster vertelde dat ze gek was op kuikentjes, had er een hele symboliek bij over groei en verandering etc weet het niet meer zo goed. Heb alleen de kern onthouden.
Ben zelf al even bezig met handen te schilderen en tekenen lukt steeds beter, aan handen kan je veel zien, bv leeftijd, wat iemand doet etc.
Ik zou iets voor daar schilderen voor het DAC een bezoekster met het idee van dat eeuwen oude schilderijtje van twee handen, elkaar een hand geven. Dat trok me niet maar ben gaan braistormen in me zelf, heb toen een stagaire gevraagd foto’s van de handen van bezoekers te maken (durfde ik zelf niet) met als opdracht de helpende hand op de foto te zetten, kreeg heel aantal foto,s en ben er nog mee bezig, heb later nog foto,s van de handen van de bedenkster gemaakt en heb nu ook een paar foto,s van mijn eigen hand.
Voor de beeldend therapeute heb ik een grote kaart gemaakt met daarin een schilderwerkje verwerkt van twee zich openende handen op het vingertopje van de vingers van de linkerhand een koolmeesje. Dat zou kunnen wegvliegen, die betekenis gaf ze het zelf. Ik zocht ook eigenlijk een vliegend vogeltje maar kon geen goed voorbeeld vinden, dit ontstond eigenlijk en is passender.
Liefs Thian
@ Luc 109 en ook Thian 111 en anderen.
Hallo Luc,
Dat is nou toch ook frappant. Ik dacht dus een idee te hebben om dat zo met knuffelbeesten te gaan doen en nou blijkt dat jij dat al een tijdje doet. Als dat geen telepathie is, dan weet ik het niet meer.
Maar ziet jouw KIKA beertje er zo uit:
http://www.geldersemutsen.nl/blog/kika.jpg ? :)
Die KIKA beerjtes zijn trouwens een aanrader, mensen, want de helft van de prijs gaat naar de kankerbestijding bij kinderen. Dat is 3,50 euro per beertje. (Ik wist dat niet en mogelijk ben ik de enige hier, maar ik meld het toch maar even.)
En dat jij nou ook nog een drummer bent, da’s toch ook weer leuk. Maar een bandje vormen, Thian, zal niet gaan, want ik ben er al zo’n 25 jaar geleden mee opgehouden. Mweuuhh, ik weet het.
En Luc, over dat suffige in je hoofd, gebruik jij medicijnen of hangt dat samen met je depressiviteit? Bij mij wel. Ik heb dat op deze manier: traag, enorm traag soms zelfs, maar bij mij is dat onderdeel van mijn depressiviteit. Ik gebruik geen medicijnen.
Groeten, Janus.
@ Thian 112
Hallo Thian,
Ik ben nou toch het meest nieuwsgierig naar hoe het is gegaan met die wasmachine. Is alles goed gegaan?
Ik ben blij dat je wat aan de kuikentjes hebt gehad als voorbeelden. Ik weet weinig van schilderen, maar ik weet wel dat het schilderen van handen en voeten het moeilijkste is. Moedig dat je eraan begint.
Thian, ik heb de indruk dat je niet weet hoe je plaatjes enzo op inet kunt vinden. Als je bij Google op ‘afbeeldingen’ klikt, dan kan je zoektermen invullen van die dingen waar je plaatjes van wilt zien. Ik vond al ruim 80.000 plaatjes van ‘vliegend vogeltje’. Van ‘handen’ kreeg ik 166.000 afbeeldingen, foto’s en tekeningen. Maar laat je niet te veel afleiden, als je het nog dit weekend af wilt hebben.
Later meer. Liefs, Janus.
@ Henk 110 en Magnani 101.
Hallo Henk,
Wat fijn – is niet helemaal het goede woord, maar weet zo gauw geen beter – dat je dat even hebt laten weten. Ik kreeg er een licht warm gevoel van, maar ook die beschijving dekt de lading niet. Het was subtieler. En ook mooi uitgedrukt: ‘het in stilte aanwezig zijn’.
En hallo Magnani,
Ik heb net als Thian, maar dan door heel andere oorzaken, ook moeite met knuffelen. Maar ik geef via het schermpje toch ook een knuf aan jou. Ik stel me daarbij dan voor dat ik even je wang aai en je aankijk.
Jij voert ook een strijd en ik heb me eigenlijk pas vandaag gerealiseerd dat jij, doordat je de zorg hebt voor drie kinderen, er veel minder de tijd voor hebt, neem ik aan, om er hier over te schrijven en daardoor wat minder zichtbaar bent. Maar ondanks dat wij maar zelden met elkaar posts uitwisselen, denk ik wel vaak aan je.
Groet aan beiden, Janus.
Oh, dames gaan eigenlijk voor. Bloos.
Excuses voor het niet reageren Thian, ik lig even in de kreukels. Mijn computer kreeg kuren en heeft allerlei files en al mijn mail weggegooid. Precies files die belangrijk voor me waren, de laatste foto’s die van mijn vader gemaakt zijn, schrijsels van mensen op zijn dood en meer van dat soort persoonlijke dingen. Had backups gemaakt maar die zijn eveneens verdwenen. Een recovery programma haalde alles weer terug alleen onleesbaar en onbruikbaar.
Kom later wel weer terug als ik wat beter geslapen heb.
@116 CiNNeR (Darrela)
Maakt niet uit we weten immers dat we hier allemaal zo onze problemen hebben, denk wel aan je hoor, had al het idee dat het niet zo goed ging.
Wat erg! je foto,s en documenten, dat is onvervangbaar,
ik hoop dat ze nog bruikbaar gemaakt kunnen worden, dat zou toch moeten kunnen toch…
Hoop dat je toch een beetje heb kunnen slapen,
heel veel sterkte,
groetjes Thian
@ 114
Hoi Janus,
Lukt niet erg met tekenen etc. zit in vreselijk dreunende muziek van de onderburen hoor ze schreeuwen, lijken daar wel het zomercarnaval te vieren.
Heb wel eens geprobeert te zoeken maar kom vaak niet ver, niet de juiste kernwoorden, kreeg foto’s van geposeerde handen met juwelen er om niet wat ik zocht etc.
Ben alleen maar boze brieven naar behandelaar aan het schrijven zowel op papier als in mijn hoofd (niet dat ze het zal lezen) voel me vreselijk door haar bedondert eigenlijk dat ze me min of meer meteen al dwingt met accoord gaan van een groep volgen terwijl ik meteen in het begin heb aan gegeven dat ik dat absoluut niet wil.
En geen begrip maar alleen maar o, dan moet je dit leren en dat leren.
Ben eigenlijk vanaf donderdag al erg van streek erdoor soms is het even op de achtergrond.
En nu moet ik dinsdag afscheid nemen van de hulpverleenster die zo bezig is geweest om me veilig over te laten gaan, ze zal zeker er naar vragen en ik kan toch niet zeggen dat ik daar (ga ik donderdag heen) eigenlijk helemaal niet behandelt wil worden en het niet zie zitten.
(alles thuis wil ik wel graag) Met een beetje pech zit ik daar alleen in tranen en zo wil ik niet dat het afscheid gaat, wil dat graag goed doen.
Waarom kon ze niet een week wachten na het afscheid etc. was al toch al een heftige week.
De was machine was nog een heel verhaal;
de wasmachine is bezocht, toen zei een van beide dat ze hem niet aan sloten omdat het een trekschakelaar is. Had het op de site moeten aan geven dat komt er een aparte monteur.
Op het internet stond dat ze het oop een trekschakelaar aan zouden sluiten, Ja zei hij maar u had op de tekst moeten klikken en dan zou er komen te staan dat het 35 euro koste en daar dan op accoord……..
Gevraagd of het als nog geregelt kon worden, pas dinsdag…
Ondertussen vroeg zijn collega om een schroevedraaier en die was zo lief om onder tussen het apparaat aan te sluiten, goed he.
Ben er daarna eerst maar eens voor gaan zitten op de grond met de gebruiksaanwijzing. Maar heb ondertussen al heel wat te drogen hangen, en vrijdag komt de HH(hulp huishouden) om met me te vouwen en strijken etc zodat het ook nog in de kast beland.
Denk dat ik nu ga klagen bij de buren kan de muziek letterlijk verstaan,
een vorige keer zei ze dat het mocht tot 10 uur ‘savonds en de laatste keer deed ze de deur niet eens open (was om half 12 ‘savonds) maar wel de muziek zacht.
Wil op een hutje op de hei wonen, heb barstende hoofdpijn.
En nu gaat juist de muziek zachter, toch maar niet erheen dan.
Wat is het leven moeilijk he
groetjes, liefs Thian
Hallo Thian,
Over het zoeken van plaatjes (118). Je gaat naar Google, klikt op ‘afbeeldingen’ – staat bovenaan – en vult in waar je plaatjes van wilt zien. Met de zoekterm ‘handen’ vond ik dit:
http://images.google.nl/images?hl=nl&q=handen&btnG=Afbeeldingen+zoeken&gbv=2&aq=f&oq=
Dan kan je weer ‘even’ voort. :) (166.000 afbeeldingen, foto’s en tekeningen.)
Maar wat mooi dat het met die wasmachine zo gegaan is. Hij is dus toch meteen aangesloten. Idd aardig van die andere bezorger. Ik ben blij dat het allemaal goed afgelopen is, want er zat toch een heleboel stress omheen.
Zeg, ik barst van de honger, dus ik sluit nu even af, maar hoop later meer te schrijven.
Liefs, Janus.
@ Iedereen – Tip
Beste mensen,
Er komt een waarschijnlijk interessant TV programma van de RVU. Een serie over psychiaters.
Ik hoorde laatst een gedeelte van een aankondigend rariointerview met de maker, waarin hij het oa had over verschillende stromingen. (TROS radio 1 zaterdagmorgen.) Sommige psychs zijn voorstander van ‘bedekken’ en andere juist van verwerken of – zoals ik het liever noem – afgraven van trauma’s. We denken wel eens bij behandelaars dat ze het allemaal op dezelfde manier doen, vergelijkbaar met dokters voor het lichaam, maar niets is minder waar.
Er worden psychiaters geïnterviewd, die zelf ernstige tegenslagen in hun leven hebben gehad, met de vraag of ze voor zichzelf wat hadden aan hun vakkennis. Enkele citaten – uitspraken van de maker – uit de info van de RVU:
Q: ‘Wat ik ook leuk vind is dat je in de tv-serie ziet dat ‘de psychiater’ niet bestaat. Het zijn allemaal verschillende mensen met soms een volstrekt andere visie.’
Q 2: ‘Daarom wil ik met deze psychiaters en therapeuten over hun zelf praten. Dat is de kern van alles. Dat mensen iets van zichzelf laten zien. Het moet geen Teleac-cursus over de psychiatrie zijn.’
Q 3: ‘Er zijn af en toe ook wat traantjes gebiggeld aan die tafel. (Door de psychs – J.) Wat heb je dan aan je vak? Heb je een voorsprong of juist niet?
Q 4: ‘Bij een chirurg die zijn werk niet goed doet, valt het onmiddellijk op. Maar een psychiater kan in wezen jarenlang door rommelen. Dat gevaar blijft. Het is een beroep dat zich onttrekt aan de buitenwereld. De meetbaarheid van dat vak blijft een kwetsbaar punt.’
Twee titels van de 6 afleveringen: ‘‘Pillen of praten’ en ‘ Hoe gek is de psychiater zelf’
Titel en tijden van het programma: ‘Kijken In De Ziel, vanaf dinsdag 28 juli, RVU Nederland 2, om 22.40 uur’
De gehele info is hier te vinden:
http://www.spreekbuis.nl/content/1298/Op_zoek_naar_de_mens_in_de_psychiater.html
Vriendelijke groet, Janus.
@ 120
Overal hoor en lees je dat het belangrijk is dat het klikt tussen een hulpverlener en jou, dat er een werkbare relatie mogelijk moet zijn.
Je je veilig moet kunnen voelen bij die persoon.
Het gekke is dat ik niets te vertellen lijk te hebben daarin,
wel in het crisiscentrum beide keren bij overbrugging daar werd me gevraagd hoe ik me erbij voelde en of ik mischien een ander wilde, de tweede keer zelf of er iemand anders was (omdat ik er bekend was) die ik graag zou willen voor de gesprekken. Toen ik wei dat ik bij degene wilde blijven, lieten ze beide merken dat beide dat prettig te vinden. (een maatschappelijkwerkster en een psychiatrisch verpleegkundige)
Nu heb ik een hele zware diagnose en geen eens een psycholoog maar een psychiatrisch verpleegkundige in opleiding! het lijkt er op dat ik 1 maal per jaar door een psychiater gezien ga worden voor wat testjes en dat is het. Er lijkt psycholoog (die ik niet zie zitten) die blijkbaar groepen doet. Het zal best goed in elkaar zitten maar ik vindt het toch raar.
Er zou een mogelijkheid moeten zijn waar je zelf kan bepalen aan wie je alles toe gaat vertrouwen want ze weten heel erg veel over je hele leven, gedachten etc. vragen en oordelen wat is goed en dat moet je veranderen. En dat je echt insprake hebt in de werkwijze.
Blijkbaar kan ik ook niet zo naar iemand anders omdat mijn huisarts niet mee werkt en alleen terug verwijst naar die behandelaar en je op een of andere manier verwezen moet worden. Nu lijkt alles ook nog eens op het psychische ziek zijn verweten, net of je dan geen mening kan hebben.
Darella, hulp nodig terughalen?
Janus, ja dat beertje heb ik een bruine en een gele van. De gele heet Thian. De andere heet naar iemand die momenteel een enorm lichtpunt voor me is.
Ik heb medicatie gebruikt maar ben er radicaal mee gestopt wegens hele dag en nacht met bloedneus lopen.
Ben af en toe gewoon traag, denk ik dat doen en dat, en komt niks van zit maar te denken of voor me uit te staren :)
Drums, heb een klassike opleiding slagwerk gevold en een tijd als prog gespeeld. Maar is ander verhaal.
Thian, wel zeggen tegen behandelaarster hoor. Niet verzwijgen. /DIKKE KNUF
lol klassieke, gevolgd, en prof. Ga dat keyboard effe een mep geven.
Hoi Luc,
Dat traag zijn, van alles bedenken om te doe, voor je uit staren en tot niets komen herken ik. Het gevoel hebben in een dikke mist te zitten en er niet door te komen en het heel veel moeite kost er door te komen.
Deze begandelaar wil dat ik leer orienteren het hier en nu noemt ze niet meer, ws omdat ik heb duidelijk gemaakt dat ik dat net zo beroerd vindt.
Ben het liefst in (een prettige) fantasiewereld.
Bij een lotgenoten telefoon vertelde ze dat ze zich daaruit haalde door sterke prikkels te gebruiken, drinkt dan bv water met citroen, ijs eten vondt ik wel een goeie, en hete sterremunt thee. Maar is maar betrekkelijk en heel tijdelijk dat het werkt.
Het is verbazend hoeveel tijd er mee verloren gaat, vooral als me iets moeilijks te wachten staat. Heb jij dat ook?
Rot van die bloedneus, soms kunnen medicijnen het niet oplossen maar iets dragelijker maken. Jammer genoeg niet als het te heftig is, heb wat extra genomen maar werkte meer averechts.
Uitzitten dan maar.
Sterkte,
Knuffel van Thian.
Ga proberen of het me lukt om te schilderen heb de hele dag tegen op gekeken en alleen de potloodlijnen op papier weten te zetten. Het kost zo veel moeite.
@Thian: dankje, het gaat wel weer. Moet maar proberen het achter me te laten, what’s done is done in dit geval. Heb wel nog veel tastbare spullen van mijn vader hier en enkele foto’s zal ik van anderen nog terug kunnen krijgen hoop ik.
@Luc: dankje maar we hebben al alles uit de kast getrokken. Zoals gezegd heb ik alle verloren files wel terug kunnen vinden en halen maar een deel is gecorrumpeerd en niets meer mee te beginnen. Het is rot dat dat net die enkele files zijn die ik belangrijk vond. Meer onbelangrijke dingen heb ik wel gerepareerd terug kunnen halen. Het is niet anders.
@ Thian 118
Hallo Thian,
Nadat je in 118 over je moeilijkheden met de nieuwe behandelaar had verteld, schreef je dit:
‘En nu moet ik dinsdag afscheid nemen van de hulpverleenster die zo bezig is geweest om me veilig over te laten gaan, ze zal zeker er naar vragen en ik kan toch niet zeggen dat ik daar (ga ik donderdag heen) eigenlijk helemaal niet behandelt wil worden en het niet zie zitten.
(alles thuis wil ik wel graag) Met een beetje pech zit ik daar alleen in tranen en zo wil ik niet dat het afscheid gaat, wil dat graag goed doen.’
Thian, ik werd al verdrietig door dit te lezen. Ik zag jou daar al zitten, verdrietig en niet durven of willen praten over wat je op je hart hebt. Dat gaf mij zo’n eenzaam gevoel.
Je mag toch alles met die hulpverleenster bespreken wat je wilt, neem ik aan? En het is toch niet alleen maar afscheid, toch ook een laatste gesprek? Ik heb begrepen dat je een goede band met haar had/hebt. En als jij je niet lekker voelt met die nieuwe behandelaar dan kan je dat toch met haar bespreken? Zeker omdat zij bezig is geweest om je veilig over te laten gaan. Als daar dan nog iets niet goed mee is, dan kan zij mogelijk toch nog wat voor je doen. Nee heb je, Ja kan je krijgen.
Dan nog een vraagje. Dat begeleid zelfstandig wonen, kan dat bij jou thuis, dus waar je nu woont of moet je daarvoor verhuizen? In de stad waar ik woon hebben ze grote voormalige villa’s, waar mensen begeleid op kamers wonen, maar dat is niet wat jij bedoelt, geloof ik. Je hebt het nu druk met het voorbereiden van dat afscheid en ook voor donderdag, neem ik aan, dus laat later maar horen hoe het hiermee zit, als je wilt.
Ik denk dat Luc, jij en ik mekaar de hand kunnen geven over dat fantaseren. Ik heb dat ook heel sterk. Het is een logisch verschijnsel wanneer je je niet happy voelt in dit leven. Dan ga je in je hoofd compenseren. Ook dat is een vorm van overleven. Ik vind het lastig om het te doorbreken, maar het lukt periodiek ook wel.
Aan het eind van 118 schreef je: ‘Wat is het leven moeilijk he’. Ja, dat is zo. Daarom wens ik je morgen veel sterkte en een goed en mooi gesprek toe.
Heel veel liefs en een handknufje,
Janus.
@ 127
Lief van je Janus, ben ook wel verdrietig vooral omdat ze het begreep, las wat ik schreef en dat belangrijk vond, ze had liever dat het er uit kwam zei ze, en ze gaf me briefjes mee met afgespraken, waar ik heen moest, en dat ik kon bellen. Deed dit laatste heel weinig. Maar het idee hielp wel.
Heb gisteravond een werkje gemaakt met een foto van een bijna gestrekte hand uit eigen bestand, en een van een kuikentje met al wat beginnende veertjes op zijn vleugeltjes van de site. Het wordt niet vast gehouden en kan zo weg huppen. Is wel een beetje levend geworden vindt ik.
Vandaag heb ik een kaart gemaakt en het aan de binnenkant geplakt, aan de voorkant twee foto,s van de katten uitgeknipt en een grote zelf samengestelde (uit allerlei gesloopte bloemen) bloem. Op de achterkant een uitgeknipt verkleind cartoon achtig zelfportret met jas en sjaal aan op een afstandje. (had ik al eens gemaakt)
Heb bloemen besteld en evalutie punten op papier staan.
neem tovh maar wat ik op papier heb over de nieuwe behandelaar wel mee, en ga vragen waar ik naar toe, zou kunnen gaan als ik hier niet mee verder kan en wil. Mijn enige uitweg nu is duidelijk. (dat ga ik haar niet vertellen). Het zou prettig zijn te weten wat er dan nog mogelijk is.
Het is wel gek want voor mijn gevoel vervallen nu alle afspraken over zelfmoord, opvang, alles waar zo moeilijk over werd gedaan. Hier wordt er niet over gesproken, volledig genegeerd, moet het zelf maar bekijken, heb niet het idee dat het ze iets zou kunnen uitmaken.
Dat was nog iets wat me tegen hield dat ik beloofd had te bellen voor ik iets zou ondernemen, zag dan tegen het bellen op, maar het moest omdat ik het had toe gezegd. Weet niet of ik het zelf zonder beloftes kan redden.
Krijg een afspraak met een psychiater 1 keer per jaar die wel kijkt hoe suidaal je bent, weet niet wat ze daarmee opschieten.
Ga nu maar slaapmedicatie nemen kijken of ik kan slapen, ik weet het verder ook niet meer.
O,ja de woonbegeleiding is zelfstandige woonbegeleiding en die komen gewoon bij me aan huis en kan ik dus hier blijven wonen, er wordt afhankelijk van de CIZindicatie gekeken wat ik wil, er nodig is etc. Heb bij de hulpvraag erg eerlijk en veel aangegeven. Weet niet wat er van komt en wat de begeleidster ervan vindt want die moest samen met de maatschappelijkwerker de rest invullen.
liefs, groetjes Thian
Volhouden Thian. Tanden op elkaar maatje. Ben bij je, Janus, Ans, allemaal.
Thian, ik herhaal wat ik eerder schreef op de vorige “Zelfmoord-pagina”.
Je schrijft:
“Waardoor ik vertrouwen krijg bij de behandelaar is dat ze nu (eindelijk) de praktische dingen aan pakken, en de rest ben ik niet aan toe nu, eerst zorgen dat ik gewone dagelijkse dingen kan oppakken en het weer een beetje zie zitten, er wat meer plezier in heb.”
Wanneer die behandelaar een psychiater is van het Centrum Dissociatieve Stoornissen van Palier dan houdt men zich keurig aan wat zij zelf in het behandelplan fase 1 noemen (”gericht op stabilisatie/ symptoomreductie”).
Een behandelplan waarbij je wel het gevoel moet krijgen dat je serieus, echt serieus, wordt genomen.
Geen “we zullen het wel even snel oplossen”, maar voor zover mogelijk realistische vooruitzichten.
Geef het, geef hen en vooral geef jezelf de tijd, Thian.
Verwacht geen wonderen en blijf je bij wat je hier leest bewust van het feit dat de deelnemers aan dit forum niets minder maar ook niets meer zijn dan hooguit ‘ervaringsdeskundigen’ met de beste bedoelingen, die reageren op datgene wat zij van jou (menen te) zien. Uitgaand van hun eigen ervaringen, die dus niet de jouwe zijn.
Ik begrijp dat je klankborden nodig hebt bij wat je allemaal meemaakt, maar verwar die klankborden niet met professionele behandelaars, die ook na een jaar of twaalf studeren en de nodige ervaring weten dat het behandelen van een ernstige dissociatieve stoornis, voorzichtig gesteld, geen eenvoudige zaak is.
Hoe graag je dat zelf ook zou willen.
Laat waar je op dit moment staat niet bepalen door Janus (sorry Janus), maar denk daar zelf over na en bespreek het met je behandelaar.
En nogmaals Thian, geef het, geef hen en geef vooral jezelf de tijd.
Je bent het (ook weer: uitgaand van wat ik hier van je gelezen heb) waard.
En nu ga ik echt weer even uit beeld.
Het ga je goed !
Met vriendelijke groet,
Henk.”
Jij bent er overduidelijk (nog) niet gelukkig mee, maar zij doen -voor zover ik lees in wat je schrijft- wat ze schrijven in de folder die je ongetwijfeld ook zult hebben gekregen. Zo niet, zie http://www.palier.nl/6401/Folder-Centrum-Dissociatieve-Stoornissen.pdf
Als nadrukkelijk niet-deskundige vraag ik me overigens wel af in hoeverre de problemen die niet direct te maken hebben met je aandoening je toch wel duidelijke stemmingswisselingen beïnvloeden.
Zelf heb ik namelijk ook moeite met het los van elkaar zien van de ‘somberheid’ van mijn depressie en de somberheid die voortkomt uit mijn ‘gewone leven’.
Zou je over de behandeling hetzelfde denken, wanneer je je voor de rest in rustig vaarwater zou bevinden ?
Ik weet het verder ook niet… kan/wil alleen maar hopen dat je jezelf de kans geeft die je verdient.
@ Thian 128
Lieve Thian,
Ik zeg nou ook maar eens een keertje ‘Lieve’. Ik doe dat niet gauw, maar zoals ik je heb leren kennen via dit forum ben je volgens mij een lieve schat. Want je hebt echt oog voor lieve dingen, zoals je katjes, dat vogeltje op de vingertoppen en nu weer dat kuikentje dat je zo hebt afgebeeld dat het kan weghuppen. Je kunt dat soort dingen volgens mij alleen maar zo zien, als je zelf gevoel daarvoor hebt en dus zelf zo bent. Dus daarom zeg ik nu ‘Lieve’ tegen je. En dat is heel wat, want ik ben er niet zo scheutig mee, hoor.
Over dat afscheid. Ik begrijp nu pas hoe belangijk dat voor je is. Het is dus niet alleen maar een afscheid van een hulpverleenster, maar het is ook afscheid van een heleboel houvast. En dat veroorzaakt natuurlijk onrust en onzekerheid. Maar kun je die afspraken, die je met haar had dan nu niet met het crisiscentrum maken? Of was zij juist van het crisiscentrum? Je moet me maar niet kwalijk nemen, als ik het niet allemaal goed begrijp. Voor een arme sloeber :) als ik, die weinig verstand heeft van dit soort hulpverlening, is het soms maar moeilijk te volgen, want jij hebt met zoveel mensen te maken.
Maar dat afscheidwerkstukje is dus gelukt. Dat is mooi, maar wat las ik nou, heb jij bloemen gesloopt? Thian toch! :)) En je hebt toch wel een kopie van dat cartoonachtig zelfportret? Altijd leuk om te hebben. Jammer dat ik dat niet kan zien.
Maar wat die ‘enige uitweg betreft’, Thian, waar jij het over had. Zijn er geen andere mensen met wie je daarover kunt praten? Dus zonder dat je het risico loopt om gedwongen te worden opgenomen?
Gelukkig kun je dus in je eigen huis blijven wonen. Dat lijkt me heel wat waard. Ik hoop alleen dat je benedenburen meestal rustig zijn.
Liefs met een handknufje :)
Janus.
Ik las een tijd geleden van Henk dat hij gelooft dat de mens een mislukt wezen is, en dat we het op deze aardbol niet lang zullen volhouden met z’n allen. Ik begin te geloven dat het waar is. Steeds meer mensen worden allergisch en astmatisch enzo. En dan nog maar niet te denken aan alle oorlogen en religieuze fanatiekelingen enzo.
Toch, als je het vanuit de ruimte bekijkt is het een wonderlijk iets: een prachtige parel, dat is de aarde, waar allemaal levende wezentjes rondlopen. Het is uniek in het universum zoals wij dat kennen. Ik hoop dat we er heel gauw van doordrongen worden dat we zuinig moeten zijn op ons en niet wachten totdat de mens bijna is uitgestorven voordat we de waarde van het leven beseffen.
Het is zo moeilijk om me los te maken van alles wat ik niet meer wil, het lijkt alsof je opgesloten zit in het kleine wereldje van akelige familie en zielige vrienden. Hoe kom je daar ooit uit. Wie weet brengen mijn nieuwe bezigheden in september een nieuw licht op mijn leven waar ik zo naar verlang. Ik wil niet zijn wie ik ben, wil het werk niet hebben wat ik heb, en vooral die collega’s niet, wil mijn familie niet, ik wil warmte en veiligheid en vrijheid. Maar ja, zelf heb ik ook niet veel te bieden, dus mag ik nooit het beste verlangen? Misschien maar gewoon accepteren dat alles is zoals het is, en daar dan het beste van maken. Ik vind het leven te wonderlijk om het zo maar weg te gooien, en dat ik het niet getroffen heb met omstandigheden is niet mijn schuld, ik heb mijn ouders niet uitgekozen. Ik wou dat ik een lange neus kon maken en lekker een eigen weg inslaan, en wie weet lukt dat me ook.
Liefs voor allen.
@ Ans,
Moeilijke he, dat los maken en afstand nemen van familie.
Voor mij was het het als dat ze dood zouden zijn maar ze waren er nog, heb heel wat keren gewenst dat er een piepklein bommetje op dat specifieke huis zou vallen. Terwijl ik ze eigenlijk wel een goed leven gun, ze hebben zichzelf ook niet gemaakt etc.
Ik ben toen een “nieuwe leven” gestart en gaan schilderen. het slijt een beetje, maar toch het wensen van had ik maar in elke geval 1 gewone….
en het gemis vooral met familie dingen wordt er vaak ook nog eens ingewreven tv, mensen die plannen maken, blijft, en het is een kwetsbaar iets. Ondanks dat ben ik er voor me zelf van overtuigd dat het de mogelijkheid is.
Ik hoop dat het je lukt voor je zelf te blijven kiezen en weet hoe zwaar het is, wens je alles sterkte daarbij, laat gerust lezen hoe het gaat hoor.
groetjes Thian.
Ans. Ik wil niet zijn wie ik ben, wil het werk niet hebben wat ik heb, en vooral die collega’s niet, wil mijn familie niet, ik wil warmte en veiligheid en vrijheid. Maar ja, zelf heb ik ook niet veel te bieden, dus mag ik nooit het beste verlangen?
Oh neen? Kijk eens hier dan? Ben jij niemand? Niets te bieden? En je steun dan?!
En dat lijstje, ken ik zo goed. Ook van die herkenbare dingen. Ja. Ik wil dat ook niet allemaal. En ga er wat doen. Ik ga weg hier zodra ik de kans krijg. Opnieuw starten. Nieuwe vrienden, nieuw leven, ander werk en oprotten met die scheppen geld die ik binnenhaalde. Maken niets gelukkiger.
En jij Ans gaat dat doen in september. En ik ben er zeker van als je jezelf nog een keer kan motiveren (bij mij ist ook dit of inderdaad weg drmee), je slaagt.
JIJ BENT ANS VERDOMME. Jij ben een mens met dezelfde rechten als iedereen hier.
@ 131
Lieve janus,
Je schrijft zo begrijpend, zo kijk ik tegen je aan dus.
Heb het heel zwaar gehad, ben verdrietig, moe maar ook dankbaar voor het gesprek vandaag. Ze vroeg meteen naar de week, heb toen volledig open kaart gespeelt, met moeite niet gehuild maar wat humor gebruikt, ze begreep het, vroeg door en bleef raporteren.
Ze gaat een telefonische overdracht doen naar de nieuwe behandelaar voor ik er kom wil ze dat en gaat wel mijn onrust en verdriet etc vertellen.
Dat ik het gevoel heb dat ze me laten praten en ik zelf geen invloed meer op de behandeling. Ik heb gezegd dat ze me voorlopig maar een half jaar met rust moeten laten. en dat ik daar niet op mijn plek ben.
Ze dacht dat ik er ook zelf voor kon kiezen om daar alleen beeldende therapie te doen en verder niets, gezegd dat ik niets te vertellen heb en dat ze hebben gezegd dat het heel lang duurt voor ik dat krijg. Schrok ze van. Volgens haar zou dat niet zo horen te zijn.
Ik ben van hun afhankelijk voor een doorverwijzing, kan niet zelf ergens heen stappen. Zijn geen andere mogelijk heden.
Heb vertelt dat ik voor mijn gevoel nu nergens afspraken heb, bel het crisiscentrum niet meer ivm het bed op recept dat telkens naar voren wordt gehaald.
(moet ik 3 kwartier reizen, mag er als er plek is pas om 10 uur ‘savonds zijn, geen gesprek niets, je weet de weg, lakens halen, bed opmaken, ben dan nog veel verder door gedraait, vanaf 12 uur mag je tot 8 uur niet meer van het witte kamertje van zo,n 2 bij 3,5 meter, met een bed, tafeltje, stoel en kast. Van slapen is geen sprake meer, dan moet je de volgende ochtend om 10 uur vertrokken zijn na afmelden en sleutel inleveren, sta ik zonder te weten waar ik ben wat er gebeurd is en wat ik verder moet gaan doen buiten. Kan beter bij de katjes blijven.)
Ze vertelde dat er bij mij erg veel mis was gegaan met hulpverleners en het erg moeilijk was gegaan, en dit het voor mij erg moeilijk maakt om er nu vertrouwen in te hebben. Het is wel fijn dat ze dat erkent.
Ze vondt de kaart (en bloemen) zo mooi dat ze mijn schilderwerkje er voorzichtig uit gaat halen en in een lijstje doen. (het zijn kunstbloemen hoor, vindt het al zielig een vlieg dood te slaan)
Ook mag ik haar voor ik naar de behandelaar ga of als ik er geweest ben nog even bellen als ik nog vragen heb of even wil praten. Omdat ze daar een behandelplan hebben gemaakt, kan zij verder niets meer omdat je maar een behandelplan mag hebben oid vertelde ze.
En die behandelaar ga ik echt niet bellen, heb het 1 keer gedaan, ze deed niets, heb toen mijn oude behandelaar gebelt die onder namen actie.
Bij het zitten wachten op nieuwe behandelaar hoorde ik dat de deuren die mij aan de gang naar een operatiekamer deden denken, 1 van de 2 gesloten afdelingen zijn. Je denkt toch niet dat ik daar ooit mijn mond open ga doen over wat dan ook betreft zelfmoord!!!!
Uitnodigend he,
Ik ga wat afleiding op het DAC zoeken en daar eten heb ik beloofd, dus ga ik daar maar heen.
Groetjes Thian
Ans, ik hoorde zondag iemand op de radio die zei dat het allemaal helemaal niks gaf, dat de tijger en de panter straks is uitgestorven en dat het klimaat verandert. Hij zag dat pragmatisch, vroeg: hoeveel last heeft de hedendaagse mens van het feit dat ook vroeger diersoorten zijn uitgestorven en hij ze nooit gekend heeft? En daar zit natuurlijk wel iets in. De mens heeft een groot adaptatievermogen en weet altijd wel weer een manier te zoeken om er het beste van te maken.
Ik ben het totala niet eens met de visie van Henk dat de mens een mislukt wezen is. Als je ziet wat de menselijke soort niet allemaal tot stand heeft gebracht, hoe altruistisch mensen kunnen zijn, hoe helemaal niet alleen op zichzelf gericht maar juist ook op anderen, dan ben ik erg optimistisch gesteld over de toekomst. Kijk eens naar de mensenrechten, hoe die zich ontwikkeld hebben. Kijk eens naar de emancipatie van vrouwen en zwarten. Dan heb je toch alle reden te denken dat het alleen maar beter en beter zal gaan, in de toekomst?
Losmaken van familie en verkeerde vrienden doe je niet zomaar even. Dat is een proces van vele jaren. Wel een proces dat leidt tot een gelukkiger leven. Geen mens is eeuwig zielig. Mensen die zich wel zo voordoen manipuleren de boel. Ik had vroeger ook een heel stel ‘slachtoffers’ om me heen, ze hadden een ontzettend fijne neus om me te vinden. Zagen waarschijnlijk een gebrek aan weerbaarheid, een bepaalde kwetsbaarheid en een onvermogen om neen te zeggen. Het is gek, ik ben inmiddels al vele jaren omringd door doodgewoon leuke en normale mensen en er is echt nooit meer een poging van een “zielig” iemand om me te strikken. Ik hoef er helemaal niks voor te doen, zoals ze me vroeger altijd haarfijn wisten te vinden, zo zien ze nu aan me dat ze bij mij nul op het rekest zullen vangen. Ik raad je dus aan, Ans, te proberen je te concentreren op dingen die je energie geven en waar je blij van wordt. Dat gaat niet in een week of een jaar, het is een proces. Maar wel een proces met een prettige afloop. Kan ik je uit eigen ervaring verzekeren. Met familie blijft het natuurlijk, zoals Thian ook al zegt, altijd moeilijk. Dat komt ook door de gemengde gevoelens, omdat je ook wel weet dat zij het – op een voor jou niet geschikte manier – meestal wel goed bedoelen. Toch kan het soms beter zijn dat contact op een erg laag pitje te zetten. Gewoon, uit zelfbehoud.
@ Joan 136
Met respect.
Jij zei: “De mens heeft een groot adaptatievermogen en weet altijd wel weer een manier te zoeken om er het beste van te maken”.
Als de wereldwijde ontbossing in hetzelfde tempo blijft doorgaan als nu, zullen wij als mens wel een heel erg groot adaptatievermogen moeten hebben…
Degene op de radio ging even heel gemakkelijk voorbij aan de rechten van andere, niet menselijke, gebruikers van onze planeet.
Wie heeft ons het recht gegeven om andere soorten “uit te laten sterven”?!…
@ 136
Ook de manier waarop de maatschappij ons geleerd heeft over familie, heeft in mijn veel te maken met hoe moeilijk het is om contact te verbreken etc. Er wordt vanuit gegaan dat je familie hebt.
Heb nb door hulpverleners de afgelopen 1,5 jaar regelmatig de opmerking gekregen: kan je familie je niet brengen, dan zorgt je familie daarvoor etc.
Als je mensen (collega’s bv) naar vragen zoals ga jij met kerst naar je familie, en dan vertelt: daar heb geen contact mee, schrikken ze, hebben soms medelijden.
Maar als ik dan zeg maar dat is niet erg hoor, ik ben zo beter af, schrikken ze nog erger en weten niets meer te zeggen, of krijg je een hele kerkelijke trammeland voor geschoteld.
Blijkbaar gaat de maatschappij en ik ook, er van uit dat familie per definietie goed is en het anders (vaak aan het kind ligt) je je er maar in moet schikken. En het je plicht is voor ouders te zorgen.
Net zoiets als het stevaste prettig weekend, en hoe was je weekend, als je niet werkt of je ieder weekend voor pampes ligt door het werken door de week is het een loze kreet. En geeft het gevoel dat je een prettig weekend hoort te hebben en wil daaraan voldoen, wat onzin is nl.
Ik vindt wel dat wij mensen verschrikkelijk roofbouw plegen op de planeet voor egoistische doelen en er veel meer gebruik zou moeten gemaakt worden van alle ecologische principes, zonne energie allles wat goed zou zijn, het is alleen wel begin bij je zelf, in een gemeente waar ze de groene container hebben weggehaald omdat het op het zelfde verwerking terrein werd gestord. Tja en alles schieden lukt me nog niet zo goed. Als je kijkt hoeveel er bebouwd is geraakt, raakt de natuur wel erg in minder heid maar vindt je op onverwachte plekken weer terug.
Er zijn al heel was diersoorten uitgestorven, en er nieuwe bij gekomen wie weet gaat het met de mens ook zo, we passen ons al eeuwen geleidelijk aan aan nieuwe klimaten etc.
dank jullie voor de berichten! Wat een groot goed om internetvrienden te hebben. Zoveel wijsheden, ik kom er later vast nog op terug, eerste even slapen…
Lieve mensen,
Wil me toch even mengen in de discussie over de mensheid..
Ondanks dat ik nu verschrikkelijk zit te huilen om een verhaaltje, dat ik in opdracht van mezelf schreef over hoe iemand mij onderwater misbruikte op elfjarige leeftijd, geloof ik toch dat de mens van nature mooi is.
Ik blijf geloven in de God in de mens, alleen weten weinigen de weg naar die God in jezelf. Ook ik niet, nog niet, maar als ik alle post hier lees dan weet ik dat we er allemaal op weg naar toe zijn.
En Ja ik ben nog steeds verliefd en heb vleugels daardoor, en ja ik heb nog steeds mijn angsten, en ja het verdriet stopt niet zo maar…
Liefs,
Elisabeth
@ 140
Hallo Elisabeth,
Fijn weer wat van je te horen,
en dat je nog verliefd bent en kunt zijn, door alles heen,
en ondanks alles. Dat vindt ik mooi en hoopvol.
Heel veel sterkte.
groetjes Thian
‘Waarom zelfdoding?’.
Hmm, misschien is een betere vraag ‘Waarom leven?’.
Waarom leven terwijl er geen dag voorbij gaat waarop je wenste dat je niet langer leven zou? Waarom leven terwijl je, zelfs na lang zoeken, nog steeds geen doel hebt om voor te leven? Waarom blijven hopen terwijl je er, na zoveel jaren hopen, allang achter bent gekomen dat alles toch compleet hopeloos is? Waarom, waarvoor en hoelang nog?
Men zegt dat het voorbij zal gaan, maar niemand zegt me wanneer.. Hoelang nog zal ik mij zo voelen? En is het werkelijk maar een fase? Op m’n achtste wenste ik mezelf voor het eerst echt dood, dertien jaar geleden… Hoeveel langer nog? Zelfdoding kan altijd nog, maar wanneer dan wel en waarom nu niet? Waarom nu niet?
Nee, alleen al het feit dat je over dit onderwerp niet kunt praten zonder opgesloten te worden (zogenaamd om tegen jezelf te worden beschermd) is al een reden om te voorkomen dat je oud wordt. Ik wil niet meer…
Ik zal hier vrees ik veel commentaar op krijgen maar, kunnen we elkaar niet helpen? Welnee, niet een zoveelste praatgroepje, geen groepstherapie, niet het oprichten van een zelfmoordpreventie site.. Nee, ik dacht eerder aan barbecueën in een goed afgesloten ruimte ofzo..
‘Waarom?’
Of misschien een betere vraag, ‘waarom niet?’.
Het kan altijd nog, maar waarom niet nu?
@ newana
Lieve schat, je bent nog jonger dan ik.
Eerder heb ik op deze site gelezen; nog één keer iemand vasthouden, naast je voelen. Ben bang dat dat het is.
142 Mooi bericht Newana. Tja, waarom niet nu. Waarom niet toen ik 10 was. Misschien omdat het leven ondanks alle kwetsbaarheid toch taai is, zonder dat je het per se wil gaat het door. Ik vind het zo ontroerend die overlevingsdrang, waar komt het vandaan?
Wat ik wel merk is dat het leven makkelijker wordt als je ouder wordt, omdat je meer zelf mag en kan sturen.
Kun jij nog herinneren waarom je voor het eerst dood wilde op je achtste?
@Joan, dank, dat hielp, precies dat heb ik: mensen die aan me komen hangen. Maar nu ik andere figuren uitkies om bevriend mee te zijn schrik ik weer zo van die hardheid, en dat egocentrische. Ik moet erg wennen aan andere omgangsvormen en voel me vaak een looser ten opzichte van hun.
@ Luc, jij bent geweldig, het blijft in mijn hoofd zitten: JIJ BENT ANS VERDOMME en je hebt iets te bieden! En dan te bedenken dat ik helemaal niet zo heet, hahaha.
@Thian, ja vooral met feestdagen gedoe op tv enzo, brrr. Maar dat overleven we wel weer. Er zijn genoeg mensen zonder familie, daar denk ik dan maar aan. Misschien kunnen we een actie starten tegen de kerst.
145
Wat ik wel merk is dat het leven makkelijker wordt als je ouder wordt
Maar de mens/maatschappij word alleen maar harder?
146 Hoi C, ik praat eigenlijk niet zo graag van ‘de maatschappij’. Want er zijn zoveel verschillende mensen en zoveel verschillende culturen. Soms moet je lang en goed zoeken, maar er moeten toch mensen zijn bij wie je je thuis en veilig kunt voelen? En anders zijn er wel mensen die jouw hulp heel goed kunnen gebruiken en je vervolgens een leven lang dankbaar zijn.
Ik heb het talent om de verkeerde vrienden en partners te kiezen, telkens weer. Maar ik weet zeker dat er meer mogelijkheden zijn. Die wil ik onderzoeken, hoe moeilijk ook. Ik heb het recht om mijn eigen omgeving te kiezen, maakt me niet uit hoe klein die dan wordt. Iedereen en alles werkt tegen, en toch vecht ik hiervoor. Ik heb het verdiend, want ik heb niets verkeerds gedaan, ik heb gewoon heel veel pech gehad.
@ 142 Newana,
Als ik zo lees wat je schrijft denk ik onwillekeurig: wat wil je niet meer van het leven, ik bedoel het niet bot maar nieuwsgierig, zoals hier te lezen is heb ik zelf een hele grote waslijst met wat ik op het leven tegen heb en wat het voor mij ondragelijk maakt.
Wat dat barbequen betreft, het is me te onbetrouwbaar, heb al astma, vuur kan uit gaan hoe weet je zeker dat je er niet levend en beschadigd, afhankelijker uitkomt. Wakker wordt, opname etc. met een beetje pech familie toch geinformeerd met nog meer trauma’s en ellende.
Doe het liever alleen, goed gepland, evt. met info van de Einder etc.
Zelf alle verantwoordelijkheid.
Sterkte Thian
@ 145
Ans, heb toch erg om je reactie op Luc’s je bent Ans, moeten lachen hoor.
Geeft toch aparte situaties dat gebruik van verzonnen namen.
Ik ook hoor, ben alleen af en toe mijn naam kwijt.
Ik doe mee met de actie tegen kerst, die dagen schijnen trouwens veel ruzie’s te veroorzaken, en dan nog vrede op aarde erbij.
Ben tegen het hele gedoe en de zogenaamde vanzelf sprekendheid rond familie.
Ik laat niemand dicht genoeg bij komen om verkeerde vriend te worden hou iedereen heel ver weg. Het gekke is dat ik me in een groep eenzamer voel als dat ik alleen ben.
@
Ik ben zo raar rustig sinds ik besloten en gezegd heb dat ik vindt op de verkeerde plek ben voor behandeling en het niet ga doen.
Ben wel tegelijkertijd lichamelijk ziek omdat ik het morgen daar moet bespreken, ben weer dingen aan het afmaken en opruimen.
Heb met het afscheid van behandelaren gehad over wat verder, en gezegd dat ik me ga richten op schilderen en een prettig huisje, grapjes gemaakt dat ik ze zou uitnodigen als ik ooit een tentoonstelling heb.
In de papieren over mijn uitvaart heb ik de nadrukkelijke wens gezet om (schilder) werk bij de uitvaart dienst te zetten dit om positieve dingen te benadrukken.
Ik geef het nog een kans hoor, het leven, dat ben ik wel verplicht nadat ze zo hun best voor me hebben gedaan.
groetjes Thian
@ Thian 135
Vooraf even dit. Ik zag net pas, doordat ik zo’n error kreeg, dat jij 149 had gepost en het duurt voor nu te lang om ook daarop te reageren. Ik plaats deze post van mij toch maar in de hoop dat je er nog wat aan hebt, ook al bestaat de kans dat jij al verder bent dan waar ik het over heb.
Lieve Thian,
Wat geef je me daar een mooi compliment! Je weet niet half hoe blij ik daarmee ben.
Wat dat gesprek betreft, wat je gisteren had, denk ik dat ik je eigenlijk alleen maar kan feliciteren. Dat is dus heel goed gegaan. Ik kan begrijpen dat je er ook wel door aangeslagen was, want zoiets is nou eenmaal niet makkelijk. Maar heel mooi dat zij die telefonische overdracht gaat doen. Dat zou al een heleboel kunnen verbeteren.
Je schreef: ‘Ik heb gezegd dat ze me voorlopig maar een half jaar met rust moeten laten. en dat ik daar niet op mijn plek ben.’ Ik vind dat toch een beetje eng, want loop je dan niet het risico dat ze die behandeling, die net begonnen is, dan weer afbreken en dat je daar dan niet meer terug kunt komen? Of dat je later, wanneer je daar toch weer terug wilt komen, weer helemaal opnieuw moet beginnen met hen? Vooral omdat er nu al gezeur is over dat behandelplan. (Wat een ambtenaren, zeg. Je vraagt je af wat er eigenlijk het belangijkste is, de cliënt – beter gezegd de mens – of de planning van het systeem.)
Je bent toch nu bij dat CDS in behandeling, ook al is dat nog maar net begonnen. En dat CDS is voor jouw situatie toch het meest geschikt? Of ben je daar nog niet in behandeling en zit je eerst ergens anders? Ter voorbereiding zeg maar. En dan heb je het over ‘hun’ wat betreft een eventuele doorverwijzing. Met ‘hun’ bedoel je Palier, neem ik aan? Of het CDS?
Het lijkt mij niet meer dan logisch dat je vertrouwen in de hulpverlening is geschaad doordat er veel is mis gegaan, zoals zij gisteren zei. Maar zou er ook niet nog iets anders aan de hand kunnen zijn? Ik bedoel dit (en alleen jij kan zeggen of dit klopt of niet):
Het lijkt mij ook logisch – gezien alles wat jij met mensen hebt meegemaakt – dat jij het in het algemeen al moeilijk vind om aan nieuwe mensen te wennen en ze jouw vertrouwen te schenken. En als je dan ook nog eens min of meer noodgedwóngen met zo’n nieuw mens moet omgaan, wat bij een nieuwe behandelaar het geval is, dan is dat extra moeilijk, denk ik. En dan kunnen er ook extra weerstanden ontstaan.
Als dat zo is, dan ga ik toch een beetje met Henk mee, die zei: ‘Geef het, geef hen en vooral geef jezelf de tijd, Thian.’ Want het zou erg jammer zijn, wanneer je er vanuit je eigen angst te vroeg het bijltje bij neer zou gooien. Vooral omdat het CDS waarschijnlijk de beste plek is voor jou en er vermoedelijk niet zoveel andere echt goede mogelijkheden over blijven.
Kijk, als het op den duur écht niet lukt, dan is het wat anders, maar dan kunnen ze – neem ik aan – ook wel bínnen het CDS een andere oplossing – lees: een andere behandelaar – voor je vinden. Maar nogmaals: alleen jijzelf kan zeggen of er sprake is van zulke extra weerstanden en hoe je daarmee wilt omgaan.
Hoe dan ook, áls er sprake is van dat soort weerstanden bij jou, dan nóg moet een behandelaar – in opleiding of niet – daar toch op een fatsoenlijke manier mee om kunnen gaan. Het kan zomaar zo zijn, dat jij er wel twee of drie maanden over doet om alleen al aan iemand te wennen en daar moeten ze gewoon rékening mee houden.
En dat je behandelaar een psychiatrisch verpleegkundige in opleiding is, dat kan ook een voordeel hebben. Zij heeft wel minder ervaring, maar moet waarschijnlijk alles met haar docenten/begeleiders bespreken en ze is waarschijnlijk ook beter op de hoogte van de meest recente vakliteratuur dan een oude rot. Een oude rot heeft wél die ervaring, maar als hij te geroutineerd te werk gaat en denkt dat hij het wel weet en daardoor te weinig naar jou kijkt en luistert, dan heb je daar ook niks aan.
Ik wens je welterusten voor straks en ga maar lekker slapen, zodat je morgen goed uitgerust aan dat gesprek kan beginnen. (Ik hoop dat je dit nog leest voor het slapen gaan.) En natuurlijk heel veel sterkte morgen bij dat gesprek.
Veel liefs en oh, ja, ik ben blij dat het maar een kunstbloem was, :)
Janus.
Lieve Janus,
CDS valt onder Palier evenals het centrum intensieve behandeling waar ik ook onder val.
Weet dat het ook aan mij ligt, maar ik vindt de organisatie te ondoorzichtig,
voel me steeds meer onbegrepen, wordt slechter ipv van beter.
Ik wordt overladen met wat ik allemaal moet leren.
* heb voor ik me wilde laten aanmelden gebeld om informatie, zou worden terug gebelt, had van de andere instellingen veel en vriendelijk informatie gekregen van Palier niets. Nogmaals gebeld afgesnauwd dat ik gerust wel gebelt zou worden. Durfde zelf niet meer te bellen en Palier liet niets van zich horen. Ik wilde er daarom niet naar toe eigelijk maar mijn behandelaars wilde me niet ergens anders naar dooorverwijzen ivm de specialisatie.
* Nadrukkelijk gevraagd geen testen meer, hoefde niet meer, daarna plosteling de mededling dat een psychiater wat testjes jaarlijks gaat doen.
* Hoefde niets wat ik niet wilde constant gezegd, ik wil niet in een groep, in mijn behandelplan stond plotseling een groep (in het klad niet) heb geprotersteerd maar had het gevoel dat ik dan het hele behandelplan zou weigeren en ben bang dat ze dan de aanvraag woonbegeleiding zou stoppen.
* Eerst geen beeldende therapie, kon toen wel, nu over hele lange tijd.
*Plotseling een andere maatschappelijk werker zonder uitleg, weet niet eens hoe hij heet, of ik die andere weer krijg, zij ook werd genoemd.
* Voel me gemanupileerd met de dingen waarvan ik weet dat het werkt, dat wordt telkens uitgesteld, eerst dat en dan, en dan komt het volgende.
Ik denk dat ik er niet op mijn plaats ben omdat alles in groepen lijkt te moeten en verbaal, dat ik niet mag schrijven, wie weet of ze ooit beeldende therapie geven, muziektherapie hebben ze denk ik niet eens.
Dat waren namelijk nou net mijn eisen omdat dat de enige manier is waarop ik het vol kan houden.
En ik heb een telefoongesprek gehad in crisis, en wat ze wist te vertellen was dat ze niets kon doen omdat ze met niet kende. Ikheb toen het me zo tegen stond de hoorn neergelegd, kon alleen maar huilen en krassen stopte niet, heb toen psyQ gebelt daar werd meteen afspraken gemaakt, evtueel opname, wilde ik niet zei geef me maar medicijnen en datkreeg ik en hield stukken.
En nu moet ik haar bellen maar alleen als het echt nodig is want alles hoort binnen de therapie, met nog een heel hoop dat ik niet meer weet
Wat ik wil is doorvewezen worden naar een instelling (Bavo) die kijkt naar wat je kan inv het omgekeerde, geen groepen, non-verbaale thechnieken, veel duidelijkhied en overzichtelijkheid.
En voorlopig helemaal niets, met rust gelaten worden.
Als ze daar iets in kunnen bieden dan lluister in en zal het proberen.
Denk eerder dat ze te enthausiast is en veel te snel wil zonder rekening met mij te houden, vult ook antwoorden in die niet kloppen, wil alles oplossen, schrikt me heel erg af..
Okay ik ga slapen want de slaapmedicatie begint aardig te werken.
liefs, groetjes thian.
@ Thian 151
Lieve Thian,
Tsja, dit is natuurlijk een heel ander verhaal. Waar ik nog dacht aan min of meer onbewuste gevoelens van terughoudendheid en weestand, daar geef jij een hele waslijst van feitelijke klachten. Ik krijg de indruk dat je daar als mens(je) in een hele grote machine zit. Niet leuk! Je had er hier en daar wel eens wat over gezegd, maar dit is toch wel heel wat meer. Bijna genoeg reden om een klachtenprocedure te beginnen! Ik begrijp je standpunt nou veel beter. Je begon met te zeggen: ‘Weet dat het ook aan mij ligt’, maar eerlijk gezegd denk ik na dit verhaal dat het niet aan jou ligt of maar zeer ten dele.
Maar toch ook wel sneu dat ze (waarschijnlijk) te enthousiast is en daardoor te hard van stapel loopt. Want ze heeft dus wel een positieve intensie. Eigenlijk zou jij met haar docenten/begeleiders moeten gaan praten. :) Deze situatie bevestigd mijn idee, dat het vaak de cliënten zijn, die – in ieder geval voor een deel – de leermeester zijn van hun behandelaar/psycholoog/psychiater. Zij zou eigenlijk dat boek van Truddi Chase moeten lezen. Iedereen eigenlijk, die jou wil leren begrijpen, ook al zullen er verschillen zijn tussen jouw situatie en die van Truddi. Dan snapt ze waarschijnlijk wel hoe bij jou de vork in de steel zit. Verplichte kost, vind ik, voor hulpverleners en behandelaars.
En wat vervelend dat die woonbegeleiding van hun afhangt, althans je bent bang dat die daardoor ook wordt stopgezet. Ik begrijp dat je daar een indicatie voor nodig hebt, maar dat moet dan toch ook langs andere weg gerealiseerd kunnen worden? Kan die behandelaar, waar je net afscheid van genomen hebt, daar niet voor zorgen?
De vraag is nou niet meer zo relevant, denk ik, maar was je nou al wel of (nog) niet in behandeling bij het CDS? Ik had de indruk dat je nog in een soort voorportaal zat, voorafgaand aan de eigenlijke behandeling.
Goed, hier laat ik het bij. Het zou kunnen dat je al weg bent, maar ik wens je toch – dan maar door de lucht – nog een keer veel sterkte en succes bij dat gesprek dat je vandaag hebt.
Liefs,
Janus.
Thian, heel goed om te lezen dat je goeie hulp blijft eisen. Zijn ze nou helemaal van de pot gerukt, het lijkt alsof ze totaal geen respect hebben voor clienten. Grrrr, woest word ik ervan. Je verdient alleen al een lintje als het je lukt die hulpverlening door te komen! Dan ben je daarna al een grote stap verder. Zie het maar op die manier, dat dit onderdeel is van jouw proces en dat je er straks sterker uitkomt. Gewoon boven blijven staan, wat een loosers zeg!
Ans,
geweldig je reactie, het is alleen wel looser in opleiding hoor.
Lieve Janus, ja in ben daar blijkbaar in maart al in behandeling genomen op papier al voelde het voor mij niet zo omdat het af hing van het taxivervoer, dat vandaag keurig op tijd was. Het blijft toch gekleurd hoor al gaat er vanalles mis, het is mij ook niet gelukt in te grijpen.
Ben op gesprek geweest, de behandelaarster waar ik afscheid van had genomen had nog geen contact gehad dus wist ze van niets.
Heb meteen gezegd dat ik het gevoel heb daar niet op mijn plek te zijn en ben meteen volledig over mijn toeren geraakt, weggelopen, toch maar terug gegaan, gehuild etc. Het behandelplan heeft ze onder haar stoel gelegd. (de groepstherapie wordt er uit gehaald).
Heb denk ik alles wat belangrijk was wel gezegd, nu luisterde ze wel, raar is dat he, ze betrapte zichzelf er zelf ook op dat ze iets zelf invulde ipv het te vragen. Ik hoef niet in groepen als ik niet wil.
Heb aangegeven dat het schrijven, en alles waar ik het nu op redt ze weg wil halen. Ze denkt dat nu dat het te snel voor me gaat en ik er mischien niet aan toe ben. Dat duidelijkheid erg belangrijk voor me is.
Eigenlijk alles wat ik telkens al zeg en om vraag.
Vroeg of ik wilde blijven komen om te praten waar ik de week tegenaan loop etc. En of ik in een zwart gat beland was doordat alle afspraken weg zijn nu. Ja dus. Ze erkende dat er veel onduidelijkheid is en probeerde daar echt wat aan te doen.
Gaan volgende week blijkbaar denk ik op papier, duidelijkheid er in brengen en kijken naar veiligheid en kijken naar evt. andere crisisopvang, had het over gesloten crisisopvang, dacht ze ook dat het crisiscentrum was maar dat is open. Weet het nog niet wat ik daarvan moet denken, maar het gaat nu in overleg met mij.
En erg wordt niets gebruikt (woonbegeleiding, beeldende therapie) om me toch te dwingen om dingen te doen die ik niet wil. Het was mijn behandeling en ik mag het invullen ze wil mij helpen, en daar ben ik wel van overtuigd.
Deze keer wilde ze wel afspraken maken, heb gezegd dat een gesprek met iemand geen reden mag zijn om er een eind aan te maken omdat ik het het gesprek, de behandeling kan stop zetten.
Ze vroeg of ze met mij de afspraak kon maken dat ik haar belde als het echt niet meer ging, nee gezegd, kan wel ja zeggen maar ik doe het toch niet. Wel beloofd volgende week te komen.
En ze gaat zelf met haar begeleidster praten. En zei telkens dat het heel goed was dat ik het vertelde en dat ik het altijd tegen haar mocht zeggen als er iets mis ging etc. Was wel geschrokken van me dat ik zo overstuur en in paniek geraakt was.
Waarom denken mensen dat als je huilt je er een eind aan maakt, dan huil ik niet, ben rustiger en stil, afwezig, allerter, na de werkelijke crisis stort in in en ga huilen etc. maar dan is het ergste al voorbij en ben ik bereikbaarder.
Maar heb dus wel heel veel bereikt, dus ik blijf er maar om te kijken of het nu beter werkt.
Nu proberen weer rustig te worden.
liefs Thian
@ Thian 154
Lieve Thian,
Ik kan je alweer feliciteren, maar nu met dit gesprek. Want ondanks – of juist dankzij – alle heftigheden heb je een goed of zeg maar gerust: heel goed resultaat bereikt. Wel jammer dat je vorige behandelaarster nog geen contact met deze nieuwe had gehad, maar aan de andere kant heb jij nu alles zelf gedaan én zelf bereikt. Petje af, hoor! Ik hoef, denk ik, niet op alle details in te gaan, maar dit zou wel eens het echte begin van de behandeling daar kunnen zijn.
Wat ik belangijk vind is die omslag bij haar. Ik weet niet of dat kwam door jouw heftigheden. Ik denk wel dat ze, doordat ze van je geschrokken is, nu meer dan ooit doordrongen is van de ernst van de situatie en dat is winst, denk ik. Het kan ook zijn dat ze van te voren al bedacht had dat het anders moet. Hoe dan ook, ze heeft nu een andere houding naar jou toe. En er is een begin van vertrouwen van jou naar haar toe en dat is mooi, want vertrouwen is essentiëel voor een vruchtbare samenwerking.
Ik hoop later op zwarte gaten, afspraken en crisiscentra terug te komen, maar nu even niet. Je hebt een heel zware week gehad, Thian en gelukkig met veel goede resultaten. Van mij – wie ben ik – mag je een paar dagen rust nemen en leuke dingetjes gaan doen. Dat heb je wel verdiend. In gedachten strooi ik gekleurde sterretjes om je heen. Een heeeeeleboel. Kunnen je katjes ook mee spelen.
Liefs en tot later,
Janus.
@ 155
Is echt nu gekomen verandering, ze had andere plannen om met me door te nemen vandaag, zei dat ze dat en dat dat later wel kwam dat dit nu belangrijker is.
Denk dat ze het nu ziet zoals het is. Dat ze er eerst niet doorheen keek.
Het is goed zo he, ze kan het beter weten.
Had vanavond iemand op bezoek, die zei, over de kleding die aan de kast hangt dat is mooi, gezegd dat is voor mijn crematie. Schrok ze van tewijl ze zelf ook veel over zelfmoords praat. Is dat raar??? dat ik dat heb klaar hangen?? Ze zei doe niet zo raar. Heb ook gezegd dat het er al een hele tijd hangt.
Ze heeft me wel geholpen met de afwas, die alfahuishoudelijkmiep belde dat er een hele belangrijke afspraak tussen gekomen was en ze niet komt morgen terwijl ik met haar had afgesproken de was weg zien te werken en er helemaal op rekende, raar he dat dat gewoon kan. Ik vroeg wanneer ze dan kwam, wist ze eerst niet nu komt ze dinsdag.
Weet niet of ze dan 2 keer komt ofzo, of ze het wel kan maken? is toch gewoon haar werk. Durfde niet naar de organisatie te bellen om te vragen wat wel en niet kan, bang dat ik dan problemen krijg.
Ben vreselijk onrustig nu na alles, stuiter gewoon weg, kan geen rust vinden niet stil zitten, vlieg alle kanten op.
Kon vanmorgen bij haar ook niet stil zitten, was echt heel erg, alles bij elkaar.
Vindt (denkbeeldige) gekleurde sterretjes leuk, leuk idee.
Speel met de katjes wel eens met belleblaas, de ene gaat ze echt vangen, de ander kijkt alleen heel verbaast.
Lief he.
Liefs Thian
Tartarus, je hoort mij als vegetarier en lid van zo’n 7 verenigingen van natuurbehoud en milieu niet zeggen dat het niet boeit dat plant- en diersoorten uitsterven. Alleen vond ik het zelf wel verfrissend op de radio te horen, en ik reageerde op Ans die er echt mee zat, dat iemand die er verstand van had (ben de naam inmiddels kwijt maar dacht dat het in Vroege Vogels was afgelopen zondag, in elk geval op Radio I) dat wij ons in de schuldgevoelens wentelen maar dat volgende generaties gewoon met de eigen overleving bezig zullen zijn en zich echt niet zullen bekreunen dat wij de tijger, de gorilla, etc. hebben laten uitsterven. Omdat wij nu ook niet zo wakker liggen van de dinosaurus en weet ik veel welke diersoorten meer die voor onze geboorte uitgestorven zijn.
Dat was mijnerzijds zeker geen oproep je geen flikker aan te trekken van de huidige klimaatproblematiek. Als GroenLinkser, vegetarier, Slowfooder, principieel geen auto gebruiker, donateur van weet ik veel hoeveel milieuorganisaties tot Bont voor Dieren toe zou het wat vreemd zijn als ik zo’n advies zou geven. Maar Ans maakte zich nogal zorgen over wat onze generatie aanricht op deze aarde.
En dan vond ik het inderdaad wel pragmatisch en waar wat die man op de radio zei. Dat elke generatie zich weer aanpast aan de situatie waarin ze geboren is. Ik heb mijn ouders en verdere familie vaak gehoord over Pschorr, en over hoe leuk mijn geboortestad Rotterdam was voor het bombardement. En ik weet dat o.a. de dinosaurus is uitgestorven. Maar, zoals die meneer op de radio al zei, ben ik nooit bezig geweest met de verwoeste stad van mijn ouders, want daarin heb ik niet geleefd. En ik heb die dinosaurus echt nooit gemist, was al heel tevreden met die tijger in Diergaarde Blijdorp, hoe suf die er ook uitzag en hoezeer ik die ook een leven in de vrije natuur gunde.
En over 100 jaar zal dat voor de mensen die nog niet geboren zijn maar dan leven, op een moment dat jij en ik dood zijn, precies hetzelfde gelden.
Ans, blij dat je opkikkerde van wat ik schreef. Ik vraag me soms wel eens af, als ik zie wat je schrijft, of je niet te krampachtig bezig bent met het verzamelen van de “goede” mensen om je heen. Het weren van de verkeerde is al een goede eerste stap. Ik kan het vanuit de luxe van veel vrienden om me heen misschien makkelijk zeggen, maar desondanks blijft het waar. De enige constante in je leven ben jezelf. De enige die alles met je gedeeld heeft ben jezelf. Met niemand zul de je intimiteit kennen als die je met jezelf deelt. Persoonlijk ben ik echt verschrikkelijk blij met mezelf. Als je zoiets zegt kun je sommige mensen tot de hoogste toppen van frustratie brengen, maar als je blij bent met jezelf dan raakt dat je absoluut niet (hoewel het wel helpt als er nogal wat leuke mensen ook blij zijn met jou). Maar Ans, voordat je je nou gaat richten op de “goede” na de “verkeerde” vrienden, richt je dan eerst eens op jezelf. Jij bent voor jezelf de enige basis. Andere mensen kunnen daar een bijdrage aan leveren, soms zelfs een heel prettige bijdrage. Maar de essentie zit in jezelf. Ik weet niet hoe ik het zeggen moet. Want voor vrede in het leven, en het gevoel dat je leven wel goed is zo, heb je natuurlijk de interactie met anderen nodig, en het prettige gevoel dat die anderen je wel een plezierig iemand vinden en om je geven, zoals jij dat omgekeerd voelt naar de mensen die je graag om je heen hebt. Ik denk, terwijl ik niet wist hoe ik het zeggen moest, dat de essentie zit in het woord “plezier”, waarmee ik niet op je knieen slaan van de lol bedoel, hoewel het daar soms wel deel van kan uitmaken. Plezier in de zin van prettig, uplifting, energie gevend. Zonder veel bombarie en gedoe. Nou, weet niet of je me snapt, maar ik wens het je wel toe, Ans.
@Thian 154
Sterk optreden!
Dit is ongeveer wat ik bedoelde met hen en jezelf een kans geven.
Dat het meer onrust geeft, zou je kunnen zien als een teken dat je een goede weg bent ingeslagen.
Wat het op zich natuurlijk niet prettiger maakt en zal maken dat je je nog wel eens zult gaan afvragen of je deze weg wel af wilt/kunt lopen.
Ik hoop voor jou dat het gaat lukken en dat die kleding nog lang aan de kast zal blijven hangen.
Met katjes om je heen moet het goed komen… dat was tenminste ooit mijn ervaring.
Met vriendelijke groet,
Henk.
@ Thian 156 en ook een beetje voor Newana om mee te lezen.
Hoi Thian,
Wat heb jij snel gereageerd gisteren. Ik was na 155 meteen offline gegaan omdat ik nog moest eten enzo en las je post pas afgelopen nacht en toen was ik te slaperig om nog iets goeds te schrijven. Heb jij goed geslapen na alle sensaties?
De verandering is dus echt tijdens het gesprek tot stand gekomen. Dat maakt des te meer duidelijk dat jij het zelf voor mekaar hebt gekregen. Ze heeft nu pas echt begrepen, denk ik en hoop ik, wat voor jou belangrijk is. En ja, ik denk ook dat het goed is zo. Maar blijven praten met haar als je wat op je hart hebt, zoals zij ook gezegd heeft tegen je. Alleen over zelfmoord……. Nee, beter niet daarover. (135) Dat zou ik ook niet riskeren ivm dwangopname.
Daarom vroeg ik in 131: ‘Zijn er geen andere mensen met wie je daarover kunt praten? Dus zonder dat je het risico loopt om gedwongen te worden opgenomen?’ Dus: heb je een vertrouwenspersoon buiten de hulpverleningssfeer bij wie je terecht kunt om hierover te praten, zonder het risico van IBS? Een vriend, vriendin of een echtpaar met wie je ook afspraken kunt maken? Heb je wel eens de SOS hulpdienst gebeld, wanneer je klem zat?
Of die vrouw, die gisteren op bezoek was. Kun je met haar over zelfmoord praten? Ze heeft het er zelf ook vaak over, zei je, wat nog niet wil zeggen dat je er een goed gesprek over kunt hebben, maar het zou kunnen.
Dat ze schrok van die kleding, vind ik niet zo gek. Je kunt nog zoveel dénken over zefmoord, maar als je er dan op zo’n manier mee geconfronteerd wordt, dan is dat toch wat anders. Die schrik ontstaat volgens mij vanuit je instinct. Je instinct is altijd gericht op (voort)leven en bezorgt je schrik, wanneer er een dreiging voor dat (voort)leven zichtbaar wordt. Dat is mijn idee hierover. En dat ze zei: ‘doe niet zo raar’, dat komt dan door die schrik. Háár schrik. Niet de jouwe.
Ik vind het in jóuw situatie niet raar dat je die kleding klaar hebt hangen. Voor een gemiddeld mens is dat raar, ja, maar wij zijn nou eenmaal géén gemiddelde mensen en ik wil ook niet gemiddeld worden ook!
Is het een mooie japon ofzo? Ik zou hem in ieder geval ín de kast hangen, want anders wordt hij zo stoffig op den duur. En dan lig je straks stoffig in je kist en dat is ook geen gezicht. :) Of klop je hem regelmatig uit? Ik hoop mét Henk dat je die jurk – of wat het ook is – nog lang zult bewaren, bijvoorbeeld als symbool van je doodsverlangen, want dat doodsverlangen kan je de weg in jóuw leven leiden, hoe gek dat ook klinkt. Bij mij heeft mijn doodsverlangen of liever gezegd de twijfel daarover, toch steeds weer geleid tot de vraag: ‘Wat wil ik dan wél.’ Een vraag, die niet in één keer te beantwoorden is , maar die mij wel stukje bij beetje de weg heeft gewezen en nog wijst.
Oké, dan is dat broekpak :) – of wat het ook is – uit de mode tegen de tijd dat het zover is, maar dat geeft niet. Dan kunnen we altijd nog, staand naast de kist, glimlachend én trots zeggen: ‘Kijk, zo lang heeft ze nog doorgezet.’
Thian, ik zie nog een rijke toekomst voor je. Niet zozeer rijk wat geld betreft (alhoewel……). Maar ik denk, bijvoorbeeld, dat jij – juist met jouw levenservaringen – later zelf een heel goede therapeute kan zijn. Voorlopig nog niet aan denken. Eerst jezelf vinden, lekker schilderen, tekenen, met je katjes spelen muziek maken en zo voort.
En het grappige is, dat jij je uitvaart voorbereid, zoals je, volgens mij, wilt leven: Met mooie dingen om je heen – schilderijen, maar ook muziek, neem ik aan – en met de nadruk op het positieve. Heb je dat zelf in de gaten? Ik zie dat wel zo.
En wat de ahh-miep betreft. Ik zou er niet meteen een punt van maken. Zij wordt daar, neem ik aan, alleen maar sjagerijnig van en je moet de sfeer toch een beetje leuk houden. Je kan langs je neus weg informeren wat de reden was. ‘t Kan zijn, dat het voor haar werk was. Spoed ergens anders? Als het vaker gebeurt kan je altijd nog stappen ondernemen, maar dan lijkt het mij beter het er eerst met haar over te hebben. Haar baas kan altijd nog, als zij niet aanspreekbaar blijkt.
Zulke directe confrontatie(tjes) kan je trouwens goed oefenen in een rollenspel. (Ja, daar ben ik weer.) Ik weet wel dat je ‘never nooit’ gezegd hebt (870) vanwege die vent, maar dat waren natuurlijk zieke rollenspellen. Een goed therapeutisch rollenspel is heel wat anders en daar doen ze ook heel vaak dit soort kleine dingen in uit je dagelijkse praktijk. Bijvoorbeeld ook: hoe reageer je bij voordringen (van een ander) bij de bakker. Gaat lang niet altijd over heavy trauma’s. Zo zou je ook die situatie (59) met die aardige muzikant kunnen oefenen, maar dan veilig met iemand anders in zijn plaats.
En als je bellenblaas met je katjes speelt, ben jij dan Thian of één van de kleintjes. Of van beiden een beetje. Voor de kleintjes is bellen blazen natuurlijk ook leuk.
Ik stooi weer sterretjes om je heen. Dit keer zijn het helder blauwe en ik laat ze langzaam om je heen zweven. Voor je rust en met roze ertussen voor wat liefde, die je zo hard nodig hebt.
Liefs,
Janus.
@ Ans 153
Hallo Ans,
Wat schitterend was dat weer! En dan zit je nog te kletsen (132) dat je niet veel te bieden hebt. Tsssss.
En wat je zegt over de hulpverlening. Inderdaad. Als de therapie niet helpt, dan zorgen de behandelaars er wel voor dat je assertief wordt. Je moet wel. Ik heb ook een aantal conflicten met therapeuten gehad. Maar leuk is anders en helaas gaan ook veel mensen (cliënten) zo de mist in. Gelukkig heeft Thian de kracht wel om haar plek te bevechten.
Groet, Janus.
@ Henk 158
Hallo Henk,
Ik zag, doordat er een streepje onder je naam stond, dat dat een link was naar je site, maar ik kreeg een mededeling dat dat adres niet gevonden kon worden. Pas nadat ik de laatste twee extensies had weggehaald, kreeg ik een site te zien, maar weet niet of dat degene was, die jij bedoelde. Later was het streepje onder je naam trouwens niet meer zichtbaar. (Bij mij; ik gebruik Firefox.)
Oh, nou ik toch schrijf, je hoeft geen ‘Sorry Janus’ te zeggen, wanneer je kritiek op mij hebt ofzo. (Tegengas, commentaar of weerwoord is een betere term.) Oké, ik vind kritiek niet leuk – net als zovelen, denk ik – want dan moet ik weer gaan nadenken en dat wil ik niet, want ik ben lui. Nou denk ik mijn hele leven al na, dus dat is tegenstrijdig en geeft aan wat ik mezelf aan doe.
Maar zonder kritiek komen we niet verder en dat is het mooie van een forum als dit, dat er veel verschillende belevingswerelden en zienswijzen aan de orde komen.
Alles goed met de kleinkinderen? (Als die site, die ik gezien heb tenminste klopt.)
Groeten, Janus.
Henk, als jij dat bent. Vind je een heel leuke opa om te zien. Tof. maar om je privacy te beschermen, zou ik dat wel weghalen, die link. Of heb je dat bewust gedaan?
Heb trouwens even gelezen in de gedichten. Vond dat engelse van Mary Elizabeth Frye heel mooi.
160 Dank je Janus. Ik mag dan misschien wel wat te bieden hebben (ja, via een schermpje aan mensen die ik niet ken, duh) maar mijn probleem is dat in real life ik geen goede vrienden heb of familie waar ik op kan bouwen. Als ik doodga is er niemand die het merkt, tenminste, de eerste paar weken dan. Dat is toch triest. Blijkbaar heb ik in real life dus niet zoveel te bieden dat er iemand zegt: jou vind ik lief en op jou wil ik passen omdat je het waard bent. Maar, tegelijk zou ik er ook eng van worden als iemand dat zegt, dus straal ik iets uit dat ik dat niet wil of niet nodig heb. Voor een relatie ben ik gewoon niet geschikt denk ik, het is niet anders en ik heb dat wel geaccepteerd (bijna). Nou ja, hopelijk komt er zeer binnenkort verandering en kan ik nieuwe vrienden maken.
En Magnani, hoe gaat het met jou? Bij jou is het andersom, jij kan juist weer niet gemist worden thuis. Lijkt me ook niet makkelijk die druk.
157 Joan, ja ik snap het wel wat je bedoelt. Ik heb het wel gehad, dat ik mezelf een leuk mens vond, maar nu er veel tegenslagen binnen een paar jaar zijn geweest ben ik onzeker en achterdochtig geworden. Maar, ik werk eraan, gaat met kleine stapjes vooruit. Plezier, ja dat is goed, soms kan ik hardop lachen om mezelf in de spiegel, wat wil ik nog meer denk ik dan. Het is zo raar hoe het werkt, ik weet dat ik een leuk mens ben, en toch haal ik mezelf neer, elke keer weer. Ben de laatste tijd misschien er ook krampachtig vanuit gegaan dat ik het nodig had om regelmatig af te spreken met anderen. Laat ik nu weer gewoon wat relaxter alleen zijn, is ook niets mis mee. Bedankt voor de tip.
Deze draad is zo lang geworden (en zo mooi, en zo belangrijk) maar ook onhanteerbaar vol: de pagina moet zo lang laden dat het onhandig wordt, en mijn website eronder kreunt. Ik vezoek iedereen dringend en vriendelijk om op een nieuwe pagina door te gaan, namelijk hier.
Praat vooral verder. Ik vind het een klein en te koesteren wonder wat hier gebeurt, en deze verhuizing is niet bedoeld om iemand af te houden van een reactie maar juist om het gesprek te faciliteren. Vanaf de nieuwe pagina staat een link naar deze oude pagina, zodat iedereen die dat wil nog steeds alle eerdere bijdragen kan lezen – wat ik iedereen overigens aanraad.
Schrijf vooral verder. En doe dat alsjeblieft hier.