Details:
Vallende vrouw: autobiografie van een lichaam – Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar – Amsterdam 1993 / 2007 – ISBN 978-90-388-69643 – 176 pagina’s – circa 15 euro – Inmiddels vijfde druk
Bestellen:
Flaptekst:
Karin Spaink (1957) heeft sinds 1986 multiple sclerose. Toen zij in 1992 de aandacht trok met haar kritiek op de orenmaffia (Het strafbare lichaam), raakten veel mensen nieuwsgierig naar haar eigen verstandhouding met haar ziekte. Aanvankelijk wilde ze er niet over schrijven: het lag te veel voor de hand en was volgens haar al te veel gedaan: «Er zijn talloos veel varianten op het thema ‘Ik en mijn ziekte’.»
Maar over ziekte zijn ook andere verhalen te vertellen, kleine en grote. Bijvoorbeeld over de veranderde verstandhouding tussen denken en doen die een onwillig lichaam veroorzaakt; of over het belang van de sociale cultuur rond ziekte en handicaps. Zulke verhalen vertelt Karin Spaink: over het Repelsteeltje-effect en over de kans eindelijk zeemeermin te zijn. Over de Geheime Club van mensen in een rolstoel, en haar bijzondere band met panters.
Uit de recensies:
- ‘…indrukwekkend…’ (Het Parool)
- ‘…een gedurfd en indringend boek…’ (de Volkskrant)
- ‘… dat een persoonlijk verhaal over ziekte echt iets te vertellen kan hebben, bewijst Karin Spaink met haar ‘Vallende Vrouw – Autobiografie van een lichaam’. Spaink overstijgt met verve het ‘slachtofferstoontje’ waar al die lijdensboeken zo’n patent op hebben. Haar sarcasme, kritische zelfanalyse en boeiende schrijfstijl staan borg voor waar leesplezier, waaraan de ernst van het thema geen afbreuk doet maar juist een dimensie toevoegt.’ – Tonja Kivits in Trouw
Ik heb zelf iemand met MS gekend. Ze ging met tussenpozen er op achteruit. Ze was niet zo oud. En ging ook lezingen bijwonen en zei dat ze een zoon had en dat ze bang was dat de wasmachine het begaf en dat ze dan niet wist hoe ze dat zou moeten betalen van haar w.a.o. inkomen. Dan kom je bij instanties terecht maar ik weet niet of die wel persoonlijk betrokken zijn met de materie die iemand dan bezighoudt. Ze wou aan alternatieve pijnbestrijding doen en hoopte dat dat hielp omdat ze dacht dat die pijnstillers giftig waren. Al vlug worden mensen die iets hebben zoals ook kanker immuun in het geloof van alternatieve en paranormale geneeswijzen en genezers die zich als goeroe opwerpen. Zoals met edelstenen mineralen en handoplegging. De genezers die zich een gave aanmatigen om hun mislukte carriere een boost te geven, en om hun ego op die manier op te pimpen. Op den duur geloven zij niets meer en vooral in het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis ben je zo genezen van je geloof in dat soort geneeswijzen die zij twijfelachtig vinden en resoluut van de hand wijzen. Zij geloven in alles wat je kunt zien en zo ben ik er ook over gaan denken. Er zal wel een god bestaan maar er zijn zo veel goeroes genezers die zich als god opwerpen en macht en controle over mensenlevens willen uitoefenen