Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 6085
Comments Posted By emma
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
@HenK (14) Accepteer je sterfelijkheid. Goeie tip, al heb ikzelf niet zoveel moeite met het accepteren van “mijn” sterfelijkheid. Ik heb het veeleer lastig met het aanvaarden van de sterfelijkheid van anderen. Bij deze hoop ik dan ook vooral dat mijn naasten er nog kunnen/mogen/zullen zijn in 2018, zonder al te veel lijden. Anders misschien vooral leren accepteren van “de” sterfelijkheid. Moeilijk!
(en ondertussen, tijdens dit ontzettend korte bestaan, vooral genieten van de meest onnozele kleine dingen, als daar zijn… (en af en toe iemand toelaten om daar mee van te genieten). Een uitdaging?» Posted By emma On December 29, 2017 @ 03:20
Beste Karin,
Neem aub toch alle tijd …
Het ‘nergens toe komen’ is mij niet vreemd(en duikt na al die jaren nog vaak op) (mijn ervaring is dat de schuldgevoelens hierrond vaak zwaarder wegen dat ‘het nergens toe komen’ op zich – ‘nergens toe komen’ kan ook zeer noodzakelijk, zelfs wenselijk zijn: het geeft tijd// schuldgevoel hierover is onwenselijk:die pakt die vrijgekomen en broodnodige tijd weer in). ‘Nergens toe komen’ is trouwens erg relatief : verdriet en gemis ervaren en verwerken is op zich al een (loodzware) dag-(en nacht-)taak. (Dat je, in deze emotionele toestand, nog elke week een Parooltje weet te schrijven, vind ik al buitengewoon sterk)
Je komt terug! Gun je de tijd die nodig is.» Posted By emma On March 16, 2014 @ 20:08
“krabpalen een klimwand(compleet met ligbedjes)……”
als daar maar geen brokken van komen
of ontsnappingspogingen (queeny en sjaakie samen op stap)
http://youtu.be/_2oH9dGr1sEAlle gekheid Thian, volgens mij ben jij goed bezig.
(ik iets minder, schitter vooral als afwezige vriend)
Maar doe hierbij de welgemeende groeten aan alle bekenden, en hoop dat ieder zich een beetje redt.» Posted By emma On October 23, 2013 @ 05:40
Natuurlijk Thian zijn er mensen die stabieler zijn. Mensen die een emotioneel stabiel en ‘goed’ leven hebben. En ik zou zeggen: ga ervoor, ga er ten volle voor; samen met je hulpverleners. Met je veiligheidsplan als houvast. En als je hiervoor mensen of situaties moet vermijden, vermijdt ze dan. Het kan geen kwaad om wat egocentrischer te zijn of te worden. Dat ben ik, ter zelfbescherming, ook meer geworden……op straffe van dat ik dan ook een stuk van mijn persoonlijkheid verloren ben, maar soit. Want het is me wat, als je dan nét die trek, die ‘gevoeligheid’ hebt om bij andere mensen hun gevoeligheden naar boven te brengen, in se een ‘hulpverleners-persoonlijkheid’ hebt, maar in zekere zin teveel voelt, té empatisch bent, je jezelf deze dingen teveel aantrekt, en daar zelf aan ten onder gaat.
En zeker kan therapie, en zelf-inzicht edm, ja zelfs medicatie, een hulp zijn om stabiliteit te vinden.
Maar of therapie, hulpverlening of medicatie daadwerkelijk aanslaat, hangt, volgens mij, niets tot weinig af van inteligentieniveau of karakter (doorzetter zijn of niet bv) ; want iets rationeel inzien betekent nog niet dat er automatisch een emotionele verandering is. Dat hangt van zoveel factoren af…
En soms wil je geen diepe dalen, maar komen die er toch….hoezeer je ook je best doet. En emotioneel diepe dalen, in combinatie met fysieke pijn…….soms heb je echt niet te ‘kiezen’. Je kan soms alleen maar je best doen, ontzettend hard je best doen.
En in welke mate bestaat de kans dat je op bepaald moment “over-geterapeutiseerd” bent: dat je zo vaak je verhaal hebt moeten doen, dat je als mens en als persoonlijkheid zo ‘uit elkaar gerafeld’ bent, dat je zoveel ‘inzicht’ hebt in jezelf, maar dat er toch geen verbetering is….en dat je dan heel erg opstandig wordt….ik heb dit zelf meegemaakt. Voorlopig heb ik dan ook veel meer aan praktische, concrete hulp of bijstand….dan aan gepraat en ge-analyseer. Maar goed: dat moet ieder voor zichzelf weten te zien of te bepalen.Wat ik nog wil zeggen: ik romantiseer zelfmoord zeker niet. Heb ik, denk ik, op het forum ook nooit gedaan. Dood is dood, en daarna is er niets meer. En je doet er ook nog de mensen uit je omgeving mee pijn.
Maar : als je dood bent, heb je wel geen pijn meer. Dit is geen romantiek, dit is realiteit.
En ik ben heel eerlijk geweest dat ik, naar aanleiding van elmo, wel even hunkerde naar deze realiteit. En in die zin, had ik ook geen goed weekend.
Ik romantiseer zelfmoord of de dood niet, maar ik romantiseer het leven ook niet.
En kunnen praten over zelfmoord en/of zelfmoordgevoelens is ook dubbel. Enerzijds is het goed, anderzijds laat het je soms weer teveel focussen op…….of treedt er een soort ‘gewenning’ op. Je praat op de duur over zelfmoord, methodes, plannen enz. alsof je praat over ‘een brood halen bij de bakker’. Over wat je schrijft in je eerste alinea zeg ik niets, want ik heb dit niet ervaren én ik heb hier geen bewijzen van…..maar ik weet wel dat er soms/vaak heel vlotjes en gemakkelijk gepraat werd over zelfmoord en vooral over methodes
Enerzijds heeft het praten over mij geholpen om , gevoelens die ik niet in mijn omgeving kon meedelen, te uiten/ het ‘kennen’ van juiste methodes mij juist geremd…..anderen heeft het misschien net over die rand geduwd….ik weet het niet (en ik blijf het ook ergens betwijfelen)
Ja, alles is zo dubbel. Alles is zo tegenstrijdig.
Ga ervoor Thian, en ik wens je heel veel sterkte toe.» Posted By emma On June 19, 2013 @ 09:32
Hey elmo….ik noem je ‘elmo’, want zo heb ik je altijd aangesproken…..
Ik geloof niet in leven na de dood, en toch moet/wil ik je nog even iets zeggen, al zal je me niet horen, dit niet meer lezen…maar gewoon, omdat ik dan misschien rustiger word.
Je zit in mijn hoofd elmo, je zit al dagen in mijn hoofd….want dat bericht: weet je, niet onverwacht…uiteindelijk….en dan toch wel akelig triest verrassend , opeens, en definitief.
En op het moment dat ik ten volle besefte dat ik jou nooit zou ontmoeten, kreeg je ook een gezicht….en dat maakte het nog erger. En een naam.
Engel.
En toen heb ik wel af en toe in een hoekje zitten wenen, ergens waar niemand mij zag…..want ja…wenen stond niet echt in ons woordenboek hé….alleen soms….Als ik het zo achteraf bekijk en bedenk, hebben wij elkaar vooral ontmoet en gevonden in de vele muziekjes, foto’s, filmkes, teksten, woordenspelerij: de uiting van onze , vooral jouw, drieste en hardnekkige zoektocht naar lichtpuntjes: Within Temptation, de blauwe kreeften,je poes die doggie noemde, de zelfmoordkonijntjes, ‘hou je haas‘, take care, little britain, Marieke, de hamster op logement, dan weer de hond, Editors……… We hebben ook vaak gelachen.
Maar je sprak ook over kleine man, en over schuldgevoelens, en over je strijd. Je strijd met jezelf, de fysieke en geestelijke pijn, de onmacht. Zelden iemand gekend die op zo’n meesterlijke wijze haar gevoelens en pijn kon verwoorden. (en er was zoveel herkenning ook….en toch kon ik zo weinig voor je doen op die momenten….alleen luisteren, en wijzen op het totaal pakketje Elmo, en over gemist worden enzo).Maar ook over je strijd om ‘ons allen’ een stem te geven, om zelfmoord en alles daar rond uit de doofpot te halen.
En ik vond je sterk, en ik meende, dacht dat dit laatste misschien wel je ultieme levensdoel was geworden. Ik dacht en hoopte dat dit jou uiteindelijk wel altijd rechtop ging houden. En daarom kwam het bericht dan toch als een verrassing, uiteindelijk.
Misschien was ik één van de velen die jouw pijn onderschatte. Misschien komt dit door de kracht en de vastberadenheid die je ook wel uitstraalde.Je leerde mij dit nummer kennen, en daar was ik blij om, verrukt zelfs van de tekst( we hadden nog even een discussie over de versie: met Heather of met de irritante fluit. Je koos het laatste , want het moest in het Nederlands. Je had gelijk Ik kan er niet aan doen dat ik naar dit nummer de laatste dagen al zoveel heb geluisterd: het geeft me op één of andere manier veel troost. (Als ik het durf te posten laat ik zowel Heather als de irritante fluit achterwege, oké :))
Kwam ie dan nu, die “mooie” dag, die dag waarna het voor eeuwig nacht bleef, die dag dat je bevrijd zou zijn van pijn en onmacht. Weet je, elmo, er klinkt ook zo veel bevrijding door; en dat gun ik je, en daar heb ik ook respect voor. En het trok zelfs even, echt…het trok zelf even…bevrijd zijn; geen angst meer, geen schuldgevoelens, geen keuzes meer hoeven te maken, geen drieste strijd meer om te zoeken naar lichtpunten….
En ik heb daar wel even mee geworsteld elmo…..
Vandaar dat het ook even duurde, vooraleer ik woorden vond.Maar het is goed meis, het is goed…..
En op jouw laatste woorden tav “ons”, kan ik enkel afsluiten:
“dag Elmo, jij bedankt”.
emma» Posted By emma On June 18, 2013 @ 20:25
@ HenK : Erg…HenK. Ik hoop maar dat er van je “gedwongen hoop” nog een restje over is. Vele beetjes courage toegewenst….en vloeken mag ook al eens, en wenen ook.
Denk aan jou.@Maria: mooi
@groet aan Elmo, en aan iedereen
En dag JPaul.
» Posted By emma On May 28, 2013 @ 16:43
had niet op het minst de huiskamer mogen/liever kunnen blijven bestaan. ?!
Thian, Landy , Rooftop: blij dat jullie het beter gaat. Soms een stap vooruit, soms even achteruit, soms vechten, soms de zwakheid even toelaten, soms herinneringen koesteren, soms loslaten…. Zo geraak je al een eindje, vaak…
Zomaar even een gedachte, in het passeren.
Al bijna een jaar zonder forum, mis mijn stamkroeg nog steeds, en jullie…
hou jullie
emma» Posted By emma On May 07, 2013 @ 18:24
Hoi HenK: héél erg veel sterkte daar zeg, in dat ‘aparte wereldje’. Voel door je bericht heen, dat je observatiezin het alvast nog heel erg goed doet…
Sterkte!! Ik duim, een hart onder de riem (wat raar in deze context).
emma» Posted By emma On May 07, 2013 @ 18:12
Het gaat niet over hebben, hooguit over krijgen.
Alléén ben ik degene die nooit praat,
Maar met jou kan ik zwijgen.Over wat voorbij is en nooit overgaat.
Over mijn vader, over een vroegere vrouw.
Over hoe verliezen kan verrijken.Neem een kind dat zijn eerste stappen zet.
Het gaat niet over vasthouden, maar
Over -zou ik?- loslaten en lang kijken.(Cadeau, Herman De Coninck)
(Nieuwjaars-)Cadeau voor wie nog nog wel eens aan me denkt, wat me zowel verrast als charmeert. Ik misprijs mezelf voor het feit dat ik te weinig in staat ben om goede contacten te onderhouden (ook al ben ik meester in het koesteren van goede herinneringen.) Ik kan ‘loslaten’, als het moet zeker, maar misschien ‘niet lang kijken’. Of ‘laat ik gewoon vallen’, en gebruik ik hiervoor valse voorwendselen. Onmacht, of angst. Of schaamte of wat? Praat ik me hier goed als ik jullie verzeker dat ik nog heel veel, en met warme gevoelens, aan jullie denk? Wellicht niet.
Maar goed:
Maak je zeker geen zorgen, dat doe ikzelf al genoeg over mezelf.
Het gaat redelijk, af en toe zelfs goed, soms ook minder; maar enfin: ik leef en lijd, en soms -zij het zelden- dans ik.
Zijn gangetje dus. Voortgestuwd door zowel angsten als nieuwsgierigheid lijkt het leven aan mij voorbij te razen, niettegenstaande ik toch het gevoel heb dat ik weinig tot niet echt leef en be-leef, en alles vaak stil blijft staan. Contradictie: zal aan mezelf liggen.
(In elk geval word ik met de dag steeds meer verbaasd over de wereld, de mensen en mezelf….)
Misschien moet ik maar eens iets nuttigs gaan doen. Maar ik beloof niks.
Hou jullie
Veel kracht in het nieuwe jaar» Posted By emma On January 09, 2013 @ 03:20
Enkele foutjes in vorige:
* ben 24 jaar werkzaam
* 6 bewoners wassen in een uur (ipv een half-uur)…neen, we mogen niet klagen» Posted By Emma On March 30, 2011 @ 02:09
Akelig correcte analyse van de problematiek in de “zorg”. Met dank hiervoor.
Dit artikel brengt heel veel emotie bij mij los. Ben 24 werkzaam als begeleider in de zorgsector (geestelijk gehandicaptenzorg) en heb de evolutie meegemaakt: de overheids-bemoeienissen, het invoeren van “bedrijfsmatig werken” in de sector, en vooral: bezuiniging!!, heeft de echte zorg/begeleiding vermoord.
Daar waar nu alle papieren kloppen, er (verplicht) dikke ‘kwaliteitsboeken’ uitgeschreven zijn met dure woorden als ‘zorg op maat’, ‘kwaliteitsvol werken’, ‘zinvolle dagbesteding’ enz enz; handelingsplannen (verplicht)op papier volledig en grondig zijn uitgewerkt…..blijkt er echter steeds minder tijd en ruimte voor warme zorg en begeleiding.
De zorg is bio-industrie geworden. En als het kan (wordt zorgvuldig ‘gemeten‘ vb. sinds enkele maanden moeten we per minuut optekenen wat we doen) wordt de band wat harder gezet. Als het niet kan ook. Steeds minder begeleiders op de werkvloer. Steeds meer managers, uiteraard. Begeleiders redden wat er te redden valt; helaas vaak ten koste van zichzelf, hun motivatie, hun idealisme.Wie als begeleider de problemen aankaart, bespreekt, niet meer mee kan, of niet meer mee ‘wil’, omdat ie nog echte ‘zorg’ en ‘begeleiding’ wil bieden, wordt gezien als lastpak, “burn out” , of wordt er (al dan niet op vriendelijke wijze) op gewezen dat men ook kan ophoepelen. Wat evenwel moeilijk tot onmogelijk is, want begeleiders met een zekere anciënniteit zijn veel te duur en hebben te veel verlof. Hun ervaring en blijvende inzet en idealisme zijn van geen tel. Te duur = liefst maar zo vlug mogelijk wegwezen.
Waar vroeger invoelingsvermogen, opbouwen van een band met de bewoners en een warme sociale houding voorop stond , geven managers nu vooral voorkeur aan “efficiëntie”, flexibiliteit, enne “vooral niet zeuren” bij hun personeel. Er worden zo goed als geen vaste contracten meer gegeven. Tijdelijke contracten, zodat men de begeleiders als pionnen kan inzetten in verschillende leefgroepen en hen alert en braaf houdt. Geen aardig personeelsbeleid.
Voor het beleid tellen enkel de “zichtbare” zaken: correct ingevulde formulieren en dossiers/op tijd en stond ‘klaar’ zijn met je werk (6 bewoners wassen in een half uur, middagmaal een half uur)/praktische en materiele zaken. Of je je begeleiding nog met warmte, liefde en idealisme doet, doet niks ter zake. Personeel ongelukkig, veel ziekte, afwezigheid….Maar men lijkt het niet te vatten.
En de bewoners: ondanks alle nu duidelijk uitgewerkte plannen en doelen….lachen ze minder, krijgen ze minder aandacht, vertonen meer storend gedrag, zijn duidelijk ongelukkiger.
Ik hou nu maar even op…» Posted By Emma On March 30, 2011 @ 01:53
Zelfmoord gaat niet op recept II
Wist inderdaad niets van dat “tijdelijke”…dus was even ferm balen.Heb inderdaad ook heel vaak het gevoel dat ze veel meer bespreken op de multidisciplinaire vergadering dan tegen de hulpvrager zelf: in feite komt het toch heel vaak neer op “het voor jezelf maar uitzoeken en beredderen”.
Verwachten we teveel van onszelf of verwacht de maatschappij en onze omgeving teveel van ons…of beide? In elk geval: laat me weten of je dat boerderij-project ergens zou vinden. Ik ben eveneens kandidaat.
En het is weer nacht….dus met die “slaap-problemen” lijkt het bij ons beide ook (nog) niet écht in orde. En daarvan alleen al wordt een mens gek.
Tot het “einde van mijn dagen”…..
Sterkte Thian» Posted By emma On June 09, 2009 @ 03:05
Hey Thian,
Ik kan echt even niet laten hierop te reageren. Automutileren (andere vorm) doe ik zowel als ik te hoog als te laag zit: het brengt mij terug naar een aanvaardbaar spanningsniveau. Zowel het automutileren als mijn zelfmoordgedachten en -plannen beschouw ik voor mezelf als een ‘overlevingsstrategie’….misschien moet ik beide wel “dankbaar” zijn. Lost evenwel weinig op….uiteindelijk. Kan inderdaad (ooit) uit de hand lopen.
Ik voel me heel vaak (in feite ‘altijd’)echt “overgeleverd” aan de hulpverlening. Uiteindelijk doen en laten zij wat zij willen en ach…wij slepen ons maar verder. (Maar het feit dat we hulp zoeken, wil toch écht wat zeggen/probleem is echter écht hulp krijgen). Het gaat vrij goed met mij momenteel, maar vandaag kreeg ik te horen dat mijn therapeute (die me door de (zoveelste)zwaarste crisis heen sleurde en in wie ik veel vertrouwen had en heel open kon praten) in september weg gaat (einde contract) en ik dus een andere krijg. Zomaar (was het wijs om iemand met een tijdelijk contract aan te stellen als mijn hulpverlener???), en terug een domper. Ach, wij zijn de ondergeschikte hulpbehoevenden en hebben we dan al geen vat op onszelf, hebben we zelfs op ons eigen hulpverleningsproces uiteindelijk geen controle
En wat is het alternatief? Opname: heb ik ooit gehad en was niet eens zo slecht: tijdelijk: het bracht me in supercrisis wat rust en wat inzicht. Maar uiteindelijk moet men ‘er uit’, en dan begint de ellende opnieuw…want een “permanent kuuroord”:wie zou dat willen? Lijkt me geen optie.
Schort er dan wat aan de hulpverlening? Of ben ik dan echt onbehandelbaar? Of is het allemaal mijn eigen schuld: wil ik niet écht verbeteren, al doe ik nog zo mijn best? Deze gedachten heb ik echt heel vaak. Is dit strompelen tot het eind van mijn dagen? Ik vrees ervoor…en weet niet of ik dit wel wil, aankan, volhou.
Vrees er evenzeer voor om verder,tot het eind van mijn dagen, overgeleverd te blijven aan “hulpverlening”. Iets wat ik in feite ook niet wil, maar…tja.
Maar desalniettemin: ik vind iedereen moedig die hulp zoekt, probeert te aanvaarden en te ondergaan en blijft zoeken en vechten. Ik vind daar helemaal niets laf aan, integendeel. En met deze laatste gedachte troost ik ook een beetje mezelf. (want eerlijk, ik vind mezelf ook soms laf.)» Posted By emma On June 09, 2009 @ 01:52
@John 689 Op jouw laatste vraag: IK. Maar in feite ben je al een hele tijd mijn ‘buddy’ geweest. Zoals ik al eerder gezegd heb: jouw berichten hebben bij mij een serieuse klik doen maken. Verleden week was ik in super depressieve stemming: ik zat maar voor mij uit te staren, deed NIETS. Donderdagavond moest ik dan naar mijn therapeute. Ik wist dat het me niet ging lukken om te ‘praten’, dat ik daar maar ging zitten. Ik heb toen al jouw berichten die mij érg geraakt hebben meegenomen en gewoon beginnen voorlezen. Nou, ik moet zeggen: de tranen stroomden. En TOEN kon ik vertellen: over hoe ik er 36 jaar wél in geslaagd was om te leven en te strijden, mét mijn ‘gebreken’ en hooggevoeligheid, met mijn ostentatieve, belachelijke ,met haken-en-ogen-aan-elkaar-hangende ‘zelf’, mijn cynisch-pessimisme,(en met zelfmoordgedachten als steun),met vallen en opstaan, maar steeds oprecht en eerlijk. “Wie deed mij wat”. Toen heb ik op mijn werk,op een belachelijke en laffe wijze, serieuse messen in mijn rug gekregen, de eer aan mezelf gehouden en zelf opgestapt, van de regen in de drup, opname, de stempel op mijn hoofd gedrukt, ander niet-boeiend werk, veel mensen uit mijn omgeving verloren, terug therapie, (uiteindelijk meer namen van psychiaters in mijn adressenboekje dan van vrienden),tegenslagen allerlei, kwakkelen en sukkelen. Uiteindelijk lijkt mijn wereld ingestort, mijn vroegere,ooit zo sterke idealen héél ver weg. Volledig in mezelf gekeerd. Geen lust meer, zin meer, fut meer (en dit ondertussen al 10 jaar lang). Met zelfmoord als enige optie, de “bevrijding”!
Maar ik moet terug: het moet het moet moet!! Terug naar die échte, strijdlustige, eigenzinnige, zelfs creatieve Emma van toen. Het moet.
En die hernieuwde strijdlust heb ik ondermeer dankzij jouw berichten terug gewonnen. Het heeft mijn ogen weer geopend. Het zal wellicht traag gaan, en af en toe zal de kast wel weer eens (terug)op slot (moeten) gaan. Maar ik blijf vechten en strompelen.
Zelfmoord is wellicht zowel de lafste EN moedigste (tergelijkertijd) daad die men ooit kan stellen.
Blijven vechten en strompelen is dat wellicht ook: laf en moedig tergelijkertijd. Ik denk dat ik toch nog maar even voor het vechten en strompelen kies. En dit vechten….moet ik uiteindelijk alleen doen, zonder buddy’s, zonder therapieën. Alleen ikzelf kan mezelf redden.
(Terug in de ‘wedstrijdmolen’ stappen zal ik wel niet meer doen. Het levert mij enkel frustratie en pijn omwille van de tegenslagen die het oplevert. Maar misschien gewoon een beetje ‘leven’? Al is het dan maar op mijn eigen imperfecte manier. Trouwens John, “wie doet mij wat”,hé?)Ik hoop hier nu maar te kunnen wegblijven.(is een voornemen, geen belofte) Heb mijn zegje hier (veel te vaak) genoeg gedaan. Bedankt iedereen!! En een héél speciale warme groet aan Karel (blijven zoeken), Thian (blijven vechten) en John (blijven ‘blijven’).
@ Jantje Lees hier maar àlle berichten op deze blog, lees en herlees en herlees…en haal er je voordeel uit.
» Posted By emma On May 19, 2009 @ 10:25
Kijk, gisteren na het schrijven van mijn post dacht ik bij mezelf: nu heb ik mijn eigen ruiten ingegooid,hierop zal veel kritiek komen: schrijven dat wij gewoon soms wat aandacht willen. Maar dit is ook wel zo…en ik ben niet te beroerd om dat toe te geven. En is dat dan negatief? Gevaar is dat mensen vaak denken dat een uiting van zelfmoord of een zelfmoordpoging énkel maar is om aandacht te trekken (en in het slechtste geval dus maar gaan negeren).Wij zijn ‘aandachtstrekkers’ en dus: negeren. Dit is gevaarlijk, want in die schreeuwen naar ‘aandacht’ zit in feite veeleer een hulpvraag of een scheeuw van onmacht en ten einde raad zijn.
Ikzelf ben misschien ook zo’n “aandacht-vrager”, als je het negatief bekijkt: mijn zelfmoordgedachten, mijn automutilatie, zelfs mijn schrijven hier., het feit dat ik soms van de daken zou willen schreeuwen:”ik wil dood”…kan allemaal ‘gewoon’ als ‘aandacht vragen’ beschouwd worden. Daarnaast staat dit echter in grote tegenstelling met het feit dat ik zeer grote moeie heb met”aandacht krijgen” en zeker met “zorg”. Dit heb ik o.a. met mijn therapeute langdurig moeten uitpraten. Bij mij komt dit door heel érge emotionele verwaarlozing tijdens de jeugdjaren en door het feit dat er toen geen ruimte was voor het normaal uiten van emoties. Ik MOEST sterk en flink zijn,en vooral maar alléén mijn plan trekken, basta. Hierdoor heb ik toen in feite geleerd om woede op mezelf te slaan, aandacht op een verkeerde manier te zoeken en krijgen van aandacht tegelijkertijd meteen af te stoten. Een buddy zou niet alleen dit stukje aandacht kunnen geven, maar zou ook kunnen leren aan de persoon om een stukje aandacht te leren aanvaarden. Ikzelf zie heel veel in een virtuele buddy….dus niet iemand die onmiddellijk aan je huis komt, maar wel iemand waarmee je eens kunt spreken, je hart luchten….zodat je het niet van de daken wilt/moet gaan afschreeuwen. Iemand die buiten de hulpverlening staat (al kan de organisatie misschien wel via de hulpverlening verlopen), maar die mensen een warm hart wil toedragen.» Posted By emma On May 18, 2009 @ 10:39
Frans, dit “buddy-idee” vind ik een buitengewoon interessant voorstel. (Kan eventueel zelfs virtueel ?) Iemand hebben waaraan men,gedurende een bepaalde periode, volledig zijn verhaal kan vertellen, zonder vrees voor opname, zonder afstoting, zonder ‘vermaning’ of psychologische tips en raad, waarbij men volledig zichzelf kan zijn en zijn échte gevoelens kan verwoorden, geen masker hoeft op te zetten, zowel zijn positieve als negatieve kant kan tonen…Ik denk dat heel veel potentiële zelfmoordenaars hier veel zouden aan hebben. De buddy’s zouden wel heel stabiele mensen moeten zijn. Misschien moeilijk te organiseren (werk voor de (geestelijke) gezondheidszorg?)
Sowieso vinden suicidale mensen vaak enkel steun en begrip bij lotgenoten. De lamme die de blinde helpt, zoals Thian zo mooi verwoordde. Dit is zéker (!),waardevol, maar hierin schuilt ook soms een gevaar. Ik heb op deze site een torenhoog respect voor mensen, die niet suicidaal zijn maar toch het gesprek met potentiële zelfmoordenaars aandurven, die ervoor open staan. Die steun en begrip tonen, zonder daarom noodzakelijk de gedachten te accepteren. Mensen die zich op dit vlak ook durven in vraag stellen. Jammer genoeg zijn het er niet veel. Iedereen kent mensen in zijn omgeving die zelfmoord hebben gepleegd. Maar hoeveel mensen zijn er die écht mensen met zelfmoordgedachten hebben (proberen)bijstaan. Het is een zeer moeilijke taak, en (wellicht soms) zelfs ondankbaar. Misschien willen we gewoon soms wat ‘aandacht’, maar zeg nu zelf: wie kan er zonder aandacht? Misschien is op bepaald moment deze aandacht niet meer voldoende, rekening mee houden…maar in elk geval heeft men dan iemand met ‘warme aandacht’ gekend.
» Posted By emma On May 18, 2009 @ 01:32
Het eerste deel van bovenstaand bericht is gericht @Jantje
» Posted By emma On May 17, 2009 @ 03:23
Je kan in feite enkel maar je eigen zelfmoord “accepteren”, omdat jij alleen je eigen lijden kan voelen. Maar je kan en mag nooit verwachten dat je omgeving je zelfmoord zal en moet accepteren. Er zal steeds verdriet zijn, misschien zelfs kwaadheid, misschien zullen er zelfs schuldgevoelens zijn omdat men jou niet heeft kunnen helpen om de zelfmoord te vermijden. Zo is dat nu eenmaal. Stel: iemand uit jouw omgeving (een ouder, een vriend…) pleegt zelfmoord: zou jij dit zomaar accepteren, zonder verdriet of spijt te hebben. O.k. mogelijks zou je begrip ervoor kunnen opbrengen, omdat je gezien hebt hoe de persoon lijdt, hoe hij heeft gevochten, hoe hij heeft ‘gekropen van ellende’…
Dit is dan misschien ook het enige wat een zelfmoordenaar misschien mag verwachten: een beetje begrip.
Je stelt de zaken zeer rationeel en hard voor. Ben ik verkeerd of zie ik hier wat woede: woede omwille van je depressie, omwille van de stijd die je moet leveren. Hoor ik hier niet ergens de vraag: ‘waarom ben ik op de wereld gezet? Ik was beter nooit geboren geweest”. (vergeef me als ik verkeerd ben)
Deze woede begrijp ik, en heb ik ook (gehad). Logisch als je jarenlang moet vechten tegen depressies.
Maar verwacht nooit iets van anderen, wat je zelf wellicht niet zou kunnen opbrengen: volledige acceptatie en zichzelf neerleggen bij de zelfmoord van iemand die je graag ziet.
Ja:zelfmoord is een recht (en kan en zal dus nooit in het strafrecht als misdrijf opgenomen worden, noch bestraft kunnen worden). Jij kan kiezen: wel of niet. Maar de emoties bij nabestaanden en vrienden ‘wegrationaliseren”, dat is onmogelijk.@Thian Het ergste zijn de depressies, the black dogs, zoals Churchill ze benoemde. De laatste 10 jaren de een na de andere, bijna constante staat van depressie. Gruwelijk. Ik vecht en probeer, maar krijg voorlopig de deur van de kast niet open. Misschien eens lief zijn voor mezelf en ze toch nog maar een beetje gesloten houden.
» Posted By emma On May 17, 2009 @ 03:19
En Thian, ik vind je toch wèl erg sterk! Succes morgen.
» Posted By emma On May 14, 2009 @ 02:16
648 ERS=emotie regultatiestoornis (borderline). Dissociëren doe ik uiterst zelden en niet in doorgedreven mate; is in feite een afweermechanisme van de geest; is inderdaad niet zo erg ‘tijdens”, maar wel nadien erg eng (als je beseft dat er dissociatie was )en verwarrend. En voor mij steeds signaal om hulp zoeken. Grtz
» Posted By emma On May 14, 2009 @ 02:07
643 Beste Thian, geloof me vrij:ik begrijp je beter dan je denkt (al ben ik maar een ERS’ser met regelmatig zware depressies en af en toe dissociaties (zeer eng!!); maar dus niets i.verg.m. jouw problematiek en beschadiging. Zou zelfs leefbaar moeten zijn…is het ook wel). Wat ik vooral herken zijn de tegenstellingen en de strijd.
Wat ik zou zeggen: toch maar zovéél mogelijk vertrouwen schenken aan jouw ‘behandelaars’: ze weten heus (meestal) wel wat ze doen (denk ik, hoop ik).
(En wat raar: ik heb juist messen in mijn rug gekregen van mijn collega’s wegens tevéél emotie, ook al was er op mijn werk niets aan te merken. Teveel emotie/te weinig emotie:feit is dat men niet aanvaardt dat men ‘anders is’, of beter gezegd: eerlijker, échter. Wederom: ZUCHT.)
Ik leef erg met je mee en duim voor jou. Wat ben je sterk!(waarom kan ik hier niet wegblijven. het is weer nacht)
» Posted By emma On May 13, 2009 @ 02:36
Thian. 638 was zeker geen kritiek op je hoor, zeker niet. Gewoon het woordje SAAI had me plots getriggerd…en daar ging ik dan, meteen de diepte in. Mooi gezegd: zelfbeschadigingen is écht wel erger voor de omgeving dan voor de persoon zelf. Heb 30 jaar ondanks problematiek een behoorlijk, zelfs ondernemend en vrolijk leven kunnen leiden.(idd met af en toe wat hulp en zelfs ‘zelfmoordgedachten’ als ‘steun’) Maar de laatste jaren, door ene extra tegenslag na de andere… (en dan wordt zelfmoord plots geen steun meer, maar een enige optie) Maar inderdaad: een tussenweg moet mogelijk zijn en trouwens: wat is een ‘gewoon leven’:weet zelfs niet of ik dàt ooit zou willen.
Misschien moet ik maar weer eens ‘uit de kast’ komen…maar is ook wel moeilijk: omdat je dan ook tergelijkertijd een beetje ‘je veilige plaatsje’ moet verlaten. Grtz. en sterkte Thian» Posted By emma On May 12, 2009 @ 08:26
Thian
En SAAIHEID, dàt willen we niet hé. Liever dood dan saai. En aangezien ik in saaiheid dreig te verzinken……….En perfect???Hemeltje neen….maar toch liever wat minder imperfect (minder impulsieve reacties, automutilatie, huisraad kapot (herkenbaar), minder slaapstoornissen en gepieker…..minder zelfmoordgedachten (?)). Heb ook al een zogezegde ‘leeftijd’ bereikt, waarop men zogezegd ‘alles’ op een rijtje zou moeten hebben. Als ik dàt dan bedenk: dan zeg ik de eerste zin die ik tegen mijn (zoveelste) therapeute zei op de eerste consultatie:” ik ben een loser, ik ben onbehandelbaar en ik wil zo graag dood.”
Heb uiteindelijk geen slecht leven gehad: moeilijk, maar boeiend. Ondanks alles altijd mezelf gebleven. Maar: het lijkt ook genoeg!!
Verdwijn hier nu maar even, want “dit” is ook alweer een ‘impulsieve reactie’. ZUCHT. (en sorry bij voorbaat)» Posted By emma On May 11, 2009 @ 14:44
Thian (632): wat mooi verwoord. Deel jouw mening totaal en kan hier heel weinig aan toevoegen.
John (631): Jij…geen vriend voor je vriend met zelfmoordwens?? Komaan zeg…het feit dat jouw vriend zijn doodswens mag/kan/durft uiten aan jou zegt genoeg. Je “bent” er voor hem!! En het feit dat je zijn (onze) blik tracht te verruimen, tips geeft, hem (ons) eens goed door elkaar schudt, hem (ons) wijst op eigen kracht en mogelijkheden…siert jou. (Ikzelf heb bv veel liever af en toe een schop onder mijn kont, dan een mes in mijn rug (is pijnlijker…heb ik ook genoeg gehad). Belangrijkste is echter dat men kan en mag praten. Niets is erger dan “de donkere kant te moeten verbergen, verzwijgen). Maar: “jij aanvaardt”: je aanvaardt het anders-zijn, het ziek-zijn….je aanvaardt je vriend door en door. En net die acceptatie is zo belangrijk. En dan bedoel ik: “acceptatie van de persoon (al dan niet met zelfmoordgedachten of -wensen)”, niet noodzakelijk van de “zelfmoordgedachten of -gevoelens” an sich. Onderschat jouw capaciteiten als ‘vriend’ nu maar niet.
En…w.b. die ‘stempel’…ben inderdaad (na jaren) uiteindelijk stilletjes aan het beseffen dat ‘afgunst’ en ‘jaloersheid’ een grote rol spelen. Maar: ben zelf vaak bezig over “aanvaarding door de omgeving (maatschappij), tot ik plots besef dat ik mezelf misschien maar eerst eens moet leren aanvaarden. Dus: moet stoppen met mézelf een stempel te geven. Moeilijke opgave, als je zo imperfect bent als ik.» Posted By emma On May 11, 2009 @ 12:04
Probleem is John, dat de “meute” daar inderdaad WEL NIET voor open staat. En dan kan je nog heel hard je best doen….om jezelf te aanvaarden, “aanvaardbaar” te maken EN TOCH jezelf te blijven: wordt niet echt getolereerd uiteindelijk. En….van “een stempel” raak je NOOIT meer af. Dan wordt het ‘worstelen’ in en met het leven…En op bepaald moment ben je dan op, moe gestreden, leeg en in isolement.
Zou maar al te blij zijn met een vriend als jij, die daar keihard tegenin gaat, zo open is voor mensen die “anders” zijn e.d.
Vind die mensen helaas te weinig, haast niet in mijn omgeving.Thian: praten met hulpverleners over zelfmoord blijft een groot probleem. Ikzelf heb nu ondervonden: duidelijke afspraak gemaakt met psychologe dat ik er mocht over praten, zonder gevaar voor opname. Maar laatste keer: duidelijk gevoel dat ik erover moest zwijgen, want dat “verplichte opname” er dan toch zou aankomen. Jammer, want enkel door er eerlijk over te praten, ging voor mij een deur open naar dieperliggende problematiek. Maar ja, nu dus maar weer mijn mond houden over de suicidale kant. En ‘braaf meewerken’ zeker…ik weet het ook allemaal niet meer.
In je ‘omgeving’ praten over zelfmoord wordt meestal gezien als hulpvraag en/of als een ‘angstaanjagend iets’….wat het, bij mij toch, niet écht is (eerder een deel van mijn persoonlijkheid denk ik, en zelfs een ‘overlevingsstrategie’: moest ik niet weten dat ik ‘dood kan’, zou ik al lang ‘dood geweest zijn’). Maar dat men er zelfs in de hulpverlening niet echt open kan over praten, vind ik echt bedroevend.» Posted By emma On May 10, 2009 @ 18:54
Bedankt John, écht!
» Posted By emma On April 21, 2009 @ 11:00
@ Joan: zo’ kwetsbaar ben ik niet. En met dergelijke bijdrage kàn ik wél iets. En hulp héb ik…en er doorkomen zàl ik!! (heb al meer woelige waters moeten doorzwemmen). En hier schrijven zal ik wel eens doen….met alle risico’s vandien. Groetjes
» Posted By emma On April 20, 2009 @ 01:08
Aangezien hier niemand meer schrijft (wat ik zeer jammer vind) (ik wil me nl. wel naar het domein van bewuste lezers begeven, maar dat is wel lastig als er niemand meer schrijft), toch nog maar dit bericht:
@ Darella: ik begrijp dat je een lange pauze wilt, na de laatste verwikkelingen hier. Ik wil je enkel nogmaals laten weten dat geen enkele van jouw bijdragen (aan mij of aan gelijk wie) mij ooit enigzins heeft gestoord. Integendeel! Ik bewonder je voor je standpunten. Hoe jij er staat, na alles wat je hebt meegemaakt, vind ik bewonderenswaardig. Zo emotioneel stabiel: wat heb ik nog veel te leren. Ik hoop dus dat je zeker nog komt aanwaaien, want we hebben jou hier allen nodig. En dat zeg ik nu niet om je te paaien of te slijmen, want daarvoor ben ik veel te eerlijk en te oprecht. Succes met alles waarmee je bezig bent.(Trouwens, ‘ik heb ook geen zandbak in mijn ogen’. Ik hoop stiekem dat je mij toch wat begrijpt)
@ Janus en Karel: alle stukken rond spiritualiteit hebben hier enkel gezorgd voor verwarring, frustratie en een hoop misverstanden. Ik geloof in niets (geloof noch bijgeloof). Dat geloof of bijgeloof voor iemand een troost of steun kan zijn, kan ik nog aannemen (al zal het volgens mij nooit echte levensvragen of -problemen oplossen). Wie hierin wel gelooft kan beter kort een verwijzing doen naar een bepaalde site (moeten jullie beter kennen dan ik), waarop je dan met gelijkgezinde mensen kunt praten. Hier heeft niemand er iets aan, denk ik.
@ Iedereen: de site lijkt blijkbaar plat te liggen:ik hoop dat hier nog mensen zijn die op welke manier ook over zelfmoord willen praten. Zoniet gaat die parel van Karin inderdaad teloor en zou grote zonde zijn. Praten is belangrijk (cfr.179 van John) en iedereen kan uit de reacties wel iets halen. Zo wil ikzelf een groet en dank u doen naar iemand uit een ver verleden, waarmee ikzelf nooit heb geschreven, maar wel iets van heb geleerd: hoy John: hopelijk lees je hier nog wel eens en kan je dit bedankje meepikken: je bijdragen (vooral 82,106(!),179(!!),180 hebben bij mij een serieuse klik doen maken.(voor mezelf aanvaarden van depressie/ziekte en tegenslag en niet opgeven omdat de omgeving en maatschappij dit wel doet) Het lost niet alles op maar toch. ‘k Hou nu maar verder mijn grote klep, want heb nog veel werk aan mezelf.
Morgen (20 april):documentaire “mag ik dood” op ned.2:behandelt het schrijnend gebrek aan hulp voor mensen die vanwege chronische psychische klachten hun leven ondragelijk en uitzichtloos vinden en de dood verkiezen.» Posted By emma On April 19, 2009 @ 17:56
Oef!! Slaap zacht. Tot ooit nog wel eens, op deze site
» Posted By emma On April 16, 2009 @ 00:02
«« Back To Stats PageKarel, kun je mij een teken van leven geven. Ik maak me zorgen: er is vandaag veel over je heen gekomen (waarschijnlijk allemaal in één avond), en ik kan mij voorstellen hoe ellendig je je moet voelen. Zelfs mijn nummer 542 kan je gekwetst hebben, al was dit niet mijn bedoeling. Dus: voor mijn gemoedsrust: kan je nog een teken geven, al is het maar één woord.
» Posted By emma On April 15, 2009 @ 23:42