Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 6085
Comments Posted By Wieteke
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Toch heb ík een kern.
Hoe ouder ik word, hoe meer ik word geconfronteerd met mensen die geen millimetertje ‘gegroeid’ zijn in 40, 50, 80 jaar. Die hun authentieke zelf zijn gebleven of weer zijn geworden. Mijn ervaring is dat sommige mensen geen of nauwelijks schillen hebben en te glad zijn om houvast te bieden.
Af en toe wil ik mijn kern uit kunnen schakelen, omdat het prettiger is om door de omgeving gestuurd en ontwikkeld te worden. Maar dan steekt elke keer dat verdomde ikje de kop weer op… Ik zie mezelf als een sjalot of een bosui: er valt weinig te pellen en met een beetje geluk loopt-ie uit :-)
Verder ben ik het helemaal eens met Cynthia. Soms gebeuren er onverwacht mooie dingen. Laat maar komen; met of zonder rok…» Posted By Wieteke On June 06, 2009 @ 23:48
Wie zijn de ‘ze’ in de reactie van Juzo vraag ik me dan af. Zijn ‘wij’ dat, de kankerpatiënten voor de rest van ons leven, zijn het de ex-kankerpatiënten, zijn het de lezers van MC?
Ben bang dat er weinig tussenoplossingen zijn zodra je kanker hebt. Je bent er na een tijdje van af, of je zit er de rest van je leven aan vast. Een beetje kanker, of zo nu en dan kanker komt nooit voor.
Ik zou de column in MC graag overnemen, ik heb nog stof voor jaren … hoop ik. Mijn groote houvast is nog steeds de uitspraak van een cliënt van de HDI; ‘ik weeg zo’n 73 kg en mijn kanker hooguit twee ons, Ik ben dus niet van plan om de kanker een prominente plaats in mijn leven te geven.’ En zo is het maar net…» Posted By Wieteke On December 15, 2008 @ 00:21
Stel je hiermee dat de reguliere geneeskunst wél alle kankercellen of enge beestjes bestrijdt? Alle middelen die bekend zijn moeten beschikbaar zijn voor elk mens, jong of oud. Karin heeft afgezien van doorbehandeling met hormoonpillen. Maakt haar dat ook een millecam?
Ik vind het jammer dat Jomanda in één adem genoemd wordt met acupunturisten en alternatieve artsen. Sterker nog, ik ben behoorlijk ontdaan door deze heksenjacht. Ik ga maar eens naar buiten … achter de laffe, kortzichtige Sjaken aan … want het is en blijft Karins site …
» Posted By Wieteke On May 04, 2008 @ 22:41
Oh ja, Karin, wij zijn allebei 2 jaar terug gediagnosticeerd, jij met veel betere vooruitzichten dan ik. Stel dat bij jou binnenkort uitzaaiingen worden gevonden en jij overlijdt er binnen een x-tal jaren aan. En ik haal – tegen alle verwachtingen in – mijn pensioen. Is dat dan de winst van mijn kwakzalverij? Of is dat voor jou eigen schuld dikke(re) bult? Hoe interpreteer je dat dan Sjaak, Grom, Thomas?
» Posted By Wieteke On May 04, 2008 @ 22:41
Ik vind dat deze discussie erg onzuiver is. Een acupuncturist of een orthomoleculair geneeskundige is iets anders dan “Jomanda of een ander medium”. Sjaak beweert dat “Sylvia dringend in de richting van reguliere wetenschap gebracht had moeten worden”. Sylvia was juist bezig om niet (helemaal) in handen van die wetenschap te vallen. En ik begrijp haar wel.
Waar is het fout gegaan? Ten eerste in de vriendschap tussen Millecam en Jomanda, zij waren al bevriend toen de kanker de kop opstak. Jomanda had Millecam NOOIT mogen belemmeren in de zoektocht naar beterschap (dat doen vrienden niet, en …). Ten tweede zou de reguliere geneeskunst zich af kunnen vragen waar het fout gaat tussen de millecams en artsen. Zelf krijg ik van mijn reguliere arts steeds weer te horen dat “ik statistisch gezien …” en dat “ik van de komende tijd – tussen 2 controles door – moet genieten, nu het – tegen alle verwachtingen in – goed gaat”.
Mijn acupuncturist/orthomoleculair therapeut hanteert andere (geen) statistieken. Er worden mij geen loze beloften gedaan, maar de tijd tussen nu en mijn dood ziet er aangenamer,menselijker en fysiek/mentaal fitter uit dan wanneer ik me alleen zou richten tot specialisten en huisarts. Dus …? Als ik over mijn naalden en dieet begin valt het meestal stil. Oh, weer zo’n Jomandatype zie je ze denken.
Niet alleen de politiek zucht onder polarisatie, de strijd om het leven van ernstig zieken ook. En dat is niet in het belang van ons, burgers, ziek of gezond.
Geef Jomanda van Jetje onderschrijf ik omdat ik een wezen als Jomanda verwerpelijk vind. Maar, de dominee en de pastoor zijn minstens even erg. Deze herders hebben een centrale pleisterplaats om hun ei kwijt te kunnen en Jomanda doet het op haar manier. Mensen willen besodemieterd worden en dat moet kunnen.
Maar hier wordt alles wat ‘alternatief’ is aan het kruis gespijkerd, en geheel onterecht naar mijn mening. En dan nog de haantjes die victorie willen kraaien. Millecam wordt er niet levend door, en uit haar sneue dood is geen lering getrokken. Ik ga zo eerst een kaarsje voor haar opsteken …
» Posted By Wieteke On May 04, 2008 @ 22:41
Ik kan me voorstellen dat ik – als ik ‘officieel’ door de reguliere geneeskunst ben opgegeven – me helemaal afwend van deze tak van sport. Tot nu toe beperk ik me tot aanvullende alternatieve geneeskunst (acupunctuur en een dieet met voedingssupplementen). Er is meer onder de zon dan bestralen, chemo, hormoonpillen en pijnbestrijding lijkt me. Wat me stoort is dat mijn reguliere artsen als door een wesp gestoken reageren op een opmerking over dieet e.d. Je moet ‘genieten’ die laatste tijd en dus vooral alle ongezonde dingen eten die je vroeger liet staan. Als de statistieken uitwijzen dat je over een tijd niet meer leeft, is dat zo, dat moet je maar aannemen.
Dat ik ondanks alle reguliere hormoonpillen e.d. én sombere praat meestal goed in mijn vel steek is eerder een ‘wonder’ dan het gevolg van alternatieven. Dat ik ondanks mijn vooruitzichten toch fanatiek met mijn lijf aan de gang ben gegaan (in de sportschool) en daarmee mijn contitie op een aanvaardbaar niveau houd mag ook nauwelijks vermeld worden.
Ik woon een paar kilometer van de veilinghal waar Jomanda haar sessies hield. Verbaasde me steeds over de enorme hoeveelheid blik dat Tiel in en uit toeterde op weg naar en terug van verlichting, maar wie ben ik? Jomanda is een zakenvrouw die kansen greep. Ik zag haar trouwens een paar maanden geleden – zeer opvallend gekleed – tijdens een publiekstrekker en was daardoor van mening dat zíj niet gebukt ging onder een last …
Als je 45+ bent heb je meestal een behoorlijk gevulde rugzak met ervaringen die je doen besluiten dingen wél of juist niet te doen. Het criminaliseren van niet reguliere genees- en behandelwijzen is een slechte zaak, het uitschot blijft gewoon doorgaan en veel mooie alternatieven komen niet in beeld.
Er is vrijheid om voorgeschreven medicijnen niet te nemen, ongezonde leefpatronen door te zetten, maar je moet je schamen als je met extra vitaminen en visolie in de weer bent? En probeert door eigen inzet zo fit mogelijk te zijn …?
De Millecam-story zette terecht de wereld op z’n kop. Millecam nam beslissingen die niet stroken met wat gebruikelijk is. Het is jammer dat ze Jomanda geloofde. Want daar ben ik het wél mee eens: Jomanda is zwaar de fout ingegaan, zij moet zich beperken tot het schimmenrijk en ingestraald water.
Er zullen door alternatieven fouten gemaakt zijn, maar geloof me, in de 2 jaar waarin ik ziekenhuizen en reguliere ondersteuners frequenteerde, was ik ook op m’n hoede. En terecht, want ik heb zo voor mezelf een paar onaangename zaken voorkomen. Mijn alternatieve genezer wantrouw ik ook op een gezonde manier …
» Posted By Wieteke On April 25, 2008 @ 22:35
Giedi, toen bij mij borstkanker (en meteen daarop uitzaaiingen) geconstateerd werd, was de prognose zeer slecht. Ik ben bestraald (tegen de pijn in mijn rug), heb zware chemokuren gehad (om de primaire tumor te laten krimpen), heb driekwart jaar op het randje van een dwarslaesie verkeerd, een operatie ondergaan waarbij wervels zijn vastgezet, een jaar revalidatie achter de rug en ben als klap op de vuurpijl een paar kiezen en een fors stuk kaakbot kwijtgeraakt door de bijwerkingen van een voor mij noodzakelijk medicijn.
Dit alles in ‘doodse’ stilte, want mijn partner verkiest – zoals gebruikelijk – om in de zijlijn toe te kijken en achteraf commentaar te geven op wat in zijn ogen fout is gegaan. Als ik vervoer nodig had, regelde hij dit; toen ik nauwelijks een glas water kon optillen heeft hij ‘het huishouden’ gedaan.
Hij is in al die tijd 2x meegegaan naar de specialist, waarbij hij fysiek zoveel mogelijk afstand nam (hij zat letterlijk naast de deur), dat ik hem verzocht heb voortaan maar in de hal te wachten tot ik klaar was. Wat hij zonder morren deed. Sinds ik weer zelf met auto en OV uit de voeten kan, eten kan koken en licht huishoudelijk werk kan doen heb ik ‘m ‘gelukkig’ niet meer nodig. Hij heeft wel op grote schaal zijn rol als ‘man van’ uitgebuit: diverse bossen bloemen en kaarten werden afgeleverd, op zijn naam met sterkte, afkomstig van mensen die ik niet ken.
Ik ben elke maand een paar uur te gast bij de Dagbehandeling Oncologie van mijn ziekenhuis waar ik elke keer weer nieuwe mensen (vooral stellen) ontmoet die de ziekte die (één van) hen treft te lijf gaan. Dat stelt me gerust, want ik zie heel veel wederzijdse betrokkenheid. Ik begrijp je ook heel goed, ik heb een vriendin verloren aan een hersentumor en gezien dat haar ziekte haar partner minstens zo erg trof als haarzelf. Het verschil zit ‘m in het feit dat hij inmiddels al jaren gelukkig is met een andere partner (wat hem erg gegund is).
Zo kom ik bij Grom: de hele alinea vanaf “Komplete onzin … t/m … volwassen worden.” is me uit het hart gegrepen. Want hij heeft gelijk! Ik zie het gedrag van mijn partner niet als een op mij persoonlijk gerichte strategie, hij is emotioneel gezien nog steeds een puber. Ik ben de niet de enige die hij laat stikken als het lastig wordt, hij doet zijn hele leven niet anders.
Ik was hem al spuugzat toen ik ziek werd, maar wilde pas opstappen als mijn kinderen voor zichzelf konden zorgen. Niet alleen het feit dat ik ongeneeslijk ziek was deed bij mij even het licht uit, maar vooral de wetenschap dat het harde werken van de voorgaande jaren om uit de relatie te stappen voor niets was geweest. Momenteel is (wederom door hard werken) de prognose dat ik nog 2-5 jaar te leven heb. Te kort om opnieuw te beginnen, te lang om zo door te gaan. Een duivels dilemma. En – inderdaad Grom – bij opbreken krijg ik te maken met die armoedeval. Want ik ben te betrokken om mijn inwonende kinderen op straat te zetten omdat het huis verkocht moet worden. (En dat voor die luttele jaren, of worden het er meer, zie reactie Giedi?)
Het positieve resultaat van dit blog is dat ik volgende week hulp zoek om praktische zaken uit te werken, tussen de oren zit het wel snor op dit moment. Ik heb maanden lang allerlei beren op de weg gezien die ik nu eens een professionele rotschop ga geven …
» Posted By Wieteke On March 30, 2008 @ 00:44
Als er dank je wel gezegd moet worden, ben ik aan de beurt. Fijne, open reacties, stuk voor stuk, thnx!
Ik heb vanmiddag een eind gelopen, muizenissen weg laten waaien, geprobeerd in m’n hoofd weer wat orde op zaken te stellen. Het voelt opgeruimder dan 24 uur geleden en als een stapje verder. Wat niet verandert is die stapel k..klussen, helaas! :-)
» Posted By Wieteke On March 27, 2008 @ 00:43
Dank je wel, Wil, voor je reactie. Ik heb vrij vlot een paar gesprekken met een psychologe van het HDI gehad, die mij enorm hebben geholpen. Mijn partner heeft toen het aanbod, om apart of samen met mij te praten, afgeslagen. De slechte relatie is niet het gevolg van kanker, die bestond al een paar jaar. Bij elkaar blijven voor de kinderen, zo gaat dat, en dan komt borstkanker op je pad …
Het is erg ingewikkeld om zaken van elkaar te scheiden als je van de ene op de andere dag ongeneeslijk ziek wordt verklaard. Slechte relaties worden alleen slechter, maar om daar achter te komen heb je tijd nodig. Aan de ene kant vechten om te blijven leven en aan de andere kant niet weten waarvoor (voor wie) je het doet. Nogmaals, erg ingewikkeld … en dan die praktische zaken erbij. Niet in staat zijn om werkzaamheden op te pakken zoals je dat eerst deed. Constant een haat-liefdeverhouding met jezelf, wakker liggen omdat de simpelste klussen enorme drempels blijken te zijn. Fysieke beperkingen zijn nog wel te pruimen, maar dat wikken en wegen maakt je écht gek.
Ik schaf ook maar een pet, zonnebril en een paar flessen prima wijn aan en zet me neer naast die trieste man die al hikkend aan zijn gloriejaren terugdenkt …
» Posted By Wieteke On March 26, 2008 @ 00:42
JuZo, ik vraag niet om raad, waarom zou ik jou in hemelsnaam om raad vragen? Zeker niet per mail, hoewel ik probeer ‘Dan zal ik ‘t je ‘ns plezierig maken.’ te visualiseren zonder onpasselijk te worden.
Ik was na een pauze van ettelijke weken weer eens te gast bij Karin en viel daar met mijn neus in de boter. Haar “probleem” ken ik als geen ander, wat aanleiding was om een reactie te plaatsen. Een nogal persoonlijke, maar zo gaat dat als je in de fase “twee jaar verder” zit. Het viel me op dat jij nog steeds de ruimte krijgt om je idiote monologen, die nauwelijks aansluiten bij de dagelijkse werkelijkheid, te spuien.
Ik weet niet of ik me nu schuldig maak aan JuZo-bashing (met dank aan Joan) maar dat interesseert me ff geen fluit. Met het geval Jules Zollner ben ik eigenlijk wel klaar … en na deze uitspraak voel ik me ineens “vanzelf” beter. Dus: hou vol Jules Zoll, en maak het jezelf plezierig. Koop een pet, een zonnebril en een paar flessen goedkope wijn en huur een bank in het Vondel- of ander park. Het is lente, zomer in je hoofd, trek er op uit. Kom achter dat vette, stoffige toetsenbord vandaan en val mensen live lastig als je durft, met bijvoorbeeld
‘… je hebt het enige recht om nog in leven te mogen blijven, door de gigantische tegenslagen die je nog te verwerken krijgt, miraculeus te overwinnen. Ook voor anderen.’
Gegroet Jules Zollner, bevecht je recht …» Posted By Wieteke On March 26, 2008 @ 00:42
Ik ben erg blij met dit stukje, omdat ik al anderhalf jaar tegen een berg k..klussen aankijk waaraan ik om één of andere, duistere, reden niet begin. Ook in ‘werk’ laat ik dingen te lang liggen. Het nare is dat ik hiervan wakker lig. Het allernaarste is dat ik geen klankbord heb, of een partner die zaken overneemt. Hij heeft alleen maar medelijden met zichzelf, de man van de vrouw met kanker. Zou ik het al aankunnen, een scheiding, bijna 2 jaar na diagnose uitgezaaide borstkanker …?
Kom op Juzo, de bal ligt al voor het doel!
» Posted By Wieteke On March 26, 2008 @ 00:41
Goed leven is al zo verrekte moeilijk. En dan moet je ook nog ‘goed sterven’. Mijn god, hoe doe je dat? Ik wil sterven als een indiaan, mezelf afzonderen als ik denk dat het mijn tijd is. Alles wat gezegd moest worden is gezegd. Alle wangen die geaaid moesten worden zijn geaaid. De mensen van wie ik onvoorwaardelijk hield weten dat.
Dingen delen is niet reddend. Sommige dingen zijn niet te delen; mijn pijn, mijn liefde, verdriet en zorg zullen door een enkeling begrepen worden. Als ik sterf wil ik zeker mijn familie niet in mijn omgeving. Onder mijn familie versta ik moeder, zus, broer, schoonfamilie en aanhang. Van mijn gezin is mijn partner ook niet welkom, na jaren verstandshuwelijk is het sterven privé. Mijn kinderen mogen, maar hoeven niet.
Ruim anderhalf jaar weet ik dat het sterven nabij is. Ik word geen mopperende 60+er die langzamerhand vereenzaamt. Ik haal de 60 niet, zelfs niet in slechte gezondheid. Ik denk dat ik alleen kan sterven en daarin gelukkig kan zijn. Niet bang zijn voor de dood houdt mij overeind. Geen angst voor eenzaamheid helpt ook. Erkenning en acceptatie, respect voor mijn beslissingen zijn belangrijk.
Tot het zover is probeer ik tot het gaatje te leven, op mijn manier…
» Posted By Wieteke On January 08, 2008 @ 03:03
Gefeliciteerd! Nog veel fijne jaren toegewenst!
» Posted By Wieteke On December 21, 2007 @ 17:39
Gefeliciteerd! Fijne feestdagen en een gezond 2008!
» Posted By Wieteke On December 05, 2007 @ 15:44
Rondom Tien, 10 nov 2007: gezondheidsadviezen
Laten we beginnen met “mijn moeder had onbeschoft brede heupen”, dus … De overval borstkanker+uitzaaiingen van vorig jaar heeft me natuurlijk aan het piekeren gezet. Want als ik iets niet verwacht had … Zo’n 6 jaar geleden heb ik langdurig in een crisis verkeerd, ik heb wel eens gezegd dat ik ‘het’ in mijn lijf voelde vreten. Ik gebruik het woord crisis in plaats van burn-out, maar het was een combinatie van té lang té hard werken met een overmatig verantwoordelijkheidsgevoel. Nooit het gevoel klaar te zijn – of het nu professioneel of privé betrof – altijd een waslijst van klussen die nog geklaard moesten worden. En dat werkte allerlei ongezonde patronen in de hand. Tot het verkeerd gaat …
Verder herinnner ik me de fietstochten tussen huis en school. 6 jaar lang 15 km heen en 15 of meer km terug door de Betuwe waar volop gespoten werd. De fruitbomen wel te verstaan. Met de meest gore troep die er te koop was. Ik weet dat ik wel eens langs een boomgaard fietste en dan een lading over me heen kreeg, want die fruitboeren keken niet zo nauw. Zelf werkten ze zonder enige vorm van bescherming.
Wat zou het mooi zijn om morgen al fietsend, mijmerend over al dat geleden gif, een losgebroken Zollner voor het wiel te krijgen. Ik zweer ‘t, hij krijgt geen kans om BOE te roepen … De foto’s zet ik op Hyves.
Ongezonde, langdurige stress en omgevingsfactoren staan bij mij met stip in de Top 3. Aanleg maakt deze top compleet. Ik geloof dat voeding bij kan sturen, er voor kan zorgen dat jij je beter voelt. Bij genezend of preventief zet ik vraagtekens. Maar ik vind wel dat aandacht voor jezelf ‘helend’ werkt, zonder meteen de geitenwollen sokken aan te trekken. Eten, drinken, meditatie of gewoon de laptop en de GSM uit, een mooi boek of dvd, bevredigende sex; het zijn allemaal simpele middelen om een pas op de plaats te maken, aandacht aan jezelf te besteden.
» Posted By Wieteke On November 12, 2007 @ 13:42
Ik vond de aflevering alles behalve tenenkrommend. Diverse meningen en zienswijzen kwamen genoeg aan bod. Werd vooral gesterkt in mijn mening dat je dát moet doen of laten waarbij jij je het prettigst voelt. Voor mij is dat niet roken (blij dat ik van die verslaving en de stank af ben) en bepaalde dingen niet of juist wel eten, aangevuld met supplementen. Mijn glas (glazen) wijn gaat (gaan) gewoon door en een lekker biertje als ik daar zin in heb, ook.
Voor de duidelijkheid: ik ben erg óók erg met eten en drinken bezig omdat ik a) van huis uit aanleg voor zwaarlijvigheid heb, b) sinds mijn 15e last van mijn knieën heb en sinds 2 jaar rugproblemen door uitzaaiingen, dus overgewicht is niet raadzaam, en c) omdat ik last heb van die spekrollen en ze niet mooi vind. Ik zal nooit kunnen eten en drinken wat ik eigenlijk wil en daar baal ik behoorlijk van, maar het is niet zo dat ik mezelf een onmenselijk regime opleg. Iedereen heeft een eigen mening en dat mag (gelukkig). Ik zit op de lijn van Peter Kapitein.
Ik vond het erg fijn Karin, dat ook aan de orde kwam dat mensen met een vlekje :-) gewoon door kunnen leven. Ben sinds anderhalve maand actief in een omgeving waar bijna niemand van mijn medische sores op de hoogte is, volg cursussen, doe mee aan bijeenkomsten … Beste medicijn dat er is!
» Posted By Wieteke On November 11, 2007 @ 13:41
Ik neem aan dat je met 40 uur de tijd bedoelt die je ‘op jacht’ bent. Tel daarbij de uren op die je spendeert aan andere zaken. Het hoofd heeft niet zo snel vrijaf (althans niet bij mij). Verlammende vermoeidheid en/of kwakkelen ken ik ook sinds de chemo waarvan de laatste kuur inmiddels bijna 14 maanden achter me ligt. Ik los het op door eens in de paar weken één of twee dagen alleen uit bed te komen voor boterhammen, thee e.d. Zorg vooraf voor een goed boek en afstandbedieningen van tv en radio bij de hand …
» Posted By Wieteke On November 03, 2007 @ 13:00
Niks paaseitje of plat steentje. Op een dag dacht ik een ontsteking te hebben, bij onderzoek in het ziekenhuis dacht men dat in eerste instantie ook. Regelmatig borsten gecontroleerd, 2 dagen na menstruatie. Na een week bleek ‘de ontsteking’ niet veranderd te zijn en zijn foto’s gemaakt, een echo en werd aansluitend een punctie gedaan. De (grote!) tumor zat in de ‘schijf’. Mijn rugklachten bleken door uitzaaiingen veroorzaakt te worden …
Van angst naar les … de vraag is welke les.
» Posted By Wieteke On October 27, 2007 @ 12:22
Nou Ceciel, je hebt mij – ongeneeslijk zieke – aan boord. En Ineke, het is idd te walgelijk voor woorden …
» Posted By Wieteke On October 17, 2007 @ 21:44
“Veel mensen zijn hemeltergend onevenwichtig geworden. Ze doen maar wat. Ze gillen.”
Het beste voorbeeld wordt meteen door de schrijver dezes geleverd! De heer Z. roept maar wat om in het spotlight te komen. Hij toont aan dat verzekeringstechnisch bepaalde mensen tot hun dood aan het werk dienen te blijven om mensen met echte problemen niet met onnodige ergernis op te zadelen. Verschaf zo’n type een kamertje met een bureau, een stapel papier, een potlood en een puntenslijper. 5 dagen per week 8.30 uur in, 17.00 uur out, dat geeft structuur en rust. 18.00 uur warme hap en op tijd naar bed om met frisse moed aan de volgende dag te beginnen. Meneer heeft het gevoel weer ‘aan de slag’ te zijn, het gevoel onmisbaar te zijn. Zijn hang naar aandacht zal normale proporties aannemen …
» Posted By Wieteke On October 09, 2007 @ 21:11
10 oktober moet zijn 7 oktober
» Posted By Wieteke On October 13, 2007 @ 20:21
Beste Joan, ik heb slechts woorden aangehaald uit je reactie van 10 oktober: “Dat Ineke uit de SP-hoek afkomstig is blijkt voor mij uit heel veel dingen erg duidelijk. En ik heb inmiddels een echt fysieke afkeer van die partij. Hier in discussie gaan met een representant van wat ik een achterlijke demagogisch zootje vind …” Ik ergerde me rot, niet onterecht blijkt uit jouw laatste reacties want jij vindt zo’n uitspraak ver beneden de maat als hij van een ander komt. Je zegt dat je nogal helder bent in je taalgebruik, dat zal ik niet betwisten, maar de toon staat mij tegen.
Ik wil voorstellen dat je eerst rustig afkickt en dan eens naleest of er geen kern van waarheid in mijn kritiek zit. Prettig weekend en doe rustig aan …
» Posted By Wieteke On October 13, 2007 @ 20:21
… sorry, ik had beter eerst tot 10 kunnen tellen, ik wil de sfeer niet (verder) verpesten …
» Posted By Wieteke On October 07, 2007 @ 20:19
… en wat mij kwaad maakt is de overdosis nonsens en rancune die hier door ene Joan gespuid wordt. Ga met Juzo op de hei zitten s.v.p.! Wat is dit voor prinses-op-de-erwtgedrag, ik begin fysiek afkeer van jou te krijgen … Houd je nu eens aan je belofte: haak af en blijf minstens 2 weken weg!
» Posted By Wieteke On October 07, 2007 @ 20:19
Alsnog gefeliciteerd Karin, ik vind het een hele prestatie om ‘hoofdelijk’ productief te zijn na alle shit van operatie, chemo en herceptin. Zelf ken ik periodes van ongekende helderheid afgewisseld met diepe dalen die met veronderstelde hersenverweking te maken hebben.
Omdat ik me regelmatig dagen/weken achter elkaar niet kan concentreren en dan zelfs niet in staat ben om de tigste herhaling van dr. Phil uit te knallen, vind ik ‘t een nóg grotere prestatie. Ik ga beide boeken zeker lezen.Ik ben een beetje laat met mijn felicitaties omdat de reacties hier nergens op sloegen. Welles-nietes, zwart-wit, Voldemort-Harry Potter die rustig van het ene log naar het andere hopten. Nu de rust is weergekeerd, sla ik alsnog mijn slag … :-)
» Posted By Wieteke On August 23, 2007 @ 18:22
Van mij mag er nog meer weg. Het is toch “De pot verwijt de ketel …”?
» Posted By Wieteke On August 13, 2007 @ 18:20
… maar voorkomen is altijd nog beter dan genezen … En zo is het maar net!
Prettige dag allemaal!» Posted By Wieteke On August 08, 2007 @ 23:01
In míjn allerlaatste bijdrage beperk ik me tot “en weer ben ik het helemaal met Sjaak eens” (ja Joan, ik trek weer eens gezamenlijk op!). Ik beperk me tot lezen. Maar niet te vaak, want ik zie meer herhalingen van zetten die wél blijven staan …
» Posted By Wieteke On August 06, 2007 @ 22:58
… en ik ben er wel klaar mee …
» Posted By Wieteke On August 03, 2007 @ 22:55
«« Back To Stats PageHet lijkt er op dat alles bespreekbaar is als je maar met een paar mensen meekletst. Als 3 personen afzonderlijk vraagtekens plaatsen dan wordt er gesproken over een ‘gezamenlijk optreden’. Mag ik verwijzen naar het laatste stuk van Karin Spaink in het Parool:
“Dan verwijst een halve onbekende ineens naar iets dat ik ergens heb geschreven, en ontleent daar een air aan alsof we op intieme voet staan, wat niet waar is. Want ik heb het hem of haar niet verteld, maar een amorf publiek. Terwijl ik uiteraard wel hoop dat iemand iets aan zulke betogen heeft – er inzicht door krijgt, zich gesterkt voelt, of iets heeft gekregen om fijn de tanden in te zetten – vind ik tegelijkertijd dat ze er geen rechten op mij aan mogen ontlenen; dat clasht dan wel eens.”
Als ik dingen lees waarbij ik mijn bedenkingen heb, staat het mij vrij om te reageren. Ik heb alles nog eens terug gelezen en ik zie geen onvertogen woord. Wat Sjaak en Juzo schrijven is hun zaak, niet de mijne. Karin beschrijft wat zij denkt, voelt en meemaakt. Ik ook.
Ik heb een keer ‘drogredenen’ laten vallen omdat ik proef dat allereerst de verslaafde aan het woord komt en dan pas het zinnige mens. En die twee matchen niet, dat weet ik uit ervaring. Het wel of niet slikken van pillen of poedertjes is een persoonlijke keuze.
Het woord heisa gebruikte ik omdat het eerlijker is te zeggen: “ik ben verslaafd en ik kan niet stoppen met roken (of stoppen met …), lullig maar waar. De rookgordijnen met kansberekeningen e.d. zijn totaal overbodig. Elke boerenlul weet dat roken niet goed is voor gezonde mensen of mensen met MS, BK of wintertenen. Roken heeft alleen zin om een verslaving in stand te houden. Een roker (drinker, …) zal zijn of haar fort tot de laatste snik verdedigen. Prima, zeker als het leven daardoor aangenamer wordt. Maar ik verdedig mijn fort ook, en ik heb ook recht van spreken.
» Posted By Wieteke On August 03, 2007 @ 22:55