Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 6085
Comments Posted By Joan
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Dank je wel Karin, voor dit artikel.
Ik denk hier al jaren over na. 15 jaar demente ouders was heel zwaar. Zowel voor hen, maar de laatste jaren ook heel erg voor mij. Er was recent op TV MAX de documentaire over de 59 Erik, VWO-leraar met Alzheimer. https://www.npostart.nl/een-poging-tot-vrolijk-verval/23-09-2018/POW_03993425 Dat gaf mij toch weer een nieuwe kijk op het leven met dementie. Het kan anders dan ik heb gezien.
Maar het blijft bijzonder moeilijk om een goed plan te maken. Mijn man en volwassen kinderen weten precies hoe ik er over denk en zullen me steunen als dat nodig is. Maar anderen “opzadelen” met mijn beslissingen, wil ik beslist niet. Dat wil ik voor zijn. Als het ooit zover komt.
Nogmaals dank.» Posted By JoAn On October 24, 2018 @ 15:15
Wat trouwen voor je inhoudt, voor waarde heeft, kan (blijkbaar) zo veranderen met de fase van je leven waar je in zit, met de dingen die je meemaakt. Voor mij had het huwelijk nooit een grote waarde en mijn vriend wilde nooit meer trouwen na een eerste mislukte huwelijk maar toen hij ernstig ziek was voelde het voor mij opeens als een heel dringend iets: als een ‘recht’. We zijn uiteindelijk niet getrouwd, hij overleed in alle opzichten te snel, maar ik voel me wel zijn weduwe (na een relatie van ruim 21 jaar) terwijl ik nooit had gedacht aan die titel te hechten. Ik noem hem nu ook meer dan ooit tevoren ‘mijn man’.
Ik vond het een prachtig artikel, kon helemaal invoelen hoe dat voor jullie moet zijn (geweest) en denk dat het voor Christiane heel prettig is geweest zo’n echtgenote als waakhond naast zich te hebben.
Ik wens je heel veel sterkte in deze verdrietige tijd.» Posted By Joan On March 18, 2013 @ 21:55
In de eerste plaats, Karin, heb ik lange tijd getwijfeld of ik zou reageren op je bericht onlangs dat je vijf jaar vrij bent van borstkanker. Hoera! Moest ik nou waarschuwen je ook eens periodiek overall te laten checken, of is dat onnodige ongerustmakerij gerelateerd aan mijn eigen situatie? Ik doe het toch maar, niet alleen voor jou maar voor iedereen die er misschien niet aan zou denken. Zelf ben ik 6 jaar vrij van borstkanker en ik heb geen enkel probleem op de arbeidsmarkt ondervonden ten gevolge van mijn ziekte.
Wel had ik, al vrij geruime tijd, steeds last van wat pijn in m’n onderbuik, zo’n gevoel dat ik vroeger had voordat ik ongesteld zou worden. Nou was ik ook net de 60 gepasseerd en zoals ik sindsdien vaak heb uitgelegd: Weet ik veel hoe het voelt om 60 te zijn? Daar horen misschien wel pijntjes bij die je vroeger niet had en die je moet accepteren als onderdeel van het verouderingsproces.
Was lekker in Berlijn en werd daar wakker met bloedvlekken op mijn laken. Tja, dat is wel een serieus teken dat iets fout zit en ik zat gelijk bij mijn huisarts. Vervolgens ontstond ruis. Er werd aan beide eierstokken een tumor gevonden ter grootte van een sinaasappel. Goedaardig, grote opluchting. Wel was iets fout gegaan bij de operatie, waardoor ik na ruim een week kotsen en heftige pijn weer geopereerd moest worden. Bij de eerste operatie was ook een curettage gedaan en er waren wat onrustige cellen gevonden, zodat ik in overleg met mijn gynaecoloog besloot tot baarmoederverwijdering.
Maar de gynaecoloog vond wel dat ik eerst wat aan moest sterken van beide voorgaande operaties. De hevige buikpijn die ik inmiddels had werd geweten aan darmverklevingen door de 2e operatie, het bloed in de urine aan een ontsteking door katheters tijdens de beide operaties. Uiteindelijk werd op de dag van de derde operatie een inoperabele tumor aangetroffen, baarmoederhalskanker, naar later bleek fase 4A.
Ik schrijf dit niet om enigerlei troost te krijgen want die krijg ik in zeer ruime mate van vrienden, familie en collega’s en daaraan heb ik ruimschoots genoeg.
Wel om een waarschuwing te doen uitgaan (afgezien van Karin en ikzelf hebben meer vrouwen die hier schrijven/lezen borstkanker gehad): vergeet de rest van je lichaam niet! Wees alert op andere klachten, ook zonder uitzaaiing kan een zelfstandige kanker ontstaan in eierstokken, baarmoeder of baarmoederhals.
Overigens krijg ik niets dan steun van mijn werkgever. Veel bezoek, niet alleen vrienden, maar ook collega’s komen voor me koken, ik krijg bezoek van mijn werk in het ziekenhuis als ik daar lig, en ik weet zeker dat ik met open armen verwelkomd zal worden als mijn gezondheid dat weer toelaat, zelfs als het slechts van korte duur zal blijken te zijn omdat de kans dat de ziekte terug keert bij deze fase vrij groot is.
Overigens heb ik ook een aantal vrienden met chronische ziektes en ook zij ondervinden geen problemen op de arbeidsmarkt. Dat komt waarschijnlijk ook omdat geen van hen, en ook ikzelf niet, werkzaam zijn binnen beroepen die vooral een beroep doen op fysieke kracht.
» Posted By Joan On April 30, 2011 @ 19:02
Zelfmoord gaat niet op recept II
Darella, ben blij dat je een pauze hebt genomen. Ik kan me bijzonder goed voorstellen, na alles wat gebeurd is, dat je dat van je af wil schrijven. Ik kan trouwens ook begrijpen dat je dat op een anonieme website doet. En toch, en toch, ik wens je wat beters toe, Darella, tenzij het je natuurlijk echt helpt. Je komt op mij meer dan verstandig genoeg over om voor jezelf die afweging te kunnen maken.
En voor de beledigden en met name Emma: Als dit echt het ergste is dat je ooit gelezen hebt, Emma, dan lijk je me echt te kwetsbaar voor dit leven. Dan moet je niet in dat harde Holland zijn. Probeer het eens op de Falklands! Weet nog wel hoe ik me heb bescheurd om dat echtpaar, lang geleden, dat hun toevlucht daar zocht omdat ze al net zo min tegen dat doodgewone profane leven konden als jij klaarblijkelijk kunt. En dat die Falkland oorlog toen uitbrak. Maar twee keer oorlog daar binnen zo’n relatief korte tijd, lijkt me niet echt waarschijnlijk. En wat ik elke potentiele het leven zathebber nog zou willen meegeven: Neem de dood als laatste optie. Ik bedoel, je hebt maar 1 leven. Meer heb je er echt niet. Bedenk dus eens, als je dat leven toch kwijt wilt, wat je ermee kunt doen. Ga vluchtelingen in Afrika helpen. Ga in Mexico de misdaad bestrijden. Als je leven helemaal niks waard is en je wilt ervan af, doe er dan nog iets mee!
Als je dat niet kunt, omdat dat net het probleem is, dat je zo graag iets wilt maar te depressief bent om nog iets te kunnen doen, zoek dan hulp alsjeblieft. En als je zo’n zalverig type treft, zoek dan andere hulp of zeg je naasten dat dit niet inspireert. Of als het echt helpt hier te schrijven, schrijf dan hier.Met alle risico’s vandien. Dit is een publieke website.
» Posted By Joan On April 20, 2009 @ 00:44
Maar het was niet mijn bedoeling om al te hard op tenen te dreunen, hoor! Ik heb mijn weblogverslaving verplaatst naar een Wilderssite en zit die aanhang nou te jennen. Dat is absoluut wel amusant, want misschien is niet alle Wilders-aanhang dom, maar op deze site wel. Echt heel bijzonder dom en daardoor tuinen ze in elke val die je met woorden opstelt. Er zit ook echt tuig van de richel tussen, met strafbladen en zo en van echt extreemrechtse groeperingen. Daar werd ook een filmpje van vertoond waarop ze met een spandoek liepen met de tekst “Linkse kerk eigen volk BARST”. Zonder enig leesteken. Daar heb ik me weer even vrolijk over gemaakt, en dan reageert zo’n halve zool weer met onmachtige bedreigingen en ik word er gewoon een beetje melig van. Dus vandaar.
» Posted By Joan On April 15, 2009 @ 00:57
Heeft Karel eens een positief effect op een vrouw, is het weer niet goed!
» Posted By Joan On April 14, 2009 @ 23:53
514. En als je trouwens je eigen geciteerde “WIJZE TEKST” ter harte had genomen, Ans, had je al helemaal niet hoeven reageren. Want niet het feit dat bij mij de tranen over de wangen rolden na eerst Darella’s “je moet wel een zandbak in je ogen hebben!” en “hij tikt zich lamme polsen om aandacht te krijgen” en dan nog die hele wisselingen tussen Harpij en Karel en hoe heet die ander ook alweer, Janus geloof ik, en dan nog, als je al zat te schuddebuiken, dat:
I’ve turned my own name back to front
and called you, DOG, my friend.
dan zijn het toch echt jouw gedachten die dat kwetsend maken, hoor, dat ik dan zit te schuddebuiken van het lachen.» Posted By Joan On April 14, 2009 @ 23:52
514: Dat zegt dat ik aanmerkelijk meer humor heb dan jij, Ans.
Als ik me probeer voor te stellen dat iemand ijverig, steeds naar het boek kijkend waar het in staat en dan weer naar z’n toetsenbord, hoewel, aan de lappen tekst te zien typt Karel wel blind, de volgende tekst echt serieus weet op te schrijven:
The little creature said, Dear Lord,
there’s not one left for me.
The Father smiled and softly said,
I’ve left you to the end.
I’ve turned my own name back to front
and called you, DOG, my friend.dan vraag ik me eerst af of Karel ons allen, met z’n gigantische lappen tekst, z’n plastische beschrijvingen van het gevoel van het lijf van zijn vrouw naast hem, zijn beschrijvingen van het geven van reiki en van zijn zit op het meditatiekussen, niet collectief gigantisch in de maling zit te nemen. Als ik dat bedenk, dan begin ik dus al een lachkriebel te krijgen. Als ik dan vervolgens nog bedenk dat iemand zo’n corny versje echt serieus opschrijft, dan zit ik gewoon in m’n broek te pissen van de lach. Maar nou sta ik als vrolijk bekend.
Dood hoort bij het leven hoor Ans, en doodswensen ook. Ze zijn ook geen excuus. Je hoeft mensen die zo door en door blijven gaan als Karel echt niet met kleine witte handschoentjes aan te pakken, tenzij je toevallig psychiatrisch verpleger bent en vindt dat het toch eens tijd wordt de dwangbuis aan te gorden.
» Posted By Joan On April 14, 2009 @ 23:42
Darella, hartstikke verstandig dat je ermee stopt. Ik lees een doodenkele keer wel eens iets (het tempo waarin geschreven wordt kan ik niet bijhouden) en om jouw laatste bijdrage voor de korte waarin je constateerde dat je geschift was om nog te reageren heb ik me tranen zitten lachen, op het wrange einde na natuurlijk. Maar je lijkt ook in de weblogschrijfverslaving terecht te zijn gekomen, waar ik zelf ook wel eens mee kamp.
Toen ik vervolgens nog dat gedicht las van Karel (ik had hem eerder al eens prostitutiebezoek willen aanraden, maar vond dat een beetje cru naar iemand met wellicht een oprechte doodswens) lag ik helemaal snikkend achterover in m’n stoel. (van de lach dan natuurlijk). Maar een oplossing lijkt het me wel. Karel koopt een hond. Dan zijn veel van zijn problemen opgelost. En verder gaat hij mediteren. Kan hij op z’n eigen navel gefixeerd blijven zonder daar anderen mee in de weg te zitten.
» Posted By Joan On April 13, 2009 @ 14:43
Ik ben het daar niet helemaal mee eens, dat depressieve mensen realistisch zouden zijn. Als dat realisme ertoe leidt dat je niet meer aan het leven deelneemt, geen energie meer hebt, niet kunt horen hoe prachtig bijvoorbeeld muziek kan zijn, niet meer voelt hoe heerlijk het is als zo’n lentebriesje langs je lijf speelt als je buiten loopt, niet meer kunt genieten van al die bloemen die zomaar helemaal voor niets weer uit de bodem komen, dan heeft depressie en niets met realiteitszin te maken, en al helemaal niets met leven.
Het heeft dan voornamelijk te maken met een voortdurende contemplatie van de eigen navel met voorbijgaan aan de hele rest van de mensheid. Sneu genoeg als je er aan lijdt, maar ga het alsjeblieft niet verheerlijken. Als mensen zichzelf door een roze bril bekijken en dat als gevolg heeft dat ze van de interactie met anderen en van het leven in het algemeen genieten, dan zou ik eens gauw naar een opticien gaan voor een roze bril.
» Posted By Joan On April 10, 2009 @ 15:23
Waarbij de ‘essentie van het bestaan’ natuurlijk ook nog een variabele is. Op dit moment voor mij nog een derde matze met roomboter en kristalsuiker, terwijl een ander hier misschien bezig is een brief voor de achterblijvers op te stellen. Diegenen zou ik willen aanraden eerst toch nog even een matze te nemen, met dik roomboter en suiker, en daarbij een kop lekkere thee, niet zo’n vies zakje uit een pakje dat al een jaar staat, maar echt lekkere, vers gezette thee.
Praten we daarna op een ander tijdstip weer verder.» Posted By Joan On April 08, 2009 @ 00:05
Met daarbij als voorbeeld dat ik in een ver verleden zou hebben geleden dat ikzelf op zou kunnen schrijven “Lijdt je” ipv “lijd je”? Een mens kan het zichzelf zo moeilijk maken als hij of zij wil en daarbij de essentie van het bestaan helemaal kwijt raken.
» Posted By Joan On April 08, 2009 @ 00:00
Karel, wat jij beschrijft is voor mij (en ik denk voor elk mens) erg herkenbaar. Soms heb je ineens een onverklaarbare dip. Zelf had ik het zondag. Normaal werk ik 4 x 9 uur per week en dat laat vrij weinig tijd op die dagen. Vrijdag heb ik vrij, afgelopen vrijdag heerlijk wezen wandelen met een vriendin in de duinen tussen Den Haag en Wassenaar. ‘s Avonds naar een voorstelling, met een stel vriendinnen, waar een andere vriendin in meespeelde. Zaterdag naar Brussel, waar ik met iemand had afgesproken, heerlijke dag met nog mooi weer. Zondag zou ik naar een lunch en later die middag naar een leuk Jazzcafe hier in mijn stad, waar een opening was die verzorgd was door een goede vriend, ik kon het dan gelijk combineren met de verjaardag van zijn vrouw. Leuk, leuk, leuk dus allemaal in de planning.
Alleen, ik werd zondag helemaal verkeerd wakker. Met gedachten aan een ex van inmiddels toch echt wel vrij lang geleden, maar alle emoties waren weer alsof ze van gisteren dateerden. Het enige wat ik nu kan bedenken om zo’n dag draaglijk te houden is dat ik uit ervaring weet dat het morgen minder erg zal zijn. (Dat geldt dan natuurlijk voor mezelf, daarmee zeg ik niet tegen iedereen dat het morgen wel weer over zal zijn). Maar de lunch afgezegd, de leuke opening later op die middag afgezegd, dat laatste bij een goede vriendin tegen wie ik alleen maar hoefde te zeggen: Ik zit in een dip. Snapte ze gelijk.
De volgende dag en vandaag was de dip over. Weer gewoon m’n vrolijke en ondernemende zelf. Een ‘masker’ heb ik nooit op. En mijn soms wisselende stemmingen heb ik met veel mensen die ik ken gemeen, worden door niemand als vreemd ervaren, en maken deel uit van mijn mens zijn zonder enig masker.Dus mijn vraag aan jou is, Karel: Verwacht je geen dingen van jezelf die verder niemand van je verwacht? Lijdt je niet aan wat je jezelf oplegt?
» Posted By Joan On April 07, 2009 @ 23:54
Zelfmoord gaat niet op recept III
Tartarus, je hoort mij als vegetarier en lid van zo’n 7 verenigingen van natuurbehoud en milieu niet zeggen dat het niet boeit dat plant- en diersoorten uitsterven. Alleen vond ik het zelf wel verfrissend op de radio te horen, en ik reageerde op Ans die er echt mee zat, dat iemand die er verstand van had (ben de naam inmiddels kwijt maar dacht dat het in Vroege Vogels was afgelopen zondag, in elk geval op Radio I) dat wij ons in de schuldgevoelens wentelen maar dat volgende generaties gewoon met de eigen overleving bezig zullen zijn en zich echt niet zullen bekreunen dat wij de tijger, de gorilla, etc. hebben laten uitsterven. Omdat wij nu ook niet zo wakker liggen van de dinosaurus en weet ik veel welke diersoorten meer die voor onze geboorte uitgestorven zijn.
Dat was mijnerzijds zeker geen oproep je geen flikker aan te trekken van de huidige klimaatproblematiek. Als GroenLinkser, vegetarier, Slowfooder, principieel geen auto gebruiker, donateur van weet ik veel hoeveel milieuorganisaties tot Bont voor Dieren toe zou het wat vreemd zijn als ik zo’n advies zou geven. Maar Ans maakte zich nogal zorgen over wat onze generatie aanricht op deze aarde.
En dan vond ik het inderdaad wel pragmatisch en waar wat die man op de radio zei. Dat elke generatie zich weer aanpast aan de situatie waarin ze geboren is. Ik heb mijn ouders en verdere familie vaak gehoord over Pschorr, en over hoe leuk mijn geboortestad Rotterdam was voor het bombardement. En ik weet dat o.a. de dinosaurus is uitgestorven. Maar, zoals die meneer op de radio al zei, ben ik nooit bezig geweest met de verwoeste stad van mijn ouders, want daarin heb ik niet geleefd. En ik heb die dinosaurus echt nooit gemist, was al heel tevreden met die tijger in Diergaarde Blijdorp, hoe suf die er ook uitzag en hoezeer ik die ook een leven in de vrije natuur gunde.
En over 100 jaar zal dat voor de mensen die nog niet geboren zijn maar dan leven, op een moment dat jij en ik dood zijn, precies hetzelfde gelden.
Ans, blij dat je opkikkerde van wat ik schreef. Ik vraag me soms wel eens af, als ik zie wat je schrijft, of je niet te krampachtig bezig bent met het verzamelen van de “goede” mensen om je heen. Het weren van de verkeerde is al een goede eerste stap. Ik kan het vanuit de luxe van veel vrienden om me heen misschien makkelijk zeggen, maar desondanks blijft het waar. De enige constante in je leven ben jezelf. De enige die alles met je gedeeld heeft ben jezelf. Met niemand zul de je intimiteit kennen als die je met jezelf deelt. Persoonlijk ben ik echt verschrikkelijk blij met mezelf. Als je zoiets zegt kun je sommige mensen tot de hoogste toppen van frustratie brengen, maar als je blij bent met jezelf dan raakt dat je absoluut niet (hoewel het wel helpt als er nogal wat leuke mensen ook blij zijn met jou). Maar Ans, voordat je je nou gaat richten op de “goede” na de “verkeerde” vrienden, richt je dan eerst eens op jezelf. Jij bent voor jezelf de enige basis. Andere mensen kunnen daar een bijdrage aan leveren, soms zelfs een heel prettige bijdrage. Maar de essentie zit in jezelf. Ik weet niet hoe ik het zeggen moet. Want voor vrede in het leven, en het gevoel dat je leven wel goed is zo, heb je natuurlijk de interactie met anderen nodig, en het prettige gevoel dat die anderen je wel een plezierig iemand vinden en om je geven, zoals jij dat omgekeerd voelt naar de mensen die je graag om je heen hebt. Ik denk, terwijl ik niet wist hoe ik het zeggen moest, dat de essentie zit in het woord “plezier”, waarmee ik niet op je knieen slaan van de lol bedoel, hoewel het daar soms wel deel van kan uitmaken. Plezier in de zin van prettig, uplifting, energie gevend. Zonder veel bombarie en gedoe. Nou, weet niet of je me snapt, maar ik wens het je wel toe, Ans.
» Posted By Joan On July 30, 2009 @ 23:49
Ans, ik hoorde zondag iemand op de radio die zei dat het allemaal helemaal niks gaf, dat de tijger en de panter straks is uitgestorven en dat het klimaat verandert. Hij zag dat pragmatisch, vroeg: hoeveel last heeft de hedendaagse mens van het feit dat ook vroeger diersoorten zijn uitgestorven en hij ze nooit gekend heeft? En daar zit natuurlijk wel iets in. De mens heeft een groot adaptatievermogen en weet altijd wel weer een manier te zoeken om er het beste van te maken.
Ik ben het totala niet eens met de visie van Henk dat de mens een mislukt wezen is. Als je ziet wat de menselijke soort niet allemaal tot stand heeft gebracht, hoe altruistisch mensen kunnen zijn, hoe helemaal niet alleen op zichzelf gericht maar juist ook op anderen, dan ben ik erg optimistisch gesteld over de toekomst. Kijk eens naar de mensenrechten, hoe die zich ontwikkeld hebben. Kijk eens naar de emancipatie van vrouwen en zwarten. Dan heb je toch alle reden te denken dat het alleen maar beter en beter zal gaan, in de toekomst?
Losmaken van familie en verkeerde vrienden doe je niet zomaar even. Dat is een proces van vele jaren. Wel een proces dat leidt tot een gelukkiger leven. Geen mens is eeuwig zielig. Mensen die zich wel zo voordoen manipuleren de boel. Ik had vroeger ook een heel stel ‘slachtoffers’ om me heen, ze hadden een ontzettend fijne neus om me te vinden. Zagen waarschijnlijk een gebrek aan weerbaarheid, een bepaalde kwetsbaarheid en een onvermogen om neen te zeggen. Het is gek, ik ben inmiddels al vele jaren omringd door doodgewoon leuke en normale mensen en er is echt nooit meer een poging van een “zielig” iemand om me te strikken. Ik hoef er helemaal niks voor te doen, zoals ze me vroeger altijd haarfijn wisten te vinden, zo zien ze nu aan me dat ze bij mij nul op het rekest zullen vangen. Ik raad je dus aan, Ans, te proberen je te concentreren op dingen die je energie geven en waar je blij van wordt. Dat gaat niet in een week of een jaar, het is een proces. Maar wel een proces met een prettige afloop. Kan ik je uit eigen ervaring verzekeren. Met familie blijft het natuurlijk, zoals Thian ook al zegt, altijd moeilijk. Dat komt ook door de gemengde gevoelens, omdat je ook wel weet dat zij het – op een voor jou niet geschikte manier – meestal wel goed bedoelen. Toch kan het soms beter zijn dat contact op een erg laag pitje te zetten. Gewoon, uit zelfbehoud.
» Posted By Joan On July 28, 2009 @ 22:26
48. Ans: Mijn huisarts, die vrij conventioneel is, heeft tegen mij gezegd dat het soms inderdaad beter is echt geen contact meer te hebben met je familie en dat dit in elk geval in mijn geval geldt. Ik heb de laatste vier jaar drie keer contact gehad met familie en drie keer liep het op een – door mij niet gezocht – drama uit. Ik was elke keer wel echt erg van slag daardoor. Er speelt ook mee dat ik een normaal alcoholgebruik heb en mijn familie stevig drinkt. Ik heb de laatste keer dat ik mijn oudste zus zag en ze me verzekerde dat ze wel degelijk veel van me hield (al stond haar gedrag daar wel haaks op) gezegd dat het inderdaad klopt dat drank meer kapot maakt dan je lief is, en ik laat me niet meer verleiden tot nieuw contact, zonder daarbij te zeggen dat alles aan mijn familie ligt, het is een wisselwerking.
Emma, ik lijd al jaren niet meer onder onterechte schuldgevoelens. Wat bij mij effectief is geweest is om heel bot en cru te doen tegen degenen die me een onterecht schuldgevoel wilden aanpraten. Echt zo van: O, moet ik me nu schuldig voelen? Sodemieter jij lekker op, want aan dat soort spelletjes doe ik niet meer mee. Het is namelijk een neurotisch spelletje. Jij in de rol als zwart schaap die de oorzaak zou zijn van alle narigheid, de anderen in zo’n patroon die het zogenaamd beter zouden weten en de wijsheid ook voor jou in pacht zouden hebben. Als je je daaraan onttrekt, dan kun je je energie anders gaan richten. Op een goed leven voor jezelf, bijvoorbeeld. Waarmee ik natuurlijk niet zeg dat je je niets van anderen moet aantrekken. Maar er zijn genoeg leuke, aardige mensen die je niet in een neurotisch rollenpatroon gedrukt houden en waar je op een normale manier mee om kunt gaan. Zodra mensen een echte last in je leven worden, of jij dat wordt in het leven van een ander, dan is er iets grondig mis gegaan. En ik heb het dan natuurlijk niet aan dingen waar geen van beiden iets aan kan doen, maar over het normale leven van alledag.
» Posted By Joan On July 18, 2009 @ 14:22
35. Nee Magnani, ze is al jaren dood. Is maar 47 geworden. Ik dacht destijds niet dat ik het zou redden toen ze kanker kreeg en dood ging, maar ik bleek meer dan genoeg te hebben meegekregen om het daarna zelf aan te kunnen. Ik weet nog dat ik voordat ik haar leerde kennen me niet voor kon stellen dat mijn leven ooit psychiater- en depressievrij zou kunnen zijn. Maar ik heb sindsdien nooit meer iemand nodig gehad. Ik heb echt een leven van voor en na. Vind het wel eens heel erg jammer, met die beperkte tijd die je leeft, dat ik de helft van m’n leven verkloot heb destijds, aan de andere kant vind ik het knap dat ik het heb volgehouden. Dat was eigenlijk destijds ook wat me op de been hield. Instinctief wist ik altijd wel dat ik erg sterk was, dat in mijn leven dingen gebeurden en waren gebeurd die de meeste mensen niet meemaakten, al was mijn referentiekader toen nog zo klein en al sprak ik met niemand over wat met me gebeurde. Ik had altijd zoiets: Als ik het leven niet aan kan en steeds dood wil, en al die andere mensen het kennelijk wel aan kunnen terwijl ik van mezelf weet dat ik sterk ben, dan moeten de omstandigheden in mijn leven anders zijn. Dat waren ze ook, toen. Daarom heb ik met veel van toen totaal gebroken. Nou had ik het geluk dat ik een tijd een WAO-uitkering heb gehad destijds, in de tijd dat ik in therapie was. Terecht trouwens. Ik weet nog dat ik destijds echt de overtuiging was toegedaan dat ik de reincarnatie van een kampbeul was die in dit leven gestraft werd voor dingen die ik in een vorig leven had begaan. Je kunt een vreemde logica krijgen als er maar genoeg op je schuldgevoel gewerkt wordt. Maar gelukkig, en dat was ook de reden waarom ik heb gereageerd, kun je het wel echt helemaal achter je laten uiteindelijk. Ik ben echt een nieuw leven begonnen, met andere mensen, ben later nog gaan studeren, en tegenwoordig vind ik het vooral jammer dat ik al ver over de helft ben. Zou nog wel honderd jaar doorwillen, maar dat gaat dus niet lukken.
» Posted By Joan On July 18, 2009 @ 00:06
30. Magnani, ja, ik ben wel helemaal van mijn suicidale neigingen en depressies genezen, onder andere door hulp van een erg toegewijde psychiater, die mij voldoende steun gaf om het aan te durven mijn leven helemaal om te gooien. Zonder die steun zou ik dat wel gekund, maar niet gedurfd hebben. Ik heb er destijds behoorlijk wat mensen uitgegooid en nieuwe vrienden gemaakt die beter bij me pasten. Ik paste niet in de eerste helft van mijn leven. Was erg ongelukkig, was heel vaak ernstig depressief, heb meerdere zelfmoordpogingen gedaan waaronder eentje zo kantje boord dat ik enige tijd in coma heb gelegen daarna en daarna nog een tijdje in een rolstoel heb gezeten.
Heb ik nu nooit meer enige neiging tot depressie? Ja, natuurlijk wel, maar ik heb goed geleerd ermee om te gaan. Ik kan het leven stukken beter aan, met alle aspecten die erbij horen. Kan plannen maken en die ook laten uitkomen, heb een behoorlijk zelfvertrouwen en ben weerbaar (die weerbaarheid geeft ook weer zelfvertrouwen). En sommige dingen zal ik nooit kunnen, dat heb ik van mezelf geaccepteerd. Denk ik nooit meer aan zelfmoord? Nou, niet vanuit een ongelukkige uitgangspositie. Ik denk wel eens dat ik later, als ik oud ben en in omstandigheden kom te verkeren die voor mij niet leefbaar zijn, zelfmoord heb als alternatief, omdat ik door de haast geslaagde poging in het verleden weet dat ik het durf. Dat is een geruststellende gedachte voor mezelf, maar ik sta er al decennia heel anders in dan jullie dat nu doen. Verder heb ik een bevredigend en goed leven weten op te bouwen, waar ik heel gelukkig mee ben. En wat ik kan, kunnen anderen ook.
» Posted By Joan On July 17, 2009 @ 12:44
Schelden was eens een keertje, na al mijn ingehouden, keurig nette reacties, WEL nodig. Anders dringt er nooit iets tot jullie botte koppen door.
Verder wil ik nog wat cijfers noemend.De beroepsbevolking in Nederland bedraagt ruim 7,7 miljoen.
Daarvan krijgen thans 470.000 personen een werlkoosheidsuitkering en daar kunnen ze met deze crisis niks aan doen.290.000 personen krijgen een bijstandsuitkering.
Het aantal mensen met een WAO-uitkering bedraagt nog slechts 525.500.
Daarnaast krijgen 69.700 mensen een Wia-uitkering, en 190.200 mensen een Wajong-uitkering. Daarbij vergeet ik nog even 19.300 IVA-uitkeringen. Maar tellen kan ik gelukkig nog wel.We hebben het op die beroepsbevolking slechts over 1 miljoen vijfhonderd vierenzestig duizend personen met een uitkering.l
Het aantal AOW-uitkeringen bedraagt 4 miljoen, vijftig duizend. Uiteraard maken AOW’ers geen deel uit van de beroepsbevolking.
Laat de getallen eens op je inwerken. Lees nog eens wat ik schreef. En verder interesseert het me geen ene malle moet wat je er mee doet. Ik zal deze site verder mijden. Ik word er namelijk kotsmisselijk van/
» Posted By Joan On June 17, 2010 @ 22:43
Wat voor stel gestoorde psychopaten zijn jullie? Ik schreef dat iemand die me zeer na stond aan het dood gaan was. Hij is nu dood. Iemand die ik 25 jaar kende, een lieve, erudiete man, echtgenoot van mijn zusje. Verder is de vriendin die een hersenbloeding heeft gekregen overgebracht naar een revalidatie-oord, nog steeds geheel verlamd.
Maar jullie zitten mij voor asociaal uit te maken, omdat ik iets zei over 41 jaar lang belasting betalen.
Jullie zijn psychopaten. En kennelijk is er met mevrouw Spaink ook iets grondig mis gegaan. Ik las ooit haar boek over de orenmaffia. In retrospect ook al een egodocument, geschreven vanuit een bepaald narcisme. Het hielp toen alleen mijn zo erg lieve vriendin zo, ie dood ging aan kanker, een kindje van 7 achter liet, ik werd een fan van mevrouw Spaink.
Daar ben ik wel op terug gekomen. Maar veel mensen maken de belofte die er in ze schuilt niet waar.
Inmiddels kan ik veel herkennen van wat ik in een 20 jaar eerder dan de leeftijd van mevrouw Spaink gelegen stadium achter me liet en ik vind haar al net zo sneu als de weinige gasten op haar weblog.
En er hoeft echt niemand meer te reageren. Ik keek hier al nooit meer sinds mevrouw Spiank in haar ziekelijke drang een zelfmoordlogje begon. Sinds mevrouw Spaink een net nieuw verkozen Kamerlid zo maar even, met alle persoonskenmerken, als stalker wegzette trerwijl zij zich tegelijkertijd zo bijzonder inzette voor de privacy.
Eneue, zieke mensen. Met een stel uitvreters als HenK of Nachthenk ertussen. Heeft al drie decennia niet meer kunnen werken, omdat zijn moeder hem heeft afgestaan. God save the Mother!!! Die heeft inzicht gehad. Als baby moet het al net zo’n egocentrisch stuk verdriet zijn geweest als nu.
Doei allemaal!!!
In mijn stad is al een project in een probleemwijk die geheel uitkeringsvrij wordt gemaakt. Hopelijk stappen ze gauw over naar de wijk van HenK. Die gun ik wel een oranje pak achter de vuilniswagen, om eindelijk eens te betalen voor 3 decennia uitvreterij.
Geldt dat voor iedereen? Nee, uiteraard niet. Ik vind het goed en moedig van Thian dat ze een behandeling krijgt en natuurlijk kun je dan niet werken. Wat Thomas betret ken ik niet de aard van zijn stoornis, ik ken nogal wat mensen die ondanks psychoses of angsdtstoornissen toch in elk geval parttime werken.
HenK heeft het natuurlijk erg goed voor elkaar, inmiddels 35 jaar lang. Toen was de cultuur nog zo dat je ermee weg kwam, een leven lang uitvreten van de belastingbetaler als je zei dat je moeder je al bij de allereerste aanblik te veel vond (hoe begrijpelijk ook, in het veval van HenK). Daarvoor natuurlijk wel even gewerkt totdat hij de maximale WAO-uitkering kreeg,ook geen scrupules om met zijn eeuwig durende depressies z’n vrouw t ebezwangeren want wat maakt het uit als je je kinderen een rotjeugd bezorgt als je daarmee ge eigen egocentrisme kunt bevredigen.
Jullie zijn om helemaal kotsmisselijk van te worden. En ik ben zeker niet rechts. Ik ben ook zeker niet alleen. Gisteren zat ik met een man of 30 te eten en ik bracht dit ter sprake. Allemaal mensen die links hebben gekozen. En niemand die enige begrip kon opbrengen voor dit zootje uitvreters. Doei!!!! Ik hoop dat jullie, met uitzondering van mensen die echt werken aan hun herstel, gauw aan het werk worden gstuurd, en dat jullie voor 100% gekort zullen worden op je uitkering als je daar ook weer een zootje van maakt. Als mijn geduld op is, dan kun je je voorstellen wat rechtse mensen van jullie soort zal vinden.
» Posted By Joan On June 17, 2010 @ 21:48
Maar goed. Al ijs makende (het ouder worden heeft zijn geneugten, als daar zijn vers roomijs zonder je iets aan te trekken van je lijn) bedacht ik dat ik me schuldig maak aan juist die dingen die ik zelf zo haatte vroeger toe ik met mezelf niet door het leven kon en zo ernstig depressief was dat het me toch zeker wel 15 van mijn beste jaren heeft gekost. Elk mens moet z’n eigen builen vallen en z’n eigen ontdekkingen doen in het leven, daar kun je geen stapjes bij overslaan.
En sommige mensen hebben ook gewoon een psychische ziekte of stoornis die niet zal overgaan.
Dat zie ik wel eens over het hoofd, in mijn drang om mensen die gebukt gaan onder trauma’s, die gebukt gaan onder dingen die op te lossen zijn, een zetje te geven. Daarbij duw ik vaak te hard, dat kost die mensen te veel energie en mijzelf ook. Dus het beste, allemaal. Ik heb 5 jaar lang zo nu en dan op weblogs geschreven, de aller, allerhoogste tijd er nu definitief een punt achter te zetten.
» Posted By Joan On June 14, 2010 @ 23:06
Nou Thomas, daarover zijn we het dus geheel eens. Ik word er namelijk niet goed van dat je ineens heel omzichtig zou moeten gaan doen omdat iemand toevallig psychiatrisch patient is. Ik ben dat zelf in een eerdere levensfase ook geweest en werd er toen zelf niet goed van niet als een normale volwassene behandeld te worden, maar als iemand die nergens tegen kon.
Verder schoot ik wat uit m’n slof omdat ik zelf toevallig nu veel stress heb, veel meer dan anders. Dan krijg je toch als werkende persoon, niets menselijks is mij vreemd, wel een zo’n reactie van dat zit allemaal maar lekker naar hun navel te staren op mijn kosten, terwijl ik mezelf maar weer bij elkaar moet zien te grabbelen om 6.45 asls de wekker afgaat om aan het werk te gaan.
Terwijl bij mij de dood van mijn zwager die na een akelig ziekbed de komende dagen zal gaan komen, en dan nou juist weer uitgerekend van die echt erg leuke zwager waarmee ik het zo goed kon vinden;
de ernstige hersenbloeding van een vriendin met wie ik elke 6 weken een lang weekend uit wandelen ga, samen met andere vrienden,
de echt heel nare scheiding van een zo heel lieve en goede vriendin,
zo erg veel van m’n energie vraagt. Verder nog 2 vrienden met een zware burnout, bij 1 van de 2 ga ik morgen eten. Dat geeft energie want het is een prettige man op wie ik erg gesteld ben. Maar zijn huidige zware depressie zal me, zeker in de huidige omstandigheden, ook veel energie kosten.Ik denk dat het dat vooral is wat ik zeggen wil en misschien doe ik dat soms veel te fel: Het onderscheid tussen mensen is niet zo groot. Ik heb ook vaak stress, of slapeloze nachten. Merk dan dat ik minder goed presteer dan anders op mijn werk, waar een reorganisatie aan de gang is, en ja, dan word ik vast wel eens onverdraagzaam. En vergeet ik misschien wat psychisch lijden betekent terwijl ik daar in het verleden wel degelijk ervaringsdeskundig in ben geweest en weet dat het soms z’n aangename kanten kent, maar heel vaak ook alleen maar pijn en wanhoop oplevert. De enige keren waarop ik heb gebeden tot een God waar ik niet in geloof was in waarlijke psychische nood. “God, laat het nou ophouden. Lat het nou ophouden God, laat het nou alsjeblieft ophouden”. De enige twijfel die er bij mij is of God niet toch toevallig bestaat komt omdat ik tot twee keer toe, toen ik een einde aan mijn leven wilde maken, een ervaring kreeg die zo mooi was, zo alles omvattend, dat het me net lang genoeg uit mijn toenmalige depressie liftte om er geen einde aan te maken.
Ik zei al Thomas, we zitten in totaal andere levensfases. Ik zit in de fase waarin mensen om me heen op een pijnlijke manier dood gaan aan somatische ziektes en andere hen toegenegen mensen, die ze kennen uit vriendschappen die door een leven heen gevormd zijn, erg verdrietig achter laten. En ik geniet met volle teugen, nooit meer door enige depressie geplaagd, van de jaren die me nog resten in gezondheid.
Ik doe niet badinerend over psychische ziekten. Ik zie het meer als onderdeel van de levensweg van redelijk wat mensen waar je uit kunt komen. En het leven wordt wel honderduizend keer prettiger als je er uit komt. Ondanks alle verdriet wat je ook kan nog steeds te wachten staat. Het zijn juist degenen die er noot zijn geweest die zo krampachtig doen over een psychose, manie of zware depressie. O, o, o, daar moet je een diep respect voor hebben, die mensen gaan door de hel!
Terwijl in realiteit een psychiatrische kliniek geen vreugdevol oord is, maar je zit er wel lekker rustig en hoeft niet voor jezelf te denken of handelen. Ik ben blij dat je wel een beetje in mijn gedachtengang mee kunt gaan Thomas, en niet het slachtoffer zit uit te hangen.
» Posted By Joan On June 14, 2010 @ 22:15
Nou ja, ik had nog een reactie geschreven, maar heb die toch maar weggehaald. En Mariska, het enige wat anders is in Nederland in vergelijking met de ons omringende Europese landen, om het nog maar niet te hebben over de VS, is dat in Nederland (nu nog) een arbeidsongeschiktheidsverzekering bestaat die niet gekoppeld is aan beroepsziekten. Overigens pas sinds 1968, en het zal ook niet lang meer duren waarschijnlijk met het nu komende nieuwe kabinet. Het lijkt me niet dat het percentage van mensen met psychische problemen hier objectief gezien hoger zou liggen dan waar ook elders in de wereld.
» Posted By Joan On June 14, 2010 @ 01:28
Jammer Thomas, dat je toekomstvisie niet verder reikt dan een goede band met de GGZ. Ik zou m’n ambities wat hoger stellen. Verder weet ik uiteraard niet wat Thian meemaakt en wat zij daarover schrijft. Karin heeft die zelfmoordsite zeer terecht besloten gemaakt. Deze is openbaar en daar kan een ieder z’n mening geven.
Ik zie eerlijk gezegd niet zo in waarom mensen met psychische problemen veel behoedzamer zouden moeten worden behandeld dan anderen. Als ik het zo lees heb je een zeer beschermd leven, Thomas. Je vermijdt alle stress en daar wordt rekening mee gehouden. Je enige echte angst is dat je ouders ooit komen te overlijden.
Het lijkt me beter dat we dit gesprek maar staken. We zitten duidelijk in een heel andere levensfase. Ik wens je toe dat met elke angst die bewaarheid wordt en die je aan blijkt te kunnen je zelfvertrouwen zal toenemen en dat je het uiteindelijk niet meer nodig zult hebben iedereen, ook mensen die je totaal niet kent, op een openbare weblog een opsomming te geven van je tegenslagen in het leven. Omdat het hebben van tegenslagen en wel erger dan dat inherent is aan leven, zullen weinig mensen daar geduld mee blijven houden.
» Posted By Joan On June 13, 2010 @ 23:11
Thomas, ik heb niet de minste behoefte hier op een weblog exhibitionistisch bezig te zijn, jij weet niet wat zich in mijn leven heeft voorgedaan en dat wil ik, samen met het overgrote deel van de maatschappij die ook geen behoefte hebben hun prive hebben en houden uitgebreid te etaleren op weblogs, ook graag zo houden. Bijdragen als de jouwe nodigen uit tot exhibitionisme en als je daar niet aan mee wilt doen moet je je mond houden, want dan weet je niet waar je het over hebt, zo komt het op mij een beetje over.
Mijn punt is, dat niemand goed op stress reageert. En mijn punt is ook dat het overgrote deel van de samenleving als ze psychiatrische hulp zou zoeken als psychiatrisch ziek zou worden gekwalificeerd. Net als bij somatische ziekten, vrijwel niemand is geheel gezond. Het gebruik van antidepressiva en slaapmedicatie loopt de spuigaten uit en ik progageer dat zeker niet. Maar je onttrekken aan de samenleving is niet goed voor een mens. Je raakt elk relativeringsvermogen kwijt, je leven concentreert zich alleen nog rond de eigen navel.
Verder is het toch echt heel uitzonderlijk dat al dat arbeidsverzuim vanwege psychische aandoeningen zich zo concentreert in Nederland.
Mensen die werken krijgen al vele jaren acties over zich heen: “Verzuim is een keuze”. De eerste keer dat ik naar zo’n cursus moest had ik net kanker, dus ik vond het nogal cru en bot. Net zo cru en bot als jullie mijn bijdragen vinden. Dat neemt niet weg dat momenteel in planningsgesprekken met werknemers prestatie-afspraken worden gemaakt over ziekteverzuim (niet vaker dan twee keer ziek per jaar) en dat dit normaal wordt gevonden.
Als je zo nu en dan een terugval hebt betekent dat niet dat je dus nooit iets kan doen. Wel natuurlijk in zo’n acute fase als waar Thian nu in zit. Maar dat je echt decennia lang buiten de maatschappij blijft staan terwijl je wel in staat bent zelfstandig te leven, dat gaat mij echt te ver. Maar goed, ik moet hoognodig weg. Naar het feest van een vriendin. Zij is psycholoog en heeft zelf zeker 4 keer als psychiatrische patient in een kliniek gezeten. Dat heeft haar er nooit van weerhouden in de perioden tussendoor gewoon te werken.
» Posted By Joan On June 13, 2010 @ 15:03
In het algemeen: Ik werd even niet goed van dat elkaar bevlekkende gedoe tussen Thomas en Thian. Thomas aan Thian:
“Je hebt alleen een leven gehad dat niet normaal is, buiten je schuld, en iemand die niet jouw leven heeft gehad kan dit niet begrijpen. Dat is waarom sommige mensen ook zo bot kunnen zijn. Dat komt door het makkelijke leven dat ze zelf gehad hebben”.
Thian aan iedereen:
voor het eerst in mijn 40 jarige leven kan en mag ik er over praten,
en dat is een opluchting, eindelijk wordt ik erkent, en mag en kan ik groeien, krijg ik de mogelijkheid, en daar zal ik gebruik van maken.
Hoe moeilijk het door mijn ziekte ook zal zijn.Zolang jullie elkaar maar blijven bevestigen hoe zielig en uitzonderlijk jullie zijn, dan schiet het nooit op. Dan blijf je navelstaren zonder ooit eens te kijken naar al die mensen die tezamen deel uitmaken van deze maatschappij.
Er zijn nauwelijks mensen die een evenwichtige jeugd hebben gehad. Ik ken ze althans niet en ik ken toch ontzettend veel mensen. Als je altijd blijft zeurpieten, tot de dood er op volgt, waar je vader en moeder in tekort geschoten zijn, hoe vreselijk je jeugd is geweest, en dat andere mensen zo botr zijn en je niet begrijpen, dan krijg je dus nooit enig bewustzijn in waar je zelf continu in tekort schiet naar zowel de mensen om je heen als naar de maatschappij waar je deel van uitmaakt. En dat is niet kortzichtig om dat te consatateren. Het is kortzichtig om jezelf extra speciaal te vinden vanwege alles wat je in het leven getroffen heeft, en stekeblind te blijven voor het lot dat vrijwel alle andere mensen op onze planeet en ook doodgewoon hier in Nederland heeft getroffen.
Ik bedoelde niet Thian in het bijzonder, ik vind het flink Thian, dat je op je 40e hulp hebt gezocht, en ik wens je alle goeds, zeker dat er een punt zal komen waarop je het verleden achter je laat en gaat meedoen aan het leven in al zijn aspecten, want je hebt namelijk maar 1 leven en dat is voorbij voordat je er erg in hebt.
» Posted By Joan On June 13, 2010 @ 14:22
En Thomas en Thian, hou eens op met dat slachtoffergedrag. Zal ook wel weer hartstikke bot zijn, maar grow up! Trek die oogluiken eens open, ga de straat op, kijk eens om je heen, zie hoe mensen moeten zien te overleven. Woensdag was ik voorzitter van een stembureau in 1 van de armste wijken van Rotterdam. Samen met een Kaapverdiaanse man, een Turkse vrouw en een jonge ongehuwde Antilliaanse moeder die van de bijstand rond moest komen. Zij deden het alle drie voor het geld, dan konden ze weer 2 weken leven. Maar het enthousiasme werd er niet groter op toen Wilders veruit de grootste bleek te zijn daar in die wijk. Hun vertrouwen in hun blanke Nederlandse buren werd gelijk aangetast. Zo van “ja ja, in je gezicht doen ze poeslief, maar nu zie je hoe ze echt over je denken”. De Kaapverdiaanse man en de Turkse vrouw behoorden tot de werkende armen, die een gezin moesten groot brengen van een bedrag iets boven het minimumloon. Maar baden in zelfmedelijden deden ze niet.
» Posted By Joan On June 11, 2010 @ 20:07
Maurice, het gaat me wat (veel te) ver om een kabinet verantwoordelijk te stellen voor het levensgeluk van haar burgers. Zelfs Jan Marijnissen, toch kampioen staatsverzorging, zei altijd: gelukkig kan de SP je niet maken. Dat kun je alleen maar zelf doen.
Karin, tijdens Balkenende I heeft De Geus het ILO-verdrag opgezegd, of het in elk geval willen opzeggen. Momenteel zal Nederland nog geen internationale verdragen opzeggen of uit de EU stappen, zelfs niet in een kabinet met Wilders er in. Ik sluit echter helemaal niet uit dat Wilders met zijn PVV bij komende verkiezingen de grootste partij wordt en dan kunnen de kaarten zo maar ineens anders liggen.
En ik vind een relatief stabiele economie (nog steeds de beste binnen Europa) wel degelijk een punt in het voordeel van Balkenende. Ik denk dat mensen tijdens een komend kabinet nog naar hem zullen terug verlangen (ik niet overigens. Ik vind het een absolute zegen verlost te zijn van mensen die inhumane uitspraken doen en gelegitimeerd discriminatie mogen bedrijven op grond van iets wat ik als een hersenspinsel beschouw).
Voedselbanken, natuurlijk ben ik daar ook niet blij mee. Maar ik geef er toch de voorkeur aan boven de bedelende bejaarden die ik onlangs in Moskou zag, waar het pensioen net zo veel bedraagt als de huur en waar ouden van dagen de kosten van levensonderhoud dus op straat bij elkaar moeten zien te scharrelen. Ook heb ik liever een voedselbank dan de vele bedelaars in Brussel waar ik een tijd gewoond heb. Ouden van dagen, gezinnen, moeders met kinderen aan de borst, ik zou ze graag een voedselbank gunnen.» Posted By Joan On June 11, 2010 @ 20:00
Thomas, ik vond Balkenende ook een verschrikking, maar het is echt onzin dat Balkenende IV een slecht kabinet zou zijn geweest. Nederland staat binnen Europa vooraan met de laagste staatschuld, de laagste werkloosheid, het gaat heel goed met Nederland. Veel beter dan de Nederlanders zouden verdienen, gezien hun eeuwige gezeur en gezeik.
Thian, dat je redelijk normaal en vrij intelligent zou zijn heb je in elk geval hier goed verborgen weten te houden.
En Sjaak, jouw enige reele keuze heeft geen meerderheid in de Eerste Kamer en ligt dus binnen de kortste keren omver.» Posted By Joan On June 11, 2010 @ 09:01
«« Back To Stats Pageen dat moest natuurlijk zijn: “om NIET te bedenken”.
» Posted By Joan On June 10, 2010 @ 21:45