Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 6085
Comments Posted By Darella
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Zelfmoord gaat niet op recept II
@Jantje: Het is weinig rationeel om boos te worden om een ongeluk of een natuurlijke dood maar ik kan je verzekeren dat vrijwel elke rouwende vroeg of laat onnoemelijk kwaad wordt er om. Denk omdat dit soort emoties en verwerkingsprocessen simpelweg niet uit rationele gedachten bestaat. Het zijn gevoelens die niet voortkomen uit feitelijke constateringen maar uit verdriet, woede, frustratie, gevoelens van onmacht, onwetendheid, onbegrip en dat soort zaken.
Vergelijk het met boos zijn om de oneerlijkheid van het leven. Heeft ook totaal geen nut maar menigeen herkent het.
“Zouden die mensen werkelijk denken: “Jantje, als jij na een x aantal uren van nadenken over mijn leed tot de conclusie komt dat je niet meer hier op aarde wilt zijn, dan mag je van mij er een einde aan maken.”?”
Nee waarschijnlijk zullen ze dat niet denken. Zelfs de mensen die de doodswens heel goed begrijpen zullen zoiets zelden denken. Maar mag je dat van hun vragen dan? Zij doen je in feite toch geen onrecht aan je niet te willen missen of dat verdriet niet te willen (ternzij ze je verplicht laten opnemen, dan wordt het anders)? Buiten dat werkelijk puur altruïsme een niet bestaand fenomeen is, zal het een reactie uit wanhoop en onbegrip zijn. De ander heeft vermoedelijk geen clue hoe je voelt als je diep in een depressie zit of een sterke doodswens hebt. Dat bedoelde ik eerder met het gegeven dat mensen nu eenmaal denken vanuit hun eigen referentiekader.
» Posted By Darella On May 26, 2009 @ 00:53
@Thian: hopelijk vind je hier ook gesprekken die je daardoor wat rust geven en kan je soms kwijt wat je elders moeilijk kwijt kan met praten.
» Posted By Darella On May 24, 2009 @ 14:14
@Jantje(708): de Devaron heeft de minste hulpstoffen voor een vitaminepreparaat maar goed, je had geen last van het merk wat je zelf genomen hebt neem ik aan, dus het was meer voor mensen die een tekort wilen proberen aan te vullen na het lezen van jouw bijdrage.
Het citaat wat je geeft gaat om de toxiciteit van vitamine D zelf. Maar er speelt meer mee wat vitamine D gevaarlijk kan maken. Daarbij gaat het niet om de hoeveelheid die je per dag binnenkrijgt maar om de bloedspiegel en weefselwaardes die je gemiddeld krijgt van de aanvulling. Om te illustreren, ik slik tussen de 400 en 1200 IE per dag en ben in anderhalve maand van 13,5 naar 59 gegaan in bloedwaarde. Als die lijn zich doortrekt zo, dan zt ik met een zeer, zeer normale hoeveelheid vitamine D inname over een jaar totaal obergedoseerd in mijn bloedwaardes (leg ik dit nog makkelijk uit, ik ben wat vermoeid vandaag). Ik wil hier niet teveel erover uitweiden, dan wordt het zo’n offtopic wetenschappelijke verhandeling. Kort gezegd gaat het erom als de bloedwaardes te hoog raken, alle balans mee verstoord raakt. De organen en aderen vercalcificieren bijvoorbeeld (omdat de calciumwaarde mee verstoord raakt), je hormoonspiegels raken compleet verstoord en zo meer. Daarom heb je last van te laag maar krijg je evengoed last van te hoog.
Het belangrijkste daarbij is dat je een tekort merkt, maar een overdosering merk je niet tot het te laat is en de schade compleet. En een verkalkte nier of hartspier is nog weinig aan te repareren. Vandaar dat bij aanvullen van een tekort standaard elke drie maanden getest wordt op vitamine D, calcium en fosfaat. Jij zal ongetwijfeld nu niet in een gevarenzone zitten en je hebt het tijdleijk genomen. Maar gezien het effect ervan, is het misschien nodig om aan te blijven vullen en dan is begeleiding echt onnoemelijk aan te raden. Maar je zei al dat je wellicht eens ging laten nakijken. Als je erover wilt mailen, geef maar een gil hier dan zal ik mijn mailadres plaatsen.
Dat herbedraden herken ik wel. Vind het erg moeilijk om voor elkaar te krijgen moet ik bekennen.
Sporten kan ik fysiek nog niet. Sinds zestien jaar chronisch ziek en waarschijnlijk veroorzaakt door even zolang fikse tekorten in vitamine D en B12. Merk wel al verbeteringen maar vijftien jaar ziek zal wel niet in vier maanden ongedaan gemaakt kunnen worden vrees ik. het is sowieso afwachten hoeveel ik aan klachten over houd.
Op de basisschool had je al een gemis aan goede gesprekken zei je en je vind moeilijk aansluiting hoor ik uit je verhaal (denk ik te horen). Vroeg me af, al eens een IQ test gehad? (Hoogbegaafdheid leidt ook vaak tot depressie en soms zelfmoord).
» Posted By Darella On May 24, 2009 @ 14:11
@Jantje: sorry dat ik een paar dagen weg was, had enorm veel te doen en mijn computer even niet gezien.
Ik ga weer van onder naar boven (rare neiging eigenlijk): “Vertel me nou eens uit welke principe het volgt dat jij er wat over te zeggen hebt als een ander alleen maar zijn recht ten uitvoer brengt?”
Bedoel wat anders. Het is niet dat ik er iets over te zeggen heb, het is dat de ander er graag over wil kunnen praten met bv mij. En als de ander dat gesprek wil, dan zal diegene wel een beetje open moet starten wil ik dat gesprek kunnen aangaan voor die ander. Jij wil toch ook erover kunnen praten, waarom geef je anders aan iemand aan dat je zelfmoordgedachtes hebt en zoek je mensen (zoals de docent, je ouders, de hulpverleners) daarvoor op om die informatie te delen? Waarschijnlijk niet slechts om je zelfmoord aan te kondigen maar juist om er over te kunnen praten. Daar zit ook je ‘teleurstelling’, het feit dat ze er niet over praten maar alleen aangeven dat je het maar niet moet doen. Daarop geef ik aan dat een echt gesprek over zelfmoord niet alleen afhankelijk is van de ander die van buiten naar binnen moet kijken maar ook afhankelijk is van hoe degene met zelfmoordgedachtes het gesprek begint.
De rest ga ik niet geheel afzonderlijk op in omdat je me het antwoord al in een zin gaf. Jij gebruikt ratio om over de drempel heen te komen die anderen opgooien (of die er is).
Ik denk wel nog steeds dat je wat veel uit jezelf denkt en misschien uit het oog verliest dat iedereen weer anders is, anders voelt, anders reageert en elk weer eigen onhandigheden of tekortkomingen heeft. Je zei bv: “Dat mensen me aan het leven proberen te binden moeten ze maar op een andere manier proberen.” Tja. Ok, mensen die aangeven dat zij verdriet zullen hebben van jouw dood is voor jou niet een manier om je aan het leven te binden. Maar zij zullen niet veel anders weten te bedenken waarschijnlijk. Dat is niet hun schuld en niet jouw schuld.
Verder stel ik dat het niet gaat om eigendomsrechten omdat het daar werkelijk niet omgaat. Jij hoeft niet uit te leggen dat jouw lichaam en jouw leven alleen jouw eigendom is, dat is vanzelfsprekend al zo. Ongeacht wat anderen er over zeggen, van vinden, er zelf tegenover staan etcetera. Als mensne stellen dat ze verdriet zullen hebben van jouw dood, bedenken ze zch ook heus niet dat jij hun eigendom bent of zij recht hebben over jouw leven of dood, ze willen je duidelijk maken dat ze verdriet zullen hebben en spreken ermee hoop uit dat je het niet zal willen doen.
Is het niet beter dan ouders hebben die zeggen ‘ow ga je gang, ik heb je nooit zo gemogen. Regel je wel zelf alvast de nalatenschap?’ of ‘Ga je gang maar, daar heb ik toch niets over te zeggen’? Dan heb je ook geen gesprek, kan je er ook niets mee en heb je er een teken bij dat niemand het wat interesseert. Goerd, het zou de drempel aanzienlijk verlagen neem ik aan maar het is niet iets om blij van te worden toch?
» Posted By Darella On May 24, 2009 @ 13:52
@Thian: Blij te horen dat je e riets aan hebt. Ik probeer ook soms de andere kant te laten zien, hopelijk brengt het soms mensen wat meer bij elkaar.
Het is wel jammer dat je er niet over kan praten denk ik. Ik vond het soms wel heel moeilijk om mijn vader over zelfmoordmethodes te horen. Hij enthousiast alsof het een leuk onderwerp was, wat het voor mij niet was omdat ik bang was dat hij er morgen al niet meer zou zijn. Maar het hoorde er ook wel bij. Hij probeerd ehet wat algemeen te brengen, alsof het niet direct over hem ging maar over de methode zelf en daardoor konden we er toch wel over praten.
Een vriendin van mij is suicidaal en vertelde me een keer dat zij het ultiem vond om gewoon te verwdijnen. Ze wilde dan verdrinken op open zee zodat niemand haar hoefde te vinden en dan konden we haar allemaal herinneren zoals ze was. Ik heb haar van die methode af gepraat. Want hoe verschrikkelijk zou het zijn nooit te weten waar ze was en of ze eigenlijk wel of niet zou zijn overleden? Misschien komt dat over als raar gesprek maar wij hadden er allebei wat aan op die manier.
Ik weet eigenlijk niet goed wat ik hier nu mee wil zeggen. Nou ja, dat ik hoop dat je iemand vind om daar toch over te kunnen praten misschien. Of hopelijk kan het anders hier.
» Posted By Darella On May 20, 2009 @ 07:44
@Jantje: over die vitamine D: idd moet het D3 zijn en voor de mensen die bij willen slikken, kan je het beste kiezen voor devaron denk ik. Dat is puut vitamine D3 zonder vulstoffen en andere zaken. Dat je zoveel hebt geslikt zonder bloed prikken vind ik wel zorgwekkend. Zeker, de toxiciteit van vitamine D valt erg mee en in Nederland wordt daar nogal snel overspannen over gedaan. Inmiddels zijn d ereferentiewaardes opgetrokken maar dat is nog lang niet in elk ziekenhuis zo. Maar vitamine D is uiteindelijk wel giftig en bij sommigen gaat verhogen erg snel. Daarnaast heeft het invloed en samenhang op andere stoffen. je moet er voor waken dat calcium en fosfaat niet te hoog of te laag worden bijvoorbeeld.
Als ik het zo lees lijk je een behoorlijk tekort gehad te hebben, je bent er behoorlijk van opgeknapt immers. Misschien geen slecht idee dat eens serieus te laten testen zodat je alle vitamines op het goede niveau kan houden. (Als je wil heb ik een serieus forum voor je met een schat aan informatie over vitamines en samenhang).
Denk dat het verder niet zo gek is dat depressie of zelfmoordgedachte snel terug komen als je wat stress hebt. Je zei zelf eerder al dat veel gedachtenpatronen diep zijn ingesleten. Dat je nu opgeknapt bent van de D, wil natuurlijk niet zeggen dat alle gedachtenpatronen zo verdwenen zijn of andere problemen in het leven meteen zijn opgelost. Stress triggered ook nogal wat, niet alleen mentaal maar ook fysiek. Merk het zelf ook, mijn behandeling slaat af en toe maar half aan door de stress die ik heb van de zelfmoord van mijn vader.
Sporten kan ook wel wat toevoegen als je het kan tenminste (zover ben ik nog niet :))
» Posted By Darella On May 20, 2009 @ 07:37
@Jantje: Ik begrijp je verhaal over rechten en ontbreken van rechten wel, ik heb alleen een andere manier van kijken. Je hebt gelijk dat andermans verdriet je nooit het recht kan ontnemen te beslissen over je eigen leven of dood. Maar die gedachte tast hun recht op verdriet niet aan evenals het jouw recht om te kiezen voor de dood niet aantast. Ik begrijp alleen niet waarom je de redenering tot in het extreme moet doortrekken om het recht op leven en dood te zien. Mensen krijgen geen kinderen om in te calculeren dat die wellicht ooit zelfmoord zullen plegen net als dat mensen geen kinderen krijgen met het idee dat ze wellicht ooit een ongeluk zullen krijgen. Het is zo onnodig om die vergaande gedachte erbij te nemen. Ouders zullen zwaar verdriet hebben om kinderen die zelfmoord plegen, dat niemand verschoont blijft van verdriet in het leven doet daar niets aan af maar voegt daar ook niets aan toe.
Het vormt een volslagen nutteloos argument. Tenzij je de drempel anderen verdriet te doen met jouw daad zo hoog vind dat je zo’n redenering nodig hebt, anders dient het geen enkel doel behalve het laten zien van een enorme hardheid. Stel dat iemand omkomt door een auto ongeluk, je gaat naar de begravenis en je condoleert de ouders met hun verlies. Zeg je er dan ook bij dat ze maar niet te hard moeten huilen want dat was het risico van het nemen van kinderen? Er mag dan een waarheid in schuilen maar je zou niets anders doen dan die mensen in hun verdriet natrappen en dat is dat.
Denk verder als je ooit zou besluiten zelfmoord te plegen, dat het bij jouw leven en jouw beslissing hoort dat mensen daar verdriet van kunnen en zullen hebben. Dat zal je niet weerhouden, het is immers jouw beslissing en kan ook alleen jouw beslissing zijn. Maar dat het leven nu eenmaal x risico’s kent, doet er niets aan af en voegt er niets aan toe. Het maakt het niet beter, niet slechter, niet anders.
Het komt op me over alsof je de woorden van je ouders en docent erg letterlijk probeert te nemen. Alsof zij je vertelden dat je niet mag. Misschien zou je graag toestemming willen horen. Maar helaas, ook dat hoort bij het leven. Er zijn weinig mensen die je zullen zeggen dat je vooral zelfmoord moet plegen als je dat wilt. Denk ook niet dat het is wat zij je bedoelen te zeggen. ‘Denk aan het verdriet wat je anderen aandoet’ is om aan te geven hoe erg mensen het vinden. Deels vanuit hun referentiekader en deels omdat zij je niet willen missen. Indirect proberen ze je aan het leven te binden. Daarbij hoeven ze geen eigendomsrechten aan te tonen, zou bijna zeggen ‘doe toch niet zo gek’. Het is geen kwestie van eigendomsrechten, het is een kwestie van gevoelens, emoties, een chaos aan gedachtes. Het geeft niet aan dat ze een claim op je hebben, het geeft aan dat ze van je houden.
Dat dat het laatste is waar je aan wilt denken op momenten van diepe depressie, begrijp ik prima. Heb ook niet het idee dat mensen zelfmoord plegen om anderen verdriet te doen, ze plegen zelfmoord puur om eigen redenen die talrijk kunnen zijn. Maar je over de drempel van andermans verdriet heen zetten, kan alleen jij of degene die zelfmoord wil plegen. Je kan het niet afschuiven op de ander die maar geen verdriet moet hebben.
En eerlijk, dat is wat ik telkens uit je woorden haal. Je vind voor anderen dat bepaalde zaken als verdriet en tegenslag bij het leven horen. Maar je wilt jezelf er ergens wel van verschonen. Is dat niet waar de schoen wringt?
De oplossing werkt in de praktijk natuurlijk ook niet. Ik had contact kunnen verbreken met mijn vader om zijn zelfmoord niet mee te hoeven maken. Je denkt toch niet werkelijk dat ik dan verschoont gebleven was van verdriet?! Of dat mijn zorgen om hem dan verdwenen waren? Buiten dat ik van hem hield, waarom zou ik hem juist op zo’n moment in de steek willen laten? Ik wilde juist alles doen om zijn leven beter te maken en zover dat niet ging, open te staan voor zijn verhaal, zijn gedachtes en gevoelens. Bij mij kon hij juist praten over dood omdat we zo’n goede band hadden. Ik had wel verschoont willen blijven van verdriet, maar niet zo dat hij er de dupe van was geworden.
Denk dat het juist goed is dat je het tegen mij moet zeggen in plaats van in het algemeen. Dat je dat moeilijker vindt, geeft dat niet aan dat het moeilijk is? Als je het al moeilijk vind tegen mij te zeggen, kan je nagaan hoe moeilijk het is tegen mensen die je echt kent en vice versa.
Ben met je mee overtuigd dat eenzaamheid kan leiden tot zelfmoord. Ben ook overtuigd dat overstappen op pure hardheid en oog om oog en tand om tand gedachtes, de eenzaamheid in elk geval niet op zullen heffen. Heb je inmiddels andere manieren ook gevonden om minder eenzaam te zijn? (Wat een vraag, ik weet het).
Overigens voel ik me hier meer op mijn plek dan op een forum voor nabestaanden. Dat heeft verschillende redenen. De belangrijkste denk ik omdat ik me niet samen met mensen wil afvragen waarom de zelfmoord is gebeurd (ik heb ook geen waarom vraag in mijn geval) maar me liever verdiepte in hoe het is voor iemand die zelfmoord wil plegen. Juist om de beslissing en de daad te begrijpen of proberen zoveel mogelijk te begrijpen, lees ik over mensen die zelfmoord willen plegen of een serieuze poging hebben gedaan. Ik kan mij niet goed bedenken wat er door iemand heen gaat op het moment dat de beslissing is gevallen werkelijk uit het leven te stappen, mensen die serieus een poging hebben gedaan kunnen mij wel wat begrip bijbrengen. In die zin hebben mensen hier mij enorm geholpen in verwerking. Ik ben hier gebleven omdat ik hoop soms een andere kant te kunnen laten zien. Zoals degene die suicidaal is mij kan vertellen hoe dat is, kan ik misschien soms vertellen hoe het is om daar van buiten naar binnen tegen aan te kijken. Zoals bij jou. Ik hoop bij jou niet zozeer dat andermans verdriet je weerhoudt beslissingen voor jezelf te nemen, ik hoop dat ik je gedachtes over anderen wat kan verzachten. Kan laten zien dat het verdriet er toch is, zelfs als er alle begrip van de wereld voor je beslissing zou zijn. Want echt, ik begrijp mijn vader heel erg goed. Ik had hem ook niet kunnen vertellen waar nog een sprankeltje kwaliteit van leven te vinden was. Ik heb hem vooral altijd geprobeerd te vertellen dat ik het zou begrijpen als hij zelfmoord zou plegen. Maar zoals gezegd, ik raakte toch in de war toen het eenmaal gebeurd was. Omdat emoties zich niet laten lijden en mijn begrip vooral verstandelijk was, mijn emoties daar niet meteen mee op een lijn kon staan. Nog steeds niet, maar het gaat wel beter.
Als laatste: ik denk ook als je je stellingen over zelfmoord zo hard brengt, je de reactie zal blijven krijgen die je niet wilt horen en waar je niets mee kan. Kan alleen voor mezelf spreken eigenlijk maar als iemand op mijn hoofd gooit dat hij of zij dood wil en ik er geen zak over te zeggen heb, zal ik met mijn hakken in het stand gaan staan en komt er geen goed gesprek uit voort. Legt iemand mij uit hoe slecht het gaat en dat daar zelfmoordgedachtes bij horen, dan kan ik proberen er voor open te staan en erover te praten. Ergens denk ik dat dat bij iedereen in bepaalde mate zo zal werken.
» Posted By Darella On May 20, 2009 @ 07:30
@Jantje: Ik antwoord even van beneden naar boven.
“Vindt men zelfmoord zo erg omdat men er zelf last van heeft? Staat men er niet bij stil dat degene die erover begint dat niet zomaar doet?”Ik denk dat jij zelf ook doet waar je anderen van ‘beschuldigd’: je bekijkt het alleen vanuit eigen perspectief zoals jouw omgeving dat wellicht ook doet. Jij kijkt vanuit een verlangen naar de dood, terwijl je vooral de voordelen van de dood ziet. Jouw omgeving zal denken vanuit een hang naar het leven, terwijl zij de voordelen aan het leven zien. Waarschijnlijk begrijpen jullie weinig van elkaar.
Kan alleen voor mezelf spreken. En ik heb meer dan stil gestaan bij de motieven, de gedachten en de gevoelens van mijn vader bij leven en na zijn zelfmoord januari dit jaar. De reden dat ik dit forum heb opgezocht is omdat ik verstandelijk wel kon beredeneren waarom mijn vader zelfmoord heeft gepleegd, het verstandelijk kon begrijpen en accepteren zelfs, maar de emotie een heel andere was. Want hoe ik het ook went of keer, hoe zinnig ik er ook over kan nadenken en hoezeer ik mijn vader zijn rust gun, voor mij was en is het een verschrikking.
Ook voor de ander is het niet iets ‘wat je zomaar doet’. Zeven jaar lang sloeg mijn hart een paar slagen over als hij enthousiast vertelde over de voordelen van een zekere zelfmoordmethode. Werd ik nerveus als hij het een periode vaker over de dood had. Brak het zweet me uit als hij depressievig was geweest en de dag erna de telefoon niet opnam. Kon ik uren janken om de wetenschap dat hij ooit drastisch uit het leven zou stappen. Lag ik nachten wakker om te piekeren over wat ik misschien voor hem kon doen of wat ik allemaal juist niet voor hem kon betekenen. Ik gunde hem de wereld maar wist dat ik die niet kon geven. De dood stond nooit ver weg van hem en daardoor ook niet ver weg van mij. Ik moet nu niet alleen zijn zelfmoord en het verlies verwerken maar ook de gebeurtenissen en gesprekken de zeven jaar ervoor. Ondanks alle begrip die ik voor hem heb en de opluchting die ik voor hem voel dat hij niet verder meer hoeft te lijden, gaat het met mij uitermate klote.
Dat bedoelde ik eerder dat alle rechten naast elkaar kunnen bestaan. Zeker, mijn vader had alle recht om zijn leven in eigen hand te nemen, daarmee ook de keuze voor de dood te maken. Buiten dat ik niet anders zal kunnen dan ermee te leren leven, wil ik ook begrip en acceptatie ervoor hebben. Maar ik heb ook simpelweg het recht om het verschrikkelijk te vinden.
Dus concreet, ja ik denk dat het voor anderen erg is en jazeker, het raakt de mensen die dichterbij je staan natuurlijk zeer. Ook als ze zich uitermate realiseren dat het niet niets is om zelfmoord te willen plegen of wellicht juist omdat het niet niets is als iemand zelfmoord wil plegen.
“Kijk Darella, ik ben natuurlijk niet zomaar zo geworden. Ik heb eerst meegemaakt dat men niet reageert als je vertelt over het voorstel van de dokter om maar antidepressiva te slikken. Ik heb eerst meegemaakt dat een docent tegen mij zegt: je doet je ouders er veel verdriet mee. ik heb eerst meegemaakt dat mijn moeder tegen me zegt: “je moet ook aan ons denken”. Daarna heb ik pas de ideeen ontwikkeld, die ik hierboven heb opgeschreven.”
Vind het moeilijk iets over te zeggen. Ik ken jou niet, je omgeving niet en ik was er niet bij. Misschien heb je het extreem slecht getroffen met de mensen om je heen, misschien bracht je het op een verkeerd moment of breng je het dusdanig dat mensen niet durven reageren op de anti-depressiva. Op een feestje vertellen dat je anti-depressiva nodig hebt, is niet altijd een goed moment ervoor. Mensen kunnen sowieso uit onwetendheid of onhandigheid dom reageren. Een week na de zelfmoord van mijn vader zei iemand tegen me dat het toch een goed jaar zou worden, omdat ik een behandeling ging starten na vijftien jaar ziek zijn. Zij bedoelde dat verschikkelijk goed, wilde me overeind trekken en een vooruitzicht geven. Ik was kwaad en gekwetst en vroeg me af of de wereld wel goed bij zijn hoofd was.
Kan me in elk geval voorstellen dat het je gekwetst heeft. Het is een belangrijke stap om te beslissen of je ani-depressiva wil gaan nemen en dan er met niemand over kunnen praten, dat moet eenzaam voelen.
Dat er vaak gezegd wordt dat je mensen verdriet gaat doen met zelfmoord, is denk ik een reactie uit angst en niet weten wat te doen. Wat zeg je tegen iemand die dood wil en die je daarvan wilt weerhouden? Toch vaak cliche’s als ‘het komt vast wel goed’ of de ‘je doet je ouders verdriet’. Zij zoeken een manier om je aan het leven te binden en zullen hopen dat andermans verdriet misschien een eerste aanzet kan geven.
Uiteindelijk ben ik het wel met je eens, zelfmoord kan alleen de beslissing zijn van degene die dat wil doen. Het is nu eenmaal een egoistische daad in de zin dat het een ultieme en defenitieve beslissing is waar nu eenmaal geen ruimte bestaat voor anderen. Maar ik denk daarbij dat je het je omgeving wat minder kwalijk zou kunnen nemen dat zij het erg vinden dat je dood wil. Het hoeft je niet te weerhouden. Maar redeneren dat ouders dan maar geen kinderen hadden moeten nemen, raakt in mijn ogen kant nog wal.
Denk ook na alles gelezen te hebben dat die redenering meer voortkomt uit een gevoel van in de steek gelaten zijn. Onder het mom dat zij ook niet met jou meedenken, hoef jij ook niet met hun mee te denken. Is dat zo?
Nog iets anders. Ik zag dat je vitamine D bijgeslikt hebt en dat iets heeft geholpen tegen depressie. Had je een vitamine D tekort? Zelf heb ik een vitamine D en B12 tekort en sinds ik daarvoor behandeld wordt, ben ik een stuk minder depressief. De B12 injecties merk ik het zelfs, ongeveer een a twee dagen voor de volgende injectie, wordt ik depressiever en mismoediger. het is me opgevallen dat de behandeling alleen gericht is op aanvullen met supplementen en dat is het dan, waar ik denk dat psychische begeleiding en hulp bij normaliseren van fysiek als mentaal net zo hard nodig is. Heb je nog andere hulp?
» Posted By Darella On May 19, 2009 @ 03:58
@Jantje: waarom wil je de aandacht op bv een feestje als je toch vindt dat jouw dood vette pech voor anderen zou zijn?
» Posted By Darella On May 18, 2009 @ 01:35
@Karin: dankjewel. En ja, geloof dat het mentaal toch ongemerkt ietsje beter gaat. Enerzijds heb ik zijn zelfmoord beter geaccepteerd en begrijp ik het misschien ook weer beter, anderzijds heb ik het mezelf gegund er vedriet om te hebben en er zelfs soms boos om te zijn.
@Jantje: ben het simpelweg niet met je eens. Ouders in spe kiezen voor het krijgen van kinderen en zullen over het algemeen proberen alles te doen om hun kinderen gelukkig te zien. Zij kiezen niet voor elk doemscenario denkbaar.
Denk eigenlijk dat je probeert alle drempels die er zijn om zelfmoord te plegen, te minimaliseren door alle verantwoordelijkheden en vragen bij een ander te leggen. Jij hebt ‘geen zin’ om je druk te maken om je ouders als je uit het leven zou willen stappen en dus leg je de verantwoordelijkheid bij hun neer. Alsof het makkelijker is te denken dat ouders dan maar geen kinderen hadden moeten nemen dan dat jij zelf de verantwoordelijkheid durft te nemen dat er verdriet aan jou doodswens hangt.
Ook vanuit het perspectief ‘kind’ probeer je ermee anderen verdriet of andere emoties te ontzeggen. Dat vind ik zeer onterecht. En denk ook dat het zeer onnodig is. De wetenschap dat anderen verdriet zullen hebben om je dood of zelfmoordgedachtes, ontnemen je niet het recht uit het leven te stappen. Hooguit maakt het de beslissing moeilijker maar dat is iets wat voor jou bij het leven hoort.
» Posted By Darella On May 16, 2009 @ 23:47
@Jantje: In mijn ogen heeft het een niet zoveel met het ander te maken, dat iemand het recht heeft een einde aan het leven te maken wil niet zeggen dat anderen geen recht hebben er verdriet om te hebben. En denk eerlijk gezegd dat het niet bij de verantwoordelijkheid van nabestaanden hoort om er maar even overheen te stappen alsof het niets is. Het hoort eerder bij de verantwoordelijkheid van degene met zelfmoordgedachten. Het levert nabestaanden nu eenmaal erg veel verdriet op. Een hoge drempel waarschijnlijk om dan toch uit het leven te stappen. Maar die drempel, dát is juist wat bij het leven hoort. Ik vind dat je dat nabestaanden niet kan verwijten.
In wezen heb je dan wellicht gelijk. Dat mijn vader zelfmoord heeft gepleegd zal ik mee verder moeten leven of ik het nu wil of niet. Maar ontzeg me niet mijn verdriet, niet mijn liefde voor hem en niet mijn mooie herinneringen aan hem.
» Posted By Darella On May 16, 2009 @ 02:21
@Thian: hier is het zo dat de zorgverzekering een x aantal behandelingen vergoed voor bijvoorbeeld een eerstelijns psycholoog, de volgende behandelingen moet je danz elf betalen. Jammerlijk fenomeen vind ik ook, zo raakt zorg voor de beter gesitueerden.
» Posted By Darella On May 10, 2009 @ 00:18
@magnani: fijn om te horen dat het wat beter met je gaat. Hadden we maar een recept he?
» Posted By Darella On May 03, 2009 @ 01:44
Enfin, ik heb andere dingen aan mijn hoofd en zoals gezegd, halen dit soort discussies niet bepaald het beste in me naar boven. Dus neem ik maar de pauze die ik eerder aankondigde. Kom ongetwijfeld wel weer een keer aanwaaien. Iedereen succes verder waar hij of zij mee bezig is op het moment.
» Posted By Darella On April 16, 2009 @ 03:38
@emma: niemand hoeft het ook voor me op te nemen. Maar realiseer je wel dat de reactie van Joan mede voortkwam uit wat je zelf ook bestempelt als prietpraat en indrukwekkende nonsens. En dat wat Janus mij aangaf, werd door Karel wel nog even beaamt. (Zo constructief zal hij mijn bijdragen dus ook niet vinden).
» Posted By Darella On April 16, 2009 @ 03:34
@Karel (543): In reactie 543 ben je de vriendelijkheid zelve en wijs je de vinger naar anderen behalve naar jezelf. Maar eerder (503) zag ik je toch echt van harte Janus ondersteunen in zijn absurde reactie richting mij en ging je er ook flauw vanuit dat ik zelf – in jouw woorden ‘die vrouw’ – een nare scheiding achter de rug moest hebben die ik op jou zou projecteren. Nota bene over iets wat ik niet gezegd had en heb. Want nogmaals heb ik niet gesteld dat je een nare scheiding had doorgemaakt, maar dat je last had van de gevolgen van die scheiding. Iets wat je nog steeds zelf beaamt maar van mij om vage redenen niet wil horen.
Je zegt dan “Het is mij dan ook volkomen onduidelijk waarom dingen ineens niet normaal gezegd kunnen worden maar ik ineens een stortvloed van kwetsende hatelijke opmerking mag ontvangen en dingen die ik geschreven heb ineens in het belachelijke getrokken moeten worden”
Als ik voor mijzelf spreek, omdat je mij met je reactie weinig respect toonde, dus waarom zou ik in hemelsnaam op mijn bewoordingen gaan letten? Hopelijk dacht je niet serieus dat uit de lucht gegrepen assumpties het beste in me boven zouden halen.
» Posted By Darella On April 16, 2009 @ 03:24
Daarbij, heb ik ook echt moeite met sommige bijdragen. Dat iemand mij serieus probeert te overtuigen dat het verzetten van een afspraak die gevoelsmatig belangrijk is, een teken is dat alles in zijn leven tegen zit. Dat ik dat moet vergelijken met een afspraak met de tandarts die ineens niet doorgaat, terwijl ik al zo bang ben voor de behandeling. Alsof ik dan ineens begrijp wat er tegen kan zitten in het leven.
Dat zegt iemand tegen me, in de wetenschap dat mijn moeder passieve euthanasie heet gepleegd, mijn vader drie maanden geleden op zeer schockerende wijze zelfmoord heeft gepleegd en ik zelf bezig ben met injecties en medicijnen na vijftien jaar ziek zijn. Zou je denken dat het tandarts voorbeeld mij duidelijk maakt hoe het leven tegen kan zitten?!
Ik heb geprobeerd daar doorheen te kijken maar na de rottige discussie die er op volgde, denk ik niet veel anders dan Joan uit heeft gesproken.
» Posted By Darella On April 15, 2009 @ 09:56
Voor dat iedereen alle frustraties uit deze discussie gaat botvieren op Joan als de vleesgeworden beledeging: er zijn meer mensen betrokken in de discussie die in mijn ogen (en deels voor mij) al een zeer onsympathieke wending kreeg voor Joan er op reageerde. Wat maakt dat twee heren redelijk ongehinderd in het wilde weg kunnen oordelen, veroordelen en opdringen, Karel er een schouderklopje voor krijgt maar Joan bekant ‘geslacht’ moet?
Vind het serieus verbijsterend om te zien. Er wordt me hier verteld dat mijn vader me van gene zijde dingen influisterd, we uit moeten kijken dat de poorten naar de hel niet open worden gezet(?!?), welke verhouding mijn ouders gehad zouden hebben en wat mijn vader allemaal wel niet gedacht of gevonden moet hebben, dat ik vanzelfsprekend zelf een nare scheiding achter de rug moet hebben dat ik Karel een probleem zou aanpraten (???) en dat er heel wat aan me mankeert dat ik aanstip wat Karel al honderd bijdragen hier vertelt en een reactie voor vraagt. Bovendien zijn gedichten voor mietjes, ongelovigen sporen blijkbaar niet en Harpij mankeert schijnbaar ook al het nodige aan. Of we wel allemaal aan de Reiki gaan en ow ja, engelen bestaan. Maar Joan is ‘walgelijk’ dat ze inmiddels in een deuk ligt om de absurde discussie. Persoonlijk heb ik dan toch liever Joan die me lachend en eerlijk geeft wat ze denkt al zal het niet altijd leuk zijn om te horen, dan de mensen die me echt kwetsen met gissingen en door mijn verdriet heen stampen.
Dit topic verhaalt nota bene over eerlijkheid en openheid rond zelfmoordgedachten.
» Posted By Darella On April 15, 2009 @ 08:50
@Karel: Omdat je reactie alweer vriendelijker was. We zeggen nu al berichten lang hetzelfde, alleen in andere bewoordingen. Je bent eenzaam, je mist een partner. Dat zijn consequenties van je scheiding. Was je niet gescheiden, was je niet alleen en had je geen probleem van het gemis van een partner. Je bent wel gescheiden, waardoor jouw verhaal is ontstaan. Ik heb geen idee hoe ik het anders moet zeggen wil je zien dat ik heus hetzelfde bedoel wat jij ons al vele malen hebt verteld.
Nu vertel je dat je wel hulp hebt gezocht om de consequenties van de scheiding te verwerken. Ik vraag me zeer af of dat wel de juiste hulp is geweest. Kan het niet helpen te denken dat de verwerking niet af is. Maar jij meent dat dat wel zo is, dus dan zal ik me er niet verder tegen aan bemoeien.
Dat ik mezelf geschift benoem te blijven reageren, is in reactie op de vervelende gissingen van jou en Janus. Ik geef een reactie in een poging mijn standpunt te geven in de hoop dat je er iets aan hebt. Niet om aan te horen dat ik vast zelf een nare scheiding heb doorgemaakt en meer.
@Janus: je hoeft een en ander niet te verduidelijken. Gewoon ophouden met gissingen en psychologie voor dummies op mijn persoon is ruim voldoende.
@Joan: zit er nu zelf ook om te lachen. En inderdaad, ik heb een aardige logverslaving ;)
» Posted By Darella On April 14, 2009 @ 16:46
Enfin, ik lijk ook wel geschift dat ik blijf reageren. Ik stel voor dat de heren elkaar gaan helpen zoals ze telkens aangeven te willen doen en mij met rust laten. Dan neem ik pauze om wat zinnigers te gaan doen. Iedereen tevreden.
» Posted By Darella On April 13, 2009 @ 06:25
@Karel en Janus,
Begin de indruk te krijgen dat jullie amper lezen wat ik schrijf. En Janus wellicht een hoop bijdragen van Karel heeft overgeslagen maar dat later.Even opletten, nergens heb ik gesteld dat Karel een nare scheiding achter de rug heeft. Ik stel dat hij nooit over zijn scheiding is heen gekomen. Voor de duidelijkheid: hij hangt nog steeds aan het verdriet wat de scheiding hem heeft opgeleverd. Hij rouwt nog altijd om het verlies van zijn vrouw, een verlies wat tot stand is gekomen door zijn scheiding. Hij rouwt dusdanig en al dusdanig lang, dat het problematisch geworden is. Een trauma, dus.
Wat daar onduidelijk aan is, gaat mijn pet te boven. Vergelijk het even grondig: De ex van Karel is overduidelijk zonder Karel verder gegaan, is hertrouwd, heeft inmiddels twee kinderen en Karel zit niet meer in haar leven. Karel bekijkt nog altijd haar foto’s, denkt erg veelvuldig met vreugde terug aan hun relatie, heeft het voortdurend over zijn ex-vrouw en wat een gemis het is zonder partner door het leven te gaan en vertelt nu zelfs dat na jaaaaren hij bij zijn ex-schoonmoeder dia’s brengt en informeert hoe het met zijn ex is. Je moet toch wel een zandbak in je ogen hebben wil je niet zien dat Karel na zijn scheiding veel heeft gedaan, maar het verlies van zijn vrouw niet heeft verwerkt. Janus: juist omdat dat ook rouw oplevert ja, dat zie je me toch ook schrijven nietwaar.
Verder begint deze discussie werkelijk absurde vormen aan te nemen. Er gaat geen bijdrage van Karel voorbij of er staat vermeld dat hij op zoek is naar liefde en/of zo terugkijkt naar zijn huwelijk. Stip ik aan dat dat zijn probleem is en hij zich wellicht daar op zou moeten focussen (als in: niet een vrouw zoeken maar hulp zoeken hoe verder te gaan na het verlies van je partner van in dit geval toch echt een scheiding, gedegen rouwverwerking dus) in plaats van alle bijzaken die er te vinden zijn, halen jullie de boeken psychologie voor dummies van de plank om mij een bak theorie aan te praten. Mag ik even in herinnering brengen dat ik niet degene ben die een probleem met het leven heeft, laat staan een doodswens.
@Karel: je wil de aandacht en je zoekt wel naar antwoorden en hulp, alleen al te zien aan je vele bijdragen hier. Ga nou toch niet serieus boos op mij zitten worden als ik dan ook een reactie geef. In je eigen woorden: de gevolgen van de scheiding heb je last van. Mijn reactie: zoek daar dan ook hulp voor in plaats van hulp zoeken voor allerhande bijzaken. Je wil niet dood, je wil het anders, doe dan ook iets om te veranderen waar het mee begonnen is. Dat is mijn 2 cent, doe er mee wat je wilt.
@Janus: De reden dat ik op Karel reageer is de meest simpele voor de hand liggende die je zou kunnen bedenken: hij tikt zich lamme polsen om aandacht voor zijn problemen te krijgen. De inhoud van mijn reactie heeft dezelfde voor de hand liggende reden: Karel vertelt al enkele maanden over hetzelfde probleem. Gemis aan liefde, eenzaamheid, en het gegeven dat de enige periode dat hij gelukkig was, was toen hij getrouwd was.
Bij deze, vind ik het ook niet prettig – en dan druk ik me zachtjes uit – dat je elke gelegenheid aangrijpt om te speculeren over mijn gevoelens of nog erger, die van mijn vader. Je gist puur op de gok een eind weg, het begint gewoon onbeschoft te worden. Buiten de absuriditeit die er in zit, Karel vraagt om een zekere respons en als de respons niet bevalt, gokken de heren een eind weg over mijn rug.
» Posted By Darella On April 13, 2009 @ 05:46
@Karel: je hebt een trauma opgelopen door het verlies van je geliefde. In jouw geval verloor je haar door middel van een scheiding, dus stel ik dat je je scheiding nooit verwerkt lijkt te hebben. Is het je wel eens opgevallen dat je over haar praat alsof ze overleden is? Terugkijkt alsof je in rouw bent om haar?
Dat de sessie belangrijk is voor je begrijp ik prima. Maar nog steeds ben ik van mening dat je eens zou moeten gaan relativeren. Zoals je wil aangeven dat het leven zijn keerzijdes heeft, hebben gebeurtenissen dat net zo goed. De afspraak is verzet inderdaad. Niet omdat het leven je als levend wezen tegenwerkt, maar omdat de vrouw in kwestie de juiste aandacht aan je wil besteden en daarom een ander tijdstip koos.
Wat verwacht je trouwens welke antwoorden e ruit de lucht gaan vallen als je ouders er niet meer zijn?
» Posted By Darella On April 12, 2009 @ 03:18
@Janus: “Nou, ik dacht eerder: hoe zit dat dan in natuurlijke omstandigheden? Je doet dan je hele leven vitamine D op. Maar als dat niet wordt verteerd of anderszins wordt afgebroken, dan loopt de hoeveelheid toch steeds verder op? ”
Je hebt voor zoveel organen en functies vitamine D nodig, het bestaat niet dat je het niet verbruikt. Hoogstens dat je veel meer tot je neemt dan nodig, maar dat gebeurd alleen als je het gaat bijslikken.
» Posted By Darella On April 11, 2009 @ 09:04
@Janus (en Karel): als er boosheid is, is dat niet boosheid op mijn vader maar gewoon boosheid op Karel en mijn moeite zijn stukken te lezen.
Langs mijn leven en zeker op dit moment, zag en zie ik voldoende mensen met tegenslagen in het leven. Niet voor niets heeft mijn vader op 56 jarige leeftijd zo’n geweldadig einde aan zijn leven gemaakt, fysiek was hij al aan het dood gaan. Maar ik denk dan ook aan degene die worstelt om over een verkrachting heen te komen, moet leven met een incestverleden, dakloos raakt of alle dierebaren verloor aan de dood. Het leven kent afschuwelijke tegenslagen.
En dan zie ik Karel. Een man die ettelijke berichten aangeeft dat verzetten van een afspraak een teken is dat alles in zijn leven tegenzit en ‘het’ hem niet gegund is. Pardon?! Nog geen twee berichten daarvoor wordt alles uit de kast getrokken door deze zelfde man om ons te overtuigen dat hij zo’n goed leven heeft. Financieel op orde is, dierbaren heeft, kan genieten van tal van kleine dingen in het leven. Hij probeert zelfs te overtuigen dat hij geen echte depressie heeft. Was hij meer dan vijftien jaar geleden maar van die flat gesproken zegt hij, maar dat we ons wel even realiseren hoe goed het leven is. Ja, je kan wel stellen dat dat bij mij enige boosheid oplevert.
En als ik dan toch zo eerlijk ben. Ik denk serieus dat Karel een trauma aan zijn scheiding heeft overgehouden, dat dat het enige probleem is wat hij werkelijk heeft en dat ook precies het enige is waar hij zorvuldig niets mee doet. Blijven hangen in rouw om het verlies van zijn liefde. Dat gebeurd, dat is heel erg, maar dat is dan wel waar op gericht mag worden.
Serieus denk ik dat het totaal onzinnig is dat mensen meegaan in depressieve gevoelens over in feite geen echte tegenslagen maar kleine teleurstellingen, en met Karel mee het werkelijke probleem gaan zitten negeren. Over realiteitszin gesproken, denk ik dat Karel een typisch voorbeeld is van het verlies van elke realiteitszin omdat hij nooit meer uit zijn rouw gekomen is.
@Karel: jouw antwoord op mijn bericht bevestigd bovenstaande juist voor mij. Je richt je op werkelijk elk detail in je leven, zoekt naar wat niet helemaal loopt zoals je wil en om een of andere reden ga je niet aan de slag met wat het probleem is voor je. Je zoekt denk ik zelfs bevestiging bij mensen met een doodswens, zoekt naar overeenkomsten om de vage doodswens van jezelf maar in stand te houden. Maar eigenlijk wil je leven en genieten daarvan, zoek dan ook naar het leven en een oplossing voor je werkelijke probleem.
» Posted By Darella On April 11, 2009 @ 08:22
@Karel: bij voorbaat excuses als ik wat lomp over mocht komen. Maar al je bijdrages gelezen, krijg ik sterk de indruk dat je een heel specifiek probleem hebt wat je met te algemene middelen probeert op te lossen. Je mist liefde en dat weegt voor jou zeer zwaar. Vind het bijna vanzelfsprekend dat cursussen of leuke uitjes dat gemis niet kunnen wegnemen of oplossen. Je mist immers niet het kunnen ondernemen van uitjes, je mist een partner in het leven.
Het komt me ook voor dat je je zo hebt ingemetseld in het probleem wat je hebt, de gemis van een liefde, dat je daarom alles ervaart als tegenslagen. Zou zelfs willen zeggen, nogal onrealistisch enorme tegenslag ziet in kleine gebeurtenissen. In het kader van ziektes, dood, ontslag en andere grote levensgebeurtenissen, kan het voor vier dagen verzetten van een privesessie met iemand toch niet gezien worden als ‘tegenslag’ en ‘er kan ook nooit iets goed gaan’?
Je linkt zelf de erg grote hang naar liefde met een trauma uit je verleden. Is het niet een beter idee je daar op te richten en daar hulp voor te zoeken? Het verwerken van een trauma, wellicht leren anders in het leven en relaties te staan. Want uiteindelijk denk ik dat dat welliswaar een enorm, maar ook het enige probleem is.
Eigenlijk wil ik je hiermee een schop onder de spreekwoordelijke kont geven. Ik denk echt dat als je je blijft richten op allerlei kleine dingetjes, het werkelijke probleem nooit opgelost wordt. En ik geloof niet dat je echt dood wil. ‘Ik wilde zelfmoord plegen maar ik kreeg een baan’ ..? Als je werkelijk dood wilde, dan interesseerde die baan je geen zak. Je wil iets anders. Iets wat niet lukt op de manier waarop je er nu in staat (logisch denk ik eigenlijk, het schrikt me echt af hoeveel je aan je potentiele partner vast klinkt). Ga kijken hoe je daar hulp voor kan krijgen.
» Posted By Darella On April 10, 2009 @ 03:20
Over de vitamine D. Het is een misvatting dat er vitamine D aangemaakt wordt als je in de schaduw blijft, althans in Nederland. Door de ligging van Nederland ten opzichte van de zon, zijn er maar enkele maanden per jaar waarin er voldoende UV-B is om vitamine D aan te maken. Je hebt echt flink wat zon nodig elke dag tussen tien uur s’ochtends en twee uur ‘s middags om voldoende aan te maken én voorraad aan te leggen voor de wintermaanden. Met een donker huidtype zelfs amper haalbaar, aangezien die huid moeilijker prikkelt tot aanmaak van vitamine D.
Je hebt dan ook gelijk dat je denkt dat vele mensen last moeten hebben van een vitamine D tekort. Bij veel nederlanders zal het gaan om een erg lage normaal waarde, er is geen tekort maar het gehalte zou flink hoger mogen om een blakende gezondheid te houden. Maar evenzoveel mensen ontwikkelen op den duur een tekort, het wordt alleen helaas zelden opgemerkt. Inmiddels wordt er erg veel bijscholing gegeven op gebied van vitamine D heb ik begrepen en er komen steeds meer wetenschappelijke onderzoeken los in de gerenomeerde vakbladen als The Lancet. Maar zoals vaker, de reguliere medische stand reageert traag op wetenschappelijke ontwikkelingen. Nederland ook nog veelal nog trager.
Er is inmiddels ook een ‘stijd’ gaande over de gebruikte referentiewaardes (boven en ondergrenzen waaraan bepaald wordt of er een tekort is). Sommige academische ziekenhuizen volgen de nieuwe standaard die dertig punten hoger ligt dan de voormalige standaard die in de meeste ziekenhuizen nog gebruikt wordt.
Schrikbarende anekdote: in landen met tropische klimaten komen hart en vaatziekten en bepaalde soorten kanker zeer weinig voor in tegenstelling tot koele klimaten zoals hier. Onlangs is ontdekt dat inwoners van de warme, zonnige klimaten veel hogere vitamine D waardes hebben en daardoor een beter imuunsysteem.
Om weer wat gerust te stellen, ik heb wel een schrikbarend ernstig tekort, dat komt dan weer niet zoveel voor. Zo’n tekort blijft wat betreft fysieke klachten ook niet bepaald onopgemerkt.
» Posted By Darella On April 10, 2009 @ 02:54
@Janus: weinig valse bescheidenheid hier hoor ;) Bedoelde slechts dat de kans dat toevallig ieder persoon met depressies die hier komt lezen werkelijk een vitaminetekort heeft, vrij klein zal zijn. Had wel het idee dat wellicht iemand er iets aan kon hebben, anders had ik het niet zo uitgebreid neergezet.
Helaas is de informatie niet bepaald van gene zijde gekomen. Mijn vader en ik hadden zeer hecht contact en hadden het al vele malen uitvoerig besproken. Hij had een B12 tekort en zijn symptomen in die tijd kwamen absurd overeen met de symptomen die ik al vijftien jaar vertoon. Het trieste is eigenlijk dat ik enkele artsen uitdrukkelijk heb gevraagd of ik op deze vitamine was getest en zij mij alleen verzekerden dat het getest en goed bevonden was. Toen ik eind vorig jaar mijn dossier inzag vanwege een huisartsenwissel, kwam ik erachter dat het nooit getest was. Er is telkens gekeken naar bloedarmoede als aanwijzing en jammerlijk genoeg is het nog te vaak het misverstand: geen bloedarmoede dan zal je geen B12 tekort hebben. De vitamine D is zo mogelijk nog sneuer verlopen, er waren vele aanwijzingen waarom ik een tekort zou hebben. in plaats daarvan kreeg ik dure MRI’s en andere onderzoeken en werd dat bloedtestjke telkens achterwege gelaten.
Enfin, mijn vader was een bron van informatie ook over tal van medische zaken. Eind vorig jaar werden mijn tekorten bekend en de dag dat hij gevonden werd was de dag dat ik de eerste keer naar de internist zou gaan om een behandeling voorgelegd te krijgen. De afspraak is verzet en anderen hebben mij zwaar gepushed om alsnog wel te starten.
De toevalligheid zit er meer in dat ik niet had verwacht er mentaal zo van op te knappen. Ik beschouwde depressieve periodes en stemingswisselingen niet als horende bij mijn klachten waarvoor ik naar de arts ging, eerder dacht ik dat het ziek zijn een van de veroorzakers van depressie kon zijn.
Ik heb me er verder ontzettend in verdiept omdat ik graag zelf weet wat ik mankeer en hoe dat verder moet en weinig vertrouwen in artsen heb. Bovendien begeleid door een huisarts die zelf aangeeft er eigenlijk te weinig verstand van te hebben. Vitamine D moet je echt erg mee uitkijken. De multivitamine valt idd wel mee, daar zit een enorm laag gehalte in. Maar je kan het ook los kopen en dan kunnen mensen zich gerust vergiftigen. iets wat je merkt op het moment dat de aandoeningen die eruit voorvloeien al feit zijn, te laat dus.
Denk dat ik wel een idee heb wat je bedoeld met het rouwproces en de verandering daarin. Er zijn eerder dierbaren overleden. Moet bekennen dat een natuurlijke dood of zelfmoord een heel ander verdriet oplevert. Zelfs terwijl ik geen waarom vraag heb, is het toch anders.
Dankjewel voor je wensen.
» Posted By Darella On April 10, 2009 @ 02:39
Laatste enigzins offtopic bericht: het slikken van (multi)vitamines kan een vertekening in de bloedwaardes geven zonder dat de weefsels (o.a. de lever) werkelijk is aangevuld. Zeker het bijslikken van B12 kan zorgen dat een bloedwaarde laagnormale waardes geeft terwijl er een tekort bestaat. Mocht iemand beslissen te laten testen, laat de vitamines dan vooral staan tot de uitslag binnen is.
» Posted By Darella On April 09, 2009 @ 01:46
@Janus: met excuus als ik wat bars overkwam zojuist, ik ben nogal moe vanavond. Overigens zit b12 in meer produkten – welliswaar dierlijk – en niet alleen in vlees. Zonder opname stoornis zal je meestal genoeg binnen krijgen, alleen veganisten moeten wat oppassen inderdaad.
Dat je je wat beter voelde na het eten van rood vlees, zal niet direct met je vitamine B12 te maken hebben gehad, eerder met je ijzer gehalte vermoed ik. B12 (evenals D) zit in enorme hoeveelheid opgeslagen in de lever. Bij een tekort duurt het nog enige tijd voor de lever de reserves heeft opgemaakt en pas dan ontwikkel je klachten op het tekort. Gemiddeld ben je dan al drie jaar onderweg. Vervolgens kan het nog lang duren voor de klachten dusdanig serieus worden, dat je besluit een medische molen in te stappen. Worden de klachten gelinkt aan depressie, kan het een lange weg van aanmodderen worden.
Toch, met een veganistisch verleden en een aangepast dieet tegenwoordig, zou het misschien geen kwaad kunnen om er op te laten prikken.
» Posted By Darella On April 09, 2009 @ 01:43
«« Back To Stats Page@Janus: wat ik hier aangeef is een serieus medisch probleem en niet bepaald vergelijkbaar met dingen als een bloedgroepdieet waar je wel of geen geloof aan kan hechten. Om de serieusheid aan te geven: ernstige tekorten in genoemde vitamines B12 en D geeft een scala aan klachten en zenuwbeschadiging en zal je uiteindelijk aan overlijden.
Daarbij is het veelal af te raden op de gok aan de (multi)vitamines te gaan. Wetenschappelijk onderzoek staat daar bepaald niet positief tegenover. Logisch ook, zonder iets te weten van het eigen lichaam slikt men maar wat. Bedenk ook dat vitamine D een in vet oplosbare vitamine is (niet in water oplosbaar dus wordt niet uitgeplast bij overdosering), eigenlijk gezien wordt als prehormoon én overdosering vergiftiging plus ernstige aandoeningen oplevert. Niet iets om mee te spelen en zo is mijn bijdrage dan ook zeker niet bedoeld!
Over mijn eigen situatie, ik heb een A4 aan klachten en beperkingen en ben al een aantal jaar afhekeurd voor de WAO. Ik heb een dusdanig tekort vitamine B12 dat ik wekelijks injecties voorgeschreven heb gekregen en vitamine D was dusdanig tekort dat de waarde te laag was om nog meetbaar te zijn. Daar kan geen biefstuk met een glas melk meer tegenop.
Omdat zo’n tekort echter niet van de een op de andere dag ontstaat, het een scala aan zogenoemde ‘vage’ klachten geeft en artsen weinig tot nooit testen op vitaminetekorten, ben ik jarenlang overspannen, oververmoeid en depressief gesteld en onnoemelijk veel verwezen naar psychologen en psychiaters die niets voor me konden betekenen. Tot ik eind vorig jaar zelf om de specifieke bloedtesten heb gevraagd et voila. Mijn verhaal is helaas niet zo uitzonderlijk als je zou hopen, bij velen wordt een gemaksdiagnose gesteld en niet onderzocht.
En zoals gezegd, ik verwacht niet dat hier grote aantallen mensen met een vitaminetekort rondlopen. Maar als ik mensen zie vertellen dat ze mentale en fysieke klachten hebben die ze eigenlijk niet kunnen verklaren, is het testen op vitamines wellicht een goed advies. Het is even bloedprikken en is zeer goedkoop, binnen twee dagen ligt de uitslag binnen.
» Posted By Darella On April 09, 2009 @ 01:31