Deprecated: Function wpdb::escape is deprecated since version 3.6.0! Use wpdb::prepare() or esc_sql() instead. in /htdocs/www.spaink.net/wp-includes/functions.php on line 6085
Comments Posted By Anna/pseudoniem
Displaying 0 To 0 Of 0 Comments
Een paar recente berichten/artikelen/links:
– Gezondheidsraad: nazorg bij kanker moet beter:
http://www.trouw.nl/laatstenieuws/ln_gezondheid/article671272.ece/Gezondheidsraad_nazorg_bij_kanker_moet_beter– Gezondheidsraad wil nazorgplan kankerpatiënten:
http://www.trouw.nl/laatstenieuws/ln_binnenland/article671240.ece/Gezondheidsraad_wil_nazorgplan_kankerpatienten– Rapport Gezondheidsraad:
http://www.gr.nl/pdf.php?ID=1517&p=1– Persbericht gezondheidsraad:
http://www.gr.nl/pdf/Persbericht%20200710%20site.pdf– Samenvatting rapport gezondheidsraad:
http://www.gr.nl/samenvatting.php?ID=1517» Posted By Anna/pseudoniem On March 29, 2007 @ 23:14
Na wat rondneuzen kwam ik onderstaande tegen:
EEN BERICHT VAN 26 oktober 2006, te vinden op de NFK-site http://www.kankerpatient.nl in Politiek Actueel Nieuws week 39-43:
“Verhoudingen in arboland verruwen.
Zieke werknemers hebben weinig in te brengen in de arbodienstverlening.
Er wordt slecht naar hen geluisterd door bedrijfsartsen.
In veel gevallen sluit het advies van de bedrijfsarts niet aan bij de mogelijkheden die de zieke werknemer zelf ziet.
Tot die conclusie komt het Breed Platform Verzekerden en Werk (BPV&W) in het rapport Verruwing in de arbodienstverlening? dat eind september is gepresenteerd.
Het rapport is gebaseerd op een telefonische en een online-enquête, waar 699 mensen aan meededen.
Volgens BPV&W bieden de klachten een goede indruk van de aspecten van de arbodienstverlening die niet goed lopen en waar werknemers ontevreden over zijn.
Een greep uit de klachten: de bedrijfsarts neemt onvoldoende tijd om het verhaal van de werknemer te horen, gezondheidsklachten worden niet serieus genomen, en gegevens worden niet opgevraagd bij artsen en behandelaars.
Behandelplannen van specialisten worden gemakkelijk doorkruist; bedrijfsartsen en de behandelende artsen geven tegenstrijdige adviezen. Zieke werknemers worden vaker tegen hun zin verwezen naar behandelaars die de kortste weg naar werk of ontslag lijken te garanderen.
Ook wordt geconstateerd dat werkgevers regelmatig niet meewerken aan re-integratie en soms direct aankoersen op ontslag.
Vooral van kankerpatiënten ontving het meldpunt hierover verscheidene klachten.”HET GEHELE PERSBERICHT van 25-09-2006 is te vinden op http://www.bpv.nl/lma/persbericht.html; daar is ook de link naar het gehele rapport genaamd ‘Verruwing in de arbodienstverlening’ te vinden:
Landelijk Meldpunt Arbo- en Re-integratiedienstverlening
25/09/2006; Persbericht: ‘Verhoudingen in arboland verruwen’Amsterdam, 25 september 2006 – De zieke werknemer heeft weinig in te brengen in de arbodienstverlening. Hij vindt dat er slecht naar hem geluisterd wordt door bedrijfsartsen. In veel gevallen sluit het advies van de bedrijfsarts niet aan bij de mogelijkheden die de zieke werknemer zelf ziet.
Tot die conclusie komt het Breed Platform Verzekerden en Werk (BPV&W) in het rapport Verruwing in de arbodienstverlening? dat vandaag is gepresenteerd. In de jaarrapportage 2005 van het Landelijk Meldpunt Arbo- en re-integratiedienstverlening (LMA), onderdeel van BPV&W, wordt een beeld geschetst van verhardende verhoudingen rond ziekteverzuim en re-integratie. Mogelijk zijn een aantal wetswijzigingen in het arbolandschap daar de verklaring voor. BPV&W ziet een mogelijk verband met de liberalisering van de arbodienstverlening. Arbodiensten lijken meer afgerekend te worden op lage verzuimcijfers dan op een goede verzuimbegeleiding voor werknemers.
Sinds een wijziging in de wetgeving juli vorig jaar hoeven werkgevers niet meer verplicht met een arbodienst in zee. Ze mogen zelf deskundigheid inhuren, wat in praktijk lijkt te leiden tot een minder prominente rol van de bedrijfsarts in de verzuimbegeleiding en bij re-integratie. Een deel van diens werk wordt nu overgenomen door casemanagers, arbo-consulenten en vele andere niet-medische verzuimdeskundigen. Werkgevers moeten daarnaast langer loon doorbetalen voor hun zieke werknemers (twee in plaats van één jaar), waardoor het belang om de zieke werknemer snel aan het werk te krijgen groter is geworden.
De LMA-rapportage is gebaseerd op een telefonische en een online-enquête, waar 699 mensen aan meededen. De groep is niet representatief, omdat waarschijnlijk alleen mensen met klachten contact zochten. Naar de mening van BPV&W bieden de klachten een goede indruk van de aspecten van de arbodienstverlening die niet goed lopen en waar werknemers ontevreden over zijn. Een greep uit de klachten die BPV&W ontving: de bedrijfsarts neemt onvoldoende tijd om het verhaal van de werknemer te horen, gezondheidsklachten worden niet serieus genomen, gegevens worden niet opgevraagd bij artsen en behandelaars (een kwart van de ondervraagden meldt dit). Behandelplannen van specialisten worden gemakkelijk doorkruist; 45 procent van de ondervraagden meldt strijdige adviezen van bedrijfsartsen en de behandelende artsen. Zieke werknemers worden vaker tegen hun zin verwezen naar behandelaars die de kortste weg naar werk of ontslag lijken te garanderen.
Ook wordt geconstateerd dat werkgevers regelmatig niet meewerken aan re-integratie en soms direct aankoersen op ontslag. Vooral van kankerpatienten (steeds vaker een chronische ziekte) ontving het meldpunt hierover verscheidene klachten.
Privacy onvoldoende gewaarborgd
Informatie delen met meer mensen, die niet allemaal dezelfde bevoegdheid hebben, vergroot de kans op schendingen van de privacy van zieke werknemers. Bijvoorbeeld doordat medische of heel persoonlijke informatie via een omweg toch bij de werkgever terechtkomt. BPV&W vindt dat de privacy nu onvoldoende is gewaarborgd. Artsen hebben een medisch beroepsgeheim, maar de informatie-uitwisseling via niet-medische arbo-professionals is niet gereguleerd.
Eerder al bracht BPV&W signalen naar buiten die wezen op de kwetsbaarheid van de privacy van zieke werknemers. Minister De Geus, die kamervragen hierover beantwoordde, verwees in zijn reactie naar het medisch beroepsgeheim voor de bedrijfsarts. Hij liet de gegevensuitwisseling via niet-medische arbomedewerkers onbesproken. BPV&W wil aandringen op betere afspraken die dit gegevensverkeer reguleren. Een zieke werknemer heeft immers vaker te maken met deze professionals dan met de bedrijfsarts, die steeds meer een rol op de achtergrond speelt.
Klachtenprocedure schiet tekort
De huidige klachtenregeling bevat lacunes. Een zieke werknemer kan de bedrijfsarts via het tuchtrecht aanspreken en de gecertificeerde arbodienst via een interne klachtenregeling. Maar tegen de vrijgevestigde arboprofessional kan een zieke werknemer zich niet verweren. Daarvoor is namelijk geen klachtenregeling. BPV&W dringt aan op verbetering van de klachtenprocedure rond de arbodienstverlening.
Versterking positie zieke werknemer gewenst
Slechts een minderheid van de werknemers is op de hoogte van eigen rechten en mogelijkheden om invloed uit te oefenen op het arbotraject. Men kan vaak niet goed inschatten of men praat met een functionaris met (g)een beroepsgeheim. Driekwart van de ondervraagden vindt de steun van de arbodienstverlener onvoldoende. Bij de huidige verharding verdient de zieke werknemer meer ondersteuning en toerusting.
Zie voor meer informatie :
– factsheet voor de pers
– de LMA-rapportage 2005 en de discussienotitie ‘Werknemers, privacyschending en arbodienstverlening’:
– informatie over het LMA op de website van het Breed Platform verzekerden en Werk.BPV&W is een stichting die zich inzet voor mensen die door hun gezondheid belemmeringen ervaren bij het verkrijgen en behouden van werk en bij het afsluiten van verzekeringen.
» Posted By Anna/pseudoniem On March 21, 2007 @ 13:59
Voor Thomas – :) :) :) – prachtige quote uit THHGTTG!
(wat betekent THHGTTG ?)» Posted By Anna/pseudoniem On March 15, 2007 @ 13:56
Kankerrevalidatie (al het goede dat er ook gebeurt niet te na gesproken!):
Twee maanden, een half jaar, een jaar, 5 jaar – ik weet niet of ‘men’ op zoek is naar een ‘norm’ wat betreft de duur van herstel van kanker waar kankerpatiënten aan zouden moeten kunnen voldoen, hoe lang het ‘mag’ duren – … dat lijkt me eerder herstelbelemmerend dan herstelbevorderend.
‘De’ kankerpatient bestaat natuurlijk niet – en Arbo-artsen zouden toch eigenlijk niet alleen maar of voornamelijk protocollen, lijsten en statistieken ipv die ene individuele mens voor zich moeten kunnen zien.
‘De’ kankerpatiënt bestaat natuurlijk ook niet gezien de vele soorten kankers en kankerbehandelingen die er zijn, met ieder zo hun heel eigen en heel specifieke meer of minder ingrijpende lichamelijke zowel als psychisch/geestelijke/relationele/sociale gevolgen.
Wat dat laatste betreft zijn bijvoorbeeld huidkanker of bijvoorbeeld de kanker en kankerbehandelingen van jou in jouw mannenlijf Sjaak of bijvoorbeeld de hormoongerelateerde kanker en (hormoon-)behandelingen van Karin in haar vrouwenlijf of de gynaecologische kanker en behandelingen die ik had heel verschillend van elkaar.
Wat ik ‘nakanker’ noem – een paraplubegrip met ruimte voor alle gevarieerdheid wat betreft de aard van de gevolgen en de duur en mogelijkheid van herstel – bestaat eigenlijk niet of nog maar minimaal voor ‘Societas’. Die lijkt daar helemaal niet zo van te houden – niet dood, dan zo snel mogelijk weer ‘normaal’ zijn (ter collectieve ‘K’-geruststelling? en omdat we dat zelf zo graag willen natuurlijk) – niet zeuren, wees dankbaar dat je nog leeft.
Dat blijkt bijvoorbeeld uit het feit dat zowel algemene als op specifieke problemen gerichte hulp en ondersteuning niet standaard in het behandelingsaanbod zit, dat er nog steeds geen structurele financiëring voor kankerrevalidatie is via verzekering en subsidie voor instellingen zoals inloophuizen en therapeutische centra voor psychosociale zorg voor mensen met kanker en hun naaste omgeving (www.ipso.nl) en voor bijvoorbeeld het Herstel & Balans programma (www.herstelenbalans.nl ).
“Diverse (…) samenwerkende partijen in de Tweede Kamer [hebben] nadrukkelijk aandacht gevraagd voor betere financiering van kankerrevalidatie bij de bespreking van de begroting van het ministerie van VWS in januari. Daarbij is onder grote belangstelling van de Tweede Kamer een petitie voor de formateur en het kabinet persoonlijk overhandigd met als boodschap: ‘wij vragen uw aandacht voor kwaliteit van leven’. Een motie voor financiering van kankerrevalidatie via de basisverzekering is dinsdag 30 januari jl. in de Tweede Kamer verworpen.” voor meer zie het betreffende bericht in de Nieuwsrubriek van http://www.kankerpatient.nl)
» Posted By Anna/pseudoniem On March 15, 2007 @ 13:55
Er waren eerder een paar momenten dat ik vanuit intense geraaktheid enkele reacties plaatste in je blog Karin. Ik lees nog steeds wel mee hier, maar mengde me niet meer in de discussie of reageerde naar je. Hoewel je daar dus niets meer van merkt, neemt dat niet weg dat ik nog met je meeleef, en dat wil ik graag gewoon even gezegd hebben.
En ach ….. wat mooi gezegd weer, zo herkenbaar ….. “depressie, gestold verdriet ……”!
Dag!
» Posted By Anna/pseudoniem On March 03, 2007 @ 02:12
Dag Karin,
Op deze nieuwjaarsdag:
veel liefde en kracht en moed en geduld toegewenst,
veel helderheid in je beslissingen,
en veel voor jou goede schrijfuren.Hartelijke groet,
Anna.» Posted By Anna/pseudoniem On January 01, 2007 @ 20:44
Karin, ‘Voor elke toediening krijgt het ziekenhuis ook een vergoeding. Sommige ziekenhuizen krikken de vergoedingen op door de patiënt elke week te laten komen, zo proberen zie die 20% te minimaliseren.’
Het heeft er niet direct mee te maken, maar toch … ik dacht aan het bericht ‘Voorkomen borstoperatie loont niet’ in de NRC van 30-11-2006 waarin staat: ‘Ziekenhuizen hebben geen financieel belang bij een betere zorg voor vrouwen met borstkanker’ – ze worden per operatie vergoed … Hier te lezen: http://www.nrc.nl/economie/article560159.ece/voorkomen_borstoperatie_loont_niet
» Posted By Anna/pseudoniem On December 01, 2006 @ 20:54
Het lukte niet – hier een mooie roos voor je te kopiëren.
Ha, dan maar zo …ROOS
» Posted By Anna/pseudoniem On November 29, 2006 @ 20:51
T-bird, lees de column ‘Ondraaglijke beelden’ van 21 september 2006 van Karin waarin ik het door haar gebruikte begrip ‘culturele leegte’ tegenkwam en waar ik in m’n reactie waar jij op reageert nog iets toevoeg van wat mij bezighield/-houdt.
En onder ‘Interviews enzo’ op deze site vind je ‘Discussie over foto in Opzij’ waar je de tv-uitzending ‘De leugen regeert’ van 29 september 2006 kunt zien met een gesprek nav de foto bij Karins interview in Opzij met Karin, columnist Sylvain Ephimenco en Opzij-hoofdredacteur Cisca Dresselhuys.
» Posted By Anna/pseudoniem On November 16, 2006 @ 21:11
Ha Karin –
Hartverwarmend de lieve en openhartige mail voor jou hierboven te lezen. En wat m’n ‘hormonen-reactie’ betreft – als die voor jou niets toevoegt – gewoon maar deleten en voorbij laten waaien in de wind hoor. In ieder geval geenszins bedoeld ook maar een millimeter af te doen aan jouw zorg en zoeken rond de mogelijke bijwerkingen van je medicijnen – integendeel.
Wat ik je nog niet zei: ik was zeer geroerd door je Alziend Oog uitzending, voelde me zeer dankbaar, blij – hoewel dat laatste mogelijk lullig klinkt gezien waar het over ging en hoe jij je voelde/voelt; je verstaat me daarin wel denk ik/hoop ik.
Je sprak eerder over ‘een culturele leegte’ … je ‘portret’ (om het zo maar even aan te duiden in deze context) in Alziend Oog zie ik eigenlijk evenals je foto in Opzij als taboedoorbrekend, ‘culturele leegte vullend’.
Waar van (publiekelijk optredende) mensen met ex-/na-/kanker angstsussende altijd maar zg ‘positiviteit’ uitstralende rolmodellen-hoop-en-dit-en-dat verwacht/geeist en weergegeven wordt, wordt naar m’n ervaring ook een culturele leegte rond kanker gecreeerd. En dat voelt nou niet echt bijdragend aan een klimaat waarin genezing en/of heling gedijen. Dat kan eenzaammakend en isolerend zijn, schaamtegevoelens genereren. Dit klinkt wat afstandelijk – het ligt allemaal ook alweer zoveel jaar achter me – toch bloeide in herkenning alsnog de wond van eenzaamheid en verdriet en zoeken en machteloosheid en me zo beroerd en vreemd en onwel voelen van toen weer even voor me open bij je uitzending van A.O. en je laatste column en ja, dat doet goed, voelt weldadig. En dat wil ik je even zeggen. Dank je wel Karin.
En na al deze woorden die mogelijk als een bombardement op je moeie koppie afkomen – een lieve groet voor je – en voel je wat mij betreft niet verplicht te reageren zoals je soms wel doet – je moet niks, ‘t is wel goed.
» Posted By Anna/pseudoniem On November 15, 2006 @ 21:10
En met ook een zucht van herkennning, ben ik ook nieuwsgierig Henk – is dit een bestaande term of een door jou uitgevonden term – Age Activated Attention Deficit Disorder? Geweldig!
Ik ben alweer jaren geleden een tijdje in behandeling geweest bij een (Amstersamse) arts/gynaecoloog die zich oa specialiseerde in vermoeidheid bij/na gynaecologische kanker.
(Ook ik had een hormoongevoelige kanker.) Veel vrouwen komen door hun behandeling bij een van de gynaecologische kankers instant en kunstmatig in de overgang, wat mogelijk veel heftiger verschijnselen met zich mee kan brengen dan wanneer het overgangsproces natuurlijk verloopt.
Deze arts sprak er toen heel duidelijk over dat vrouwen sommige van hun klachten oa benoemden als geheugenstoornis, maar volgens hem was het dat niet, maar waren ze samengaand met de vermoeidheid een kwestie van ADD – Attention Deficit Disorder, en er werd onderzoek naar gedaan of dat mogelijk te maken had met een biochemisch gebrek aan een te supplementeren ‘stofje’. Dat was voor mij voor het eerst dat ik over ADD hoorde. ADHD als begrip is nu wel algemeen bekend – de vorm met hyperactivititeit, maar er bestaat dus ook een vorm zonder die H.
Internet vertelde me destijds dat die vorm vaker ongediagnosticeerd blijft vanwege het ontbreken van die opvallende aandachtvragende hyperactiviteit, dat ADD vaker bij meisjes/vrouwen voorkomt, en ook dat ADD toe kan nemen tijdens de overgang bij vrouwen – door hormoonverstoringen/disbalans/veranderingen dus. En dan ben ik weer terug bij hormoongevoelige kanker – ook een mogelijk symptoom van (volgens dr. Lee/Amerika) hormoondisbalans.
Enne … ik vroeg me af Karin of je nu ook in de overgang bent mogelijk door behandeling, of je dat al was of dat ‘t eraan zit te komen. Dat er hormonaal ook vanalles aan de hand is in je lijf is wel duidelijk neem ik aan gezien de hormoongevoeligheid van je kanker en de hormonen behandeling die je tot nu enige tijd onderging. En nu echt welterusten.
» Posted By Anna/pseudoniem On November 15, 2006 @ 21:09
Nacht.
Je column ploept net binnen.
Ik wil antoorden, vanalles warrelt er door me heen.
Krijg het niet together nu.Iets van: sta jezelf die donkere (baarmoeder?) zone maar toe; organiseer je leven nu zo dat dat kan; vraag anderen voor je planten en je eten te zorgen en jou te laten in je eigen ruimte, er te zijn met ruimte voor jou om uit te reiken of niet; meld je ziek bij de krant en bij anderen die werk van je verwachten, zoek financiele steun hiervoor. Klaarblijkelijk is alle ‘moeten’ – van wat dan ook – van buiten en van binnen – nu even teveel voor je, alsof er iets anders in je aandacht wil, alsof er voor nu een limiet bereikt is, alsof …, alsof … (?) Dat voelt mogelijk angstig als in een zee van niks verdrinken, mogelijk is het gewoon een fase die voorbijgolft als ie golven mag, zonder te weten hoe lang, zonder controle … Niet onmogelijk dat er dan spontaan vanzelf weer een moment van niet op ‘de wil’ terend van binnenuit van opstaan komt …
En als je nu eens doodgewoon – naast de mogelijke bijwerking van je medicijnen – dood en dood moe bent, niet alleen fysiek/biochemisch na dit alles, maar ook mentaal, geestelijk, existentieel? Niet alleen maar post-chemodip, post-operatiedip, maar post-jouw hele leven met zoveel zoveel tot nu toe-dip? En als het nou eens gewoon ook rouwen is met niet te omzeilen fasen van zus en zo? Karin, I don’t know … ook ik struggle wat af … gewoon maar welterusten voor nu met een warme groet.
» Posted By Anna/pseudoniem On November 15, 2006 @ 21:09
Het alziend oog, 12 november 2006: ‘De kracht van kwetsbaarheid’
Lieve mensen, ik zou zeggen:
gewoon ophouden nu,
gewoon stoppen deze hakketak discussie,
niet meer touwtrekken
om wie het laatste woord daarin gegund is.Voor Karin.
Ik heb net naar ‘Alziend Oog’ gekeken,
en wat ik vooral voel nu:duizend armen wens ik je toe,
duizend armen
die je wiegen, strelen, wiegen,
zachtjes zacht eindeloos zacht en sterk
ruimtelatend
voor wie jij nu bent –‘t hoofd dat weten wil
wat komt van wat en what to do
kom maar, rust maar voor nu
‘t gemoed zo vol zo eindeloos vol
kom, laat er maar zijn,
golven willen golven
en komen zo tot rust
voor nuen als dit alles mijn projectie is
duizendvoudig wens ik je toe
ruimte ruimte
voor wat jij nu behoeft
voor zijn wie je bent
voor nu» Posted By Anna/pseudoniem On November 12, 2006 @ 18:46
Wouw Karin! Dank je wel.
» Posted By Anna/pseudoniem On November 06, 2006 @ 22:13
«« Back To Stats PageWat een nare discussie.
Schei toch uit Sjaak – ik heb m’n buik vol van uitgesproken en onuitgesproken ‘voorschriften’ over hoe kankerpatiënten, nakankerpatiënten en exkankerpatiënten zich al of niet publiekelijk zouden behoren te gedragen – als voorbeeld, als hoopgever, als ‘niks aan de hand hoor mensen’-boodschappers, als verdoezelaar voor ‘de samenleving’ van de rotkanten tijdens en na kanker, als ‘positief zijn hoor’-jubelaars omdat dat voor de omgeving en patiënten die nog midden in de kankerbrei zitten wel zo prettig is, enz. enz.
Wie depressief is, is depressief; wie last van haar/zijn hoofd heeft, heeft dat; wie angstig en onzeker is naar de toekomst op grond van huidige klachten, die is angstig en onzeker. Punt. Of dat nou ‘statistisch correct’ verantwoord is of niet. Als jouw ervaringen anders zijn dan die van Karin, dan heb jij andere evaringen.
Niks geen ‘depressie tot norm verheffen’ door Karin zoals ik haar lees. Jij verheft op grond van jouw eigen ervaring het niet hebben van depressie(s) na kanker tot norm. Kom nou … ieder z’n ding.
Dat je bang bent dat anderen die Karins verhalen lezen daardoor mogelijk zullen besluiten een volgens jou statistisch gezien goede behandeling niet te willen -, dat je je mogelijk op je professionele tenen getrapt voelt wanneer de mogelijkheid geopperd wordt tav een protocolair voorgeschreven behandeling een persoonlijke individuele keuze te maken, dat je zelfs met goede bedoelingen Karin voor een in jouw ogen verkeerde keuze zou willen behoeden – okee. Toch klopt het voor mij helemaal niet zoals je dat hier doet.
Depressie(s) meer of minder voor/tijdens/na kanker – al of niet door/na medicijnen – niks nieuws onder de zon dacht ik zo. Algemeen bekend, maar nog lang niet algemeen/publiekelijk erkend. En ja, niet voor iedereen op dezelfde manier geldend. Gewoon naar de mens voor je kijken, niet naar een statistisch al of niet verantwoord ‘geval’.
En Sjaak, als jij een goed opgeleide arts bent, weet jij toch zeker als geen ander wat hormonale schommelingen en verstoringen in een vrouwenlijf en – ziel teweeg kunnen brengen. Er is toch zeker echt wel een verschil wat dat betreft tussen mannen en vrouwen, en jouw na-beenmergkanker ervaringen (niet hormonaal beïnvloed) als man als norm voor ‘de’ kankerpatiënt neerzetten is mijns inziens naïef en dwingend oogklepperig.
Ik had geen borstkanker, ik had wel een vrouwenkanker die hormonaal bepaald was. Ik zal je m’n nakankerervaringen/-verhalen besparen; alleen dit dan: wat waar door komt – ik laat het maar open, maar ik heb bijvoorbeeld ook verschrikkelijk last van ‘m’n hoofd’ (gehad), terwijl ik nog niet eens chemo of hormoontherapie had, maar wel een ‘instant menopauze’ proces onderging. Misschien heb je aan de reacties van sommige zowel mannelijke als vrouwelijke recensenten op het boek van Dorrestein (dat de nog steeds verzwegen en getaboe-iseerde kanten van de menopauze in het licht zette), kunnen zien hoe volwassen onze samenleving is in het erkennen van bepaalde vrouwen/vrouwelijke zaken en gevoelens.
En weet je – ik heb destijds uiteindelijk toch de keuze gemaakt me volgens het wetenschappelijk verantwoorde protocol preventief te laten nabestralen; een protocol dat nu na wetenschappelijk voortschrijdend inzicht niet meer voor mij zou gelden. Maar ik loop na al die jaren nog wel met een luier. En dat tast natuurlijk mijn ‘ik’ niet aan …!
Juist door het soort positiviteit die jij lijkt te willen van de (na-)kankerpatient/van Karin is het mijns inziens nog steeds heel moeilijk voor nakankerpatiënten en exkankerpatiënten om serieus genomen te worden – want ja, het ‘niet zeuren over dit of dat, wees blij en dankbaar dat je nog leeft’ is vaak een handige dooddoener en bezwerende doodzwijgmanier, en leidde zelfs tot vreemde herkeuringsuitslagen van sommige na-/exkankerpatiënten zoals ik in de krant las.
Voor jou hoop ik oprecht dat dat wat je van Karin vraagt/eist niet een weerspiegeling is van wat je van jezelf vraagt/eist als arts en KP (=kankerpatiënt) of NKP (=nakankerpatiënt).
Ik hoop dat je niet in de mogelijke valkuil verstrikt raakt dat je vindt dat jij als arts/patient een voorbeeldfunctie moet hebben naar je omgeving/je patiënten, en dat dat mogelijk ten koste gaat van je zelf, laten we zeggen van jouw ‘ik’. En mocht je mogelijk juist aan dat ‘voorbeeld zijn’ je inspiratie en je overlevingskracht ontlenen – het zij je van harte gegund, maar laat mij en anderen dan ook hun eigen gang gaan – ook publiekelijk. En wat er nu door me heen schiet (misschien ten onrechte Sjaak, ‘t is mijnerzijds wat ongevraagd psychologiseren, maar ik wil het je toch zeggen) -mogelijk is de felheid waarmee je Karin te lijf gaat omgekeerd evenredig aan de kracht waarmee je je eigen gevoelens in toom houdt … iets wat ik in ‘kankerland’ wel eerder tegenkwam, en hoewel een begrijpelijke overlevingsstrategie, soms zeer pijnlijk en ondermijnend naar anderen toe. Maar goed, dit is speculeren, en doet jou mogelijk onrecht.
En ja, daar kwam ook Millecam weer ‘s voorbij in deze discussie. Wat mij betreft, gewoon ‘s ophouden over Millecam in de zin van betweterij over hoe zij haar keuzes maakte, en over dat ze niet wilde weten dat ze kanker had. Uit de mond van haar eigen zeer naaste lief hoorde ik in een interview dat ze heus wel wist dat ze kanker had. En ik kan heel goed begrijpen – denk ik – dat de ervaring van de medische misser / de verkeerde kankerdiagnose plus de onjuiste behandeling van haar overleden vader een zeer diepe indruk op haar gemaakt moet hebben en natuurlijk een grote impact had op haar vertrouwen tav de diagnose die zij kreeg – afgezien nog van het effect daarop van de controverse rond de (al of niet kanker-) effecten van siliconen implantaten. Ik respecteer haar keuze.
En mocht ik ooit weer aan de beurt zijn, met welke ziekte dan ook (ha, en zonder ziektes ook natuurlijk), dan hoop ik op mensen om me heen die mij respecteren in m’n keuzes, die me helpen míjn keuzes te maken in het gaan van een weg die bij mij past.
De nakankerklacht ‘vermoeidheid’ vindt tegenwoordig eindelijk erkenning (zie bijvoorbeeld http://www.kankerpatient.nl/). Misschien is die nakanker-vermoeidheid ook wel een kapstok/paraplubegrip voor wat ik zelf maar het ‘nakanker-syndroom’ noem. Dat zal er niet voor iedereen hetzelfde uitzien (afhankelijk van individuele persoonlijke gegevenheden en van de soort kanker en de bijbehorende specifieke behandeling(-en), maar mogelijk zijn er wel een aantal gemeenschappelijkheden.
Ik ben nog steeds blij dat ik de enorme existentiële put waar ik in raakte na m’n kanker benoemd zag in de patiëntenvereniging als een veel voorkomende heel normale menselijke reactie. Dat hielp.
» Posted By Anna/pseudoniem On November 06, 2006 @ 22:13