Dutroux, homoseksualiteit en pedofilie
MARC DUTROUX - eerder veroordeeld en gevangen gehouden wegens seksuele misdrijven - is er na zijn vrijlating in geslaagd ettelijke meisjes te ontvoeren, te verkrachten, gegijzeld te houden, te martelen, uit te hongeren, te vermoorden en daar bovendien video's van te maken (waarvan hij kopieën verhandelde). Families waren maandenlang wanhopig op zoek naar hun kind, justitie liet grove steken vallen en de politie schoof allerlei duidelijke aanwijzingen terzijde: de man kon kortom min of meer ongestoord z'n gang gaan.
Inmiddels is Dutroux gevangen genomen en zijn er tal van onderzoeken in gang gezet: niet alleen naar zijn wandaden, maar ook - vooral - naar hoe het zover heeft kunnen komen dat justitie en politie hem niet eerder inrekenden.
De zaak Dutroux blijkt beerputten open te rukken. In België is grote onrust ontstaan over het (niet) functioneren van justitie en politie: de verhalen over diensten die andere diensten informatie onthielden, over onderzoeksrechters die wegens te grote successen van zaken werden weggehaald of die juist het hen toebedeelde onderzoek saboteerden, vliegen je thans om de oren. Ernstig is het steeds sterker opklinkende vermoeden dat er op hoog niveau handlangers van of belanghebbenden bij Dutroux' seksuele en financiële wandaden hebben moeten zijn. Misschien dat die zaken ooit opgehelderd zullen worden; de geschiedenis echter leert dat optimisme in deze doorgaans misplaatst is.
Wat al wel duidelijk is geworden, is dat de zaak Dutroux het preutse deel der natie de gelegenheid biedt haar vuile smoel te laten zien. Herman Brusselmans fulmineerde in Het Parool terecht tegen het gekwezel dat aan kracht wint sinds Dutroux' beerput geopend werd, en hekelt de reactionaire teneur die de kop heeft opgestoken na het bekend worden van Dutroux' wandaden. 'Er is een enorme hysterie ontstaan in Vlaanderen, die alles wat met seks en naakte lijven te maken heeft, wil ontmantelen als pornografie. Het is net of het heeft te liggen broeien en een aanleiding gezocht heeft om tot uitbarsting te komen. [..] Dankzij Dutroux heeft de achterlijkheid in Vlaanderen de kans gekregen legaal zijn gezicht te laten zien.'
Ook in Nederland gebeuren in de nasleep van de affaire vieze dingen. Het lijkt inderdaad alsof een aantal mensen plots hun kans grijpen om onbelemmerd hun vooroordelen te spuien - en niemand die er iets van zegt.
Het actualiteitenprogramma 2 Vandaag wijdde naar aanleiding van de affaire Dutroux een uitzending aan 'pedo-netwerken' - alsof pedofilie en kinderverkrachting ineens hetzelfde waren geworden. Bovendien wees 2 Vandaag behulpzaam de schuldigen aan: de homoseksuelen, dát waren de boosdoeners die pedo-netwerken onderhielden en daarmee kinderverkrachting mogelijk maakten.
Wat was het geval? Er bestaat een reisgids voor homoseksuelen, de Spartacusgids, waarin per land en per stad de homo-faciliteiten (zoals cafés, hotels en boekhandels) worden geïnventariseerd. John Stamford, de eerste uitgever van de Spartacus, was pedofiel. In de eerste edities van de gids klonk iets van zijn voorkeuren door; hij gaf bijvoorbeeld in zijn annotaties aan welke gelegenheden een 'jong publiek' kenden. Ooit zijn er zaken tegen Stamford gevoerd waarbij hij beschuldigd werd van het plegen van ontucht met kinderen. Zowel in Nederland als in Duitsland werd de Brit echter vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs.
Wat er eventueel ook met John Stamford mis moge zijn geweest: de man is al enige tijd dood, de gids wordt al jarenlang niet meer door hem samengesteld en is vele malen herzien en omgewerkt, en is niets anders dan een handig toeristisch instrument. Dat weerhield 2 Vandaag er echter niet van de Spartacus te bestempelen als 'de sleutel' tot een wijd vertakt pedofielennetwerk, en als de gids bij uitstek voor iedereen die wil weten waar kinderen te huur of te koop zijn. Ook Boekhandel Vrolijk - Europa's grootste homoboekhandel, te vinden in Amsterdam - werd erbij gehaald en verdacht gemaakt: daar was de Spartacusgids, o schande, immers te koop.
Er werden in de reportage meer namen op grove wijze door het slijk gehaald. Vooral die van Theo Sandfort, medewerker aan de Universiteit van Utrecht, verbonden aan de werkgroep homostudies aldaar, en een internationaal gerenommeerd onderzoeker. 2 Vandaag deed het voorkomen alsof Sandfort deel uitmaakte van het fictieve internationale pedo-netwerk. Bovendien heeft hij, zo sprak men beschuldigend, een boek uitgegeven bij de 'dubieuze' uitgeverij Spartacus. Waarmee bewezen was wat bewezen moest worden, nietwaar?
Boekhandel Vrolijk kreeg dodelijk verontruste klanten aan de telefoon. 'Kinderporno? Júllie?' 'Welnee,' antwoordden ze dan, en legden voor de zoveelste maal uit dat de Spartacus een hoogst onschuldige en zeer gewaardeerde reisgids is voor het vinden van een terrasje aan de kust of een disco in New York, niets meer en niets minder, en dat vrijwel alle reiswinkels die gids verkopen. Sandfort was woest, en eiste - samen met zijn universiteit - een rectificatie van 2 Vandaag; terecht, aangezien hij op vuige wijze in een crimineel daglicht werd gezet. 2 Vandaag rectificeerde prompt en trok haar beschuldigingen in.
Maar het kwaad was al geschied. Vlak na de uitzending van 2 Vandaag bracht Panorama precies dezelfde 'feiten' in een dossier over kinderporno en -prostitutie, onder de tot weinig reserves aanzettende schreeuwkop: 'De waarheid achter de Spartacus-gids voor homofielen. Dit is een complete reisgids voor pedofielen!'.
Behalve Sandfort moest ditmaal ook voormalig PvdA-senator Brongersma het ontgelden; Panorama vond het maar verdacht dat de oud-uitgever van de Spartacus indertijd was vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs, en suggereerde dat Brongersma daar de hand in moest hebben gehad. Niet alleen kende Brongersma Stamford, maar hijzelf schreef immers boekjes over pedofilie, en die liggen óók al bij boekhandel Vrolijk!
Dat zijn boek een serieuze historische studie naar de jongensliefde betrof vergat het weekblad te melden, evenals Panorama verzaakte uit te leggen hoe Brongersma in hemelsnaam een rechter tot vrijspraak aangezet zou kunnen hebben. En Brongersma als beschermheer van een netwerk voor kindermisbruik? Hij was inderdaad pedofiel, hij maakte daar geen geheim van, en is eenmaal veroordeeld wegens ontucht met minderjarigen; maar de sleutel in een netwerk? Van prostitutie, porno en kinderroof? De man zou zich rot schrikken. Santfort tekende opnieuw bezwaar aan. Dat maakte niet uit. De Telegraaf diste hetzelfde verhaal later weer op.
Het curieuze is: de verhalen over de Spartacusgids - oud, achterhaald, ingegeven door moedwillig misverstand en gebaseerd op bijeengescharrelde roddels en insinuaties - blijven circuleren. Met telkens weer diezelfde gerecyclede valse beschuldigingen naar onderzoekers, politici en boekhandels. Om precies te zijn: met valse beschuldigingen die uitsluitend geadresseerd zijn aan homoseksuele wetenschappers, aan homoseksuele politici en aan boekhandels met boeken over en voor homoseksuelen.
Pedofilie en kinderverkrachting worden daarbij op één hoop gegooid - alsof voelen per definitie hetzelfde is als doen, en alsof er onder geen enkele omstandigheid sprake kan zijn van instemming van kinderen of jongeren. Daarenboven worden er hoogst tendentieuze verbindingen gelegd tussen homoseksualiteit en kindermisbruik. Zowel 2 Vandaag, Panorama als De Telegraaf is te verwijten dat ze de affaire Dutroux hebben aangegrepen om hun publiek aan te zetten tot een hetze jegens homoseksuelen, en dat ze uiterst onzorgvuldige journalistiek bedreven.
Het meest wrange aan zulke vieze verhalen is dat misbruik van kinderen zich hoofdzakelijk onder heteroseksuelen voordoet, en in gezinnen; dat kinderen meestal misbruikt worden door vaders, ooms, broers en buurmannen die zichzelf van hun levensdagen geen pedofiel zouden noemen; en dat het gros van de kinderporno volwassen mannen met kleine meisjes afbeeldt.
Dutroux was geen homoseksueel. Hij was evenmin pedofiel. Hij was keurig hetero.
Kinderporno: schijn en werkelijkheid
Panorama bracht eind september 1996 een 'dossier' uit over kinderporno. Boekhandel Vrolijk werd er in die special valselijk van beschuldigd een rol in de verspreiding van kinderporno te spelen (wat de winkel op twee bommeldingen, schreeuwende voorbijgangers en veel onthutste klanten kwam te staan), en Theo Sandfort werd zoveel lelijks aangesmeerd - hij zou een spin in een kinderporno- en pedofilienetwerk zijn, beweerde men - dat de Privé, ook niet vies van een zelfgemaakte rel, besloot zijn buren lastig te vallen met de quasi-onschuldige vraag: 'Krijgt mijnheer Sandfort eigenlijk wel eens jongensbezoek?'
Panorama bracht meer dan alleen deze herkauwde en inmiddels ingetrokken beschuldigingen. En hoe! Op het omslag van het betreffende nummer stond een serie miniportretjes van kinderen afgedrukt, met daaronder de schreeuwende kop: 'Panorama zocht uit: DEZE 26 KINDEREN WORDEN IN NEDERLAND MISBRUIKT. Herkent U ze? Bel 023-5463341.'
De kop wekte de suggestie dat er minstens een opgerold kinderbordeel in het geding moest zijn. Bij nadere beschouwing bleek het om kinderen te gaan die voorkwamen op foto's die op internet circuleerden. Wat het internationaal publiceren van foto's nu met daadwerkelijk misbruik van deze kinderen hier en nu in Nederland had uit te staan, bleef in het bijbehorende artikel onderbelicht - tenzij Panorama het bekijken en eventueel opgewonden raken van zulke foto's al als misbruik betitelt, in welk geval de genoemde misstand zich niet tot Nederland beperkt, aangezien de foto's gepost werden in Internet-nieuwsgroepen die overal ter wereld gelezen kunnen worden.
Om zelf nu eens te zien wat er aan kinderporno op het net circuleert, heb ik de nieuwsgroepen waar regelmatig kinderporno wordt gepost vier weken lang gevolgd. Een flink deel van de afbeeldingen die Panorama had gevonden, zag ik ook. En wel herhaaldelijk: de betreffende plaatjes worden er namelijk keer op keer opnieuw gepost (je mag hopen dat zulks gebeurt bij gebrek aan nieuw materiaal).
Die speurtocht op het net maakte me niet vrolijk. Tussen het geposte beeldmateriaal zitten een aantal foto's, of een heel enkele keer korte videofragmenten, van zes- of zevenjarige meisjes die door middelbare meneren worden geneukt. Maar zo erg als Panorama suggereert dat het is, was het ook weer niet. Er zijn tamelijk veel onschuldige plaatjes bij die eindeloos circuleren: foto's van doodnormale blote kindjes, waarnaar je nu, uitsluitend omdat ze in kinderporno-groepen zijn gepost, met een ander oog kijkt, maar die je voor het overige met een gerust hart bij de fotowinkel om de hoek zou laten afdrukken.
Veel van de afbeeldingen waar kinderen wel met seks in de weer zijn, zijn legaal: de kinderen op de plaatjes zijn overduidelijk twaalf jaar of ouder, en dat is de wettelijke grens die hier in Nederland gehanteerd wordt. [Inmiddels is die grens opgetrokken, KS.] Panorama maakte zich erg boos over een videofragment van acht seconden dat onder de naam 'OhDaddy5!' werd gepost. Ik ben het filmpje tegengekomen: op het openingsbeeld wordt weliswaar vermeld dat hier iemand met een vijfjarige bezig is, maar als je het lichaam van het meisje ziet - haar gezicht blijft buiten beeld - blijkt ze aanzienlijk ouder: ik schat haar op minstens elf. Het zijn niet alleen pedofielen die zich graag laten bedotten door de opgegeven leeftijd: datzelfde lot treft de bestrijders van kinderporno.
Opvallend is dat veel van de geposte plaatjes oud zijn; kleding, kapsels, gordijnen, meubels en andere parafernalia stammen onmiskenbaar uit de jaren zestig en zeventig. De meeste kinderen waarnaar Panorama beweert zo fervent te zoeken, zijn derhalve inmiddels rond de dertig - wat het hele verhaal, vanwege de suggestie van actueel misbruik, tamelijk ridicuul maakt. Veel van de foto's zijn uit tijdschriften overgenomen (de bijschriften, vouwlijnen, nietjes en kaders zijn regelmatig te zien) en werden - geen onbelangrijk detail - indertijd in Nederland legaal verkocht.
Overigens is vrijwel alles wat aan kinderporno gepost wordt, heteroporno: het gaat telkens weer om meisjes en mannen. Zelden zie je een jongetje dat wordt genomen door een volwassen man, of een vrouw die zich aan een meisje vergrijpt.
Kinderporno posten is verboden. En in tegenstelling tot wat Panorama suggereert, wordt er wel degelijk iets aan gedaan in Nederland: wie op het net door een Nederlander geposte kinderporno tegenkomt, kan zulks melden bij meldpunt@xs4all.nl. Die waarschuwen de verstuurder ervan dat hij of zij een misdrijf begaan heeft, en verzoeken hem dringend om de foto te wissen. Bij een volgende melding over dezelfde persoon wordt tot aangifte overgegaan. Als gevolg daarvan is kort geleden een Brabander door de politie van zijn bed gelicht en ingerekend. Zelf heb ik gedurende in die vier weken twee Nederlanders aangetroffen die verboden beeldmateriaal postten; ik heb het Meldpunt van hun activiteiten op de hoogte gesteld. In één geval heeft dat tot aangifte bij de politie geleid.
Het verbod op kinderporno vloeit voort uit het argument dat een kind onder de twaalf jaar nauwelijks kan uitmaken of het seks leuk vindt, en er makkelijk dwang en machtsmisbruik aan te pas komt. Dat laatste is ontegenzeglijk waar - doch of dat moet betekenen dat foto's van zulk seksueel verkeer onder alle omstandigheden verboden moeten zijn, is twijfelachtig, hoewel ik kinderporno bepaald geen groot goed acht, integendeel. Foto's, video's en films van moordpartijen zijn immers niet illegaal, hoewel moord zelf in elk land een strafbaar feit is. Het verschil tussen beeld en realiteit dreigt licht uit het oog verloren te worden - zoals Panorama ook overkwam toen het blad suggereerde dat er, uitsluitend door het laten circuleren van deze foto's, sprake was van daadwerkelijk misbruik van deze kinderen, hier en nu, in Nederland.
Zulke verschillen tussen beeld en werkelijkheid nemen alleen maar toe. Voor iemand die enigszins bedreven is met grafische programma's is het tegenwoordig eenvoudig om foto's te manipuleren. Je kunt iemand z'n kleren uittrekken, je kunt een hoofd op een ander lichaam monteren of twee foto's in elkaar schuiven; het resultaat van dergelijke bewerkingen is alleen door een kenner van een 'echte' foto te onderscheiden.
In de kinderporno-groepen circuleert een eminent voorbeeld van zo'n montage. Op de eerste foto staat een meisje van zes of zeven afgebeeld dat met toegeknepen ogen links omhoog kijkt, alsof daar een felle zon staat; haar haar is vochtig, haar schouders zijn naakt. 'Een strandscène,' denk je subiet. Ik heb ook zo'n foto van mezelf. Op de tweede foto bevindt zich links naast het hoofd van het meisje een penis in erectie; er is een kinderhandje omheen geslagen. Of die hand de hare is, valt niet uit te maken; de arm valt buiten de kadrering van de foto. Rond de mond van het kind zit nu sperma. 'Kinderporno,' denk je. En dat is het ook, natuurlijk. Maar welk van die twee foto's is het origineel? Zijn dat geslachtsdeel, dat handje en dat sperma op de eerste foto weggeretoucheerd, of er op de tweede foto juist bij gezet?
In Amerika is zo'n gemanipuleerde foto, ook indien onomstotelijk vast is komen te staan dat het een montage is, verboden en kan de maker ervan een lange gevangenisstraf tegemoet zien. Panorama zal dat een verheugend bericht vinden. Maar persoonlijk heb ik aanzienlijk liever dat mensen foto's manipuleren dan kinderen.
Barbertje moet hangen
De affaire Dutroux eist nog elke week slachtoffers. Terwijl de man zelf in de gevangenis in isolement wordt gehouden en daar tientallen verliefde brieven ontvangt van vrouwen die hem ten huwelijk vragen - hij lijkt godbetere wel een nieuw type popster - worden er, onder verwijzing naar onduidelijke details en zonder enig substantieel bewijs, her en der instanties en personen beschuldigd van handel in kinderen of de distributie van kinderporno. Pedofielen worden, zonder nog enig onderscheid te maken, en masse veroordeeld als ziek en misdadig. In de ogen van het publiek lijkt er geen verschil meer te bestaan tussen verliefd zijn op een kind en het misbruiken of vermoorden van een kind.
En telkens weer priemt de beschuldigende vinger in de richting van homoseksuelen - daar zou de grootste groep daders zich ophouden. Een beschuldiging die zacht gezegd curieus is, want het netwerk waarin Dutroux de spin lijkt te zijn geweest, was uitsluitend op heteroseksuelen gericht: op middelbare mannen die jonge tot zeer jonge meisjes voor seks gebruiken. Voorts was de man zelf allesbehalve homoseksueel.
In Nederland heeft Privé de fakkel overgenomen van Panorama en 2 Vandaag; weer wordt de Spartacus, een informatieve en hoogst onschuldige reisgids voor homoseksuelen, in een kwalijk daglicht gesteld. De reisgids zou dienen als wegwijzer in kinderpornoland, beweerde Privé. Die beschuldiging is al meermalen in rechtszaken weerlegd, en ik hoop van harte dat de uitgever van de Spartacus nu ook in Nederland een rechtszaak aanspant wegens laster. En telkens weer wordt de homoboekhandel Vrolijk als enige genoemd als verkooppunt van de Spartacus, terwijl de gids in alle betere boekhandels en reiswinkels ligt.
Het wedervaren van de Belgische vice-premier Di Rupo is echter ongeëvenaard. Di Rupo is een moderne socialist die door zijn ideeën, zijn bliksemcarrière, zijn flamboyantie en zijn fleurige strikjes op sommige plekken weerstand heeft opgeroepen, hoewel hij een van de weinige politici is wiens naam niet gevallen was in smeerzaken, kuiperijen en koehandel. Er was 'wrevel' ontstaan ten aanzien van zijn persoon, zoals NRC Handelsblad dat tuttig beschreef.
Niet alleen z'n strikjes stonden ter discussie. Di Rupo is homoseksueel en heeft daar nooit een groot geheim van gemaakt; dat hij na de kabinetsvergaderingen regelmatig het uitgaansleven in dook, is vrij algemeen bekend. Z'n openheid daaromtrent werd niet door iedereen gewaardeerd. Half november 1996 was het raak: de kranten meldden dat Di Rupo z'n vertier niet alleen bij mannen maar ook bij jongens gezocht zou hebben. Hij werd verdacht van kindermisbruik, heette het al snel. De commotie was enorm: het leek alsof al het Vlaamse en Waalse wantrouwen jegens de politiek en het sterker wordende vermoeden dat mensen op hoge posities betrokken waren bij porno- en prostitutienetwerken ineens samenvielen en in Di Rupo hun focus vonden.
Wanneer er een gerede verdenking tegen iemand is, wordt zo iemand door de politie uitgenodigd voor een verhoor. Een lid van het kabinet kan echter uitsluitend verhoord worden wanneer zijn of haar ministeriële onschendbaarheid is opgeschort; de enige instantie die dat kan doen, is de kamer. De facto betekent dit dat het parlement het dossier dat de beschuldigingen moet staven, bestudeert en bespreekt. Over Di Rupo is inmiddels zo'n dossier samengesteld: het zal op korte termijn door de Kamer worden besproken.
Als het Belgische parlement het dossier ernstig genoeg acht, stelt zij Di Rupo in staat van beschuldiging en maakt het zijn onschendbaarheid nietig. Pas dan kan hij verhoord worden door justitie, in dit geval door het Hof van Cassatie. Maar die intrekking van de onschendbaarheid heeft op zich al staatsrechtelijke gevolgen: het betekent dat de minister in kwestie wordt afgezet, dan wel een beleefd verzoek krijgt om uit eigener beweging af te treden. Met andere woorden, wie met zo'n beschuldiging te maken krijgt, wordt tweemaal berecht: eenmaal door het parlement, eenmaal door Justitie.
In België kan niemand het zich nog permitteren om verhalen over kinderporno-netwerken en kindermisbruik op hoog niveau te negeren; daarvoor is er al te veel gebeurd en te weinig opgehelderd. Di Rupo is derhalve, ongeacht de uitslag van het komende debat, nu al ernstig beschadigd, en het is de vraag of zijn partij hem kan handhaven. Di Rupo, eerder bestempeld tot de 'Dieu' van de Waalse socialisten, is besmet geraakt, en in de ogen van sommigen allang tot diable verworden.
Justitie deed - in het kader van haar eigen onderzoek - een oproep aan het publiek waarin zij iedereen die verhalen over Di Rupo had, verzocht naar voren te treden. Later in diezelfde week als waarin de beschuldigingen los kwamen, bleek dat de verdenking tegen Di Rupo gestoeld was op slechts één enkele getuigenis, die bovendien afkomstig was van een notoire fantast. De aangever heeft daarbij talloze versies van zijn verhaal verteld, varianten die onderling in tegenspraak zijn.
Wat is dat voor een onzin? Sinds wanneer is een enkele beschuldiging voldoende om iemand tot verdachte te maken? Bij mijn weten zit daar nog altijd een stap tussen, namelijk die van onderzoek: de fase waarin justitie de betrouwbaarheid van de getuige onderzoekt en nagaat hoe gegrond de klacht is vooraleer er publieke verdenkingen worden geuit of de goegemeente om haar medewerking wordt verzocht. Het vervallen van die tussenfase, plus het ontbreken van elke vorm van terughoudendheid bij de pers in de berichtgeving over deze beschuldiging, doen me vrezen dat in de discussie over kinderporno en kindermisbruik 'onderzoek doen' is verworden tot het napraten van de kliklijn.
Barbertje moet hangen. Is er nog een gek in de zaal die een verhaal over Di Rupo weet? In het Brusselse roddelcircuit viel z'n naam al langer in verband met betrekkingen tot jonge jongens, meldden de kranten naïef. Dat haal je de koekoek. Zulke verhalen hoor je namelijk altijd waar het homo's betreft. Niet per se omdat het waar is. Wél omdat de volksmond vrijwel per definitie meent dat 'ze' aan 'onze' kinderen zitten. In Nederland deed exact datzelfde argument opgeld toen het ging over de vraag of scholen onderwijzers mochten weigeren op grond van homoseksualiteit.
Marie Botte, een in Frankrijk en België beroemd strijdster tegen kindermisbruik die een meldpunt onderhoudt, krijgt het er onderwijl benauwd van. 'We verkeren in een klimaat van verklikkerij, waarin iedereen de ander beschuldigt: de buurman, of ingeval van een scheiding zijn partner. Om persoonlijk wraak te nemen grijpt men naar dergelijke zware beschuldigingen. Ik begin er bang van te worden.' Sinds Botte de Belgen tot kalmte maant en er op wijst dat roddels niet per definitie waar zijn en doelbewust kunnen worden rondgestrooid om mensen te schaden, wordt zijzelf er tot haar schrik van beticht dat ze gas terugneemt 'om de homoseksuelen te beschermen'. Die blijken het in de ogen van het volk immers gedaan te hebben. 'Ze halen alles door elkaar,' meent Botte. Naar haar zeggen weet menig opbeller helemaal niet dat er geen verband bestaat tussen homoseksualiteit en pedofilie.
Wat Botte vergat te melden is dat pedofilie niet 'vanzelf' tot kindermisbruik leidt. Of dat het meeste kindermisbruik wordt gepleegd door vaders, ooms en opa's die zichzelf als nette heteroseksuelen beschouwen.
Nawoord
'Wat is er eigenlijk gebeurd? Een heteroman vermoordde meisjes en vervolgens werden homoseksuele mannen valselijk beschuldigd van kindermisbruik. Er zijn honderden heteroporno-zaken die met rust gelaten werden, maar de enige op seksuele zelfbeschikking gerichte homo/lesbische boekhandel werd aangevallen op het verkopen van een boek dat vrijwel overal te koop is, de Spartacus-gids,' schreef professor Rob Tielman in maart 1997 in de Gay Krant.
Het opmerkelijke aan de hetze in Nederland is dat die het werk blijkt te zijn van één journalist en een aantal op sensatie beluste tijdschriften en een actualiteitenprogramma, die deze journalist telkens weer de kans gaven zijn gif te spuien. De journalist die het flodderwerk voor 2 Vandaag verrichtte - Gideon van Aartsen - was dezelfde als die in Panorama en in De Telegraaf ten strijde trok tegen homoseksuelen, en die Theo Sandfort, de Spartacus gids en boekhandel Vrolijk met een groots gebaar benoemde tot sleutels in een homoseksueel netwerk van pedofielen. Voor Terre des Hommes schreef Van Aartsen vergelijkbare artikelen. In januari 1997 vertoonde hij zijn kunstje nogmaals, deze keer in Penthouse, en weer viel hij Sandfort aan omdat die kindermisbruik gestimuleerd en verdedigd zou hebben.
Sandfort heeft - heel degelijk, heel saai, met erg veel statistieken - onderzoek gedaan naar de seksuele contacten tussen jongens en mannen, en heeft uitsluitend de ervaringen van deze jongens gedocumenteerd. De Universiteit van Utrecht en Sandfort, inmiddels danig getergd, daagden samen Penthouse voor de rechter. Tijdens de zitting verdedigde Penthouse de plaatsing van het artikel met de bewering dat 'dat wetenschappers geen onderzoek mogen doen naar de vraag of seks met twaalf- tot zestienjarigen per definitie slecht is, want zulk onderzoek kan door pedo's misbruikt worden' en stelde de advocaat van Penthouse letterlijk dat 'alle pedo's kinderverkrachters [zijn]'.
De rechter oordeelde dat Penthouse ver over de schreef was gegaan en veroordeelde het blad tot het betalen van een fikse schadevergoeding aan Sandfort: dertigduizend gulden. Penthouse ging in hoger beroep, en verdedigde zich bij behandeling daarvan als volgt: Nederland kent de vrijheid van meningsuiting, meningen zijn geen feiten, ergo: voor het hebben van een mening zijn feiten niet relevant, en wij mogen zeggen wat wij denken. De rechter wees het hoger beroep af en stelde Santfort wederom in het gelijk.
Voor wat betreft vice-premier Elio Di Rupo: een paar dagen nadat hij publiekelijk beschuldigd werd van kindermisbruik, meldde het Vlaamse tijdschrift Knack dat het documenten in handen had waaruit bleek dat de Belgische politie de jongeman die de vice-premier had beschuldigd - de eerder genoemde fantast - onder druk heeft gezet teneinde hem verdachtmakingen jegens Di Rupo te ontlokken. De Vlaamse krant Het Belang Van Limburg meldde op 28 november 1996 dat de beschuldigingen jegens Di Rupo waarschijnlijk het gevolg waren van een ruzie tussen twee verschillende politiediensten die elkaar al langer bekampten; de theorie was dat een van beide diensten op deze manier de aandacht van zichzelf trachtte af te leiden.
Het parlement besloot in december 1996, na bestudering van het dossier dat over Di Rupo was aangelegd, dat er geen enkele aanleiding was om Di Rupo van het onderhouden van seksuele relaties met minderjarigen te verdenken en dat men derhalve geen reden zag om hem van zijn ministeriële onschendbaarheid te ontheffen. Op 11 juli 1997 - een half jaar later - berichtte NRC Handelsblad dat 'Di Rupo het slachtoffer [is] geweest van elkaar beconcurrerende politiediensten die hun bevoegdheden overschreden, getuigen onder druk zetten en magistraten om de tuin leidden bij hun pogingen hem van pedofilie te beschuldigen. Dit blijkt uit een onderzoek van het Comité P, dat toezicht uitoefent op de Belgische politie. Minister van Justitie de Clerck, die om het onderzoek had gevraagd, wil maatregelen treffen tegen de betrokken politiemannen. [..] Het Comité noemt geen reden waarom de verschillende politiediensten erop uit waren om vice-premier Di Rupo van pedofilie te beschuldigen.'
Inmiddels heeft in de Verenigde Staten de eerste zaak gediend over digitaal vervaardigde kinderporno, gemaakt zonder dat er ooit kinderen bij betrokken zijn geweest. Producenten van pornofilms daagden de overheid en eisten intrekking van de wet die zulke porno strafbaar stelt. Ze vreesden te zullen worden vervolgd op grond van de wet, aangezien ze beelden van volwassen acteur en actrices kunnen manipuleren om hun hoofdrolspelers er 'jonger' te laten uitzien. Zij vinden dat justitie alleen mag ingrijpen als is aangetoond dat kinderen werkelijk zijn misbruikt voor de beelden. De zaak diende in augustus 1997, in San Francisco, onder rechter Samuel Conti. Ze verloren de zaak. Overigens is er nog niemand op grond van deze wet vervolgd.
In Nederlandse kranten heb ik sinds Dutroux regelmatig moeten lezen dat van mannen die werden opgepakt op verdenking van kindermisbruik hun video-verzameling werd geconfisqueerd, 'ook al wist de politie niet wat er op de collectie banden stond'. Een cameraman van de NOS die in de zomer van 1987 aan een zon-en-hitte reportage werkte en daartoe te Zandvoort onder meer kinderen op het strand filmde, werd gearresteerd nadat een passant de politie had gewaarschuwd dat 'iemand mogelijk kinderporno aan het maken was'. Op de Technische Universiteit van Eindhoven werd een schilderij van een bloot kind uit een tentoonstelling verwijderd; het zou 'kinderporno' behelzen. Na een kort geding mocht het schilderij opnieuw worden opgehangen. Een man die een foto liet ontwikkelen waar een kind op stond dat de dildo van een straatartiest in travestie vastgreep, werd in Amsterdam na aangifte van de ontwikkelcentrale een paar dagen in een onverwarmde cel vastgehouden - ook al was hij doodziek wegens het feit dat hij een vergevorderd stadium van aids had. Burgemeester Patijn heeft een paar pornowinkels te Amsterdam gesloten omdat men er video's met blote kinderen in voorraad had - niettegenstaande het feit dat de wet kinderporno definieert als foto's of films waarop kinderen betrokken zijn in seksuele handelingen, en het hier uitsluitend naaktrecreatie en badscènes betrof. Het NOS-journaal maakte melding van een grote vangst aan kinderporno-video's in het Oosten van het land, en wat de kijkers ten bewijze op tv kregen te zien was de hoes van Maurice, de gelauwerde verfilming van het boek van E.M. Forster, met Hugh Grant in een hoofdrol; een film die allesbehalve kinderporno is en die uitsluitend de vraag behandelt hoe lastig het is om je als jonge homoseksueel te handhaven in een heteroseksuele wereld.
Theo Santfort heeft wekenlang ondergedoken gezeten, is nog steeds ontdaan en krijgt akelige post. Boekhandel Vrolijk heeft al een half jaar geen bommelding gehad. Di Rupo is afgebrand en niemand heeft nog kunnen ontdekken wie Marc Dutroux heeft beschermd.
Copyright Karin Spaink.
Deze tekst wordt uitsluitend
voor persoonlijk gebruik aangeboden.
|
