De reorganisatie van de zorg is nu aardig op gang gekomen. En wat een mooie resultaten hebben we geboekt!
Tienduizend bejaarden van wie is vastgesteld dat ze dringend behoefte hebben aan opname in een verpleeg- of verzorgingstehuis, omdat het thuis absoluut niet meer gaat, wachten op een plaats. Vijfduizend van hen wachten al meer dan een jaar. Maar daar hebben we de participatiemaatschappij voor. Meer mantelzorg, meer aandacht voor elkaar, en we moeten echt niet denken dat we alles zomaar op het bordje van de overheid kunnen schuiven. Ach, dat die oudjes een serieuze zorgindicatie hebben zegt toch niets?
De overheid heeft de thuiszorg naar de gemeentes overgeheveld en kortte tegelijkertijd op het beschikbare budget. Via ‘keukentafelgesprekken’ zou de gemeente gaan bepalen welke lacunes vrijwilligers en mantelzorgers voortaan moesten opvullen. Veel voorzieningen, vergoedingen en posten werden abrupt geschrapt.
Eigen bijdrages stijgen of worden onverwacht ingevoerd. Amsterdam gaat bijvoorbeeld vanaf mei dit jaar een eigen bijdrage voor hulpmiddelen hanteren, die – afhankelijk van het inkomen – kan oplopen tot 99 euro voor een scootmobiel tot 369 euro voor een Canta per vier weken. (Dat je op die manier al na drie jaar ruim de kostprijs van zo’n vervoermiddel hebt opgebracht, betrekt de gemeente niet in haar rekensommen. De gehandicapte als melkkoe voor de WMO, waarlijk, een innovatief concept!
De huisartsengeneeskunst is definitief in handen van de zorgverzekeraars gegeven. Zij bepalen hoe lang een gesprek met een patiënt mag duren, naar welke specialist en welk ziekenhuis een huisarts mag verwijzen, welke medicijnen hij of zij mag voorschrijven. Ook in ziekenhuizen bepalen tegenwoordig niet de artsen, maar de zorgverzekeraars welke behandelingen nuttig of nodig zijn, welke medicijnen er mogen worden gebruikt. Artsen en ziekenhuizen hebben niet langer hun patiënt als klant, maar de zorgverzekeraars. Doet een arts niet wat de zorgverzekeraar wil, dan beëindigt die het contract met hen.
De zorgverzekeraars zelf maken intussen een imposante winst op hun nering. Vorig jaar boekten de vier grootsten samen liefst anderhalf miljard euro, dus dat halve miljard dat ze jaarlijks besteden aan reclames voor zichzelf zijn verhoudingsgewijs een schijntje. Niettemin verhoogden ze de zorgpremies voor dit jaar met liefst tien procent. Of nou ja, eigenlijk wel begrijpelijk: die marketing- en acquisitiekosten moeten per slot van rekening ergens uit gefinancierd worden, daar kun je toch moeilijk je eigen winst voor laten leegbloeden?
Hoe ver willen we gaan? Wanneer is het concept van onderlinge verzekering, van solidariteit, van zorg voor zieken en zwakken definitief door zulke maatregelen uitgehold? Hoe kan het dat zorg iets is geworden waarop we menen winst te moeten maken?
Over het grootste deel van deze rubriek van Karin Spaink ben ik het helemaal eens. Er zitten echter een aantal foutieve voorstellingen t.a.v. de Wmo in die ik als welwillende en deskundige Wmo consulent graag gecorrigeerd zie.
Het is niet ‘de thuiszorg’ die nu per 1-1-2015 naar de gemeente is gekomen. In 1-1-2007 is de huishoudelijke hulp van de thuiszorg als naar de Wmo gekomen. Nu is de begeleiding individueel en groep vanuit de Thuiszorg en PGB naar de Wmo gekomen. De persoonlijke verzorging en verpleging is naar de Zorgverzekeringswet gegaan, heeft de gemeente niets mee van doen.
De eigen bijdrage voor hulpmiddelen wordt reeds vanaf 2007 in veel gemeentes geheven, echter nooit hoger dan de kostprijs van het hulpmiddel. Dus geen melkkoe!! Als een leverancier een hulpmiddel selecteert, mogen wij er van uit gaan dat dit het goedkoopst adequate hulpmiddel is. Dus geen extra hoge kosten voor de gemeente of voor de betrokkene.
Dat de korting van 33% voor de eigen CAK bijdrage nu pas 2015 weg is gevallen is een veel harder gelag. Dit met het wegvallen van andere toeslagen is kei en kei hard. Ik ben niet blij met deze situatie, moge dat duidelijk zijn.
je kan je canta,tje toch wel houden??????
liefs knuffels thian
Altijd maar zeiken, die gehandicapten; krijgen ze ‘n keer ‘n dertiende maand –
kan oplopen tot 99 euro voor een scootmobiel tot 369 euro voor een Canta per vier weken.
-issut wéér nie goet!
ps
je spaink.net staat nog op wintertijd – kom es uit die dip. 3; = /
N van Emmerik @ 1: Je hebt gelijk, maar voor een column van maximaal 450 woorden is dat te gedetailleerd. Wat betreft de eigen bijdrage voor hulpmiddelen: Amsterdam wil bedragen ver boven de kostprijs vragen, vandaar die melkkoe-gedachte. Wie in het hoogste tarief valt en tien jaar een Canta heeft, betaalt dan bij elkaar circa 4 Canta’s in de vorm van een eigen bijdrage, volgens de plannen.
JPaul @ 4: Verhip, ik was inderdaad vergeten de zomertijd hier door te voeren.
De kern van het betoog van Karin is overduidelijk. De natte droom van wanbeleidsmakers is tot op grote hoogten werkelijkheid geworden. De gedachte om geld te verdienen aan zorgvragers is pervers. Nog perverser is om dit wanbeleid te verdedigen en goed te praten. Het is godsgeklaagd, dat bij mijn weten zich slechts 2 partijen in de 2e kamer zich hier fel tegen verzetten. Voorts heeft de heer Rouvoet, die zich zo voorstond op zijn christelijke overtuiging zijn ware gezicht laten zien. Geef hem een leuke functie met (veel) geld en hij is het christelijke geheel vergeten. Hij en de zorgverzekeraars zullen raar opkijken als door hun toedoen het aantal zorgvragers flink wordt uitgedund en zij niet meer van die woekerwinsten kunnen maken. Zij zullen zich over de ruggen van die weggesaneerde zorgvragers zeggen, dat de buit dan binnen is en zich dan bezighouden met een nieuw plan om een nieuwe (kwetsbare) doelgroep leeg te plunderen. Het doel heiligt in dit geval toch de middelen?
Ja, mee eens qua opinies plus de toevoeging van N. Emmerik. Wat dat betreft vind ik het nogal merkwaardig allemaal wat er gebeurt. De Verzorgingsstaat is naar mijn idee geen ‘Participatie maatschappij’ geworden, maar een calculerende Bankstaat. Welke op een deftige wijze goed voor zichzelf zorgt. Er komt een steeds grotere tweedeling in de maatschappij tussen rijk en relatief arm. ‘Relatief’ omdat wij altijd nog een sociaal minimum – qua inkomen – hebben. Dat de rijke mensen zo goed voor zichzelf zorgen en de minder bedeelden telkens weer opnieuw ‘aanpakken’ middels het succesvol bezuinigingen doorvoeren, begrijp ik niet. Om tegenkracht te bieden, lukt deze doelgroep nauwelijks. En de (dik betaalde) medisch specialisten zullen ook niet voor hun eigen doelgroep opkomen. Immers komen zij in contact met de (chronisch) zieke mens……
Directies van ziekenhuizen en verpleeghuisinstellingen, raden van bestuur, raden van toezicht worden allemaal bevolkt met een bepaald type mensen. Mijns inziens de VVD elite en eveneens andere politieke kleuren, die om gekocht zijn. Ofwel ‘verleid’ zijn met hoge salarissen of vergoedingen. Pfffffff, geld maakt niet gelukkig – zegt men. Maar, geld is wel macht. Teveel macht:-(
En ik voel mij zo nu en dan machteloos, maar wel redelijk gelukkig:-)
e zou er zorgmijder van worden als je het niet al om andere redenen was.
Overigens, dienstbaar aan de marktwerking is jezelf verkopen, in mijn geval, als (oude)hoer lucratiever en tenminste ECHT consequent. Maar ja, juist DAT wil de gemeente hier en daar tot in de puntjes regelen, een sector die zich uitermate leende voor genoemd evangelie!
Verder onderschrijf ik geheel Susanne’s reactie, muv van zo nu en dan machteloos (vrijwel constant) en redelijk gelukkig (kan er nog net mee door, waarbij onverschilligheid, cynisme en galgenhumor in de grote wereld het beste als afweer mechanisme werken ).
Zo gaan we met zijn allen naar de bliksem toe, we weten alleen nog niet wanneer en hoe. Mijn status van luxe zwerfster is al lang aangebroken. Wanneer vind ik mijn beste plastic zak om goed geoutilleerd de straat op te gaan?
Enfin, vanavond zullen we bij Theodoor tussen de regels door van Rene Diekstra horen hoe je het leven het best in eigen hand kunt houden.
Sterkte met je evt. WMO perikelen, Karin!