Ineens kreeg ik op Facebook vriendschapsverzoeken van wildvreemde Afrikaanse mannen, die stuk voor stuk profielfoto’s hadden waarin ze smachtend in de lens keken. Ook kreeg ik veel persoonlijke berichtjes van andere Afrikaanse mannen die me schreven dat ze geraakt waren door mijn prachtige verschijning. Vast vleiend bedoeld, maar vermoedelijk waren de berichten het gevolg van mijn verse status van weduwe. Ik was het doelwit van een nieuw type Nigeriaanse scam, dacht ik, en klikte al die mannen weg.
Er gebeurde weer iets raars op Facebook. Ik bleek om de haverklap pagina’s te hebben geliked die ik nog nooit in mijn Facebookbestaan heb gezien, en als ik ze wél had gezien, piekerde ik er niet over om ze te leuk te vinden. ‘Vrienden van Nederland’, bijvoorbeeld, een pagina waar ik werkelijk geen enkele affiniteit mee heb. ‘Facebook wil zulke paginabeheerders vast laten zien dat het loont om er met je clubje te leuren, dacht ik, en haalde elke valse like weg waarop ik Facebook betrapte.
Vervolgens kwamen er vriendschapsverzoeken van mensen met iets te fraaie Nederlandse namen – Geertruida Hoogenboom of Mathilde Nooitgedacht enzo – en bleken die mensen bij inspectie geen profiel van betekenis te hebben: ze deden niks op Facebook, maar hadden wel een stapel vrienden.
En tenslotte kwam er een ris niet-smachtende Afrikaanse en Aziatische mannen om mijn vriendschap bedelen. Ze waren allemaal al vriendjes met steeds dezelfde groep halve kennissen in mijn Facebookkring, en deden zelf óók helemaal niks op Facebook, behalve een leuke exotische naam dragen. (Wat goedwillende, meestal middelbare dames steeds naïef deed uitroepen: ‘Wat ontzettend leuk dat je vriendschap met mij wilt sluiten!’)
Toen begon het me te dagen.
Voor Facebook zijn wij, de gebruikers die denken centraal te staan, niet het doel. Wij zijn slechts het middel: wij zijn hun handelswaar. Alles dat wij daar zo graag aan onze vrienden vertellen, is voor Facebook grondstof: onze verhalen en foto’s worden vermalen, verwerkt en verhandeld aan de echte klanten: adverteerders, spelletjesmakers, bedrijven die gerichte informatie over potentiële klanten zoeken, dataminers die profielen willen kruisen om hun mediastrategie te verfijnen.
Maar ja: om hun eigen handel te verkopen en hun aandeelhouders tevreden te stellen, moet Facebook wel steeds bewijzen dat ze heus, eerlijk waar, nog steeds groeien. En dat doen ze dus niet. De aanwas van nieuwe leden stagneert. En dus verzint Facebook tegenwoordig nieuwe deelnemers: ze scheppen steeds meer nepprofielen, nep-likes en nepvriendschappen.
Dat bevalt me eigenlijk wel. Die paniekstrategie van Facebook betekent immers dat de informatie over ons die Facebook te gelde wil maken, vervuild raakt, minder betrouwbaar wordt, en dus: minder waard.
Dus die rare likes laat ik tegenwoordig staan. Want ik vind het leuk wanneer Facebook zichzelf ondermijnt.
Edit, d.d. 22 juni 2015: Er blijken ‘Facebook Farms’ te bestaan waar mensen op bestelling valse accounts aanmaken. Hier staat een intrigerend stuk over het fenomeen.
Bedoel je vleiend? :-)
Ik heb trouwens vooral belangstelling van Somalische en Indiase vrouwen.
Dank voor de herinnering, heb nu toch maar eens mijn account verwijderd (ooit aangemaakt om met een fan in contact te kunnen treden, nooit meer iets mee gedaan, niettemin ca. 50 vriendschapsverzoeken via deze fan). Ben benieuwd of het t.z.t. ook echt gelukt is. Ik zet het in m’n agenda.
Denk je er wel aan dat het Facebook vrij staat je duimpjes-omhoog te gebruiken voor reclamedoeleinden?
Hartelijke groet,
Tom
:) tja
Arthus @ 1: Dank, taalfout eruit gehaald:)
Facebook wordt dus een gevalletje van digitale plofkip.
Oke… dit heb ik net als reactie naar een vriendin geschreven die ook al zo’n terughoudendheid tegenover fb betracht…
Nou, Manou… intrigerend, deze post van je. Hang hij samen en bevestigt Karin je langdurige terughoudendheid tegen fb? Logisch.
Wat Karin aangaat, publiekelijk je ongenoegen over het tegen wil en dank alsnog toegeven aan de sociale media kudde is ook niet iets wat je overnight beslist. Mart In diverse kringen valt ook vast bijval te vinden voor het verzet tegen de technologische ontwikkeling die de rest van de wereld, massaal, zonder aanziens des persoons, overneemt. En wie is te zeggen dat de rest van de wereld gelijk heeft? Niemand. De optie Don Quichote zijn, voel je die roeping?
In mijn optiek had Karin ervoor kunnen kiezen dat haar fb-account gesloten was, behalve bijvoorbeeld voor haar vrienden. Want ja, Fb staat zomaar bepaalde pricacy-instellingen toe, zodat je zelf kunt bepalen wie wat mag lezen van je persoonlijke verheffende gedachten. Die van Karin dan, in dit geval. Kennelijk heeft zij als publieke bekendheid voor een open profiel gekozen. Gezien echter het overweldigende aantal van 5 (!) ook nog niet eens stop-de-persen-reacties op dit relaas van mevrouw Spaink, liggen niet velen daarvan wakker; sterker nog: is haar account/mening (over fb althans) niet wereldschokkend voor velen. Ik vind ‘m persoonlijk nogal kinderlijk, ongefundeerd em voor een dergelijk intelligente vrouw schrikbarend naief en ondoordacht. Mij treft in Karins relaas vooral haar op dat moment duidelijk overheersende fb-aversie die ze jammerlijk genoeg niet afdoende weet te onderbouwen en die gebaseerd lijkt op een empirisch onacceptabele ervaring van iemand die fb-gewijs van toeten noch blazen weet. En haar onkunde en onervarenheid achter afwijzing verbergt. Been there, seen it, done that. Onzekerheid… Heb echter allang geleerd dat die vaart der volkeren wellicht niet onze hopen, wensen en verlangens vervult, maar ons daar iig ook niet meteen van uitsluit. Toch?
#6 Wie zijn eigen tuintje wiedt ziet de onkruid van een ander niet.
Uit uw woorden proef ik enige boosheid en racune.
En ik snap ook waarom. Uw broodwinning is mede afhankelijk van FB.
Technologie kent helaas altijd in onze materiële wereld twee kanten van het gelijk.
Het had ook anders gekund.
Als ik u goed begrijpt staat in FB het openprofiel standaard aan. En het geslotenprofiel standaard uit. Als FB die geslotenprofiel nu is op standaard aan zet en andere op uit. Dan ging alles in 1 keer goed voor Karin en was dit artikel nooit door haar geschreven.
Maar natuurlijk heeft FB zijn eigen reden omdat niet te doen.
Bij u ging het om eigen belang( en uw reputatie in de wereld) bij Karin om algemene belang(bescherming privacy voor iedereen).
Dat maakt ook het verschil.