Monique Samuel vertelde laatst in een interview dat haar uitgever haar had verordonneerd dat ze zich meer aan de schoonheid moest gaan laven. ‘Je reizen hakken erin, je hebt teveel ellende gezien. Je wordt te hard, te cynisch,’ had hij gezegd. ‘Je riskeert daardoor je eigen stem te verliezen, en van cynische analisten hebben we er al veel te veel.’
Ik las het interview gisteravond, kort nadat ik thuis was gekomen van een onverwacht uitje. Die middag had ik een mailtje van de Amsterdamse Hortus ontvangen: ze bloeit, en we mochten die avond komen kijken. Er moest eigenlijk van alles, plus dat ik mijn lidmaatschapskaart van de Hortus niet kon vinden, zodat ik het er bijna bij liet zitten.
Maar nee: zij bloeide immers.
Zodat ik uiteindelijk met een groep van vijftig mensen rond een ondiep bassin stond waarin meer dan metersgrote bladeren dreven, met in hun midden de koningin der waterlelies: de maagdelijk witte Victoria Amazonica, wier bloem maar één nacht bloeit.
En al die mensen toekijken hoe zij haar blaadjes stuk voor stuk verder openvouwde. Dat was al een wonder op zich: al die drukke mensen, vast net als ik teneergeslagen door al het slechte nieuws van de afgelopen weken, en dan toch naar de Hortus komen om daar iets heel minimaals te zien: een zeldzame bloem die zichzelf, dankzij de sublieme zorg van een groep vrijwilligers, aan ons kan tonen.
We kregen een klein college over de historie en biologie van deze schoonheid, en werden toen zachtjes gemaand om plaats te maken. De volgende groep van vijftig mensen diende zich al aan.
Het was een ontroerend spektakel, en vooral een bijzonder lief evenement. Honderden mensen waren deze avond naar de Hortus gekomen om er getuige te zijn van een stil en eenvoudig schouwspel: een bloem die zich opent. Verder niks. Geen toeters of bellen: geen cameraploegen, geen schijnwerpers, geen razende reporters. Gewoon een bloem die tergend traag open gaat. En daar dan ademloos naar kijken.
Je kunt makkelijk cynisch doen over zo’n bloem. Wat een geld het kost om die plant te verzorgen en haar ieder jaar tot bloei te brengen. Dat het toch vreselijk is dat al die mensen wel hun huis uitkomen voor een waterlelie, maar stug thuisblijven als het om Gaza, Ebola, ISIS, MH17 of de NSA gaat. Maar zo werkt het niet, integendeel. Samuels uitgever had volkomen gelijk: een mens heeft schoonheid nodig om zich aan te laven, om op krachten te komen, en om weer geïnspireerd te raken.
De simpele schoonheid van die bloem die zichzelf o zo traag opende, gepaard aan de wetenschap dat er honderden mensen waren gekomen om haar stille spektakel mee te maken, was lavend. Zolang we vasthouden aan ons besef van schoonheid en ontroering, is er hoop.
Jammer dat ik dat interview met Samuels pas las na mijn bezoek aan Mademoiselle Victoria. Ik had Monique graag bij deze schoonheid geïntroduceerd.
Hoi Karin,
Dank je wel dat je de schoonheid met ons deelt – die van de prachtige bloem, maar ook alles wat daarbij hoort. Jullie hebben gelijk, jij en de uitgever van Samuels: uit deze dingen halen mensen de kracht om te blijven leven, hoe duister alles – ver weg en dichtbij – soms ook is.
Wat een schoonheid. Pure levensvreugde. Symbool van transformatie van verdriet…
Mooi Karin, dank je voor het delen!
Je vasthouden aan de pure schoonheid van de natuur is een mooie manier om tegenwicht te bieden aan alle ellende in de wereld.
Zo genoot ik donderdag van de vlinders in Artis. Ook zo’n wondertje.
Ik vind de victoria prachtig.
Fion: ja, Artis, daar wil ik ook snel weer eens naartoe!
Zo’n Moninique/Mounira/Mouneer maakt nieuwsgierig; iets wat zelden iemand onder de dertig met me klaarspeelt. Heeft iemand de eerste 5 á 10 minuten van het uur Oum Kalthoum beluisterd?
En dat allemaal op Hiroshima-dag : : Amor vincit Omnia (of andersom)
Ik ben zelf botanisch slechts geïnteresseerd in knolraap, schorseneren en prei en op dat gebied verder volkomen analfabeet.
Schoonheid en alzeker de appreciatie deszelfs is wat den mensch van het rijk der dieren onderscheidt; althans dat behoort te doen.
Zeker weet ik dat GVR, indien er weet van hebbende, er een retourtje Limland-Mokum voor over had gehad. Ik zal hem morgen de trieste mare kond doen.
Overigens heeft de (studie van de) bladstructuur een grote invloed op 19e eeuwse inzichten omtrent mechanica/statica gehad. En architectuur (Christal Palace).
Het Crystal Palace heeft les van haar gehad, ja inderdaad!
Ik heb aan de onderkant van het blad kunnen voelen. Dat zit vol met stekels -om al wie honger heeft af te weren- maar wat me vooral opviel; het is ontzettend sponzig.
wat mooi, en bizonder
ja de vlinder kassen kan je uren zitten ook zo mooi
Thian: ja, ik wil ook graag weer’s naar de vlinderkassen in Artis en in de Hortus. Maar dit — dit is iets anders. Zo groot, zo mooi, zo traag.
ik ben een angolablauw fazantje aan het schilderen
uit gorongosa (nog nooit van gehoord)
de tak is een ruw stuk kokostouw oid
uit een gejatte national geografhic
zo,n lief vogeltje
er zijn zoveel bijzondere dingen
en ik zie er steeds minder
er staat nu een rolstoel in huis voor lange afstanden
maar ik ga revalideren maar de hsm blijk ernstiger
Voor alle duidelijkheid: Je bedoelt HMS (hypermobiliteitssyndroom). Zie bijvoorbeeld: http://nl.wikipedia.org/wiki/Hypermobiliteitssyndroom.
Mail volgt waarschijnlijk volgende week.
lief van je, ja dat bedoel ik