De ICT van de politie is na een decennium van geschutter nog niet op orde. Elke poging om tot een systeem te komen waarin aangiftes, signaleringen en onderzoeken landelijk beschikbaar zijn, blijkt de ellende te hebben vergroot in plaats van verkleind. Na elke nieuwe investering kan het systeem juist minder.
Inmiddels is de programmatuur bij de politie zo vakkundig gemold dat aangiftes geregeld niet in het systeem zijn terug te vinden en getuigenverhoren soms spoorloos verdwijnen. Het systeem is bovendien gebruiksonvriendelijk, instabiel en omslachtig. Agenten rukken zich de haren uit het hoofd.
Ook met C2000. het landelijke netwerk voor de hulpdiensten, is het al jaren miserabel gesteld. De dekking is gatenkaas, het systeem is onbetrouwbaar, telefoons vallen zomaar uit. De brandweer wil er inmiddels niet meer mee werken: te gevaarlijk.
Krap een jaar geleden besloot vtsPN – de club die de ICT van de politie regelt – daarom schoon schip te maken. De inhuurkrachten eruit, snoeien in het serverpark, de programmatuur opschonen. vtsPN kenschetste deze klus indertijd als ‘een openhartoperatie’. Kennelijk is de patiënt inmiddels overleden: de website politie-ict.nl – onderdeel van vtsPN – doet het al een tijdje niet meer. Configuratiefoutje. Niemand die het doorheeft.
Wie heeft toch ooit die onzinnige notie bedacht dat grootschalige inzet van ICT leidt tot meer efficiëntie, tot betrouwbaardere gegevens en tot kostenbesparing?
Het tegendeel is waar: alle grote automatiseringsprojecten van de overheid van de laatste decennia zijn grandioos gesjeesd. De Belastingdienst heeft jarenlang met grote ellende gekampt. Het EPD, waarin miljarden is geïnvesteerd, was brak en onveilig. De stemcomputers bleken onbetrouwbaar en waren duurder dan stemmen met een rood potlood was. De hacks van de OV-jaarkaart zijn niet meer te tellen. In de zorg worden medewerkers gek van de DBC’s en van de tijdsystemen waarin elke ‘zorghandeling’ tot op de seconde nauwkeurig is bepaald en moet worden geadministreerd. In sommige beroepen besteden werknemers tegenwoordig een derde van hun tijd aan het bijhouden van wat ze hebben gedaan, en doen anderen niks anders dan zulke rapporten beoordelen.
Ik weet een slimme bezuinigingsmaatregel! Alle ICT-plannen snoeien we terug tot 10% van het origineel. Da’s winst, want kleinschalige projecten hebben een opmerkelijk hogere kans van slagen. Van het vrijgekomen budget geven we 3% aan kunst & cultuur en 20% aan de zorg; met 66% mag de regering haar tekorten aanzuiveren. De resterende 1% gaat naar een ideeënbus om bureaucratie te bestrijden.
De voorpagina begint midden in de tekst.
Maar het ziet er bijna uit zoals ‘t bedoeld is?
En ach, ICT… Ik heb postzegels liggen uit de Gulden-tijd: die doen het nog.
Het is de vraag of jouw oplossing helpt. Je doet namelijk niks aan het onvermogen IT projecten uberhaupt goed te sturen. Niet binnen het project zelf, maar als opdrachtgever. Kennis van hoe een modern groot IT systeem opgezet moet worden en wat een bouwtraject met zich meebrengt, is vaak afwezig. Daardoor worden beslissingen tijdens een traject geforceerd die een goed resultaat in de weg staan.
Meest voorkomende voorbeeld is projecten die uitlopen stoppen omdat het jaarbudget op is. Om ze dan later opnieuw te starten als er nieuw budget is.
Maar ook de surrealistische stuurconstructies zijn debet. Je wilt niet weten hoeveel ministeries, ambtenaren, politiefunctionarissen en nog wat figuren meepraten over IT projecten.
Het zal al veel schelen als projecten konden werken met realistiche planningen die ze vaak zelf afgeven, in plaats van met politiek gewenste onmogelijke deadlines.
JPaul: wat bedoel je, met die vooragina die middenin de tekst begint?
Steeph: kleinschaliger werken & budgetten beknotten helpt wel. Het voorkomt torenhoge ambities, en dus: zich loszingen van de praktijk.
Karin: Eens, maar wat ik wilde zeggen is dat er nog wat meer gedaan moet worden om ook de kleine projecten dan te laten slagen.
Verder is het natuurlijk zo dat sommige projecten noodgedwongen groot zijn. Om maar heel plat een vergelijking te maken. Je kan geen hogesnelheidslijn bouwen door eerst maar een kilometer aan te leggen en te kijken hoe het gaat.
Dus je zult altijd een paar grote projecten houden die je anders moet sturen dan nu.
Ik vind het allemaal heel mooi en aardig wat men zegt, maar ik heb er zelf direct mee te maken gehad.
Het is met al die zo met een vergrootglas beloensde systemen zo, dat men steeds meer wou.
Men zag hier of daar in binnenland of buitenland eens wat, men liet zich “voeren” door bedrijven die grootboelveelkapitaalomzetwinst roken en men sprak de gevleugde woorden “dat willen wij ook hebben”.
Men vroeg zich, ook bij de politie niet, bergens af, of dat nou allemaal wel zo dringend en verschrikkelijk nodig was.
Als ik in kleinere politiecelletjes ga kijken, in aanpalend buitenkand, dan zie ik dat men daar nog heel braafjes over het internet werkt met betrekkelijk verouderde, heel eenvoudige en vooral uiterst doelgerichte programmaatjes.
“Aan ons lijf geen polonaise” zeggen ze daar en dat is de spreuk die ik ze heb ingegeven.
Je kunt natuurlijk wel koeien met gouden bellen willen wensen, de hemel op aarde denken te zien, terzake de automatisering maar die kleine celletjes, allemaal voor een hele specifieke deeltaak uitgerust, werken heel bijzonder mooi goedkoop en ook perfect.
In politie- en overheidswereld heeft allang de gekte toegeslagen.
Men moest maar en men moest maar en men moest maar. Zonder dat allemaal zou het werk niet gaan.
Ze zijn helemaal gek geworden.
Laat ze maar schreeuwen, toeteren en razen.
Over een paar jaar is dat door de scherpste personeelstechnische bezuinigingen wel heel radicaal en onherroepelijk overal afgelopen.
Dat zal ze leren.
Al die gekte.
Zal ik je ees vertellen hoe ze dat in aangrenzend buitenland doen?
In aangrenzend buitenland hebben ze bij de politie kolossale regimenten, titanisch grote aantallen burgerpersoneelsleden aangeworven. Die hebben geen politietaak, en zijn, ook volgens hun afwijkende cao voor burgerpersoneel, alleen en uitsluitend ict en automatiseringsspecisten. Maar dan ook wel hele goeie. De erkende, gediplomeerde en gestudeerde besten. Ze zijn aan en op alle bureaus en afdelingen neergezet.
De gewone politieman, de bijzondere politieman en de van alles wat tussendoor politieman, bijzondere opsporingsambtenaar, hoeft, kan en mag geen enkel computerwerk te doen. Hij mag er nog niet eens naar kijken. Hij komt van de straat, van het arrestatieteam of van z’n recherche opdracht, smijt een stapeltje tot in de puntjes pijnlijk nauwkeurig ingevulde werkbriefjes en formulieren op tafel, naar aanleiding van de “tijdschrijf” (dat is iets heel bijzonders) en maakt dat hij wegkomt. Taait af.
Aangezien de burgerspecialisten ict in het bureau de besten zijn, werken ze de formulieren 1000x zo snel (en dus goedkoop) af als dat het in Nederland gebeurt. Dat is oure winst. Ze hebben de beste, en zelfs de modernste systemen. De politieman mag er nog niet eens naar kijken Don’t even think about it.
In Nederland moet de doorsnee politieman terwijl hij de klompen nog aan heeft en zojuist tien of twintig honderd straatschoppers de nor in heeft geplempt, zuchtend en zwetend achter z’n computertje gaan kruipen, om daar met te dikke vingers iets heel griezeligs te gaan doen.
In Nederland moeten de politiemannen en de overheidsdienaren zich niet meer met ook maar het geringste computerwerk en niet meer met ict en automatisering bemoeien. Ze moeten gaan leren te doen waar dat of ze voor aangenomen bennen.
Waar of dat ze voor aangenomen bennen.
En dat is geen computerwerk.
Daar zijn (=bennen) ze niet voor aangenomen.
Ze mogen nog niet eens een databankje raadplegen.
Dat doen voor hun de ict’ers wel. Waar ze mee in verbinding staan.
De rest, het hogere echelon, de automatisering op zich en pur sang, dat doen uitsluitend specialisten die geen enkele andere taak of bevoegdheid hebben.
Zo komen we er wel uit, uit de schijnbare behoeften en problemen.
Laat u mij even uit? Ik ga computerwerk doen.
Steeph: ik heb ‘t hier over automatiseringsprojecten, dar kun je gerust kleinschaliger beginnen. En uiteraard is werken met beperktere (realistischer) ambities niet het enige, maar dit is dan ook een cloumn van max. 400 woorden…
Karin zei:
“Ook met C2000. het landelijke netwerk voor de hulpdiensten, is het al jaren miserabel gesteld. De dekking is gatenkaas, het systeem is onbetrouwbaar, telefoons vallen zomaar uit”.
Volgens mij is de oorzaak en de oplossing van het slechte functioneren C2000 al lang en breed besproken in column:
http://www.spaink.net/2010/09/14/grootse-plannen/
Even een kort geheugensteuntje:
Men zit te klagen over het C2000 systeem, maar men gaat bijna nooit in op de werkelijke “problemen”.
1)
Men houdt de bouw vele essentiële C2000-Repeaters * tegen, waardoor er op veel plaatsen een onvoldoende dekking/ c.q. een C2000 uitval is…
Zonder vele C2000-Repeaters geen landelijk werkend C2000 systeem.
2)
Men bouwt gebouwen die goed geïsoleerd zijn, soms zo goed dat radiosignalen het gebouw ook niet meer kunnen verlaten/binnendringen; (Kooi van Faraday).
Karin kan zich nog steeds aanmelden om een C2000-Repeater op haar dak te laten plaatsen! Hierdoor zal in een straat van 5 kilometer de C2000-ontvangst in en om Karin haar huis perfect zijn!
* (Repeater is een ander woord voor steunzender).
straat = straal
C2000 is zogenaamd slecht, omdat een gigantisch groot bedrijf graag een nieuw wil, en daar veel aan zal verdienen.
Maar dat feest dat gaat toch mooi niet door.
De gebouwen fikken nog even hard allemaal af en stuk voor stuk, als dat in 1910 en 1920 het geval was.
En dat in 2220 zal zijn.
De burgerij houdt de belastingcenten in de zak.
Dat feest dat gaat toch mooi niet door.
Karin, ik ben helemaal voor! maar heb helaas weinig melk in de pap te brokkelen
Ontwerp en ontwikkeling door nerdige machinewerkbouwkundigen uit de harde stinkende industrie. Door mensen die snappen dat goed ontwerp niet betekent dat er niks is om nog toe te voegen maar niks om nog weg te halen. Geen franje, zo weinig mogelijk bewegende onderdelen & alleen kapot te krijgen met een grote hamer. En pas nadat het superrobuust is gemaakt mag het een klein beetje – niet te veel – mooi eruit komen te zien.
Zou een boel gedonder (en tijd en geld) gescheeld hebben.
Said Kaatje: JPaul: wat bedoel je, met die vooragina die middenin de tekst begint?
“vooragina” bedoelde ik alvast niet! – . – 3;-)
@3.Spaink – zo begint de voorpagina van “spaink-punt-net”
Plan
De brandweer wil er inmiddels niet meer mee werken: te gevaarlijk.
Hetgeen middenin het artikel is, nietwaar?
Deze pagina (http://www.spaink.net/2011/06/21/plan/#comments) begint anders.
Pauze. Gauloises & trappist; en dan: te bed.
Ik denk het resultaat van de heersende 6jes mentaliteit. ….zo veel mensen die denken als het certificaat een maal is gehaald dat een mooie toekomst al ingesloten is. Ik zou mij in ieder geval niet willen laten behandelen door een arts waarvan bekend staat dat zij/hij een 6jes mentaliteit had op school.
Het zelfde geldt voor ITC zaken.
Toch fijn om te lezen…….. Als hulpverlener word ik moedeloos van al het administreren. Nog moedelozer word ik van het feit dat heel veel mensen zich niet meer afvragen waarom het noodzakelijk is om alles (en ik bedoel echt alles) vast te leggen.
@14, het ironische is dat een zesjesmentaliteit niet alleen veel voorkomt maar vooral ook beleid is geworden: als je een 7 haalt ben je tenslotte energie (en dus geld, want dat is immers de rekeneenheid van alles) aan het verspillen aan iets dat niet *strict* noodzakelijk is. Sterker nog: het kan zelfs in je nadeel werken omdat er nog wel eens de conclusie getrokken wordt dat de lat te laag ligt, en er dus verder geknipt, gesnoeid en bezuinigd kan worden. (Noot: dit is niet mijn mening over wat wenselijk is, maar een constatering hoe ik het nu zie gebeuren.) Dat kwaliteit meetbaar moet zijn, en alles ‘efficient’ moet heeft namelijk een grote keerzijde: dat er weinig ruimte is voor investeringen die niet-meetbare kwaliteit oplevert en dat dergelijke investeringen met enige regelmaat zelfs in je eigen nadeel werken.
De zesjesmentaliteit in het onderwijs is daar een illustratie van, maar niet zomaar de oorzaak.