‘Media zouden terughoudender moeten berichten over zelfmoord om imitatie te voorkomen’, kopte de Volkskrant vanmorgen. In het artikel zegt hoogleraar suïcidepreventie Ad Kerkhof er vaak sprake is van een imitatie-effect. Hij denkt dat berichten in de media over dit soort voorvallen andere wanhopige mensen op een idee kunnen brengen.’Het is wetenschappelijk bewezen dat berichtgeving over zelfmoorden tot meer zelfmoorden kan leiden. Vooral als er gedetailleerd over wordt bericht.’
Vaak wordt beweerd dat verhalen over zelfmoord in de media tot kopieergedrag zouden leiden, maar het is simpelweg niet waar. In 1993 bevestigde het CBS een eerder onderzoek van de Rijksuniversiteit Utrecht waaruit bleek dat publicaties over zelfmoord juist niet tot een golf van nieuwe gevallen leidde, evenmin als de vermelding van zelfmoord in overlijdensadvertenties dat deed. ‘Wij krijgen er veel vragen over, zei CBS-medewerker Koper indertijd, ‘dus we hebben de feiten maar op een rijtje gezet en nadrukkelijk naar buiten gebracht.’ De conclusie: berichtgeving over zelfmoord heeft geen invloed. Sinds de verschijning van dit onderzoek weigeren kranten niet langer overlijdensadvertenties waarin aan zelfmoord wordt gerefereerd.
Ook buitenlandse instanties verwerpen de theorie tegenwoordig: in een recente publicatie in samenwerking met het prestigieuze Amerikaanse Center for Disease Control and Prevention (CDC) wordt zelfs becijferd dat mensen die in hun onmiddellijke omgeving met zelfmoord te maken hebben gehad, minder vaak dan anderen zelfmoord plegen. Hetzelfde zou gelden voor mensen die er via de media over hebben gelezen. De conclusie: ‘Blootstelling aan verslagen van zelfmoord in de media en, in iets mindere mate, blootstelling aan de zelfmoord van vrienden of kennissen zou mensen zelfs in zekere mate kunnen beschermen.’
Ik heb eerder uitgebreid geschreven over de imitatiethorie in mijn boek De dood in doordrukstrip (hoofdstuk acht, ‘Thisbe’).
hahaha die Juzo, is het gezellig op het forum met jezelf??? wordt het niet eens tijd om langs de dokter te gaan??
Het kan maar één keer.
Dat is heel interessant en ook wel juist.
Het is echter zo dat kranten nog steeds maar een heel klein percentage van de gepleegde zelfmoorden publiceren, en dan alleen “als er veel bekijks bij is geweest”. Met andere woorden: als we werkelijk niet om publicatie heen kunnen (algemeen belang: veel consternatie bij geweest; de plicht tot publiceren/informatieverstrekking).
Negentig procent van alle gepleegde zelfmoorden worden krachtens onrdelinge afspraken en ongeschreven wetten niet gepubliceerd, hoewel we van alle gepleegde zelfmoorden in kennis worden gesteld. Het zijn er dus in werkelijkheid veel meer.
Het is niet in het belang der krant, die gedeeltelijk en steeds meer alleen, tevens ook een amusementswaarde en plicht heeft, vaak en veel over zelfmoorden te publiceren. We moeten onze abonnees, die toch al om ‘t hardst en cohortsgewijs de poort uit lopen, niet nog veel harder en massaler de zee in laten duiken.
Als u ‘t niet gelooft, stel u in verbinding met mijn collega’s. Zij zullen ‘t heel graag uitleggen en met alle plezier, zoals ik ‘t zelf heel vaak ook heb gedaan.
Groet,
Jules Zollner, oud politieverslaggever.
‘\°_°/’
Hoe bizar en macaber het ook klinkt, iemand die zelfmoord wil plegen, neemt daarvoor de zekerste weg. Hij of zij wil niet, dat ‘t mislukt.
In de spoorlijn Roermond-Maastricht bijvoorbeeld bevindt zich aan de rijsweg in de gemeente Echt een spoorwegovergang waar, als hij dichtgaat, altijd twee Intercity’s in beide richtingen tegelijkertijd passeren. Ze rijden daar 120 km per uur.
Wij publiceren nooit over zelfmoordgevallen die daar gebeuren. Ook al trekt het nog zo veel bekijks, en is de persoon nog zo belangrijk. Staan de treinen nog zo lang stil. Het is een afspraak met de overige media en politie.
De zekerheid, dat een poging nooit mislukt, is daar ter plaatse het grootst. Kandidaten weten dat.
‘\°_°/’
Nog even voor de duidelijkheid, wij geven dus geen gegevens aan ‘t CBS. Dat doen politie, brandweer, ambulance, lijkschouwers en OVJ’s ook niet, over zelfmoordgevallen.
‘t CBS maakt nogal ergerlijke fouten. Maar dat weet iedereen nog wel uit de eerste lessen statistiek die hij of zij in z’n basis-academische opleiding volgde.
‘\°_°/’ (nog niet helemáál buiten gebruik gesteld, in de vut)
Graag verwijs ik in deze naar mijn collega, met wie ik zo’n kleine veertig jaar heb samengewerkt. Vragen zal hij net zoals ik graag beantwoorden.
http://santebrun2.blogs.com/
‘\°_°/’
Ik weet het niet..die onderzoekuitslagen. Ik heb jarenlang op een flat gewoond, en je kon er de donder op zeggen dat wanneer er iemand sprong, er dat jaar nóg iemand sprong…
Wat is er mis met terughoudendheid in de media. Er kan ook van bericht worden zonder dat het voorpagina-nieuws is, of erger nog, op álle tv-zenders tien maal voorbijkomt als hoofditem in het nieuws. Ergens halverwege de uitzending brengen als melding, slechts een minuut volstaat ook, toch? Ik hoef alle ‘verslagen ‘buurtbewoners en zogenaamde deskundigen niet te zien en te horen. Het voegt niets toe, de emoties van jan en alleman hebben geen nieuwswaarde. Ik snap heus zelf wel dat de machinist in shock is, de buurt geshockeerd en de klasgenootjes verdrietig.
Ik ben niet voor censuur. Wel bekruipt me regelmatig het onaangename gevoel dat de naar mijn mening buitensporige aandacht weinig te maken heeft met objectief verslaan van het nieuws, en meer met het leveren van kijkcijfervoer.
Wat zou meer mensen ‘het laatste duwtje’ geven:
Berichten over andere zelfmoorden, waarbij men zich beperkt tot meervoudige familiedrama’s, of berichten over dat ‘we’ (bijna) het gelukkigste volk ter wereld zijn, met ook nog de gelukkigste kinderen ?
Het gaat ‘ons’ fantastisch, dus wanneer het jou niet fantastisch gaat, moet het wel aan jou liggen.
We hebben gewoon recht op geluk. Een liefdevolle partner, prachtige kinderen, leuke vrienden, gezondheid, ‘eeuwige jeugd’ (met de hulp van dokter Schumacher :) ), een interessante baan, indrukwekkende vakanties en natuurlijk ook allerlei puur materiële zaken… Het mag ons niet tegenzitten, ‘we’ zijn immers het gelukkigst…
Wanneer dat beeld niet jouw beeld is, moet er met jou wel wat mis zijn. Jij hoort er niet bij en omdat jij afwijkt van wat hier normaal zou zijn, trek je ook je omgeving, je dierbaren, naar beneden. Die zouden beter af zijn, wanneer jij er niet meer zou zijn…
Daar ligt, naar mijn onbescheiden mening, veel vaker de basis voor zelfmoord (of zelfdoding, zoals ik het liever noem). Daar lag die basis in ieder geval bij de mensen waarover ik een beetje mee kan praten. Niet bij de media-hype rondom de incidentele combinatie van zelfdoding en meervoudige moord, zoals gisteren… Waarmee ik absoluut niet wil zeggen dat ik ‘blij’ ben met de opgeklopte sensatie-berichtgeving, die ik voorbij heb zien komen. Maar dat is een ander verhaal…
En cijfers ? Die zullen met betrekking tot dit onderwerp altijd onbetrouwbaar blijven. Wat telt mee en wat niet ? Wie geeft aan, wie registreert ? Enzovoorts…
Ik heb “de dood in doordrukstrip” niet gelezen. Maar als je echt wil leren over zelfdoding moet je vrienden in de psychiatrie krijgen. Als ik het me goed herinner komt 20% van de psychiatrisch patiënten om door zelfdoding. Heb ik gewoon van een psycholoog gehoord tijdens een cursus.
Ik kan me er zo twee voor de geest halen. Eentje toen ik op open zat en eentje op de woonvorm. Soms hoor je ook iets maar ken je diegene niet. De eerste was net met ontslag (wilde blijven maar mocht niet). Over de tweede heb ik nog gepraat met een hulpverlener. Van beiden weet ik hoe ze het gedaan hebben (in de psychiatrie is veel tijd om dingen door te lullen). Ligt soms ook wel voor de hand (slaapmedicatie sparen e.d., combineren met alcohol, staat gewoon in de bijsluiter wat de bijwerkingen zijn en wanneer je een dokter moet bellen, in het pharmaceutisch kompas staat nog meer)
Dat iets niet op tv mag komen is dus een beetje ver van mijn bed show voor mij. Het lijkt mij dat psychiatrisch patiënten sterker beinvloed worden door zoiets als niet psychiatrisch patiënten. Je verliest 20% van je vrienden er immers aan. Wat waren jou kansen ook al weer Karin ;-) Misschien heb ik ooit nog wel eens een opening voor goede vriend (hoop het niet trouwens)
> Dat er altijd, altijd, altijd een alternatief is voor zelfdoding.
Kletskoek. Aan sommige omstandigheden is niets te veranderen. En sommige omstandigheden zijn niet te verdragen (waarbij men ‘omstandigheden’ breed mag trekken: omgevingsfactoren, innerlijke factoren, gebeurtenissen).
Ik weet ook niet of het al dan niet op ideeen kan brengen bij mensen die al heel labiel zijn en met de gedachte rondlopen. Bij de gemeentelijke dienst waar ik onlangs ontslagen ben, hebben in korte tijd drie mensen een einde aan hun leven gemaakt, ze kenden elkaar alle drie en twee van hen waren directe collega’s. Zelf kan ik alleen spreken over het effect op mezelf. Zo’n in mijn ogen toch bijzonder tragische keuze doordringt mij ervan dat het leven ontzettend waardevol is. Dat er altijd, altijd, altijd een alternatief is voor zelfdoding. Zoals laatst die gezinsmoord omdat er grote schulden waren. Grote schulden in het meest welvarende land zo’n beetje van de wereld, waar ook nog eens een systeem van schuldhulpverlening bestaat waardoor je na drie jaar opnieuw kan beginnen. En dan dóód, er verder voor altijd niet meer zijn, om géld???? Verschrikkelijk vind ik dat. Maar of het ‘besmettingsgevaar’ oplevert, geen idee. Ik vermoed zelf van wel in sommige gevallen, ondanks het door Karin genoemde onderzoek. Zelf heb ik ooit, inmiddels lang geleden, een ernstige depressie gehad, was toen ook suicidaal. Nou las ik toen geen kranten en keek weinig t.v., omdat ik totaal geen interesse meer had voor de wereld om me heen, maar ik kan me goed voorstellen dat het vanuit dié gemoedstoestand in elk geval de gedachten naar zelfmoord doet afdwalen, waar ze sowieso nooit ver vandaan zijn als je door zo’n periode heengaat. Of je daardoor ook daadwerkelijk de stap zet is een andere kwestie. Maar dat de zelfmoord van een ander dan preventief werkt voor de ‘eigen’ zelfmoord geloof ik niet. Dat het preventief werkt bij omstanders die zelf niet in een depressie verkeren, alleen maar diep verdrietig zijn omdat een mens waar zij zich om bekommerden geen alternatief meer zag, geloof ik zonder meer. Je wordt júíst door de dood van een nastaande sterk geconfronteerd met de waarde van het leven. Maar ik denk dat de gemoedstoestand wel echt sterk van invloed zal zijn. Een psychisch gezond iemand kan behoorlijk wat hebben. Iemand die labiel is, psychische pijn lijdt, eigenlijk nog weinig zin in het leven kan ontdekken, kan denk ik wel degelijk ‘besmet’ worden. Al kan ik dat niet empirisch aantonen.
Ieder geval is geheel verschillend.
Karin heeft ten dele wel gelijk, als ze beweert dat sommige personen zich niets van anderen en de wereld aantrekken. Bij hun is er dan ook geen sprake of mogelijkheid van de geringste beinvloeding.
Mijn collega’s en ik hadden een collega, waarvan we wisten dat hij zelfmoord ging plegen. Hij had ‘t er zelf regelmatig over, in alle rust. Zijn huisarts, die ik goed kende en nog heel goed ken, had meegedeeld dat zijn zucht naar zelfmoord voortkwam uit een klein fysiologisch defect, dat niettemin veel voorkomt: chonisch en ongeneeslijk gebrek aan zuurstof in een heel klein gebiedje van de hersenen. Er was toen geen goede, voor iedereen werkende medicijn of therapie tegen.
Betreffende collega had al verschillende pogingen gedaan. We kwamen hem vaak tegen en deden met opzet geen enkele moeite, hem van zijn voornemen af te brengen. Hij was uiterst sympathiek, goedlachs maar zwijgzaam. Een typische geestelijk evenwichtige, krachtige sterke Peelbewoner. We hielden hem goed in de gaten.
Zoals veel van de beroepsgenoten was hij realist nog veel verder dan tot op het bot. Een rasechte cynicus die zijn boodschappen verpakte in uitstekende consumeerbaarheid. Zo worden de beroepsbeoefenaren allemaal, als beroepsziekte. Het zette hem aan tot het plegen van zelfmoord.
Toen het dan ook gebeurde, gingen we naar zijn begrafenis en waren in gedachten even korte tijd bij hem. We vonden en vinden nog steeds, dat hij een volkomen terechte daad heeft gesteld in een uitermate gerechtvaardigde setting.
Hij was getrouwd en had 2 kinderen.
‘\°_°/’
Onlangs kwam ik mijn vroegere hoofdredacteur tegen wandelend met 2 honden op de dijk. “Ik heb 6 bypasses gehad mag bij mijn vrouw en kinderen niet meer in het huis naar binnen en moet slapen bij een collega”, zei hij op mijn vraag hoe het met hem ging.
Een enkele keer komt er wel eens zomaar iemand op mij af die zegt “Jules ik heb een probleem ik heb het moeilijk je moet me helpen.” Ik luister dan lange tijd stil en diep nadenkend naar zijn of haar verhaal.
In sommige gevallen trek ik daarna mijn portemonnee en haal er een wit kartonnen kaartje uit. Daarop staan mijn naam en een codenummer. Ik geef het hem of haar en zeg: “Ga naar het café met de naam in het centrum van de stad en geef dit aan de kastelein. Je mag op mijn rekening zo veel en zo vaak drinken als je wil”.
‘\°_°/’
Prettig weekend.
Kiezen voor de dood. Of kiezen voor het leven. Is het glas halfvol, of is het halfleeg?
Ik heb ontdekt dat het soms makkelijker is iemand al op te geven en vandaar uit te werken. Voorkomt ook de pijn van een onverwacht verlies. Wat je ook doet. Accepteer altijd de keuze die iemand maakt. Zelfs als je het er niet mee eens bent. En bouw buffers in voor jezelf zodat je niet de volgende bent mocht een geliefde er van tussen gaan.
De beste manier om een geliefde te verliezen, is door er krampachtig aan vast te houden. Dat is een van de grootste lessen in mijn leven geweest.
Puck, ik ben het niet helemaal met je eens. Je zegt zo pertinent “Aan sommige omstandigheden is niets te veranderen en sommige omstandigheden zijn niet te verdragen”, ik ben dat echt helemaal niet met je eens. Ik denk regelmatig aan vrouwen uit bijvoordeeld Darfur, vaak verkracht, hun geliefden uitgemoord. Gruwelijke omstandigheden die niet veranderd kunnen worden en echt heel bijzonder moeilijk te verdragen zijn. Toch gaan die vrouwen door. Ik wil ieders keuze uiteraard respecteren. Maar ik blijf wel van mening dat er altijd, altijd, altijd een alternatief is voor zelfdoding. Veel zelfmoord komt voort omdat iemand tijdelijk een andere gemoedsgesteldheid heeft, door een zware depressie. Maar er is wel degelijk een alternatief. Zo zou je ook kunnen kiezen het lijden dat tot de keuze voor zelfmoord dwingt gewoon te ondergaan, het te relativeren, te bedenken dat niets voor eeuwig zo blijft, dus ook een periode van lijden niet, dat er na elk afscheid, na elk verlies, ook van fysieke mogelijkheden, altijd weer iets nieuws komt en dat nieuws kan ook berusting zijn bijvoorbeeld. Iedereen moet natuurlijk zijn eigen keuzes maken, maar om mijn andere mening als “kletskoek” te kwalificeren, dat vind ik een beetje vreemd
Ik denk inderdaad ook niet dat berichtgeving over zelfdoding tot meer zelfdodingen lijkt. Kopieergedrag van de manier waarop misschien, maar of het mensen er toe zet een einde aan hun leven te maken, waag ik te betwijfelen. De reden waarom dergelijke berichtgeving, zoals het artikel van de Volkskrant, van tijd tot tijd weer opduikt is mijns inziens vanwege de morele criminalisering van een einde aan je eigen leven maken. Neem het woord zelf alleen al – ‘zelfmoord’. De wet keurt het dan tegenwoordig goed (mits je het zonder hulp doet), maar het gros van de samenleving blijft het toch zien als moord. En bij datzelfde gros overheerst ook de gedacht “er is altijd, altijd, altijd een alternatief voor zelfdoding.”
Persoonlijk vind ik dat, op zijn zachtst gezegd, een nogal denigrerende uitspraak. Als buitenstaander iemand vertellen het lijden gewoon maar te ondergaan en te relativeren omdat er vrouwen in Darfur zijn die zich door nog veel ergere situaties heen vechten vraagt helemaal om problemen. Los van de uitzichtloosheid van de situatie waar zo’n persoon in zit, praat je hem/haar ook nog eens een schuldgevoel aan voor het gebrek aan wat… vechtlust? moed?
Het is de ironie van onze samenleving dat we op alle fronten keuzevrijheid nastreven, behalve als iemand de keuze wil maken nooit meer te kiezen. Met onze welvaart en medische mogelijkheden zetten we alles op alles om het leven maar zo lang mogelijk door te laten gaan, maar het idee dat het voor mensen ook wel eens genoeg kan zijn geweest, daar willen we niet aan. Dat wordt niet geaccepteerd. Ergens is dat toch pervers? En zoals het er naar uitziet, zal ons kabinet er de komende 4 jaar ook alles aan doen om enig vorm van acceptatie hiervoor tegen te werken. Waardoor wellicht toch weer meer mensen zichzelf gedwongen voelen zich voor de trein te werpen.
De Trouw van afgelopen zaterdag had hier een interessant artikel over:
http://www.trouw.nl/deverdieping/letter-geest/article661208.ece/Vergeten_door_de_dood
Zo zou het ook moeten kunnen.
Juzo: je zit er dubbel naast. Zelfmoord uitvoeren of een poging daartoe doen is niet strafbaar, al jarenlang niet meer. En habeas corpus geldt niet in NL, dat is het Britse principe, niet het Nederlandse. Als je weet van iemands ophanden zijnde zelfmoord rust er geen enkele verplichting op je dat aan welke autoriteit dan ook te melden en niet ingrijpen is niet strafbaar.
Juzo, je woorden worden groter naarmate je minder te zeggen of meer te verhullen hebt. Je zat er gewoon naast. In duplo.
Kletskoek, een denigrerende opmerking???? Hoezo, dames? En waarom die felheid? Er ís altijd een alternatief voor zelfdoding. Dat is alles wat ik zeg. Daar zit geen enkel oordeel in over degenen die de keuze van zelfdoding maken. Alleen de feitelijke vaststelling dat voor die keuze een alternatief zou hebben bestaan. Dat moeten degenen die het eigen leven beeindigen zelf weten, al ontzeggen ze zich niet alleen het (wellicht tijdelijke) lijden, maar ook alle vreugde, warmte en liefde die nog in het verschiet had kunnen liggen. Ik heb alle recht dat jammer te vinden, een crisis in je leven duurt nooit voor altijd, maar je hebt wél slechts één leven, dat kun je niet nog eens in gewijzigde vorm overdoen. Die keuze om het eigen leven te beeindigen respecteer ik natuurlijk, ook al ís er een alternatief. Ik zie zelfdoding ook niet als moord op jezelf en ben een groot voorstander van zelfbeschikkingsrecht. Dat neemt niet weg dat ik hartstochtelijk van leven houd, het al erg genoeg vind dat daar ooit langs natuurlijke weg een einde aan zal komen, en het echt verschrikkelijk jammer vind als mensen het leven opgeven. Ik vind het ook heel erg voor de nabestaanden van degenen die zich het eigen leven benemen. Want hun verdere last in het leven wordt én door zo’n verlies verzwaard, maar ook door gedachten van “wat heb ik verkeerd gedaan?”, “had ik dit kunnen voorkomen?”, “treft mij hierin ook blaam?”, etc. En dat vind ik tragisch.
Ik wil me niet zozeer in de discussie mengen, maar het is misschien wel goed nog even onder ogen te zien, dat
a. zuiver strafrechtelijk gezien, (poging tot) zelfmoord nog steeds een misdrijf is, en plegers dus feitelijk daarvoor vervolgd (verpleegd) zouden moeten worden;
b. de grote, landelijke kranten geen uitzondering op de no-publicity regel maken, zich houden dus aan de ongeschreven regel, dat alleen aan “grote”, veel onrust wekkende zelfmoorden (pogingen) uitvoerig en ook wel gedetailleerd, maar beslist niet frequent, aandacht wordt besteed.
De kleine, stille, “onbekende” en “onbelangrijke” zelfmoorden zijn voor de regionale kranten en media, en die publiceren niet. Dat zijn er dan ook veel meer. De tellingen en bijbehorende gegevens, motivaties, inspiraties berusten bij de regionalen, en die brengen ze (precuratief) niet naar buiten. Met andere woorden, en als voorbeeld uit de praktijk, als blijkt, dat in een plaatselijk regionaal bejaardenhuis in een bepaald dorp een orang oetang van een directrice heerst, waardoor opvallend veel bejaarden in zeer korte tijd vrijwel massaal (geslaagde) zelfmoord plegen door zich in de voorbijstromende rivier te storten, dan wordt daar niets, en nergens, en nooit, over bericht.
Zuiver strafrechtelijk gezien heerst er tevens nog een fragmentarisch geschreven en op veel verschillende plaatsen terug te vinden ethisch-morele plicht voor ieder mens, (voortkomend uit het “habeas corpus” grondrecht) namelijk dat hij/zij afdwingbaar verplicht is, het leven van de medemens actief in stand te houden. Hem of haar passief het leven te laten beëindigen (medeplegen) is officieel niemand toegestaan, en dus strafbaar.
‘\Â_Â/’
(Medische) ethiek en moraalpsychologie zijn dirigerende forensische raakvlakken aan strafrecht zogoed als elke andere denkbare allurische discipline. Niet weg te denken in welke existientiële fenomenologie.
‘\Â_Â/’
“Er is altijd, altijd, altijd een alternatief voor zelfdoding”.
“Kletskoek”, schreef Puck. “Denigrerend”, vond Tirza.
Helemaal mee eens !
Je kunt dat niet voor een ander bepalen. En ten opzichte van jezelf is het niet meer dan een momentopname. Woorden als ‘altijd’ en ‘nooit’ kun je, zeker in dit verband, beter mijden.
Een zelfdoding is verschrikkelijk voor nabestaanden en je maakt de ramp niet kleiner door te stellen dat er altijd, altijd altijd een alternatief is geweest. Dat alternatief was er niet, niet voor degene die zich van het beroofd heeft. Niet ieder lijden is tijdelijk en niet iedereen kan het opbrengen om de rit uit te zitten.
Het “waarom ?” is soms nauwelijks te beantwoorden… maar dat hoeft/kan ook niet. Bij euthanasie moet er sprake zijn van ondraaglijk en uitzichtloos lijden. Ook zoiets. Hoe bepaal je voor een ander wat “ondraaglijk en uitzichtloos” is ?
Eén van de redenen waarom mensen moeite hebben met zelfdoding is het feit dat men moeite heeft met de eigen sterfelijkheid. Die angst botst met zelfdoding en maakt dat men fel reageert op mensen die er begrip voor kunnen opbrengen. Natuurlijk zou ook ik liever niemand die beslissing hebben zien nemen, maar… Ach, voor wie het interesseert, lees http://home.hetnet.nl/~heraclitus/heraclitus_depressie.html
En bedenk, dat niemand weet wat hem/haar nog gaat overkomen en hoe daarmee zal worden omgegaan.
Daar gaat ‘ie dan maar weer.
Is er niet een formeel-juridische preventieplicht tot het voorkomen van suïcidaal gedrag bij de evennaaste, dan is die er wel uit sociaal-moreel oogpunt.
We leven nou eenmaal niet op ‘n onbewoond eiland.
Hoe graag sommigen dat nou ook zouden willen.
Dán, had je immers, de volle vrijheid!!!
Maar niet heus.
Als er dus van iemand bekend is, of wordt, -hij/zij zendt ALTIJD signalen en tekens uit van zijn of haar situatie, van zijn of haar voorbereiding-, dan gaat de maatschappij, dan gaan individuen daar als vanzelf omheen staan.
We leven nou eenmaal niet op een onbewoond eiland.
En er is nou eenmaal sociale controle.
Of men dat nou leuk vindt of niet.
De mensen die eromheen staan zullen een suïcidaal persoon trachten zijn of haar daad te beletten. Dat gaat vanzelf. En automatisch, vanwegde de gemeenschappelijke en als zodanig ook gevoelde en beleefde verantwoordelijkheid. Het gaat daarbij niet eens om (het welzijn van) degeen die zelfmoord pleegt, wil of gaat plegen. Die is immers al, laten we zeggen, afgeschreven en verloren. Die komt door de sociale controle, en de methoden en middelen van het sociale circuit (informatie) nooit meer aan de bak. Maar het gaat erom wat de suïcidepleger of pleegster ANDEREN ONTERCHT en onrechtvaardig aandoet. Dáárom wil de societas, de gemeenschap, vermijden en voorkomen dat de pleegster of pleger zichzelf, en dus juist anderen onterecht, wat aandoet.
Dát is het zuivere onrecht, dat door de maatschappij “gewroken”, in ieder geval voorkomen moet worden. De maatschappij staat het straffeloos onterecht en onrechtvaardig aandoen van schade en leed aan onschuldige anderen niet toe. In dat opzicht blijft zelfmoord een morele en maatschappelijke volledige te voorkomen en te bestraffen (de niet geslaagde pleger met opsluiting en verpleging) misdaad. Veelplegers maar niet slagers van deze misdaad komen dan ook in het “gekkengesticht”, ofwel de psychiatrische afdeling, van het ziekenhuis terecht.
Iemand, die iemand in de directe familie- of zeer nauwe bekendenkring heeft, die zelfmoordpoging heeft gedaan, ondervindt daar al te duidelijk aanwijsbare schade van. De maatschappij staat gelukkig nog altijd klaar, om dat effectief en efficiënt (“onttrekking aan het maatschappelijk verkeer”) te voorkomen. Zo weet iedereen in onze maatschappij maar al te goed, wat hij of zij te doen of maar te laten heeft. En anders wordt hem of haar dat wel ingepeperd (financieel). (Carrièretechnisch).
We leven nou eenmaal niet op een onbewoond eiland.
‘\°_°/’
Volgens TT bericht van L1 heden wordt de torenflat van psychiatrisch centrum Vijverdal Maastricht op 14 april met explosieven opgeblazen.
“De balkons nodigen uit tot zelfmoord”, vermeldt het bericht.
‘\°_°/’
Kennelijk worden een aantal snaren geraakt als ik stel dat er voor zelfmoord altijd een alternatief is. Ongetwijfeld zal dat niet gelden op het moment dat iemand het leven tracht te beeindigen. Dat betekent nog niet dat er geen alternatief is. Als dat niét zo zou zijn, dan zouden de cijfers van zelfmoordpogingen en geslaagde zelfmoorden niet zo ver uit elkaar liggen. Volgens cijfers van het Trimbos Instituut doen jaarlijks 96.000 mensen in Nederland een poging om hun leven te beeindigen. Het daadwerkelijke aantal geslaagde zelfmoorden bedraagt 1.600. Zodat dus kennelijk 94.400 mensen per jaar, die op het moment dat ze de poging ondernamen geen alternatief zagen, wel degelijk een alternatief gevonden hebben. Wat er denigrerend aan is, of waarom het kletskoek zou zijn, om dit simpele gegeven te benoemen begrijp ik niet goed. Kennelijk lezen degenen die dat schrijven in een simpele statement of fact een veroordeling die ik niét geef. Ook de aanname van Henk dat er sprake zou zijn van doodsangst mijnerzijds is een invulling van hem die geen enkel raakvlak vindt in mijn leven en hoe ik daar in sta. Misschien moeten degenen die zo heftig reageren eens bij zichzelf nagaan waaróm ze dat doen. Waarom zo’n opmerking zoveel weerstand bij hen oproept. Ik denk ook aan nabestaanden, en aan mensen die part noch deel hebben aan de individuele keuze voor zelfdoding, maar er wél mee geconfronteerd worden. Politiemensen, die iemand die zich heeft opgehangen aantreffen, mensen van de ambulance, treinmachinisten, etc., etc. Zelf ben ik als kind eens geconfronteerd, gewoon in de schoolpauze, met de zelfdoding van iemand die uit het raam gesprongen was en dat beeld ben ik nooit meer kwijtgeraakt. Natuurlijk zal zelfdoding altijd blijven bestaan, zoals het er ook altijd geweest is. En natuurlijk betwist ik ook niet het recht om die keuze te maken. Ik zou het prettig vinden als voor degenen die een alternatief niet meer willen uitproberen, in elk geval goede begeleiding mogelijk zou zijn en humane middelen om het leven te beeindigen. Maar dat zit er voorlopig helemaal niet meer in. Als abortus weer ter discussie wordt gesteld zal humane zelfdoding helemáál op veel te veel weerstand stuiten. Ik zeg niet dat het bestaan van een alternatief ook inhoudt dat het alternatief moet worden verkozen boven zelfdoding. Ik zeg alleen dat er altijd een alternatief is. Zoals het zoeken van goede hulp, zoals het verbreken van contacten die destructief blijken uit te werken op het leven, zoals palliatieve zorg, zoals bijvoorbeeld in het geval van schulden, wat de oorzaak was van de dood van een heel gezin onlangs, schuldhulpverlening. En zoals het begrijpen en accepteren dat het leven ook lijden met zich meebrengt. Niet alleen voor die enkeling die zelfdoding overweegt, maar voor iedereen.
Wat en hoeveel van de kwaliteit van leven nog over is, voor iemand die tengevolge van een ernstige ziekte bijna alles daarvan heeft verloren, moet iedereen voor zichzelf kunnen blijven uitmaken. Naar aanleiding van die rechtmatige eigen waardebepaling zal iedereen nog steeds even rechtmatig en onafhankelijk een finaal besluit moeten kunnen blijven nemen op leven of dood.
De maatschappij kan en zal geen inbreuk maken op die eigen legitimiteit en integriteit van het individu. Maar de maatschappij kan en zal zichzelf zodanig verbeteren en gezond maken, dat genoemde waardebepaling en finaal besluit voor het individu niet meer nodig zijn.
‘\°_°/’
Zelfmoord plegen?
Manager worden….
Dat is de moord
Het plegen vam zelfmoord is onder alle omstandigheden een daad van een individu. De redenen/oorzaken kunnen heel ernstig zijn(er zijn verkrachte sudanese/darfurse/iraakse/en nog zo veel meer vrouwen die wél zelfmoord plegen) maar, -voor een buitenstaander-, ook heel banaal(geen scooter krijgen van je ouwelui, een twentse tiener vorig jaar).
Mijn zus is een net-niet borderliner. Stemmetjes en ander geluiden in haar hoofd, absoluut niet bestand tegen welke druk dan ook, enzovoorts. Ze leeft met grote vreugde en ademt het leven in alsof het GOUD is. Voor mezelf heb ik aleen hele tijd geleden bedacht dat als ik zelf ooit in zo een situatie terecht kom ik zeer waarschijnlijk heel rap van een brug of zo duik(autowegbrug wel te verstaan).
Zo heeft ieder zijn invulling van wat wel en niet ondraaglijk is, wat wel of niet tot suicide kan leiden. En zeggen dat er ALTYD ALTYD etc alternatieven zijn is onzin.Als iemand namelijk nog alternatieven ziet/kent/voelt whatever, dan pleegt hij/zij nog geen zelfmoord, dat is dan gewoon nog niet aan de orde. Dat wij als buitenstaanders ook na zo een daad vinden dat wij nog wel een alternatief weten/ geweten hadden doet gewoon niet ter zake.
Soms,voor sommigen is het gewoon het enige dat overblijft. Er een einde aan maken. Niet meer tobben, vechten tegen bierkaaien etc; maar gewoon er een einde aan maken.
Mijn zoon sprong in 2006 van de Euromast. Ik had dat graag in het nieuws gezien. Ook zou ik wel eens willen weten hoeveel mensen er al van de Euromast gesprongen zijn sinds zijn het onding in 1960 opgericht werd. En dat die mensen er een gedenkteken kregen.
Nu zie ik er elke zaterdag en zondag mensen abseilen. Kleine stipjes die de val van mijn zoon in slowmotion nadoen. Het is goed dat mensen voor de gezelligheid naar de Euromast gaan. Maar ik vind het slecht dat de zelfmoorden zo angstvallig verzwegen moeten blijven.
Je kunt toch op je vingers natellen dat onbegrip en ontkenning de zaken alleen maar erger maakt. Zo onder het vloerkleed gaat alles maar zitten broeien en groeien. Wat mij betreft de bezem erdoor!
Zo vaak lees ik hier ‘er is altijd nog een alternatief etc.’. Blijkbaar voor al diegenen die zichzelf gedood hebben níet, té lang al niet of geen vooruitzicht hierop.
Degenen die dit m.i. te makkelijk zeggen hebben ws in hún zeer zware tijden wél een alternatief gehad, hulp of begrip van anderen etc. Maar als al dit soort zaken er voor jou nu niet en al veel te lang niet zijn, geen realistische verandering hierin te verwachten is waarnaast zich andere problemen blíjven opstapelen, ervaar je leven dan nog als een warme stroom die helaas eindig is? Berichtgeving omtrent zelfdoding lijkt mij eerder mensen die héél diep zitten zich minder alleen te laten voelen.
Wanneer de media ‘het bestaan’ erkent van een groep mensen tussen ‘ons’, die kennelijk absoluut níet behoort tot ‘onze’ bijna meest gelukkige bevolking ter wereld, zal wanhopige mensen ws een stuk minder het gevoel geven ‘er nóg minder toe te doen’.
Zoals Henk schrijft over de berichtgeving dat ‘wij’ de bijna gelukkigste bevolking ter wereld te zijn’, dat steekt, steekt heel erg wanneer je je al lang inktzwart voelt, sterkt je al bestaande vermoeden dat jouw situatie en rottigheid énkel en alleen aan jouzelf ligt! Ik denk dat al de mensen die op het punt staan hun smalle drempel over te steken geholpen zouden zijn wanneer de media aandacht zou schenken aan problematiek, ‘die dán pas dus kennelijk bestaat..’ . Het ontkent te worden middels verzwijgen van een groep waar jij ook toe zou kunnen gaan behoren, werkt mi desastreus.
Geachte mevrouw Spaink,
Op uw site stuitte ik op het verhaal van mw. Anneke. Graag zou ik met haar in contact komen. Kunt u bemiddelen met het totstandkomen van een contact met mw. Anneke? Heb serieuze bedoelingen. Ben flimmaker en zelf nabestaande van een suicidale vader.
met dank en groet,
Jaap van Hoewijk
Hedastrat 36
2023 EW Haalrem
023 526 2065
Sluit me bij vorige reactie aan. Mijn jongere broer is in 1989 van de Euromast gesprongen. Een nichtje van ons verliet in 1992 via de Euromast het leven. Ik verkeerde in de veronderstelling dat de beveiliging ondertussen sterk zou zijn aangescherpt.
Ook ik zou graag in contact komen met Anneke,
groetjes,
Gina
Gina, Anneke heeft geen e-mail adres achtergelaten, dus ik kan geen contact voor je leggen met haar.
Dag Karin, bedankt nog voor je reactie. Jammer, maar wie weet raakt Anneke toch weer hier verzeild, een keertje. Ik zie ook dat ik het jaartal 1989 heb vermeld in plaats van 1987. Dat is bij deze gecorrigeerd :-).
De zelfmoord van Antonie Kamerling deed me over van alles nadenken weer. En zo kwam ik ook weer hier :-)
hmmm, ik weet niet hoe het met de beveiliging zit, maar vandaag is er weer iemand van de Euromast gesprongen (30 meter achter me). Ik ben er naar toe gelopen, 112 gebeld en gewacht op de hulpdiensten. Veel politie, 2 ambulances en een traumahelicopter. Ik ken de persoon niet maar het houdt me al wel de hele middag en avond bezig.
Beste Koefje,
Het zal je nog wel wat langer bezig houden ook, vrees ik.
Ik heb zelf eens in een trein gezeten, waar iemand voor is gaan staan. Het was op weg naar huis, dichtbij mijn woonplaats. Ik denk er nog steeds aan, iedere keer, wanneer ik die plek weer passeer.
De enige ‘troost’ is, dat iemand het zelf gewild heeft. Daar bedoel ik niet mee dat er sprake was van vrije wil, want omstandigheden kunnen erg dwingend zijn.
Wij kunnen nu alleen maar hopen dat die persoon gevonden heeft wat hij of zij zocht.
Ik wens je sterkte met het verder laten bezinken van deze gebeurtenis.
Groet, Janus.
Karin, er staat een typo, googleraar
Dank Elmo, ik heb ‘t verbeterd. Leuke typo, wel :)
ja, ik las het eerst te snel en dacht dat er goochelaar stond….. ;-)