Details:
Het strafbare lichaam: de orenmaffia, kwakdenken en het placebo-effect – Uitgeverij Singelpockets – Amsterdam 1992 – ISBN 978-90-413-50589 – 1e druk 1992 – 6e druk 2007 – 7, 50 euro
Bestellen:
Flaptekst:
Er zijn geen ongeneeslijke ziekten, alleen maar ongeneeslijke mensen’ stelt de kankerchirurg Berny Siegel. Samen met andere vertegenwoordigers van wat Karin Spaink ‘de orenmaffia’ noemt, meent hij dat ziek of gezond zijn vooral ‘tussen de oren’ wordt bepaald.
Publiciste Karin Spaink, zelf multiple sclerose-patiënte, verzet zich tegen de idee dat ziekte een fout is in de persoonlijkheidsstructuur. Zij geeft een heldere analyse van de new age-theorieëen die ziekte tot een hoogst individuele en met schuld beladen aangelegenheid maken. Hoe het medische verband tussen lichaam en geest mogelijk wel in elkaar zit, verkent zij in het tweede deel van Het strafbare lichaam.
Uit de recensies:
- ‘Een uitstekende repliek op de ideeën en vooral de pretenties van het psychosomatisch denken.’ – Beatrijs Ritsema in Vrij Nederland
- ‘De kracht van Het strafbare lichaam is dat zij de cirkel van factoren die gezondheid en ziekte, genezen en niet genezen bepalen wijd trekt, wetmatigheden afwijst en aantoont dat de dynamiek tussen factoren even persoonlijk als onverklaarbaar is.’ – Hans van Dam in De Volkskrant.
Halverwege mijn studie tot psycholoog kon ik aanvoelen dat je met die kennis, als stoffelijk geleerde wijsheden, onmogelijk de geestelijk lijdende medemens van dienst kan zijn. Tot en met vandaag de dag worden echter nog steeds diagnoses gesteld en zondermeer ‘ziekten’ genoemd. Ik zeg u; “Bedrog, zwendel is het.”
De enigen die er beter van worden zijn de psychiaters en de psychologen zelf. Kassa! Bovendien doen ze dat een levenlang ongecontroleerd, omdat ze dat kunnen, en is er geen ander beroep op te noemen waar zoveel ongestraft fout kan/mag gaan.
De waarheid betreffende een ‘chemisch balans’ die er in ons zou moeten zijn, is zondermeer een leugen. Tot en met vandaag de dag is er nog niemand geweest die een onbalans heeft aan kunnen tonen. Van alle medicijnen kan dan ook alleen maar gesteld worden dat ze ons vergiftigen, maar niet genezen.
Vraagt u maar eens, nadat voor u een diagnose is gesteld, om een chemische testverklaring. Hij komt er niet. Men spreekt over ‘bipolaire stoornis’ of een ‘depressieve stoornis’ [= sterke wisselende stemming tussen twee extremen], maar zijn er wel medische of wetenschappelijke tests voor psychische stoornissen? Neen, er bestaat niet één biologische test voor mentale ‘ziekten’!
Het is nóg erger. De medicijnen die er bestaan kunnen – zonder enige uitzondering – de werking van de hersenen ernstig beschadigen. Kan de psychiatrie de mens dan wel genezen? Is dat nog een vraag? Psychiaters erkennen en bekennen dan ook, dat er geen medische tests bestaan, die kunnen bewijzen dat er ‘mentale ziekten’ bestaan en evenzo dat ze niet in staat zijn patiënten te kunnen genezen.
Eigenaardig is dan wel dat zorgverzekeraars aan zowel psychiaters als psychologen miljoenen euro’s besteden, is het niet?
Let u op? Niet alleen aan salarissen, maar ook aan vele, vele miljoenen aan medicijnen. Dit alles – want we zijn er nog niet – dat die medicijnen tot zelfdoding [suïcide], agressie, psychosen, hartaanvallen, plotselinge dood en wanen kunnen leiden. Moet u zich dan nog afvragen wie er beter van worden? Natuurlijk… dat zijn zij die de diagnosen stellen en derhalve de producenten van medicijnen.
Mogelijk bent u door het bovenstaande geschokt, maar we zijn er nog lang niet, want weet u… de westers georiënteerde geneesheren – al lijken ze voor de eigen omzet eerder en graag geneesknechten – missen de algehele structuur van de geestelijke anatomie van de [mede]mens. Daarmee hun respectievelijk patiënt/cliënt.
De aanduiding van hun beroep geeft aan dat het gaat om de Griekse woorden ‘psyche’, is ziel, en ‘loog’, van lógos, is rede, reden, doen ze zelfs geen enkele eer aan. Ze beschouwen en dus analyseren de mens louter als een chemisch proces, is er geen kennis van binnenuit en… basta. Punt!
Mij is het dan ook niet vreemd dat men ‘vlucht’ naar wat alternatief genoemd wordt. Dan bestaan er naast genoemde medicijnen – die leiden tot vergiftiging, onderdrukking en om de patiënt aanspreekbaar te krijgen – ook nog therapieën. Maar wie kent een therapie die naar aanleiding van een diagnose ‘werkt’? Soms heeft het daar de schijn van, maar wat schijnt te zijn, misleidt de mens slechts. Bovendien is er nog zoiets als ‘terugval’ en is mij ook bekend dat, is de ervaring van de cliënt met een psycholoog niet naar tevredenheid, men de rest van het leven lijdend zal voortzetten als ‘uitgedokterd’.
Stel je een diagnose en maak je die aan de patiënt/cliënt bekend, hij zal eerder/sneller lijden door die diagnose, dan aan de kwaal/klacht zelf. Dan nog, een cliënt die een therapie volgt, wat doet hij? Hij kweekt alleen maar andere gewoonten aan. Gelooft misschien zelfs heilig in die therapie, maar dat is er tevens het kwalijke van, want geloven in zich zelf… is er niet bij.
Hij herhaalt en herhaalt alleen maar bepaalde activiteiten, stompt zijn creatieve geest af en voilà… we kennen de niet-resultaten. Immers… zou er een therapie bestaan die werkelijk de mens geestelijk geneest, zou die alle mensen genezen en dát… is niet het geval. Kortom… er bestaat géén geloven in ‘, géén methode, géén systeem – die therapieën genoemd worden – welke de mens geestelijk weer op de rails zet. Er is niemand anders dan wijzelf en voor onszelf in staat innerlijke/geestelijke bevrijding te geven!
En nu maar hopen dat dit weer niet te lang is………
@ Andreas
U zei:
“En nu maar hopen dat dit weer niet te lang is………”.
Ik heb wel eens iemand op deze site horen zeggen dat een kort stukje tekst nooit iets kan zijn…
Naar aanleiding van uw tekst:
Wat is uw punt precies?
En wat zijn uw OPLOSSINGEN?
Het onvermogen om iets te kunnen verklaren in een paar DUIDELIJKE zinnen (zonder allerlei bijzaken te noemen) verhult meestal onbegrip…
Groet,
Ik weet niet waar jij het over hebt, dat is me een beetje vaag en onduidelijk. Het punt is dat de psychiatrie faalt en het dus niet gek is dat mensen naar new age therapieën en toestanden grijpen om zichzelf beter te voelen, maar dezelfde problemen herhalen zich daar ook (dat is tenminste mijn ervaring en schijnt ook enigszins de boodschap van het boekje te zijn wat ik er uit kan opmaken).\
(Even ompleet off topic allemaal aangezien kanker en een geestelijke aandoening natuurlijk volledig verschillende dingen zijn )
De oplossing? Als die er was en het allemaal zo makkelijk was dan werd die wel even geïmplementeerd. Er wordt niet naar het probleem gekeken op eerlijke wijze, en daar gaat het al mis. Voor dat gebeurd kan er niet zomaar gesproken worden over een ‘oplossing’.
Maar wat een interessante invalshoek, ik had er zo nog niet over nagedacht; wel veel gezien en gehoord inderdaad – denk je kanker weg! en dat soort dingen: ‘je denkt jezelf kanker aan’.
Dit soort dingen gaan veel dieper dan alleen wat paranoia en stress. Inderdaad, volledige schuld complexen ontstaan hiervan. Ik kon mijzelf volledig afbeulen om dingen die niet voldeden aan de strenge eisen die ik mijzelf oplegde. Met name door alle ‘love & light’ kreten dacht ik dat ik altijd perfect lief en aardig moest zijn, totdat ik iedereen over me heen liet lopen. Ik was ziek – maar wat ik had? Niemand had een idee. depressief, ADHD, borderline, alles nieuws passeerde de revue.. Een test voor ADHD? 20 vragen. 20 vragen bepalen meteen dat je als kind ziek bent.
Ik was ziek van schuld en schaamte om mijn eigen niet perfecte aard, waar geen plaats voor lijkt te zijn in een maatschappij waar iedereen dat het liefst aan het oog onttrekt. Ziek van een zieke maatschappij.
Erfzonde? Een collectieve illusie, zeker, een oplossing? Sja, als die er was..
Beste Karin,
ik ben zo’n afschuwelijke new ager, vrees ik. Als yoga en reikijuf. Vreselijk! Tegelijk heb ik psychische problemen tgv langdurig geweld, in de psychiatrie ook wel ptss genoemd. Door mijn vak en geloofsgenoten word als volgt op mijn problemen gereageerd: ik ben van het kwaad bezeten. Ik WIL niet genezen. Ik heb ‘dat wat mij overkomen is’ zelf gecreeerd/aangetrokken, het is mijn straf omdat ik in een vorig leven vast iets slechts heb gedaan. En als ik depressief ben belast ik daarmee andere mensen…..
Ik heb veel baat bij yoga en reiki enzo. Maar ik word knetter, knettergek van mijn collega’s in spiribiriland. Ik heb er dus ook een boek over geschreven. Maar ik durf het niet uit te geven en ben bang dat het niet goed genoeg geschreven is. En natuurlijk speelt de schaamte mee. Nog steeds. En dat maakt het ook zo moeilijk hiermee te leven: de schaamte en het schuldgevoel zijn al groot genoeg zonder het stigma van de alwetende new-age goeroes, die jij de orenmaffia noemt. Bij mij zit het dus echt tussen de oren. En ik ben me bewust van het belang van positief denken. Maar ik krijg met die affirmaties van Louise Hay, echt geen andere kop erop. Als het zo eenvoudig was, hadden de psychologen toch ook geen ellenlange wachtlijsten….
Dag Sabine
Wat een openhartige reactie zet je hier neer, en wat een vreselijke situatie beschrijf je… Vooropgesteld: ik vind New Agers niet afschuwelijk. Veel New Agetheorieën – voor zover ze die verhoudingsgewijs verheven term verdienen – vind ik tamelijk afschuwelijk en soms zelfs doodeng, maar dat behelst per se geen oordeel over de mensen die zich tot New Age voelen aangetrokken. Ik ga pas oordelen nadat zij dat doen. Verder vind ik yoga geweldig, vertrouw ik zonder aarzeling (maar wel met nadenken en zelfonderzoek) op mijn intuïtie, en geloof ik in een ‘diep weten’: dat je soms onuitlegbaar maar heel precies aanvoelt hoe iets in elkaar steekt.
Maar ook geloof in serieus nadenken, in ideeën testen en onderzoeken, in de consequenties van een idee doordenken. Voorts geloof ik niet dat ‘gevoel heilig is. Dat je iets voelt ontslaat je immers niet van de noodzaak te onderzoeken waarom je dat voelt, of je het terecht voelt, en wat de consequenties van dat gevoel zijn. Maar dat gevoel simpelweg ontkennen of alleen maar rationaliseren heeft ook weinig zin.
Enfin, dit allemaal bij wijze van introductie, of meer: ter bijstelling van wat jij misschien denkt dat ik denk.
Wat je gebeurd is, is geen keuze. Dat is precies wat me tegenstaat in veel New Age-theoriën. Je ‘kiest’ niet voor een nare ziekte, voor een traumatische gebeurtenis of een groot verlies. Het gebeurde zonder reden; het was erg, en je had er weinig greep op. Om dan te zeggen (zoals je collega’s nu kennelijk doen) dat je het ‘aantrok; is weinig anders dan zeggen dat het eigenlijk jouw schuld, nee erger: jouw keuze was om je dit te laten gebeuren. En dat is ook een heel laf en eenzaam makend antwoord. Het is jouw keuze geweest, nou dan hoeven zij zich ook niet over je te bekommeren. Je moet het zelf maar oplossen en jouw problemen gaan hen écht niet aan…
Da’s klinkklare nonnsens. Niemand heeft controle over zijn omgeving, en jou verantwoordelijk stellen voor het leed dat anderen je hebben angedaan is ronduit misselijk. Het enige dat jij kunt doen is je houding tegenover dat leed bepalen. En daar zitten allerlei erg lastige vragen aan vast – zonder dat iemand ooit het recht heeft je verantwoordelijk te maken voor de gebeurtenis zelf, kan het soms helpen erbij stil te staan dat jij wel verantwoordelijk bent voor de verwerking ervan, en dat je daar wél grip op hebt Dan gaat het om vragen als:
– mag je verleden je heden blijven domineren?
– beschouw je jezelf als schuldig of medeplichtig aan wat je is gebeurd?
– als je jezelf medeplichtig vindt: ontslaat dat anderen – vooral: de daders – van hun verantwoordelijkheid?
– kun je boos te zijn op de mensen die je indertijd hebben verraden en in de steek hebben gelaten?
– ben je bang voor je verdriet en je gekwetstheid?
– stop je al je ambivalente gevoelens weg of wil je die juist verkennen?
– ben je bang om woedend te worden?
– denk je ergens stiekem dat je hebt ‘verdiend’ wat je is gebeurd?
– en zo ja, is dat ook echt zo?
Sommige vragen kun je misscien in tien seconden beantwoorden, anderen nog niet in tien maanden. Soms zul je daarbij mensen nodig hebben die je antwoorden onderzoeken, of tegenspreken, of ook: die je gewoon maar vasthouden en koesteren terwijl jij zoekt.
Maar waar je niks aan hebt zijn mensen die het antwoord al menen te weten, en die daarmee ook hun oordeel over jou al klaarhebben. “Je hebt het over jezelf afgeroepen. Je hebt dit zelf veroorzaakt. Het i jouw verantwoordelijkheid geweest, jouw keus. Het gaat mij niet aan.”
Dat kunnen nooit echte vrienden zijn. En een gedachtengang die jou volledig aansprakelijk stelt voor de gekte van anderen, is wrede gedachtengang.
Wat je schrijven betreft: ik heb ooit bedacht dat een boom omhakken voor wat ik wil publiceren onzin is, tenzij ik dat offer de moeite waard maak door zelf zo eerlijk mogelijk te zijn – juist wanneer eerlijk zijn moeilijk is, gaat het om boomwaaardige verhalen. Vertel ze. Vertel ze zo dat die boom ze zijn eigen dood waard vind.
[posted & mailed)
Wat in mijn hoofd is blijven hangen is dat boomwaardige. Mooie opmerking!
Gaaf Karin!
Ik heb zelf 20 jaar me in de NewAge begeven en ben er nu helemaal klaar mee. En ik schik van hoe die filosofie zoveel verstandige mensen heeft ‘vervuild’ in hun denken. kleine cliches die de cultuur her en der hebben doordrongen maar hun oorsprong vinden in de NewAge, worden onachtzaam gebruikt door mensen die zichzelf niet eens als NewAger beschouwen. Het lijkt wel een trojaans paard wat mensen zwak maakt in hun denken.
In mij zit ook een boek wat naar buiten wil. En ik hoop echt dat ik nog tien scheppen erboven op kan doen op een dag. Voor mij sta jij in de top 5.
Groet Judith
Schitterend stuk Andreas!
Zelf werk ik al 35 jaar in de psychiatry.
We zijn nu bij DSM V, de handleiding voor psychiatrische/psychische zorg.
http://www.dsm5.org/Pages/Default.aspx
Omstreeks DSM IIIIV weten we wat voor onzin we uitgekraamd en verdedigd hebben. Een meer aansprekende gedachte voor de aanpak van problemen van welke aard dan ook is die van Paul Feyerabend.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Paul_Feyerabend
‘Against Method’ is een schitterend boek.